ΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ ΓΝΩΣΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ

Για να ταυτοποιήσουμε οτιδήποτε είτε ως ψεύδος, είτε ως αλήθεια, είναι απαιτητό πρώτα να γίνει βίωμα μας. Αν δεν γίνει βίωμα μας και απλά το αποδεχτούμε γιατί το είπε «κάποιος» (υποτίθεται γνώστης), ή γιατί «ακούγεται ως καλό» επειδή ηχεί ευχάριστα από τη μια, ή το απορρίψουμε από την άλλη επειδή (ενώ δεν το παραδεχόμαστε μέσα μας τελικά,) δεν «μας άγγιξε πουθενά», είναι ακριβώς επειδή απλώς ενώ συλλαμβάνουμε και το ένα και το άλλο, δεν τα έχουμε «κατανοήσει», και γι’ αυτό γρήγορα γρήγορα απλά κατατάσσουμε το δε πρώτο στο «κουτάκι» του μυαλού μας με τα «αποδεκτά», ενώ το άλλο στο κουτάκι με τα «κατακριτέα». Η συνήθεια βλέπετε να κατατάσσουμε τα πάντα σε «κουτάκια»…

Όπως και να’ χει η ουσία είναι πως ότι δεν «φτάνουμε», (δεν κατανοούμε) για μας αυτόματα τελικά δεν υπάρχει, (περνώντας εντελώς επιφανειακά μέσω της συνείδησης μας), ενώ θα μπορούσαμε να το χρησιμοποιήσουμε ως «τροφή» «ζοριζόμενοι» για στοχασμό. Και λέμε ζοριζόμενοι, γιατί έχουμε μάθει να απορροφάμε πολύ εύκολα ότι μας σερβίρουν με «ωραίο περιτύλιγμα» χωρίς το παραμικρό ψάξιμο, όπως επίσης και να απορρίπτουμε με την ίδια ευκολία κάθε «πνευματική τροφή», ακριβώς επειδή δεν έχουμε μάθει να εμβαθύνουμε. Διότι μόνο εμβαθύνοντας, (στοχαζόμενοι) ότι κι αν συλλαμβάνουμε, έχουμε τη δυνατότητα να αναπτύξουμε την ικανότητα ουσιαστικής (και όχι μόνο επιφανειακής) σύλληψης - απορρόφησης του, και άρα εκ’ των υστέρων και επεξεργασίας του, δίχως όμως την οποιαδήποτε παρέμβαση, αλλοίωση του συλληφθέντος αντιληπτού.

Επειδή «φεύγουμε» από την συνήθεια του να έχουμε καταστήσει τους εαυτούς μας μαλθακά όντα, γι’ αυτό ακριβώς και αναφέρθηκε πως (αρχικά), σαφώς και αποτελεί ζόρι για εμάς. Αυτό το ζόρι είναι όμως τελικά που «ενεργοποιεί» σημεία μέσα στον εγκέφαλο μας, τα οποία μεταμορφώνονται από ανενεργά και κοιμούμενα, σε κύτταρα ολοζώντανα και σε πλήρη εγρήγορση. Ακριβώς επειδή τίθενται σε λειτουργία και «προπονούνται», όπως κατά τον ίδιο τρόπο γυμνάζουμε κάποιους μυς στο σώμα μας με τη σωματική άσκηση.

Έτσι μόνο μπορούμε οτιδήποτε συλλαμβάνουμε να (φαίνεται αρχικά, γιατί αργότερα κι αυτό αλλάζει πως) το «φέρνουμε» κοντά μας, ώστε να νιώθουμε «ένα μαζί του», καταργώντας τον (αρχικό απατηλό) ξεχωρισμό – διαχωρισμό του από εμάς.

Οπότε, ενασχολούμενοι με το βαθύ στοχασμό, κι όχι απλά σκεπτόμενοι το αντικείμενο αυτό καθαυτό που συλλήφθηκε, αλλάζουμε, επεκτεινόμαστε, ελευθερωνόμαστε. Γιατί όταν σκεφτόμαστε γι’ αυτό που συλλαμβάνουμε, οι σκέψεις μας γίνονται το σημείο αναφοράς όλης μας της περαιτέρω λειτουργίας. Έτσι, χάνεται η αρχική αγνή σύλληψη γιατί υπέπεσε στο επίπεδο της διανοητικής επεξεργασίας, μια και βασιζόμαστε στις «ιδέες» που μας προκύπτουν, οι οποίες παντρεμένες πλέον με τις πεποιθήσεις και τα κολλήματα μας, (τα όρια – δεσμά, που έχουμε θέσει οι ίδιοι από την εμπειρία του παρελθόντος μας), καταλήγουμε να αναπαράγουμε συνεχώς (υποσυνείδητα ) ήδη γνωστά αμετακίνητα για εμάς δεδομένα, πράγμα που μας καθιστά κολλημένους, κλειστούς, φυλακισμένους… Δεν ρέει η συνείδηση μας ανεμπόδιστη, κι ακριβώς αυτό είναι η αιτία της δυστυχίας μας.

Στο στοχασμό μας αντίθετα, αφήνουμε ελεύθερη τη διαδικασία της αντιληπτικής απορρόφησης να υφίσταται από μόνη της, μη εμποδίζοντας την. Γιατί ακριβώς όταν παίρνουμε την οποιαδήποτε θέση, ή καταλήγουμε σε συμπεράσματα δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να διακόπτουμε ή να εμποδίζουμε την ελεύθερη διαδικασία της βαθιάς κατανόησης, μέσω της «ελεύθερης» απορρόφησης. Ο ίδιος ο στοχασμός, «το ανεμπόδιστο κοίταγμα» βαθαίνει, και οδηγεί στο βίωμα, οπότε και στην κατανόηση.

Το «που» βρισκόμαστε λοιπόν συνειδησιακά, έχει να κάνει με το «βάθος» των βιωμάτων μας, όπως και με την βαθύτερη προσέγγιση οποιουδήποτε αντικειμένου συλλαμβάνει η αντίληψη μας, με μοναδικό μας σκοπό, ακριβώς τη βίωση του. Γιατί το βίωμα, δεν αφορά ούτε αντίδραση, ούτε γνώμη-άποψη, ούτε άμυνα-επίθεση, και φυσικά ούτε επεξηγήσεις-αναλύσεις. Ξεκάθαρη, άμεση κατανόηση μέσω της Ένωσης!