Κανείς δεν μπορεί να υποψιαστεί καν τι σημαίνει αυτό ακριβώς, πρακτικά, μέχρι να αποφασίσει να βιώσει αυτήν την επανάσταση στον ίδιο τον νου του. Οι περιγραφές ποτέ δεν φτάνουν για να δείξουν, οι εμπειρίες των άλλων δεν αποκαλύπτουν την ατομική πορεία του καθενός μας.
Ο κάθε ένας είναι πάντα μια νέα πρόκληση, καθώς δεν υπάρχουν δεδομένα, ούτε έτοιμες συνταγές που να δουλεύουν το ίδιο αποτελεσματικά για όλους, σε κάθε φάση της ζωής του.
Οι αφορμές που μας φέρνουν μπροστά στο δίλημμα «να το ξεκινήσω ή όχι» το εσωτερικό, ατομικό ταξίδι ποικίλουν, αλλά σχεδόν πάντα αφορούν κάποιες τραγικότητες της ζωής μας, για τις οποίες έχοντας εξαντλήσει κάθε γνώριμο δρόμο, μέθοδο, θεραπεία, προτεινόμενη λύση, βρισκόμαστε ακόμα μπροστά σε αδιέξοδα, μονοδρόμους περιοριστικούς, με άπλετη εσωτερική δυσαρμονία, αυτό-αμφισβήτηση, πίκρα, πόνο.
Η ζωή του καθενός μας είναι σημαντική και δεν συγκρίνεται με κανενός άλλου. Το τραγικό είναι πως ο εκπαιδευμένος, περιοριστικός νους μας δεν κατανοεί τη σημασία της, και παραμένει παντελώς ανίκανος να την ερμηνεύσει, να της χαρίσει νόημα και να μας παρουσιάσει οτιδήποτε δημιουργικό, μιας που η δημιουργία βρίσκεται έξω από τα στενά όριά του.
Το «σκέψου!» παραμένει μια α-νόητη συμβουλή, χωρίς κανένα αποτέλεσμα αφού το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ανακυκλώνουμε όλα όσα ήδη γνωρίζουμε, όλα όσα οι άλλοι μας προσφέρουν ως πληροφορίες, νομίζοντας πως η ευθύνη μας τελειώνει στη διαλογή πληροφοριών και στην επιλογή θέσης, από τις προτεινόμενες που εμφανίζονται στον κόσμο μας. Και όμως, είμαστε ανίκανοι να αντιληφθούμε πως έχουμε ήδη παγιδευτεί.
Είναι αλήθεια πως η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάτω από τη μύτη μας, εκεί που αδυνατούμε να δούμε. Είναι αλήθεια πως η γνώση είναι κρυμμένη, αλλά μόνο επειδή ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι αδυνατούμε να την ανακαλύψουμε ή να τη δούμε και όχι επειδή κάποιοι ή κάτι την κρύβει από εμάς. Γνωρίζω τις συλλογικές πεποιθήσεις που βολικά παραμένουν αντίστροφες. Δικαιολογούν την άγνοια μας, την κριτική και απορριπτική μας διάθεση, την ανάγκη να ονοματίζουμε εχθρούς και πολλά άλλα.
Κάθε νέος μαθητής στο ταξίδι της ζωής έχει τον δικό του, εντελώς δικό του, κώδικα επικοινωνίας και εσωτερικό κόσμο. Χρίζει σεβασμού και προσοχής. Είναι κάτι που όποιος οδηγεί οφείλει να αποδεκτεί, να καταλάβει, όχι να αλλάξει, όχι να διορθώσει, όχι να πείσει, όχι ν’ απορρίψει.
Είναι όπως την καθοδήγηση των παιδιών, που οι ενήλικες κάνουμε ασυνείδητα… και δεν χρειάζεται καν να είμαστε «διορισμένοι δάσκαλοι». Επιβλητικά και φοβικά, δίνουμε σε αυτά τις δικές μας πεποιθήσεις, τη δική μας βερσιόν της αλήθειας, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να συνειδητοποιούμε καν τι κάνουμε. Γιατί όλα συμβαίνουν σε ανύποπτες στιγμές, «τότε που δεν κοίταγες», είναι μια από τις αγαπημένες μου εκφράσεις.
Η εστίαση της προσοχής, η συνειδητή επιλογή εστίασης της προσοχής εξακολουθεί να είναι το ζητούμενο… αδύνατον να συμβεί μέσα από τον τρόπο σκέψης που σαν ρομπότ ακολουθούμε, απλά επειδή δεν γνωρίζουμε κανέναν άλλον. Η προβολή μιας ραφιναρισμένης εικόνας/προφίλ μας, εξακολουθεί να είναι η μεγαλύτερη συλλογική ανάγκη μας.
Ευτυχώς, μια εντελώς διαφορετική, απελευθερωτική εικόνα είναι διαθέσιμη, όμως μόνο για όσους από μας αποφασίσουμε να αναλάβουμε αυτήν την μοναδική, ουσιαστική πρόκληση, που αποκαλύπτει, με μοναδικό, μαγικό τρόπο, τα ψεύδη του τρόπου σκέψης μας, που παραμορφώνουν τη θέασή μας. Χρειάζεται κόπο, συμμετοχή, δράση, αφοσίωση, πειθαρχία, διάθεση να μάθουμε, να διευρύνουμε τους ασφυκτικά περιοριστικούς ορίζοντές μας.
Και φυσικά, το έχω πει χιλιάδες φορές, δεν αφορά τα ροζ προτεινόμενα συννεφάκια που φοβικά επιλέγουν την παραμόρφωση της πραγματικότητας, που διαφορετικά είναι ανίκανα να εξηγήσουν ή να αποδεχτούν, έχοντας διχάσει επικίνδυνα τον κόσμο. Η ουσία βρίσκεται στη σύνθεση, στην ισορροπία και στην ενοποίηση, μέσω της γνώσης, όχι της φαντασίωσης.
Μαθαίνεται, όπως μάθαμε τον διαχωρισμό, όπως υιοθετήσαμε φοβίες, όπως μάθαμε να ζούμε στον αυτόματο πιλότο, παρασυρόμενοι από το φαίνεσθαι, το σύνηθες, το φαινομενικά σωστό. Διαφορετικά, όλα μένουν ίδια, ενώ νομίζουμε πως προχωράμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου