Το πυρωμένο βέλος της ψυχής

Η ψυχή του κάθε ανθρώπου είναι πολυταξιδεμένη με χιλιάδες χρόνια προϋπηρεσία και γνώσεις αμέτρητες.

 Η διαδικασία της ανέλιξης της ψυχής είναι η εκπαίδευσή της. Όμως για την εκπαίδευσή της η ψυχή έχει ανάγκη από ένα σώμα. Ένα σώμα που θα την βοηθήσει να κάνει την μαθητεία της με τρόπο τέτοιο που να φτάσει τελικά αυτό το στάδιο της Θέωσης.

Το σώμα λοιπόν κάθε ανθρώπου είναι το τόξο και η ψυχή το βέλος. Η τοξοβολία ως άθληση μας διδάσκει ότι για να φύγει το βέλος όσο πιο μακριά, εμείς οφείλουμε να τραβήξουμε το κορδόνι του τόξου όσο περισσότερο μπορούμε. Επίσης το βέλος θέλουμε να φτάσει τον στόχο που εμείς έχουμε ορίσει, ως εξάσκηση μας.

Ως προς εμάς λοιπόν είπαμε ότι το σώμα μας είναι το τόξο, το βέλος μας είναι η ψυχή και το κορδόνι μας είναι το εγώ. Τρεις ομόκεντροι στόχοι οι οποίοι δημιουργούν την φλόγα του στόχου.

Εμείς αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να πυρώσουμε την ψυχή μας για να γίνει το βέλος μας δυνατό και ισχυρό έτσι ώστε να φτάσει την φλόγα του Πατέρα μας. Να ενωθεί το πυρωμένο βέλος, για να σταματήσει το πεπρωμένο, με την φλόγα. Εκεί το ταξίδι της ψυχής έχει ολοκληρωθεί.
Για να πετύχουμε όμως αυτό το κομμάτι αυτό που θα κάνουμε είναι να κάνουμε το εγώ μας όσο πίσω μπορούμε. Να το τραβήξουμε δηλαδή πίσω. Δηλαδή το εγώ να κάνει τον χώρο που χρειάζεται η ψυχή – βέλος για να μπορέσει να ελευθερωθεί απόλυτα.

Πάντα η ψυχή ελευθερώνεται, αφού γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας τη διαδικασία του θανάτου. Όμως με τη δύναμη φεύγει αυτό το βέλος ? Μέχρι ποιο σημείο φτάνει ? Αφού το εγώ του κάθε ανθρώπου δεν επιτρέπει στο βέλος- ψυχή να πάρει την ανάλογη φόρα που του χρειάζεται ? Μήπως τελικά η ψυχή παραμένει σε χαμηλά δονητικά επίπεδα ? Μήπως αυτό εξαναγκάζει την ψυχή να πάρει δραστικά μέσα ως προς το σώμα ? Έτσι η ψυχή είναι αναγκασμένη να δημιουργήσει ανάλογες προυποθέσεις για το σώμα που θα κατοικήσει και να βοηθηθεί μέσα από μία αναπηρία, μέσα από μία ασθένεια, μέσα από ένα ατύχημα ? Μήπως μέσα από αυτή τη διαδρομή η ψυχή αναβαθμίζει όχι μόνο τον εαυτό της αλλά και όλο το οικείο περιβάλλον της ?

Ναι λοιπόν το σώμα μας, είναι απλώς ένας συνεργάτης της ψυχής μας και τίποτε άλλο. Η ψυχή έχει πάντα προτεραιότητα και έτσι όταν η ψυχή αντιληφθεί ότι μας έχει απορροφήσει το σώμα μας μέσα από το εγώ, τότε θα αναλάβει μέσα από τέτοιες καταστάσεις να μας συνετίσει. Η ψυχή είναι ο «αρχηγός», εκείνη επέλεξε το σώμα μας αλλά και τον τόπο και τον χρόνο της γέννησής μας. Έτσι όταν δει ότι το εγώ που έχει δημιουργηθεί της είναι εμπόδιο για την ανέλιξή της, θα αρχίσει να το προειδοποιεί και να το προετοιμάζει με διάφορα, στην αρχή με μικρές ασθένειες. Η ψυχή περιμένει πάντα την μεταστροφή μας προς αυτήν και την υπακοή μας ως προς την αναζήτηση μας σε μία ερώτηση κλειδί «τι ήρθα να κάνω εδώ, ως γέννηση» ? Οπότε η ψυχή όταν βλέπει ότι το εγώ πάλι θα την κάνει να χάσει το έδαφος και ότι το βέλος της θα πέσει πάλι σε χαμηλά επίπεδα. Να αρχίσουμε την εσωέρευνα. Μία έρευνα που θα μας οδηγήσει, αν ακολουθήσουμε τα εσωτερικά μας μονοπάτια, στο στάδιο της απόλυτης εγκατάλειψης του εγώ.
Τότε το σώμα αναβαθμίζεται από την ψυχή και τότε το βέλος αυτό αρχίζει να πυρακτώνεται. Τότε βλέπει τον στόχο ο οποίος της ανοίγεται Αγγελικά μπροστά της.

Η πυρακτωμένη πια ψυχή ανεβαίνει στους Ουρανούς και παίρνει στα χέρια της το αρχικό της σχέδιο, που δεν είναι άλλο από τα ενεργοποιημένα Δώρα και έτσι αυτή η ψυχή τα Δώρα αυτά τα αξιοποιεί με σκοπό να δείξει και στις άλλες ψυχές δίπλα της πως πυρακτώνουμε το βέλος μας. Μέχρι ποιο σημείο οφείλουμε να εγκαταλείψουμε το εγώ μας. Σε τι τραγωδίες μας έχει φέρει το εγώ μας, πόσο μας έχει κάνει να υποφέρουμε.

Άρα το σώμα του κάθε ένα από μας είναι το όχημα της ψυχής μας, άρα το σώμα μας είναι ο συνεργάτης της ψυχής μας. Ένας συνεργάτης που είτε θα πουλήσει την ψυχή μας στον «έξω από δω» είτε να γίνει ο λόγος να έχουμε την μεγαλύτερη ανέλιξη μας. Η επιλογή είναι στο χέρι του κάθε ενός. Είτε θα αφήσει το κορδόνι του- εγώ του στη θέση του, άρα το τόξο θα πέσει πάλι σε χαμηλά επίπεδα, είτε θα τραβήξει πίσω το εγώ όσο περισσότερο μπορεί για να καταφέρει αυτή τη φορά τον στόχο της.