ΟΛΙΓΑ ΤΙΝΑ ΠΕΡΙ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ, ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ

Η επικράτηση του Χριστιανισμού κατάφερε να περάσει την αντίληψη στους πιστούς ότι δεν πρέπει να τους απασχολούν οι χαρές της ζωής σε αυτόν τον κόσμο, αλλά να φροντίζουν για την ζωή μετά θάνατον γιατί έτσι θα μπορούν, αν τηρούν τους κανόνες που έβαλε το ιερατείο , να έχουν εισιτήριο με απρόσκοπτη είσοδο και αιώνια παραμονή στον Παράδεισο.

Έτσι η νέα θρησκεία δεν ενοχλούσε την κοσμική εξουσία, με αποτέλεσμα οι άρχοντες, οι Δεσπότες εκκλησιαστικοί και κοσμικοί , οι Βασιλείς και όλοι οι προύχοντες να την περνάνε κοτσάνι και το πόπολο να περιμένει να πεθάνει, μετά από μια ζωή στερήσεις πάσης φύσεως, για να περάσει καλά στον Παράδεισο.

Για να το πετύχει αυτό το ιερατείο έπρεπε να βάλει κανόνες που να αντίκεινται στην ανθρώπινη φύση, που δύσκολα εκ των πραγμάτων τηρούνται, και έτσι με την μη τήρηση τους ο άνθρωπος να αισθάνεται πάντα ένοχος και να έχει ανάγκη του να μεσολαβήσει προς τον Θεό να συγχωρήσει τον ένοχο μπας και καταφέρει να περάσει τις πύλες του Παραδείσου.

Έτσι στην Δύση έφτασαν στις γελοιότητες με τα συγχωροχάρτια.
Με αυτούς τους κανόνες λοιπόν ο άνθρωπος αντί να απολαμβάνει μετά ένα καλό φαΐ ένα καλό γαμήσι ο Χριστιανισμός του έβαλε και στα δύο αυστηρούς κανόνες.

Να λοιπόν οι νηστείες για ψύλλου πήδημα αλλά και πήδημα υπό προϋποθέσεις.!

Σαν υπέρτατη δε αρετή αναγορεύτηκε η παρθενία με προεξάρχουσα μορφή την Παναγία η οποία παρά την εγκυμοσύνη και τον τοκετό παρέμεινε Αειπάρθενος!

Εκτός δε από την Παναγία παρθένος ήταν και η Ελισάβετ που γέννησε τον ξάδελφο του Χριστού τον Πρόδρομο.!

Ο Άγιος δε Χρυσόστομος έλεγε ότι σε σχέση με τον γάμο η παρθενία κατέχει τα πρωτεία και την προεδρία, συμπληρώνοντας ευτυχώς, αν αυτή συμβαδίζει με την αγάπη προς τον πλησίον.

Αλίμονο δε στην γυναίκα που δεν ήταν παρθένος στο γάμο της.

Το Δευτερονόμιο (22:20,22:21) είναι αποκαλυπτικό τι την περίμενε την κακομοίρα :
..και μη ευρεθή παρθενία τη νεάνιδι και εξάγουσιν την νεάνιν επί τας θύρας οίκου πατρός αυτής και λιθοβολήσουσιν αυτήν οι άνδρες της πόλεως αυτής εν λίθοις και αποθανείται…

έθιμο που έχει διατηρηθεί ακόμη σε υποανάπτυκτες μουσουλμανικές χώρες.
Η δε κοσμική εξουσία δεν είχε καμία αντίρρηση με μία θρησκεία που οδηγούσε πλήθη στον μοναχισμό που βασικές του αρχές ήσαν ακτημοσύνη, παρθενία και υπακοή.

Χαρακτηριστική δε της ιδεοληψίας με την παρθενία είναι η συμφωνία που έκανε ο Άγιος Κόνων με την σύζυγο του ότι θα ζουν χωρίς σχέσεις μεταξύ τους δηλαδή σαν αδέλφια!

Γενικά η παρθενία είχε τελείως διαφορετική αντιμετώπιση ανάλογα με την κοινωνία που ζούσε η γυναίκα.

Ο Άραβας Γεωγράφος El Bekri περί το 1000 μχ αναφέρει ότι οι Σλάβοι θεωρούν ντροπή η γυναίκα να βρεθεί παρθένος στον γάμο της γιατί αυτό σημαίνει ότι δεν βρέθηκε μέχρι τότε κανείς να την διακορεύσει άρα δεν αξίζει ! (εδώ που τα λέμε δεν είχαν και άδικο!)

Το ίδιο πίστευαν και οι Ινδιάνοι του Κουϊτο οι οποίοι δεν διάλεγαν ποτέ μια παρθένα για να παντρευτούν γιατί θεωρούσαν ότι εκείνη που δεν έχει γνωρίσει άλλους άνδρες δεν μπορεί να έχει τίποτα το ελκυστικό

Στη φυλή των Καμτσαντέλ η μητέρα της νύφης επικρίνεται αν ο σύζυγος ανακαλύψει ότι το κορίτσι είναι παρθένα.

Στην Ινδία, οι Τόντος θεωρούσαν απαραίτητο να διακορεύονται τα κορίτσια πριν από την εφηβεία.

Στο αρχαίο Περού η διακόρευση γινόταν τελετουργικά από την μητέρα του η άλλη ηλικιωμένη γυναίκα πριν το γάμο.

Στις Σαμόες γινόταν δημόσια και τελετουργικά από τον γαμπρό η και από τον αρχηγό της φυλής με δύο δάχτυλα του δεξιού χεριού που τα σήκωνε μετά ψηλά για να δουν το αίμα.

Είναι αντίστοιχο με τα σεντόνια που άπλωναν στα μπαλκόνια στα χωριά μας μετά το γάμο. (Μετά ήρθε η τηλεόραση και είχαν τι να δουν και να ασχοληθούν !)
Στις νήσους Μαρκίζες με ένα γνέψιμο του γαμπρού περνάγανε από την νύφη σχηματίζοντας ουρά όλοι οι παρευρισκόμενοι άνδρες.! (Δεν ξέρω αν μετά η νύφη τους έβαζε βαθμολογία!)

Πάντως και στην αρχαιότητα η επαφή με άλλους άνδρες ήταν υποχρεωτική μέσα στα πλαίσια των θρησκευτικών καθηκόντων .

Όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος στην αρχαία Βαβυλώνα, κάθε γυναίκα ήταν υποχρεωμένη μια φορά στην ζωή της να πάει στο ναό της Μυλλίτης (ήταν η Αφροδίτη των Ασσυρίων) και να προσφέρει το σώμα της στον πρώτο τυχόντα με οποιοδήποτε αντάλλαγμα.

Αυτό γινόταν και σε άλλους ναούς της Αφροδίτης στην Αίγυπτο, την Αφρική, την Έφεσο την Ελλάδα την Ρώμη κτλ.

Το ίδιο γινόταν και στην Κύπρο ,όπως λέει ο Στράβων, στην οποία οι νέες πορεύονταν προς την θάλασσα και προσέφεραν την παρθενία τους σε ξένους και τα λεφτά τα κατέθεταν στον ναό της Αφροδίτης(πάντα το ιερατείο τα κονόμαγε από όλες τις μεριές!)

Στην εποχή μας σε έρευνα της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ και του SIGMA DOS το 1993 το 65,4% προτιμά την σεξουαλική εμπειρία ενώ μόνο το 4,3% τάχτηκε υπέρ της παρθενίας. Το ωραίο είναι ότι υπέρ της παρθενίας ήταν 3πλάσιοι άνδρες από γυναίκες.

Το υψηλότερο ποσοστό 8,4% απαντάται στις ηλικίες 25-29 ετών (!) και ακολουθούν οι 40-49 ετών με 5,1% .Ευτυχώς στις ηλικίες 14-24 το ποσοστό είναι ελάχιστο 2,2%

Ευτυχώς που στην εποχή μας και στη χώρα μας όλες αυτές οι δοξασίες περί παρθενίας έχουν ουσιαστικά εκλείψει και έτσι οι γυναίκες δεν αναγκάζονται να καταφύγουν στην κοροϊδία των αφελών ανδρών που ήθελαν παρθένο νύφη και αναγκαζόντουσαν να καταφεύγουν στην διενέργεια παρθενορραφής.

Προπολεμικά ήταν μια συνήθης μικροεπέμβαση που γινόταν με δύο τρόπους.

Εάν γινόταν πριν το γάμο με ένα ράμμα στένευε ο κόλπος οπότε με την επαφή σχιζόταν για να ανοίξει και προκαλούσε αιμόρροια και έτσι ο γαμπρός έμενε ευχαριστημένος που πήρε αμεταχείριστο πράγμα! Η μόνη προσοχή που χρειαζόταν ήταν να μην βρει το ράμμα με τον κόμπο στο σεντόνι και μυριστεί την ιστορία.

Η μόνιμη παρθενορραφή γινόταν για να ξαναγίνει παρθένος η γυναίκα που στο μέλλον επρόκειτο η έλπιζε να παντρευτεί.

Μπροστά από τα μύρτα (που είναι τα υπολείμματα του ενδόξως προυπάρξαντος παρθενικού υμένος) γινόταν στην μέσα περιοχή των δύο χειλέων μια μικρή τριγωνική αφαίρεση ιστού και μετά ραβόταν το δεξί με το αριστερό μέρος με αποτέλεσμα να στενεύει η είσοδος του κόλπου.

Βέβαια μερικές φορές το στένεμα ήταν αρκετό όπότε ο περήφανος σύζυγος πήγαινε την άσπιλο και αμόλυντο γυναίκα του στον γιατρό που την είχε ράψει για να την ανοίξει!

Ηθικόν δίδαγμα λοιπόν από αυτό το πόστ για τους άνδρες είναι μην προσπαθείτε να τα βγάλετε πέρα με την γυναικεία πονηριά και μην ψάχνετε για παρθένες, άλλωστε και καρπούζι να πάρεις το δοκιμάζεις με το μαχαίρι προηγουμένως!

Σχόλιο

Να τα πάρουμε με τη σειρά. α) Δεν έθεσε ο Χριστιανισμός πρώτος την αρχή της ελπίδας του Παραδείσου. Με τον ένα ή άλλο τρόπο αυτά λέγονταν από όλους τους ιδεαλιστές φιλοσόφους και ιδιαίτερα τον 1ο αι. π.Χ. η ιδέα ενός παραδείσου είχε πια κυριαρχήσει στη σκέψη των ανθρώπων. Εκείνη την εποχή (κυρίως Α΄ και Β΄αι. μ.Χ.) ήταν έντονο το αντιχριστιανικό φιλοσοφικό κίνημα που μιλούσε για Παράδεισο και για υποδειγματικό τρόπο ζωής (ακόμα και παρθενίας). Έτσι, ο Χριστιανισμός -οι Πατέρες και ο Παύλος με τον Ιωάννη- απλά εμφύτευσαν αυτές τις φιλοσοφικές αντιλήψεις στο νέο ιδεολογικό-θρησκευτικό κίνημα. Αργότερα, δογματοποιήθηκε, βέβαια, και μας έφερε πίσω κάτι αιώνες.

β) Νηστεία υπήρχε πάντα. βλ. αποκρέω(=carno-avalis=>carnavalis, = αποχή από κρέας) για το τέλος του χειμώνα και την έναρξη της άνοιξης (μέσα-τέλη Μαρτίου).

γ) Η δε παρθενία ήταν σημαντικότατη στα Αρχαία Χρόνια. Ήδη το γνωρίζουμε από τον Όμηρο και μέσα από μύθους (βλ. στο διηγήμά μου την Ηρώ και το Λέανδρο). Βέβαια, μοιάζει να μην απασχολει τους Έλληνες που αχόραταγα επιδίδονταν σε "ακολασίες" με δούλες και πόρνες στα συμπόσια. Αυτά που προτείνεις ίσχυαν σε λίγες περιπτώσεις και είναι ανεπιβεβαίωτες ιστορικά (ως αντιλήψεις για την Ελλάδα).

Η παρθενία είχε σημαντική θέση, λοιπόν, και στην ελληνική αντίληψη και στην αραβική και στην εβραϊκή. Μοιάζει να μην απασοχλούσε μόνο τους Αιγυπτίους, αλλά και πάλι τίθεται αμφιβολία. Σε πολλές λαότητες (φυλογεννητικό στάδιο) με μία ελεύθερη σεξουαλικότητα η παρθενία σήμαινε όντως ότι η γυναίκα ήταν ανίκανη να συνυπάρχει στη φυλή. Και στην Αφρική εντοπίστηκαν φυλές που τις ξεπαρθένιαζαν με φαλλό σε ιεροτελεστία στα 8-10 τους. Και βέβαια στο φυλογεννητικό πρωτόγονο στάδιο (Ινδιάνοι) το έκαναν μπροστά σε όλη την οικογένεια.

Η παρθενία ήταν ένα αντιληπτικό σχήμα προκειμένου να ιδεολογικοποιηθεί η σχέση με έφηβες (με τις οποίες από τη νεολιθική εποχή συνουσιάζονταν) για τεκτοποίηση λόγω και του μικρού ευδόκιμου ζωής. Ωστόσο, με τον καιρό το ιδεολογικό ζήτημα έγινε ταυτόσημα της φαλλοκρατικής κοινωνίας και λειτουργούσε πάντα σεξιστικά. Η ελευθερία της γυναίκας είναι αναμφισβήτητη, όπως προτείνεις κι εσύ, να διευθετεί το σώμα της όπως επιθυμεί (σεξουαλικά, άμβλωση κλπ).