Η συνειδητή αγάπη είναι καρπός τέχνης

«Πρέπει να μάθετε να ξεχωρίζετε τουλάχιστο ανάμεσα σε τρία είδη αγάπης – αν και υπάρχουν συνολικά επτά – στην ενστικτώδη, τη συναισθηματική και τη συνειδητή αγάπη. Ασφαλώς μπορείτε εύκολα να διακρίνετε τα δυο πρώτα είδη, αλλά το τρίτο είναι σπάνιο και εξαρτάται από την προσπάθεια και τη νοημοσύνη του ανθρώπου. Η ενστικτώδης έλξη είναι χημική. Όλη η βιολογία είναι χημεία. Και οι συγγένειες της ενστικτώδους έλξης, που εκδηλώνονται σε διάφορους χημικούς συνδυασμούς, όπως η λεγόμενη «αγάπη», το φλέρτ, ο γάμος, τα παιδιά και η οικογένεια, δεν είναι παρά το ανθρώπινο ισοδύναμο ενός χημικού εργοστασίου.

Η συναισθηματική αγάπη δεν έχει τις ρίζες της στη βιολογία. Ο χαρακτήρας της και η κατεύθυνσή της συχνά είναι αντίθετα στη βιολογία. Συνήθως είναι η αμοιβαία έλξη ανομοιοτήτων και βιολογικών ασυμφωνιών. Όταν δεν συνοδεύεται από ενστικτώδη αγάπη – και σπάνια συνοδεύεται – δεν καταλήγει συνήθως σε τεκνογονία. Αλλά και όταν καταλήγει, δεν εξυπηρετεί βιολογικούς σκοπούς.»

«Η συνειδητή αγάπη είναι σπάνιο φαινόμενο. Και είναι σπάνιο επειδή η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων είναι παιδιά που θέλουν να αγαπηθούν, χωρίς να μπορούν να αγαπήσουν. Έπειτα, κανείς δεν πιστεύει ότι ο στόχος της αγάπης είναι η τελειότητα – αν και μόνον αυτή διακρίνει την ενήλικη από την παιδαριώδη ή ζωώδη αγάπη. Πέρα από αυτό, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι είναι καλό για εκείνους που αγαπούν. Η συνειδητή αγάπη δεν είναι συμπτωματική, αλλά προϊόν ενσυνείδητης εκλογής.»

«Χωρίς να ντρέπονται, οι άνθρωποι παινεύονται ότι έχουν αγαπήσει, ότι αγαπούν ή ότι ελπίζουν να αγαπήσουν. Λες και είναι αρκετή η αγάπη ή σαν να μπορεί να καλύψει ένα πλήθος από αμαρτίες. Αλλά η αγάπη, όταν δεν είναι συνειδητή – δηλαδή ταυτόχρονα σοφή και δυνατή – είναι ή μια βιολογική συγγένεια ή μια συναισθηματική ομοιογένεια, δηλαδή και στις δυο περιπτώσεις ανεξέλεγκτη, μη- συνειδητή. Και σε μια τέτοια κατάσταση, ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος ή στον εαυτό του ή στον άλλο ή και στους δυο. Τότε είναι πολωμένος σε μια τυφλή φυσική δύναμη που υπηρετεί τους δικούς της σκοπούς, ενάντια στο ανθρώπινο ον. Είναι φορτισμένος με την ενέργειά της. Και θα είναι τυχερός αν δεν βλάψει κάποιον με τη δυναμίτιδα που επιπόλαια μεταφέρει μέσα του. Η αγάπη χωρίς σοφία και δύναμη είναι δαιμονική. Χωρίς σοφία μπορεί να καταστρέψει το άλλο πρόσωπο. Οι άνθρωποι θα πρέπει να παρακαλούν να γλυτώσουν από την εμπειρία της αγάπης που της λείπει η σοφία και η δύναμη.»

«Όλοι όσοι αγαπούν αληθινά είναι άτρωτοι σε όλους εκτός από το αγαπημένο πρόσωπο. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα επιθυμίας ή προσπάθειας, αλλά αποκλειστικά ολοκληρωμένης αγάπης. Το θέμα δεν είναι να νικήσει κανείς τον πειρασμό, αλλά να μην τον νιώθει. Η απιστία δεν οφείλεται στον πειρασμό, αλλά σε αδιαφορία για το «αγαπημένο» πρόσωπο.»

«Ενώ δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει σχέση ανάμεσα στην αγάπη και στα παιδιά, υπάρχει οπωσδήποτε σχέση ανάμεσα στην αγάπη και στη δημιουργία. Η αγάπη υπάρχει για τη δημιουργία. Η παραγωγή παιδιών είναι η ειδική λειτουργία της ενστικτώδους αγάπης. Αυτό είναι το επίπεδό της. Αλλά επάνω και κάτω από αυτό το επίπεδο λειτουργούν άλλα είδη αγάπης. Τα παιδιά δεν αποτελούν ούτε το σκοπό ούτε τη λειτουργία της συνειδητής αγάπης, αφού ο σκοπός της είναι να επιφέρει αναγέννηση ή πνευματική παιδικότητα. Η δημιουργία ενός τέτοιου πνευματικού παιδιού μέσα στους δυο αγαπημένους αποτελεί την ιδιαίτερη λειτουργία της συνειδητής αγάπης.»

«Δεν είμαστε ένας, αλλά τρεις σε έναν. Και αυτό απεικονίζεται στη φυσιολογία μας. Τα τρια κύρια συστήματα, το εγκεφαλικό, το νευρικό και το ενστικτώδες, συνυπάρχουν. Που και που δίνουν την εντύπωση πως συνεργάζονται αλλά τις περισσότερες φορές συγκρούονται, επειδή επιδιώκουν διαφορετικούς σκοπούς. Τρεις εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι υπάρχουν ταυτόχρονα μέσα μας και ο καθένας τους έχει τις δικές του ιδέες για το πώς θα έπρεπε να λειτουργεί ο οργανισμός. Το ένα σύστημα επεμβαίνει ση δουλειά του άλλου. Σε ένα τέτοιο άτομο, ποιος ή τι είναι εκείνο που ερωτεύεται; Σπάνια συμπίπτει να είναι και οι τρεις ταυτόχρονα ερωτευμένοι ή με το ιδιο πρόσωπο. Ο ένας αγαπά, ο άλλος όχι. Έτσι ο άνθρωπος οδηγείται σε απιστία, σε ψεύδη, σε απάτες.»

«Η εγκράτεια είναι υπόθεση τόσο των αισθήσεων όσο και των οργάνων και βασικά των ματιών, μέσα από κάθε αίσθηση εκλύεται ενέργεια ποικίλης υφής. Η αγνότητα των αισθήσεων δεν είναι φυσική σε όλους. Οι πολλοί θα πρέπει να αγωνιστούν για να την αποκτήσουν. Στον πολιτισμό που κάποτε άνθιζε εκεί που σήμερα ορθώνεται η Βαγδάτη, η αγνότητα των αισθήσεων διδασκόταν. Από την παιδική ηλικία γύμναζαν προσεκτικά την κάθε αίσθηση. Είχαν ανακαλύψει ασκήσεις που με τη βοήθειά τους οι μαθητές μπορούσαν να διακρίνουν τις διάφορες επιδράσεις από τα αισθητήρια όργανα είτε αυτά ερεθίζονταν διανοητικά, είτε συναισθηματικά, σεξουαλικά ή ερωτικά.»

«Η συνειδητή αγάπη δεν είναι έργο της Φύσης. Είναι καρπός τέχνης, αυτοεκπαίδευσης. Όλοι οι άνθρωποι την επιθυμούν, ακόμα και οι πιο κυνικοί. Αλλά αφού σπάνια συμβαίνει τυχαία και κανείς δεν έχει δημοσιεύσει τον τρόπο που οδηγεί στη δημιουργία της, η τεράστια πλειοψηφία αμφιβάλλει ακόμα και για τη δυνατότητα μιας τέτοιας κατάστασης. Κι όμως, η αγάπη αυτή είναι υπαρκτή, αρκεί να εκπαιδευτεί κανείς να τη ζήσει. Μπείτε σε αυτά τα μαγεμένα δάση όσοι έχετε την τόλμη. Οι θεοί αγαπιούνται μεταξύ τους συνειδητά. Όσοι αγαπούν συνειδητά, γίνονται θεοί.»