ΟΠΟΥ ΑΚΟΥΣ ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ...

Μια γνωστή παροιμία λέει ότι όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι. Το ίδιο ισχύει και για τα μεγάλα λόγια. Βαρύγδουπες εκφράσεις, μεγαλειώδεις λόγοι (πως είναι αυτοί των πολιτικών ένα πράγμα), γεμάτοι με φαμφάρες και τυμπανοκρουσίες. Όσο γεμάτες όμως ακούγονται αυτές οι φράσεις άλλο τόσο κενές και άδειες ειναι.
Σ’ αυτές λοιπόν τις <<σειρήνες>> ως άλλος Οδυσσέας πρέπει κ εμείς να κλείσουμε τα αυτιά μας ή έστω κι αν τις ακούμε να φροντίζουμε να μην παρασυρόμαστε γιατί το τέλος θα είναι οδυνηρό. Μα για ποιον άλλον; Φυσικά για εμάς τους ίδιους. Γιατί τα μεγάλα λόγια είναι σαν τα πυροτεχνήματα. Είναι πανέμορφα όμως η λάμψη τους κρατάει λίγο.

Εγώ προσωπικά τους φοβάμαι εκείνους τους ανθρώπους που μπορούν να τα ξεστομίσουν με απίστευτη ευκολία. Σημαίνει ότι δεν τα εννοούν, ότι απλά τα λένε για να τα πουν. Παραγεμισμένες φράσεις με κενό νόημα. Είναι οι ίδιοι που δεν θα τις κάνουν ποτέ πράξη αλλά δεν θα διστάσουν να τις χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους.

Το <<παραμύθι>> όπως το χαρακτηρίζουμε, που μικροί το ακούγαμε αλλά μεγάλοι το πιστεύουμε. Και το πιστεύουμε όχι γιατί είμαστε αφελείς, αλλά γιατί βγαίνει από όμορφα χείλη. Ναι. Τα πιο όμορφα χείλη είναι αυτά που χαρίζουν και τα πιο μεγάλα λόγια. Λόγια που θέλουμε να πιστέψουμε ενώ εξ’αρχής ξέρουμε πως δεν ισχύουν.

Όχι θα μου πείτε. Κι όμως πόσες φορές ξεστομίσαμε το <<μαζί για πάντα;>> ή το <<ποτέ δεν θα χωρίσουμε>> ενώ ξέρουμε ότι αυτό δεν υφίσταται. Κατά βάθος γνωρίζουμε την αλήθεια, αλλά θέλουμε να εθελοτυφλούμε. Αρέσει και σε εμάς τους ίδιους να ακούμε αυτά τα λόγια και να θέλουμε κιόλας να τα πιστεύουμε. Έχουμε την ανάγκη να τα πιστέψουμε. Μας αρέσει να παραμυθιαζόμαστε.
Δυστυχώς όμως είναι λέξεις που τις σκορπά ο άνεμος μακριά με ένα και μόνο φύσημά του. Είναι λέξεις – μπαλόνια. Στην αρχή ξεφουσκώνουν κι έπειτα σκάνε. Και μένουμε εμείς με το παιδικό όνειρο.

Δεν αντιλέγω έχουν μια μαγεία και μια γλύκα άλλο πράγμα, όπως όμως έχουν όλες οι ουτοπίες. Αν δεν την είχαν άλλωστε δεν θα μας άρεσαν και τόσο πολύ. Και δεν θα τα πιστεύαμε. Λόγια φαντεζί, γυαλιστερά, φωτισμένα με νέον και πολλά υποσχόμενα. Κι όμως ότι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός.
Γι’ αυτό την επόμενη φορά αντί να πιστέψουμε σε κούφια λόγια που κρύβουν αίολες υποσχέσεις καλύτερα να πιστέψουμε σε πράξεις, γιατί εκείνες είναι που μετράνε. Οι λέξεις φεύγουν, οι πράξεις όμως είναι αληθινές και μένουν. Εκείνες μέσα από τη σιωπή τους αποδεικνύουν ό,τι δεν μπόρεσαν τα λόγια μέσα από τη φασαρία τους.
Την αλήθεια.

 ….<<Δεν υπάρχει το για πάντα μωρό μου, γι αυτό σταμάτα να το πιπιλάς σαν καραμέλα. Αν θες κάτι να μου πεις , πες μου το <<για όσο παει, για όσο κρατήσει>> ή καλύτερα μην λες τίποτα. Βαρέθηκα πια τα λόγια. Μπούχτησα. Αν θες να πεις κάτι πες το με τις πράξεις σου. Αν θες να μείνεις μείνε, μείνε χωρίς να υποσχεθείς τίποτα. Απλά μείνε δίπλα μου σιωπηλά, να μου κρατάς το χέρι>>…