Την άποψη που θα υποστηρίξω εδώ την δηλώνω ευθύς εξ αρχής: Η χριστιανική θρησκεία είναι χρεωμένη με ασυγκρίτως μεγαλύτερο ποσοστό ειδωλολατρείας απ’ ότι η ελληνική. Λέω ελληνική κι όχι κάποια άλλη διότι οι απατεώνες αυτοί που λέγονται πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας, με το ακόρεστο μίσος τους κατά του οτιδήποτε Ελληνικού και κατά των Ελλήνων, δεν έπαψαν να χαρακτηρίζουν ψευδώς τους Έλληνες ως ειδωλολάτρες, την στιγμή που, όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια, αυτοί οι ίδιοι και το ποίμνιό τους ήταν λουσμένοι πατόκορφα μέσα στην ειδωλολατρεία τους.
Ολόκληρη την αλήθεια θα μας την πει, έξω από τα δόντια, τώρα αμέσως ένας τίμιος χριστιανός. Ο Νικόλας Τωμαδάκης καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τόμος Α΄, τεύχος Α΄, Β΄ έκδοση, 1956. Βλέπετε ότι μέχρι την δεκαετία του πενήντα υπήρχαν ακόμα θεολόγοι επιστήμονες οι οποίοι δεν ήταν υποχείρια του Ιουδαιοχριστιανικού δόγματος, όπως άπαντες οι σημερινοί τυγχάνουν.
Γράφει λοιπόν ο θεολόγος αυτός: «Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριο λόγο του Ελληνισμού, ως ζωής και ως σκέψεως… Η μεγαλυτέρα διαβολή την οποία ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρεία των ειδώλων , δι ήν κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες. Εν τούτοις το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοια του ειδωλολάτρης, μη χριστιανός…».
Σ’ αυτούς που αγνοούν το τι εστί Ελληνικό θρήσκευμα προτείνουμε, με το συμπάθιο, να αναλογισθούν το ποσοστό της Ελληνικότητάς τους. Οι Ευρωπαίοι πάντως το γνωρίζουν.
Ο Ν. Τωμαδάκης είναι κατηγορηματικός για τον απλούστατο λόγο: διότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, καμμιά ιστορική μαρτυρία που να αναφέρει ή να δείχνει ειδωλολατρεία στο Ελληνικό κόσμο. Δεν προβαίνει σε καμμιά απόπειρα να στηρίξει την άποψή του αυτή επειδή η έλλειψη τέτοιων στοιχείων είναι δεδομένη.
Παρακαλούμε λοιπόν θερμώς τον οποιονδήποτε γνωρίζει, να μας πληροφορήσει πότε, πού και πώς οι Έλληνες προσκυνούσαν είδωλα;
Κάθε φορά, μέχρι στιγμής, που θέτουμε το ερώτημα αυτό αντί απαντήσεως (πώς να την βρει κανείς άλλωστε όταν δεν υπάρχει) εισπράττουμε τον χαρακτηρισμό των προγονόπληκτων, ακόμα κι από μη χριστιανούς! Ας είναι κι έτσι. Ας θεωρείται καθυστέρηση το δικαίωμα να υπερασπίζεται κανείς, στη χώρα της Ελλάδος, τους Έλληνες προγόνους του από την χριστιανική διαβολή και συκοφαντία!
Μάλιστα κύριοι, είμαστε προγονόπληκτοι αφού έτσι σας αρέσει. Μας διακρίνει όμως μια τεράστια διαφορά. Εμείς είμαστε προγονόπληκτοι των πατεράδων και παππούδων μας, του Ομήρου, τουΠινδάρου, του Θαλή, του Επίκουρου, του Αριστοτέλη και όλων των άλλων Ελλήνων προγόνων μας, αυτών των υπερήφανων ανθρώπων που η παιδεία τους, τους απαγόρευε να προσκυνούν και ανθρώπους και θεούς και παρ’ όλα αυτά εσείς τους αποκαλείται, χωρίς να ντρέπεστε ειδωλολάτρες.
Όμως δεν είμαστε προγονόπληκτοι των πατεράδων και των παππούδων των Ιουδαίων. Μήπως είναι ψέμα ότι σ’ όλες τις χριστιανικές λειτουργίες συνεχώς και αδιαλείπτως ψέλνεται το «των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ».
Μήπως οι παπάδες σας δεν σας προτείνουν συνεχώς να μιμείσθε τους προγόνους των Εβραίων! Όταν ας πούμε παντρεύεστε δεν σας παρουσιάζουν ως πρότυπο τον Αβραάμ και την Σάρα, την οποία ο Αβραάμ την παρουσίαζε ως αδελφή του και την πάσαρε στους Φαραώ και βασιλιάδες των γειτονικών λαών, όπως με κάθε λεπτομέρεια αναφέρει η Βίβλος; Μήπως οι πατεράδες αυτοί δεν προσκυνούσαν χρυσά βόδια!
Γνωρίζεται κύριοι, προγονόπληκτοι των πατέρων των Εβραίων, ότι οι άπαντες σχεδόν οι πρόγονοι και οι απόγονοι του Ισραήλ και του Ιούδα ήταν φανατικοί ειδωλολάτρες, όπως, χαρτί και καλαμάρι, τους περιγράφει το ιερό βιβλίο τους η Βίβλος; Ιδού τα πειστήρια από τα βιβλία της Βίβλου: ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ΄ , ιβ΄ 28, ιδ΄ 22, ιε΄ 3-12, ιστ΄ 2-25 και 30, ιη΄ 18, κ΄ 25, κβ΄ 44 και 53.
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ΄ , α΄ 3, γ΄ 2, η΄ 18, ι΄ 29 και 31, ια΄ 18, ιβ΄ 10 και 21, ιγ΄ 2, 6 και 11, ιδ΄ 4 και 24, ιε΄ 4,9,16,18,24,28 και 35, ιστ΄ 3,4 και 10-20, ιζ΄ 2 και 9-36, ιη΄ 4, κα΄ 2-21, κγ΄ 4-20 και 32-37, κδ΄ 9 και 19.
Τι γράφεται στα χωρία αυτά; Να τι λέει το πρώτο από τα προαναφερόμενα: (ιβ΄ 28) «και εβουλεύσατο ο βασιλεύς (Ιεροβοάμ) και επορεύθη και εποίησε δύο δαμάλεις χρυσάς και είπε προς τον λαόν, ικανούσθω υμίν αναβαίνειν εις Ιερουσαλήμ, ιδού θεοί σου Ισραήλ, οι αναγαγόντες σε εκ της Αιγύπτου». Όλα τα προαναφερθέντα χωρία περιγράφουν όπως το προηγούμενο ανάλογα και χειρότερα καμώματα.
Καταλαβαίνετε καλοί μου χριστιανοί ποιούς προγόνους σας φόρεσαν καπέλο; Αυτούς τους κακόμοιρους ειδωλολάτρες, όπως ήταν και ο αδελφός του περίφημου Μωυσή, ο Ααρών.
Από αυτά τα σπουδαία μυαλά ξεπρόβαλε ο ανώμαλος μονοθεϊσμός τους. Η απάνθρωπη και βδελυρή απαίτηση του Γιαχβέ, που είναι και δικός σας θεός: «ουκ έσσονται θεοί έτεροι πλην εμού».
Το θράσος των πατέρων της εκκλησίας όμως δεν έχει ούτε φραγμούς ούτε όρια. Μας προτείνουν οι αθεόφοβοι εντελώς απροκάλυπτα να παρατήσουμε το όνομα ΄Έλληνες και να αποδεχθούμε το όνομα Ρωμιοί!
Είναι και καθηγητές πανεπιστημίου. Πληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο για να κάνουν αυτές τις ανάγωγες προτάσεις. Κι όταν εμείς ισχυριζόμαστε ότι η χώρα μας βρίσκεται υπό θρησκευτική κατοχή, μας θεωρούν υπερβολικούς και ανεδαφικούς.
Πράγματι μπορεί κανείς να προτιμάει να κατάγεται από τους Ρωμαίους, αυτούς που υποδούλωσαν κάποτε τους προγόνους μας. Όπως κάποιες φυλές της Ασίας οι οποίες υπερηφανεύονται ότι κατάγονται από τους Μακεδόνες του Μεγάλου Αλέξανδρου.
Μ΄ άλλα λόγια επειδή οι κατακτητές μας οι Ρωμαίοι αλλαξοπίστησαν και στη συνέχεια εξανάγκασαν τους κατακτημένους προγόνους μας να αλλαξοπιστήσουν, πρέπει τώρα κι εμείς να συνεχίσουμε «το ίδιο βιολί»!
Ας επανέλθουμε στο θέμα μας. Οι Έλληνες κατασκεύαζαν αγάλματα όχι για να τα προσκυνούν αλλά για να καλλιεργούν την αίσθηση του ωραίου διά μέσου τη τιμής την οποία απέδιδαν στους θεούς τους αλλά και σε εξέχουσες προσωπικότητες. Τι πάει να πει άγαλμα στην ελληνική γλώσσα; Να τι μας λένε τα λεξικά: πάν εφ’ ω τις αγάλλεται, τιμή, ευφροσύνη, δόξα. Αγάλλω θα πει χαίρομαι, τέρπομαι, ευφραίνομαι, κοσμώ. Που βρίσκεται την ειδωλολατρία στ’ αγάλματα ψευταράδες πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας;
Τι ήσαν τα Παναθήναια; Με το πρόσχημα της αλλαγής του πέπλου του αγάλματος της θεάς Αθηνάς στον Παρθενώνα , οι Αθηναίοι τελούσαν αγώνες πάσης φύσεως: αθλητικούς ψυχαγωγικούς, πνευματικούς και επιστημονικούς για νέους και ηλικιωμένους. Ποιά σχέση έχουν όλ’ αυτά με την ειδωλολατρία μισέλληνες πατέρες;
Όταν ο Έλληνας ποιητής αρχίζει το ποίημά του με την προσφώνηση: φίλε Δία, τον πατέρα των θεών και των ανθρώπων, πώς να προσκυνήσει αυτόν τον φίλο του και πόσο μάλλον τα παιδιά του φίλου του;
Ωστόσο άπαντες οι Νεοέλληνες γνωρίζουν «άριστα» ότι οι πρόγονοί τους ήσαν ειδωλολάτρες! Κι αυτό χάριν της λωτοφαγίας. Οι πατέρες της εκκλησίας επιτελούν , εκ του ασφαλούς, το «θεάρεστο» αυτό έργο της κατασυκοφάντησης του Αρχαίου Κόσμου, αφού γνωρίζουν ότι απευθύνονται σ’ ανθρώπους που αγνοούν συστηματικά την ιστορία των προγόνων τους.
Ας δούμε όμως την συμπεριφορά των πατέρων αυτών και του ποιμνίου τους σχετικά με την ειδωλολατρεία. Η προσκύνηση των εικόνων και των ιερωμένων είναι βασική υποχρέωση του κάθε χριστιανού. Εικονίσματα, οστά, ρούχα και μουμιοποιημένα μέλη αγίων (πτωματολατρεία), λάδια, νερά, φυλαχτά κι ένα σωρό άλλα αντικείμενα. Δεκάδες περιτομές του Χριστούσπαρμένες σε αντίστοιχα μοναστήρια.
Μέχρι και την ανάσα του Χριστού έφερε κάποιος αθεόφοβος Πάπας στη Ρώμη από τα Ιεροσόλυμα, χίλια χρόνια μετά τον θάνατό του!!! Τι να πει δε κανείς για τα ατέλειωτα τίμια ξύλα από τον σταυρό του Χριστού, τα συγχωροχάρτια, τα τάματα και τα προσκυνήματα. Βιβλία πολλά έχουν γραφεί για όλ’αυτά.
Αυτοί οι ειδωλοπροσκυνητές αποκαλούν τους απροσκύνητους Έλληνες ειδωλολάτρες!
Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ
Θα δώσουμε, για το θέμα αυτό, τον λόγο στον κορυφαίο βυζαντινολόγο HANS – GEORG BECK (γέν. 1910, δεν δηλώνει ποτέ αρνητική στάση απέναντι στους Βυζαντινούς), ο οποίος στο βιβλίο του Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΧΙΛΙΕΤΙΑ (για οτιδήποτε αναφέρει παραθέτει πάντοτε τις ιστορικές πηγές), εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης και στο κεφάλαιο Η πίστη των Βυζαντινών μας λέει, μεταξύ άλλων και τα εξής:
Μιλώντας εδώ για την πίστη των Βυζαντινών, εννοούμε την ευρύτερη εκδοχή της λέξης, δηλαδή λίγο πολύ ανορθολογικές πεποιθήσεις και δοξασίες, που ωστόσο καθορίζουν την καθημερινή συμπεριφορά, είτε μπορούν να ερμηνευθούν ορθολογικά είτε όχι…
Στην πίστη ανήκει η δεισιδαιμονία – ένα νόθο αλλά πολυαγαπημένο παιδί της – (εμείς θα λέγαμε εντελώς αβασάνιστα ότι η δεισιδαιμονία είναι η γνήσια μητέρα της πίστης) καθώς και η αίρεση, όχι μόνο στο βαθμό που πλαισιώνει άθελά της την πίστη, αλλά επίσης στο βαθμό που αποκαλύπτεται ως πρόκληση της πίστης… «δει γαρ και αιρέσεις εν υμίν είναι» (Προς Κορινθίους Α΄, ΙΙ, 19)… «Μην πιστεύετε αδελφοί, ότι η δημιουργία αιρέσεων οφείλεται σε μερικές ταπεινές ψυχές. Αιρέσεις ίδρυσαν μόνο μεγάλοι άνδρες», Αυγουστίνος…
Σημαντικότερο είναι το ερώτημα για την επιβίωση της ειδωλολατρείας… Μπορούμε πάντως να δεχτούμε a priori ότι στην ύπαιθρο και προπαντός στις μεθοριακές περιοχές, π.χ. στα σύνορα των αφρικανικών επαρχιών με την έρημο ή στον κάτω ρου του Δούναβη ή στον Καύκασο και στην νότια Ρωσία, η ειδωλολατρεία διατηρήθηκε για πολύ περισσότερο καιρό απ’ όσο στις μεγάλες πόλεις. Αλλά ακόμα και στην Θράκη, δηλαδή λίγο πιο έξω από την πρωτεύουσα, φαίνεται ότι υπήρχαν αρκετοί ειδωλολάτρες γύρω στο 400.
Μεγαλύτερη είναι η έκπληξή μας, όταν ακούμε από το στόμα του Ιωάννη της Εφέσου ότι το 542 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός του ανάθεσε να προσηλυτίσει τους ειδωλολάτρες της Μικράς Ασίας και ότι, με μερικά διαλείμματα αφιέρωσε 30 χρόνια σ’ αυτή την αποστολή…
Ένα άλλο ερώτημα αφορά την ειδωλολατρία στον πολιτικό και πνευματικό κόσμο. Οπωσδήποτε, τον 5ο αιώνα ακόμα και μερικοί έπαρχοι της Κωνσταντινούπολης έχουν την φήμη του ειδωλολάτρη. Και ο Τριβωνιανός, ο μεγάλος νομομαθής του Ιουστινιανού, θεωρείται ειδωλολάτρης. Στο δεύτερο μισό του 5ου αιώνα, μάλιστα, η ειδωλολατρία συνέπηξε πολιτικό μέτωπο για να προκαλέσει την πτώση του αυτοκράτορα Ζήνωνα. Ο πολιτικός ηγέτης του κινήματος ήταν ο magister militum per Orientem Ίλλος, που ήταν ορθόδοξος, αλλά η πνευματική κεφαλή ήταν ο ειδωλολάτρης Παμπρέπιος. Η αποτυχία της εξέγερσης είχε ως συνέπεια τον απηνή διωγμό των ειδωλολατρών, και ανάμεσα στα θύματα υπήρχαν όχι λίγοι φιλόσοφοι.
Τέλος ο Μαλαλάς, καθώς και ο Προκόπιος, αναφέρουν σκληρούς διωγμούς των «Ελλήνων» από τον Ιουστινιανό. Συγκλητικοί, γραμματικοί, σοφιστές και σχολαστικοί συλλαμβάνονται και βασανίζονται. Αυτό έγινε γύρω στο 546. Ακόμα και το 562/63 φυλακίζονται ειδωλολάτρες ιερείς από την Αθήνα, την Αντιόχεια και την Παλμύρα. Όπως φαίνεται, το βυζάντιο δεν είχε εκχριστιανισθεί εντελώς τον 6ο αιώνα.
Στους επόμενους αιώνες η κατηγορία για ειδωλολατρία επανεμφανίζεται ολοένα και στρέφεται προπαντός εναντίον λογίων. Ο Κωνσταντίνος Σάθας αφιέρωσε δεκάδες σελίδες στην προσπάθεια ν’ αποδείξει την ύπαρξη ενός υπόγειου ειδωλολατρικού ρεύματος που διατρέχει όλους τους αιώνες της βυζαντινής ιστορίας….
… Προς τα τέλει του 14ου και τις αρχές του 15ου αιώνα, η ειδωλολατρεία, στο πρόσωπο του Γεώργιου Γεμιστού Πλήθωνα, σηκώνει το κεφάλη της, απροκάλυπτα και χωρίς το επίχρισμα του πνευματικού παιχνιδιού, και ετοιμάζεται να εξαπολύσει μεγάλη επίθεση εναντίον της συμβατικής βυζαντινής κοσμοθεωρίας. Πρέπει να συμπληρώσουμε, μάλιστα, ότι ο Πλήθων δεν είναι ο μόνος γνωστός εκφραστής της από εκείνη την περίοδο…
Ίσως είναι δικαιολογημένη εδώ η παρατήρηση ότι το χριστιανικό κήρυγμα δεν κατόρθωσε παρά μόνον μερικώς να απομυθοποιήσει τον ειδωλολατρικό κόσμο…
Για να μιλήσουμε πιο αφηρημένα: Ο χριστιανισμός άφησε ζωντανές τις μυθικές υποστάσεις και τις εξόρισε σ’ ένα χώρο τον οποίο δεν μπορούσε παρά να αναγνωρίσει ως κόσμο των δαιμόνων, στον γνώριμο χριστιανικό χώρο των εκπεσόντων αγγέλων, των αντιπάλων του Δημιουργού, με τη μόνη διαφορά ότι οι αρχαίοι θεοί ήταν λιγότερο ανώνυμοι απ’ όσο οι άγγελοι. οι άνθρωποι τους γνώριζαν από καιρό και εξακολουθούσαν να τους υπολογίζουν. Μια εξήγηση γι’ αυτή την έλλειψη συνέπειας από την πλευρά των εκχριστιανιστών είναι ότι και οι ίδιοι οι προσηλυτιστές ήταν άνθρωποι της ύστερης αρχαιότητας, που δυσκολεύονταν να εξοβελίσουν τους θεούς από τον ορατό κόσμο…
Έτσι οικοδομείται ένας δαιμονικός αντίκοσμος, που γίνεται ανταγωνιστής του Θεού στον αγώνα για την ανθρώπινη ψυχή. Οι δαίμονες υπάρχουν παντού: ως έκπτωτοι θεοί επιχωριάζουν κατά προτίμηση σε ερείπια αρχαίων ναών ή στη γύρω περιοχή, σε πηγάδια και ξερολιθιές. Τρυπώνουν σε οποιαδήποτε μορφή, σε σκυλιά, φίδια, γουρούνια και πουλιά. Αλλά εμφανίζονται και ως άγγελοι και άνθρωποι, με ιδιαίτερη ευχαρίστηση μάλιστα ως μαύροι Αιθίοπες και – εννοείται με λάγνες προθέσεις – ως γυναίκες. Δεν απειλούν μόνον την σωτηρία της ψυχής, αλλά και την ζωή και την υγεία του ανθρώπου. είναι πανταχού παρόντες και ευθύνονται για τα πάντα…
Οι ίδιοι οι ορθόδοξοι ασκητές έλεγαν κάθε τόσο, χωρίς να λεπτολογούν, ότι αυτός ο κόσμος είναι πράγματι του διαβόλου!
Στην συνέχεια ο συγγραφέας καταθέτει όλες τις ιστορικές μαρτυρίες για τον βίο των βυζαντινών, οι οποίες καταδεικνύουν ότι λαός και κλήρος ήταν βαθιά διαποτισμένος από πάσης φύσεως δεισιδαιμονίες, ότι τελούσε όλες τις γιορτές και τα αρχαία έθιμα, για παπάδες, λόγιους και αυτοκράτορες που κατέφευγαν σε μάντεις, τελούσαν θυσίες και μαγικές τελετές. Αναφέρει απίστευτα γεγονότα όπως αυτό που συνέβη από τους κατοίκους της Περγάμου το 717, οι οποίοι για να καταστούν άτρωτοι απέναντι στους Άραβες που την πολιορκούσαν, έβρασαν ένα ανθρώπινο έμβρυο και βούτηξαν τα χέρια τους στο ζουμί.
Παρακάτω περιγράφει το πάθος των βυζαντινών για την αστρολογία, στην οποία είχαν επίδοση και μητροπολίτες όπως ο Θεσσαλονίκης Λέων ο Μαθηματικός.
Απ’ όλ’ αυτά εξάγεται αβίαστα ένα συμπέρασμα, μεταξύ των άλλων: ότι η βυζαντινή εξουσία και το παπαδαριό είχαν βασικό σκοπό να εξοντώσουν τους Έλληνες κι όχι τόσο την ειδωλολατρία, μέσα στην οποία ήταν βουτηγμένοι πατόκορφα. Κι αφού δεν διέθεταν καμμιά κατηγορία εναντίον τους αναγκάστηκαν να χαλκεύσουν την ανύπαρκτη κατ’ αυτών κατηγορία της ειδωλολατρείας, την οποία ειδωλολατρία φόρτωσαν με αρνητικό ειδικό βάρος της τάξεως των πολλών τόνων.
Αυτόν τον δεισιδαιμονικό και καθυστερημένο όχλο μαζί με τους, ανθέλληνες και φονιάδες των Ελλήνων, ταγούς του παπαδαριό και αυτοκράτορες, αποκαλούν μέχρι σήμερα, κάποιοι νεογενίτσαροι, το ένδοξόν μας Βυζάντιο, ως συνεχιστή του ελληνικού πολιτισμού!
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΔΙΧΩΣ ΛΟΓΙΑ
Ολόκληρη την αλήθεια θα μας την πει, έξω από τα δόντια, τώρα αμέσως ένας τίμιος χριστιανός. Ο Νικόλας Τωμαδάκης καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τόμος Α΄, τεύχος Α΄, Β΄ έκδοση, 1956. Βλέπετε ότι μέχρι την δεκαετία του πενήντα υπήρχαν ακόμα θεολόγοι επιστήμονες οι οποίοι δεν ήταν υποχείρια του Ιουδαιοχριστιανικού δόγματος, όπως άπαντες οι σημερινοί τυγχάνουν.Γράφει λοιπόν ο θεολόγος αυτός: «Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριο λόγο του Ελληνισμού, ως ζωής και ως σκέψεως… Η μεγαλυτέρα διαβολή την οποία ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρεία των ειδώλων , δι ήν κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες. Εν τούτοις το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοια του ειδωλολάτρης, μη χριστιανός…».
Σ’ αυτούς που αγνοούν το τι εστί Ελληνικό θρήσκευμα προτείνουμε, με το συμπάθιο, να αναλογισθούν το ποσοστό της Ελληνικότητάς τους. Οι Ευρωπαίοι πάντως το γνωρίζουν.
Ο Ν. Τωμαδάκης είναι κατηγορηματικός για τον απλούστατο λόγο: διότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, καμμιά ιστορική μαρτυρία που να αναφέρει ή να δείχνει ειδωλολατρεία στο Ελληνικό κόσμο. Δεν προβαίνει σε καμμιά απόπειρα να στηρίξει την άποψή του αυτή επειδή η έλλειψη τέτοιων στοιχείων είναι δεδομένη.
Παρακαλούμε λοιπόν θερμώς τον οποιονδήποτε γνωρίζει, να μας πληροφορήσει πότε, πού και πώς οι Έλληνες προσκυνούσαν είδωλα;
Κάθε φορά, μέχρι στιγμής, που θέτουμε το ερώτημα αυτό αντί απαντήσεως (πώς να την βρει κανείς άλλωστε όταν δεν υπάρχει) εισπράττουμε τον χαρακτηρισμό των προγονόπληκτων, ακόμα κι από μη χριστιανούς! Ας είναι κι έτσι. Ας θεωρείται καθυστέρηση το δικαίωμα να υπερασπίζεται κανείς, στη χώρα της Ελλάδος, τους Έλληνες προγόνους του από την χριστιανική διαβολή και συκοφαντία!
Μάλιστα κύριοι, είμαστε προγονόπληκτοι αφού έτσι σας αρέσει. Μας διακρίνει όμως μια τεράστια διαφορά. Εμείς είμαστε προγονόπληκτοι των πατεράδων και παππούδων μας, του Ομήρου, τουΠινδάρου, του Θαλή, του Επίκουρου, του Αριστοτέλη και όλων των άλλων Ελλήνων προγόνων μας, αυτών των υπερήφανων ανθρώπων που η παιδεία τους, τους απαγόρευε να προσκυνούν και ανθρώπους και θεούς και παρ’ όλα αυτά εσείς τους αποκαλείται, χωρίς να ντρέπεστε ειδωλολάτρες.
Όμως δεν είμαστε προγονόπληκτοι των πατεράδων και των παππούδων των Ιουδαίων. Μήπως είναι ψέμα ότι σ’ όλες τις χριστιανικές λειτουργίες συνεχώς και αδιαλείπτως ψέλνεται το «των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ».
Μήπως οι παπάδες σας δεν σας προτείνουν συνεχώς να μιμείσθε τους προγόνους των Εβραίων! Όταν ας πούμε παντρεύεστε δεν σας παρουσιάζουν ως πρότυπο τον Αβραάμ και την Σάρα, την οποία ο Αβραάμ την παρουσίαζε ως αδελφή του και την πάσαρε στους Φαραώ και βασιλιάδες των γειτονικών λαών, όπως με κάθε λεπτομέρεια αναφέρει η Βίβλος; Μήπως οι πατεράδες αυτοί δεν προσκυνούσαν χρυσά βόδια!
Γνωρίζεται κύριοι, προγονόπληκτοι των πατέρων των Εβραίων, ότι οι άπαντες σχεδόν οι πρόγονοι και οι απόγονοι του Ισραήλ και του Ιούδα ήταν φανατικοί ειδωλολάτρες, όπως, χαρτί και καλαμάρι, τους περιγράφει το ιερό βιβλίο τους η Βίβλος; Ιδού τα πειστήρια από τα βιβλία της Βίβλου: ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ΄ , ιβ΄ 28, ιδ΄ 22, ιε΄ 3-12, ιστ΄ 2-25 και 30, ιη΄ 18, κ΄ 25, κβ΄ 44 και 53.
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ΄ , α΄ 3, γ΄ 2, η΄ 18, ι΄ 29 και 31, ια΄ 18, ιβ΄ 10 και 21, ιγ΄ 2, 6 και 11, ιδ΄ 4 και 24, ιε΄ 4,9,16,18,24,28 και 35, ιστ΄ 3,4 και 10-20, ιζ΄ 2 και 9-36, ιη΄ 4, κα΄ 2-21, κγ΄ 4-20 και 32-37, κδ΄ 9 και 19.
Τι γράφεται στα χωρία αυτά; Να τι λέει το πρώτο από τα προαναφερόμενα: (ιβ΄ 28) «και εβουλεύσατο ο βασιλεύς (Ιεροβοάμ) και επορεύθη και εποίησε δύο δαμάλεις χρυσάς και είπε προς τον λαόν, ικανούσθω υμίν αναβαίνειν εις Ιερουσαλήμ, ιδού θεοί σου Ισραήλ, οι αναγαγόντες σε εκ της Αιγύπτου». Όλα τα προαναφερθέντα χωρία περιγράφουν όπως το προηγούμενο ανάλογα και χειρότερα καμώματα.
Καταλαβαίνετε καλοί μου χριστιανοί ποιούς προγόνους σας φόρεσαν καπέλο; Αυτούς τους κακόμοιρους ειδωλολάτρες, όπως ήταν και ο αδελφός του περίφημου Μωυσή, ο Ααρών.
Από αυτά τα σπουδαία μυαλά ξεπρόβαλε ο ανώμαλος μονοθεϊσμός τους. Η απάνθρωπη και βδελυρή απαίτηση του Γιαχβέ, που είναι και δικός σας θεός: «ουκ έσσονται θεοί έτεροι πλην εμού».
Το θράσος των πατέρων της εκκλησίας όμως δεν έχει ούτε φραγμούς ούτε όρια. Μας προτείνουν οι αθεόφοβοι εντελώς απροκάλυπτα να παρατήσουμε το όνομα ΄Έλληνες και να αποδεχθούμε το όνομα Ρωμιοί!
Είναι και καθηγητές πανεπιστημίου. Πληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο για να κάνουν αυτές τις ανάγωγες προτάσεις. Κι όταν εμείς ισχυριζόμαστε ότι η χώρα μας βρίσκεται υπό θρησκευτική κατοχή, μας θεωρούν υπερβολικούς και ανεδαφικούς.
Πράγματι μπορεί κανείς να προτιμάει να κατάγεται από τους Ρωμαίους, αυτούς που υποδούλωσαν κάποτε τους προγόνους μας. Όπως κάποιες φυλές της Ασίας οι οποίες υπερηφανεύονται ότι κατάγονται από τους Μακεδόνες του Μεγάλου Αλέξανδρου.
Μ΄ άλλα λόγια επειδή οι κατακτητές μας οι Ρωμαίοι αλλαξοπίστησαν και στη συνέχεια εξανάγκασαν τους κατακτημένους προγόνους μας να αλλαξοπιστήσουν, πρέπει τώρα κι εμείς να συνεχίσουμε «το ίδιο βιολί»!
Ας επανέλθουμε στο θέμα μας. Οι Έλληνες κατασκεύαζαν αγάλματα όχι για να τα προσκυνούν αλλά για να καλλιεργούν την αίσθηση του ωραίου διά μέσου τη τιμής την οποία απέδιδαν στους θεούς τους αλλά και σε εξέχουσες προσωπικότητες. Τι πάει να πει άγαλμα στην ελληνική γλώσσα; Να τι μας λένε τα λεξικά: πάν εφ’ ω τις αγάλλεται, τιμή, ευφροσύνη, δόξα. Αγάλλω θα πει χαίρομαι, τέρπομαι, ευφραίνομαι, κοσμώ. Που βρίσκεται την ειδωλολατρία στ’ αγάλματα ψευταράδες πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας;
Τι ήσαν τα Παναθήναια; Με το πρόσχημα της αλλαγής του πέπλου του αγάλματος της θεάς Αθηνάς στον Παρθενώνα , οι Αθηναίοι τελούσαν αγώνες πάσης φύσεως: αθλητικούς ψυχαγωγικούς, πνευματικούς και επιστημονικούς για νέους και ηλικιωμένους. Ποιά σχέση έχουν όλ’ αυτά με την ειδωλολατρία μισέλληνες πατέρες;
Όταν ο Έλληνας ποιητής αρχίζει το ποίημά του με την προσφώνηση: φίλε Δία, τον πατέρα των θεών και των ανθρώπων, πώς να προσκυνήσει αυτόν τον φίλο του και πόσο μάλλον τα παιδιά του φίλου του;
Ωστόσο άπαντες οι Νεοέλληνες γνωρίζουν «άριστα» ότι οι πρόγονοί τους ήσαν ειδωλολάτρες! Κι αυτό χάριν της λωτοφαγίας. Οι πατέρες της εκκλησίας επιτελούν , εκ του ασφαλούς, το «θεάρεστο» αυτό έργο της κατασυκοφάντησης του Αρχαίου Κόσμου, αφού γνωρίζουν ότι απευθύνονται σ’ ανθρώπους που αγνοούν συστηματικά την ιστορία των προγόνων τους.
Ας δούμε όμως την συμπεριφορά των πατέρων αυτών και του ποιμνίου τους σχετικά με την ειδωλολατρεία. Η προσκύνηση των εικόνων και των ιερωμένων είναι βασική υποχρέωση του κάθε χριστιανού. Εικονίσματα, οστά, ρούχα και μουμιοποιημένα μέλη αγίων (πτωματολατρεία), λάδια, νερά, φυλαχτά κι ένα σωρό άλλα αντικείμενα. Δεκάδες περιτομές του Χριστούσπαρμένες σε αντίστοιχα μοναστήρια.
Μέχρι και την ανάσα του Χριστού έφερε κάποιος αθεόφοβος Πάπας στη Ρώμη από τα Ιεροσόλυμα, χίλια χρόνια μετά τον θάνατό του!!! Τι να πει δε κανείς για τα ατέλειωτα τίμια ξύλα από τον σταυρό του Χριστού, τα συγχωροχάρτια, τα τάματα και τα προσκυνήματα. Βιβλία πολλά έχουν γραφεί για όλ’αυτά.
Αυτοί οι ειδωλοπροσκυνητές αποκαλούν τους απροσκύνητους Έλληνες ειδωλολάτρες!
Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ
Θα δώσουμε, για το θέμα αυτό, τον λόγο στον κορυφαίο βυζαντινολόγο HANS – GEORG BECK (γέν. 1910, δεν δηλώνει ποτέ αρνητική στάση απέναντι στους Βυζαντινούς), ο οποίος στο βιβλίο του Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΧΙΛΙΕΤΙΑ (για οτιδήποτε αναφέρει παραθέτει πάντοτε τις ιστορικές πηγές), εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης και στο κεφάλαιο Η πίστη των Βυζαντινών μας λέει, μεταξύ άλλων και τα εξής:
Μιλώντας εδώ για την πίστη των Βυζαντινών, εννοούμε την ευρύτερη εκδοχή της λέξης, δηλαδή λίγο πολύ ανορθολογικές πεποιθήσεις και δοξασίες, που ωστόσο καθορίζουν την καθημερινή συμπεριφορά, είτε μπορούν να ερμηνευθούν ορθολογικά είτε όχι…
Στην πίστη ανήκει η δεισιδαιμονία – ένα νόθο αλλά πολυαγαπημένο παιδί της – (εμείς θα λέγαμε εντελώς αβασάνιστα ότι η δεισιδαιμονία είναι η γνήσια μητέρα της πίστης) καθώς και η αίρεση, όχι μόνο στο βαθμό που πλαισιώνει άθελά της την πίστη, αλλά επίσης στο βαθμό που αποκαλύπτεται ως πρόκληση της πίστης… «δει γαρ και αιρέσεις εν υμίν είναι» (Προς Κορινθίους Α΄, ΙΙ, 19)… «Μην πιστεύετε αδελφοί, ότι η δημιουργία αιρέσεων οφείλεται σε μερικές ταπεινές ψυχές. Αιρέσεις ίδρυσαν μόνο μεγάλοι άνδρες», Αυγουστίνος…
Σημαντικότερο είναι το ερώτημα για την επιβίωση της ειδωλολατρείας… Μπορούμε πάντως να δεχτούμε a priori ότι στην ύπαιθρο και προπαντός στις μεθοριακές περιοχές, π.χ. στα σύνορα των αφρικανικών επαρχιών με την έρημο ή στον κάτω ρου του Δούναβη ή στον Καύκασο και στην νότια Ρωσία, η ειδωλολατρεία διατηρήθηκε για πολύ περισσότερο καιρό απ’ όσο στις μεγάλες πόλεις. Αλλά ακόμα και στην Θράκη, δηλαδή λίγο πιο έξω από την πρωτεύουσα, φαίνεται ότι υπήρχαν αρκετοί ειδωλολάτρες γύρω στο 400.
Μεγαλύτερη είναι η έκπληξή μας, όταν ακούμε από το στόμα του Ιωάννη της Εφέσου ότι το 542 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός του ανάθεσε να προσηλυτίσει τους ειδωλολάτρες της Μικράς Ασίας και ότι, με μερικά διαλείμματα αφιέρωσε 30 χρόνια σ’ αυτή την αποστολή…
Ένα άλλο ερώτημα αφορά την ειδωλολατρία στον πολιτικό και πνευματικό κόσμο. Οπωσδήποτε, τον 5ο αιώνα ακόμα και μερικοί έπαρχοι της Κωνσταντινούπολης έχουν την φήμη του ειδωλολάτρη. Και ο Τριβωνιανός, ο μεγάλος νομομαθής του Ιουστινιανού, θεωρείται ειδωλολάτρης. Στο δεύτερο μισό του 5ου αιώνα, μάλιστα, η ειδωλολατρία συνέπηξε πολιτικό μέτωπο για να προκαλέσει την πτώση του αυτοκράτορα Ζήνωνα. Ο πολιτικός ηγέτης του κινήματος ήταν ο magister militum per Orientem Ίλλος, που ήταν ορθόδοξος, αλλά η πνευματική κεφαλή ήταν ο ειδωλολάτρης Παμπρέπιος. Η αποτυχία της εξέγερσης είχε ως συνέπεια τον απηνή διωγμό των ειδωλολατρών, και ανάμεσα στα θύματα υπήρχαν όχι λίγοι φιλόσοφοι.
Τέλος ο Μαλαλάς, καθώς και ο Προκόπιος, αναφέρουν σκληρούς διωγμούς των «Ελλήνων» από τον Ιουστινιανό. Συγκλητικοί, γραμματικοί, σοφιστές και σχολαστικοί συλλαμβάνονται και βασανίζονται. Αυτό έγινε γύρω στο 546. Ακόμα και το 562/63 φυλακίζονται ειδωλολάτρες ιερείς από την Αθήνα, την Αντιόχεια και την Παλμύρα. Όπως φαίνεται, το βυζάντιο δεν είχε εκχριστιανισθεί εντελώς τον 6ο αιώνα.
Στους επόμενους αιώνες η κατηγορία για ειδωλολατρία επανεμφανίζεται ολοένα και στρέφεται προπαντός εναντίον λογίων. Ο Κωνσταντίνος Σάθας αφιέρωσε δεκάδες σελίδες στην προσπάθεια ν’ αποδείξει την ύπαρξη ενός υπόγειου ειδωλολατρικού ρεύματος που διατρέχει όλους τους αιώνες της βυζαντινής ιστορίας….
… Προς τα τέλει του 14ου και τις αρχές του 15ου αιώνα, η ειδωλολατρεία, στο πρόσωπο του Γεώργιου Γεμιστού Πλήθωνα, σηκώνει το κεφάλη της, απροκάλυπτα και χωρίς το επίχρισμα του πνευματικού παιχνιδιού, και ετοιμάζεται να εξαπολύσει μεγάλη επίθεση εναντίον της συμβατικής βυζαντινής κοσμοθεωρίας. Πρέπει να συμπληρώσουμε, μάλιστα, ότι ο Πλήθων δεν είναι ο μόνος γνωστός εκφραστής της από εκείνη την περίοδο…
Ίσως είναι δικαιολογημένη εδώ η παρατήρηση ότι το χριστιανικό κήρυγμα δεν κατόρθωσε παρά μόνον μερικώς να απομυθοποιήσει τον ειδωλολατρικό κόσμο…
Για να μιλήσουμε πιο αφηρημένα: Ο χριστιανισμός άφησε ζωντανές τις μυθικές υποστάσεις και τις εξόρισε σ’ ένα χώρο τον οποίο δεν μπορούσε παρά να αναγνωρίσει ως κόσμο των δαιμόνων, στον γνώριμο χριστιανικό χώρο των εκπεσόντων αγγέλων, των αντιπάλων του Δημιουργού, με τη μόνη διαφορά ότι οι αρχαίοι θεοί ήταν λιγότερο ανώνυμοι απ’ όσο οι άγγελοι. οι άνθρωποι τους γνώριζαν από καιρό και εξακολουθούσαν να τους υπολογίζουν. Μια εξήγηση γι’ αυτή την έλλειψη συνέπειας από την πλευρά των εκχριστιανιστών είναι ότι και οι ίδιοι οι προσηλυτιστές ήταν άνθρωποι της ύστερης αρχαιότητας, που δυσκολεύονταν να εξοβελίσουν τους θεούς από τον ορατό κόσμο…
Έτσι οικοδομείται ένας δαιμονικός αντίκοσμος, που γίνεται ανταγωνιστής του Θεού στον αγώνα για την ανθρώπινη ψυχή. Οι δαίμονες υπάρχουν παντού: ως έκπτωτοι θεοί επιχωριάζουν κατά προτίμηση σε ερείπια αρχαίων ναών ή στη γύρω περιοχή, σε πηγάδια και ξερολιθιές. Τρυπώνουν σε οποιαδήποτε μορφή, σε σκυλιά, φίδια, γουρούνια και πουλιά. Αλλά εμφανίζονται και ως άγγελοι και άνθρωποι, με ιδιαίτερη ευχαρίστηση μάλιστα ως μαύροι Αιθίοπες και – εννοείται με λάγνες προθέσεις – ως γυναίκες. Δεν απειλούν μόνον την σωτηρία της ψυχής, αλλά και την ζωή και την υγεία του ανθρώπου. είναι πανταχού παρόντες και ευθύνονται για τα πάντα…
Οι ίδιοι οι ορθόδοξοι ασκητές έλεγαν κάθε τόσο, χωρίς να λεπτολογούν, ότι αυτός ο κόσμος είναι πράγματι του διαβόλου!
Στην συνέχεια ο συγγραφέας καταθέτει όλες τις ιστορικές μαρτυρίες για τον βίο των βυζαντινών, οι οποίες καταδεικνύουν ότι λαός και κλήρος ήταν βαθιά διαποτισμένος από πάσης φύσεως δεισιδαιμονίες, ότι τελούσε όλες τις γιορτές και τα αρχαία έθιμα, για παπάδες, λόγιους και αυτοκράτορες που κατέφευγαν σε μάντεις, τελούσαν θυσίες και μαγικές τελετές. Αναφέρει απίστευτα γεγονότα όπως αυτό που συνέβη από τους κατοίκους της Περγάμου το 717, οι οποίοι για να καταστούν άτρωτοι απέναντι στους Άραβες που την πολιορκούσαν, έβρασαν ένα ανθρώπινο έμβρυο και βούτηξαν τα χέρια τους στο ζουμί.
Παρακάτω περιγράφει το πάθος των βυζαντινών για την αστρολογία, στην οποία είχαν επίδοση και μητροπολίτες όπως ο Θεσσαλονίκης Λέων ο Μαθηματικός.
Απ’ όλ’ αυτά εξάγεται αβίαστα ένα συμπέρασμα, μεταξύ των άλλων: ότι η βυζαντινή εξουσία και το παπαδαριό είχαν βασικό σκοπό να εξοντώσουν τους Έλληνες κι όχι τόσο την ειδωλολατρία, μέσα στην οποία ήταν βουτηγμένοι πατόκορφα. Κι αφού δεν διέθεταν καμμιά κατηγορία εναντίον τους αναγκάστηκαν να χαλκεύσουν την ανύπαρκτη κατ’ αυτών κατηγορία της ειδωλολατρείας, την οποία ειδωλολατρία φόρτωσαν με αρνητικό ειδικό βάρος της τάξεως των πολλών τόνων.
Αυτόν τον δεισιδαιμονικό και καθυστερημένο όχλο μαζί με τους, ανθέλληνες και φονιάδες των Ελλήνων, ταγούς του παπαδαριό και αυτοκράτορες, αποκαλούν μέχρι σήμερα, κάποιοι νεογενίτσαροι, το ένδοξόν μας Βυζάντιο, ως συνεχιστή του ελληνικού πολιτισμού!
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΔΙΧΩΣ ΛΟΓΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου