Στη σημερινή εποχή της μεταβατικότητας, του μαζικού πολιτισμού και της υπερπληροφόρησης είναι ίσως επίκαιρο το ερώτημα που απηύθυνε στους ποιητές ο S. Freud «για το τι θέλουν οι γυναίκες», παράλληλα με το ερώτημα τι θέλουν οι άνδρες.
Την εποχή της σεξουαλικής στέρησης των Ελλήνων ανδρών του συνοικεσίου και του γάμου ως μοναδικής λύσης του σεξουαλικού κενού, οι βόρειες αμαζόνες με την απελευθερωμένη για την εποχή σεξουαλικότητα είχαν δημιουργήσει εσωτερικό μετανάστευσης στα νησιά του Αιγαίου, τουλάχιστον το καλοκαίρι, με μοναδικό σκοπό την ερωτική πανδαισία που υπόσχονταν οι ξανθές θεές του Βορρά σε ωραίους και μελαχρινούς, έτοιμους από καιρό για αυτή την εισβολή, άρα εκείνη την εποχή αναμφίβολα οι άνδρες προτιμούσαν οπωσδήποτε τις ξανθές, που συμβόλιζαν ελεύθερο και άφθονο σεξ χωρίς δεσμεύσεις.
Σήμερα, στην εποχή της δημοκρατίας των Μ.Μ.Ε. είναι σαφές πως απέναντι σε προϊόν επιθυμίας με χρώμα ξανθό πρέπει να υπάρχει και το μελαχρινό αντίτυπο, γιατί η κουλτούρα των μέσων είναι ευφυής και μελετημένη. Απέναντι στη Μονρόε είχε τη Σοφία Λόρεν, σήμερα η Ναόμι συναγωνίζεται τις φαντασιώσεις των ανδρών με αντίστοιχες ξανθές καλλονές, άρα το μοίρασμα είναι περίπου τίμιο.
Μυθολογική ερμηνεία: ίσως να είναι χρήσιμη για το ερώτημα αυτό, γιατί η μυθολογία πρέπει να είναι και επιστημονική για να είναι πιστευτή, αλλά και η επιστήμη γίνεται πιο ελκυστική, όταν περιέχει τους δικούς της μύθους.
Μια πρώτη αμφισβήτηση: «η γνώση είναι η ικανότητα αλλαγής ενός τύπου πραγματικότητας-στερεότυπων- σε κάτι άλλο», χωρίς αυτό να είναι όμως η αλήθεια, γιατί η αληθής πραγματικότητα δεν είναι αυτό που φαίνεται ότι έλεγε ο L. Strauss αλλά και ο δικός μας Ηράκλειτος «αρμονίη αφανής φανερης κρείττω» με λίγα λόγια ό,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός, αλλά επίσης και η αλήθεια των στερεοτύπων δεν είναι παρά το αποτέλεσμα άγνοιας και μισαλλοδοξίας, δηλαδή είναι η συλλογική φαντασίωση των ανδρών κατασκευασμένη έτσι, που μπορεί να καταργήσει τον πολύπλοκο μηχανισμό της προσωπικότητας και των ψυχικών παραστάσεων, που το ατομικό ασυνείδητο δομεί και αποδομεί στη διάρκεια μιας ζωής από τη παιδική μέχρι την ενήλικη ζωή, μέχρι να καταλήξει σε ένα ανορίοτο «θέλω» για κάποιον άγνωστο, σε μια τυχαία στιγμή και σε έναν χρόνο που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.
Γιατί η επιθυμία τότε δεν θα ήταν, όπως σοφά την περιγράφει ο μύθος (μια Ευρυδίκη που κατεβαίνει στον Άδη, μόλις την ακουμπήσεις), αλλά μια κατασκευασμένη από άλλους εντολή, σε ένα άγραφο από μνήμες εγκέφαλο. Η λοβοτομή σαν θεραπεία της παράλογης συμπεριφοράς έχει μπει στα λάθη της επιστήμης και, ευτυχώς, οι άνθρωποι θα αντιδρούν στα πάθη τους, με μια μοναδικότητα που κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει και να καθοδηγήσει, εκτός και αν διαγράψει αυτό το μοναδικό αρχείο που η μνήμη των ανθρώπων έχει κληρονομήσει από τους προσωπικούς τους μύθους.
Στο ανθρωπολογικό μοντέλο, η παρατήρηση, ότι οι άνθρωποι έλκονται σεξουαλικά από το νέο, το υγιές και το όμορφο, ίσως να μπορεί να ερμηνεύσει τις αυταπάτες των ανδρών πως μια ξανθή συμβολίζει υγιή σεξουαλικότητα πολύ περισσότερο από μια μελαχρινή.
Λέει, όμως, ο φιλόσοφος πως ο κινητήρας της επιθυμίας είναι το έλλειμμα και το υπονοούμενο που έρχεται να πληρώσει ένα κενό και που δεν σχετίζεται με τη ματαιοδοξία, αλλά με κάτι βαθύτερο και αρχαϊκό που βρίσκεται στο σκοτάδι της ανθρώπινης μοίρας και όχι στον νόμο της υγιούς αναπαραγωγής.
Είναι η εικόνα της ξανθιάς σέξι μια αυθεντική επιθυμία για τον ανδρικό πληθυσμό ή μια συλλογική νεύρωση, όπου οι άνδρες δηλώνουν απλώς μια διαμεσολαβημένη φαντασίωση, όπου το ξανθό συνδέθηκε με το εύκολο, το παθητικό που υποτάσσεται στην ανδρική κυριαρχία χωρίς αντίσταση.
Είναι, όμως, το ξανθό πρότυπο ωραίο;
Το ωραίο, όπως δηλώνει ο Baudelaire, κρύβει μέσα του ένα παράδοξο απλοϊκό και όχι τεχνητό και υποκριτικό και αυτό ακριβώς το παράδοξο είναι που κάνει το ωραίο, γιατί διαφορετικά θα ήταν αντίθετο με τη ζωή και θα ήταν ένα τέρας.
Στο ωραίο που αποδομώ εγώ με το βλέμμα μου αποκλείονται οι ματιές και οι επιθυμίες των τρίτων, άρα και στο συλλογικό συμβολισμό της ξανθιάς των άλλων, εγώ πρέπει να ξαναγεννηθώ σε μία ιδιαίτερη σχέση με αυτό που εγώ επιλέγω και όχι αυτό που οι άλλοι υποδεικνύουν.
Είναι η νεύρωση της επιτυχίας και της επίδειξης του ξανθού συντρόφου στους άλλους άνδρες προϋπόθεση επιθυμίας, ασφαλώς και όχι, γιατί η ζωή μας θα ήταν μια κόλαση, αν όλες οι «μπάρμπι» σύμβολα της αθωότητας και του παραμυθιού ξυπνούσαν πρωτόγονες και πρωτεϊκές επιθυμίες.
Βιολογική προσέγγιση: Αν το ωραίο αντιπροσωπεύει το υγιές και το ξανθό, τότε ίσως ο ανθρώπινος εγκέφαλος να έλκεται για αναπαραγωγικούς και μόνο λόγους, αλλά στο ανθρώπινο μυαλό η εξέλιξη της σεξουαλικότητας και των πρακτικών της έχει να κάνει περισσότερο με την ακόλαστη πλευρά των σωμάτων που δεν σχετίζεται ούτε με το ωραίο ούτε με το ξανθό, ιδίως αν αυτά συμβολίζουν τον καθωσπρεπισμό και τη μόδα που σήμερα επιβάλλει σε μαζικό επίπεδο η βιομηχανία.
Στο σκοτεινό κομμάτι του εγκεφάλου μας, το υγιές και το τέλειο μεταφράζεται σαν λογικό και καταπιεστικό, άρα κατασταλτικό για τη βιαιότητα που κρύβει η παράλογη επιθυμία για σεξ με κάποιον άλλον.
Η ομορφιά δεν είναι κίνητρο επιθυμίας αλλά θαυμασμού η αρτιότητα και η αναλογία ποτέ δεν άνοιξαν τους ασκούς του παράλογου σωματικού θανάτου, που είναι επακόλουθο του εναγκαλισμού με τον πόθο και την ορμή της πρωτόγονης φύσης μας.
«Το ωραίο από το άσχημο και το άσχημο από το ωραίο», Macbeth.
Την εποχή της σεξουαλικής στέρησης των Ελλήνων ανδρών του συνοικεσίου και του γάμου ως μοναδικής λύσης του σεξουαλικού κενού, οι βόρειες αμαζόνες με την απελευθερωμένη για την εποχή σεξουαλικότητα είχαν δημιουργήσει εσωτερικό μετανάστευσης στα νησιά του Αιγαίου, τουλάχιστον το καλοκαίρι, με μοναδικό σκοπό την ερωτική πανδαισία που υπόσχονταν οι ξανθές θεές του Βορρά σε ωραίους και μελαχρινούς, έτοιμους από καιρό για αυτή την εισβολή, άρα εκείνη την εποχή αναμφίβολα οι άνδρες προτιμούσαν οπωσδήποτε τις ξανθές, που συμβόλιζαν ελεύθερο και άφθονο σεξ χωρίς δεσμεύσεις.Σήμερα, στην εποχή της δημοκρατίας των Μ.Μ.Ε. είναι σαφές πως απέναντι σε προϊόν επιθυμίας με χρώμα ξανθό πρέπει να υπάρχει και το μελαχρινό αντίτυπο, γιατί η κουλτούρα των μέσων είναι ευφυής και μελετημένη. Απέναντι στη Μονρόε είχε τη Σοφία Λόρεν, σήμερα η Ναόμι συναγωνίζεται τις φαντασιώσεις των ανδρών με αντίστοιχες ξανθές καλλονές, άρα το μοίρασμα είναι περίπου τίμιο.
Μυθολογική ερμηνεία: ίσως να είναι χρήσιμη για το ερώτημα αυτό, γιατί η μυθολογία πρέπει να είναι και επιστημονική για να είναι πιστευτή, αλλά και η επιστήμη γίνεται πιο ελκυστική, όταν περιέχει τους δικούς της μύθους.
Μια πρώτη αμφισβήτηση: «η γνώση είναι η ικανότητα αλλαγής ενός τύπου πραγματικότητας-στερεότυπων- σε κάτι άλλο», χωρίς αυτό να είναι όμως η αλήθεια, γιατί η αληθής πραγματικότητα δεν είναι αυτό που φαίνεται ότι έλεγε ο L. Strauss αλλά και ο δικός μας Ηράκλειτος «αρμονίη αφανής φανερης κρείττω» με λίγα λόγια ό,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός, αλλά επίσης και η αλήθεια των στερεοτύπων δεν είναι παρά το αποτέλεσμα άγνοιας και μισαλλοδοξίας, δηλαδή είναι η συλλογική φαντασίωση των ανδρών κατασκευασμένη έτσι, που μπορεί να καταργήσει τον πολύπλοκο μηχανισμό της προσωπικότητας και των ψυχικών παραστάσεων, που το ατομικό ασυνείδητο δομεί και αποδομεί στη διάρκεια μιας ζωής από τη παιδική μέχρι την ενήλικη ζωή, μέχρι να καταλήξει σε ένα ανορίοτο «θέλω» για κάποιον άγνωστο, σε μια τυχαία στιγμή και σε έναν χρόνο που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.
Γιατί η επιθυμία τότε δεν θα ήταν, όπως σοφά την περιγράφει ο μύθος (μια Ευρυδίκη που κατεβαίνει στον Άδη, μόλις την ακουμπήσεις), αλλά μια κατασκευασμένη από άλλους εντολή, σε ένα άγραφο από μνήμες εγκέφαλο. Η λοβοτομή σαν θεραπεία της παράλογης συμπεριφοράς έχει μπει στα λάθη της επιστήμης και, ευτυχώς, οι άνθρωποι θα αντιδρούν στα πάθη τους, με μια μοναδικότητα που κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει και να καθοδηγήσει, εκτός και αν διαγράψει αυτό το μοναδικό αρχείο που η μνήμη των ανθρώπων έχει κληρονομήσει από τους προσωπικούς τους μύθους.
Στο ανθρωπολογικό μοντέλο, η παρατήρηση, ότι οι άνθρωποι έλκονται σεξουαλικά από το νέο, το υγιές και το όμορφο, ίσως να μπορεί να ερμηνεύσει τις αυταπάτες των ανδρών πως μια ξανθή συμβολίζει υγιή σεξουαλικότητα πολύ περισσότερο από μια μελαχρινή.
Λέει, όμως, ο φιλόσοφος πως ο κινητήρας της επιθυμίας είναι το έλλειμμα και το υπονοούμενο που έρχεται να πληρώσει ένα κενό και που δεν σχετίζεται με τη ματαιοδοξία, αλλά με κάτι βαθύτερο και αρχαϊκό που βρίσκεται στο σκοτάδι της ανθρώπινης μοίρας και όχι στον νόμο της υγιούς αναπαραγωγής.
Είναι η εικόνα της ξανθιάς σέξι μια αυθεντική επιθυμία για τον ανδρικό πληθυσμό ή μια συλλογική νεύρωση, όπου οι άνδρες δηλώνουν απλώς μια διαμεσολαβημένη φαντασίωση, όπου το ξανθό συνδέθηκε με το εύκολο, το παθητικό που υποτάσσεται στην ανδρική κυριαρχία χωρίς αντίσταση.
Είναι, όμως, το ξανθό πρότυπο ωραίο;
Το ωραίο, όπως δηλώνει ο Baudelaire, κρύβει μέσα του ένα παράδοξο απλοϊκό και όχι τεχνητό και υποκριτικό και αυτό ακριβώς το παράδοξο είναι που κάνει το ωραίο, γιατί διαφορετικά θα ήταν αντίθετο με τη ζωή και θα ήταν ένα τέρας.
Στο ωραίο που αποδομώ εγώ με το βλέμμα μου αποκλείονται οι ματιές και οι επιθυμίες των τρίτων, άρα και στο συλλογικό συμβολισμό της ξανθιάς των άλλων, εγώ πρέπει να ξαναγεννηθώ σε μία ιδιαίτερη σχέση με αυτό που εγώ επιλέγω και όχι αυτό που οι άλλοι υποδεικνύουν.
Είναι η νεύρωση της επιτυχίας και της επίδειξης του ξανθού συντρόφου στους άλλους άνδρες προϋπόθεση επιθυμίας, ασφαλώς και όχι, γιατί η ζωή μας θα ήταν μια κόλαση, αν όλες οι «μπάρμπι» σύμβολα της αθωότητας και του παραμυθιού ξυπνούσαν πρωτόγονες και πρωτεϊκές επιθυμίες.
Βιολογική προσέγγιση: Αν το ωραίο αντιπροσωπεύει το υγιές και το ξανθό, τότε ίσως ο ανθρώπινος εγκέφαλος να έλκεται για αναπαραγωγικούς και μόνο λόγους, αλλά στο ανθρώπινο μυαλό η εξέλιξη της σεξουαλικότητας και των πρακτικών της έχει να κάνει περισσότερο με την ακόλαστη πλευρά των σωμάτων που δεν σχετίζεται ούτε με το ωραίο ούτε με το ξανθό, ιδίως αν αυτά συμβολίζουν τον καθωσπρεπισμό και τη μόδα που σήμερα επιβάλλει σε μαζικό επίπεδο η βιομηχανία.
Στο σκοτεινό κομμάτι του εγκεφάλου μας, το υγιές και το τέλειο μεταφράζεται σαν λογικό και καταπιεστικό, άρα κατασταλτικό για τη βιαιότητα που κρύβει η παράλογη επιθυμία για σεξ με κάποιον άλλον.
Η ομορφιά δεν είναι κίνητρο επιθυμίας αλλά θαυμασμού η αρτιότητα και η αναλογία ποτέ δεν άνοιξαν τους ασκούς του παράλογου σωματικού θανάτου, που είναι επακόλουθο του εναγκαλισμού με τον πόθο και την ορμή της πρωτόγονης φύσης μας.
«Το ωραίο από το άσχημο και το άσχημο από το ωραίο», Macbeth.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου