Οι ψαλμοί του βασιλέως Δαυίδ, ένα εκ των 49 βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, θεωρούνται αναπόσπαστο κομμάτι της χριστιανικής διδασκαλίας και του τελετουργικού μέσα στο οποίο είναι διάσπαρτοι, είτε ολόκληροι, είτε μέρος αυτών.
Η ωφέλεια τους αναγνωρίζεται από πολλούς πατέρες της Εκκλησία (δες στο πρώτο μέρος). ΕΔΩ ΤΟ Α΄ ΜΕΡΟΣ
Φιλόσοφοι, όπως ο Σωκράτης, ο Πλούταρχος και ο Πυθαγόρας, υποστήριζαν την θεωρία του δυϊσμού άυλης ψυχής-υλικού σώματος.
Σύμφωνα με τις ιδέες του πλατωνισμού, η ψυχή θεωρείται άυλη, αθάνατη και έδρα των πνευματικών λειτουργιών του ανθρώπου, αποτελώντας δηλαδή στην ουσία το πραγματικό εγώ του ανθρώπου η επίγεια και βιολογική ζωή του οποίου, είναι ένα ατυχές γεγονός από το οποίο πρέπει να ξεφύγει. Αυτό φυσικά έρχεται σε αντιδιαστολή με τα όσα πίστευαν οι Εβραίοι για την ανθρώπινη φύση, κάτι που φαίνεται έντονα στους ψαλμούς του Δαυίδ, αλλά και στο σύνολο των εβραϊκών γραφών γενικότερα.
Στο σημείο αυτό πρέπει να διατυπώσουμε το εξής ερώτημα: Αν ο Γιαχβέ ήταν ο Θεός-Πατήρ δεν θα έπρεπε, πέρα από κάποιες εντολές για τον τρόπο συμπεριφοράς των ανθρώπων μεταξύ τους, να αποκαλύψει την ύπαρξη της μετά θάνατον ζωής στους Εβραίους; Δεν θα ήταν λογικό να τους διδάξει ότι η ζωή πάνω στη γη είναι προσωρινή, οπότε δεν έχει νόημα η προσκόλληση στα υλικά αγαθά, τα οποία χάνονται με τον θάνατο; Παρ’ όλα αυτά βλέπουμε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ο Γιαχβέ (Σαμαέλ-Σατανάς) ενσταλάζει στους οπαδούς του μια νοοτροπία δούναι και λαβείν, σύμφωνα με την οποία ως ανταπόδωση για την υποταγή σε αυτόν, τους υπόσχεται υλικά αγαθά, δόξα και ευημερία σε αυτή τη γη.
Πάμε να εξετάσουμε, λοιπόν, αυτά τα χωρία των ψαλμών, που δείχνουν το υλιστικό πνεύμα του εβραϊκού λαού και την αντίληψη του για τον θάνατο του σώματος.
Ψαλ. 26,2 ἐν τῷ ἐγγίζειν ἐπ᾿ ἐμὲ κακοῦντας τοῦ φαγεῖν τὰς σάρκας μου, οἱ θλίβοντές με καὶ οἱ ἐχθροί μου, αὐτοὶ ἠσθένησαν καὶ ἔπεσαν.
Ψαλ. 26,2 Ενῷ με επλησίαζον οι κακοποιοί άνθρωποι, δια να καταφάγουν τας σάρκας μου, αυτοί, που με έθλιβαν και οι εχθροί μου, εκλονίσθησαν και έπεσαν κάτω.
Ψαλ. 26,12 μὴ παραδῷς με εἰς ψυχὰς θλιβόντων με, ὅτι ἐπανέστησάν μοι μάρτυρες ἄδικοι, καὶ ἐψεύσατο ἡ ἀδικία ἑαυτῇ.
Ψαλ. 26,12 Μη με παραδώσης εις τα χέρια εκείνων που με καταθλίβουν. Διότι εσηκώθησαν εναντίον μου συκοφάνται, διετύπωσαν ψευδείς κατηγορίας εναντίον μου.
Ψαλ. 26,13 πιστεύω τοῦ ἰδεῖν τὰ ἀγαθὰ Κυρίου ἐν γῇ ζώντων.
Ψαλ. 26,13 Εγώ όμως πιστεύω, ότι θα ζήσω και θα ίδω τα αγαθά του Κυρίου σε αυτή την γη των ζωντανών.
Σχόλιο: Οι Εβραίοι λοιπόν, ελπίζουν ότι θα γλιτώσουν από το θάνατο για να απολαύσουν τα υλικά αγαθά, που ο Γιαχβέ θα τους δώσει. Η φράση μάλιστα “εν γη ζώντων” δείχνει πόσο συνυφασμένη είναι γι’ αυτούς η έννοια της ζωής με αυτή τη γη.
Ψαλ. 32,18 ἰδοὺ οἱ ὀφθαλμοὶ Κυρίου ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτὸν τοὺς ἐλπίζοντας ἐπὶ τὸ ἔλεος αὐτοῦ,
Ψαλ. 32,18 Ιδού οι οφθαλμοί του Κυρίου βλέπουν στοργικώς όλους, όσοι τον σέβονται, όλους όσοι ελπίζουν στο έλεός του,
Ψαλ. 32,19 ῥύσασθαι ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς αὐτῶν καὶ διαθρέψαι αὐτοὺς ἐν λιμῷ.
Ψαλ. 32,19 δια να γλυτώση από πρόωρον η άδικον θάνατον την ζωήν των και να τους τροφοδοτήση και τους θρέψη εις περίοδον λιμού.
Σχόλιο: Μόνιμη ανησυχία και πάλι είναι η διαφυγή από τα “χέρια” του θανάτου. Όποιος ερμηνεύσει εδώ τον θάνατο των ψυχών, σαν πνευματικό θάνατο είναι το λιγότερο αφελής, αφενός μεν διότι ψυχή σημαίνει ζωή στο σημείο αυτό, αφετέρου δε διότι δεν γίνεται να μιλάει για πνευματικό θάνατο και αμέσως μετά να αναφέρεται σε λιμό που σχετίζεται με τον θάνατο του σώματος.
Ψαλ. 77,39 καὶ ἐμνήσθη ὅτι σάρξ εἰσι, πνεῦμα πορευόμενον καὶ οὐκ ἐπιστρέφον.
Ψαλ. 77,39 Είχεν υπ’ όψιν του ο Κύριος, ότι αυτοί ήσαν αδύνατες σάρκες, πνοή ανέμου περαστική, η οποία δεν επιστρέφει πάλιν.
Σχόλιο: Ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται σαν ένα κομμάτι σάρκας, που όταν πεθαίνει χάνεται ανεπιστρεπτί.
Ψαλ. 102,14 ὅτι αὐτὸς ἔγνω τὸ πλάσμα ἡμῶν, ἐμνήσθη ὅτι χοῦς ἐσμεν.
Ψαλ. 102,14 Διότι αυτός γνωρίζει από τι επλάσθημεν, έχει πάντοτε υπ’ όψιν του, ότι είμεθα πλασμένοι από το χώμα της γης.
Σχόλιο: Στις εβραϊκές γραφές ο Αδάμ ταυτίζεται πάντα οντολογικά με το χώμα. Μην ξεχνάμε ότι η λέξη “Αδάμ” που χρησιμοποιείται για να δηλώσει την έννοια του ανθρώπου στα εβραϊκά σημαίνει “χωματένιος”, “γήινος”. Ο ίδος ο Γιαχβέ δηλώνει στην Γένεση 3,19: “Χώμα είσαι και στο χώμα θα επιστρέψεις”.
Ψαλ. 103,33 ᾄσω τῷ Κυρίῳ ἐν τῇ ζωῇ μου, ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω·
Ψαλ. 103,33 Θα ψάλλω εις όλην μου την ζωήν προς τον Κυριον. Θα υμνολογώ τον Θεόν μου, εφ’ όσον υπάρχω.
Σχόλιο: Η πρόθεση “έως” εδώ, δηλώνει μια ενέργεια που γίνεται μέχρι μια ορισμένη χρονική στιγμή. Θα ψάλλει δηλαδή τον Κύριο μέχρι την στιγμή που θα υπάρχει, για όσο υπάρχει. Άρα υπονοείται ότι κάποια στιγμή η ύπαρξη του θα λάβει τέλος, προφανώς με τον θάνατο. Μπορεί βέβαια να ισχυριστεί κάποιος ότι εννοείται το τέλος της ύπαρξης πάνω στη γη. Από την στιγμή όμως που δεν διευκρινίζεται κάτι τέτοιο και έχοντας υπ’ όψιν την αντίληψη των Εβραίων περί θανάτου σαν το οριστικό τέλος της ζωής είναι πιο ασφαλές να καταλήξουμε στο πρώτο συμπέρασμα.
Ψαλ. 111,1 Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον, ἐν ταῖς ἐντολαῖς αὐτοῦ θελήσει σφόδρα·
Ψαλ. 111,1 Μακάριος είναι ο άνθρωπος, ο οποίος σέβεται και ευλαβείται τον Κυριον. Αυτός που ποθή να γνωρίζη και να εφαρμόζη τον νόμον του Θεού.
Ψαλ. 111,2 δυνατὸν ἐν τῇ γῇ ἔσται τὸ σπέρμα αὐτοῦ, γενεὰ εὐθέων εὐλογηθήσεται.
Ψαλ. 111,2 Ισχυροί θα είναι οι απόγονοί του στον κόσμον αυτόν. Ως γενεά δε δικαία θα έχουν την ευλογίαν του Θεού.
Ψαλ. 111,3 δόξα καὶ πλοῦτος ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ, καὶ ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
Ψαλ. 111,3 Η δόξα και ο πλούτος θα υπάρχουν εις την οικογένειάν του και η δικαιοσύνη αυτού θα παραμένη εις αιώνα αιώνος.
Σχόλιο: Όπως έγραψα και στον πρόλογο ο Γιαχβέ, ως αντάλλαγμα για την πίστη και τις υπηρεσίες των οπαδών του, χαρίζει ισχυρούς απογόνους, δόξα και πλούτη στις οικογένειες τους. Καμιά αναφορά για ουράνια ανταμοιβή, όλα μετριούνται με το χρήμα και την διαιώνιση της φυλής, μέσω ισχυρών απογόνων που θα επικρατήσουν έναντι των εχθρών.
Ψαλ. 113,24 ὁ οὐρανὸς τοῦ οὐρανοῦ τῷ Κυρίῳ, τὴν δὲ γῆν ἔδωκε τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων.
Ψαλ. 113,24 Ο υπεράνω του ουρανού ανήκει στον Κυριον· την γην όμως έδωκεν ως κατοικίαν στους ανθρώπους.
Ψαλ. 113,25 οὐχ οἱ νεκροὶ αἰνέσουσί σε, Κύριε, οὐδὲ πάντες οἱ καταβαίνοντες εἰς ᾅδου,
Ψαλ. 113,25 οι νεκροί δεν σε δοξάζουν, Κυριε. Αυτοί, οι οποίοι κατεβαίνουν στον άδη, δεν σε ενθυμούνται και δεν σε δοξολογούν.
Ψαλ. 113,26 ἀλλ᾿ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εὐλογήσομεν τὸν Κύριον, ἀπὸ τοῦ νῦν, καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος.
Ψαλ. 113,26 Αλλά ημείς, που ζώμεν, θα δοξολογήσωμεν τον Κυριον στους αιώνας των αιώνων.
Σχόλιο: Εδώ έχουμε μια πολύ σημαντική διάκριση. Ξεκαθαρίζεται ότι ο ουρανός ανήκει στον θεό, ενώ η γη αποτελεί την μόνιμη κατοικία των ανθρώπων. Απορρίπτεται τελείως, με αυτό το χωρίο, η ουράνια καταγωγή του ανθρώπου, ο οποίος μετά τον θάνατο πηγαίνει στον Άδη. Η ιδέα ταύτισης του Άδη με την μετά θάνατον ζωή δεν υφίσταται, διότι πουθενά στην Π.Δ. δεν γίνεται αναφορά για ενσυνείδητη κατάσταση των ψυχών ή για μέση κατάσταση των ψυχών μετά τον θάνατο.
Ψαλ. 114,3 περιέσχον με ὠδῖνες θανάτου, κίνδυνοι ᾅδου εὕροσάν με· θλῖψιν καὶ ὀδύνην εὗρον,
Ψαλ. 114,3 Θανάσιμοι πόνοι και αγωνίαι θανάτου με έχουν περικυκλώσει. Φοβεροί κίνδυνοι με ευρήκαν, οι οποίοι απειλούν να με κρημνίσουν στον άδην. Θλίψιν και οδύνην συνήντησα.
Ψαλ. 114,4 καὶ τὸ ὄνομα Κυρίου ἐπεκαλεσάμην· ὦ Κύριε, ῥῦσαι τὴν ψυχήν μου.
Ψαλ. 114,4 επεκαλέσθην το όνομα του Κυρίου και είπα· Ω Κυριε, σώσε την ζωήν μου.
Ψαλ. 114,8 ὅτι ἐξείλετο τὴν ψυχήν μου ἐκ θανάτου, τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀπὸ δακρύων καὶ τοὺς πόδας μου ἀπὸ ὀλισθήματος.
Ψαλ. 114,8 ο Κυριος εγλύτωσε την ζωήν μου από τον θάνατον, τους οφθαλμούς μου τους απήλλαξεν από τα δάκρυα και τους πόδας μου τους διεφύλαξεν από ολισθήματα.
Ψαλ. 114,9 εὐαρεστήσω ἐνώπιον Κυρίου, ἐν χώρᾳ ζώντων.
Ψαλ. 114,9 Δια τούτο, εφ’ όσον θα ζω, θα προσπαθώ να πράττω πάντοτε το ευάρεστον ενώπιον Κυρίου.
Σχόλιο: Βλέπουμε εδώ την τεράστια θλίψη που προκαλεί στους Εβραίους η ιδέα και μόνο του θανάτου. Το αίσθημα αυτό είναι διάχυτο μέσα στην Π.Δ. όπου πουθενά δεν αναφέρεται ως προοπτική, η ουράνια ζωή μετά τον θάνατο. Απεναντίας, μετά τον θάνατο ο άνθρωπος, ανεξάρτητα από το αν ήταν καλός ή όχι καταλήγει στον τάφο. Με αυτό σαν δεδομένο ο προσευχόμενος εκλιπαρεί για περισσότερα χρόνια ζωής.
Ψαλ. 117,10 πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς·
Ψαλ. 117,10 Ολα τα γύρω έθνη με περιεκύκλωσαν, εγώ όμως με το όνομα του Κυρίου, υπερήσπισα τον εαυτόν μου.
Ψαλ. 117,14 ἰσχύς μου καὶ ὕμνησίς μου ὁ Κύριος καὶ ἐγένετό μοι εἰς σωτηρίαν.
Ψαλ. 117,14 Ο Κυριος είναι η δύναμίς μου, είναι η δοξολογία μου, αυτός έγινε η σωτηρία μου.
Ψαλ. 117,17 οὐκ ἀποθανοῦμαι, ἀλλὰ ζήσομαι καὶ διηγήσομαι τὰ ἔργα Κυρίου.
Ψαλ. 117,17 δεν θα αποθάνω εγώ , αλλά θα ζήσω και θα διηγούμαι τα έργα του Κυρίου.
Ψαλ. 117,18 παιδεύων ἐπαίδευσέ με ὁ Κύριος καὶ τῷ θανάτῳ οὐ παρέδωκέ με.
Ψαλ. 117,18 Δια μέσου πολλών δοκιμασιών με επαιδαγώγησε ο Κυριος, αλλά δεν με παρέδωκεν στον θάνατον.
Σχόλιο: Η σωτηρία είναι έννοια στενά συνδεδεμένη για τους Εβραίους με την επίγεια ζωή. Εξάλλου στις Εβραϊκές γραφές η μακροζωία ταυτίζεται με την ευλογία του Γιαχβέ, ενώ ταυτόχρονα τονίζεται ότι ο σωματικός θάνατος είναι κατάρα.
Ψαλ. 118,175 ζήσεται ἡ ψυχή μου καὶ αἰνέσει σε, καὶ τὰ κρίματά σου βοηθήσει μοι.
Ψαλ. 118,175 θα ζήσω και θα σε υμνώ, αι δε δίκαιαι κρίσεις σου θα με βοηθήσουν.
Σχόλιο: Εδώ ο όρος “ψυχή” έχει την έννοια του ατόμου και του ανθρώπου σαν αδιαίρετη οντότητα. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν δύο χωρία σχετικά με την ψυχή, το ένα από τους αριθμούς και το άλλο από τον Ιεζεκιήλ.
Αρ. 6,6 πάσας τὰς ἡμέρας τῆς εὐχῆς Κυρίῳ ἐπὶ πάσῃ ψυχῇ τετελευτηκυίᾳ οὐκ εἰσελεύσεται·
Αρ. 6,6 'Ολας τας ημέρας, που διαρκεί το τάξιμό του, δεν θα εισέλθη εις δωμάτιον, όπου υπάρχει νεκρός.
Η ψυχή στο σημείο αυτό χρησιμοποιείται για να δηλώσει τον νεκρό.
Ιεζ. 18,4 ὅτι πᾶσαι αἱ ψυχαὶ ἐμαί εἰσιν, ὃν τρόπον ἡ ψυχὴ τοῦ πατρός, οὕτως καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ υἱοῦ, ἐμαί
εἰσιν· ἡ ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα, αὕτη ἀποθανεῖται. –
Ιεζ. 18,4 Καθε ζωή ανθρώπου είναι ιδική μου· όπως η ζωή του πατρός έτσι και η ζωή του παιδιού. Ιδικές μου είναι οι ζωές. Αυτός ο οποίος αμαρτάνει, αυτός και θα τιμωρηθή δια θανάτου.
Και στο σημείο αυτό η ψυχή μπορεί να πεθάνει. Όσο κι αν προσπαθήσετε, δεν θα βρείτε εδάφιο της Π.Δ. που να λέει ότι η ψυχή είναι αθάνατη ούτε κάποιο που να περιγράφει την διάσπαση του δεσμού σώμα-ψυχή.
Ψαλ. 127,1 Μακάριοι πάντες οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον, οἱ πορευόμενοι ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ.
Ψαλ. 127,1 Μακάριοι όλοι όσοι φοβούνται τον Κυριον, οι πορευόμενοι σύμφωνα με τας εντολάς του.
Ψαλ. 127,2 τοὺς πόνους τῶν καρπῶν σου φάγεσαι· μακάριος εἶ, καὶ καλῶς σοι ἔσται.
Ψαλ. 127,2 θα τρώγης τους κόπους των χειρών σου. Είσαι καλότυχος και ευτυχισμένος, και όλα τα ζητήματά σου θα πάνε καλά.
Ψαλ. 127,3 ἡ γυνή σου ὡς ἄμπελος εὐθηνοῦσα ἐν τοῖς κλίτεσι τῆς οἰκίας σου· οἱ υἱοί σου ὡς νεόφυτα ἐλαιῶν κύκλῳ τῆς τραπέζης σου.
Ψαλ. 127,3 Η γυναίκα σου, θα είναι ωσάν την κληματαριά της αυλής σου. Τα παιδιά σου θα παρακάθηνται ολόγυρα από την τράπεζάν σου, σαν νεόφυτα δένδρύλλια ελαιών.
Ψαλ. 127,4 ἰδοὺ οὕτως εὐλογηθήσεται ἄνθρωπος ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον.
Ψαλ. 127,4 Ιδού, έτσι θα ευλογηθή κάθε άνθρωπος, ο οποίος φοβείται και ευλαβείται τον Κυριον.
Ψαλ. 127,5 εὐλογήσαι σε Κύριος ἐκ Σιών, καὶ ἴδοις τὰ ἀγαθὰ Ἱερουσαλὴμ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου·
Ψαλ. 127,5 Είθε, να σε ευλογήση ο Κυριος από την αγίαν Σιών, να ίδης και να απολαύσης τα αγαθά της Ιερουσαλήμ όλας τας ημέρας της ζωής σου.
Ψαλ. 127,6 καὶ ἴδοις υἱοὺς τῶν υἱῶν σου. εἰρήνη ἐπὶ τὸν Ἰσραήλ.
Ψαλ. 127,6 Είθε να ίδης τέκνα των τέκνων σου. Είθε η ειρήνη του Θεού να βασιλεύη εις ολόκληρον τον ισραηλιτικόν λαόν.
Σχόλιο: Εδώ συνοψίζεται η συμφωνία του Γιαχβέ και το αλισβερίσι με τους οπαδούς του. Είναι η επιτομή της νοοτροπίας του δούναι και λαβείν. Η ευλάβεια και η πίστη στον Γιαχβέ έχει ως αντίκρισμα πλούσιους καρπούς, ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, απόκτηση απογόνων και μακροημέρευση. Η υλιστική νοοτροπία στο αποκορύφωμα της. Καμία ομοιότητα με την παρότρυνση του Χριστού για ανάπτυξη άμεσης πνευματικής σχέσης μαζί Του και απάρνηση του ψεύτικου υλικού κόσμου.
Προς επίρρωσην των όσων ανέλυσα μέχρι τώρα θέλω να παραθέσω ακόμα δύο σχολιασμούς σχετικά με τη εβραϊκή αντίληψη για το δίπολο ψυχή-σώμα.
Σύμφωνα με το Theological Dictionary of the New Testament: “Παλαιότερες διαφοροποιήσεις μεταξύ διχοτόμησης και τριχοτόμησης (της ανθρώπινης φύσης) πρέπει να εγκαταλειφθούν όσον αφορά την ανθρωπολογία της Π.Δ.. Η ισραηλινή ανθρωπολογία είναι μονιστική. Η ενότητα της ανθρώπινης φύσης δεν εκφράζεται μέσω των αντιθετικών εννοιών του σώματος και της ψυχής, αλλά μέσω των συμπληρωματικών και αχώριστων εννοιών του σώματος και της ζωής”.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Θεολογίας κ. H. Wheeler Robinson: “Οι Εβραίοι αντιλαμβάνονται τον άνθρωπο ως ζωοποιημένο σώμα και όχι ως ενσαρκωμένη ψυχή”.
Συμπέρασμα: Γιατί να διαβάζουμε κείμενα όπως οι ψαλμοί, που δεν έχουν καμιά πνευματική αξία; Πως κατάφεραν κάποιοι και διέκριναν κάτι ψυχωφέλιμο μέσα σε αυτό το πλήθος στίχων, όπου κυριαρχεί η αγάπη για την ύλη και η άγνοια για την ζωή μετά τον θάνατο; Γιατί αντίθετα, δεν προωθούνται κείμενα των αρχαίων Ελλήνων που μιλούσαν για την αθανασία της ψυχής ή προσευχές προς τον Δημιουργό όπως αυτές του Ερμή του Τρισμέγιστου;
Πάμε, λοιπόν, να εξετάσουμε ακόμα και κάποιους ψαλμούς με ενδιαφέρον περιεχόμενο.
Ψαλ. 21,19 διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον.
Ψαλ. 21,19 Εμοιράσθησαν μεταξύ των τα ενδύματά μου και δια τον άρραφον χιτώνα έβαλαν κλήρον.
Ψαλ. 68,22 καὶ ἔδωκαν εἰς τὸ βρῶμά μου χολὴν καὶ εἰς τὴν δίψαν μου ἐπότισάν με ὄξος
Ψαλ. 68,22 Οταν δε επείνασα μου έδωκαν αντί φαγητού χολήν, και όταν εδίψησα, μου έδωκαν να πιώ ξίδι.
Σχόλιο: Εκ πρώτης όψεως, κάποιος που έχει διαβάσει τα ευαγγέλια θα έλεγε ότι οι ψαλμοί αυτοί προφητεύουν κάποια συμβάντα κατά την Σταύρωση του Χριστού. Την ίδια άποψη εκφέρει και ο Άγιος Αθανάσιος στην ομιλία του “Εις το πάθος του Κυρίου και εις τον Σταυρόν”. Φυσικά, με μια ματιά στα σχετικά κείμενα των ψαλμών η θέση αυτή διαψεύδεται εύκολα. Ο ψαλμός 21 είναι ένας από τους συνηθισμένους ψαλμούς, κατά τους οποίους ο Δαυίδ προσεύχεται στον Γιαχβέ για παροχή προστασίας από τους εχθρούς, εξαιτίας των δεινών που του προκαλούν. Μέσα στην στεναχώρια του, λοιπόν, αναφέρει ότι είναι σε τόσο τραγική θέση που οι αντίπαλοι τον ξεγύμνωσαν από τα ιμάτια του. Πέρα από το γεγονός ότι αναφέρεται στον εαυτό του, καμία αναφορά δεν γίνεται για μελλοντικά γεγονότα, πόσο μάλλον για την Σταύρωση του Χριστού. Ομοίως και για τον ψαλμό 68. Μάλιστα, διαβάζουμε στην συνέχεια του 68ου ψαλμού:
Ψαλ. 68,23 γενηθήτω ἡ τράπεζα αὐτῶν ἐνώπιον αὐτῶν εἰς παγίδα καὶ εἰς ἀνταπόδοσιν καὶ εἰς σκάνδαλον.
Ψαλ. 68,23 Η πλουσία τράπεζά των, είθε να μετατραπή εις παγίδα ενώπιόν των. Να γίνη τιμωρία και ανταπόδοσις δια τα κακά, τα οποία μου κάνουν.
Ψαλ. 68,24 σκοτισθήτωσαν οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν τοῦ μὴ βλέπειν, καὶ τὸν νῶτον αὐτῶν διαπαντὸς σύγκαμψον.
Ψαλ. 68,24 Ας σκοτισθούν τα μάτια των μέχρι σημείου, ώστε να μη βλέπουν. Κυρτωσε την ράχιν των δια παντός.
Ψαλ. 68,25 ἔκχεον ἐπ᾿ αὐτοὺς τὴν ὀργήν σου, καὶ ὁ θυμὸς τῆς ὀργῆς σου καταλάβοι αὐτούς.
Ψαλ. 68,25 Χύσε επάνω των, σαν ποτάμι, ολόκληρον την οργήν σου, και ο θυμός της μεγάλη αγανακτήσεώς σου είθε να τους καταλάβη.
Ψαλ. 68,26 γενηθήτω ἡ ἔπαυλις αὐτῶν ἠρημωμένη, καὶ ἐν τοῖς σκηνώμασιν αὐτῶν μὴ ἔστω ὁ κατοικῶν·
Ψαλ. 68,26 Ας γίνη το περιποιημένον αγρόκτημά των έρημον και εις τας κατοικίας των ας μην υπάρξη κανείς απόγονός των, που να κατοικήση.
Ψαλ. 68,27 ὅτι ὃν σὺ ἐπάταξας, αὐτοὶ κατεδίωξαν, καὶ ἐπὶ τὸ ἄλγος τῶν τραυμάτων μου προσέθηκαν.
Ψαλ. 68,27 Διότι εκείνον, τον οποίον συ επέτρεψες θλίψεις και οδυνηράς μαστιγώσεις, αντί να τον συμπονέσουν, τον κατεδίωξαν και στον δριμύν πόνον των τραυμάτων μου προσέθεσαν άλλον πόνον.
Ψαλ. 68,28 πρόσθες ἀνομίαν ἐπὶ τῇ ἀνομίᾳ αὐτῶν, καὶ μὴ εἰσελθέτωσαν ἐν δικαιοσύνῃ σου·
Ψαλ. 68,28 Εγκατάλειψέ τους, ώστε να περιπίπτουν από αμαρτίας εις αμαρτίαν, δια να μη εισέλθουν στον δρόμον της μετανοίας και εύρουν δικαίωσιν ενώπιόν σου.
Ψαλ. 68,29 ἐξαλειφθήτωσαν ἐκ βίβλου ζώντων καὶ μετὰ δικαίων μὴ γραφήτωσαν.
Ψαλ. 68,29 Ας σβησθούν εξ όλοκλήρου τα ονόματά των από το βιβλίον των ζωντανών και ας μην καταγραφούν με τα ονόματα των δικαίων.
Σχόλιο: Είναι ξεκάθαρο ότι εδώ μιλάει ο Δαυϊδ, ο οποίος αρχίζει και ξεστομίζει κατάρες λόγω των όσων υπέστη από τους αντιπάλους μεταξύ των οποίων η χολή και το ξύδι. Ακόμα και αν υποθέσουμε πως ο στίχος 22 προφητικά αναφέρεται στον Χριστό, που δεν προκύπτει ούτε κατά διάνοια από τα συμφραζόμενα, σκεφτείτε το εξής παράδοξο. Αυτές οι δήθεν προφητείες είναι σε α’ ενικό πρόσωπο. Υποτίθεται δηλαδή πως είναι λόγια του Μεσσία. Στον ψαλμό 22 όμως μιλάει εξ’ ολοκλήρου ένα πρόσωπο. Είναι δυνατόν ο Χριστός να καταριόταν και να ζητούσε από τον Πατέρα Του το χειρότερο, για όσους του φέρθηκαν απάνθρωπα; Εννοείται πως όχι! Το αντίθετο, μάλιστα, αφού είπε πάνω στον Σταυρό: “Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν”.
Ψαλ. 50,20 ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ·
Ψαλ. 50,20 Ευδόκησον, λοιπόν, Κυριε, να φανής αγαθός και ευεργετικός εις την Ιερουσαλήμ. Δείξε την καλωσύνην σου, ώστε να ανοικοδομηθούν και πάλιν τα τείχη της Ιερουσαλήμ.
Ψαλ. 50,21 τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Ψαλ. 50,21 Τοτε θα ευδοκήσης να δεχθής κάθε δίκαιαν θυσίαν, θυσίας αναφερομένας εις σέ, θυσίας ολοκαυτωμάτων. Τοτε θα ανεβάσουν στο θυσιαστήριον των ολοκαυτωμάτων σου μόσχους.
Σχόλιο: Ο 50ος ψαλμός είναι γνωστός στους περισσότερους καθώς περιλαμβάνεται στο απόδειπνο. Πολλοί από εσάς και εγώ επίσης τον διαβάζαμε καθημερινά. Ωστόσο πέφταμε κάθε φορά στην παγίδα των έτοιμων προσευχών. Ξύλινος λόγος, απλή ανάγνωση χωρίς κατανόηση, το κάναμε “μηχανικά” που λέμε, έτσι για να βγάλουμε την υποχρέωση. Για διαβάστε τον τώρα με προσοχή. Καταλαβαίνετε τι ζητούσαμε; Πόσο ανόητοι ήμασταν αιτούμενοι την ανοικοδόμηση των τειχών της Ιερουσαλήμ και προσμένοντας την θυσία μοσχαριών;;; Και όλα αυτά, ενώ ξέραμε ότι ο Χριστός είπε: “έλεος θέλω και όχι θυσία” ή αυτοθυσία.
Ψαλ. 67,2 Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν.
Ψαλ. 67,2 Ας εγερθή ο Θεός, και αμέσως οι εχθροί του θα διασκορπισθούν. Θα φύγουν πανικόβλητοι από εμπρός του όλοι εκείνοι, οι οποίοι τον μισούν.
Ψαλ. 67,3 ὡς ἐκλείπει καπνός, ἐκλιπέτωσαν· ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώπου πυρός, οὕτως ἀπολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ.
Ψαλ. 67,3 Όπως εξαφανίζεται και διαλύεται ο καπνός, έτσι θα εξαφανισθούν και αυτοί. Όπως διαλύεται το κηρί εμπρός στο πυρ, κατά παρόμοιον τρόπον θα εξολοθρευθούν και οι αμαρτωλοί εμπρός εις την παρουσίαν του Θεού.
Σχόλιο: Έχοντας σχηματίσει μια εικόνα από τις τρεις προηγούμενες αναρτήσεις για το πνεύμα στο οποίο κινούνται οι ψαλμοί καταλαβαίνετε ότι το αναστάσιμο αυτό τροπάριο μόνο χαρμόσυνο δεν είναι παρά μόνο κακός οιωνός. Κάποιοι αφελείς μπορεί να ισχυριστούν ότι εδώ προφητεύεται η Ανάσταση του Χριστού. Δεν ισχύει αυτό διότι το “αναστήτω” δεν σημαίνει απαραίτητα την ανάσταση ενός νεκρού. Η λέξη αυτή, εκ του ρήματος ανίστημι, έχει πολλές σημασίες. Στην περίπτωση μας σημαίνει “σηκώνομαι, εγείρομαι από την θέση μου”. Επιπλέον οι εχθροί, κλασσικά, είναι οι αμαρτωλοί άνθρωποι και όχι οι δαίμονες. Σκεφτείτε το εξής, δεν είναι λίγο οξύμωρο, αμέσως μετά το “Χριστός Ανέστη” να αναφερόμαστε στην απώλεια των αμαρτωλών που ο Χριστός έσωσε από αυτήν με την Σταύρωση και την Ανάσταση Του;
Ψαλ. 72,3 ὅτι ἐζήλωσα ἐπὶ τοῖς ἀνόμοις εἰρήνην ἁμαρτωλῶν θεωρῶν,
Ψαλ. 72,3 Διότι κατελήφθην από ζήλειαν επειδή έβλεπα την ευημερίαν των αμαρτωλών ανθρώπων.
Ψαλ. 72,4 ὅτι οὐκ ἔστιν ἀνάνευσις ἐν τῷ θανάτῳ αὐτῶν καὶ στερέωμα ἐν τῇ μάστιγι αὐτῶν·
Ψαλ. 72,4 Εβλεπα ότι δεν υπάρχει, μακρά αγωνία και βάσανος κατά τον θάνατόν των και δεν διαρκεί επί πολύ η τυχόν μαστίζουσα σε αυτούς θλίψις.
Σχόλιο: Αρχίζουν και αποκαλύπτονται σιγά-σιγά τα κόμπλεξ του Δαυίδ. Τον ικανοποιεί ο βασανιστικός και αργός θάνατος των “αμαρτωλών” και ζηλεύει όταν αυτοί βρίσκονται σε περίοδο ευημερίας.
Ψαλ. 77,38 αὐτὸς δέ ἐστιν οἰκτίρμων καὶ ἱλάσκεται ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῶν καὶ οὐ διαφθερεῖ καὶ πληθυνεῖ τοῦ ἀποστρέψαι τὸν θυμὸν αὐτοῦ καὶ οὐχὶ ἐκκαύσει πᾶσαν τὴν ὀργὴν αὐτοῦ.
Ψαλ. 77,38 Ο Θεός όμως είναι ελεήμων και έδειχνε το έλεός του εις τας αμαρτίας αυτών. Δεν ηθέλησε να τους καταστρέψη. Εις πολυαρίθμους περιστάσεις ανέστειλε και απεμάκρυνε τον θυμόν του· δεν αφήκε να ανάψη και να ξεκσπάση όλη η οργή του εναντίον των.
Σχόλιο: Εδώ περιγράφεται πόσο μακρόθυμος και ελεήμων είναι ο Γιαχβέ, ο οποίος δεν εξολοθρεύει όλους τους Ισραηλίτες, αλλά σαν πονόψυχος που είναι αφήνει και μερικούς να ζήσουν! Μπορεί να θυμώνει συχνά, αλλά δεν αφήνει να ξεσπάσει η οργή του στον μέγιστο βαθμό. Ταιριάζει αυτή η συμπεριφορά με την εικόνα που έχουμε εμείς για τον Θεό-Πατέρα, ο οποίος έχει άπειρη αγάπη και φιλευσπλαχνία για τα δημιουργήματα Του;;; Γίνεται ο Θεός να είναι εμπαθής και να οργίζεται όπως οι ατελείς άνθρωποι; και μάλιστα λίαν καλά δημιουργήματά του!!!
Ψαλ. 77,45 ἐξαπέστειλεν εἰς αὐτοὺς κυνόμυιαν, καὶ κατέφαγεν αὐτούς, καὶ βάτραχον, καὶ διέφθειρεν αὐτούς·
Ψαλ. 77,45 Ο Κυριος εξαπέστειλεν επίσης εναντίον των Αιγυπτίων κυνόμυιαν, η οποία τους κατέφαγε, και βατράχους οι οποίοι μετέδωσαν εις αυτούς φθοροποιούς και μολυσματικάς ασθενείας.
Ψαλ. 77,46 καὶ ἔδωκε τῇ ἐρυσίβῃ τοὺς καρποὺς αὐτῶν καὶ τοὺς πόνους αὐτῶν τῇ ἀκρίδι·
Ψαλ. 77,46 Παρέδωκεν εις την σκωρίασιν τους καρπούς των αγρών των, και τους κόπους των καλλιεργημένων αγρών των εις τας ακρίδας.
Ψαλ. 77,47 ἀπέκτεινεν ἐν χαλάζῃ τὴν ἄμπελον αὐτῶν καὶ τὰς συκαμίνους αὐτῶν ἐν τῇ πάχνῃ·
Ψαλ. 77,47 Κατέστρεψε τα αμπέλια των με χάλαζαν και τας συκομορέας των με παγωνιά.
Ψαλ. 77,48 καὶ παρέδωκεν εἰς χάλαζαν τὰ κτήνη αὐτῶν καὶ τὴν ὕπαρξιν αὐτῶν τῷ πυρί·
Ψαλ. 77,48 Παρέδωκεν εις καταστρεπτικήν θανατηφόρον χάλαζαν τα ζώα των και την υπόλοιπον περιουσίαν των παρέδωσεν στο πυρ των κεραυνών του.
Ψαλ. 77,49 ἐξαπέστειλεν εἰς αὐτοὺς ὀργὴν θυμοῦ αὐτοῦ, θυμὸν καὶ ὀργὴν καὶ θλῖψιν, ἀποστολὴν δι᾿ ἀγγέλων πονηρῶν.
Ψαλ. 77,49 Εξαπέλυσεν εναντίον των την τιμωρόν οργήν της αγανακτήσεώς του, θυμόν και οργήν και θλίψιν, δεινά φοβερά, τα οποία έστειλε με εξολοθρευτάς αγγέλους.
Ψαλ. 77,50 ὡδοποίησε τρίβον τῇ ὀργῇ αὐτοῦ καὶ οὐκ ἐφείσατο ἀπὸ θανάτου τῶν ψυχῶν αὐτῶν καὶ τὰ κτήνη αὐτῶν εἰς θάνατον συνέκλεισε
Ψαλ. 77,50 Αφήκε να εκδηλωθή ασυγκράτητος η οργή του, δεν ελυπήθη την ζωήν των και δεν επροφύλαξεν αυτούς από τον θάνατον και αυτά ακόμη τα κατοικίδια ζώα των τα συνέκλεισεν μέσα εις τας παγίδας του θανάτου και της καταστροφής.
Ψαλ. 77,51 καὶ ἐπάταξε πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτῳ, ἀπαρχὴν παντὸς πόνου αὐτῶν ἐν τοῖς σκηνώμασι Χάμ,
Ψαλ. 77,51 Εκτύπησε με θάνατον όλα τα πρωτότοκα της γης Αιγύπτου· αυτά που αποτελούν την απαρχήν των πόνων της τεκνοποιΐας στους οίκους των Αιγυπτίων, των απογόνων αυτών του Χαμ.
Σχόλιο: Όταν πρόκειται για τιμωρίες πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Γιαχβέ έχει μεγάλη έμπνευση και φαντασία. Θα σταθώ σε δύο σημεία. Πρώτον, στην θανάτωση των πρωτοτόκων των Αιγυπτίων και κατά δεύτερον στην αποστολή πονηρών αγγέλων(!) για να πραγματοποιηθεί η εξολόθρευση τους. Αγαπητοί Γιαχβεδολάγνοι, που λέτε πως ο Χριστός είναι ο Γιαχβέ. Πόσο αδαείς πρέπει να είστε, για να θεωρείτε τον Θεό δολοφόνο και εντολοδόχο πονηρών αγγέλων, δηλαδή δαιμόνων!!! Θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβετε ότι ο Γιαχβέ είναι ο Σαμαέλ- Σατανάς, που και τους ανθρώπους μισεί, σε σημείο να τους εξαφανίσει και χρησιμοποιεί δαίμονες για τα σχέδια του;
Ψαλ. 86,2 ἀγαπᾷ Κύριος τὰς πύλας Σιὼν ὑπὲρ πάντα τὰ σκηνώματα Ἰακώβ.
Ψαλ. 86,2 Ο Κυριος αγαπά περισσότερον από όλας τας πόλεις των απογόνων του Ιακώβ τας πύλας της Ιερουσαλήμ.
Ψαλ. 86,3 δεδοξασμένα ἐλαλήθη περὶ σοῦ ἡ πόλις τοῦ Θεοῦ. (διάψαλμα).
Ψαλ. 86,3 Πολις του Θεού, αγία Ιερουσαλήμ, ένδοξα και θαυμαστά διαλαλούνται πανταχού δια σέ.
Σχόλιο: Εδώ εξυμνείται η Ιερουσαλήμ σαν η αγία πόλη του Θεού, την οποία εξέλεξε για τον περιούσιο λαό του. Ας θυμηθούμε τι ανέφερε ο Χριστός για την Ιερουσαλήμ:
Ματθ. 23,37 Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν! ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε.
Ο Χριστός εδώ σχολιάζει με επικριτικό τρόπο την Ιερουσαλήμ λέγοντας ότι οι κάτοικοι της σκοτώνουν τους προφήτες και επιπλέον δεν δέχονται τον λόγο του Θεού. Οι αντιθέσεις στα λόγια του Χριστού και του Γιαχβέ είναι εμφανείς.
Ψαλ. 103,35 ἐκλείποιεν ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἄνομοι, ὥστε μὴ ὑπάρχειν αὐτούς. εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον.
Ψαλ. 103,35 Είθε να εκλείψουν εντελώς οι αμαρτωλοί από την γην και οι άνομοι, ώστε να μη υπάρχουν πλέον. Δοξολόγει συ, ω ψυχή μου, τον Κύριον.
Σχόλιο: Ο Δαυϊδ, φαίνεται να θεωρεί τον εαυτό του αναμάρτητο για να τα λέει αυτά, αλλά στην πραγματικότητα έχει άγνοια για το τι είναι αμαρτία. Όσοι μέχρι αυτό το σημείο, στηρίζουν ακόμα την ανάγνωση των ψαλμών, αναρωτιέμαι τι αισθάνονται όταν ξεστομίζουν αυτές τις κατάρες.
Ψαλ. 108,5 καὶ ἔθεντο κατ᾿ ἐμοῦ κακὰ ἀντὶ ἀγαθῶν καὶ μῖσος ἀντὶ τῆς ἀγαπήσεώς μου.
Ψαλ. 108,5 Μου ανταπέδωσαν κακά αντί αγαθών και μίσος αντί της αγάπης, που έτρεφα προς αυτούς.
Ψαλ. 108,6 κατάστησον ἐπ᾿ αὐτὸν ἁμαρτωλόν, καὶ διάβολος στήτω ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ
Ψαλ. 108,6 Βαλε ασεβή επάνω εις την κεφαλήν του κυρίως υπευθύνου και από τα δεξιά του ας σταθή διαβολικός κατήγορος.
Ψαλ. 108,7 ἐν τῷ κρίνεσθαι αὐτὸν ἐξέλθοι καταδεδικασμένος, καὶ ἡ προσευχὴ αὐτοῦ γενέσθω εἰς ἁμαρτίαν.
Ψαλ. 108,7 Οταν αυτός θα δικάζεται, είθε να εξέλθη καταδικασμένος και η προσευχή του, ας καταλογισθή εις αυτόν ως αμαρτία.
Ψαλ. 108,8 γενηθήτωσαν αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ὀλίγαι, καὶ τὴν ἐπισκοπὴν αὐτοῦ λάβοι ἕτερος.
Ψαλ. 108,8 Αι ημέραι της ζωής του ας γίνουν ολίγαι και το αξίωμά του είθε να το πάρη άλλος.
Ψαλ. 108,9 γενηθήτωσαν οἱ υἱοὶ αὐτοῦ ὀρφανοὶ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ χήρα·
Ψαλ. 108,9 Ορφανά και απροστάτευτα ας μείνουν τα παιδιά του, χήρα ας μείνει η γυναίκα του.
Ψαλ. 108,10 σαλευόμενοι μεταναστήτωσαν οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ ἐπαιτησάτωσαν, ἐκβληθήτωσαν ἐκ τῶν οἰκοπέδων αὐτῶν.
Ψαλ. 108,10 Τα παιδιά του από τόπου εις τόπον μεταφερόμενα ας γίνουν επαίται. Ας εκδιωχθούν από τα κρημνισμένα σπίτια των.
Ψαλ. 108,11 ἐξερευνησάτω δανειστὴς πάντα, ὅσα ὑπάρχει αὐτῷ, καὶ διαρπασάτωσαν ἀλλότριοι τοὺς πόνους αὐτοῦ.
Ψαλ. 108,11 Ο δανειστής ας ερευνήση και ας καταγράψη όλα όσα ανήκουν εις αυτόν, και ξένοι άνθρωποι ας διαρπάσουν τους κόπους των χειρών του.
Ψαλ. 108,12 μὴ ὑπαρξάτω αὐτῷ ἀντιλήπτωρ, μηδὲ γενηθήτω οἰκτίρμων τοῖς ὀρφανοῖς αὐτοῦ·
Ψαλ. 108,12 Ας μη υπάρξη άνθρωπος να τον βοηθήση εις την συμφοράν του αυτήν, ούτε κανείς δια να λυπηθή τα ορφανά του.
Ψαλ. 108,13 γενηθήτω τὰ τέκνα αὐτοῦ εἰς ἐξολόθρευσιν, ἐν γενεᾷ μιᾷ ἐξαλειφθείη τὸ ὄνομα αὐτοῦ.
Ψαλ. 108,13 Ας εξολοθρευθούν τα παιδιά του, ώστε το όνομά του να σβήση, χωρίς να φθάση εις δεύτερον γενεάν τέκνων.
Ψαλ. 108,14 ἀναμνησθείη ἡ ἀνομία τῶν πατέρων αὐτοῦ ἔναντι Κυρίου, καὶ ἡ ἁμαρτία τῆς μητρὸς αὐτοῦ μὴ ἐξαλειφθείη·
Ψαλ. 108,14 Είθε να μείνουν ολοφάνεροι και αλησμόνητοι ενώπιον του Κυρίου, οχι μόνον αι ιδικαί του αμαρτίαι αλλά και αι αμαρτίαι των προγόνων του. Ας μη διαγραφούν όσα ημάρτησεν η μητέρα του.
Ψαλ. 108,15 γενηθήτωσαν ἐναντίον Κυρίου διαπαντός, καὶ ἐξολοθρευθείη ἐκ γῆς τὸ μνημόσυνον αὐτῶν,
Ψαλ. 108,15 Ας παραμένουν πάντοτε ενώπιον του Κυρίου όλαι αυταί αι αμαρτίαι, και να χαθεί από την γη η μνήμη αυτού.
Σχόλιο: Τι να σχολιάσει κάποιος μετά από αυτό το κρεσέντο μοχθηρίας και κακίας του Δαυϊδ; Πρέπει να έχει μείνει άναυδος. Οι κατάρες ποικίλουν. Καταριέται τους εχθρούς του να μείνουν άτεκνοι, να πεθάνουν σύντομα, να τους κατηγορούν άδικα, να τους κυνηγούν οι τοκογλύφοι, να μην βρίσκουν το δίκιο τους στα δικαστήρια, να μένουν αβοήθητοι στις δυστυχίες, να σκοτωθούν τα παιδιά του και στο τέλος οι ίδιοι. Να χαθεί η γενιά τους (Άγια λόγια!!!).
Ψαλ. 111,5 χρηστὸς ἀνὴρ ὁ οἰκτείρων καὶ κιχρῶν· οἰκονομήσει τοὺς λόγους αὐτοῦ ἐν κρίσει,
Ψαλ. 111,5 Αγαθός και χρήσιμος είναι ο άνθρωπος εκείνος, που σπλαγχνίζεται τους άλλους, και τους δανείζει. Αυτός θα προσέχει πάντοτε τους λόγους του με κρίση.
Σχόλιο: Αγαθός, λοιπόν, δεν είναι εκείνος που δωρίζει, αλλά εκείνος που δανείζει. Για άλλη μια φορά διακρίνουμε την νοοτροπία του “δούναι και λαβείν”. Η έννοια της ανιδιοτελούς προσφοράς στον συνάνθρωπο είναι ανύπαρκτη για τους Εβραίους οι οποίοι διδάχτηκαν από τον Γιαχβέ να μην προσφέρουν τίποτα χωρίς αντάλλαγμα.
Ψαλ. 135,1 Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ·
Ψαλ. 135,1 Δοξολογείτε συνεχώς τον Κυριον, διότι είναι αγαθός και αιώνιον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,10 τῷ πατάξαντι Αἴγυπτον σὺν τοῖς πρωτοτόκοις αὐτῶν, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ,
Ψαλ. 135,10 Δοξολογείτε αυτόν, ο οποίος εκτύπησε με θάνατον τα πρωτοτόκα των Αιγυπτίων, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,18 καὶ ἀποκτείναντι βασιλεῖς κραταιούς, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ,
Ψαλ. 135,18 Εθανάτωσε ισχυρούς βασιλείς, διότι αιώνιον και ανεξαντήτον είναι το έλεός του.
Σχόλιο: Αγαπημένος ύμνος από όλους μας ειδικά όταν ψάλλεται από τον πρωτοψάλτη Θεόδωρο Βασιλικό. Το δυσάρεστο είναι πως το απόσπασμα του ύμνου που συνήθως ψάλλεται, είναι παρμένο από τον 135ο ψαλμό ο οποίος, όπως ήταν επόμενο, δεν διαφέρει από τους υπολοίπους. Είναι ειρωνικό, γιατί, οι δύο παραπάνω στίχοι αναφέρονται στην θανάτωση παιδιών και βασιλιάδων και αυτό αποδίδεται στο… αιώνιο έλεος του θεού… το γράφω με μικρό, γιατί ο μόνος αληθινός ΘΕΟΣ δεν σκοτώνει ανθρώπους από έλεος. Έλεος δηλαδή!!!
Ψαλ. 136,9 μακάριος ὃς κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς τὴν πέτραν.
Ψαλ. 136,9 Μακάριος θα είναι εκείνος, ο οποίος θα κρατήση εις τας χείρας του τα βρέφη σου και θα τα συντρίψη κτυπώντας αυτά στους βράχους.
Σχόλιο: Μακάριος κατά τον Δαυίδ εκείνος που πιάνει τα μωρά των εχθρών στα χέρια του και τα συνθλίβει, χτυπώντας τα στους βράχους. Βασικά ο στίχος αυτός και μόνο αρκούσε για να αποδείξω ότι οι ψαλμοί είναι σατανικοί, αλλά επειδή κάποιοι είναι τόσο κολλημένοι έπρεπε να καλύψω πλήρως το θέμα.
Ψαλ. 138,21 οὐχὶ τοὺς μισοῦντάς σε, Κύριε, ἐμίσησα καὶ ἐπὶ τοὺς ἐχθρούς σου ἐξετηκόμην;
Ψαλ. 138,21 Εγώ, Κύριε, δεν εμίσησα αυτούς τους ασεβείς, οι οποίοι σε μισούν και δεν έλυωσα ωσάν κερί εξ αιτίας της αηδίας και αποστροφής μου προς τους εχθρούς σου;
Ψαλ. 138,22 τέλειον μῖσος ἐμίσουν αὐτούς, εἰς ἐχθροὺς ἐγένοντό μοι.
Ψαλ. 138,22 Με όλην μου την καρδιά και την ψυχήν τους εμίσησα και εκείνοι έγιναν εχθροί μου.
Σχόλιο: Έτσι θα κλείσουμε, με μία έκρηξη κακίας και μια ομολογία μίσους από τον Δαυίδ. Έγινε κατανοητό, πιστέυω, ότι η Π.Δ. είναι το βιβλίο του μίσους αλλά ούτε και το ευαγγέλιο το βιβλίο της αγάπης.
Θεωρώ πως κάλυψα το θέμα των ψαλμών όσο καλύτερα μπορούσα με αρκετά λεπτομερή και εμπεριστατωμένη ανάλυση, περιλαμβάνοντας στα 2 αυτά άρθρα (ΕΔΩ ΤΟ Α΄ ΜΕΡΟΣ) αποσπάσματα σχεδόν από όλους. Με δεδομένο ότι οι ψαλμοί αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των έτοιμων προσευχών που κυκλοφορούν, έγινε αντιληπτό πως ο καλύτερος τρόπος, είναι με λόγια μέσα από την καρδιά μας. Πρέπει να σταματήσουμε να προσευχόμαστε με έναν τρόπο στημένο και βαρετό, μία δύο φορές μέσα στην ημέρα (Σε ΠΟΙΟΝ;;;).
Ας αξιοποιήσουμε αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα που μας έχει δοθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου