1. Ἡ λεγομένη Βυζαντινὴ βασιλεία οὐκ ἄλλη ἦν ἢ ἡ συνέχισις τῆς παλαιᾶς Ῥωμαίων αὐτοκρατορίας, μέχρι τοῦ ἐσχάτου αὐτῆς τέλους ἐν ἔτει 1453. Ῥωμαϊκὴ γὰρ ἐκαλεῖτο, οὐδ᾽ ὅλως Βυζαντινή• καὶ οὐδεμίαν ἔσχεν ἁρμονίαν πρὸς τὸν ἀρχαῖον Ἑλληνικὸν πολιτισμόν.
2. Καίπερ Ἑλληνόγλωττοι ὄντες οἱ πλεῖστοι τῶν ὑπηκόων, διὰ τὴν τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐπικράτησιν οὔτε ἠσθάνοντο ἑαυτοὺς Ἕλληνας, οὔτε τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ἐνόμιζον εἶναι ἀπόγονοι• ἀντιθέτως, ἐχθροὶ καὶ πολέμιοι ἐγένοντο τοῦ Ἑλληνικοῦ πνεύματος. Ὁ γὰρ Χριστιανισμὸς βίᾳ ἐπεκράτησεν, ἐξαφανίζων πάντα τὰ Ἑλληνικά, ὡς εἰδωλολατρικά. Τὸ καλούμενον Βυζάντιον ἐγένετο ὁ τάφος τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος. Καὶ τὸ ὄνομα «Ἕλλην» δι᾽ αἰῶνας ἐσήμαινεν οὐ πολίτην σοφὸν ἀλλ᾽ «ἀσεβῆ» καὶ «εἰδωλολάτρην».
3. Ἡ αὐτοκρατορία ἐγένετο κατ᾽ οὐσίαν Ἀρχὴ χριστιανική• μετὰ δὲ τὸ σχίσμα τῶν Ἐκκλησιῶν ἐν ἔτει 1054, ἦν ἤδη Ὀρθόδοξος βασιλεία, χρωμένη τῇ Ἑλληνικῇ γλώσσῃ, ᾗ καὶ ὁ Χριστιανισμὸς ἐξ ἀρχῆς ἐκηρύχθη.
4. Οὐχ Ἑλλήνων μόνον ἦν ἡ βασιλεία, ἀλλ᾽ ἐξ ἐθνῶν πολλῶν συνεστᾶσα, ὥσπερ μωσαϊκὸν πολύχρουν• ἀλλ᾽ ὅμως ἐν τοῖς ὑστέροις χρόνοις, ἐπεὶ συνεστάλη τὰ ὅρια, ἐπεκράτησεν ἐν μέρει τὸ Ἑλληνικὸν στοιχεῖον. Πολλοὶ δὲ βασιλεῖς οὐδὲ Ἑλληνόγλωττοι ἦσαν, οἷον Ἰουστινιανὸς ὁ λατινόφωνος, ὃν οἱ φιλοβυζάντιοι ὡς ἔπαρνον τιμῶσιν.
5. Ὅτε δὲ ἡ βασιλεία ἤρξατο φθίνειν, καὶ μετὰ τὴν τῶν Φράγκων ἅλωσιν ἐν τῇ δʹ Σταυροφορίᾳ 1204, ἐπειδὴ συρρικνωθεῖσα ἐγένετο σχεδὸν Ἑλλαδικὴ, τότε μόνον ἔλαβε χρῶμα Ἑλληνικώτερον• ἀλλ᾽ οὐκέτι Ἕλληνες ὡς οἱ παλαιοί, ἀλλ᾽ Ἕλληνες τῇ φωνῇ, Ῥωμαῖοι τῇ συνειδήσει, καὶ ἄνδρες μεταπεποιημένοι εἰς Ῥωμιούς.
Ἡ δὲ ἀλήθεια ἡμῖν φαίνεται σαφής: οὐδὲν πολὺ δεῖ λέγειν· μῦθος Ἰουδαϊκός ἐστιν, καὶ ἄν τις ἐπιχειρῇ ἀναλύειν, μόνον ἀναπαράγεται τὸ αὐτὸ, ἵνα τοῖς ἐπιτρέψασιν ἀφύπνισιν δώσωμεν τοῖς ἔτι λογιστικοῖς. Καὶ ὁ ἀνθρωπὸς ὁ πιστεύων ἐν αὐτῷ καταβαίνει εἰς ἄβυσσον ἀτιμίας καὶ ἀνοίας.
Οὐ γὰρ πρὸς τοὺς ἀνοήτους ἀπευθυνόμεθα· οἱ μὴ ἀπωλελυμένοι τὴν δύναμιν τῆς κρίσεως ἔτι ἔχοντες μόνον ἡμῖν ὑπακούσουσιν.
Περὶ δὲ τῶν Χριστιανῶν, οὐδεὶς ἂν ἐπαφῇ, οὐδ’ ἂν τὰ ἱερὰ αὐτῶν ἅψηται· ἀπαξίωσις τέ καὶ ἀμέλεια παντελῶς δεῖ ἔσθαι· μὴ γὰρ ἐπιτρέψωμεν ταράττειν τὴν γαλήνην ἡμῶν διὰ τὰς ἀφροσύνας αὐτῶν, ἀλλὰ φυλάττεσθαι ἡσυχίαν ψυχῆς.
Χριστιανοὶ ἔσονται ἀεί λοιμὸς πνευματικός ὥσπερ ἀνέκλεπτος· ἀλλ’ ὥσπερ διδάγματα κακοῦ ὁρῶμεν αὐτούς, μνημεῖον σκοταδισμοῦ ἀνθελληνικοῦ καὶ ἀτιμίας τοῦ ἀνθρώπου, ὑπὸ τοῦ μύθου τοῦ ἐλεεινοῦ, ὃς φόβον ἐμποιεῖ, δουλείαν ἐπιβάλλει, νουν ὑπνωτίζει, λογικὴν ἀκυροῖ.
Ἄρα, ὦ Ἕλληνες, μὴ ἐπιζητεῖτε διαλόγους μετ’ αὐτῶν· ἀλλ’ ἀπαξιώσατε, ἀγνοήσατε, καὶ τῇ ἀρετῇ τῆς ψυχῆς φυλάττεσθε· καὶ μὴ ἀφεῖτε τὸν βδελυγμὸν αὐτῶν ἡμᾶς ταράττειν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου