Εκεί που όλα πάνε στραβά, να χαρίζεις το μεγαλύτερό σου χαμόγελο

Στις πιο ανάποδες στιγμές σου, εκεί που όλα μοιάζουν να σε τραβούν πίσω, εκεί να χαρίζεις το μεγαλύτερό σου χαμόγελο.

Όχι γιατί δεν πονάς. Όχι γιατί δεν σε γονατίζει η διαδρομή. Αλλά γιατί μέσα σου, κάπου βαθιά, μια φωνή ψιθυρίζει: “Πάμε εαυτέ μου.”

Και τότε, δεν περιμένεις τον τέλειο καιρό, ούτε την τέλεια στιγμή. Απλά προχωράς. Όσο πάει ο δρόμος. Όπου σε πάει ο δρόμος. Μπορεί να μην βλέπεις καθαρά το τέλος, αλλά ξέρεις ότι δεν σταματάς εδώ.

Και ναι, θα κουραστείς. Θα υπάρξουν στιγμές που τα πόδια σου θα βαραίνουν. Που το μυαλό σου θα φωνάζει “ως εδώ”. Που η ψυχή σου θα τρέμει στο ενδεχόμενο να ξαναρχίσεις από την αρχή.

Μα εκεί ακριβώς είναι που σου αξίζει μια παύση. Όχι ήττα. Μια παύση.

Να ξαποστάσεις. Να πάρεις ανάσα. Να κοιτάξεις πίσω όχι για να μείνεις, αλλά για να δεις πόσα πέρασες. Να αγκαλιάσεις τη διαδρομή, όχι επειδή ήταν εύκολη, αλλά επειδή ήταν δική σου.

Και μετά, να το πιάσεις από εκεί που το άφησες. Χωρίς τύψεις. Χωρίς ντροπή. Με το ίδιο κουράγιο που σε σήκωσε την πρώτη φορά.

Γιατί εσύ δεν γεννήθηκες για να μένεις πίσω. Γεννήθηκες για να παλεύεις. Για να συνεχίζεις.

Και κάθε φορά που θα σου έρχεται να τα παρατήσεις, να λες: “Πάμε εαυτέ μου. Μπορούμε λίγο ακόμα.” Και αυτή, θα είναι πάντα η πιο επαναστατική σου πράξη!