Αρχές Σύνταξης της Αρχαιοελληνικής Γλώσσας: 5. Η ΜΕΤΟΧΗ

(i) Επιθετική Μετοχή

§5.7. Επιθετική είναι η μετοχή η οποία χρησιμοποιείται ως επιθετικός προσδιορισμός ενός ουσιαστικού, με το οποίο συμφωνεί ως προς την πτώση, το γένος και τον αριθμό. Επειδή η μετοχή αυτή μπορεί να αναλυθεί σε αναφορική πρόταση λέγεται και "αναφορική".

§5.8. Η επιθετική μετοχή ενδέχεται να συνοδεύει ένα άναρθρο ουσιαστικό, όπως στα ακόλουθα παραδείγματα:

ΞΕΝ ΚΑναβ 1.2.10 ἐντεῦθεν ἐξελαύνει εἰς Πέλτας, πόλιν οἰκουμένην || από εκεί προελαύνει και φθάνει στις Πέλτες, πόλη κατοικούμενη (αναφ.: πόλη, η οποία κατοικούνταν).

ΞΕΝ ΚΑναβ 4.5.24 καταλαμβάνει πώλους εἰς δασμὸν βασιλεῖ ἐκτρεφομένους || αιχμαλωτίζει πουλάρια που εκτρέφονταν ως φόρος για τον βασιλιά.

§5.9. Κατά κανόνα όμως η επιθετική μετοχή συνοδεύει ένα έναρθρο ουσιαστικό ή εκφέρεται και η ίδια με άρθρο, καταλαμβάνοντας την χαρακτηριστική για έναν επιθετικό προσδιορισμό θέση, δηλαδή είτε μεταξύ του άρθρου και του ουσιαστικού που προσδιορίζει, είτε, σε περίπτωση έμφασης, με επανάληψη του άρθρου μετά το ουσιαστικό:

ΗΡΟΔ 1.61 ἀπολαβὼν δὲ τὴν τυραννίδα τρόπῳ τῷ εἰρημένῳ || όταν πήρε πίσω την τυραννίδα [ο Πεισίστρατος] με τον τρόπο που αναφέρθηκε.

ΗΡΟΔ 6.61 τὸ δ' ἐστὶ ἐν τῇ Θεράπνῃ καλεομένῃ || αυτό [το ιερό] βρίσκεται στην τοποθεσία που λέγεται Θεράπνη.

ΘΟΥΚ 1.32.5 τὴν μὲν οὖν γενομένην ναυμαχίαν αὐτοὶ κατὰ μόνας ἀπεωσάμεθα Κορινθίους || στη ναυμαχία που έγινε αποκρούσαμε μόνοι μας τους Κορίνθιους.

ΘΟΥΚ 1.36.1 ἐς τὸν μέλλοντα καὶ ὅσον οὐ παρόντα πόλεμον || στον πόλεμο που πρόκειται να γίνει και που απλώς δεν άρχισε ακόμη.

ΘΟΥΚ 1.112.5 τὸν ἱερὸν καλούμενον πόλεμον ἐστράτευσαν || ξεκίνησαν τονπόλεμο που ονομάστηκε "ιερός".

ΞΕΝ ΚΑναβ 1.1.9 ἐπολέμει τοῖς Θρᾳξὶ τοῖς ὑπὲρ Ἑλλήσποντον οἰκοῦσι || πολεμούσε εναντίον των Θρακών, οι οποίοι κατοικούν πάνω από τον Ελλήσποντο.

ΞΕΝ ΚΑναβ 2.1.12 μὴ οὖν οἴου τὰ μόνα ἀγαθὰ ἡμῖν ὄντα ὑμῖν παραδώσειν || μη νομίζεις λοιπόν ότι θα παραδώσουμε σε σας τα μόνα αγαθά που έχουμε.

ΠΛ Απολ 21b ἦλθον ἐπί τινα τῶν δοκούντων σοφῶν εἶναι || πήγα σε κάποιον από αυτούςπου νομίζουν πως είναι σοφοί.

ΔΗΜ 1.2 ὁ παρὼν καιρός || η παρούσα στιγμή.

ΔΗΜ 20.17 ὁ τοίνυν τὴν πίστιν ἀφαιρῶν τῶν δωρειῶν νόμος || ο νόμος εκείνος λοιπόν που καταστρέφει την εμπιστοσύνη στις δωρεές.

ΙΣΟΚΡ 4.43 τὰς ἔχθρας τὰς ἐνεστηκυίας διαλυσαμένους || παραμερίζοντας τις υφιστάμενες αντιπαλότητες.

ΛΥΣ 13.62 οἱ μὲν γὰρ στρατηγήσαντες ὑμῖν πολλάκις μείζω τὴν πόλιν τοῖςδιαδεχομένοις στρατηγοῖς παρεδίδοσαν || άλλοι αφού σας υπηρέτησαν πολλές φορές ως στρατηγοί παρέδωσαν την πόλη μεγαλύτερη σε αυτούς που τους διαδέχτηκαν.

ΑΙΣΧΙΝ 3.6 αἱ πόλεις αἱ δημοκρατούμεναι [διοικοῦνται] τοῖς νόμοις τοῖς κειμένοις || οι πόλεις που έχουν δημοκρατικό πολίτευμα κυβερνώνται σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους.

§5.10. Η επιθετική μετοχή ενδέχεται να εκφέρεται και αυτόνομα, ουσιαστικοποιημένη μέσω του άρθρου, το οποίο έχει είτε ατομική είτε γενική σημασία, δηλώνει δηλαδή κάτι ατομικό ή κάτι καθολικό (η χρήση αυτή είναι συχνή στον Θουκυδίδη):

ΗΡΟΔ 1.120 τὸν παῖδα […] ἀπόπεμψαι ἐς Πέρσας καὶ τοὺς γειναμένους || το παιδί διώξτο στην Περσία και σε κείνους που το γέννησαν [στους γονείς].

ΘΟΥΚ 1.36.1 γνώτω τὸ μὲν δεδιὸς αὐτοῦ ἰσχὺν ἔχον τοὺς ἐναντίους μᾶλλον φοβῆσον, τὸ δὲ θαρσοῦν μὴ δεξάμενος ἀσθενὲς ὂν πρὸς ἰσχύοντας τοὺς ἐχθροὺς ἀδεέστερον ἐσόμενον || να ξέρει πως αυτό που φοβάται [για να παραβεί την συνθήκη που έχει κλείσει με τους αντιπάλους μας και να συμμαχήσει μαζί μας], επειδή [τούτο] διαθέτει δύναμη, θα προκαλέσει περισσότερο φόβο στους αντίπαλους, ενώ το θάρρος που αντλεί από την απόρριψη της πρότασής μας θα τον αποδυναμώσει καθιστώντας τον λιγότερο επίφοβο προς έναν ήδη ισχυρό εχθρό.

ΘΟΥΚ 5.32.1 Σκιωναίους οἱ Ἀθηναῖοι ἐκπολιορκήσαντες ἀπέκτειναν τοὺς ἡβῶντας οι Αθηναίοι αφού κατέβαλαν με πολιορκία τους Σκιωναίους σκότωσαν αυτούς που βρίσκονταν στην ήβη [τους έφηβους].

ΞΕΝ Απομν 1.1.1 πολλάκις ἐθαύμασα τίσι ποτὲ λόγοις Ἀθηναίους ἔπεισαν οἱ γραψάμενοι Σωκράτην ὡς ἄξιος εἴη θανάτου τῇ πόλει || πολλές φορές αναρωτήθηκα με ποια επιχειρήματα έπεισαν τους Αθηναίους αυτοί που κατηγόρησαν τον Σωκράτη στο δικαστήριο ότι του αξίζει ο θάνατος για το καλό της πόλης.

ΞΕΝ ΚΑναβ 7.3.28 ἀρχαῖος εἴη νόμος κάλλιστος τοὺς μὲν ἔχοντας διδόναι τῷ βασιλεῖ τιμῆς ἕνεκα, τοῖς δὲ μὴ ἔχουσι διδόναι τὸν βασιλέα || υπήρχε ένα ωραιότατο παλιό έθιμο να δίνουν αυτοί που έχουν στο βασιλιά τιμής ένεκεν, ενώ σε αυτούς που δεν έχουν να δίνει ο βασιλιάς.

ΠΛ Θεαιτ 186b ἀναλογιζομένη [ἡ ψυχὴ] ἐν ἑαυτῇ τὰ γεγονότα καὶ τὰ παρόντα πρὸς τὰ μέλλοντα || συσχετίζοντας η ψυχή μέσα της αυτά που έγιναν [τα παρελθόντα] και αυτά που είναι τώρα [τα παρόντα] με αυτά που πρόκειται να γίνουν [τα μέλλοντα].

Εδώ ανήκει και το γνωστό ομηρικό χωρίο:

ΟΜ Ιλ 1.69-70 Κάλχας Θεστορίδης, οἰωνοπόλων ὄχ' ἄριστος, ὃς ᾔδη τά τ' ἐόντα τά τ' ἐσσόμενα πρό τ' ἐόντα || ο Κάλχας, ο γιος του Θέστορα, ο πιο καλός από τους μάντεις, που ήξερε και αυτά που είναι [υπάρχουν] τώρα και αυτά που θα είναι [θα υπάρξουν] και αυτά που ήτανε [υπήρξαν].

Οι επιθετικές μετοχές ισοδυναμούν εδώ με τις αναφορικές προτάσεις ἃ ἔστι, ἃ ἔσται, ἃ ἦν, για την τελευταία φράση όμως δεν είχε σχηματιστεί ακόμη μια αντίστοιχη μετοχή γι' αυτό αποδίδεται περιφραστικά.

Χαρτογράφησαν την σκοτεινή ύλη του σύμπαντος

Την πιο λεπτομερή χαρτογράφηση της σκοτεινής ύλης μέχρι σήμερα δημιούργησαν ερευνητές με την χρήση του φαινομένου του «βαρυτικού φακού».

Παρά το γεγονός ότι αποτελεί το 85% του σύμπαντος και επηρεάζει την εξέλιξή του, η σκοτεινή ύλη είναι δύσκολο να ανιχνευθεί επειδή δεν αλληλοεπιδρά με το φως ή άλλες μορφές ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, αλλά από όσο γνωρίζουμε αλληλοεπιδρά μόνο με τη βαρύτητα.

Για τον εντοπισμό της ερευνητές που συνεργάζονται με το Κοσμολογικό Τηλεσκόπιο Ατακάμα (ACT) στη Χιλή, το οποίο παροπλίστηκε τον Σεπτέμβριο του 2022, έπειτα από 15 χρόνια λειτουργίας, μελέτησαν το φως που εκπέμπεται μετά την Μεγάλη Έκρηξη, όταν το σύμπαν είχε ηλικία μόλις 380.000 ετών. Αυτό το φως είναι γνωστό ως Κοσμική Μικροκυματική Ακτινοβολία Υποβάθρου (CMB) ή «μωρουδιακή εικόνα του σύμπαντος» και έχει ταξιδέψει για δισεκατομμύρια χρόνια αποτελώντας μάρτυρα της δημιουργίας γαλαξιών και αστεριών.

Ο νέος χάρτης χρησιμοποιεί το φως CMB ουσιαστικά ως οπίσθιο φωτισμό για να σκιαγραφήσει όλη την ύλη μεταξύ εμάς και της Μεγάλης Έκρηξης. Η ερευνητική ομάδα παρακολούθησε πώς η βαρυτική έλξη των μεγάλων, βαρέων δομών, συμπεριλαμβανομένης της σκοτεινής ύλης, παραμορφώνει το CMB στο 14 δισεκατομμυρίων ετών ταξίδι του προς εμάς, όπως ένας μεγεθυντικός φακός κάμπτει το φως καθώς περνά μέσα από το φακό του.

«Φτιάξαμε ένα νέο χάρτη μάζας χρησιμοποιώντας τις παραμορφώσεις του φωτός που έχει απομείνει από τη Μεγάλη Έκρηξη», λέει ο Μάθιου Μανταβασερίλ, επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής και Αστρονομίας του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνιας.

Ο ίδιος προσθέτει ότι οι μετρήσεις δείχνουν ότι τόσο η ογκώδης μορφή του σύμπαντος όσο και ο ρυθμός με τον οποίο αυξάνεται έπειτα από 14 δισεκατομμύρια χρόνια εξέλιξης, είναι «ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς από το καθιερωμένο μοντέλο της κοσμολογίας που βασίζεται στη θεωρία της βαρύτητας του Αϊνστάιν».

Η έρευνα παρουσιάστηκε σε συνέδριο στο Πανεπιστήμιο του Κιότο.

Απελευθέρωση από το Μάτριξ

«Το Μάτριξ είναι ένα σύστημα, Νίο. Αυτό το σύστημα είναι ο εχθρός μας. Αλλά όταν είσαι μέσα σε αυτό και κοιτάζεις τριγύρω, τι βλέπεις; Επιχειρηματίες, δασκάλους, δικηγόρους, ξυλουργούς. Τα μυαλά εκείνων των ανθρώπων που προσπαθούμε να σώσουμε. Αλλά μέχρι να το κάνουμε, αυτοί οι άνθρωποι είναι ακόμα κομμάτι αυτού του συστήματος και αυτό τους κάνει εχθρούς μας. Πρέπει να καταλάβεις ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι έτοιμοι να ξεφύγουν από αυτό. Και πολλοί από αυτούς είναι τόσο εθισμένοι, τόσο απεγνωσμένα εξαρτημένοι από το σύστημα, που θα παλέψουν για να το προστατέψουν» -Μορφέας, The Matrix

***
Πώς παίζουν τα λογισμικά της παγκοσμιοποίησης με την Νοημοσύνη μας;
Σαφέστατα το επιτρέπεις γιατί συμφώνησες και το συντηρείς!
Δες αυτό που συμβαίνει τώρα και την κατάντια του ανθρωπόζωου σε όλα τα επίπεδα.

Λογισμικό Down load.
Παγκόσμια ημέρα Καρκίνου.
(η τροφή τους σε γεμίζει καρκίνο) ας το γιορτάσουμε λοιπόν!
Παγκόσμια ημέρα διαβήτη.
Δώσε φιέστες… δώσε πόνο…
Δώσε και Σώσε.
Παγκόσμια ημέρα σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Παγκόσμια ημέρα… μπλα μπλα…
Έτσι εδώ και μια 50ετια…
Και το χρήμα, ο φόβος κι ο έλεγχος ρέουν ανενόχλητα…

Γίνονται όλο και περισσότερες οι παγκόσμιες ημέρες αρρώστιας/φόβου.
Και γράφουν στα κύτταρά σας.

Αναπαραγωγή (α)σθένειας… αναπαραγωγή φόβου/θανάτου: Όταν οι άνθρωποι ζουν σε διαρκή φόβο, είτε από φυσικούς κινδύνους στο περιβάλλον τους είτε από απειλές που αντιλαμβάνονται, μπορεί να βιώσουν αρνητικές επιπτώσεις σε όλους τους τομείς της ζωής τους και να γίνουν ανίκανοι. Πώς επηρεάζει ο φόβος την υγεία; Ο φόβος αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Οδηγεί σε επιτάχυνση της γήρανσης.

Μην σου συμβεί εσένα το οτιδήποτε τέτοιο, σήμερα που είναι παγκόσμια ημέρα.
Και το μυαλό γράφει.
Τα κύτταρα γράφουν.
Ο φόβος, η ταύτιση γεννά Αρρώστια.
Και κάποια στιγμή ψάχνεις… ψάχνεις…

Γίνεται πτώση των χημικών μηχανισμών άμυνας από την τεράστια αναπαραγωγή κορτιζόλης γεννούνται φλεγμονές και ο ίδιος σου ο κυτταρικός εαυτός επιτίθεται σε σένα… Αν και μπορεί να μην θυμάστε την ονομασία της ορμόνης που ευθύνεται για αυτές τις σωματικές/ψυχολογικές αλλαγές και να την ξέρετε απλά ως την «ορμόνη του στρες». Όταν το άγχος αυξάνεται, αυξάνονται και τα επίπεδα της στον οργανισμό, προκαλώντας σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία μας. (Αυτό συμβαίνει όταν παραμένουν για καιρό αυξημένα).

Όπως και άλλες στεροειδείς ορμόνες, η κορτιζόλη, ρυθμίζει ένα ευρύ φάσμα φυσιολογικών λειτουργιών απαραίτητων για την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού μας. Η υπερβολική αύξηση της κορτιζόλης ευθύνεται για καταστάσεις όπως η βουλιμία, η υπογλυκαιμία, η απώλεια μνήμης, η κατάθλιψη, η απώλεια μυϊκού όγκου, η εμφάνιση διαβήτη κ.α. Κάπως έτσι φτιάχνονται οι παγκόσμιες φρίκες, συλλογικά.

ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ: Το κλειδί κάθε ασθένειας.

Οι αναμνήσεις μας επηρεάζουν άμεσα την υγεία, αποτελεί την βάση της ψυχολογίας για περισσότερο από εκατό χρόνια. Αυτή η ιδέα άρχισε να επικυρώνεται επιστημονικά, όταν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, νέοι στρατιώτες παρουσίαζαν τραύματα χωρίς να έχουν τραυματιστεί πραγματικά σωματικά. Το ονόμασαν shell-shock. Αυτό που λειτουργεί στο μυαλό σου, έχει την δύναμη να σε αρρωστήσει. Αλλά και το αντίθετο, ο ίδιος ακριβώς μηχανισμός, έχει και την δύναμη να σε γιατρέψει!!! Έτσι αυτό που έχει σημασία είναι το “τι έχεις στο μυαλό σου”.

Όλα τα δεδομένα, οτιδήποτε μας συμβαίνει ενσωματώνεται στην κυτταρική μνήμη με την μορφή ενεργειακών μοτίβων. Ο Dr. Bruce Lipton εξηγεί πως το σώμα είναι σαν μια κάμερα. Η κάμερα καταγράφει οποιοδήποτε σήμα από το περιβάλλον και το αποθηκεύει σαν φιλμ στον πυρήνα του κυττάρου. Μερικά από αυτά τα δεδομένα περιέχουν καταστρεπτικές εικόνες και λανθασμένες πεποιθήσεις που δημιουργούν άγχος στο σώμα.

Η έρευνα του Southwestern University Medical School συμπεραίνει πως η μεγαλύτερή μας ελπίδα για την θεραπεία ανίατων ασθενειών στο μέλλον, στηρίζεται στο να βρεθεί ο τρόπος θεραπείας της κυτταρικής μνήμης που φαίνεται να είναι ο μηχανισμός ελέγχου στο σώμα.

Όλοι έχουμε αναμνήσεις που μας γεμίζουν με αισθήματα λύπης, θυμού, φόβου, σύγχυσης κ.λ.π. κι αυτές είναι μόνο οι συνειδητές. Ο Dr. Bruce Lipton υποστηρίζει ότι, οι λανθασμένες αναμνήσεις που είναι αποθηκευμένες στην κυτταρική μνήμη καλύπτουν το συνειδητό και ασυνείδητο νου και καθοδηγούν το σώμα να αντιδράσει με άγχος για να αμυνθεί.

Το Institute of HeartMath που πρωτοπορεί στις εναλλακτικές έρευνες, διαπίστωσε κατά την διεξαγωγή ενός πειράματος ότι η οργή ή οι χαρούμενες σκέψεις, κατέστρεφαν ή θεράπευαν αντίστοιχα το ανθρώπινο DNA που βρισκόταν υπό μελέτη σ’ έναν εργαστηριακό σωλήνα. Αυξάνεται λέει το προσδόκιμο ζωής… Αλλά πώς;

Ως κινητό φαρμακείο…

Γεμάτο ελεύθερες ρίζες να πνίγουν από τα 30 σου χρόνια κιόλας την Ζωή σου. Φτάνοντας στα 80 να είσαι ένα εργοστάσιο παραγωγής (φορμόλης) αφού πλέον κρατιέται στην Ζωή με 30 φάρμακα την μέρα.

Ποτέ θα μπεις στην Εξουσία του εαυτού σου;
Ποτέ θα ανοίξεις το περί υγείας;
Ποτέ θα μάθεις ότι είσαι ένα ισχυρό Ον ενέργειας και είσαι υπεύθυνος για την εξέλιξη σου;
Ποτέ θα μπεις σε Επίγνωση;

Το Ανθρώπινο Σώμα Είναι Μια Εκπληκτική Μηχανή Επιβίωσης
Γιατί αρρωσταίνεις; Ποιος έχει την ευθύνη της υγεία σου;
Μην αναρωτιέσαι για τις τόσες αρρώστιες γύρω σου. Πάρε την ευθύνη στα χέρια σου.

Η τροφή σου είναι το φάρμακό σου.

Στην συνέχεια μπορείς να αντικαταστήσεις την “εφαρμογή λογισμικού”: παγκόσμιες ημέρες αρρώστιας, με “όλες τις κρίσεις”, υγειονομική, οικονομική, ενεργειακή, επισιτιστική, κλιματική…

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΧΟΥΝ ΟΛΕΣ ΠΡΟΚΛΗΘΕΙ ΤΕΧΝΗΕΝΤΩΣ ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ ΜΑΣ ΕΜΦΥΤΕΥΣΑΝ ΤΑ “ΛΟΓΙΣΜΙΚΑ ΤΟΥΣ”.

Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου οι ερωτήσεις είναι σχεδόν ίδιες, αλλά οι απαντήσεις έχουν αλλάξει. Αυτό που σ’ έφερε μέχρι εδώ κατά πάσα πιθανότητα δεν θα σε πάει παραπέρα. Αν θέλεις να έχεις αποτελέσματα που ποτέ πριν δεν είχες, τότε πρέπει να κάνεις πράγματα που ποτέ πριν δεν έκανες. Η ερώτηση είναι τώρα φυσικά: Υπάρχει λογική σ’ αυτήν την τρέλα; Γίνεται ο καθένας μας να κάνει απίθανα πράγματα και πραγματικά να δημιουργήσει απίστευτα αποτελέσματα; Η απάντηση είναι ΝΑΙ!..

Γενικά όταν άνθρωποι, ομάδες, οργανισμοί φτάνουν σε “αδιέξοδο”, κάνουν ένα από τα εξής δύο: ή κάνουν περισσότερα από τα ίδια πράγματα ή λιγότερα απ τα ίδια… σπάνια βλέπεις να κάνει κάποιος κάτι διαφορετικά… Αν κοιτάξεις τα δεδομένα θα δεις ότι μόνο το 3% των ανθρώπων κάνουν διαφορετικά πράγματα. Το υπόλοιπο 97% επιμένει στην λανθασμένη τακτική του… σαν τρελός ταύρος που παίρνει τα στεροειδή του…γιατί; Για να καταλάβεις το γιατί, πρέπει πρώτα να αναρωτηθείς…

ΠΟΙΟΣ είναι ο ΣΚΟΠΟΣ της ΣΚΕΨΗΣ;

Ποιός είναι ο ΣΤΟΧΟΣ της ΣΚΕΨΗΣ;…

Αν ρωτήσεις θα μάθεις ότι: “Ο σκοπός της σκέψης είναι να σταματήσει η σκέψη”

Τι εννοεί ο ποιητής; Η σκέψη είναι δραστηριότητα που καίει πολύ ενέργεια.Έτσι όταν σκεφτόμαστε προσπαθούμε να ‘μαστε σύντομοι και μετά επιστρέφουμε στον αυτόματο πιλότο. Πάνω από το 95% της ζωής μας είμαστε στον αυτόματο πιλότο, το καταλαβαίνεις αυτό όταν οδηγείς λες “αμάν τι έκανα πριν μισή ώρα..” Το μυαλό ήταν στον αυτόματο πιλότο! Είναι αυτό που οι επιστήμονες ονόμασαν ΝΟΗΤΙΚΗ ΜΥΩΠΙΑ.

Κάπως σαν να βλέπεις με παρωπίδες
(οι άνθρωποι δεν βλέπουν με τα μάτια αλλά με τον εγκέφαλο!)

Με λίγα λόγια σκεφτόμαστε σαν μέσα σε κουτί το οποίο έχει όρια, περιορισμένα, πολύ στενά, μέσα σε νόρμες και η νόρμα βγαίνει από το νορμάλ/ΚΑΝΟΝΙΚΟ. Όταν αποφασίσει ο άνθρωπος να φύγει απ’ τις νόρμες και τα στάνταρ του μυαλού του, τότε αντιλαμβάνεται και την δύναμη που είχε μέσα του.

Απόδραση από το Μάτριξ: Τρόποι απελευθέρωσης από την πλύση εγκεφάλου.

Σκεφτείτε πώς ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι; Αναγκάζονται να ξυπνάνε το πρωί, να ντύνονται, να πηγαίνουν κατευθείαν στην δουλειά τους, να γυρνάνε από εκεί σχεδόν οχτώ ώρες αργότερα, να βλέπουν τηλεόραση και να κοιμούνται, μόνο και μόνο για να επαναλαμβάνουν την ίδια ρουτίνα την επόμενη ημέρα για σχεδόν ολόκληρη την ζωή τους.

Θεωρούμε αυτόν τον τρόπο ζωής φυσιολογικό, ακόμα και υγιή. Η ζωή είναι τόσο πολύτιμη και όμορφη και αντί να την χαιρόμαστε, επιλέγουμε να την σπαταλάμε επειδή έχουμε προγραμματιστεί να πράττουμε με αυτόν τον τρόπο. Ζωή δεν είναι μόνο να πηγαίνεις για δουλειά και να πληρώνεις λογαριασμούς. Οι συνήθειες, η παράδοση και τα συστήματα πεποιθήσεων μας έχουν μετατρέψει σε άβουλα ρομπότ που δεν απολαμβάνουν την ζωή και απλά ακολουθούν ένα προδιαγεγραμμένο δρόμο που μας δόθηκε από την κοινωνία.

Αυτός ο προγραμματισμός ωστόσο, μπορεί να διαλυθεί αν συνειδητοποιήσουμε ότι ο τρόπος που ζούμε μας αποτρέπει από να γευτούμε τους χυμούς της ζωής και να μαζέψουμε το κουράγιο για να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και δρούμε. Τότε, η ζωή μπορεί να μετατραπεί σε μια όμορφη γιορτή, γεμάτη με γέλιο, παιχνίδι και αγάπη.

Απελευθερωθείτε από τα δεσμά, τις νόρμες, τις παραδόσεις και τις οργανωμένες θρησκείες. Η δογματική, οργανωμένη θρησκεία, επιβάλλει στους ανθρώπους τι να σκεφτούν και τι όχι, τι είναι καλό και τι είναι κακό, τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Συνεπώς, η θρησκεία αποτρέπει τους ανθρώπους από το να χρησιμοποιήσουν την κριτική τους ικανότητα στην σκέψη, από το να ψάχνουν για την αλήθεια και από το να φτάνουν στα δικά τους συμπεράσματα.

Αντιθέτως, τους διδάσκει να ακολουθούν τυφλά/άνοα ένα σύνολο αρχών και κανόνων. Το αποτέλεσμα; Συναισθηματική καταπίεση και πόνος. Αν θέλετε να ανακτήσετε την προσωπικότητά σας, εκφραστείτε με ειλικρίνεια και βαδίστε στο μονοπάτι της κατανόησης. Βεβαιωθείτε ότι θα σπάσετε τις αλυσίδες του οργανωμένου Matrix και ξεκινήστε την δικιά σας αναζήτηση της αλήθειας.

Τα καταπιεσμένα συναισθήματα σας αρρωσταίνουν. Σταματήστε να χαρίζετε την δύναμή σας στην εξουσία. Από πολύ μικρή ηλικία οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μάθει να αμφισβητούμε τον εαυτό μας και να κάνουμε μόνο αυτό που η εξουσία και οι αρχές μας διατάζουν να κάνουμε, ακόμα και αν δεν νιώθουμε καλά. Τώρα, ως ενήλικες δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και έτσι επιλέγουμε να αφήνουμε άλλους να εξουσιάζουν την ζωή μας.

Ψηφίζουμε πολιτικούς που δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να ψεύδονται για να ικανοποιήσουν την εσωτερική τους πείνα. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ψηφίζοντας έχουμε την δύναμη να επιλέξουμε το μέλλον μας, όταν στην πραγματικότητα οι επιλογές που μας παρουσιάζονται είναι περιορισμένες και σχεδόν οι ίδιες.

Νομίζετε ότι έχουμε Δημοκρατία; Επειδή το νομίζουμε, επιτρέπουμε σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων να μας χειραγωγεί για το προσωπικό της κέρδος και πιστεύουμε αφελώς ότι θέλει να συνεισφέρει στην βελτίωση και καλυτέρευση της κοινωνίας. Ολέθριο λάθος. Αν πραγματικά θέλουμε να ξεκινήσουμε να δημιουργούμε μια θετική αλλαγή στον κόσμο και στις κοινωνίες μας, πρέπει να σταματήσουμε να δίνουμε δύναμη σε άλλους, καθιστώντας τους υπεύθυνους για την ζωή μας και να πάρουμε την ευθύνη στα χέρια μας ώστε να γίνουμε οι δημιουργοί του πεπρωμένου μας.

Σκλάβοι πιο υπάκουοι και πιο ελεγχόμενοι γιατί νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι. Επιπροσθέτως, το οικονομικό μας σύστημα απαιτεί από τους ανθρώπους να καταναλώνουν χωρίς τέλος, ώστε τα χρήματα να συνεχίζουν να κυκλοφορούν στην οικονομία κάτι που μας κάνει να αγοράζουμε συνεχώς πράγματα που δεν χρειαζόμαστε και τα οποία θα καταλήξουν σε χωματερές, δηλητηριάζοντας το περιβάλλον από το οποίο εξαρτόμαστε και το οποίο μας συντηρεί.

Αν δεν σας αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής και θέλετε να δημιουργήσετε μια θετική αλλαγή στην ζωή σας και τον κόσμο, να ερευνήσετε περαιτέρω τις υπερβολικά αρνητικές συνέπειες της οικονομίας και να μάθετε για εναλλακτικά και πιο αποτελεσματικά και φιλοεπιβιωτικά οικονομικά συστήματα.

Ο δυτικός τρόπος ζωής σκοτώνει – Αποσυνδεθείτε από τον υλισμό.

Απόδραση από το Μάτριξ: Τρόποι απελευθέρωσης.

Καθώς έχουμε μεγαλώσει μέσα σε ένα πολιτισμό καταναλωτισμού, πιστεύουμε ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν οτιδήποτε χρειαζόμαστε και θα φέρουν ευτυχία στην ζωή μας. Έτσι, επιλέγουμε να αγοράζουμε όλο και πιο πολλά πράγματα χωρίς τελειωμό, αλλά πάντα καταλήγουμε να νιώθουμε ανικανοποίητοι και πεινασμένοι για περισσότερα πράγματα.

Ο καταναλωτής είναι ο άνθρωπος, είσαι εσύ! Η αλήθεια είναι ότι τα λεφτά μπορούν να μας παρέχουν υποκατάστατα των πραγμάτων που χρειαζόμαστε αλλά όχι την ουσία. Δεν χρειαζόμαστε ούτε υλικά αποκτήματα ούτε υπηρεσίες, αλλά θετικά αισθήματα όπως η στοργή, η φιλία, η ευγνωμοσύνη, η χαρά, η αισθητική, η ποιότητα, η δημιουργικότητα κι όλα τα αισθήματα που διευρύνουν τα κύτταρά μας και την ζωή μας.

Για αυτό μην σκέφτεστε ποιο θα είναι το επόμενο καλύτερο πράγμα που θα αγοράσετε αλλά να σκέφτεστε ποιο θα είναι το καλύτερο αίσθημα που θα σας πλημμυρίσει τα κύτταρά σας. Επενδύετε τον χρόνο σας και τις προσπάθειές σας στο να έχετε εμπειρίες που ανοίγουν την καρδιά σας και διευρύνουν το μυαλό σας. Εμπειρίες που τα λεφτά δεν μπορούν να αγοράσουν.

Να έχετε γνώση του τι βάζετε μέσα στο σώμα σας: Είναι αυτό που τρώτε ωφέλιμο για την υγεία σας ή δηλητηριάζετε το σώμα σας; Είναι αυτό που τρώτε περιβαλλοντικά καλό ή επιδρά αρνητικά στον φυσικό κόσμο; Αυτά είναι μερικά σημαντικά ερωτήματα που όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να κάνουν στον εαυτό τους καθημερινά πριν βάλουν το οτιδήποτε στο στόμα τους.

Επιλέξτε με διάκριση τις πηγές πληροφόρησής σας: Η γνώση είναι δύναμη, όμως πνιγόμαστε σε έναν ωκεανό πληροφοριών. Τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης μας βομβαρδίζουν όλη την ώρα με παραπληροφόρηση ώστε να μας εξαπατήσουν και να πιστέψουμε τα ψέματά τους. Έτσι χειραγωγούμαστε, ακριβώς με τον τρόπο που θέλουν. Ένας πραγματικός αναζητητής της αλήθειας δεν δέχεται τίποτα εκ πεποιθήσεως αλλά ψάχνει για γεγονότα και προσπαθεί να αναπτύξει μια σφαιρική κατανόηση του τρόπου που βλέπει τα πράγματα.

Αν δεν σας αρέσει η παραπλάνηση και επιθυμείτε να έχετε μια καλύτερη κατανόηση για αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, βάλτε τα δυνατά σας για να μαζέψετε πληροφορίες από όσες πιο πολλές πηγές μπορείτε και να χρησιμοποιείτε την κριτική σας ικανότητα για να φτάσετε στα δικά σας συμπεράσματα σχετικά με το τι είναι αλήθεια και τι όχι. Απομονώστε τους επαγγελματίες προπαγανδιστές κι ανακαλύψτε εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης, όπως τα βιβλία. Διαβάστε βιβλία που σας ανοίγουν τα μάτια και βάζουν σε λειτουργία τον εγκέφαλό σας.

Υπάρχουν πολλοί σοφοί άνθρωποι που έχουν καταγράψει τις σκέψεις τους για τα προβλήματα της ζωής και την υπερπήδηση των προβλημάτων αυτών. Υπάρχουν πολλά άτομα που έχουν ασκήσει κριτική στα έργα της κοινωνίας και προσφέρουν την οπτική τους στο πώς μπορούμε να βοηθήσουμε στην δημιουργία ενός πολύ πιο όμορφου κόσμου.

Τα βιβλία μπορεί να σας βοηθήσουν υπέρμετρα να ανοίξετε το μυαλό σας, διαφοροποιήστε την οπτική σας, και βελτιώστε την ποιότητα της ζωής σας. Όμως λίγοι άνθρωποι καταναλώνουν χρόνο για να διαβάσουν βιβλία. Απλά επιλέγουν να διαβάζουν για ψυχαγωγικούς σκοπούς μόνο. Για να γλιτώσετε από άσκοπο διάβασμα, βεβαιωθείτε ότι δεν σηκώνετε όποιο βιβλίο βλέπετε μπροστά σας και το διαβάζετε, αλλά διαβάστε εκείνα που αγγίζουν το μυαλό και την καρδιά σας και σας δίνουν νέες προοπτικές που θα σας βοηθήσουν να κατανοήσετε καλύτερα τον εαυτό σας και τον κόσμο, που δίνουν λύση στις σημαντικές ερωτήσεις σας.

Αποδράστε από την νοοτροπία του κοπαδιού: Όπως και κάθε ζωντανό άτομο έτσι και εσείς είστε μια μοναδική προσωπικότητα με μοναδικά ταλέντα και χαρίσματα που μπορείτε να προσφέρετε στον κόσμο. Δυστυχώς, η κοινωνία (οικογένεια, εκπαίδευση, πολιτεία, θρησκεία) έχει καταπιέσει την προσωπικότητά μας από την πρώτη κιόλας ημέρα που γεννηθήκαμε. Την έχει καλουπώσει. Έχουμε προγραμματιστεί να αμφισβητούμε τον εαυτό μας και να συμμορφωνόμαστε με ό,τι “θεωρείται” φυσιολογικό.

Αυτό ωστόσο μας αποτρέπει από το να αγκαλιάζουμε τον εαυτό μας και να φτιάχνουμε το δικό μας μονοπάτι στην ζωή, κάτι που μας προκαλεί μεγάλο συναισθηματικό πόνο. Από σήμερα, απομακρυνθείτε από την νοοτροπία του κοπαδιού και αρχίστε να δίνετε σημασία στην εσωτερική σας φωνή. Εύκολο είναι: μην κάνετε ότι κάνουν οι ανθρωπόμαζες, μην κάνετε αυτό που σας έχουν προγραμματίσει. Κάνοντας αυτό, θα ακολουθείτε τον εαυτό σας και θα ζείτε με τον τρόπο που πραγματικά θέλετε να ζείτε.

Εκφραστείτε δημιουργικά: Ένας πολύ καλός τρόπος να αποπρογραμματιστείτε από την «φυσιολογικότητα» του σύγχρονου τρόπου ζωής είναι να συγκεντρώσετε την προσοχή σας στην δημιουργικότητα. Έχουμε γεννηθεί όλοι δημιουργικοί, αλλά αργά αργά η δημιουργικότητά μας έχει καταπιεστεί τόσο πολύ που σχεδόν ξεχάσαμε ότι είμαστε δημιουργικά όντα.

Το να είναι κάποιος δημιουργικός σημαίνει να σκέφτεται έξω από το κουτί και να βλέπει την ζωή με διαφορετικό μάτι. Και το πιο σημαντικό, σημαίνει να βρίσκει νέους τρόπους να ζει και να συνειδητοποιεί ότι έχει την δύναμη να ζήσει αυτή την ζωή που θέλει να ζήσει.

Αναπτύξτε την ενσυνειδητότητα: Το να μάθετε πώς να ζείτε στο παρόν είναι ο πιο σημαντικός τρόπος για να απελευθερωθείτε. Με το να είστε ενσυνείδητοι στο εδώ και τώρα, θα είστε ικανοί να ανταποκρίνεστε σε ό,τι συμβαίνει κάθε στιγμή αυθόρμητα, χωρίς να είστε θύμα του παρελθόντος σας, της κυτταρικής μνήμης.

Η μαύρη μαγεία του κουτσομπολιού

Το κουτσομπολιό είναι η χειρότερη μαύρη μαγεία, επειδή αποτελείται από καθαρό δηλητήριο. Μάθαμε πώς να κουτσομπολεύουμε μέσω κάποιας συμφωνίας. Όταν ήμαστε παιδιά, ακούγαμε τους μεγάλους να κουτσομπολεύουν ασταμάτητα γύρω μας, εκφράζοντας ανοιχτά τη γνώμη τους για διάφορους άλλους ανθρώπους.

Είχαν κάτι να πουν ακόμη και για άτομα εντελώς άγνωστα. Με τις γνώμες αυτές μεταφερόταν το συναισθηματικό δηλητήριο από τον έναν στον άλλον κι εμείς μάθαμε ότι αυτός είναι ο φυσιολογικός τρόπος επικοινωνίας.

Το κουτσομπολιό έχει γίνει η βασική μορφή επικοινωνίας στην ανθρώπινη κοινωνία. Το χρησιμοποιούμε για να νιώσουμε κοντά ο ένας στον άλλον, επειδή αισθανόμαστε καλύτερα βλέποντας ότι υπάρχουν και άλλοι που υποφέρουν όσο εμείς. Εκείνοι που βασανίζονται στην κόλαση δεν θέλουν να είναι μόνοι. Ο φόβος και η οδύνη αποτελούν βασικά συστατικά του ονείρου του πλανήτη: είναι τα μέσα με τα οποία το όνειρο μας κρατάει δέσμιους.

Αν παρομοιάσουμε το ανθρώπινο μυαλό μ έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, τότε το κουτσομπολιό θα μπορούσε να συγκριθεί μ’ έναν ιό. Ένας τέτοιος ιός είναι γραμμένος στην ίδια γλώσσα με όλους τους υπόλοιπους κώδικες του υπολογιστή, έχει, όμως, επιζήμια πρόθεση. Ο βλαβερός αυτός κώδικας εγκαθίσταται στο πρόγραμμα του υπολογιστή σας εκεί που δεν το περιμένετε και, συνήθως, χωρίς να το γνωρίζετε. Ύστερα απ’ αυτή την εισβολή, ο υπολογιστής σας δεν λειτουργεί όπως πριν ή παύει να λειτουργεί τελείως, επειδή οι κώδικές του περιπλέκονται, στέλνοντας αναρίθμητα αντικρουόμενα μηνύματα.

Το κουτσομπολιό κάνει την ίδια ακριβώς δουλειά. Για παράδειγμα, πρόκειται να παρακολουθήσετε έναν κύκλο σπουδών και αυτό είναι κάτι το οποίο περιμένατε εδώ και πολύ καιρό. Λίγη ώρα πριν μπείτε στην τάξη, γνωρίζετε κάποιον που παρακολούθησε στο παρελθόν το ίδιο μάθημα κι ο οποίος σας λέει, “Α, ο καθηγητής που θα έχετε είναι τελείως άσχετος. Ούτε ήξερε τι μας έλεγε. Και είναι και διεστραμμένος, γι’ αυτό έχετε το νου σας!”.

Στο μυαλό σας αποτυπώνονται αμέσως και τα λόγια αυτού του ανθρώπου και ο συναισθηματικός κώδικας που τα συνόδευε, χωρίς, όμως, να γνωρίζετε τα αληθινά κίνητρά του. Το άτομο που σας έδωσε αυτή την πληροφορία μπορεί να είχε πάρει κακούς βαθμούς από τον συγκεκριμένο καθηγητή ή να είχε καταλήξει σε εσφαλμένα συμπεράσματα εξαιτίας δικών του φοβιών και προκαταλήψεων, αλλά επειδή έχετε μάθει από παιδί να αποδέχεστε κάθε είδους πληροφορία, ένα μέρος του εαυτού σας πηγαίνει στην τάξη πεπεισμένο ότι τα όσα άκουσε αληθεύουν.

Κατά την διάρκεια της παράδοσης, το δηλητήριο σας διαποτίζει σιγά-σιγά και δεν συνειδητοποιείτε ότι βλέπετε πλέον τον καθηγητή μέσα από τα μάτια του ατόμου που σας τον κακολόγησε. Κατόπιν, αρχίζετε να μεταδίδετε κι εσείς σε άλλους συμμαθητές σας το κουτσομπολιό και σιγά-σιγά όλοι μέσα στην τάξη θεωρούν τον καθηγητή αδαή και διεστραμμένο. Στο μεταξύ, εσείς, προκατειλημμένος πλέον, έχετε απογοητευτεί από το μάθημα και θέλετε να τα παρατήσετε στην μέση. Ρίχνετε την ευθύνη στον καθηγητή, στην ουσία, όμως, φταίει το κουτσομπολιό.

Να τι προβλήματα μπορεί να προκαλέσει ένας τόσος δα ιός. Μια μικρή λανθασμένη πληροφορία έχει την δύναμη να γκρεμίσει τις γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους, μολύνοντας όποιον αγγίζει, ώστε να μεταδώσει κι αυτός με την σειρά του τον ιό στους άλλους. Φανταστείτε ότι κάθε φορά που ακούτε ένα κουτσομπολιό, εκείνος που σας το λέει τοποθετεί μέσα στον εγκέφαλό σας έναν ιό και σαν αποτέλεσμα χάνετε λίγο-λίγο την πνευματική σας διαύγεια. Εσείς, σε μια προσπάθεια να ξεμπερδέψετε την σύγχυσή σας και να ανακουφιστείτε από το συσσωρευμένο δηλητήριο, μεταφέρετε με την σειρά σας μερικούς απ’ αυτούς τους ιούς-κουτσομπολιά σε κάποιον άλλον.

Φανταστείτε τώρα αυτή την διεργασία σαν μια ατέλειωτη αλυσίδα που ενώνει όλους τους ανθρώπους πάνω στην γη. Το αποτέλεσμα είναι ένας κόσμος γεμάτος ανθρώπους που έχουν πρόσβαση σε πληροφορίες μόνο μέσα από υπολογιστές, στους οποίους έχει εισβάλει ένας δηλητηριώδης και άκρως μεταδοτικός ιός. Αυτός ο ιός είναι και πάλι ό,τι ονόμαζαν οι Τολτέκοι μιτότε – δηλαδή η Βαβέλ των χιλιάδων διαφορετικών φωνών που μιλούν όλες μαζί μέσα στο ανθρώπινο μυαλό.

Χειρότεροι, όμως, είναι οι κακοί μάγοι -οι αντίστοιχοι χάκερς των υπολογιστών που σπέρνουν εσκεμμένα τον ιό. Θυμηθείτε κάποια φορά στο παρελθόν που εσείς ή κάποιος γνωστός σας εξοργιστήκατε με κάποιον και θελήσατε να τον εκδικηθείτε. Για να πάρετε εκδίκηση, είπατε κάτι γι’ αυτόν τον άνθρωπο ή στον ίδιο ή πίσω από την πλάτη του, με την πρόθεση να τον πληγώσετε ή να ρίξετε δηλητήριο για το άτομό του.

Όταν είμαστε παιδιά το κάνουμε αυτό συχνά και άσκεφτα, μεγαλώνοντας, όμως, οι προσπάθειές μας να μειώσουμε τους άλλους γίνονται πολύ πιο υπολογισμένες. Κατόπιν λέμε ψέματα στον εαυτό μας, καθώς ισχυριζόμαστε ότι το άτομο που έγινε στόχος της κακίας μας άξιζε να τιμωρηθεί.

Όταν βλέπουμε τον κόσμο μέσα από το φάσμα ενός ιού των υπολογιστών, είναι εύκολο να δικαιολογήσουμε ακόμα και την πιο άκαρδη συμπεριφορά. Εκείνο που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι κάνοντας κατάχρηση του λόγου μας πέφτουμε ακόμα πιο βαθιά στην κόλαση.

Γιατί το Άγιο Μύρο είναι άγιο;

Διότι όποιο παιδάκι αλείψουν οι ιερείς  μ’ αυτό, μετά την βάφτιση, γίνεται ένας καλός άνθρωπος, ο οποίος ποτέ δεν κάνει κακές πράξεις. Δεν κλέβει, ας πούμε, ποτέ ούτε και γίνεται φιλοχρήματος, όπως οι Δεσποτάδες, οι Αρχιμανδρίτες, το παπαδαριό και οι καλόγεροι. Ακούσατε ποτέ εσείς κάποιον από τους παραπάνω να κλέψει ή να είναι φιλοχρήματος; Ποτέ. Μη γένοιτο.

Αλλά τι είναι το Άγιο Μύρο; Που οφείλονται οι αγιαστικές του χάρες; Το γνωρίζετε; Δεν το γνωρίζετε. Ώρα λοιπόν να το μάθετε. Οφείλονται στα συστατικά του και στον τρόπο παρασκευής του. Αμέ. Απόδειξη: όλα τα στοιχεία από το ευσεβέστατο μπλοκ http://fdathanasiou.wordpress.com του Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου, Εκπαιδευτικού-Χημικού. Και Πρωτοπρεσβύτερος ο παππούλης και Χημικός! Ο κατάλληλος άνθρωπος, που λέτε,  για το θέμα μας. Στον ουρανό τον ψάχναμε, στην γη τον βρήκαμε!

Τα υλικά τουρκικής κυρίως κουλτούρας είναι:

Ελαιον καθαρόν   ………………………………………………………………………….        οκ. 700

Οίνος στίφων μέλας    ……………………………………………………………………        οκ. 200

Ανθόνερον αρίστης ποιότητας     ………………………………………………………..        λιτ.  32

Ροδόσταμον αρίστης ποιότητας    ………………………………………………………..        λιτ.  40

Μαστίχη καθαρή  …………………………………………………………………………       λιτ.  20

Μετζουβί ή κόμμι ευώδες ………………………………………………………………….       λιτ.  20

Αμωμον (γενί παχάρ)  ……………………………………………………………………..       λιτ.   6

Ξυλαλόη μαβέρτη   …………………………………………………………………………       λιτ.   4

Πέπερι μακρόν (δαρί φιλφίλ)   …………………………………………………………        λιτ. 4 1/2

Κάρυα αρωματικά (τζεβίζ πεβά ή χιντιστάν) ………………………………….        λιτ.  6

Φύλλος ινδικός (σαδέτζ χιντί ή χιντ γιαπραγί) ……………………………        λιτ.1 1/2

Ξυλοκασία ήτοι αγγέλικα Βοεμίας (σελιχί καπουγιού ή αντζελίκ κιοκιού ή μελέκ κιοκιού)….. λιτ. 4

Στύραξ υγρά (μεχέ σελέ ή καρά κισενλούκ γιαγί) …………………….        λιτ.  4

Σμύρνα καθαρά (μουρού σαφί) …………………………………………………………..        λιτ. 12

Πέπερις (καρά μπιμπέρ ή φουλφούλι ασβέστι) …………………………….        λιτ. 10

Εχινάνθη (ιχτίρι μεκάι ή κιαπέ σαμανί) ……………………………………..        λιτ.  4

Ξυλοβάλσαμον  …………………………………………………………………………      λιτ.  1 1/2

Ακορος ή κάλαμος ευώδης (αζάκ εγιρί ή βετζ) ………………………………….       λιτ. 6

Ιρις φλωρεντινή (ιρισά ή μενεξέ κιοκιού) ……………………………………..       λιτ. 12

Βάκχαρις ή αντ’ αυτής εμπερατόρια (σαφρέντ παχαρί ή κρατ κιοκιού) ….  λιτ. 6

Αριστολοχία βέρα (τζεραβέντι ταβίλ)  ………………………………………       λιτ. 1 1/2

Καρποβάλσαμον ή κουβέβι (χάμπουλ παλασάν ή ή κεπαπέ) ………………..       λιτ.  4

Κύπερις (τοπαλάκ κιοκιού ή σαδ) …………………………………………………………       λιτ.  6

Μυρισινόκοκκα (μερσίν τοχουμού) ……………………………………………………….       λιτ.  2

Νάρδος κελτική (σουμπούλι φρεγκί ή σουμπούλι ρουμί)  …………………..        λιτ.  4

Κασσία μέλαινα ή αντ’ αυτής κασκαρίλια όπερ εστί φλοιός αμπάρεως

(καρεμφίλ καπουγιού ή άμπερκα πουγιού) …                                            λιτ. 4

Βάλανος μυριψική (χάμπουλ μπαν).……………………………….         λιτ. 1 1/2

Καρδάψωμον μικρόν (κακουλέγι σαγίρ) ………………………………………..        λιτ.  6

Κρυόφυλλα (καρεμφίλ) …………………………………………………………………..        λιτ.  12

Κινάμωμον (ταρτζίν) ……………………………………………………………………….       λιτ. 12

Ασσαρον βέρον (εσαρούν) ………………………………………………………………..        λιτ.  6

Μάκερος Ολλάνδας (μπεσπάσεγι χιντί) ………………………………………………… .       λιτ.  4

Τερέβινθος βενετική (τιρεμεντίνη βενεδίκ) …………………………………..       λιτ. 14

Ρετσίνη λευκή καθαρά (τσαμ σακίζ εμπιάζ) …………………………………..        λιτ.  28

Μυροβάλανον καθαρόν (χελιλέγι χιντί) …………………………………………………        λιτ. 4

Σάμψυχος ή μαντζουράνα (μερτζαντζού) ……………………………………………….        λιτ. 4

Λάδανος καθαρά (λαδένι κιριντί) …………………………………………………………        λιτ. 20

Στάχυς νάρδου ινδικού (σουμπούλι χιντί) ……………………………………………….        λιτ. 4

Λίβανος λευκός (κισινλούκ εμπιάζ)  ………………………………………………………        λιτ. 20

Ζιγγίβερις λευκή (τζεντζεπίλ εμπιάζ) ………………………………………….        λιτ. 12

Ζαρνάβας (ζουρουμπάτ) …………………………………………………………………..        λιτ. 5

Τύλλις (χαλαμπέ τοπόι τοχουμού)  ………………………………………………………        λιτ. 4

Ελένιον (ατζί κιοκιού) ……………………………………………………………………..        λιτ. 4

Ύλη μετά την έψησιν των ανωτέρω τω Μύρω εγχεομένη.

Ελαιον κινναμώμου σειλάνικον (ταρτζίν γιαγί) ………………………………        λιτ. 1 1/2
Ελαιον καρυοφύλλων …………………………………………………………………..        λιτ. 1 1/2
Μοσχοκαρυδέλαιον Ολλάνδας πηκτόν (χιντιστάν τζεβισί γιαγί) ………        λιτ. 3
Βάλσαμον Μέκκας ήτοι βαλσαμέλαιον (κιαμπέ πελεσανί ή πελεσέγκ γιαγί)...λιτ. 14
Ροδέλαιον ή έλαιον τριανταφύλλου (γκιουλ αγατζί γιαγί) …………        δρμ. 200
Έλαιον μάκερις (πεσπασέι χιντί γιαγί) ………………………………..        δρμ. 20
Έλαιον κίτρου ……………………………………………………………………………        δραμ. 70
Έλαιον καρποβαλσάμου ………………………………………………………………..        δραμ. 35
Έλαιον σαμψύχου ………………………………………………………………………        δραμ. 35
Έλαιον δάφνης ………………………………………………………………………….        δραμ. 70
Έλαιον δενδρολιβάνου …………………………………………………………………        δραμ. 35
Έλαιον νάρδου ή λεβάντας ………………………………………………………………        δραμ. 35
Μόσχος ινδικός (μίσκι χιντί ) …………………………………………………………….        δραμ. 40
Αμπαρι (αμπέρ εμπιάζ) …………………………………………………………………        δραμ.  65

Ένα σωρό παράδες χρειάζονται για να παρασκευαστεί το Άγιο Μύρο. Αλλά δεν υπάρχει θέμα χρημάτων. Τόσοι και τόσοι Δεποτάδες, Αρχιμανδρίτες, παπάδες και καλόγεροι δουλεύουν και ιδροκοπάνε καθημερινά στα χωράφια και στα εργοστάσια της Εκκλησίας. Κάτι περισσεύει από τον κόπο τους και για την Παρασκευή του Αγίου Μύρου.

Η συνταγή είναι εβραϊκή του Μωυσή. 

Η παρασκευή (έψηση) του Αγίου Μύρου βασίζεται στην περιγραφή του Μωυσή στο Βιβλίο της Εξόδου (Έξοδος λ΄22-25) 

Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· 18 ποίησον λουτῆρα χαλκοῦν καὶ βάσιν αὐτῷ χαλκῆν, ὥστε νίπτεσθαι· καὶ θήσεις αὐτὸν ἀνὰ μέσον τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ θυσιαστηρίου καὶ ἐκχεεῖς εἰς αὐτὸν ὕδωρ, 19 καὶ νίψεται Ἀαρὼν καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ ἐξ αὐτοῦ τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας ὕδατι. 20 ὅταν εἰσπορεύωνται εἰς τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, νίψονται ὕδατι καὶ οὐ μὴ ἀποθάνωσιν· ἢ ὅταν προσπορεύωνται πρὸς τὸ θυσιαστήριον λειτουργεῖν καὶ ἀναφέρειν τὰ ὁλοκαυτώματα Κυρίῳ, 21 νίψονται τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας ὕδατι· ὅταν εἰσπορεύωνται εἰς τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, νίψονται ὕδατι, ἵνα μὴ ἀποθάνωσι· καὶ ἔσται αὐτοῖς νόμιμον αἰώνιον, αὐτῷ καὶ ταῖς γενεαῖς αὐτοῦ μετ᾿ αὐτόν. 22 καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· 23 καὶ σὺ λάβε ἡδύσματα, τὸ ἄνθος σμύρνης ἐκλεκτῆς πεντακοσίους σίκλους καὶ κινναμώμου εὐώδους τὸ ἥμισυ τούτου διακοσίους πεντήκοντα καὶ καλάμου εὐώδους διακοσίους πεντήκοντα 24 καὶ ἴρεως πεντακοσίους σίκλους τοῦ ἁγίου καὶ ἔλαιον ἐξ ἐλαιῶν εἲν 25 καὶ ποιήσεις αὐτὸ ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον, μύρον μυρεψικὸν τέχνῃ μυρεψοῦ· ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον ἔσται. 26καὶ χρίσεις ἐξ αὐτοῦ τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου 27 καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς καὶ τὴν λυχνίαν καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς καὶ τὸ θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος 28 καὶ τὸ θυσιαστήριον τῶν ὁλοκαυτωμάτων καὶ πάντα αὐτοῦ τὰ σκεύη καὶ τὴν τράπεζαν καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς καὶ τὸν λουτῆρα καὶ τὴν βάσιν αὐτοῦ 29 καὶ ἁγιάσεις αὐτά, καὶ ἔσται ἅγια τῶν ἁγίων· πᾶς ὁ ἁπτόμενος αὐτῶν ἁγιασθήσεται. 30 καὶ Ἀαρὼν καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ χρίσεις καὶ ἁγιάσεις αὐτοὺς ἱερατεύειν μοι. 31 καὶ τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ λαλήσεις λέγων· ἔλαιον ἄλειμμα χρίσεως ἅγιον ἔσται τοῦτο ὑμῖν εἰς τὰς γενεὰς ὑμῶν. 32 ἐπὶ σάρκα ἀνθρώπου οὐ χρισθήσεται, καὶ κατὰ τὴν σύνθεσιν ταύτην οὐ ποιήσετε ὑμῖν ἑαυτοῖς ὡσαύτως· ἅγιόν ἐστι καὶ ἁγίασμα ἔσται ὑμῖν. 33 ὃς ἂν ποιήσῃ ὡσαύτως, καὶ ὃς ἂν δῷ ἀπ᾿ αὐτοῦ ἀλλογενεῖ, ἐξολοθρευθήσεται ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ.34 καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωυσῆν· λάβε σεαυτῷ ἡδύσματα, στακτήν, ὄνυχα, χαλβάνην ἡδυσμοῦ καὶ λίβανον διαφανῆ, ἴσον ἴσῳ ἔσται· 35 καὶ ποιήσουσιν ἐν αὐτῷ θυμίαμα, μυρεψικὸν ἔργον μυρεψοῦ, μεμιγμένον, καθαρόν, ἔργον ἅγιον. 36 καὶ συγκόψεις ἐκ τούτων λεπτὸν καὶ θήσεις ἀπέναντι τῶν μαρτυρίων ἐν τῇ σκηνῇ τοῦ μαρτυρίου, ὅθεν γνωσθήσομαί σοι ἐκεῖθεν· ἅγιον τῶν ἁγίων ἔσται ὑμῖν. 37 θυμίαμα κατὰ τὴν σύνθεσιν ταύτην οὐ ποιήσετε ὑμῖν ἑαυτοῖς· ἁγίασμα ἔσται ὑμῖν Κυρίῳ· 38 ὃς ἂν ποιήσῃ ὡσαύτως ὥστε ὀσφραίνεσθαι ἐν αὐτῷ, ἀπολεῖται ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ.

Ο γυμνός νεανίσκος: Ένας γυμνός "άγγελος" στο θέατρο της σωτηρίας

Η νύχτα στον λόφο των ελαιών, ήταν γεμάτη αγωνία. Όλη αυτή την ώρα της αναμονής του προδότη Ιούδα, ο Ιησούς είχε κάθε δυνατότητα να φύγει απ’ τον προσυμφωνημένο τόπο της επικείμενης σύλληψής του. Όμως μετά από την τριπλή άρνηση του "αγγέλου", αυτό (όπως εξηγήσαμε) θα ισοδυναμούσε με βέβαιο θάνατο! Ο "Κύριος" και "Πατέρας" αυτής της υπόθεσης, δηλαδή οι υψηλόβαθμοι αναθέτες και εμπνευστές της ιστορικά πολύτιμης αυτής ιουδαϊκής αποθέωσης, δεν θα άφηνε μια τέτοια προδοσία ατιμώρητη!

Ο χρισμένος πρωταγωνιστής, βλέποντας ότι δεν έχει άλλη επιλογή, αναγκάστηκε να υπομείνει τις προσχεδιασμένες εξελίξεις, που αν και δύσκολες, εντούτοις του έδιναν τελικά κάποιες ελπίδες διαφυγής από τον θάνατο. Το: «πατέρα εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου» Λουκ.23.46, που θα ξεστομίσει αργότερα πάνω στον σταυρό, δηλώνει αυτήν ακριβώς την αγωνία του, για το αν οι σοφοί συνεργάτες του, που είχαν την πατρότητα της όλης ιδέας, θα κατάφερναν τελικά, να πραγματοποιήσουν την προσχεδιασμένη ανάστασή του!

Σε λίγο φάνηκε ο Ιούδας με τους Ρωμαίους στρατιώτες. Ο Ιωάννης λέει πως ο Ιησούς τους είπε: «εγώ είμαι αυτός που γυρεύετε αφήστε αυτούς (τους μαθητές) να φύγουν» Ιωάνν.18.8. Προφανώς όλοι οι μαθητές του, με εντολή του δασκάλου τους έφυγαν εγκαίρως και διέφυγαν την σύλληψη. Ο πραγματικός καταζητούμενος ήταν ο Ιησούς.

Μαζί του όμως φαίνεται πως παρέμεινε περισσότερο απ’ ότι ήταν αναγκαίο, ο νεαρός "άγγελος" που μέχρι τελευταία στιγμή "ενίσχυε" τον Ιησού, να πιει οπωσδήποτε το "ποτήρι" της παράδοσής του στους Ρωμαίους. «Και νεανίσκος τις συνηκολούθει αυτώ περιβεβλημένος σινδόνα επί γυμνού και κρατούσι (οι Ρωμαίοι) αυτόν, ο δε καταλιπών την σινδόνα γυμνός έφυγεν» Μάρκ.14.51-52.

Όπως καταλαβαίνουμε, αυτός ο νεαρός, δεν έπεσε απ’ τον ουρανό! Ήταν εκεί με το σεντόνι πάνω στο γυμνό κορμί του και πριν γίνει αντιληπτός απ’ τους Ρωμαίους στρατιώτες! Εγκλωβίσθηκε όμως στις εξελίξεις, απ’ τις επίμονες ενστάσεις του Ιησού και στην προσπάθειά του να ξεφύγει από το κράτημα κάποιου στρατιώτη, άφησε το μοναδικό του ρούχο στα χέρια των Ρωμαίων και γυμνός έφυγε τρέχοντας ανάμεσα στα ελαιόδενδρα!

Για την αιτία της καταγραφής του εντελώς παράδοξου αυτού περιστατικού, για το οποίο η ίδια η βίβλος δεν δίνει απολύτως καμμιά ερμηνεία, υπάρχει μόνο μια ενδεχόμενη εξήγηση. Οι συντάκτες των βιβλικών πανουργημάτων, ήθελαν οπωσδήποτε να αφήσουν για τους μυημένους, μια ξεκάθαρη υπόμνηση στην σωτήρια παρασκηνιακή επέμβαση του "αγγέλου", στους "πειρασμούς" παραίτησης του Ιησού στο λόφο των ελαιών!

Ο γυμνός σεντονο-φορεμένος νέος, ήταν ολοφάνερα μέλος της παρασκηνιακής θεατρικής ομάδας. Κάτω απ’ την πίεση των περιστάσεων όμως και την επαπειλούμενη κατάρρευση-παραίτηση του Ιησού, ο "άγγελος" αναγκάσθηκε να παραμείνει δίπλα του μέχρι και την τελευταία στιγμή! Μαζί με τον Ιησού λοιπόν... οι Ρωμαίοι παραλίγο να συλλάβουν και τον "άγγελο" που τον ενίσχυε!

Η βιβλική περιγραφή λέει ότι φορούσε κατάσαρκα μόνο ένα σεντόνι, όπως θα έκανε και κάθε "άγγελος" που σέβεται τον ρόλο του! Για οποιονδήποτε άλλον λόγο, μια τέτοια περιβολή, αυτή τη νύχτα στα μέσα Μαρτίου,[1] θα ήταν ακατανόητη! Ο νεαρός αυτός ήταν γυμνός γιατί έπρεπε να ικανοποιεί σκηνοθετικά! Στο φως του φεγγαριού, το ριχτό σεντόνι πάνω στο νεανικό κορμί, παρουσίαζε μια αιθέρια (άρα και αγγελική) μορφή που συνομιλούσε με τον... πανικόβλητο υποψήφιο... σωτήρα του κόσμου!

Τόσο σκανδαλώδης ήταν ανέκαθεν η απορία, του ποιός ήταν και τι μπορεί να έκανε ο γυμνός αυτός άνδρας δίπλα στον Ιησού, που κάποιοι[2] δεν άντεξαν στον πειρασμό να διατυπώσουν ξεκάθαρες σεξουαλικές ομοφυλοφιλικές υποψίες!

Κι όμως, δεν χρειάζονται καθόλου οι υπερβολικές αυτές υποθέσεις, γιατί μόλις προηγουμένως, η ίδια η αφήγηση, μας έδειξε τον νεαρό αυτόν πλάι στον Ιησού ως "άγγελο" να συνομιλεί και να ξεκαθαρίζει κάποια πράγματα στον πρωταγωνιστή του θεάτρου της σωτηρίας! Δεν χρειάζεται λοιπόν να υποθέσουμε τίποτε περισσότερο, πέρα απ’ αυτά που μας υποδεικνύει η απλή φυσική προέκταση της αφήγησης! Αν εσείς θέλατε κάποιος νεαρός να παραστήσει θεατρικά τον άγγελο μέσα στη νύχτα, τι καλύτερο θα μπορούσατε να προτείνετε ενδυματολογικά από ένα κατάλευκο σεντόνι;

Η περίπτωση είναι πραγματικά εκπληκτική!

Η Καινή Διαθήκη, το φαρισαϊκό σενάριο θεοποίησης ενός Χρισμένου Ιουδαίου, μας έκανε την χάρη, όχι μόνο να μας δείξει τους εβδομήντα συνεργάτες του, στο περιφερόμενο θέατρο της θεραπείας, αλλά στην τελική αυτή πράξη, με τον δικό του υπαινικτικό τρόπο, μας υπογραμμίζει την αξία της έγκαιρης απομάκρυνσης των παρασκηνιακών βοηθών αλλά και την προσοχή στην καταλληλότητα των ενδυματολογικών επιλογών... της σκηνοθεσίας!

Βέβαια κάποιοι, δυσκολεύονται πολύ να αποδεχθούν μια τέτοια άρτια υποκριτικά και ενδυματολογικά σκηνοθεσία... τώρα όμως, το ίδιο το κείμενο, μας κάνει την μεγάλη χάρη να μας αποκαλύπτει, όχι μόνο ένα εντελώς μελετημένο ανθρώπινο παρασκήνιο, αλλά και τις άκρως επιμελημένες ενδυματολογικά εμφανίσεις των μελών του θιάσου! Ο νεαρός μασκαρεμένος άγγελος, ήταν εκεί, γυμνός νυχτιάτικα, γιατί αυτό απαιτούσε η σωστή, ποιοτική σκηνοθεσία!

Κάποιοι άλλοι θα ρωτήσουν γιατί χρειαζόταν να στηθεί μια τέτοια σκηνή, σε μυημένους όπως οι μαθητές του Ιησού! Η απάντηση είναι μια και ξεκάθαρη! Ποτέ και σε καμμία βιβλική ιστορία, δεν είναι όλοι οι μετέχοντες, μυημένοι στον ίδιο βαθμό! Ακόμα και ανάμεσα στους μαθητές του Ιησού, υπήρχαν διαφορετικοί βαθμοί μύησης (επίγνωσης), ώστε οι αντιδράσεις των αμύητων, να δείχνουν αυθόρμητες! Να γεννούν αυθεντικά σχόλια και αντιδράσεις, και να δείχνουν πηγαίο φόβο, δέος ή ενθουσιασμό! Απ’ αυτές τις αντιδράσεις των αμύητων, αντλούσαν ανέκαθεν την απαραίτητη πειστικότητα και τον αναγκαίο ενθουσιασμό οι βιβλικές περιγραφές!

Μάλιστα ο άγγελος του ιερατείου μπορούσε ανενόχλητος να είναι δίπλα στον Ιησού, αφού οι μαθητές του, μετά το μυστικό δείπνο υπέφεραν από επίμονη βαθιά χαλάρωση και ανεξήγητη υπνηλία! Οι διαβουλεύσεις και η τελική επιτήρηση απ’ τον "άγγελο της ενίσχυσης", μπορούσαν να γίνουν χωρίς καμία παρενόχληση από τους υπερβολικά νυσταγμένους (όπως το ίδιο το κείμενο επιμένει να μας δείχνει) και πιθανόν ελαφρά υπνωτισμένους μαθητές του!

Μέχρι σήμερα, η συγκεκριμένη εικόνα, θεολογικά παραμένει σκανδαλωδώς ανεξήγητη. Κατάμαυρο πέπλο σιωπής, καλύπτει αιώνες τώρα το συγκεκριμένο περιστατικό! Η απόλυτη αυτή θεολογική μουγκαμάρα, είναι βεβαίως εντελώς φυσιολογική, αφού ακόμα και οι ευφυέστερες πιθανές εξηγήσεις, απομυθοποιούν δραστικά την ιερότητα της υπόθεσης! Έτσι, οι ορκισμένοι εχθροί της ανθρωπότητας, οι θεολόγοι, οι αγιοφανείς αυτοί επαγγελματίες ψεύτες, αντέδρασαν με σοφία, καλύπτοντας το σημείο με γενική, απόλυτη, κατάμαυρη σιωπή!

"Κανένας", μα ούτε ένας από τους κυριολεκτικά εκατοντάδες λαλίστατους θεολόγους που συμμετείχαν στην δισχιλιετή πλέον γραπτή συνωμοσία κατά της ανθρωπότητας, που ονομάζεται «πατρολογία»[3] δεν ακουμπάει το συγκεκριμένο εδάφιο!

Κάποιο ασαφή υπαινιγμό κάνει κατ’ εξαίρεση ο εβραίος επίσκοπος Κύπρου και Σαλαμίνος Επιφάνιος (340-404 μ.Χ.) που γράφει ότι: «ο Ιάκωβος ο αδελφός του Κυρίου... επειδή ήταν Ναζιραίος, χρησιμοποιούσε ένα μοναδικό λεπτό χιτώνα, όπως (καθάπερ) λέγει και στο ευαγγέλιο: έφυγε ο νεανίας και αφήκε την σίνδονα» Επιφάνιος Πανάριον 3.461.1. Για την πραγματική όμως ταυτότητα του Νεαρού, ούτε κουβέντα!

Τελικά ο λευκοφορεμένος νεαρός, προκαλώντας προφανώς με την αναπάντεχη γύμνια του στιγμιαία αμηχανία στους Ρωμαίους στρατιώτες, ξέφυγε την σύλληψη κι έφυγε τρέχοντας γυμνός ανάμεσα στα ελαιόδεντρα, παίρνοντας μαζί του μέσα στην νύχτα ανέγγιχτο το μυστικό του.

Ο Χριστός που ασφαλώς παρακολουθούσε την σκηνή, πρέπει να αναστέναξε με ανακούφιση! Η σύλληψη αυτού του νεαρού, θα άλλαζε σοβαρά την πορεία των εξελίξεων και η ενδεχόμενη ομολογία του, θα έκανε γνωστό το παρασκήνιο αλλά και τους κρυφούς εργοδότες του Μεσσία! Αν ο νεαρός αυτός, δεν είχε την ετοιμότητα να αποδράσει γυμνός,[4] όλα θα μπορούσαν να καταστραφούν και το θέατρο της σωτηρίας να καταλήξει... ο περίγελος της Ρώμης!

Μετά την ανώδυνη διαφυγή απ’ το αναπάντεχο αυτό σκηνοθετικό λάθος, η παραγωγή δημόσιου θεολογικού θεάματος, μπορούσε να προχωρήσει! Ο Ιησούς διαμαρτυρήθηκε θέτοντας μια απλή ερώτηση που απασχολεί κι εμάς σήμερα: «κάθε μέρα καθόμουν στο ναό (κέιμ: ιερό) και δίδασκα και δεν με πιάσατε» Ματθ.26.55.

Και εδώ γεννιέται η σημαντική ερώτηση. Γιατί έπρεπε κάποιος από την ιδιαίτερη ομάδα του Ιησού, όπως ο Ιούδας, να προδώσει τον Ιησού την στιγμή που αυτός, ήταν πράγματι κάθε μέρα ανάμεσά τους; Η μοναδική εξήγηση γι’ αυτό είναι, για να μπορέσει ο "πατέρας" (το συνωμοτικό ιερατείο) να κινητοποιήσει νυχτιάτικα την ρωμαϊκή στρατιωτική φρουρά!

Δεν είναι τυχαίο που οι Ρωμαίοι ουδέποτε αναμείχθηκαν στην δημόσια δράση του Ιησού! Γι’ αυτούς ο Ιησούς, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας ακόμα περιφερόμενος προφήτης, ανάμεσα σε τόσους άλλους, προγενέστερους και μεταγενέστερους, την στιγμή μάλιστα, που ο Ιησούς όχι μόνο δεν εμπόδιζε, αλλά ενθάρρυνε δημοσίως την φορολογία του Καίσαρα λέγοντας: «αποδώστε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα»! Ματθ.22.21.

Γιατί λοιπόν βλέπουμε ξαφνικά τις ρωμαϊκές αρχές να κινητοποιούνται πάραυτα, για να συλλάβουν κάποιον που ουδέποτε απασχόλησε στο παραμικρό τις ρωμαϊκές αρχές; Απλούστατα, την νύχτα της σύλληψης, οι Ρωμαίοι πρέπει να δέχθηκαν σοβαρότατες καταγγελίες εναντίον του Ιησού, άξιες άμεσης κινητοποίησης. Αυτές όμως οι καταγγελίες, δεν θα ήταν αξιόπιστες, αν γινόταν μόνο απ’ την πλευρά των γνωστών του θεολογικών αντιπάλων! Για να κινητοποιηθούν οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι νυχτιάτικα, χρειαζόταν βαριά καταγγελία ύψιστης αξιοπιστίας! Έτσι, μόνο κάποιος από την ιδιαίτερη κλειστή ομάδα του Ιησού, θα μπορούσε με τις προμελετημένες καταγγελίες του, να αναγκάσει την ρωμαϊκή φρουρά να κινητοποιηθεί εσπευσμένα, για να κάνει ακόμα και μεσ’ τη νύχτα το καθήκον της.

Οι προσχεδιασμοί λοιπόν υπήρξαν και πάλι οι καταλληλότεροι!

Η επιλογή του Ιούδα ήταν αναγκαία. Για την συγκεκριμένη νύχτα, μόνο ένας τέτοιας ύψιστης αξιοπιστίας καταδότης, θα μπορούσε να επιβεβαιώσει οτιδήποτε θα ανάγκαζε τις ρωμαϊκές αρχές σε κινητοποίηση. Ο Ιησούς όχι μόνο γνώριζε την λεπτομέρεια αυτή, αλλά φρόντισε, ο άνθρωπος αυτός, μετά από δικό του σύνθημα, να κινηθεί την κατάλληλη ακριβώς στιγμή!

Ο Ιούδας προφανώς βεβαίωσε τις ρωμαϊκές αρχές, ότι ως πρώην μέλος της ομάδας, γνώριζε μετά βεβαιότητος, πως ο Ιησούς βρισκόταν σε συγκεκριμένο τόπο, έχοντας μαζί του ευάριθμους αποφασισμένους συνωμότες, που κατά τις ημέρες της επικείμενης εορτής του Πάσχα, σχεδίαζαν να δημιουργήσουν ταραχές, βλάπτοντας τα συμφέροντα της Ρώμης. Μόνο ένας τέτοιος υψηλής αξιοπιστίας καταδότης, θα υποχρέωνε τις ρωμαϊκές αρχές σε άμεση κινητοποίηση.

Πράγματι: «το (ρωμαϊκό) τάγμα (κειμ: σπείρα[5] ) και ο χιλίαρχος (πήγαν και) συνέλαβαν τον Ιησού» Ιωάνν.18.12. Ένας τέτοιος τεράστιος αριθμός Ρωμαίων στρατιωτών, δεν θα μπορούσε να κινητοποιηθεί νυχτιάτικα, παρά μόνο με σοβαρές καταγγελίες επικίνδυνης συνωμοσίας κατά της ασφάλειας της πόλης! Προφανώς ο Ιούδας έκανε πολύ καλά την δουλειά του, καταγγέλλοντας τον Ιησού, ως υποψήφιο κινηματία και βασιλιά των Ιουδαίων, με άμεσα συνωμοτικά σχέδια δράσης κατά της Ρωμαϊκής φρουράς, την ίδια εκείνη νύχτα!

Μετά από τέτοιες καταγγελίες οι Ρωμαίοι ήταν υποχρεωμένοι να κινηθούν! Πίστεψαν πως επρόκειτο να συλλάβουν ολόκληρη συμμορία κινηματιών, όπως συνέβη κι άλλες φορές στην Ιερουσαλήμ, σε περίοδο ταραχών. Ένας μικρός στρατός, τριακοσίων τουλάχιστον ανδρών, με χιλίαρχο και εκατόνταρχους, δεν θ’ ανέβαινε στο λόφο των ελαιών, για τίποτε λιγότερο απ’ αυτό!

Ένα ανάλογο περιστατικό που οδήγησε την ρωμαϊκή φρουρά στο λόφο των ελαιών περιγράφει ο Ιώσηπος: «διάφοροι ψεύτες και απατεώνες με θεϊκά προσχήματα (κειμ: προσχήματι θειασμού), μιλώντας για εξέγερση... έπειθαν τον λαό... και τον οδηγούσαν στην έρημο λέγοντας ότι ο θεός θα τους δείξει εκεί τα σημάδια της ελευθερίας... Ένας απατεώνας (Ιουδαιο-)Αιγύπτιος, έχοντας την φήμη προφήτη, συγκέντρωσε γύρω του τρεις χιλιάδες περίπου εξαπατημένους τους οποίους οδήγησε στο όρος τον ελαιών. Από εκεί πρότεινε να εισβάλουν στην Ιερουσαλήμ και να την καταλάβουν... του έκοψαν όμως την φόρα οι Ρωμαίοι που τον αντιμετώπισαν...» Φ. Ιώσηπος. Ιστορία ιουδαϊκού πολέμου 2.258-263. Κάτι ανάλογο πρέπει να κατήγγειλε ο Ιούδας, κι έτσι ανάγκασε τους Ρωμαίους στρατιώτες, να τρέξουν νυχτιάτικα στο όρος των ελαιών για να συλλάβουν την ομάδα του Ιησού!

Η επιλογή λοιπόν του μαθητή Ιούδα στον ρόλο του προδότη, ήταν μέρος καλομελετημένου σχεδίου! Παραμένει όμως αναπάντητη η απλή ερώτηση! Γιατί όλα αυτά συμβαίνουν τόσο εσπευσμένα; Τι συμβαίνει και ο Ιησούς έπρεπε να παραδοθεί στους Ρωμαίους, ακριβώς την παραμονή της σημαντικότερης ιουδαϊκής τελετής του Πάσχα;

Υπήρχε συγκεκριμένος λόγος για όλη αυτή την βεβιασμένη κινητοποίηση; Υπήρχε σ’ όλη αυτή την εσπευσμένη νυχτερινή σύλληψη, οποιοδήποτε στοιχείο προσχεδιασμού; Παρουσίαζαν οι δύο επόμενες εορταστικές ημέρες, κάποιες ιδιαίτερες ευκαιρίες, με τις οποίες ο μηχανισμός της έντεχνης ανάστασης, επιδίωκε να συντονιστεί; Δηλαδή, εξηγείται αυτή η ξαφνική και εσπευσμένη σύλληψη του Ιησού, ακριβώς τις παραμονές του Πάσχα, ως μέρος αξιόπιστου σχεδίου διαφυγής από τον σταυρικό του θάνατο; Οι απαντήσεις στις σημαντικότατες αυτές ερωτήσεις, θα γίνουν μόνες τους ορατές σε λίγο!

Τελικά ο Ιησούς παραδόθηκε και άφησε να τον παρασύρουν οι εξελίξεις, σε καταστάσεις που μόνο ο "Πατέρας" μπορούσε πλέον να ελέγξει! Ο ίδιος όχι μόνο το γνώριζε, αλλά και το δήλωνε, πως η πατρότητα της συνολικής ιδέας, δεν ήταν καν δική του: «τα λόγια που σας λέω, δεν τα λέω από μόνος μου, ο πατέρας που είναι μέσα μου, αυτός πραγματοποιεί τα έργα μου» Ιωάν.14.10. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά, ότι άλλοι είχαν συλλάβει τις λεπτομέρειες του κοινωνικού αυτού θεάτρου, στο οποίο ο ίδιος απλά πρωταγωνιστούσε!

Πίσω απ’ αυτόν, ο "Πατέρας", (το σκοτεινότερο τμήμα του ιουδαϊκού ιερατείου), αυτό το διαχρονικής σοφίας ον, είχε πλήρη ιστορική συνείδηση του επιχειρούμενου άθλου! Αυτή η ιστορία της δραματικής θεοποίησης ενός παν-ιαματικού Ιουδαίου, θα άφηνε πίσω της μια κολοσσιαία ευκαιρία διαχρονικής εκμετάλλευσης και χειραγώγησης λαών!

Η αναμέτρηση με τον θάνατο ήταν το αρχαιότερο όνειρο του ανθρώπου! Η νίκη επί του θανάτου, η συναρπαστικότερη ιστορία, του διψασμένου για ζωή ανθρώπου, αλλά και το ασφαλέστερο εισιτήριο για την αποθέωση στις καρδιές των ανθρώπων! Όποιος μπορούσε να νικήσει τον θάνατο, ήταν αδιαμφισβήτητα τουλάχιστον γιος θεού! Τίποτε λοιπόν δεν έπρεπε να πάει στραβά!

Οι μάγοι της Π. Διαθήκης πλήγωναν και θεράπευαν τους ανθρώπους με κίνδυνο κάποτε να ανακαλυφθούν ως πληγοποιοί! Όμως οι μάγοι της Καινής Διαθήκης, είχαν κάνει μια απλή διαπίστωση... δεν χρειαζόταν να δημιουργούν πλέον δικές τους πληγές, αφού παντού γύρω τους υπήρχαν ήδη άφθονες, πραγματικές και ορθάνοιχτες! Οι πραγματικές ασθένειες και η θανατοφοβία, ήταν μόνιμες ορθάνοιχτες πανανθρώπινες πληγές! Αν βρεθεί "φάρμακο" κατά των ασθενειών και του θανάτου, τότε αυτοί που θα το χορηγούν και θα το διαχειρίζονται, σε βάθος χρόνου, θα φτάσουν υποχρεωτικά στις παγκόσμιες κορυφές αποδοχής, με τα ανάλογα προνόμια, τιμές και φυσικά θα γίνουν οπωσδήποτε οι ιδεολογικοί και οικονομικοί ηγέτες των λαών! Όπερ και εγένετο!

Τίποτε λοιπόν δεν έπρεπε να πάει στραβά!

Ακόμα και ο φοβισμένος Ιησούς, παραδόθηκε πια αποφασισμένος να πιει το ποτήρι της σταύρωσής του! Την ώρα μάλιστα της σύλληψής του έδειχνε αρκετά αποφασισμένος λέγοντας: «θα πιώ το ποτήρι που μου έδωσε ο Πατέρας» Ιωάνν.18.11.

Πίσω απ’ αυτόν, η παρασκηνιακή ομάδα με το κωδικό όνομα "Πατέρας", ανέλαβε να φέρει εις πέρας και την τελευταία ριψοκίνδυνη προϋπόθεση της θεοποίησης του Ιησού, με έπαθλο το όνειρο κάθε ανθρώπου, την νίκη επί του θανάτου! Ας παρακολουθήσουμε κι εμείς από κοντά, το θεαματικό τέλος ενός θεάτρου, που καθήλωσε το σημαντικότερο τμήμα της ανθρωπότητας, στους θεαματικούς χειρισμούς της μαγείας, για περίπου δύο χιλιάδες χρόνια τώρα και που δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν, θα μας κρατάει εκεί γονατιστούς, για πολύ καιρό ακόμα!

Ο γυμνός νεανίσκος... και η ιδιαίτερη αγάπη του Ιησού!

Το 1958 στο μοναστήρι του Αγίου Σάββα κοντά στην Ιερουσαλήμ ένας Αμερικανός ερευνητής ανακάλυψε ένα χαμένο γράμμα του Αγίου Κλήμεντος πατριάρχη Αλεξανδρείας (γραμμένο γύρω στο 95 μ.Χ.) που παραδέχονταν ότι στην Καινή Διαθήκη είχε γίνει λογοκρισία και είχαν αφαιρεθεί ολόκληρες παράγραφοι για να μην σκανδαλίζονται οι πιστοί. Μια παράγραφος που έλειπε, ανέφερε ο Κλήμης, από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο (στο κεφ. 10 εμβόλιμη ανάμεσα στους στίχους 34 και 35) αναφέρει ένα άγνωστο θαύμα του Ιησού στην Βηθανία, όπου ανάστησε (εκτός από τον Λάζαρο) έναν πλούσιο νεαρό.

Κύλησε τον λίθο από την θύρα του μνημείου και κράτησε τον αναστημένο νεαρό από το χέρι. «Ο δε νεανίσκος εμβλέψας αυτώ ηγάπησεν αυτόν και ήρξατο παρακαλείν αυτόν ίνα μετ' αυτού ή. και εξελθόντες εκ του μνημείου ήλθον εις την οικίαν του νεανίσκου. ην γαρ πλούσιος. και μεθ' ημέρας έξ επέταξεν (κάλεσε) αυτώ ο Ιησούς και οψίας γενομένης έρχεται ο νεανίσκος προς αυτόν περιβεβλημένος σινδόνα επί γυμνού. και έμεινε συν αυτώ την νύκταν εκείνην. εδίδασκε γαρ αυτόν ο Ιησούς το μυστήριον της Βασιλείας του Θεού».

Και συνεχίζει λίγο παρακάτω ο Κλήμης με άλλο ένα λογοκριμένο κομμάτι: «και έρχεται εις Ιεριχώ και επάγει μόνον. και ήσαν εκεί η αδελφή του νεανίσκου ον ηγάπα αυτόν ο Ιησούς και η μήτηρ αυτού και η Σαλώμη. και ουκ απεδέξατο αυτάς ο Ιησούς».

Η επιστολή αποδείχτηκε αυθεντική και ακολούθησε τρομερός σάλος ανάμεσα στους θεολόγους. Τι δίδασκε ο Ιησούς τη νύχτα σ'; έναν γυμνό νεαρό; Γιατί αφαιρέθηκε η παράγραφος; Τι θα σκανδάλιζε τους πιστούς; Πόσο πολύ μοιάζει αυτό το σκηνικό και τι σχέση έχει με τον γυμνό νεανίσκο στο Κήπο της Γεσθημανή; Ποιος ήταν ο νεαρός που αγαπούσε ο Ιησούς και πόσο τον αγαπούσε;

Παρόμοια ερωτηματικά γεννά και η αναφορά μέσα στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο σε έναν ανώνυμο μαθητή «όν ηγάπα ο Ιησούς», ο οποίος κατά τον Μυστικό Δείπνο «ην ανακείμενος [...] εν τω κόλπω του Ιησού. [...] επιπεσών δε εκείνος επί το στήθος του Ιησού λέγει αυτώ...» (Ιωαν. 13: 24-25).

Ο ίδιος ανώνυμος μαθητής «ον ηγάπα ο Ιησούς» ήταν παρών στην Σταύρωση (Ιωαν. 19: 26) και την τρίτη φορά που εμφανίστηκε ο αναστημένος Ιησούς στους μαθητές του και η ταυτότητά του προκάλεσε απορία στον Πέτρο (Ιωαν. 21: 20) (στο τέλος του Ευαγγελίου αποκαλύπτεται ότι ο μαθητής ήταν ο ίδιος ο Ευαγγελιστής Ιωάννης).

Συνολικά στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο η λέξη αγάπη αναφέρεται οκτώ φορές, πέντε εκ των οποίων για να περιγράψει την σχέση του Ιησού με τον Ιωάννη. Μία φορά για τη σχέση του Ιησού με τον Λάζαρο και από μια για την σχέση του Ιησού με την Μαρία και την αδελφή της Μάρθα. Θα υπέθετε κανείς, οτι ο Ιησούς,αγαπούσε όλους τους μαθητές του το ίδιο. Για ποιον λόγο λοιπόν ξεχώριζε ο νεαρότατος Ιωάννης; Τι μορφής αγάπη ήταν αυτή; Γιατί την τόνιζε τόσο πολύ και περιαυτολογούσε ο ίδιος ο Ιωάννης;

Μια απάντηση μπορεί να δίνει ο καθολικός Άγιος Έλρεντ (St. Aelred), ένας άγγλος ηγούμενος του Μεσαίωνα έγραψε γι' αυτή την αγάπη: «Ο ίδιος ο Χριστός, υπομονετικός και ευγενικός με τους άλλους για όλα τα θέματα, μεταμόρφωσε αυτό το είδος της αγάπης μέσα από τη δική του αγάπη. Γιατί επέτρεψε μόνο σε έναν (όχι σε όλους) να γείρει στο στήθος του ως δείγμα της ιδιαίτερής αγάπης του. Και όσο πιο κοντά βρίσκονταν οι δυο τους, τόσο πιο έντονα τα μυστικά του ουράνιου γάμου τους ανέδιδαν την γλυκιά οσμή του πνευματικού χρίσματος προς στην αγάπη τους».
---------------------------------
[1] Το Ιουδαϊκό Πάσχα πέφτει περί τα μέσα Μαρτίου!
[2] Βλέπε: Θωμάς Μάρα «Οι αντιφάσεις της καινής διαθήκης» εκδ. Σμυρνιώτη σελ:329
[3] Κατά τον πρώην Μητροπολίτη Λαρίσης Δωρόθεο Σχολάριο: «Κλείς πατρολογίας και βυζαντινών συγγραφέων», υπήρξαν 502 πολυγραφότατοι σχολιαστές των γραφών σε διάστημα 15 αιώνων! Αυτούς επικαλούμεθα ως εκκλησιαστική γραμματολογία!
[4] Προτείνουμε να γίνει ο άγιος τόσων και τόσων θρησκευόμενων... γυμνιστών!
[5] «Σπείρα: στρατιωτικό σύνταγμα τριακοσίων ανδρών» Ετυμολογικό Gudianum 

Ο Αριστοτέλης, το θρεπτικό μέρος της ψυχής, η υπερβολή και η έλλειψη

Ο Αριστοτέλης, αφού κατέδειξε ότι η ευτυχία είναι ενέργεια της ψυχής προς την κατεύθυνση της αρετής, προκειμένου να συνεχίσει τη διερεύνηση του τελικού ορισμού της ευτυχίας επανέρχεται στο ζήτημα της διαίρεσης της ψυχής. Έχει ήδη ξεκαθαρίσει από τα «Ηθικά Νικομάχεια» ότι η ψυχή χωρίζεται σε δύο μέρη το άλογον και το λόγον έχον μέρος: «ένα μέρος της ψυχής είναι το δίχως λόγον, ενώ το άλλο είναι αυτό που έχει λόγον» (1102a 13.32-33).

Όμως, το άλογον μέρος της ψυχής έχει τη δική του υποδιαίρεση, καθώς χωρίζεται στο φυτικόν ή θρεπτικόν και το επιθυμητικόν: «Ένα μέρος από το άλογο μέρος της ψυχής είναι κοινό σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς: είναι το φυτικό μέρος της, αυτό που κάνει όλους αυτούς τους ζωντανούς οργανισμούς να τρέφονται και να μεγαλώνουν· είναι, πράγματι, εκείνη η δύναμη της ψυχής που πρέπει, σκέφτομαι, να τη δεχτεί κανείς για όλους τους τρεφόμενους οργανισμούς, για τα έμβρυα, αλλά επίσης και για τους ολοκληρωμένους οργανισμούς – δεν είναι αυτό πιο λογικό παρά να δεχτούμε γι’ αυτούς τους τελευταίους μια διαφορετική δύναμη;» (1102a 13.38-40 και 1102b 13.1-3).

Αντίθετα με το φυτικόν ή θρεπτικόν τμήμα του αλόγου μέρους της ψυχής, το οποίο αφορά μόνο την αύξηση και την αναπαραγωγή των οργανισμών παραπέμποντας στο ενστικτώδες, το επιθυμητικόν εμπεριέχει τη λογική και είναι το λόγον-άλογον μέρος της ψυχής, που όμως συμπεριλαμβάνεται (μαζί το θρεπτικόν) στο άλογον μέρος της ψυχής: «Φαίνεται όμως ότι στην ψυχή υπάρχει και άλλο ένα άλογο μέρος, που όμως μετέχει κατά κάποιον τρόπο στο λόγο. Έτσι, όταν μιλούμε για εγκρατή και μη εγκρατή άνθρωπο, ο έπαινός μας είναι για το λόγο και για το μέρος της ψυχής που έχει αυτόν το λόγο, αφού αυτός είναι που παρακινεί και προτρέπει στο καλύτερο» (1102b 13.15-19).

Το τελικό συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο: «Έγινε λοιπόν φανερό ότι το άλογο μέρος είναι διπλό· το φυτικό (θρεπτικό) μέρος δε μετέχει καθόλου στο λόγο, ενώ το επιθυμητικό μέρος (με γενικότερη ονομασία το ορεκτικό μέρος της ψυχής) μετέχει κατά κάποιον τρόπο στο λόγο, στο βαθμό που υπακούει και πειθαρχεί σε αυτόν» (1102b 13.33-36).

Από κει και πέρα το καθαρά λόγον έχον μέρος της ψυχής έχει να κάνει με τις διανοητικές αρετές, δηλαδή τις γνώσεις και την καλλιέργεια του πνεύματος πάνω στα ζητήματα των επιστημών και της φιλοσοφίας. Η διαίρεση αυτή επαναλαμβάνεται και στα «Ηθικά Μεγάλα» χωρίς την ελάχιστη απόκλιση: «Η ψυχή, λοιπόν –όπως λέμε– έχει διαιρεθεί σε δύο μέρη: στο μέρος που έχει λογική και στο μέρος που είναι άλογο. Στο μέρος που έχει λογική, ασφαλώς, ενυπάρχουν η φρόνηση, η εξυπνάδα, η σοφία, η ευμάθεια, η μνήμη κι όλα τα παρόμοια· ενώ στο άλογο μέρος της ψυχής» (εδώ εννοεί το επιθυμητικό) «ενυπάρχουν τούτες οι επονομαζόμενες αρετές, η σωφροσύνη, η δικαιοσύνη, η ανδρεία, και όλες όσες γίνεται αποδεκτό ότι ανήκουν στο ήθος και επαινούνται» (1185b 5.1).

Είναι φανερό ότι οι ηθικές αρετές «σωφροσύνη, δικαιοσύνη, ανδρεία» συγκαταλέγονται στο επιθυμητικό τμήμα του αλόγου μέρους της ψυχής ως παράγοντες που διαμορφώνουν κυρίως το χαρακτήρα του ανθρώπου. Οι διανοητικές αρετές είναι σπουδαίες κι αξίζει να τις αναπτύξει κανείς, αλλά δεν μπορούν να αποδοθούν ως ηθικοί χαρακτηρισμοί.

Με άλλα λόγια, ο ενάρετος άνθρωπος έχει καλλιεργήσει πρωτίστως το επιθυμητικό μέρος της ψυχής κι όχι το λόγον έχον. Το ότι εκείνος που ανέπτυξε τη διανοητική αρετή έχει ένα προβάδισμα και στην ηθική διαμόρφωση (ο Αριστοτέλης το αποδέχεται αυτό) δεν αποτελεί αλάνθαστο εχέγγυο ηθικής υπεροχής. Το προβάδισμα δεν είναι απόδειξη. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις επιστημόνων ή φιλοσόφων που στη ζωή τους απεδείχθησαν αμοραλιστές, καιροσκόποι ή και ανέντιμοι, δηλαδή άνθρωποι που δεν κατάφεραν να δαμάσουν τα πάθη τους.

Από αυτή την άποψη, ο Αριστοτέλης επαινεί κυρίως τις ηθικές παρά τις διανοητικές αρετές, καθώς οι ηθικές (δηλαδή οι σχετιζόμενες με το επιθυμητικό μέρος της ψυχής) θα παίξουν τον καθοριστικότερο ρόλο στη διάπλαση του χαρακτήρα, δηλαδή στην εξισορρόπηση της ψυχής που θα οδηγήσει στην ευτυχία: «Οπωσδήποτε, για τούτες τις αρετές» (εννοείται του επιθυμητικού μέρους της ψυχής) «θεωρούμαστε αξιέπαινοι, ενώ για τις αρετές του λογικού μέρους της ψυχής κανείς δε χαρακτηρίζεται αξιέπαινος· κανείς δεν επαινείται επειδή είναι σοφός ούτε επειδή έχει φρόνηση ούτε επαινείται κανείς για οποιαδήποτε από αυτές και τις παρόμοιές τους» (1185b 5.2).

Η άποψη ότι η σοφία και η φρόνηση δεν αποτελούν αξιέπαινες αρετές προκαλεί έκπληξη κι έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όσα υποστήριξε στο τέλος του πρώτου βιβλίου των «Ηθικών Νικομαχείων»: «Μιλώντας, πράγματι, για το χαρακτήρα ενός ανθρώπου δε λέμε ότι είναι σοφός ή ότι έχει γρήγορη αντίληψη, αλλά ότι είναι πράος ή σώφρων. Επαινούμε, πάντως, και τον σοφό για την ψυχική ιδιότητα που έχει. Τις άξιες επαίνου έξεις τις λέμε αρετές» (1103a 13.8-11).

Υποθέτουμε ότι, όταν ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Μεγάλα» γράφει πως «κανείς δεν επαινείται επειδή είναι σοφός ούτε επειδή έχει φρόνηση», εννοεί ότι δεν επαινείται σε σχέση με την ηθική αρετή. Αναφέρεται, δηλαδή, στο συγκεκριμένο πλαίσιο της ηθικής υπόστασης της αρετής κι όχι στην ευρύτερη έννοιά της, όπως το θέτει στα «Ηθικά Νικομάχεια». Θα ήταν παράλογο να δεχτούμε ότι για τον Αριστοτέλη δεν έχει καμία αξία η φρόνηση ή η σοφία. Κάτι τέτοιο (επί της ουσίας) θα ισοδυναμούσε με την άρνηση του έργου του.

Το βέβαιο είναι ότι δεν επαινείται κανείς και για το άλογο κομμάτι της ψυχής που αφορά στο θρεπτικό του μέρος: «Και για το άλογο, βέβαια, μέρος της ψυχής επίσης κανείς δεν επαινείται, παρά μόνο στο βαθμό που αυτό έχει την ιδιότητα να υπηρετεί το λογικό μέρος της ψυχής και στο βαθμό που όντως το κάνει» (1185b 5.2).

Το θρεπτικό τμήμα του αλόγου μέρους της ψυχής είναι αδύνατο να συμπεριληφθεί στους παράγοντες της ευτυχίας, καθώς δεν έχει τη δυνατότητα να δράσει ενεργητικά: «… αν το θρεπτικόν έχει τη δική του αρετή, δε θα υπάρχει ενεργητική πραγμάτωση αυτής της αρετής. Οτιδήποτε στερείται ορμής, στερείται και ενεργητικής πραγμάτωσης· και στο μέρος τούτο της ψυχής δε φαίνεται να υπάρχει ορμή, αλλά το θρεπτικόν μοιάζει όμοιο με τη φωτιά. Διότι και η φωτιά ό,τι κι αν της δώσεις θα το καταφάει, αλλά κι άμα δεν της δώσεις τίποτα, δεν έχει ορμή για να το βρει. Έτσι και το θρεπτικόν: αν του δώσεις τροφή, επιτελεί τη λειτουργία της θρέψης, αλλά άμα δεν του δώσεις τροφή, δεν έχει ορμή για να επιτελέσει αυτή τη λειτουργία. Αυτός είναι ο λόγος που οτιδήποτε στερείται ορμής, στερείται κι ενεργητικής πραγμάτωσης. Συμπέρασμα: κατά κανένα τρόπο το θρεπτικόν δε συμβάλλει στο στόχο της ευτυχίας» (1185a 4.9).

Με δεδομένο ότι η ευτυχία έχει να κάνει με την ενέργεια της ψυχής που θα φτάσει στην κατάλληλη ισορροπία τροχίζοντας όλα τα πάθη, το θρεπτικόν στερούμενο αυτής της δυνατότητας δε συγκαταλέγεται στους διαμορφωτές της ευτυχίας. Η έννοια της ορμής καταδεικνύει την ενεργητική διάθεση της ψυχής που οφείλει να συνδράμει προς την κατεύθυνση της ευδαιμονίας.

Όμως, η απόρριψη του θρεπτικού στην κατάκτηση της ευτυχίας δεν πρέπει να εκληφθεί ως περιφρόνηση (πολύ περισσότερο ακύρωση) των αναγκών του. Το θρεπτικό, ως αναπόσπαστο μέρος της ψυχής που ταυτίζεται με το ενστικτώδες της επιβίωσης οφείλει πριν από όλα να έχει αυτά που χρειάζεται. Ο άνθρωπος που δεν τρέφεται είναι αδύνατο να ευτυχήσει. Η ψυχή, ως αναπόσπαστη ενότητα με το σώμα, έχει και υλική βάση, που, αν δεν εκπληρωθεί, είναι αδύνατο να γίνει λόγος για οτιδήποτε. Το ζην μπορεί να μην είναι αρκετό για την ευτυχία, αλλά χωρίς αυτό είναι αδύνατο να γίνει λόγος για ευ ζην.

Η αριστοτελική εκδοχή του χωρίς ορμή θρεπτικού φαίνεται δυσερμήνευτη, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο άνθρωπος που πεινά είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα. Η ορμή που μπορεί να διοχετεύσει το ανικανοποίητο θρεπτικόν είναι τόσο δυνατή, όσο και η δύναμη του ενστίκτου για ζωή.

Από αυτή την άποψη μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Αριστοτέλης αρνείται την ορμή στο θρεπτικόν όχι για να καταδείξει την παθητικότητα του ανθρώπου μπροστά στην πείνα ή οτιδήποτε καταπιέζει τα ένστικτά του, αλλά για να καταστήσει σαφές ότι η εκπλήρωση αυτών είναι αδύνατο να ταυτιστεί με την ευτυχία. Η ενέργεια της ψυχής έχει να κάνει με την κατάκτηση της ηθικής αρετής που θα χαλιναγωγήσει τα πάθη κι όχι με την επιβίωση. Η επιβίωση αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεκινήσει η αναζήτηση της ευτυχίας. Αν δεν υπάρχει το ζην κάθε έννοια αρετής ματαιώνεται.

Με βάση αυτά γίνεται αντιληπτή η άποψη: «η ενεργητική πραγμάτωση της αρετής είναι η ευτυχία» (1185a 4.10). Η έννοια της αρετής έχει ξεκάθαρα ηθικό περιεχόμενο και γι’ αυτό το θρεπτικόν δεν μπορεί να έχει καμία θέση σε αυτού του είδους την «πραγμάτωσή» της. Γιατί η επιβίωση δεν έχει καμία σχέση με την ηθική αρετή. Μην ξεχνάμε ότι το θρεπτικόν αφορά όλα τα έμβια όντα, ενώ η ηθική αρετή αποκλειστικά τον άνθρωπο.

Από κει και πέρα, όλα καθορίζονται από τη μεσότητα που θα περιορίσει την υπερβολή και την έλλειψη σε όλες τις συμπεριφορές: «Η ηθική αρετή φθείρεται και αναιρείται από την έλλειψη και την υπερβολή. Και το ότι η έλλειψη και η υπερβολή φθείρουν και αναιρούν μπορεί να το δει κανείς στα αισθητά πράγματα (οφείλουμε να παίρνουμε τα φανερά ως μαρτυρία για τα αφανή), και μάλιστα αυτό είναι προφανές στην περίπτωση της γυμναστικής· η υπερβολική γυμναστική μειώνει την ισχύ· το ίδιο συμβαίνει και με την ελάχιστη γυμναστική. Άλλο παράδειγμα όμοιο: τα ποτά και οι τροφές· με το υπερβολικό ποτό ή φαγητό σίγουρα φθείρεται η υγεία, και με το ελάχιστο συμβαίνει το ίδιο, ενώ με τη μετρημένη διατροφή προστατεύεται η ισχύς και η υγεία» (1185b 5.3).

Ο μεγάλος δάσκαλος του μέτρου για μια ακόμη φορά καταδεικνύει τη σημασία της μεσότητας σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Με γνώμονα την εμπειρία συμπεραίνει ότι όπως στα φανερά ζητήματα η υπερβολή και η έλλειψη φθείρουν το σωστό, έτσι και στα θεωρητικά («αφανή») συμβαίνει το ίδιο: «Κάτι αντίστοιχο με αυτά συμβαίνει και την περίπτωση της σωφροσύνης και της ανδρείας και των υπολοίπων αρετών. Έστω ότι κάποιος είναι τόσο άφοβος, που δε φοβάται ούτε τους θεούς· αυτός πια δεν είναι ανδρείος αλλά μαινόμενος. Αντίστροφα, έστω ότι κάποιος φοβάται τα πάντα· αυτός είναι δειλός» (1185b 5.4).

Με άλλα λόγια, ανδρείος δεν είναι αυτός που δε νιώθει φόβο ποτέ, αφού κάτι τέτοιο αποτελεί ξεκάθαρη υπερβολή. Ανδρείος είναι αυτός που θα νιώσει φόβο τη στιγμή που πρέπει, με τα πράγματα που πρέπει, για το λόγο που πρέπει και με τον τρόπο που πρέπει – όπως έχει καταδειχθεί από τα «Ηθικά Νικομάχεια». Η έννοια του άφοβου απορρίπτεται ως στρέβλωση που επιφέρει η υπερβολή: «Ανδρείος, συνεπώς, δεν είναι ούτε αυτός που φοβάται τα πάντα ούτε αυτός που δε φοβάται τίποτα. Άρα τα ίδια πράγματα ενισχύουν ή φθείρουν την αρετή» (1185b 5.4-5.5).

Η αρετή όμως (πέρα από τη μεσότητα) έχει να κάνει και με τα συναισθήματα, δηλαδή με την ευχαρίστηση ή τη δυσαρέσκεια που νιώθει κάποιος κάνοντας μια πράξη. Ο άνθρωπος δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί, κι αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να βρίσκει ευχαρίστηση από τα πράγματα που το αξίζουν. Η ευχαρίστηση των ανάξιων πραγμάτων θα φέρει και τις ανάξιες πράξεις: «η ηδονή είναι η αιτία που πράττουμε κάτι κακό, ενώ η λύπη είναι η αιτία που απέχουμε από κάτι καλό· και γενικώς είναι αδύνατη οποιαδήποτε αναφορά στην αρετή και την κακία χωρίς συσχέτιση με τη λύπη και την ηδονή. Άρα η αρετή έχει να κάνει με τις διάφορες μορφές ηδονής και λύπης» (1185b 6.1).

Από το δεύτερο βιβλίο των «Ηθικών Νικομαχείων» ο Αριστοτέλης έχει ξεκαθαρίσει ότι δε φτάνει απλώς να κάνει κανείς το καλό, πρέπει να χαίρεται κιόλας γι’ αυτό. Η χαρά αποτελεί το εχέγγυο της επανάληψης της πράξης, καθώς ο άνθρωπος είναι από τη φύση του πλασμένος να κάνει αυτά που τον ευχαριστούν. Αν η πράξη δε συνοδεύεται από το αντίστοιχο συναίσθημα της χαράς (πολύ περισσότερο αν προξενεί λύπη) δεν είναι βέβαιο ότι θα επαναληφθεί.

Κι εδώ βρίσκεται ο ρόλος του εθισμού, καθώς ο άνθρωπος από την πιο μικρή ηλικία πρέπει να εθιστεί να κάνει το καλό εισπράττοντας χαρά. Ο εθισμός (έξις) θα επιφέρει τα μόνιμα στοιχεία του χαρακτήρα, αφού αυτά που συνηθίζει κάποιος να κάνει από την παιδική του ηλικία διαπλάθουν εν τέλει την προσωπικότητά του. Ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από τις πράξεις του· αυτά που κάνει, αυτά είναι. Κι εφόσον οι πράξεις καθορίζονται από τα συναισθήματα της χαράς και της λύπης, αυτό που μένει είναι να μάθει να εισπράττει χαρά από τα σωστά πράγματα. Μόνο έτσι θα μπορέσει να πραγματώσει την αρετή, ώστε να κατακτήσει την ευτυχία.

Με το δεδομένο αυτό γίνεται σαφές και ότι η αρετή δεν είναι εκ φύσεως: «Το γεγονός τούτο φανερώνει ότι καμία από τις αρετές του αλόγου μέρους της ψυχής» (εννοείται του αλόγου που εντάσσεται στο επιθυμητικόν, όχι του αλόγου-θρεπτικού) «δεν υπάρχει μέσα μας από τη φύση. Ο λόγος; Οτιδήποτε υπάρχει από τη φύση δεν αλλάζει με τη συνήθεια» (1186a 6.2).

Ο Αριστοτέλης θα φέρει το ίδιο παράδειγμα που είχε επικαλεστεί και στα «Ηθικά Νικομάχεια»: «η πέτρα και γενικά οτιδήποτε βαρύ: από τη φύση κινούνται προς τα κάτω· ακόμα, λοιπόν, κι αν κάποιος τα ρίχνει συνέχεια προς τα πάνω προσπαθώντας να τους προσδώσει τούτη τη συνήθεια, η πέτρα και τα βαριά ποτέ δεν πρόκειται να κινηθούν προς τα πάνω, αλλά πάντα προς τα κάτω θα πηγαίνουν. Το ίδιο και σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις» (1186a 6.2).

Οτιδήποτε δίνεται από τη φύση είναι άκαμπτο και δεν μπορεί να συμπεριφερθεί διαφορετικά όσο κι αν το συνηθίζει κανείς σε κάτι τέτοιο. Η ηθική αρετή, όμως, είναι κάτι που διαμορφώνεται από τον εθισμό. Επομένως δεν είναι από τη φύση. Και βέβαια, αυτό είναι απολύτως εύλογο, καθώς αν η ηθική αρετή ήταν κάτι εκ φύσεως δεδομένο, τότε δε θα χρειαζότανε η ενεργητική πραγμάτωση της ψυχής για την κατάκτηση της ευτυχίας, αφού κι αυτή θα ήταν εξίσου δεδομένη, ως απόρροια της δεδομένης αρετής. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει. Η ηθική αρετή δεν είναι από τη φύση και πρέπει ο άνθρωπος να ενεργήσει για να την αποκτήσει. Το ίδιο και η ευτυχία.

Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι είναι και αντίθετη από τη φύση, καθώς το παρά φύση είναι κάτι αρνητικό. Θα ήταν παράλογο να απαιτεί κανείς να εθιστεί ο άνθρωπος σε κάτι αντίθετο από τη φύση του. Η ηθική αρετή είναι σύμφυτη κι είναι στο χέρι του καθενός να την αποκτήσει ή όχι. Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την ευτυχία. Γι’ αυτό ο άνθρωπος είναι που πλάθει την ευτυχία ή τη δυστυχία του. Γιατί η φύση του έχει δώσει όλες τις δυνατότητες κι είναι πλέον δική του ευθύνη το αν θα τις πραγματώσει ή όχι.

Αριστοτέλης, Ηθικά Μεγάλα

Σε ποια γλώσσα έγινε η συνομιλία Πιλάτου-Χριστού; Ένα θέμα που προβληματίζει πολλούς ερευνητές

Άραγε η συνομιλία μεταξύ του Πόντιου Πιλάτου και του Ιησού Χριστού έγινε στην Ελληνική γλώσσα;

Διαβάζοντας συγγράμματα 4 ευαγγελιστών μπορεί να υποθέσει κανείς πως χρησιμοποιήθηκε η Ελληνική. Ένα θέμα που προβληματίζει πολλούς ερευνητές…

Ας δούμε, όμως τι λένε ακριβώς οι 4 ευαγγελιστές

1. ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ:

«11 Ο δε Ιησούς έστη έμπροσθεν τού ηγεμόνος· και επηρώτησεν αυτόν ο ηγεμών λέγων· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε έφη αυτώ· Σύ λέγεις. 12 και εν τώ κατηγορείσθαι αυτόν υπό των αρχιερέων και των πρεσβυτέρων ουδέν απεκρίνατο. 13 τότε λέγει αυτώ ο Πιλάτος· Ουκ ακούεις πόσα σου καταμαρτυρούσι; 14 και ουκ απεκρίθη αυτώ προς ουδέ έν ρήμα, ώστε θαυμάζειν τον ηγεμόνα λίαν. 15 Κατά δε την εορτήν ειώθει ο ηγεμών απολύειν ένα τώ όχλω δέσμιον ον ήθελον. 16 είχον δε τότε δέσμιον επίσημον λεγόμενον Βαραββάν. 17 συνηγμένων ούν αυτών είπεν αυτοίς ο Πιλάτος· Τίνα θέλετε απολύσω υμίν, Βαραββάν ή Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν; 18 ήδει γάρ ότι διά φθόνον παρέδωκαν αυτόν. 19 Καθημένου δε αυτού επί τού βήματος απέστειλε προς αυτόν η γυνή αυτού λέγουσα· Μηδέν σοί και τώ δικαίω εκείνω· πολλά γάρ έπαθον σήμερον κατ” όναρ δι” αυτόν. 20 Οι δε αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι έπεισαν τους όχλους ίνα αιτήσωνται τον Βαραββάν, τον δε Ιησούν απολέσωσιν. 21 αποκριθείς δε ο ηγεμών είπεν αυτοίς· Τίνα θέλετε από των δύο απολύσω υμίν; οι δε είπον· Βαραββάν. 22 λέγει αυτοίς ο Πιλάτος· Τί ούν ποιήσω Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν; λέγουσιν αυτώ πάντες· Σταυρωθήτω. 23 ο δε ηγεμών έφη· Τί γάρ κακόν εποίησεν; οι δε περισσώς έκραζον λέγοντες· Σταυρωθήτω. 24 ιδών δε ο Πιλάτος ότι ουδέν ωφελεί, αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται, λαβών ύδωρ απενίψατο τας χείρας απέναντι τού όχλου, λέγων· Αθώός ειμι από τού αίματος τού δικαίου τούτου· υμείς όψεσθε. 25 και αποκριθείς πάς ο λαός είπε· Τό αίμα αυτού εφ” ημάς και επί τα τέκνα ημών. 26 τότε απέλυσεν αυτοίς τον Βαραββάν, τον δε Ιησούν φραγελλώσας παρέδωκεν ίνα σταυρωθή…» (Ματθ. 27, 11-26).

2. ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ:

«1 Και ευθέως επί το πρωί συμβούλιον ποιήσαντες οι αρχιερείς μετά των πρεσβυτέρων και γραμματέων και όλον το συνέδριον, δήσαντες τον Ιησούν απήνεγκαν και παρέδωκαν τώ Πιλάτω. 2 και επηρώτησεν αυτόν ο Πιλάτος· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε αποκριθείς είπεν αυτώ· Σύ λέγεις. 3 και κατηγόρουν αυτού οι αρχιερείς πολλά, αυτός δε ουδέν απεκρίνατο. 4 ο δε Πιλάτος πάλιν επηρώτα αυτόν λέγων· Ουκ αποκρίνη ουδέν; ίδε πόσα σου καταμαρτυρούσιν. 5 ο δε Ιησούς ουκέτι ουδέν απεκρίθη, ώστε θαυμάζειν τον Πιλάτον. 6 Κατά δε εορτήν απέλυεν αυτοίς ένα δέσμιον όνπερ ητούντο. 7 ήν δε ο λεγόμενος Βαραββάς μετά των συστασιαστών δεδεμένος, οίτινες εν τή στάσει φόνον πεποιήκεισαν. 8 και αναβοήσας ο όχλος ήρξατο αιτείσθαι καθώς αεί εποίει αυτοίς. 9 ο δε Πιλάτος απεκρίθη αυτοίς λέγων· Θέλετε απολύσω υμίν τον βασιλέα των Ιουδαίων;
10 εγίνωσκε γάρ ότι διά φθόνον παραδεδώκεισαν αυτόν οι αρχιερείς. 11 οι δε αρχιερείς ανέσεισαν τον όχλον ίνα μάλλον τον Βαραββάν απολύση αυτοίς. 12 ο δε Πιλάτος αποκριθείς πάλιν είπεν αυτοίς· Τί ούν θέλετε ποιήσω ον λέγετε τον βασιλέα των Ιουδαίων; 13 οι δε πάλιν έκραξαν· Σταύρωσον αυτόν. 14 ο δε Πιλάτος έλεγεν αυτοίς· Τί γάρ εποίησε κακόν; οι δε περισσοτέρως έκραξαν· Σταύρωσον αυτόν. 15 ο δε Πιλάτος βουλόμενος τώ όχλω το ικανόν ποιήσαι, απέλυσεν αυτοίς τον Βαραββάν, και παρέδωκε τον Ιησούν φραγελλώσας ίνα σταυρωθή. (Μάρκ. 15, 1-15)

3. ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ:

«1 Και αναστάν άπαν το πλήθος αυτών ήγαγον αυτόν επί τον Πιλάτον. 2 ήρξαντο δε κατηγορείν αυτού λέγοντες· Τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος και κωλύοντα Καίσαρι φόρους διδόναι, λέγοντα εαυτόν Χριστόν βασιλέα είναι. 3 ο δε Πιλάτος ηρώτησεν αυτόν λέγων· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε αποκριθείς αυτώ έφη· Σύ λέγεις. 4 ο δε Πιλάτος είπε προς τους αρχιερείς και τους όχλους ότι ουδέν ευρίσκω αίτιον εν τώ ανθρώπω τούτω. 5 οι δε επίσχυον λέγοντες ότι ανασείει τον λαόν διδάσκων καθ’ όλης της Ιουδαίας, αρξάμενος από της Γαλιλαίας έως ώδε. 6 Πιλάτος δε ακούσας Γαλιλαίαν επηρώτησεν ει ο άνθρωπος Γαλιλαίός εστι· 7 και επιγνούς ότι εκ της εξουσίας Ηρώδου εστίν, ανέπεμψεν αυτόν προς Ηρώδην, όντα και αυτόν εν Ιεροσολύμοις εν ταύταις ταίς ημέραις. 8 ο δε Ηρώδης ιδών τον Ιησούν εχάρη λίαν· ήν γάρ εξ ικανού θέλων ιδείν αυτόν διά το ακούειν αυτόν πολλά περί αυτού, και ήλπιζέ τι σημείον ιδείν υπ” αυτού γινόμενον. 9 επηρώτα δε αυτόν εν λόγοις ικανοίς· αυτός δε ουδέν απεκρίνατο αυτώ.
10 ειστήκεισαν δε οι γραμματείς και οι αρχιερείς εντόνως κατηγορούντες αυτού. 11 εξουθενήσας δε αυτόν ο Ηρώδης σύν τοίς στρατεύμασιν αυτού και εμπαίξας, περιβαλών αυτόν εσθήτα λαμπράν ανέπεμψεν αυτόν τώ Πιλάτω. 12 εγένοντο δε φίλοι ό τε Ηρώδης και ο Πιλάτος εν αυτή τή ημέρα μετ” αλλήλων· προϋπήρχον γάρ εν έχθρα όντες προς εαυτούς. 13 Πιλάτος δε συγκαλεσάμενος τους αρχιερείς και τους άρχοντας και τον λαόν 14 είπε προς αυτούς· Προσηνέγκατέ μοι τον άνθρωπον τούτον ως αποστρέφοντα τον λαόν, και ιδού εγώ ενώπιον υμών ανακρίνας ουδέν εύρον εν τώ ανθρώπω τούτω αίτιον ών κατηγορείτε κατ” αυτού. 15 αλλ” ουδέ Ηρώδης· ανέπεμψα γάρ υμάς προς αυτόν· και ιδού ουδέν άξιον θανάτου εστί πεπραγμένον αυτώ. 16 παιδεύσας ούν αυτόν απολύσω. 17 ανάγκην δε είχεν απολύειν αυτοίς κατά εορτήν ένα. 18 ανέκραξαν δε παμπληθεί λέγοντες· Αίρε τούτον, απόλυσον δε ημίν Βαραββάν· 19 όστις ήν διά στάσιν τινά γενομένην εν τή πόλει και φόνον βεβλημένος εις την φυλακήν.
20 πάλιν ούν ο Πιλάτος προσεφώνησε, θέλων απολύσαι τον Ιησούν. 21 οι δε επεφώνουν λέγοντες· Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν. 22 ο δε τρίτον είπε προς αυτούς· Τί γάρ κακόν εποίησεν ούτος; ουδέν άξιον θανάτου εύρον εν αυτώ· παιδεύσας ούν αυτόν απολύσω. 23 οι δε επέκειντο φωναίς μεγάλαις αιτούμενοι αυτόν σταυρωθήναι, και κατίσχυον αι φωναί αυτών και των αρχιερέων. 24 ο δε Πιλάτος επέκρινε γενέσθαι το αίτημα αυτών, 25 απέλυσε δε αυτοίς τον Βαραββάν τον διά στάσιν και φόνον βεβλημένον εις την φυλακήν, ον ητούντο, τον δε Ιησούν παρέδωκε τώ θελήματι αυτών..» (Λουκ. 23, 1-25)

4. ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ:

«29 εξήλθεν ούν ο Πιλάτος έξω προς αυτούς και είπε· Τίνα κατηγορίαν φέρετε κατά τού ανθρώπου τούτου;
30 απεκρίθησαν και είπον αυτώ· Ει μη ήν ούτος κακοποιός, ουκ αν σοι παρεδώκαμεν αυτόν. 31 είπεν ούν αυτοίς ο Πιλάτος· Λάβετε αυτόν υμείς και κατά τον νόμον υμών κρίνατε αυτόν. είπον ούν αυτώ οι Ιουδαίοι· Ημίν ουκ έξεστιν αποκτείναι ουδένα· 32 ίνα ο λόγος τού Ιησού πληρωθή ον είπε σημαίνων ποίω θανάτω ήμελλεν αποθνήσκειν. 33 Εισήλθεν ούν εις το πραιτώριον πάλιν ο Πιλάτος και εφώνησε τον Ιησούν και είπεν αυτώ· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; 34 απεκρίθη αυτώ ο Ιησούς· Αφ” εαυτού σύ τούτο λέγεις ή άλλοι σοι είπον περί εμού; 35 απεκρίθη ο Πιλάτος· Μήτι εγώ Ιουδαίός ειμι; το έθνος το σόν και οι αρχιερείς παρέδωκάν σε εμοί· τι εποίησας; 36 απεκρίθη Ιησούς· Η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ τού κόσμου τούτου· ει εκ τού κόσμου τούτου ήν η βασιλεία η εμή, οι υπηρέται αν οι εμοί ηγωνίζοντο, ίνα μη παραδοθώ τοίς Ιουδαίοις· νύν δε η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εντεύθεν. 37 είπεν ούν αυτώ ο Πιλάτος· Ουκούν βασιλεύς εί σύ; απεκρίθη Ιησούς· Σύ λέγεις ότι βασιλεύς ειμι εγώ. εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τή αληθεία· πάς ο ών εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής. 38 λέγει αυτώ ο Πιλάτος· Τί εστιν αλήθεια; και τούτο ειπών πάλιν εξήλθε προς τους Ιουδαίους και λέγει αυτοίς· Εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ. 39 έστι δε συνήθεια υμίν ίνα ένα υμίν απολύσω εν τώ πάσχα· βούλεσθε ούν υμίν απολύσω τον βασιλέα των Ιουδαίων;
40 εκραύγασαν ούν πάλιν πάντες λέγοντες· Μή τούτον αλλά τον Βαραββάν. ήν δε ο Βαραββάς ληστής» (Ιω. 18,29-40)
«1 Τότε ούν έλαβεν ο Πιλάτος τον Ιησούν και εμαστίγωσε. 2 και οι στρατιώται πλέξαντες στέφανον εξ ακανθών επέθηκαν αυτού τή κεφαλή, και ιμάτιον πορφυρούν περιέβαλον αυτόν 3 και έλεγον· Χαίρε ο βασιλεύς των Ιουδαίων· και εδίδουν αυτώ ραπίσματα. 4 εξήλθεν ούν πάλιν έξω ο Πιλάτος και λέγει αυτοίς· Ίδε άγω υμίν αυτόν έξω, ίνα γνώτε ότι εν αυτώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω. 5 εξήλθεν ούν ο Ιησούς έξω φορών τον ακάνθινον στέφανον και το πορφυρούν ιμάτιον, 6 και λέγει αυτοίς· Ίδε ο άνθρωπος. ότε ούν είδον αυτόν οι αρχιερείς και οι υπηρέται, εκραύγασαν λέγοντες· Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν. λέγει αυτοίς ο Πιλάτος· Λάβετε αυτόν υμείς και σταυρώσατε· εγώ γάρ ουχ ευρίσκω εν αυτώ αιτίαν.7 απεκρίθησαν αυτώ οι Ιουδαίοι· Ημείς νόμον έχομεν, και κατά τον νόμον οφείλει αποθανείν, ότι εαυτόν Θεού υιόν εποίησεν. 8 Ότε ούν ήκουσεν ο Πιλάτος τούτον τον λόγον, μάλλον εφοβήθη, 9 και εισήλθεν εις το πραιτώριον πάλιν και λέγει τώ Ιησού· Πόθεν εί σύ; ο δε Ιησούς απόκρισιν ουκ έδωκεν αυτώ.
10 λέγει ούν αυτώ ο Πιλάτος· Εμοί ου λαλείς; ουκ οίδας ότι εξουσίαν έχω σταυρώσαί σε και εξουσίαν έχω απολύσαί σε; 11 απεκρίθη Ιησούς· Ουκ είχες εξουσίαν ουδεμίαν κατ” εμού, ει μη ήν δεδομένον σοι άνωθεν· διά τούτο ο παραδιδούς με σοι μείζονα αμαρτίαν έχει. 12 εκ τούτου εζήτει ο Πιλάτος απολύσαι αυτόν· οι δε Ιουδαίοι έκραζον λέγοντες· Εάν τούτον απολύσης, ουκ εί φίλος τού Καίσαρος. πάς ο βασιλέα εαυτόν ποιών αντιλέγει τώ Καίσαρι. 13 ο ούν Πιλάτος ακούσας τούτον τον λόγον ήγαγεν έξω τον Ιησούν, και εκάθισεν επί τού βήματος εις τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον, Εβραϊστί δε Γαββαθά· 14 ήν δε παρασκευή τού πάσχα, ώρα δε ωσεί έκτη· και λέγει τοίς Ιουδαίοις· Ίδε ο βασιλεύς υμών. 15 οι δε εκραύγασαν· Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν. λέγει αυτοίς ο Πιλάτος· Τόν βασιλέα υμών σταυρώσω; απεκρίθησαν οι αρχιερείς· Ουκ έχομεν βασιλέα ει μη Καίσαρα. 16 τότε ούν παρέδωκεν αυτόν αυτοίς ίνα σταυρωθή…» (Ιω.19, 1-15).

Βαραββάς: Το μυστηριώδες πρόσωπο των Γραφών

 Το ιστορικό δίλημμα του Πιλάτου και ο ληστής που μπορεί να ήταν επαναστάτης…

«Τίνα θέλετε απολύσω υμίν; Βαραββάν ή Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν;», ρώτησε εντέχνως ο Πόντιος Πιλάτος τον μαινόμενο όχλο έξω από το πραιτόριο για να λάβει την ιστορική ετυμηγορία που θα ισοδυναμούσε με τη θανατική καταδίκη του Θεανθρώπου, όπως μας λέει γλαφυρά η Καινή Διαθήκη.

Η ιστορική ύπαρξη του ληστή και δολοφόνου ή επαναστάτη και στασιαστή (σύμφωνα με άλλες ερμηνείες) αμφισβητείται στις μέρες μας πανταχόθεν, κι αυτό γιατί μια σειρά συμπτώσεων δίνει ζωή σε μια προκλητική υπόθεση: ο Βαραββάς ουδέποτε υπήρξε στην πραγματικότητα, αλλά επινοήθηκε από τους μαθητές του Ιησού ως ένα είδος alter ego του Χριστού!

Κι αυτό γιατί ο Βαραββάς δεν ήταν παρά μια εξελληνισμένη εκδοχή του αραμαϊκού Μπαρ Αμπά, που σήμαινε «υιός του πατρός».

Το όνομά του ήταν μάλιστα Ιησούς (Ιεσούα), ένα κοινότατο όνομα στην Ιουδαία του 1ου μ.Χ. αιώνα, άρα έχουμε «Ιησούς, ο υιός του Πατρός», κάτι που θυμίζει φυσικά τον άλλο Ιησού, αυτόν από τη Ναζαρέτ, που οι πιστοί αποκάλεσαν πραγματικό γιο του Θεού!

Ήταν αυτή η ιδιότητα που πιστευόταν ότι ενσάρκωνε ο Σωτήρας, ως γιος του Θεού δηλαδή, που παρέχει την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σύμπτωση, κάτι που έκανε μεγάλη μερίδα μελετητών των πατερικών κειμένων να θεωρήσουν την ύπαρξη του Βαραββά ως απλό λογοτεχνικό όχημα.

Αν υπήρξε πράγματι, αυτό αποτελεί άλλο ένα διαπρεπές μυστήριο της Καινής Διαθήκης και τόνοι μελάνης έχουν χυθεί τόσο από υποστηρικτές όσο και από πολέμιους. Δεν αποκλείεται φυσικά να ήταν ένα σατανικό τέχνασμα του Πιλάτου, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την ιστορική ειρωνεία με την ταύτιση των δύο ονομάτων για να σπάσει ευαγγελική πλάκα.

Αν πράγματι τον έλεγαν Ιησού Βαραββά (μια άποψη που συγκεντρώνει μεγάλη συναίνεση μεταξύ των ακαδημαϊκών μελετητών, οι οποίοι θεωρούν ότι το Ιησούς απαλείφθηκε αργότερα από τους πρώτους μελετητές του χριστιανισμού, όπως ο Ωριγένης Αδαμάντιος, ώστε να μην προσβάλλεται η ιερότητα του ονόματος του Ιησού), τότε το μόνο που ρώτησε ο δαιμόνιος Πιλάτος τον λαό ήταν το εξής: «Ποιον θέλετε να αφήσω ελεύθερο; Τον Ιησού τον υιό του πατέρα ή τον Ιησού τον Υιό του Πατέρα;»!

Αν πιστέψουμε άλλη μια δημοφιλή σχολή θεολογικής σκέψης, τότε το όλο χωρίο με τον Βαραββά δεν ήταν παρά σημαίνον λογοπαίγνιο που λειτουργεί στα Ευαγγέλια ως αλληγορία, θέτοντας τον αναγνώστη μπροστά στις ιστορικές του ευθύνες, αν δεν ήταν όπως είπαμε απλό λογοτεχνικό όχημα για τη δραματική κορύφωση της δράσης.

Ο μεγάλος άγνωστος της Καινής Διαθήκης δεν φαίνεται να πείθει την επιστημονική κοινότητα για την ύπαρξή του, καθώς είναι τόσο η διαβολική σύμπτωση του ονόματός του όσο και η κατασκευασμένη ιστορία με την ανύπαρκτη εβραϊκή παράδοση να απελευθερώνεται ένας φυλακισμένος το Πάσχα που παραμένουν κεφαλαιώδη αγκάθια στο να αποδεχτείς επιστημονικά την ύπαρξη του εδαφίου.

Τρίτες πηγές δεν αναφέρουν πουθενά τον Βαραββά και η ζωή του αποτελεί μυστήριο ακόμα και εντός της Αγίας Γραφής.

Τι απέγινε άραγε ο ληστής που κάποιοι αποκάλεσαν επαναστάτη μετά την απελευθέρωσή του; Ήταν το ίδιο πρόσωπο με τον Χριστό, κάτι που παρανόησαν οι πρωτομελετητές της Καινής Διαθήκης; Αναγκάστηκε να επιλέξει το πλήθος μεταξύ των δύο θανατοποινιτών, παρά την κατάφωρη έλλειψη ιστορικών μαρτυριών για το εβραϊκό έθιμο της εποχής, το οποίο αναφέρεται μόνο στα Ευαγγέλια και πουθενά αλλού;

Κοντολογίς, ενδέχεται ο εγκληματίας Βαραββάς και το έθιμο της πασχαλινής απονομής χάριτος να δημιουργήθηκαν από τους Ευαγγελιστές ώστε να τονίσουν την τραγική αντίθεση με τον πανάγαθο Χριστό και την άδικη μεταχείρισή του από τον όχλο. Όπως κι αν έχει, η ιστορία του Βαραββά είναι μοναδική (είναι δεν είναι αληθινή!).

Είναι όμως και το άλλο: η ιστορία του Βαραββά ενείχε και σημαντικές κοινωνικές προεκτάσεις, καθώς απέδωσε ιστορικά την ευθύνη της σταύρωσης του Ιησού στους εβραίους («όχλος» στις αναφορές κάποιων Ευαγγελιστών, «οι εβραίοι» σε άλλους), δικαιολογώντας τον αντισημιτισμό εντός του χριστιανικού κόσμου.

Στην εποχή άλλωστε που εμφανίστηκαν τα πρώτα Ευαγγέλια (τα λεγόμενα και Συνοπτικά), δεν ήταν λίγοι αυτοί που αποπειράθηκαν να παρουσιάζουν χριστιανούς και εβραίους ως μέλη αντίπαλων στρατοπέδων, με τους δεύτερους να κάνουν ό,τι μπορούν για να περιορίσουν την επίδραση του νέου δόγματος που ξεπήδησε από την Ιουδαία…

Ληστής ή επαναστάτης;

Ο Βαραββάς αναφέρεται όπως είπαμε στη χριστιανική αφήγηση των Παθών του Χριστού και σύμφωνα με τους Ευαγγελιστές, το όνομά του ήταν Ιεσούα μπαρ Αμπά (Ιησούς, ο υιός του πατέρα, Βαραββάς στην εξελληνισμένη του γραφή).

Ο Βαραββάς κατηγορήθηκε περί τα 30 μ.Χ. για προδοσία κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ένα από τα αδικήματα που βάρυναν δηλαδή και τον Ιησού από τη Ναζαρέτ. Η ποινή δεν ήταν άλλη από καταδίκη σε θάνατο με σταύρωση.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα Συνοπτικά Ευαγγέλια, τα πρώτα Ευαγγέλια της Αγίας Γραφής που παρουσιάζουν δηλαδή μεγάλες ομοιότητες (τα Κατά Ματθαίον, Κατά Μάρκον και Κατά Λουκάν), αλλά και τα πιο αποκλίνοντα χρονικά του Κατά Ιωάννη, στην Ιουδαία υπήρχε το έθιμο της απονομής χάριτος σε έναν εγκληματία κατά την εορταστική περίοδο του Πάσχα, όταν έθεσε όπως ξέρουμε όλοι το διαπρεπές δίλημμα ο ύπατος Πόντιος Πιλάτος στον μανιασμένο όχλο.

Αφήνοντας την Καινή Διαθήκη κατά μέρος, ίσως είναι χρήσιμο να γίνει αναφορά στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της Ιουδαίας την εποχή που μας αφορά, καθώς από δω έχει ξεπηδήσει εντός της ιστορικής κοινότητας ο Βαραββάς ως επαναστάτης και όχι ως εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου.

Ο Υιός του Πατέρα έζησε λοιπόν σε μια ταραγμένη εποχή για την Ιουδαία, όταν το ανεξάρτητο εβραϊκό βασίλειο έπεσε στα χέρια της κραταιής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δηλαδή. Σκιώδεις μονάρχες-μαριονέτες της Ρώμης, όπως ο Ηρώδης ο Μέγας, κυβερνούσαν το κράτος με σιδηρά ρωμαϊκή πειθαρχία, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα γενικευμένης δυσαρέσκειας.

Τα δύο κυρίαρχα θρησκευτικά ρεύματα στο εσωτερικό, οι Σαδδουκαίοι και οι Φαρισαίοι, διάλεξαν στρατόπεδα και οι Σαδδουκαίοι φάνταζαν πια συνεργάτες των Ρωμαίων, την ίδια στιγμή που οι Φαρισαίοι είχαν χωριστεί σύμφωνα με τα αισθήματα που έτρεφαν για τον κατακτητή. Ήταν από δω που ξεπήδησε το σκληροπυρηνικό κίνημα των Ζηλωτών, αυτοί που ενσάρκωσαν δηλαδή την παθιασμένη αντίσταση κατά του ρωμαϊκού ζυγού.

Σύντομα ο άνεμος της ελευθερίας συνδέθηκε με την υπόσχεση της έλευσης του Μεσσία και δεν ήταν λίγοι αυτοί που διεκδίκησαν τον λαμπρό τίτλο κατά τα χρόνια πριν από και μετά τον καιρό του Βαραββά.

Οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονταν από τους Ζηλωτές και ηγήθηκαν βίαιων εξεγέρσεων κατά των Ρωμαίων, την ίδια ώρα που οι Εσσαίοι προετοιμάζονταν εδώ και χρόνια για την έλευση του Σωτήρα που θα τους απάλλασσε από το διεφθαρμένο ιερατείο των Σαδδουκαίων.

Μέσα στην ακανθώδη και ταραγμένη αυτή πολιτικά και κοινωνικά συνθήκη ήρθαν στον κόσμο οι Βαραββάς και Ιησούς, όταν η Ρώμη σταμάτησε δηλαδή να διοικεί την Ιουδαία με σκιώδη τοπικό ηγεμόνα και πλέον ρωμαίος κυβερνήτης διαφέντευε απευθείας τα εδάφη της. Το όνομα αυτού, Πόντιος Πιλάτος.

Ο οποίος έζησε φυσικά αρκετές απόπειρες ανεξαρτητοποίησης της Ιουδαίας και παραήταν επιφυλακτικός για τα μεσσιανικά κινήματα που στα μάτια του δεν ήταν τίποτα άλλο από εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.

Έτσι, ενδέχεται ο Βαραββάς να μην ήταν αδίστακτος ληστής και δολοφόνος -όπως τον παρουσιάζουν οι Ευαγγελιστές-, αλλά άλλος ένας «προφητικός» ηγέτης των Ζηλωτών που έψαχνε απέλπιδα να διώξει την ξένη μπότα από την πατρίδα του.

Μερίδα ακαδημαϊκών ιστορικών διαβάζει σήμερα το «ληστής», με το οποίο χαρακτηρίζει ο Ιωάννης στο δικό του Ευαγγέλιο τον Βαραββά, σε ευθεία αντιπαραβολή με το στασιαστής, καθώς η λέξη στο γλωσσικό περιβάλλον της εποχής χρησιμοποιούνταν για να περιγράψει και τους επαναστάτες.

Οι Ευαγγελιστές Μάρκος και Λουκάς αναφέρουν εξάλλου ρητά ότι φυλακίστηκε επειδή συμμετείχε σε εξέγερση κατά των Ρωμαίων και ιδιαίτερα ο Μάρκος (15:7) παρέχει περισσότερες εξηγήσεις για το έγκλημά του, που δεν ήταν άλλο από ανθρωποκτονία κατά τη διάρκεια εξέγερσης.

Για τους Ρωμαίους ήταν λοιπόν εγκληματίας, σε αντίθεση με τον Χριστό που δεν είχε υποπέσει σε κανένα ρωμαϊκό παράπτωμα. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, κι αν αληθεύουν φυσικά όλα αυτά, καθώς πρόκειται για ιστορικές απόπειρες λογικής ερμηνείας ενός περιστατικού που παραμένει περιχαρακωμένο στις Γραφές, ήταν πολύ φυσικό για τον λαό να θέλει να απελευθερωθεί ο επαναστάτης που του υποσχόταν την ελευθερία του: το άσβεστο μίσος του υπόδουλου στη Ρώμη έθνους είχε βρει τη νέα του έκφραση μέσα από την επαναστατική δράση του Βαραββά…

Ας το ξαναπούμε όμως για άλλη μια φορά: όλα αυτά είναι στην πραγματικότητα εικασίες και συμπεράσματα που βασίζονται σε ανίσχυρες ενδείξεις, καθώς τα πατερικά κείμενα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αξιόπιστες πηγές εντός της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Το σενάριο αυτό φαντάζει πάντως πιθανότερο εντός του πλαισίου που συζητάμε, παρά η απεικόνιση ενός βάρβαρου λαού που προτιμά να σωθεί ο φονιάς παρά ο ακίνδυνος Ιησούς και είναι έτοιμος να βουτήξει τα χέρια του στο αθώο αίμα από το μίσος που τρέφει για τον Μεσσία, όπως το θέλει ο Ματθαίος.

Όσο για το «φονιάς», ο στασιαστής Βαραββάς θα είχε βάψει σαφώς τα χέρια του με ρωμαϊκό αίμα, παραμένοντας για τον κατακτητή αυτονομιστής και με σύγχρονους όρους, τρομοκράτης.

Η σκιαγράφηση ενός όχλου με πολιτική συνείδηση και εθνικοαπελευθερωτικά αισθήματα παραμένει πιο κοντά στην ιστορική πραγματικότητα της Ιουδαίας κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ. και αν ο Βαραββάς δεν έζησε μόνο στις σελίδες των Ευαγγελίων, δεν αποκλείεται να ήταν άλλος ένας επίδοξος απελευθερωτής της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των Ρωμαίων.

Οι ιστορικοί που ξαναδιαβάζουν τα γεγονότα κάτω από το πρίσμα αυτό, τον τοποθετούν σε διαφορετικό πλαίσιο από μοχθηρό δολοφόνο και άρπαγα, όπως τον θέλουν οι Ευαγγελιστές Μάρκος (15.6-7), Ματθαίος (27.15-18), Λουκάς (23.17) και Ιωάννης (18.39).

Βαραββάς και Ιησούς

 Όταν ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ παραδόθηκε από το ιερατείο στις ρωμαϊκές αρχές για την ασέβεια που επέδειξε στον Ναό, προσφωνώντας τον εαυτό του «Μεσσία», ο Βαραββάς ήταν ήδη φυλακισμένος με τους συντρόφους του επαναστάτες στα ρωμαϊκά κελιά.

Εδώ εμπλέκεται όπως είπαμε το φερόμενο έθιμο της πασχαλινής απονομής χάριτος, το οποίο εμφανίζεται ωστόσο μόνο στα γραπτά των Ευαγγελιστών και σε καμιά εβραϊκή ή ρωμαϊκή πηγή (ακόμα χειρότερα, οι τρεις πηγές, του Μάρκου, του Ματθαίου και του Ιωάννη, δεν συμφωνούν αν το έθιμο ήταν εβραϊκό ή ρωμαϊκό).

Είναι όμως και το άλλο, η ίδια η σύσταση του πλήθους, του «όχλου» κατά τους Ευαγγελιστές, που καταδίκασαν τον Ιησού στον σταυρό και έσωσαν από τον χαμό τον κακό φονιά. Την ώρα που ο Ματθαίος αποπειράται να ρίξει συνολικά την ευθύνη «στους εβραίους», οι ιστορικοί συζητούν σήμερα σοβαρά τι αντιπροσώπευε ο μανιασμένος όχλος.

Τα Ευαγγέλια το ξεκαθαρίζουν ότι οι μαθητές του Χριστού τον εγκατέλειψαν όταν αυτός συνελήφθη. Ακόμα και ο Απόστολος Παύλος τον αρνήθηκε τρεις φορές, όπως μας λέει η Καινή Διαθήκη, φοβούμενος μήπως αναγνωριστεί ως υποστηρικτής του.

Ο επαναστάτης Βαραββάς όμως διέθετε ισχυρό λαϊκό έρεισμα στον «όχλο», αν ήταν πράγματι επαναστάτης, και πολλοί ήταν αυτοί που θα έσπευδαν να αναφωνήσουν το δικό του όνομα στο δίλημμα του Πιλάτου, αφήνοντας τον Ιησού στην τραγική του μοίρα…

Τελευταία χρόνια

Τι απέγινε όμως ο Βαραββάς, αυτός ο ορκισμένος εχθρός της Ρώμης, μετά την απελευθέρωσή του; Συνέχισε τον βίο του στην αφάνεια και κανείς δεν γνωρίζει τι έπραξε ούτε τις επόμενες ημέρες ούτε τα επόμενα χρόνια! Αν και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Ιουδαία συνεχίστηκαν κατά τα επόμενα χρόνια, παρά το γεγονός ότι αυτός εξαφανίστηκε μαγικά από προσώπου γης.

Όπως ξέρουμε, η πρωτοφανής αγριότητα του έπαρχου της Ιουδαίας, Πιλάτου, σε άλλη μια επανάσταση λίγο αργότερα θα οδηγούσε τη Ρώμη να τον ανακαλέσει ατιμωτικά από τα καθήκοντά του, την ίδια στιγμή που αρκετοί ακόμα μεσσιανικοί ηγέτες ηγήθηκαν αυτονομιστικών κινημάτων στην Ιουδαία, όπως ο περίφημος Ιούδας της Γαλιλαίας.

Η εικόνα που σφράγισε τον Βαραββά μας έρχεται φυσικά από τον κινηματογράφο, όταν τον ενσάρκωσε το 1961 ο Άντονι Κουίν στο γνωστό χολιγουντιανό έπος.

Το σενάριο βασιζόταν μάλιστα στο ομώνυμο μυθιστόρημα του νομπελίστα συγγραφέα Par Lagerkvist (του 1950), σύμφωνα με το οποίο ο Βαραββάς, στοιχειωμένος με το αδικοχαμένο αίμα του Ιησού στα χέρια του, περιπλανιέται, αιχμαλωτίζεται και καταδικάζεται στα διαβόητα ορυχεία της κολάσεως της αρχαίας Ρώμης.

Μονίμως σε κρίση πίστης και ταυτότητας, ο Βαραββάς δεν θα γλιτώσει τελικά τον ατιμωτικό θάνατο και θα σταυρωθεί όχι στον Γολγοθά, αλλά στη Ρώμη…