ἔπεισεν ὥστε μή μ᾽ ἄγειν ναύτην ἔτι;
ΝΕ. ἅπαντα δυσχέρεια, τὴν αὑτοῦ φύσιν
ὅταν λιπών τις δρᾷ τὰ μὴ προσεικότα.
ΦΙ. ἀλλ᾽ οὐδὲν ἔξω τοῦ φυτεύσαντος σύ γε
905δρᾷς οὐδὲ φωνεῖς, ἐσθλὸν ἄνδρ᾽ ἐπωφελῶν.
ΝΕ. αἰσχρὸς φανοῦμαι· τοῦτ᾽ ἀνιῶμαι πάλαι.
ΦΙ. οὔκουν ἐν οἷς γε δρᾷς· ἐν οἷς δ᾽ αὐδᾷς ὀκνῶ.
ΝΕ. ὦ Ζεῦ, τί δράσω; δεύτερον ληφθῶ κακός,
κρύπτων θ᾽ ἃ μὴ δεῖ καὶ λέγων αἴσχιστ᾽ ἐπῶν;
910 ΦΙ. ἁνὴρ ὅδ᾽, εἰ μὴ ᾽γὼ κακὸς γνώμην ἔφυν,
προδούς μ᾽ ἔοικε κἀκλιπὼν τὸν πλοῦν στελεῖν.
ΝΕ. λιπὼν μὲν οὐκ ἔγωγε, λυπηρῶς δὲ μὴ
πέμπω σε μᾶλλον, τοῦτ᾽ ἀνιῶμαι πάλαι.
ΦΙ. τί ποτε λέγεις, ὦ τέκνον; ὡς οὐ μανθάνω.
915 ΝΕ. οὐδέν σε κρύψω· δεῖ γὰρ ἐς Τροίαν σε πλεῖν
πρὸς τοὺς Ἀχαιοὺς καὶ τὸν Ἀτρειδῶν στόλον.
ΦΙ. οἴμοι, τί εἶπας; ΝΕ. μὴ στέναζε, πρὶν μάθῃς.
ΦΙ. ποῖον μάθημα; τί με νοεῖς δρᾶσαί ποτε;
ΝΕ. σῶσαι κακοῦ μὲν πρῶτα τοῦδ᾽, ἔπειτα δὲ
920 ξὺν σοὶ τὰ Τροίας πεδία πορθῆσαι μολών.
ΦΙ. καὶ ταῦτ᾽ ἀληθῆ δρᾶν νοεῖς; ΝΕ. πολλὴ κρατεῖ
τούτων ἀνάγκη· καὶ σὺ μὴ θυμοῦ κλύων.
ΦΙ. ἀπόλωλα τλήμων, προδέδομαι. τί μ᾽, ὦ ξένε,
δέδρακας; ἀπόδος ὡς τάχος τὰ τόξα μοι.
925 ΝΕ. ἀλλ᾽ οὐχ οἷόν τε· τῶν γὰρ ἐν τέλει κλύειν
τό τ᾽ ἔνδικόν με καὶ τὸ συμφέρον ποεῖ.
***
900 ΦΙΛ. Δεν πιστεύω να σ᾽ έκαμε το βάρος
της αρρώστιας, που να μη θέλεις πια
να με πάρεις μαζί σας στο καράβι.
ΝΕΟ. Όλα είναι βάρος, όταν, τη γενιά του
προδίδοντας κανείς, πάει να κάμει
πράμα που δεν ταιριάζει. ΦΙΛ. Μα δεν κάνεις
ούτε τίποτα λες που να ντροπιάζει
τη γενιά σου, όταν έρχεσαι βοήθεια
σ᾽ ένα δυστυχισμένο που του αξίζει.
ΝΕΟ. Άτιμος θα φανώ κι αυτό με πνίγει.
ΦΙΛ. Καμία ατιμία δε βλέπω σ᾽ ό,τι κάνεις,
μόνο μ᾽ αυτά που λες — τα χάνω.
ΝΕΟ. Ω Θεέ μου, τί να κάμω; ξανά πάλι
θα γίνω επίβουλος να κρύβω εκείνα
που δεν πρέπει κι αχρείες ψευτιές να λέγω;
910 ΦΙΛ. Έτοιμος είναι, φαίνεται, να με
προδώσει και χωρίς εμέ να φύγει…
ΝΕΟ. Όχι χωρίς εσέ· μα ίσα-ίσα, μήπως
κακό για σένα θα ᾽ναι να σε πάρω
μαζί απ᾽ εδώ — αυτό με βασανίζει.
ΦΙΛ. Τί λες, παιδί μου, δεν καταλαβαίνω…
ΝΕΟ. Δε θα σου κρύψω τίποτα· είναι ανάγκη
να ᾽ρθεις στην Τροία και στον ελληνικό
στρατό των Ατρειδών. ΦΙΛ. Οϊμένα, τί είπες;
ΝΕΟ. Μη φωνάζεις, πρι μάθεις… ΦΙΛ. Τί να μάθω;
τί έχεις στο νου σου να μου κάμεις; ΝΕΟ. Πρώτα
να σώσω εσένα κι έπειτα μαζί σου
να πάω να διαγουμίσομε της Τροίας
920 τους κάμπους. ΦΙΛ. Και στ᾽ αλήθεια έχεις στο νου σου
να το κάμεις αυτό; ΝΕΟ. Ανάγκη πάσα
να γίνει· μ᾽ άκου δίχως να θυμώνεις.
ΦΙΛ. Χάθηκα ο δύστυχος, μ᾽ έχουν προδώσει·
ξένε, τί μὄχεις κάμει; δώσ᾽ μου αμέσως
πίσω τα τόξα μου. ΝΕΟ. Μα αυτό να γίνει
δεν είναι δυνατό· με υποχρεώνει
το καθήκον μαζί και το συμφέρον
να υπακούσω σ᾽ αυτούς που εξουσιάζουν.
900 ΦΙΛ. Δεν πιστεύω να σ᾽ έκαμε το βάρος
της αρρώστιας, που να μη θέλεις πια
να με πάρεις μαζί σας στο καράβι.
ΝΕΟ. Όλα είναι βάρος, όταν, τη γενιά του
προδίδοντας κανείς, πάει να κάμει
πράμα που δεν ταιριάζει. ΦΙΛ. Μα δεν κάνεις
ούτε τίποτα λες που να ντροπιάζει
τη γενιά σου, όταν έρχεσαι βοήθεια
σ᾽ ένα δυστυχισμένο που του αξίζει.
ΝΕΟ. Άτιμος θα φανώ κι αυτό με πνίγει.
ΦΙΛ. Καμία ατιμία δε βλέπω σ᾽ ό,τι κάνεις,
μόνο μ᾽ αυτά που λες — τα χάνω.
ΝΕΟ. Ω Θεέ μου, τί να κάμω; ξανά πάλι
θα γίνω επίβουλος να κρύβω εκείνα
που δεν πρέπει κι αχρείες ψευτιές να λέγω;
910 ΦΙΛ. Έτοιμος είναι, φαίνεται, να με
προδώσει και χωρίς εμέ να φύγει…
ΝΕΟ. Όχι χωρίς εσέ· μα ίσα-ίσα, μήπως
κακό για σένα θα ᾽ναι να σε πάρω
μαζί απ᾽ εδώ — αυτό με βασανίζει.
ΦΙΛ. Τί λες, παιδί μου, δεν καταλαβαίνω…
ΝΕΟ. Δε θα σου κρύψω τίποτα· είναι ανάγκη
να ᾽ρθεις στην Τροία και στον ελληνικό
στρατό των Ατρειδών. ΦΙΛ. Οϊμένα, τί είπες;
ΝΕΟ. Μη φωνάζεις, πρι μάθεις… ΦΙΛ. Τί να μάθω;
τί έχεις στο νου σου να μου κάμεις; ΝΕΟ. Πρώτα
να σώσω εσένα κι έπειτα μαζί σου
να πάω να διαγουμίσομε της Τροίας
920 τους κάμπους. ΦΙΛ. Και στ᾽ αλήθεια έχεις στο νου σου
να το κάμεις αυτό; ΝΕΟ. Ανάγκη πάσα
να γίνει· μ᾽ άκου δίχως να θυμώνεις.
ΦΙΛ. Χάθηκα ο δύστυχος, μ᾽ έχουν προδώσει·
ξένε, τί μὄχεις κάμει; δώσ᾽ μου αμέσως
πίσω τα τόξα μου. ΝΕΟ. Μα αυτό να γίνει
δεν είναι δυνατό· με υποχρεώνει
το καθήκον μαζί και το συμφέρον
να υπακούσω σ᾽ αυτούς που εξουσιάζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου