Η λέξη που ποτέ δε λες όταν είσαι ερωτευμένος

«Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον» κι «όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο», λέμε όταν θέλουμε να πετάξουμε κανένα καλό κλισέ. Κι ίσως να είναι ακριβώς έτσι, αν κι εμένα προσωπικά με καθησυχάζει η ιδέα του να μην ισχύει τίποτα από τα παραπάνω. Ασφαλώς υπάρχουν έννοιες όπως η τύχη, η μοίρα, το πεπρωμένο και το γραφτό -όπως λένε κάποιοι- οπότε ναι, αντιλαμβάνομαι ότι όλοι μας έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε κάποια γεγονότα, θετικά ή αρνητικά, που ονομάζοντάς τα ως προτετελεσμένα, τα καταπίνουμε πιο εύκολα. Υπάρχουν όμως κι οι επιλογές, οι ευκαιρίες, η πράξη ή η αδράνεια, η αντίδραση, η απάθεια, τα οποία οδηγούν, ανατρέπουν και καθορίζουν.

Κρατώντας λοιπόν το δεύτερο, η λέξη «πεπρωμένο» κι ο έρωτας δεν πάνε μαζί, δεν ταιριάζουν με τίποτα κι είναι εκ φύσεως δύο άκρως αντίθετες έννοιες. Γιατί έρωτας σημαίνει πάθος, όμορφη τρέλα, διεκδίκηση, επιθυμία, θέλω, υπερίσχυση του συναισθήματος, βεβιασμένες κινήσεις, ανωριμότητα, υστερία, αγωνία, επιλογή. Εμπεριέχει ακόμα, έννοιες όπως ο αυθορμητισμός κι ο παρορμητισμός, ενώ συνδέεται με λάθη, πράξεις, δράση-αντίδραση, αλλαγές -όχι πάντα υπέρ μας βέβαια-κι απουσία στασιμότητας. Επίσης ο έρωτας μάς ωθεί στα όριά μας, σπρώχνοντάς μας είτε στη θέσπισή τους είτε στο να τα ξεπεράσουμε, μάς ξεβολεύει από κάθε ζώνη ασφαλείας και μάς οδηγεί να μάθουμε πτυχές μας- εκείνες που ούτε εμείς οι ίδιοι γνωρίζαμε. Είναι επίσης αυτός που μάς δίνει κίνητρο, αισιοδοξία, ελπίδα. Είναι ο ίδιος που μας τα στερεί. Μάς μαθαίνει ακόμα να δίνουμε ό,τι καλύτερο έχουμε κι εγωιστικά να το περιμένουμε πίσω. Είναι μια φλούδα ζωής λίγο πριν τον πυρήνα του φρούτου.

Αντίθετα, η λέξη πεπρωμένο κρύβει μέσα της μοιρολατρία, απουσία ευθυνών, παθητικότητα κι απραξία. Αποδεχόμενοι την ύπαρξή της στον έρωτα, κι όσων αυτή συνεπάγεται, αυτόματα χάνουμε μεγάλο μέρος της υπόστασης και φύσης του, αφού πάνω απ’ όλα, η αποδοχή της σημαίνει ότι σύμβουλός μας είναι ο φόβος. Ο φόβος της απόρριψης, της έκθεσης, της δημιουργίας τυχόν νέων τραυμάτων, της ανακάλυψης νέων πτυχών κι ορίων, της ανάληψης ευθυνών, της αντιμετώπισης του εαυτού μας και της πραγματικότητας στα ίσα. Κι είναι τελικά αυτά τα ίδια που μάς οδηγούν «αναγκαστικά» στη λατρεία του «ήταν για να γίνει» στον έρωτα.

Και λέω αναγκαστικά, γιατί κάπως πρέπει να καθησυχάσουμε τον εγωισμό μας, τις ανασφάλειες και τις αδυναμίες μας, ότι εμείς κάνουμε ό,τι είναι δυνατό για τον έρωτα, αλλά μάλλον δεν ήταν γραφτό μας. Κάπως πρέπει να κατευνάσουμε την οργή των απωθημένων μας και τις κραυγές του έρωτα για τον οποίο δεν παλέψαμε αρκετά. Κάπως πρέπει να βολέψουμε τις φοβίες μας ώστε να μη φανούμε αδύναμοι για όσα δεν κυνηγήσαμε όσο πραγματικά θέλαμε.

Ενδόμυχα βέβαια γνωρίζουμε τη σκληρή αλήθεια όλων των παραπάνω, αλλά δεν τολμάμε να την παραδεχτούμε, για ευνόητους λόγους. Μάς αρκεί ν’ αγνοούμε την ανθρώπινη πλευρά μας, η οποία ασφαλώς και φοβάται, φορτώνοντας τις αποτυχίες του έρωτα στην τύχη, αντί ν’ αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες και να πάρουμε τις ανάλογες αποφάσεις που θα μεταφραστούν σε πράξεις. Είναι περισσότερο βολικό να φορτώσουμε λάθη και τυχόν αστοχίες μας στο πεπρωμένο, παρά να σηκώσουμε εμείς το βάρος τους. Με λίγα λόγια λοιπόν, το πεπρωμένο είναι φόβος. Είναι ο φόβος. Κι ας πούμε και μια αλήθεια. Ο φόβος κι ο έρωτας ποτέ δεν κράτησαν παρτίδες για πολύ.