ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἡρακλῆς Μαινόμενος (1311-1339)

ΘΗ. οὐκ ἔστιν ἄλλου δαιμόνων ἀγὼν ὅδε
ἢ τῆς Διὸς δάμαρτος· εὖ τόδ᾽ αἰσθάνηι.
παραινέσαιμ᾽ ἂν μᾶλλον ἢ πάσχειν κακῶς.
οὐδεὶς δὲ θνητῶν ταῖς τύχαις ἀκήρατος,
1315 οὐ θεῶν, ἀοιδῶν εἴπερ οὐ ψευδεῖς λόγοι.
οὐ λέκτρ᾽ ἐν ἀλλήλοισιν, ὧν οὐδεὶς νόμος,
συνῆψαν; οὐ δεσμοῖσι διὰ τυραννίδα
πατέρας ἐκηλίδωσαν; ἀλλ᾽ οἰκοῦσ᾽ ὅμως
Ὄλυμπον ἠνέσχοντό θ᾽ ἡμαρτηκότες.
1320 καίτοι τί φήσεις, εἰ σὺ μὲν θνητὸς γεγὼς
φέρεις ὑπέρφευ τὰς τύχας, θεοὶ δὲ μή;
Θήβας μὲν οὖν ἔκλειπε τοῦ νόμου χάριν,
ἕπου δ᾽ ἅμ᾽ ἡμῖν πρὸς πόλισμα Παλλάδος.
ἐκεῖ χέρας σὰς ἁγνίσας μιάσματος
1325 δόμους τε δώσω χρημάτων τ᾽ ἐμῶν μέρος.
ἃ δ᾽ ἐκ πολιτῶν δῶρ᾽ ἔχω σώσας κόρους
δὶς ἑπτά, ταῦρον Κνώσιον κατακτανών,
σοὶ ταῦτα δώσω. πανταχοῦ δέ μοι χθονὸς
τεμένη δέδασται· ταῦτ᾽ ἐπωνομασμένα
1330 σέθεν τὸ λοιπὸν ἐκ βροτῶν κεκλήσεται
ζῶντος· θανόντα δ᾽, εὖτ᾽ ἂν εἰς Ἅιδου μόληις,
θυσίαισι λαΐνοισί τ᾽ ἐξογκώμασιν
τίμιον ἀνάξει πᾶσ᾽ Ἀθηναίων πόλις.
καλὸς γὰρ ἀστοῖς στέφανος Ἑλλήνων ὕπο
1335 ἄνδρ᾽ ἐσθλὸν ὠφελοῦντας εὐκλείας τυχεῖν.
κἀγὼ χάριν σοι τῆς ἐμῆς σωτηρίας
τήνδ᾽ ἀντιδώσω· νῦν γὰρ εἶ χρεῖος φίλων.
[θεοὶ δ᾽ ὅταν τιμῶσιν οὐδὲν δεῖ φίλων·
ἅλις γὰρ ὁ θεὸς ὠφελῶν ὅταν θέληι.]

***
ΘΗΣ. Δεν είναι από άλλον θεό το πάθημά σου τούτο
παρά απ᾽ την Ήρα· καλά το καταλαβαίνεις.
Θα σε ορμηνέψω κάτι που θα σ᾽ αλαφρώσει.
Κανείς θνητός δεν είναι ανάγγιχτος στην τύχη
ούτε θεός, αν οι αοιδοί λέγουν αλήθεια.
Δεν κάμαν γάμους άνομους αναμεσό τους;
με δεσμά τους πατέρες των για το βασίλειο
δεν ατιμάσαν; όμως κατοικούν ωραία
τον Όλυμπο κι ανέχονται τα σφάλματά τους.
1320 Μα τί θα πεις αν, άνθρωπος όντας, την τύχη
δεν υποφέρεις κι οι θεοί την υποφέρουν;
Άσε λοιπόν τη Θήβα, που το θέλει ο νόμος,
κι εμέν᾽ ακλούθησε στην πόλη της Παλλάδας.
Κει καθαρίζοντας απ᾽ το έγκλημα τα χέρια
παλάτι θα σου δώσω κι απ᾽ τα χρήματά μου.
Κι όσα δώρα έλαβα όταν έσωσα τους νέους
τούς δυο φορές εφτά, σκοτώνοντας τον ταύρο
της Κνωσού, θα σου τα δώσω σένα. Και σ᾽ όλη
τη χώρα μού έχουνε χωράφια χωρισμένα·
1330αυτά στο εξής θα πάρουν τ᾽ όνομά σου, ενόσω
εσύ θα ζεις· κι όταν πεθάνεις και στον Άδη
πας, με θυσίες και πέτρινους βωμούς η πόλη
των Αθηναίων θα σε ανυψώσει τιμημένον.
Γιατί τους είναι ωραίο στεφάνι, απ᾽ την Ελλάδα
δόξα να λάβουν ωφελώντας άξιον άντρα.
Κι εγώ τη σωτηρία μου μ᾽ αυτήν τη χάρη
θα σου πληρώσω· τι έχεις χρεία τώρ᾽ από φίλους.