Δε θέλει και πολλή σκέψη. Συναίσθημα θέλει. Ο κόσμος που μας περιτριγυρίζει στο σπίτι, στη δουλειά, στη βόλτα, θέλει το γέλιο της ψυχής μας κι αγάπη. Το γέλιο δε βρίσκεται πάντα στα χείλη, θέλει δουλειά για να βγει προς τα έξω. Είναι καλό να ζεις τις στιγμές μέχρι το τέλος, χωρίς ανάσα. Κάθε στιγμή έχει στάμπες από συναισθήματα. Όταν γελάς, να γελάς με πάθος. Όταν κλαις, να κλαις με λυγμούς. Το γέλιο μετά το κλάμα, θα ναι το βάλσαμο της ψυχής σου και ο λυτρωτής.Μη φοβάσαι τον εαυτό σου και ας σε προδίδει συνέχεια. Είναι φορές που τα παρατάς στη μέση μιας ανηφόρας, γιατί δεν έχεις δύναμη να συνεχίσεις. Άλλοι τα κατάφεραν κι εσύ έμεινες με το καλάθι στο χέρι. Και τότε τι; Τέλειωσαν όλα και σκύβεις κεφάλι; Θα λυγίζεις για πάντα; Όχι μάτια μου. Γιατί και αυτή η ανηφόρα είναι οι στιγμές σου. Στιγμές δικές σου που κάποτε θα γίνουν παρελθόν σου. Ας στραβώσεις, ας πέσεις, ας κλάψεις. Μια συμβουλή: μην παραιτηθείς.
Κάθε παραίτηση πάνω στις μάχες σου δείχνει δειλία. Είσαι δειλός; Κάθε δάκρυ πάνω στη θλίψη σου είναι δύναμη. Είσαι δυνατός όταν καταφέρνεις να δείχνεις το μέσα στους έξω σου. Θέλει μαγκιά, μη νομίζεις, κι αυτή ανηφόρα είναι που πολλοί ακόμη παλεύουν για να την περάσουν.
Τα όριά σου να τα βάζεις καθοδόν, ποτέ στην καρέκλα σου. Όταν περπατάς, θα βλέπεις τις αντοχές σου, το σώμα σου, τους σφυγμούς σου. Η καρέκλα είναι για κείνους που φοβούνται τον κόσμο και τον κοιτάζουν από μακριά, μέσα από γυάλινες τζαμαρίες και αναπαυτικά τραπεζάκια. Δεν ανήκεις εκεί. Δεν είσαι κομμάτι μιας πολυώροφης πολυκατοικίας.
Η ζωή σου βρίσκεται έξω στους κακοτράχαλους δρόμους και στα στενά ερημικά σοκάκια. Εκεί παρατηρείς, ζεις και απολαμβάνεις τον κόσμο. Δε χρειάζεσαι υποδείξεις. Θα πέσεις, θα σηκωθείς. Θα χαμογελάσεις, θα κλάψεις. Θα θρηνήσεις έναν παλιό εαυτό σου, θα υποδεχτείς μιαν άλλη πλευρά σου. Όλα κομμάτια σου είναι, δεν είναι τυχαία δικά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου