«Ρόδα είναι και γυρίζει», λέμε πολλές φορές από μέσα μας όταν κάποιος μας απογοητεύει και μας πικραίνει. «Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος», περνάει άλλοτε σαν σκέψη απ’ το μυαλό μας όταν βρισκόμαστε εμείς στο κάτω μέρος της ρόδας και κοιτάμε τον άλλον να βρίσκεται στην κορυφή περήφανος και να μας γνέφει όλο χάρη.
Και καθώς ο χρόνος κυλάει περιμένουμε μια ευάλωτη στιγμή του, ένα λύγισμά του, που θα τον κάνουν να ρίξει τα μούτρα του και θα ακούσουμε απ’ τα χείλη του μια μεγάλη «συγγνώμη». Θα πάρουμε την επιβεβαίωση που τόσο καιρό περιμέναμε και θα νιώσουμε πανηγυρικά δικαιωμένοι.
Όσο όμως περιμένουμε, τίποτα δε γίνεται. Τίποτα δεν αλλάζει. Όσο σερνόμαστε στα πατώματα όλα μένουν ίδια. Ψυχική φθορά, χάσιμο του εαυτού σε δύσβατα μονοπάτια, ταλαίπωρα και μουχλιασμένα βράδια με άρρωστες σκέψεις επικρατούν.
Και ξάφνου, όταν όλα παίρνουν το δρόμο τους κι έχεις αποδεχτεί πια πως εκείνος ή εκείνη που σου φέρθηκε σαν ένα πιόνι δε θα καταλάβει ποτέ το λάθος του, αλλά ούτε και θα ακούσεις μια «συγγνώμη» για τις φορές που σε πάτησε και σε μηδένισε, επιστρέφει από ‘κεί που δεν το περιμένεις.
Για να πει επιτέλους αυτή τη «συγγνώμη». «Συγγνώμη» για τις φορές που σε πλήγωσε, για τις στιγμές που είχες δάκρυα στα μάτια εξαιτίας του, που φέρθηκε σαν ένας μικρός κομπάρσος στη ζωή σου, αλλά ταυτόχρονα κι ένας μεγάλος εξολοθρευτής της ψυχής σου. «Συγγνώμη» για τις ώρες που περίμενες και δεν ήταν εκεί ή για το χρόνο που ποτέ δε σου αφιέρωσε.
Έρχεται για να πει γενικά ένα «Συγγνώμη για όλα». Λίγο αργά, λίγο φθηνά, λίγο αδιάφορα. Διότι δεν έχει πια σημασία. Διότι σε ξεφτισμένες καταστάσεις δεν έχει πια νόημα. Διότι έχεις περπατήσει αρκετά βήματα μπροστά. Διότι δεν αποζητάς καμία απολογία και δεν έχεις όρεξη να δώσεις κανένα συγχωροχάρτι. Διότι ο καιρός πέρασε και το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει.
Εκείνος, όμως, δεν πτοείται. Συνεχίζει να ζητάει «συγγνώμη» για τα περασμένα σαδιστικά μεγαλεία του. Ή γιατί κατάλαβε τις βλακείες που έκανε. Ζητάει «συγγνώμη» γιατί πληγώθηκε από κάπου και συνειδητοποίησε πόσο άσχημο τελικά είναι αυτό. Να πληγώνεις τους ανθρώπους. Ήρθε στη θέση σου και στάνιαρε. Έφαγε τα μούτρα του κι ίσιωσε. Τσακ και να τος πάλι μπροστά σου με κρίσεις μελαγχολίας και τώρα πια το στόμα του πάει ροδάνι. Εκεί που δεν ενδιαφερόταν αν ζεις ή αν πέθανες, ζητάει και συγχώρεση από πάνω γι’ αυτό.
Τι κι αν πέρασε ένας χρόνος ή δύο χρόνια; Το θράσος δεν απομακρύνεται απ’ τους ανθρώπους που το αγαπούν. Κι έτσι δε θα ενδιαφερθεί ούτε για τη φάση στην οποία θα βρίσκεσαι, αλλά ούτε θα βάλει το μυαλό του να σκεφτεί αν εσύ είσαι σε θέση να ακούς τις «συγγνώμες» του.
«Συγγνώμες» με χρονοκαθυστέρηση. «Συγγνώμες» χωρίς θεμέλια και σταθερή βάση. Μπορεί κάποτε να τις αναζητούσες. Κάποτε, όμως, τότε που έπρεπε να ειπωθούν. Τώρα τι; «Συγγνώμη» για τι; Επειδή για άλλη μια φορά ήρθες δεύτερος; Γιατί δεύτερος έρχεσαι όταν κάποιος σου ζητάει «συγγνώμη» επειδή απορρίφθηκε από κάπου αλλού.
Δεν τις θέλεις αυτές. Είναι βαρετές κι ανόητες. Κι ας είναι αληθινές. Ας βγαίνουν απ’ τα βάθη μιας ψυχής, ας προέρχονται από γνήσια συναισθήματα. Δεν τις χρειάζεσαι. Δεν έχουν τίποτα να σου πουν. Επειδή όμως έχεις αυτιά και μάτια, ξέρεις να τις ακούς και να τις βλέπεις. Γιατί πάντα ήξερες να δίνεις την προσοχή σου σε άτομα που ήθελαν να μοιραστούν μια σκέψη τους μαζί σου. Ακόμη κι αν αυτοί δεν το έκαναν ποτέ για σένα.
Έτσι, λοιπόν, δέχεσαι τη «συγγνώμη», γιατί δεν υπάρχει και λόγος να μην τη δεχτείς. Συγχωρείς και λες κι εσύ λόγια αγνά και ανθρώπινα. Έτσι, γιατί έζησες πέντε δέκα πράγματα με αυτό το πρόσωπο. Δεν κρατάς κακία. Και ποιος ο λόγος να το κάνεις άλλωστε; Τι θα κερδίσεις;
Το ζήτημα είναι πως πάλι νιώθεις κενό. Το ίδιο κενό με τότε κι ας άκουσες λόγια μετάνοιας. Κενό γιατί αντιλαμβάνεσαι πως ξανά κάποιος σου ζήτησε μια συγγνώμη τη στιγμή που δεν την άξιζες.
Γιατί πλέον δεν υπάρχει τίποτα που να σε δένει μαζί του. Πάλι δε σου δίνει τίποτα. Κι όταν κάποιος δε σου δίνει τίποτα, αυτόματα δε σου χρωστάει και κάτι. Με μια συγγνώμη εκ των υστέρων επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό. Λόγια που δεν έχουν νόημα, παγωμένα συναισθήματα και τελειωμένες καταστάσεις που δεν έχουν καμιά προοπτική να αναστηθούν.
Η έκφραση: «από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο» επιβεβαιώνεται σε μια τέτοια περίπτωση. Γιατί ο κόσμος έχει χαζέψει. Τη στιγμή που πρέπει να τη ζητήσει κάνει τον κινέζο κι όταν δεν είναι απαραίτητο πια την πιπιλάει, έτσι, σαν καραμέλα.
Φτάνει. Ως εδώ. Δε δίνεις άλλη έκταση. Συγχωρείς, γιατί αυτό είναι πρέπον για ‘σένα και συνεχίζεις. Πας παρακάτω. Ο χρόνος μια τέτοιας «συγγνώμης» έληξε. Κι όποιος σου τη ζήτησε εύχεσαι να έχει μια καλή τύχη από ‘δω και πέρα. Μακριά από ‘σένα πια.
Όσο όμως περιμένουμε, τίποτα δε γίνεται. Τίποτα δεν αλλάζει. Όσο σερνόμαστε στα πατώματα όλα μένουν ίδια. Ψυχική φθορά, χάσιμο του εαυτού σε δύσβατα μονοπάτια, ταλαίπωρα και μουχλιασμένα βράδια με άρρωστες σκέψεις επικρατούν.
Και ξάφνου, όταν όλα παίρνουν το δρόμο τους κι έχεις αποδεχτεί πια πως εκείνος ή εκείνη που σου φέρθηκε σαν ένα πιόνι δε θα καταλάβει ποτέ το λάθος του, αλλά ούτε και θα ακούσεις μια «συγγνώμη» για τις φορές που σε πάτησε και σε μηδένισε, επιστρέφει από ‘κεί που δεν το περιμένεις.
Για να πει επιτέλους αυτή τη «συγγνώμη». «Συγγνώμη» για τις φορές που σε πλήγωσε, για τις στιγμές που είχες δάκρυα στα μάτια εξαιτίας του, που φέρθηκε σαν ένας μικρός κομπάρσος στη ζωή σου, αλλά ταυτόχρονα κι ένας μεγάλος εξολοθρευτής της ψυχής σου. «Συγγνώμη» για τις ώρες που περίμενες και δεν ήταν εκεί ή για το χρόνο που ποτέ δε σου αφιέρωσε.
Έρχεται για να πει γενικά ένα «Συγγνώμη για όλα». Λίγο αργά, λίγο φθηνά, λίγο αδιάφορα. Διότι δεν έχει πια σημασία. Διότι σε ξεφτισμένες καταστάσεις δεν έχει πια νόημα. Διότι έχεις περπατήσει αρκετά βήματα μπροστά. Διότι δεν αποζητάς καμία απολογία και δεν έχεις όρεξη να δώσεις κανένα συγχωροχάρτι. Διότι ο καιρός πέρασε και το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει.
Εκείνος, όμως, δεν πτοείται. Συνεχίζει να ζητάει «συγγνώμη» για τα περασμένα σαδιστικά μεγαλεία του. Ή γιατί κατάλαβε τις βλακείες που έκανε. Ζητάει «συγγνώμη» γιατί πληγώθηκε από κάπου και συνειδητοποίησε πόσο άσχημο τελικά είναι αυτό. Να πληγώνεις τους ανθρώπους. Ήρθε στη θέση σου και στάνιαρε. Έφαγε τα μούτρα του κι ίσιωσε. Τσακ και να τος πάλι μπροστά σου με κρίσεις μελαγχολίας και τώρα πια το στόμα του πάει ροδάνι. Εκεί που δεν ενδιαφερόταν αν ζεις ή αν πέθανες, ζητάει και συγχώρεση από πάνω γι’ αυτό.
Τι κι αν πέρασε ένας χρόνος ή δύο χρόνια; Το θράσος δεν απομακρύνεται απ’ τους ανθρώπους που το αγαπούν. Κι έτσι δε θα ενδιαφερθεί ούτε για τη φάση στην οποία θα βρίσκεσαι, αλλά ούτε θα βάλει το μυαλό του να σκεφτεί αν εσύ είσαι σε θέση να ακούς τις «συγγνώμες» του.
«Συγγνώμες» με χρονοκαθυστέρηση. «Συγγνώμες» χωρίς θεμέλια και σταθερή βάση. Μπορεί κάποτε να τις αναζητούσες. Κάποτε, όμως, τότε που έπρεπε να ειπωθούν. Τώρα τι; «Συγγνώμη» για τι; Επειδή για άλλη μια φορά ήρθες δεύτερος; Γιατί δεύτερος έρχεσαι όταν κάποιος σου ζητάει «συγγνώμη» επειδή απορρίφθηκε από κάπου αλλού.
Δεν τις θέλεις αυτές. Είναι βαρετές κι ανόητες. Κι ας είναι αληθινές. Ας βγαίνουν απ’ τα βάθη μιας ψυχής, ας προέρχονται από γνήσια συναισθήματα. Δεν τις χρειάζεσαι. Δεν έχουν τίποτα να σου πουν. Επειδή όμως έχεις αυτιά και μάτια, ξέρεις να τις ακούς και να τις βλέπεις. Γιατί πάντα ήξερες να δίνεις την προσοχή σου σε άτομα που ήθελαν να μοιραστούν μια σκέψη τους μαζί σου. Ακόμη κι αν αυτοί δεν το έκαναν ποτέ για σένα.
Έτσι, λοιπόν, δέχεσαι τη «συγγνώμη», γιατί δεν υπάρχει και λόγος να μην τη δεχτείς. Συγχωρείς και λες κι εσύ λόγια αγνά και ανθρώπινα. Έτσι, γιατί έζησες πέντε δέκα πράγματα με αυτό το πρόσωπο. Δεν κρατάς κακία. Και ποιος ο λόγος να το κάνεις άλλωστε; Τι θα κερδίσεις;
Το ζήτημα είναι πως πάλι νιώθεις κενό. Το ίδιο κενό με τότε κι ας άκουσες λόγια μετάνοιας. Κενό γιατί αντιλαμβάνεσαι πως ξανά κάποιος σου ζήτησε μια συγγνώμη τη στιγμή που δεν την άξιζες.
Γιατί πλέον δεν υπάρχει τίποτα που να σε δένει μαζί του. Πάλι δε σου δίνει τίποτα. Κι όταν κάποιος δε σου δίνει τίποτα, αυτόματα δε σου χρωστάει και κάτι. Με μια συγγνώμη εκ των υστέρων επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό. Λόγια που δεν έχουν νόημα, παγωμένα συναισθήματα και τελειωμένες καταστάσεις που δεν έχουν καμιά προοπτική να αναστηθούν.
Η έκφραση: «από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο» επιβεβαιώνεται σε μια τέτοια περίπτωση. Γιατί ο κόσμος έχει χαζέψει. Τη στιγμή που πρέπει να τη ζητήσει κάνει τον κινέζο κι όταν δεν είναι απαραίτητο πια την πιπιλάει, έτσι, σαν καραμέλα.
Φτάνει. Ως εδώ. Δε δίνεις άλλη έκταση. Συγχωρείς, γιατί αυτό είναι πρέπον για ‘σένα και συνεχίζεις. Πας παρακάτω. Ο χρόνος μια τέτοιας «συγγνώμης» έληξε. Κι όποιος σου τη ζήτησε εύχεσαι να έχει μια καλή τύχη από ‘δω και πέρα. Μακριά από ‘σένα πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου