Ο χρόνος σου ανήκει

Δικαιωματικά σου ανήκει. Όπως και η ζωή σου. Απόλυτη ευθύνη έχεις μόνο για αυτή, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις σου. Τι είναι όλα αυτά; Χρόνος.

Μην τον ζητιανεύεις. Μην τον ζητάς καν. Μην αισθάνεσαι ενοχές όταν και αν τον έχεις ανάγκη. Μην απολογείσαι για το γεγονός ότι τον χρειάζεσαι…

Ότι χρειάζεσαι εκείνον και μόνο με την ανεκτίμητη σιωπή του, όταν το όλο τριγύρω μοιάζει με ένα χάος φαινομενικό. Όσο μπαίνεις σε αυτό, τόσο τον χάνεις και μαζί με εκείνον και τον εαυτό σου.

Ο χρόνος με τον εαυτό σου, η ψυχική σου ηρεμία, ή τρικυμία, οι αναμνήσεις και οι μνήμες που ξυπνούν και ξεσπούν, οι άνθρωποι που ήρθαν, έμειναν, ή έφυγαν, ή θα ξανάρθουν κάποτε, δε ξέρεις ποτέ… Όλα κομμάτια σου είναι. Και είναι χρόνος. Και περνάει…

Βίωσέ τον σε φιλιά που κόβουν ανάσες και πάγωσέ τον.

Κλείσου μέσα στην αγκαλιά του, σκέψου βαθιά, αναθεώρησε.

Άλλαξε μέσα από αυτόν, αν το έχεις ανάγκη, το ζητάς… Είναι δικαίωμά σου.

Αξιοποίησέ τον για σένα με όσο πιο υγιή τρόπο γίνεται. Μπορείς.

Σπάσε τα κουτιά που κάποτε ασυνείδητα ίσως σε έβαλαν μέσα και με τον καιρό έγινες ένα μαζί τους. Σπάσε εσύ και ας πονάς. Είναι μέρος της διαδικασίας.

Όσο φοβάσαι τον πόνο, όσο φοβάσαι τον φόβο, τον θρέφεις και παραμένεις στην «ασφάλεια» του να ζεις με αυτό, γιατί κάποτε… έτσι έμαθες.

Δώσε χρόνο στον εαυτό σου λοιπόν, για να σε μάθεις ξανά και αυτή τη φορά ουσιαστικά.

Ό,τι κι αν λένε για το χρόνο, ότι περνάει γρήγορα, ότι πιέζει, ότι σε βιάζει κλπ, μόνο τρόμο καλλιεργούν και είναι τόσο βολικό σε μια εποχή τρομολαγνείας, γεμάτη άγχος και κρίσεις αβάσιμες από παντού.

Ο χρόνος σου ανήκει και σου ανήκει δικαιωματικά σε αυτό εδώ το πέρασμα.

Γιατί ο χρόνος, το πέρασμα είναι… Η αρχή και το τέλος, είναι δεδομένα. Όλο το υπόλοιπο, είναι το «κομμάτι» μας και είναι δικό μας.