Από όστρακο του 2ου ή 1ου αιώνα π.Χ. προέρχονται τα υπολείμματα ενός μίμου στον οποίον κάποιος μεθυσμένος διακατέχεται από το πάθος του έρωτα. Ένα δεύτερο, νηφάλιο πρόσωπο προσπαθεί να τον συγκρατήσει:[Α] Ο καημένος είναι μεθυσμένος κι έτσι είναι όλος χαρά.
Πρόσεχε, πρόσεχε!
[Β] (Κάτι κοπέλες ήταν όμορφες), Νύμφες του νερού μ’ ωραίους αστραγάλους.
Κι απ’ τις πολλές προπόσεις βακχεύω και χοροπηδώ.
[Α] Αλίμονο, ταλαίπωρε!
[Β] Για πανηγύρι είμαι έτοιμος.
Έχω ένα τραύμα αφανέρωτο αγάπης απ’ την Κύπριδα.
Ο Έρωτας με συνέλαβε ο γόης. Έπεσε μέσα στην ψυχή μου,
με κάνει να χάνω το μυαλό μου.
[Α] Έχεις μεθύσει υπερβολικά. Συγκράτησε τον εαυτό σου, να μην πάθεις τίποτα!
[β] Άσε με να ορμήσω και μην μου αποσπάς την προσοχή.
Το ομολογώ πως αγαπώ, πως είμαι ερωτευμένος.
Ωστόσο δεν παραπονιέμαι. Όλοι μας γενικά δεν αγαπάμε
το δώρο της θεάς από την Πάφο και προπαντός
όταν έχουμε πιει κρασί ανέρωτο;
Ο Διόνυσος κι ο Έρωτας μαζί με καίνε.
Σ’ αυτούς τρόπος δεν υπάρχει ν’ αντισταθεί κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου