Μοῖσα δ᾽ οὐκ ἀποδαμεῖ [στρ. γ]τρόποις ἐπὶ σφετέροισι· παντᾷ δὲ χοροὶ παρθένων
λυρᾶν τε βοαὶ καναχαί τ᾽ αὐλῶν δονέονται·
40 δάφνᾳ τε χρυσέᾳ κόμας ἀναδήσαν-
τες εἰλαπινάζοισιν εὐφρόνως.
νόσοι δ᾽ οὔτε γῆρας οὐλόμενον κέκραται
ἱερᾷ γενεᾷ· πόνων δὲ καὶ μαχᾶν ἄτερ
οἰκέοισι φυγόντες [αντ. γ]
ὑπέρδικον Νέμεσιν. θρασείᾳ δὲ πνέων καρδίᾳ
45 μόλεν Δανάας ποτὲ παῖς, ἁγεῖτο δ᾽ Ἀθάνα,
ἐς ἀνδρῶν μακάρων ὅμιλον· ἔπεφνέν
τε Γοργόνα, καὶ ποικίλον κάρα
δρακόντων φόβαισιν ἤλυθε νασιώταις
λίθινον θάνατον φέρων. ἐμοὶ δὲ θαυμάσαι
θεῶν τελεσάντων οὐδέν ποτε φαίνεται [επωδ. γ]
50 ἔμμεν ἄπιστον.
κώπαν σχάσον, ταχὺ δ᾽ ἄγκυραν ἔρεισον χθονί
πρῴραθε, χοιράδος ἄλκαρ πέτρας.
ἐγκωμίων γὰρ ἄωτος ὕμνων
ἐπ᾽ ἄλλοτ᾽ ἄλλον ὥτε μέλισσα θύνει λόγον.
***
Απ᾽ τη ζωή τους πουθενά δεν λείπει η Μούσα· [στρ. γ]παντού χοροί παρθένων και λυρών βοέςκι αυλών αντίλαλοι δονούνε τον αέρα·40με χρυσές δάφνες έχοντας τα μαλλιά τους δεμέναγλεντοκοπούν όλο χαρά,κι ούτε οι αρρώστιες ούτε τα φριχτά γεράματατην άγια αυτή γενιά δεν βασανίζουν·μακριά από κόπους και μακριά από μάχες
ζουν ήσυχοι χωρίς τον φόβο της Νέμεσης, που του δικαίου είναι η ασπίδα. [αντ. γ]Γεμάτος θάρρος στην καρδιά του45ήρθε μια μέρα της Δανάης ο γιος —τον οδηγούσε η Αθηνά—στον λαό των μακαρίων ανθρώπων,σκότωσε τη Γοργώ και, παίρνοντας την κεφαλή τη φιδοπλουμισμένη,ήρθε να φέρει λίθινο θάνατο στους νησιώτες.
Για μένα ό,τι τελέσουν οι θεοί, [επωδ. γ]50όσο κι αν είναι θαυμαστό, απίστευτο δεν είναι.Σταμάτα, ωστόσο, το κουπί και από την πρώρα ρίξεστη στεριά την άγκυρα, για να μας προφυλάξει από τις ξέρες.Γιατί και τα έξοχα των εγκωμίων τραγούδιασαν μέλισσα από άλλο σε άλλο θέμα πάνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου