Όταν αρχίζουμε να έχουμε αμφιβολίες για τον εαυτό μας και αγωνία για το πώς θα πάνε τα πράγματα, χάνουμε επαφή με την ευτυχία μας.Δεν υπάρχει φόβος και άγχος ή ανασφάλεια όταν είμαστε συνδεδεμένοι με τον αληθινό μας εαυτό, ο οποίος ξέρει πώς θα βρει τη λύση στο τώρα και στο αύριο.
Εκεί που νιώθουμε καλά και χαλαροί, ασφαλείς και ευτυχισμένοι, έρχεται μια φωνή μέσα μας και μας αρχίζει ένα διάλογο τρόμου. Είναι σαν να ζει στο μυαλό μας ένας φιλοξενούμενος φίλος, όχι ο εαυτός μας, που μας κάνει ράκος με τα αρνητικά του σχόλια. Όταν αναλογιζόμαστε τι έχει πει μέσα στο μυαλό μας, τρομάζουμε. Πώς είναι δυνατόν εμείς να πιστεύουμε τέτοια πράγματα για τον εαυτό μας;
«Σιγά μην ακούσω εσένα», «Πάλι θα τα θαλασσώσεις στη σχέση σου», «Πάντα κάποιος άλλος παίρνει την προαγωγή που αξίζεις», «Ποια θα βρεθεί να σε αγαπήσει;», «Κοίτα μην κάνεις κανένα λάθος την ώρα της παρουσίασης», «Εσύ φταις για όλα».
Αν οι σκέψεις αυτές έβγαιναν από το στόμα ενός «φίλου», θα τον κρατούσαμε σαν φίλο για καιρό ή θα τον απορρίπταμε αμέσως; Κι όμως, στον εαυτό μας επιτρέπουμε να μας κριτικάρει με σχόλια που «κόκαλα τσακίζουν».
Οι σκέψεις μας τρέχουν και δεν μπορούμε να τις σταματήσουμε. Μερικές μπορεί να μας ενθαρρύνουν για θετικές πράξεις και μερικές για αρνητικές. Δε χρειάζεται όμως να πιστεύουμε όλα όσα σκεφτόμαστε ούτε να τα υπακούμε. Αν συνέβαινε αυτό, θα είχε ήδη καταστραφεί η ζωή μας και ο κόσμος όλος από τις χιλιάδες μας σκέψεις καταστροφολογίας.
Αυτός ο διάλογος οφείλεται στο άγχος μας. Στη λάθος ενεργοποίηση συστήματος ασφαλείας ότι κινδυνεύουμε, ενώ δε βρισκόμαστε μπροστά σε αληθινό κίνδυνο, όπως πυρκαγιά, ατύχημα, ένα λιοντάρι στη ζούγκλα ή κάποιον που μας απειλεί με μαχαίρι.
Όσο συχνότερα το σύστημα κινδύνου ενεργοποιείται για όχι και τόσο σημαντικούς λόγους, τόσο περισσότερο οι δυνάμεις μας εξαντλούνται, με αποτέλεσμα να χάνουμε επαφή με τη χαρά της ζωής.
Αυτή την ενεργοποίηση του συστήματος ασφαλείας εμείς τη λαμβάνουμε σαν αληθινό κίνδυνο. Έτσι, αρχίζει να χτυπάει η καρδιά μας, να ιδρώνουν τα χέρια, να παγώνει το αίμα στις φλέβες μας, να παραλύουν τα πόδια, να κομπιάζει η φωνή μας.
Πρέπει να ξέρουμε ότι το δημιουργικό άγχος που αφορά την ολοκλήρωση μιας πολύπλοκης δουλειάς που μας ευχαριστεί είναι φίλος μας.
Αντίθετα, το άγχος που εκδηλώνεται σαν μια αρνητική φωνή που αμφιβάλλει για την αξίας μας, τις ικανότητές μας και δημιουργεί ένταση και καταπιεσμένα συναισθήματα μας φθείρει.
Δε χρειάζεται να υπακούμε σε κάθε αρνητικό σήμα που παίρνουμε από τις σκέψεις μας. Ούτε να είμαστε έτοιμοι για μάχη ή για φυγή, σαν να βρισκόμαστε σε πόλεμο ή στη ζούγκλα, ανησυχώντας διαρκώς. Αφού ξέρουμε από προηγούμενες εμπειρίες μας ότι τα έχουμε καταφέρει με θετικά αποτελέσματα σε πολλές περιπτώσεις, γιατί να δίνουμε σημασία σε κάθε φόβο και αμφιβολία που ξεπηδάει από το μυαλό μας;
Λίγη χαρά παραπάνω δε βλάπτει. Αν μπορούσαμε να παίρνουμε τη ζωή και τον εαυτό μας λίγο πιο χαλαρά – όχι ανεύθυνα – θα ήταν ό,τι καλύτερο.
Μπορεί εμείς να μεγαλοποιούμε τα προβλήματά μας και να επηρεάζουμε τη σωματική και ψυχική μας υγεία με το άγχος μας, όμως το υποσυνείδητό μας επεξεργάζεται τη λύση τους ακόμα κι όταν εμείς κοιμόμαστε.
Την ώρα που εμείς φθείρουμε την υγεία μας, την παραγωγικότητά μας, την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, το υποσυνείδητό μας δουλεύει σιωπηλά. Όσο πιο ήρεμα αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας, τόσο αφήνουμε τα συστήματά μας να λειτουργήσουν και να μας υποδείξουν τις λύσεις που αναζητάμε.
