Ακούγεται τόσο εύκολο και τόσο αυτονόητο. Είμαστε τόσο σίγουροι ότι αυτό ζούμε, όμως, στην πραγματικότητα πολύ συχνά χανόμαστε στα φαντάσματα του παρελθόντος ή στις προσδοκίες του μέλλοντος. Και αναζητούμε κάτι που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πουθενά γύρω μας, με αποτέλεσμα να νιώθουμε μια απουσία, ένα κενό και μια ανάγκη για ανακάλυψη… Ανακάλυψη μιας χαμένης ζωής που ανήκει στο παρελθόν ή ανακάλυψη μιας ιδανικής ζωής που ανήκει στο μέλλον, γιατί εκεί όλα μπορούμε να τα φτιάξουμε όπως εμείς θέλουμε, χωρίς λάθη, χωρίς ελαττώματα, χωρίς πληγές, χωρίς απογοητεύσεις.
Ας αναλογιστούμε λίγο πόσο συχνά χανόμαστε τελείως από το σήμερα, ουσιαστικά δεν ζούμε καθόλου στο σήμερα, καθώς είμαστε αφοσιωμένοι σε προβλήματα του παρελθόντος ή σε μελλοντικούς προβληματισμούς και όνειρα.
Τι κάνω τώρα; Αυτή τη στιγμή… και πόσο εδώ είμαι σ’ αυτό το τώρα; Πόσα «τώρα» έχουν περάσει στα οποία εμείς ήμασταν αλλού;
Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να αναγνωρίσουμε όλα εκείνα τα μικρά όμορφα πράγματα που μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε καλά; Γιατί είναι τόσο ανέφικτο να ζήσουμε το τώρα;
Τώρα… πόσο εδώ είμαι, λοιπόν, στις στιγμές που ζω, στους ανθρώπους που συναντώ, στα τραγούδια που ακούω, στις βόλτες που κάνω, στις συζητήσεις που κάνω και στις αλληλεπιδράσεις που έχω, στη δουλειά που κάνω με ή χωρίς την αποκλειστική επιλογή μου, στην καθημερινότητα που ζω με τα θετικά και τα αρνητικά που έχει…
Πόσο εδώ είμαι στο τώρα, σ’ αυτό που ζω; Και πόσο χάνομαι μέσα σε κάτι άλλο κάθε φορά που μένω απλά στο πως θα ήθελα να είναι τα πράγματα, στο πώς θα ήθελα να είναι οι καταστάσεις που βιώνω και πώς να είναι οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι.
Τα πράγματα, οι καταστάσεις και οι άνθρωποι μπορεί να μην γίνουν ποτέ όπως ακριβώς θέλω, εγώ, όμως, θα έχω χάσει το σήμερα και όταν συσσωρευτούν πολλά «σήμερα» μια μέρα θα συνειδητοποιήσω ότι θα έχω χάσει τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου