Περί του ‘τείχους’ των Πεποιθήσεων

“Πεποίθηση: το πλασματικό αντίγραφο προστασίας μας, από κάθε αρνητικό μας συναίσθημα. Η προστατευτική λειτουργία του Εγώ, απέναντι στον εσωτερικό μας πόνο, με την οποία διαμορφώνει μια εσωτερική διαδικασία κουκουλώματος αυτού που πραγματικά συμβαίνει”.

Πόσοι έχουμε ακούσει τη φράση «να είσαι ο εαυτός σου» και πόσοι σκεφτήκαμε αμέσως σχεδόν εκνευρισμένα «τι θες να πεις; Τι κάνω που δεν είμαι ο εαυτός μου;». Όμως η φράση «γνώθι σ’ αυτόν» στο ιερό των Δελφών, δείχνει ότι η αναζήτηση του Εαυτού, είναι σίγουρα μια πολύ σημαντική εσωτερική διεργασία.

Αναζητώντας τον Εαυτό μας
«Να είσαι ο εαυτός σου» λένε κάποιοι, προσθέτοντας, «ο Εαυτός σου είναι μέσα σου», χωρίς να ρωτούν «πες μας τη γνώμη σου για τον εαυτό σου» ή «πες μας πως θεωρείς ότι σε βλέπουν οι άλλοι» ή ακόμη «πες μας τη δική σου γνώμη για τους άλλους, τα παράπονα και τις χαρούμενες στιγμές μαζί τους». Αντί για αυτό, ακούς: «δεν υπάρχουν άλλοι», «οι άλλοι είσαι Εσύ», αφήνοντάς σε σαν κουφάρι άδειο από Εαυτό, μιας και οι ερωτήσεις μέσα σε δευτερόλεπτα ή θα σε πνίξουν, ή θα σε μετατρέψουν σε άβουλο πειθήνιο και εσωστρεφές όν.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί είναι δύσκολο στον κάθε ένα να είναι ο Εαυτός του; Ποια είναι η δυσκολία; Ποιο είναι το σημείο, όπου στο δύσκολο ταξίδι προς τον Ανώτερο Εαυτό μας, τα παρατάμε και γυρίζουμε πίσω, τις περισσότερες φορές, εξαπατώντας τον, ότι τον βρήκαμε και ζούμε πια μαζί του, ενώ το μόνο που έχουμε κατορθώσει, είναι να γιγαντώσουμε το Εγώ μας;

Αντιμέτωποι με τις πεποιθήσεις μας
Όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, μόλις αποφασίσουμε να στρέψουμε την προσοχή μας προς τα μέσα κι αρχίσουμε να ψάχνουμε για τον Εαυτό μας ή κατά άλλους τον Ανώτερο Εαυτό μας, θα βρεθούμε μπροστά σε ένα τείχος σχεδόν αδιαπέραστο, το οποίο έχει συσσωρεύσει όλες τις εμπειρίες από την ζωή που έχουμε ζήσει από την παιδική μας ηλικία, οι οποίες μοιάζοντας με γιγαντιαία τούβλα, αφέθηκαν όλο αυτό το διάστημα και έκτισαν, η μία πάνω στην άλλη, ένα πολύ γερό κάστρο, μέσα στο οποίο, έχουν οχυρωθεί όλα τα Εγώ μας. Όμως αν και το κλειδί για να ανοίξεις αυτό το κάστρο, είναι η λέξη «αποδοχή», τίποτε δεν μαρτυρά αυτό που θα ακολουθήσει αν το βάλεις στην κλειδαριά του.

Τίποτα που να σου αφήνει να αντιληφθείς αυτό που θα διαπεράσει ολόκληρο το σώμα σου, μέχρι την ψυχή σου. Τίποτα που να κάνει εμφανή αυτό τον αφόρητο εσωτερικό πόνο που σου κόβει την ανάσα, σε θυμώνει, σε αγριεύει, σε μεταμορφώνει σε άγριο θηρίο, σε άμορφη ενέργεια πίσω στην εποχή που ακόμη ο κόσμος ήταν ασχημάτιστος, αφήνοντάς σε εκεί μπροστά στη μεγάλη πύλη να ουρλιάζεις, λυγίζοντας στιγμή τη στιγμή. Διότι πριν να σου συμβεί αυτό, όλοι σχεδόν παρέλειψαν να σου μιλήσουν για τούτο το φαινόμενο. Για αυτή τη στιγμή. Για τις πεποιθήσεις σου. Τι είναι, πως δημιουργούνται, πως τις ξεπερνάς και πως φτάνεις τελικά στο μεγάλο σκοπό σου; Τη συνάντηση με τον Εαυτό σου;

Τι είναι πεποίθηση
Οι πεποιθήσεις, είναι αδύνατον να διαμορφωθούν, όταν είσαι μόνος σου. Διότι οι πεποιθήσεις δημιουργούνται από τη δική σου αλληλεπίδραση με όλους τους άλλους. Οι πεποιθήσεις, είναι η αντανάκλαση της δικής σου συνείδησης, πάνω τους. Όμως, αυτό που τις γεννά, είναι η επίγνωση, η αλλοιωμένη αντανάκλαση της συνείδησης της ψυχής μας πάνω στη Συνειδητότητα. Το ψευδές σήμα που προέρχεται από την ψυχή όταν το ‘σήμα’ της προσπίπτει στον αισθητό κόσμο. Αυτή η αλλοιωμένη συνείδηση που αρχίζει και διαμορφώνεται μέσα μας, αρχίζοντας αμέσως και αλληλεπιδρά με τα πάντα. Μόλις όμως προσπέσει πάνω στη επίγνωση των «άλλων», εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αρχίζει και διαμορφώνεται η πεποίθηση.

Η προστατευτική δηλαδή λειτουργία του Εγώ, το οποίο ξεκινά και διαμορφώνει μια εσωτερική διαδικασία, με σκοπό να καλύψει τον εσωτερικό πόνο που αισθανόμαστε σε κάποιο σημείο του συναισθηματικού μας κόσμου. Η πλασματική θεραπεία του εσωτερικού μας πόνου μέσω του Εγώ μας. Και λέω πλασματική διότι είναι απλά «κουκούλωμα» και όχι πραγματική θεραπεία. Η αιτία που προκαλεί τον πόνο, συνεχίζει και υπάρχει εκεί, μιας το μόνο που κάνει το Εγώ, είναι να την «κουκουλώνει» με μια δραστηριότητα η οποία απλά «προλαβαίνει» τον εσωτερικό πόνο, πριν αυτός αναδυθεί.

Λειτουργικές πληροφορίες
Η ψυχή περιλαμβάνει «λειτουργικές» πληροφορίες (τα στοιχεία της συνείδησής μας μέσω των οποίων λειτουργούμε μέσα στον αισθητό κόσμο) και πληροφορίες «διαμόρφωσης» (τα στοιχεία του χαρακτήρα μας). Οι λειτουργικές πληροφορίες της συνείδησής μας, προσπίπτουν πάνω στη ροή της Συνειδητότητας για να διαμορφώσουν τον αισθητό κόσμο, αντανακλώνται και επιστρέφουν πίσω σε μας. Η επιστροφή όμως είναι αλλοιωμένη.

Πρώτη αλλοίωση. Τα στοιχεία της συνείδησής μας μετατρέπονται σε «επίγνωση» η οποία μόλις αρχίσει να πάλλεται με την αλληλεπίδρασή της με όλα γύρω, δημιουργεί αυτόματα ένα αλλοιωμένο δίπολο Το επίπεδο αυτό της «επίγνωσης», γίνεται αμέσως αντιληπτό από το Εγώ, το οποίο αυτομάτως, αρχίζει και αλληλεπιδρά με όλους. Όμως με την αλληλεπίδραση αυτή παράγει ένα ακόμη δίπολο. Παράδειγμα, το στοιχείο της συνείδησης «πίστη», το αρχικό δίπολο της επίγνωσης «εμπιστοσύνη – αμφιβολία» το οποίο με τη σειρά του αλλοιώνεται σε «έλεγχο και προδοσία»

Πληροφορίες διαμόρφωσης
Η ψυχή όμως, εκτός από τις λειτουργικές πληροφορίες μέσω των οποίων λειτουργεί το σώμα και αντιλαμβάνεται τον κόσμο, περιλαμβάνει και τις πληροφορίες «διαμόρφωσης», βάσει των οποίων, το άτομο θα διαμορφώσει τα στοιχεία του χαρακτήρα του. Αυτές είναι βασικές πληροφορίες-αρχεία, όπως για παράδειγμα παιδί, θύμα, πόρνη, καταστροφέας, ηγέτης, καλλιτέχνης, δικαστής, ιερέας, θεραπευτής, μύστης, ήρωας, ζητιάνος, διασώστης κλπ.

Αρκετά τέτοια αρχεία, συνδυάζονται με άλλα και είναι σε περισσότερο συχνή εμφάνιση ανάμεσα στις ψυχές. Μερικά, εμφανίζονται ως κοινά σε όλες τις ψυχές των ανθρώπων, ενώ τα υπόλοιπα ποικίλουν από ψυχή σε ψυχή. Σε κάθε ψυχή, όμως κυριαρχούν περίπου δώδεκα τα οποία και διαμορφώνουν τον σκελετό του χαρακτήρα μας. Έτσι λοιπόν, η ψυχή εισέρχεται στο ανθρώπινο σώμα με πέντε βασικά λειτουργικά αρχεία και δώδεκα διαμόρφωσης.

Η αλληλεπίδραση της πληροφορίας
Η κάθε ψυχή, αλληλεπιδρά με όλες τις πληροφορίες της συγχρόνως, κάθε μία λειτουργική μαζί με κάθε μία διαμόρφωσης, αλλά όλες μαζί, κάθε στιγμή, σε κάθε αλληλεπίδραση, σε όλη τη ζωή του ατόμου, συνεχώς και χωρίς διακοπές. Το άτομο, ξεκινώντας την αλληλεπίδραση των χαρακτηριστικών του με το περιβάλλον του, θα εισπράττει θετικές και αρνητικές αντιδράσεις οι οποίες θα ενεργοποιούν τα δύο (θετικό και αρνητικό) άκρα της επίγνωσης. Για το αρχείο της πίστης ως παράδειγμα, κάθε θετική αντίδραση θα συγκαταλέγεται στο άκρο «εμπιστοσύνη» και κάθε αρνητική στην «αμφιβολία».

Όσο περνά ο χρόνος και οι εμπειρίες συσσωρεύονται, αρχίζουν να αυξάνουν και οι αντιδράσεις που εισπράττει το Εγώ. Στις αρνητικές αντιδράσεις, αρχίζει και αυξάνεται η αμφιβολία, η οποία μόλις περάσει ένα επίπεδο αντοχής, δημιουργείται το επόμενο επίπεδο. Έτσι η επίγνωση δημιουργεί την πεποίθηση η οποία έχει να κάνει με τη συνολική αίσθηση που έχει συγκεντρώσει το άτομο από την αλληλεπίδραση αυτή. Και εδώ η «εμπιστοσύνη –αμφιβολία», μεταλλάσσεται πλέον σε «έλεγχο -προδοσία».

Αλληλεπίδραση με το περιβάλλον
Το επίπεδο της επίγνωσης όμως δημιουργεί αίσθηση. Εσωτερική αίσθηση. Και η αίσθηση αυτή στην αρνητική αυτή έκβαση, είναι εσωτερικός πόνος ενώ στην αντίθετη περίπτωση εσωτερική χαρά. Ηδονή. Τώρα αναλαμβάνει εργασία το Εγώ, το οποίο για να προφυλάξει το αισθητό σώμα μας από την αίσθηση του πόνου, δημιουργεί αυτόματα, ένα εσωτερικό ανάχωμα, ένα φίλτρο συναισθήματος, την πεποίθηση. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση της προδοσίας, το Εγώ, διαμορφώνει αστραπιαία, την πεποίθηση ή τη συμπεριφορά του «ελέγχου». Τι σημαίνει αυτό; Το κάθε Εγώ, μόλις ανιχνεύσει στο σώμα αίσθηση εσωτερικού πόνου από προδοσία στη συνείδηση, αρχίζει και μετατρέπει το αρχείο της «πίστης» σε «έλεγχο». Τι κάνει δηλαδή;

Πριν ξεκινήσει την επόμενη φορά να λειτουργεί το κάθε αρχείο του χαρακτήρα μας, το Εγώ ελέγχει τα πάντα. Ποια πάντα; Το περιβάλλον και ειδικότερα τους «άλλους». Σκανάρει ενεργειακά να εντοπίσει κάποιο άτομο από το οποίο μπορεί να πληγωθεί συναισθηματικά. Κι όσο το κάνει αυτό, κρατάει το αρχείο του χαρακτήρα του, το χάρισμά του, σε σιγή. Δηλαδή τι κάνει στην ψυχή, και στον Ανώτερο Εαυτό; Τον προδίδει… Ναι τον προδίδει; Κυριαρχεί πάνω στις ιδιότητες της ψυχής απενεργοποιώντας το χάρισμα μας, απλά και μόνο για να μην νοιώσει το αισθητό σώμα, εσωτερικό πόνο… Και πότε το κάνει αυτό; Όταν αλληλεπιδράσει με τους «άλλους» και έχει εμπειρία αρνητικής αντίδρασης… Και πως το κάνει; Αντιδρώντας με τον ίδιο τρόπο… Προδίδοντας… Και την ψυχή αλλά και τον «άλλον» ο οποίος αλληλεπιδρά επίσης για τους δικούς του λόγους…

Το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης
Αποτέλεσμα πρώτο. Το αρχέτυπο του χαρακτήρα μας, είναι πλέον σχεδόν απενεργοποιημένο από το Εγώ, το οποίο αρχίζει να δίνει χιλιάδες δικαιολογίες για αυτό. Αν για παράδειγμα το χάρισμά σου είναι η ζωγραφική, τότε σου ψιθυρίζει άηχα μέσα σου: «Αν γίνεις ζωγράφος, θα μείνεις, φτωχός, δεν υπάρχει μέλλον, δεν καταλαβαίνουν από τέχνη, θα πεθάνεις στην ψάθα, είναι εκτός μόδας…» και ότι άλλο θες, απλά και μόνο επειδή υπάρχει πλέον η πεποίθηση του ελέγχου…

Αποτέλεσμα δεύτερο. Από τη στιγμή που θα καταγραφεί κάποια πεποίθηση στην επίγνωσή μας, το Εγώ, κάθε Εγώ, μπορεί να τη χρησιμοποιήσει όπου θέλει. Σε όλες τις καταστάσεις της ζωής. Η πεποίθηση όμως είναι ενεργειακή πληροφορία και έτσι είναι αναγνωρίσιμη σιωπηρά όλους. Το κάθε Εγώ δηλαδή, σκανάροντας το περιβάλλον, δηλαδή τη Συνειδητότητα, την εντοπίζει αμέσως στον «άλλον» και αντιδρά αυτόματα και σιωπηρά.

Πως; Πληγώνοντας πρώτο, πριν προλάβει και αισθανθεί τον εσωτερικό πόνο. Μια αντίδραση, η οποία προκαλεί το αντίδοτο του πόνου. Την ηδονή. Κι έτσι αρχίζει ένας υποσυνείδητος φαύλος κύκλος, όπου το Εγώ πλέον κυριαρχεί, χωρίς ο άνθρωπος (το σώμα) να κατανοεί τι ακριβώς συμβαίνει. Κι αυτό συνεχίζεται με όλα τα λειτουργικά αρχεία, με κάθε ένα από τα αρχεία διαμόρφωσης. Όπου στο τέλος, το άτομο, έχει χάσει εντελώς τον έλεγχο και αποφασίζει να στραφεί προς το εσωτερικό του. Αλλά αγνοώντας αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα, απελευθερώνει στην επιφάνεια όλες τις πεποιθήσεις, χωρίς εντοπισμό τους. Χαοτικό…

Έξοδος και επιστροφή της ψυχής
Και αφού το άτομο, καταστρέψει τόσο τη δική του ζωή όσο και των άλλων γύρω του, στο τέλος πεθαίνει και βιολογικά. Η ζωή που έχει ήδη ζήσει όμως, είναι καταγεγραμμένη στην τέταρτη διάσταση από όπου αποχωρεί η ψυχή. Μόλις λοιπόν η ψυχή αρχίζει το ταξίδι της επιστροφής της μέσα στη τέταρτη, ‘βλέπει’ τη ζωή που έχει ζήσει, θυμάται και αντιλαμβάνεται ενεργειακά τι έχει συμβεί. Τι δηλαδή παραμένει σε ασυμφωνία με την αρχική της επιλογή. Κι αυτό την αναγκάζει να ξαναγυρίσει πίσω στον κόσμο, ώστε να το διορθώσει.

Κατεβαίνοντας όμως πάλι στον αισθητό κόσμο, έχει μαζί της το λόγο της επιστροφής της. Το πρόβλημα το οποίο σκοπεύει να διορθώσει. Πως θα το κάνει όμως αυτό; Με υπενθύμιση. Πως δηλαδή; Μέσω των «άλλων». Η ψυχή, μέσα στην τέταρτη (ή και την πέμπτη) διάσταση, συνεχίζει να αλληλεπιδρά με τις άλλες ψυχές και τις ζωές που υπάρχουν εκεί. Ολόκληρη η επόμενη ζωή μιας ψυχής, υπάρχει ήδη εκεί. Αυτός είναι ο λόγος που κάνει ‘εκεί’ την επιλογή της. Τη «βλέπει» τη ζωή, την «αντιλαμβάνεται» ενεργειακά και εδώ, -στον αισθητό κόσμο- της μένει να την ολοκληρώσει.

Προσπάθεια πάλι
Έτσι λοιπόν η ψυχή επανέρχεται στην (επόμενη) ζωή της και αρχίζει να ζει στο νέο σώμα της, μαζί με το πρόβλημα. Όμως μέσα στον κόσμο, πάλι δεν θυμάται την προηγούμενη ζωή της. «Ξεχνά» τις λεπτομέρειες, οι οποίες όμως είναι καταγεγραμμένες μέσα στη Συνειδητότητα η οποία δημιουργεί τη ζωή της. Έτσι οι λεπτομέρειες τις οποίες θέλει να θυμηθεί, εμφανίζονται στη νέα αυτή ζωή της διαδοχικά η μία μετά την άλλη μέσω των καταστάσεων που ζει αλληλεπιδρώντας με τους άλλους. Γεννιέται και η ροή της Συνειδητότητας αρχίζει και εμφανίζει τους «άλλους» με τους οποίους θα αλληλεπιδράσει και θα αρχίσει να «θυμάται» το πρόβλημα. Κι όσο περνάει ο χρόνος και αυτό παραμένει, τόσο το πρόβλημα εντείνεται, αναγκάζοντάς την να σπαταλήσει δύο, πέντε, οκτώ ζωές μέχρι να φτάσει στο επίπεδο να το «δει» ολοκληρωτικά και να το θεραπεύσει.

Πως θα το θεραπεύσει όμως; Όσο το πρόβλημα μεγαλώνει, το άτομο ελέγχει τα πάντα διαρκώς και μόλις υποπτευθεί ότι κάποιος ετοιμάζεται να το πληγώσει, προλαβαίνει και πληγώνει τον άλλον πρώτο, μετατρέποντας το αίσθημα εσωτερικού πόνου σε ηδονή. Όμως είναι αδύνατον να προλαβαίνει πάντα. Αντίθετα, όσο εκκρεμεί το πρόβλημα, στην προσπάθεια να θεραπευθεί, η Συνειδητότητα εμφανίζει αμφίδρομα μπροστά του δυνατές καταστάσεις εσωτερικού πόνου. Έτσι, συνεχίζεται σε βάθος αρκετών ζωών, μια αλληλουχία πόνου και πεποίθησης με παράλληλη αδυναμία να βρει τον αληθινό του Εαυτό. Κάποια στιγμή, όσο η ψυχή ωριμάζει, αντιλαμβάνεται ότι είναι περιττό να κατηγορεί μόνο τους άλλους για κάτι που κάνει κι εκείνη. Συνειδητοποιεί ότι η απουσία της συνείδησή της μέσω της αλλοιωμένης της επίγνωσης και των πεποιθήσεων, επαναλαμβάνει καταστάσεις χωρίς να τις συνειδητοποιεί. Εκείνη η στιγμή είναι η στιγμή της αποδοχής. Η έναρξη της θεραπείας. Όμως δεν αρκεί αυτό. Διότι παράλληλα με την αποδοχή αυτή, θα πρέπει να ελευθερώσει τον εαυτό από τις δικαιολογίες που δίνει πάντα το Εγώ, όταν πληγώνει.

Αποδοχή και θεραπεία
Για να αποδυναμώσει λοιπόν το Εγώ από την κυριαρχία αυτή, θα πρέπει συνειδητά, να υπερισχύσει απέναντί του και να κάνει την υπέρβαση, δίνοντας στους «άλλους» επίσης το δικαίωμα να πληγώνουν. Με τη συνειδητή αυτή επιλογή, παρεμβαίνει στο συναίσθημα πόνου –ηδονής. Και όσο περισσότερο αφήνει τους άλλους να ενεργούν, τόσο περισσότερο αφήνει ελεύθερα τα αρχέτυπα διαμόρφωσης της. Για όλα τα λειτουργικά αρχεία ένα-ένα. Στην αδικία, στην απόρριψη, την εγκατάλειψη, στην ταπείνωση και φυσικά στην προδοσία. Το άτομο, δίνοντας την «άδεια» στους «άλλους» να το πληγώσουν, σταματάει να παραμορφώνει το σήμα τους, αλλά το αφήνει να περάσει από μέσα του, χωρίς να το αντανακλάσει σαν πεποίθηση. Και έτσι, «κατεβάζει» την ένταση ολόκληρου του πεδίου στο οποίο βρίσκεται.

Κι αφού το επαναλάβει αρκετές φορές ώστε να καταγραφεί στη Συνειδητότητα, οι «άλλοι» παύουν να το εντοπίζουν ενεργειακά πάνω του. Έχει επέλθει η αποδοχή και η θεραπεία. Το τείχος του κάστρου του Εγώ, χάνεται, γίνεται αχνό, η πύλη ανοίγει και τα Εγώ χάνουν την κυριαρχία τους και την αρχική τους δύναμη. Ο χαρακτήρας πια μέσα του σαν πληροφορία, το μέρος του Εαυτού που περίμενε με υπομονή, ενώνεται με κάθε ένα κομμάτι του και συνθέτει το σύνολο του Ανώτερου Εαυτού. Το ίδιο άτομο σιγά-σιγά, βρίσκει τα κομμάτια-πληροφορίες της ψυχής του και συνθέτει τον Εαυτό του, μέχρι να ενωθούν όλα. Έτσι που να αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο, το οποίο πια θα δώσει μια ολοκληρωμένη μοναδικότητα στο σύμπαν. Κι όσο αισθάνεται αυτή τη μοναδικότητά του, τόσο θα ευγνωμονεί το ρόλο που έπαιξαν οι «άλλοι» στη ζωή του. Ένα ρόλο, που χωρίς αυτόν, θα παρέμενε ακόμη στην αρχή του ταξιδιού του.