Τελικά δεν υπάρχουν μόνο άνθρωποι χωρίς μυαλό …Απόδειξη αποτελεί ο Mike, το κοτόπουλο που κατάφερε να ζήσει 18 μήνες χωρίς κεφάλι!
Συνέβη τον Απρίλιο του 1945. Ο Mike, το “Ακέφαλο Κοτόπουλο”, ήταν να θυσιαστεί για να κάνει ένας αγρότης, το δείπνο στην πεθερά του. Το μενού περιελάμβανε κοτόπουλο ….
Δυστυχώς ή ευτυχώς, εξαρτάται πως το βλέπει κανείς, ο αγρότης αστόχησε. Το τσεκούρι του άφησε ανέπαφα το ένα αυτί και το μεγαλύτερο μέρος του εγκεφάλου του πουλιού.
Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κοτόπουλα που τρέχουν γύρω – γύρω όταν τους κόβουν το κεφάλι, ο Mike έκανε σε να μην είχε χάσει το κεφάλι του ποτέ και συνέχισε να λειτουργεί όπως ένα κανονικό πουλί.
Ο Olsen κάθισε σε μία γωνία και περίμενε το πουλί να πεθάνει. Όταν όμως είδε ότι το κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε, αποφάσισε να αλλάξει το μενού την ημέρας και να φροντίσει το άτυχο – ή τυχερό- πουλί.
Του έδωσε να πιει γάλα και νερό από τον ανοικτό οισοφάγο του, χρησιμοποιώντας ένα σταγονόμετρο και έριξε στον λαιμό του μικρά κομμάτια χαλικιού για να βοηθήσουν το στομάχι στο άλεσμα των τροφών.
Ο Mike από την αρχή μπόρεσε να περπατήσει, αλλά δεν είχε καλή ισορροπία. Σύντομα, όμως, βρήκε νέο κέντρο βάρους για να περπατά πιο σταθερά και συνήθισε την νέα του κατάσταση. Δεν μπορούσε πια να κράξει, αλλά έβγαζε έναν περίεργο ήχο.
Μετά από λίγο καιρό ο Olsen πήγε το πουλί στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα για να το μελετήσουν. Εκεί του έδωσαν και τον χαρακτηρισμό “Ακέφαλο Κοτόπουλο”.
Φωτογραφήθηκε για όλα τα μεγάλα περιοδικά και τις εφημερίδες της εποχής και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του σαν αξιοθέατο. Δεν άργησε να γυρίσει όλο τον κόσμο, μαζί με άλλα “περίεργα” ζώα, όπως ένα δικέφαλο μοσχάρι. Μαζί με τον Mike ταξίδευε και ένα κεφάλι κοτόπουλου, που βρισκόταν σε ένα βάζο και το παρουσίαζαν σαν δικό του.
Στο αποκορύφωμα της καριέρας του ο Mike κέρδιζε για τον ιδιοκτήτη του 4.500$ το μήνα, δηλαδή περίπου 56.000$ με σημερινά λεφτά. Η είσοδος για να δει κάποιος το πουλί κόστιζε 25 σεντς, πράγμα που σημαίνει ότι υπήρχαν πολλοί περίεργοι άνθρωποι …
Δυστυχώς (και εδώ είναι δυστυχώς!), η δημοτικότητα του Mike έκανε πολλούς ανθρώπους να δοκιμάζουν να αποκεφαλίσουν τις κότες τους με τον ίδιο τρόπο, ώστε να αποκτήσουν το δικό τους “Ακέφαλο Κοτόπουλο”. Μια από αυτές κατάφερε να ζήσει 11 ημέρες, αλλά οι υπόλοιπες πέθαιναν πολύ γρήγορα.
Όπως πολλές άλλες διάσημες προσωπικότητες, ο Mike απεβίωσε στο δωμάτιο ενός μοτέλ. Πνίγηκε. Ένα συχνό πρόβλημα που αντιμετώπιζε από όταν έχασε το κεφάλι του ήταν ότι πνιγόταν μόνος του με τη βλέννα του. Οι Olsen πάντα είχαν μαζί τους σύριγγες, ώστε να τραβούν τη βλέννα και να τον βοηθούν να αναπνέει. Όμως, ένα βράδυ και ενώ κοιμόντουσαν, άκουσαν τον Mike να μην μπορεί να αναπνεύσει. Έψαχναν το δωμάτιο να βρουν μια σύριγγα για να τον σώσουν, αλλά δεν έβρισκαν πουθενά …
Στην αυτοψία που ακολούθησε, διαπιστώθηκε ότι το τσεκούρι δεν είχε αγγίξει την καρωτίδα του πουλιού και ότι το αίμα έπηξε γρήγορα, με αποτέλεσμα να το σώσει από την αιμορραγία. Επειδή, οι βασικές λειτουργίες του σώματος, όπως η αναπνοή και η καρδιά, καθώς και οι αντανακλαστικές κινήσεις ελέγχονται μέσω εγκεφάλου, που στην περίπτωση του Mike δεν είχε “πειραχτεί”, κατάφερε να ζει και να λειτουργεί σχεδόν φυσιολογικά για 18 μήνες.
Μπορεί ο Mike να κατάφερε να ζήσει μόνο 1,5 χρόνο, όμως η πόλη από την οποία καταγόταν (Fuita) δεν τον ξεχνά. Μάλιστα, κάθε χρόνο διοργανώνει την “Ημέρα του Ακέφαλου Κοτόπουλου”, το τρίτο Σαββατοκύριακο του Μαΐου, η οποία περιλαμβάνει διάφορες εκδηλώσεις.
Όπως έχει γραφτεί και στην επίσημη ιστοσελίδα Mike the Headless Chicken:
“Η θέληση του Mike να ζήσει, εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης. Είναι θετικό το να ξέρεις ότι μπορείς να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή, ακόμα και αν έχεις χάσει το μυαλό σου”.
Συνέβη τον Απρίλιο του 1945. Ο Mike, το “Ακέφαλο Κοτόπουλο”, ήταν να θυσιαστεί για να κάνει ένας αγρότης, το δείπνο στην πεθερά του. Το μενού περιελάμβανε κοτόπουλο ….
Δυστυχώς ή ευτυχώς, εξαρτάται πως το βλέπει κανείς, ο αγρότης αστόχησε. Το τσεκούρι του άφησε ανέπαφα το ένα αυτί και το μεγαλύτερο μέρος του εγκεφάλου του πουλιού.
Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κοτόπουλα που τρέχουν γύρω – γύρω όταν τους κόβουν το κεφάλι, ο Mike έκανε σε να μην είχε χάσει το κεφάλι του ποτέ και συνέχισε να λειτουργεί όπως ένα κανονικό πουλί.
Ο Olsen κάθισε σε μία γωνία και περίμενε το πουλί να πεθάνει. Όταν όμως είδε ότι το κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε, αποφάσισε να αλλάξει το μενού την ημέρας και να φροντίσει το άτυχο – ή τυχερό- πουλί.
Του έδωσε να πιει γάλα και νερό από τον ανοικτό οισοφάγο του, χρησιμοποιώντας ένα σταγονόμετρο και έριξε στον λαιμό του μικρά κομμάτια χαλικιού για να βοηθήσουν το στομάχι στο άλεσμα των τροφών.
Ο Mike από την αρχή μπόρεσε να περπατήσει, αλλά δεν είχε καλή ισορροπία. Σύντομα, όμως, βρήκε νέο κέντρο βάρους για να περπατά πιο σταθερά και συνήθισε την νέα του κατάσταση. Δεν μπορούσε πια να κράξει, αλλά έβγαζε έναν περίεργο ήχο.
Μετά από λίγο καιρό ο Olsen πήγε το πουλί στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα για να το μελετήσουν. Εκεί του έδωσαν και τον χαρακτηρισμό “Ακέφαλο Κοτόπουλο”.
Φωτογραφήθηκε για όλα τα μεγάλα περιοδικά και τις εφημερίδες της εποχής και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του σαν αξιοθέατο. Δεν άργησε να γυρίσει όλο τον κόσμο, μαζί με άλλα “περίεργα” ζώα, όπως ένα δικέφαλο μοσχάρι. Μαζί με τον Mike ταξίδευε και ένα κεφάλι κοτόπουλου, που βρισκόταν σε ένα βάζο και το παρουσίαζαν σαν δικό του.
Στο αποκορύφωμα της καριέρας του ο Mike κέρδιζε για τον ιδιοκτήτη του 4.500$ το μήνα, δηλαδή περίπου 56.000$ με σημερινά λεφτά. Η είσοδος για να δει κάποιος το πουλί κόστιζε 25 σεντς, πράγμα που σημαίνει ότι υπήρχαν πολλοί περίεργοι άνθρωποι …
Δυστυχώς (και εδώ είναι δυστυχώς!), η δημοτικότητα του Mike έκανε πολλούς ανθρώπους να δοκιμάζουν να αποκεφαλίσουν τις κότες τους με τον ίδιο τρόπο, ώστε να αποκτήσουν το δικό τους “Ακέφαλο Κοτόπουλο”. Μια από αυτές κατάφερε να ζήσει 11 ημέρες, αλλά οι υπόλοιπες πέθαιναν πολύ γρήγορα.
Όπως πολλές άλλες διάσημες προσωπικότητες, ο Mike απεβίωσε στο δωμάτιο ενός μοτέλ. Πνίγηκε. Ένα συχνό πρόβλημα που αντιμετώπιζε από όταν έχασε το κεφάλι του ήταν ότι πνιγόταν μόνος του με τη βλέννα του. Οι Olsen πάντα είχαν μαζί τους σύριγγες, ώστε να τραβούν τη βλέννα και να τον βοηθούν να αναπνέει. Όμως, ένα βράδυ και ενώ κοιμόντουσαν, άκουσαν τον Mike να μην μπορεί να αναπνεύσει. Έψαχναν το δωμάτιο να βρουν μια σύριγγα για να τον σώσουν, αλλά δεν έβρισκαν πουθενά …
Στην αυτοψία που ακολούθησε, διαπιστώθηκε ότι το τσεκούρι δεν είχε αγγίξει την καρωτίδα του πουλιού και ότι το αίμα έπηξε γρήγορα, με αποτέλεσμα να το σώσει από την αιμορραγία. Επειδή, οι βασικές λειτουργίες του σώματος, όπως η αναπνοή και η καρδιά, καθώς και οι αντανακλαστικές κινήσεις ελέγχονται μέσω εγκεφάλου, που στην περίπτωση του Mike δεν είχε “πειραχτεί”, κατάφερε να ζει και να λειτουργεί σχεδόν φυσιολογικά για 18 μήνες.
Μπορεί ο Mike να κατάφερε να ζήσει μόνο 1,5 χρόνο, όμως η πόλη από την οποία καταγόταν (Fuita) δεν τον ξεχνά. Μάλιστα, κάθε χρόνο διοργανώνει την “Ημέρα του Ακέφαλου Κοτόπουλου”, το τρίτο Σαββατοκύριακο του Μαΐου, η οποία περιλαμβάνει διάφορες εκδηλώσεις.
Όπως έχει γραφτεί και στην επίσημη ιστοσελίδα Mike the Headless Chicken:
“Η θέληση του Mike να ζήσει, εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης. Είναι θετικό το να ξέρεις ότι μπορείς να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή, ακόμα και αν έχεις χάσει το μυαλό σου”.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου