Περιδιαβαίνουμε τη ζωή σαν ονειροπόλοι, υφαίνοντας υφαντά από σκέψεις και πεποιθήσεις, πεπεισμένοι ότι οι κλωστές που υφαίνουμε είναι το ίδιο το ύφασμα της πραγματικότητας. Δίνουμε ονόματα στα χρώματα του κόσμου—κόκκινο, μπλε, σκιά και λάμψη—και τα διεκδικούμε ως δικά μας. Χτίζουμε ιστορίες, μέλλοντα, ταυτότητες και σύνορα, σαν να μπορούσαμε, με την ονομασία και την ιδιοποίηση, να δέσουμε το άπειρο στο πεπερασμένο. Όμως, η πραγματικότητα δεν υπακούει στην ονομασία μας. Κυλάει αδιάκοπα, ανέγγιχτη από τα δίχτυα που ρίχνουμε, ένα ποτάμι που γλιστρά μέσα από τα δάχτυλά μας, ακόμη κι όταν στεκόμαστε μέσα στη ροή του.
Τι είναι λοιπόν αυτή η πραγματικότητα, αν όχι το άθροισμα όσων βλέπουμε, ακούμε, αγγίζουμε και γνωρίζουμε; Είναι το αθέατο κάτω από το ορατό, η σιωπή κάτω από τον ήχο, η ακινησία κάτω από την καταιγίδα. Είναι η απεραντοσύνη που κρατά τα αστέρια και το κενό, η ανάσα που ζωντανεύει τον πηλό, ο παλμός που χτυπά πέρα από τον ήχο των ρολογιών. Η προσπάθεια να την αντιληφθείς με το νου είναι σαν να κυνηγάς ένα φάντασμα—γιατί ο νους είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά μόνο ό,τι έχει διδαχθεί να βλέπει. Αλλά το να τη βιώσεις, να διαλυθείς στη ροή της, είναι να περάσεις πέρα από τον καθρέφτη, στην ίδια την καρδιά της αιωνιότητας.
Η Αλήθεια Της Ρέουσας Στιγμής
Η αλήθεια δεν είναι ένα πράγμα που μπορείς να κρατήσεις, ένα δόγμα που μπορείς να απαγγείλεις ή ένα έπαθλο που μπορείς να κατακτήσεις. Η αλήθεια είναι ρήμα, κίνηση, γίγνεσθαι. Είναι να στέκεσαι στη ρέουσα στιγμή—εδώ, τώρα—όπου το παρελθόν και το μέλλον καταρρέουν στη μοναδικότητα της παρουσίας. Οι μύστες όλων των εποχών έχουν ψιθυρίσει αυτό το μυστικό: ότι ο χρόνος είναι ένα πέπλο, μια ιστορία που λέμε στους εαυτούς μας για να κατανοήσουμε το απεριόριστο. Κάτω από αυτό το πέπλο βρίσκεται η αιωνιότητα, όχι ως μια μακρινή υπόσχεση, αλλά ως η πανταχού παρούσα πραγματικότητα μέσα στην οποία κολυμπάμε, τυφλοί μόνο επειδή αρνούμαστε να ανοίξουμε τα εσωτερικά μας μάτια.
Σκέψου το ποτάμι. Τα νερά του ορμούν προς τα εμπρός, όμως το ποτάμι παραμένει. Κάθε κύμα γεννιέται και πεθαίνει, αλλά η ουσία του ποταμού δεν αλλάζει. Έτσι είναι και με εμάς. Δεν είμαστε οι φευγαλέες σκέψεις που κυματίζουν στην επιφάνεια του νου μας, ούτε τα σώματα που γερνούν και φθίνουν. Είμαστε το ίδιο το ποτάμι—η συνειδητότητα που ρέει κάτω από τα κύματα, αιώνια μέσα στην ακινησία της, άπειρη μέσα στην κίνησή της. Να ζεις αυτή την αλήθεια σημαίνει να πάψεις να γαντζώνεσαι στις όχθες, να αφήσεις την ψευδαίσθηση του «γίγνεσθαι» και να παραδοθείς στο ρεύμα που πάντα σε μετέφερε.
Στη ρέουσα στιγμή, δεν υπάρχει «ιστορία» όπως τη γνωρίζουμε—κανένα αρχείο νικών και απωλειών, καμία αλυσίδα αιτίου και αποτελέσματος που μας δένει με ό,τι ήταν ή ό,τι μπορεί να είναι. Η ιστορία είναι η προσπάθεια του νου να παγώσει το ποτάμι, να χαράξει την κίνησή του πάνω στην πέτρα. Όμως, η πραγματικότητα δεν γνωρίζει τέτοιους περιορισμούς. Είναι ζωντανή, πάλλεται, ξεδιπλώνεται στο τώρα με μια άγρια και τρυφερή χάρη. Να αγγίξεις αυτή τη χάρη είναι να βγεις πέρα από τον χρόνο, να γίνεις ο μάρτυρας και το μαρτυρούμενο, ο χορευτής και ο χορός.
Πέρα Από Την Αντίληψη, Στην Ύπαρξη
Η αντίληψη είναι ένα παράθυρο, όχι ο ουρανός. Μέσα από αυτήν, βλέπουμε αποσπασματικά κομμάτια του όλου—σχήματα, ήχους, αισθήσεις—αλλά συγχέουμε αυτά τα θραύσματα με την ολότητα. Το μάτι βλέπει το δέντρο, αλλά όχι τις ρίζες κάτω από τη γη ή τους αόρατους ανέμους που διαμορφώνουν τα κλαδιά του. Το αυτί ακούει το τραγούδι του πουλιού, αλλά όχι τη σιωπή από την οποία αναδύεται. Οι αισθήσεις μας είναι δώρα, αλλά και πέπλα, φιλτράροντας το άπειρο σε μια μορφή που μπορούμε να αντέξουμε. Το να αναζητάς την πραγματικότητα μόνο μέσα από την αντίληψη είναι σαν να στέκεσαι στο παράθυρο και να το αποκαλείς αυτό κόσμο.
Κι όμως, υπάρχει ένας δρόμος πέρα από αυτό. Δεν είναι ένας δρόμος προσπάθειας, ούτε μια αγωνιώδης αναζήτηση για κάποια μακρινή ακτή. Είναι μια χαλάρωση, μια απελευθέρωση, μια πτώση μέσα σε αυτό που είναι. Οι μύστες το ονομάζουν με πολλά ονόματα—διαλογισμό, παράδοση, χάρη—αλλά η ουσία του είναι απλή: να είσαι πλήρως εδώ, τώρα, χωρίς τη φλυαρία του νου που σε χωρίζει από τη στιγμή. Σε αυτή την παρουσία, η αντίληψη διαλύεται και αυτό που απομένει δεν είναι μια θέαση, αλλά μια ύπαρξη. Δεν παρατηρείς το ποτάμι—γίνεσαι το ποτάμι. Δεν αναζητάς την αιωνιότητα—συνειδητοποιείς ότι ποτέ δεν την εγκατέλειψες.
Αυτό είναι το μεγάλο παράδοξο: η πραγματικότητα είναι πέρα από την αντίληψη, κι όμως, είναι πιο κοντά κι από την αναπνοή σου. Δεν είναι κρυμμένη στους ουρανούς, ούτε θαμμένη στα βάθη—είναι το ίδιο το έδαφος της ύπαρξής σου, η σιωπηλή επίγνωση που σε παρακολουθεί καθώς διαβάζεις αυτές τις λέξεις. Να ζεις αυτή την αλήθεια σημαίνει να αποβάλλεις την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, να δεις πως το «εγώ» που αντιλαμβάνεται και ο «κόσμος» που γίνεται αντιληπτός δεν είναι δύο, αλλά ένα. Σε αυτή την ενότητα, ο χρόνος διαλύεται, η ιστορία ξεθωριάζει και η αιωνιότητα λάμπει—όχι ως ιδέα, αλλά ως ο ζωντανός παλμός της ύπαρξής σου.
Γίνοντας Αιωνιότητα
Το να ζεις την αιωνιότητα δεν σημαίνει να δραπετεύεις από τον κόσμο, αλλά να τον αγκαλιάζεις πλήρως—να βλέπεις το ιερό μέσα στο συνηθισμένο, το άπειρο μέσα στο εφήμερο. Το φθινοπωρινό φύλλο που πέφτει, το κλάμα ενός παιδιού, η ζεστασιά του ήλιου πάνω στο δέρμα σου—δεν είναι απλώς γεγονότα μέσα στον χρόνο, αλλά πύλες προς το άχρονο. Όταν τα συναντάς με πλήρη παρουσία, με τη γυμνή επίγνωση της ρέουσας στιγμής, αποκαλύπτουν την αληθινή τους φύση ως εκφράσεις του Ενός, της αιώνιας πραγματικότητας που φορά χίλιες μάσκες, μα παραμένει πάντα η ίδια.
Αυτή είναι η ζωή του μύστη: όχι μια φυγή από τον κόσμο, αλλά μια κατάδυση μέσα του, ένας ερωτικός χορός με το τώρα. Είναι να περπατάς στην αγορά και να ακούς τη σιωπή κάτω από τον θόρυβο, να αγγίζεις το χέρι ενός άλλου και να νιώθεις τον παλμό του απείρου, να γελάς και να κλαις και να γνωρίζεις πως κάθε δάκρυ και κάθε χαμόγελο είναι μια νότα στο τραγούδι της αιωνιότητας. Είναι να γίνεσαι αυτό που ήδη είσαι—όχι ένα θραύσμα παρασυρμένο στον χρόνο, αλλά το Όλον, άθραυστο, να λάμπει σε κάθε στιγμή.
Και έτσι, η πρόσκληση παραμένει: κάνε το βήμα πέρα από τη φυλακή της αντίληψης, πέρα από τις ιστορίες του «εγώ» και του «δικό μου», πέρα από το χτύπημα των ρολογιών και το βάρος της ιστορίας. Μπες μέσα στη ρέουσα στιγμή, εδώ, τώρα, όπου η πραγματικότητα περιμένει—όχι ως ένα μυστήριο που πρέπει να λυθεί, αλλά ως μια αλήθεια που πρέπει να βιωθεί. Σε αυτή την παράδοση, δεν χάνεις τον εαυτό σου—τον βρίσκεις. Δεν πεθαίνεις για τον κόσμο—ξυπνάς σε αυτόν. Και σε αυτή την αφύπνιση, γίνεσαι η ίδια η αιωνιότητα, μια φλόγα που καίει χωρίς αρχή και τέλος, ένα φως που δεν χρειάζεται πηγή, γιατί είναι η ίδια του η λάμψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου