ΟΜΗΡΟΣ: Ἰλιάς (24.677-24.745)

Ἄλλοι μέν ῥα θεοί τε καὶ ἀνέρες ἱπποκορυσταὶ

εὗδον παννύχιοι, μαλακῷ δεδμημένοι ὕπνῳ·
ἀλλ᾽ οὐχ Ἑρμείαν ἐριούνιον ὕπνος ἔμαρπτεν,
680 ὁρμαίνοντ᾽ ἀνὰ θυμὸν ὅπως Πρίαμον βασιλῆα
νηῶν ἐκπέμψειε λαθὼν ἱεροὺς πυλαωρούς.
στῆ δ᾽ ἄρ᾽ ὑπὲρ κεφαλῆς καί μιν πρὸς μῦθον ἔειπεν·
«ὦ γέρον, οὔ νύ τι σοί γε μέλει κακόν, οἷον ἔθ᾽ εὕδεις
ἀνδράσιν ἐν δηΐοισιν, ἐπεί σ᾽ εἴασεν Ἀχιλλεύς.
685 καὶ νῦν μὲν φίλον υἱὸν ἐλύσαο, πολλὰ δ᾽ ἔδωκας·
σεῖο δέ κε ζωοῦ καὶ τρὶς τόσα δοῖεν ἄποινα
παῖδες τοὶ μετόπισθε λελειμμένοι, αἴ κ᾽ Ἀγαμέμνων
γνώῃ σ᾽ Ἀτρεΐδης, γνώωσι δὲ πάντες Ἀχαιοί.»
Ὣς ἔφατ᾽, ἔδεισεν δ᾽ ὁ γέρων, κήρυκα δ᾽ ἀνίστη.
690 τοῖσιν δ᾽ Ἑρμείας ζεῦξ᾽ ἵππους ἡμιόνους τε,
ῥίμφα δ᾽ ἄρ᾽ αὐτὸς ἔλαυνε κατὰ στρατόν, οὐδέ τις ἔγνω.
Ἀλλ᾽ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋρρεῖος ποταμοῖο
Ξάνθου δινήεντος, ὃν ἀθάνατος τέκετο Ζεύς,
Ἑρμείας μὲν ἔπειτ᾽ ἀπέβη πρὸς μακρὸν Ὄλυμπον,
695 Ἠὼς δὲ κροκόπεπλος ἐκίδνατο πᾶσαν ἐπ᾽ αἶαν,
οἱ δ᾽ εἰς ἄστυ ἔλων οἰμωγῇ τε στοναχῇ τε
ἵππους, ἡμίονοι δὲ νέκυν φέρον. οὐδέ τις ἄλλος
ἔγνω πρόσθ᾽ ἀνδρῶν καλλιζώνων τε γυναικῶν,
ἀλλ᾽ ἄρα Κασσάνδρη, ἰκέλη χρυσέῃ Ἀφροδίτῃ,
700 Πέργαμον εἰσαναβᾶσα φίλον πατέρ᾽ εἰσενόησεν
ἑσταότ᾽ ἐν δίφρῳ, κήρυκά τε ἀστυβοώτην·
τὸν δ᾽ ἄρ᾽ ἐφ᾽ ἡμιόνων ἴδε κείμενον ἐν λεχέεσσι·
κώκυσέν τ᾽ ἄρ᾽ ἔπειτα γέγωνέ τε πᾶν κατὰ ἄστυ·
«ὄψεσθε, Τρῶες καὶ Τρῳάδες, Ἕκτορ᾽ ἰόντες,
705 εἴ ποτε καὶ ζώοντι μάχης ἒκ νοστήσαντι
χαίρετ᾽, ἐπεὶ μέγα χάρμα πόλει τ᾽ ἦν παντί τε δήμῳ.»
Ὣς ἔφατ᾽, οὐδέ τις αὐτόθ᾽ ἐνὶ πτόλεϊ λίπετ᾽ ἀνὴρ
οὐδὲ γυνή· πάντας γὰρ ἀάσχετον ἵκετο πένθος·
ἀγχοῦ δὲ ξύμβληντο πυλάων νεκρὸν ἄγοντι.
710 πρῶται τόν γ᾽ ἄλοχός τε φίλη καὶ πότνια μήτηρ
τιλλέσθην, ἐπ᾽ ἄμαξαν ἐΰτροχον ἀΐξασαι,
ἁπτόμεναι κεφαλῆς· κλαίων δ᾽ ἀμφίσταθ᾽ ὅμιλος.
καί νύ κε δὴ πρόπαν ἦμαρ ἐς ἠέλιον καταδύντα
Ἕκτορα δάκρυ χέοντες ὀδύροντο πρὸ πυλάων,
715 εἰ μὴ ἄρ᾽ ἐκ δίφροιο γέρων λαοῖσι μετηύδα·
«εἴξατέ μοι οὐρεῦσι διελθέμεν· αὐτὰρ ἔπειτα
ἄσεσθε κλαυθμοῖο, ἐπὴν ἀγάγωμι δόμονδε.»
Ὣς ἔφαθ᾽, οἱ δὲ διέστησαν καὶ εἶξαν ἀπήνῃ.
οἱ δ᾽ ἐπεὶ εἰσάγαγον κλυτὰ δώματα, τὸν μὲν ἔπειτα
720 τρητοῖς ἐν λεχέεσσι θέσαν, παρὰ δ᾽ εἷσαν ἀοιδοὺς
θρήνων ἐξάρχους, οἵ τε στονόεσσαν ἀοιδὴν
οἱ μὲν ἄρ᾽ ἐθρήνεον, ἐπὶ δὲ στενάχοντο γυναῖκες.
τῇσιν δ᾽ Ἀνδρομάχη λευκώλενος ἦρχε γόοιο,
Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο κάρη μετὰ χερσὶν ἔχουσα·
725 «ἆνερ, ἀπ᾽ αἰῶνος νέος ὤλεο, κὰδ δέ με χήρην
λείπεις ἐν μεγάροισι· πάϊς δ᾽ ἔτι νήπιος αὔτως,
ὃν τέκομεν σύ τ᾽ ἐγώ τε δυσάμμοροι, οὐδέ μιν οἴω
ἥβην ἵξεσθαι· πρὶν γὰρ πόλις ἥδε κατ᾽ ἄκρης
πέρσεται· ἦ γὰρ ὄλωλας ἐπίσκοπος, ὅς τέ μιν αὐτὴν
730 ῥύσκευ, ἔχες δ᾽ ἀλόχους κεδνὰς καὶ νήπια τέκνα,
αἳ δή τοι τάχα νηυσὶν ὀχήσονται γλαφυρῇσι,
καὶ μὲν ἐγὼ μετὰ τῇσι· σὺ δ᾽ αὖ, τέκος, ἢ ἐμοὶ αὐτῇ
ἕψεαι, ἔνθα κεν ἔργα ἀεικέα ἐργάζοιο,
ἀθλεύων πρὸ ἄνακτος ἀμειλίχου, ἤ τις Ἀχαιῶν
735 ῥίψει χειρὸς ἑλὼν ἀπὸ πύργου, λυγρὸν ὄλεθρον,
χωόμενος, ᾧ δή που ἀδελφεὸν ἔκτανεν Ἕκτωρ
ἢ πατέρ᾽, ἠὲ καὶ υἱόν, ἐπεὶ μάλα πολλοὶ Ἀχαιῶν
Ἕκτορος ἐν παλάμῃσιν ὀδὰξ ἕλον ἄσπετον οὖδας.
οὐ γὰρ μείλιχος ἔσκε πατὴρ τεὸς ἐν δαῒ λυγρῇ·
740 τῶ καί μιν λαοὶ μὲν ὀδύρονται κατὰ ἄστυ,
ἀρητὸν δὲ τοκεῦσι γόον καὶ πένθος ἔθηκας,
Ἕκτορ· ἐμοὶ δὲ μάλιστα λελείψεται ἄλγεα λυγρά.
οὐ γάρ μοι θνῄσκων λεχέων ἐκ χεῖρας ὄρεξας,
οὐδέ τί μοι εἶπες πυκινὸν ἔπος, οὗ τέ κεν αἰεὶ
745 μεμνῄμην νύκτας τε καὶ ἤματα δάκρυ χέουσα.»

***

Θεοί και άνθρωποι γλυκά στον ύπνον βυθισμένοι
ολονυκτίς ησύχαζαν· ο αγαθοδότης μόνον
Ερμής μάτι δεν έκλειε, στον νουν του μεριμνώντας
680 δρόμον ν᾽ ανοίξει ακίνδυνον του γέροντος Πριάμου,
χωρίς να ιδούν οι θυρωροί, να φύγει από τες πρύμνες·
στην κεφαλήν του εστήθηκεν επάνω και του είπε:
«Ω γέρε, πόσο αμέριμνα στην μέση των εχθρών σου
κοιμάσαι αφού σ᾽ εθάρρεψε το έλεος του Αχιλλέως.
685 Μ᾽ άπειρα λύτρα ελύτρωσες το ποθητό παιδί σου·
αλλά για σένα ζωντανόν και τρίδιπλα θα δίδαν
τα τέκνα οπού σου έμειναν, εάν ο Αγαμέμνων
και όλ᾽ οι άλλοι Αχαιοί πως είσ᾽ εδώ γνωρίσουν».
Φοβήθηκε κι εσήκωσεν ο γέρος τον Ιδαίον.
690 Κι έζεψ᾽ ο Ερμής τες άμαξες κι εκείνος οδηγούσε
εις τον στρατόν ανάμεσα, χωρίς να ιδεί κανένας.
Και όταν στον Ξάνθον έφθασαν, διογέννητο ποτάμι,
ο Ερμής οπίσω εγύρισε στες κορυφές του Ολύμπου,
και η χρυσόπεπλη Ηώς την γην εφώτιζ᾽ όλην,
695 κι εκείνοι με το λείψανο που εφέρναν τα μουλάρια
με δάκρυα, με ξεφωνητά τραβούσαν προς την πόλιν
και δεν τους νόησε κανείς παρά η Κασσάνδρα μόνη,
η κόρη οπού της χρυσής ομοίαζε Αφροδίτης.
Είχε ανεβεί στην Πέργαμον κι εκείθ᾽ είδε στ᾽ αμάξι
700 τον ποθητόν πατέρα της μαζί με τον Ιδαίον,
και ως είδε τον κειτάμενον στο νεκρικό του στρώμα
μες στ᾽ άλλο αμάξι, έσκουζεν η κόρη και στην πόλιν
έβαλε το ξεφωνητό: «Ω Τρώισσες, ω Τρώες,
κοιτάτ᾽ εκεί τον Έκτορα που άλλοτε απ᾽ την μάχην
705 να σας γυρίζει ζωντανός ευφραίνετο η καρδιά σας
οπού τον είχεν ο λαός χαρά κι ελπίδα μόνην».
Τότε ψυχή δεν έμεινε στην πόλιν, μήτε άνδρας,
μήτε γυναίκα ότι σφοδρός τους συνεπήρε ο πόνος·
και τον νεκρόν προϋπάντησαν εκεί σιμά στην πόλιν·
710 πρώτη η γυνή του εχύθηκε στ᾽ αμάξι και η μητέρα
την κεφαλήν του αγκάλιαζαν, εκλαίαν, εμαδιόνταν,
και ο λαός ακίνητος ολόγυρα εθρηνούσε.
Και ο ήλιος θα εβασίλευε και ακόμη αυτόν θα κλαίαν
τον πεθαμένον Έκτορα εκεί εμπρός στες πύλες,
715 αν απ᾽ τ᾽ αμάξι ο γέροντας δεν έλεγε στα πλήθη:
«Τόπον στες μούλες κάμετε· κατόπι αφού στο σπίτι
τον φέρω, ξεθυμαίνετε τον πόνον της ψυχής σας».
Και ως είπ᾽ εκείνοι εχώρισαν τ᾽ αμάξι να περάσει·
και αφού στα ωραία δώματα το λείψανο ανεβάσαν
720 στην κλίνην τον απόθεσαν, κι εκάθισαν στο πλάγι
τους θρηνωδούς, το θλιβερό τραγούδι ν᾽ αρχινήσουν.
Και αντιφωνούσαν κλαίοντας στον θρήνον οι γυναίκες.
Και η λευκοχέρ᾽ αρχίνησε τον θρήνον Ανδρομάχη
στην κεφαλήν του Έκτορος απλώνοντας τα χέρια:
725 «Άνδρα μου, νέος πέθανες, κι εμέν᾽ αφήνεις χήραν
στο σπίτι με το τρυφερό παιδί που εμείς οι δύο
οι άμοιροι εγεννήσαμεν· και δεν θα μεγαλώσει
οϊμένα, ότι γρήγορα τούτη θα πέσ᾽ η πόλις
τώρα που εσύ εχάθηκες, ο στύλος της, η ασπίδα,
730 που τα παιδιά της έσωζες και τες σεμνές μητέρες,
που γρήγορα στα πλοία τους θενά μας ρίξουν όλες
και συ μαζί μου, τέκνον μου, θα είσαι να δουλεύεις
με κόπον σ᾽ έργα ουτιδανά καταδυναστεμένος
κάτω από κύριον σκληρόν, αν πρώτα δεν σε ρίξει
735από του πύργου την κορφήν να κακοθανατίσεις
κανείς οπού του φόνευσεν ο Έκτωρ τον πατέρα,
τον αδελφόν ή το παιδί, διότι από το χέρι
εκείνου πλήθος Αχαιών εδάγκασαν το χώμα.
Ότι ο πατέρας σου απαλός στον πόλεμον δεν ήταν·
740για τούτο σήμερα ο λαός ολόκληρος τον κλαίει,
και λύπη θα ᾽σαι αμίλητη, ω Έκτωρ, στους γονείς σου,
μόν᾽ άλλος είναι ο πόνος μου· στην κλίνην σου, ω γλυκέ μου,
δεν πέθανες, το χέρι σου στο χέρι μου ν᾽ απλώσεις,
και κάποιον λόγον φρόνιμον να βάλεις στην καρδιά μου
745 ημέρα νύκτα μες στον νου να το ᾽χω και να κλαίω».

Πως να κάνουμε φίλους ως ενήλικες και να τους διατηρήσουμε

Ένα παιδί είναι πολύ πιο εύκολο να κάνει φίλους από έναν ενήλικα. Στο σχολείο δύσκολα κάποιος δεν θα έχει φίλους. Αλλά τι γίνεται μετά την ενηλικίωση; Σε αυτή τη φάση της ζωής μας είμαστε απασχολημένοι με δουλειές, αλλά και οι φίλοι που ήδη έχουμε είναι απασχολημένοι με τις δικές τους. Οι γνωστοί μας παντρεύονται κάνουν παιδιά και η επαφή μαζί τους σημαίνει απλώς ένα μήνυμα στο κινητό δύο φορές το χρόνο.

Εκεί έξω υπάρχουν πολλοί μεσήλικες που νιώθουν μόνοι. Ζούμε μαζί αλλά είμαστε μόνοι. Σε μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 1985, οι ερωτώμενοι κλήθηκαν να απαριθμήσουν τους στενούς φίλους απαντώντας στην ερώτηση: «Κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι μηνών, με πόσους ανθρώπους αισθάνεστε άνετα να συζητήσετε σοβαρά θέματα που σας προβληματίζουν;». Ο πιο κοινός αριθμός φίλων που έδωσαν οι ερωτηθέντες ήταν τρεις. Με το 59% να δηλώνει 3 και περισσότερους φίλους. Η ίδια έρευνα επαναλήφθηκε ξανά το 2004. Αυτή τη φορά ο πιο κοινός αριθμός φίλων που είχε κάποιος ήταν μηδενικός. Μόνο το 37% των ερωτηθέντων απάντησε τρεις ή περισσότερους φίλους. Πίσω στο 1985, μόνο το 10% δήλωσε ότι δεν είχε κανένα έμπιστο φίλο, ενώ το 2004, ο αριθμός αυτός εκτοξευθεί στο 25%. Το ένα τέταρτο του πληθυσμού δεν έχει κανένα να μοιραστεί τη ζωή του.

Οι φίλοι είναι σημαντικοί και κανείς δεν το αμφισβητεί. Ας δούμε παρακάτω πόσο κρίσιμο είναι να έχει κάποιος.

Η μοναξιά μπορεί να σκοτώσει

Όταν οι άνθρωποι είναι κοντά στο θάνατο για πιο πράγμα μετανιώνουν περισσότερο; Το νούμερο #4 είναι πως έκοψαν τους δεσμούς με τους φίλους τους.

Μια ζωή χωρίς φίλους μπορεί να βλάψει τη ψυχολογία κάποιου πολύ νωρίτερα από τα γηρατειά. Επιστημονικές έρευνες δείχνουν πως η κοινωνική απομόνωση ή ένας αδύναμος κοινωνικός κύκλος αυξάνει δραματικά τους παράγοντες που βάζουν σε κίνδυνο την υγεία μας.

Πέρα από τις επιπτώσεις που έχει για την υγεία μας μια ζωή δίχως φίλους, η κοινωνική ζωή έχει επίδραση στην ευεξία του ατόμου.

Αν θέλουμε τα χρόνια της ζωής μας να είναι γεμάτα με χαμόγελα, θα πρέπει να επενδύσουμε στη φιλία. Το 70% της ευτυχίας απορρέει από τις κοινωνικές μας σχέσεις.

Σε αντίθεση με την πεποίθηση ότι η πηγή της ευτυχίας είναι δύσκολο να εξερευνηθεί ή ότι εξαρτάται από τον πλουτισμό και την ευπορία, οι ερευνητές εντόπισαν τα βασικά συστατικά μιας ευτυχισμένης ζωής. Αυτοί οι κύριοι παράγοντες είναι ο αριθμός των φίλων, η στενή επαφή με αυτούς, η καλή σχέση με την οικογένεια, και οι καλές σχέσεις με τους συναδέλφους και τους γείτονες. Ο συνδυασμός αυτών των χαρακτηριστικών εξηγούν περίπου το 70% της προσωπικής ευτυχίας.

Το μόνο πράγμα που πραγματικά έχει σημασία στη ζωή είναι οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Έτσι, οι φιλίες είναι πραγματικά πολύ σημαντικές.

Ακόμα και αν έχετε ήδη πολλούς φίλους, πρέπει να ανησυχείτε. Οι έρευνες δείχνουν ότι ανά επτά χρόνια, οι μισοί από τους στενούς φίλους μας απομακρύνονται από κοντά μας. Ένας Ολλανδός κοινωνιολόγος παρακολούθησε περίπου χίλια άτομα όλων των ηλικιών και διαπίστωσε ότι, κατά μέσο όρο, χάνουμε τον μισό περίπου κοινωνικό μας κύκλο κάθε επτά χρόνια. Σκεφθείτε ότι οι μισοί από τους ανθρώπους που έχετε σήμερα γύρω σας θα απομακρυνθούν από τη ζωή σας σε λιγότερο από μια δεκαετία. Μια τέτοια σκέψη είναι πραγματικά τρομακτική.

Μπροστά σε μια τέτοια προοπτική δεν χρειάζεται να φοβόμαστε. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κάνουμε συνεχώς νέους φίλους και να σχηματίζουμε καινούργιους κοινωνικούς δεσμούς.

Παρακάτω παραθέτουμε πέντε συμβουλές για το πως θα κάνετε νέους φίλους ενώ είστε ενήλικες.

1) Το Νέο ξεκινά με το Παλιό

Το πρώτο βήμα για να κάνουμε νέους φίλους είναι να επανασυνδεθούμε με τους παλιούς. Οι αδρανείς σχέσεις μπορεί να είναι μια πολύτιμη πηγή γνωριμιών και του κοινωνικού κεφαλαίου.

Αυτός ο τρόπος είναι εύκολος και καθόλου αγχωτικός, μιας και γνωρίζουμε ήδη αυτούς τους παλιούς φίλους και δεν θα μας πάρει καθόλου χρόνο να προσπαθήσουμε να τους πλησιάσουμε. Ανοίξτε το Facebook ή το Google+ για να τους βρείτε και στη συνέχεια να στείλτε τους ένα μήνυμα. Να λοιπόν μερικές πρώτες επαφές.

Το επόμενο βήμα στη στρατηγική μας είναι να τους δώσουμε προτεραιότητα . Μέσω αυτών των φίλων θα συναντήσουμε έναν μεγάλο αριθμό νέων ατόμων. Οι παλιοί φίλοι θα σας συνδέσουν με νέα άτομα. Ζητήστε τους να βγείτε μαζί με άλλους γνωστούς τους και να σας τους γνωρίσουν, άτομα που ίσως να ταιριάζουν με την παρέα σας. Αφού συναντήσετε τα νέα άτομα, ζητήστε τους μια επόμενη φορά να βρεθούν μόνο μαζί σας ώστε να γνωριστείτε καλύτερα.

Όταν βγαίνετε με ένα άτομο που γνωρίσατε πρόσφατα ίσως αισθάνεστε λίγο άβολα. Ίσως η ικανότητά σας να σταθεροποιείτε μια φιλία έχει ατροφήσει. Ίσως δεν ξέρετε τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει στους ανθρώπους το «κλικ». Αν είστε σε μια τέτοια θέση διαβάστε το επόμενο βήμα.

2) Ακούστε τους, Βρείτε Κοινά Σημεία και Διασκεδάστε μαζί τους

Το να κάνετε κλικ στους άλλους έχει να κάνει πολύ λιγότερο με το τι λέτε εσείς και πολύ περισσότερο με το να εστιάσετε σε αυτά που λέει το άλλο πρόσωπο. Δεν χρειάζεται να τους δείξετε ότι είστε σπουδαίος. Χρειάζεται να τους δώσετε προσοχή. Και ποιοι είναι οι καλύτεροι τρόποι για να το κάνουμε αυτό; Να τους ακούσουμε, να βρούμε τα κοινά μας σημεία, και να τους κάνουμε να περνάνε καλά μαζί μας.

Οι μελέτες δείχνουν ότι το να είμαστε αρεστοί στους άλλους είναι τόσο εύκολο όσο είναι να τους ακούμε απλά και να τους ζητάμε να μας πουν περισσότερα για τη ζωή τους. Επίσης υπάρχει μια πληθώρα ερευνών που δείχνουν ότι η εύρεση κοινών σημείων και ενδιαφερόντων είναι σημαντικό. Έτσι, όταν ακούτε κάτι που έχετε από κοινού με το άλλο άτομο, να το επισημαίνετε. Τέλος, δείξτε τους θετικότητα. Όταν αυτός αναφέρεται σε κάτι θετικό που συμβαίνει στη ζωή του, δείξτε ενθουσιασμένοι και ενθαρρύνετέ τον.

Μερικές από τις πιο εντυπωσιακές διαπιστώσεις των ευρημάτων είναι ότι οι πιο στενές και έμπιστες σχέσεις φαίνεται να μην διακρίνονται μόνο από το πώς τα άτομα αυτά ανταποκρίνονται στις απογοητεύσεις, στις απώλειες και στις στενοχώριες του άλλου, αλλά και από τις αντιδράσεις τους στα καλά πράγματα που συμβαίνουν.

Μέχρι στιγμής, λοιπόν, καταφέραμε να γνωρίσουμε νέους φίλους από τους παλαιότερους και μπορέσαμε να τους κάνουμε το κλικ. Πως μπορούμε να τους πλησιάσουμε περισσότερο; Πως θα πάμε στο επόμενο επίπεδο και θα μετατρέψουμε μια απλή γνωριμία σε φιλία;

3) Ανοιχτείτε Μαζί τους

Να είστε περισσότερο τολμηροί στις συζητήσεις σας και να αφήνετε τον εαυτό σας περισσότερο ελεύθερο όταν είστε μαζί τους. Κανείς δεν μπορεί να γίνει κολλητός με κάποιον άλλο συζητώντας μόνο για τον καιρό. Η στενή φιλία προϋποθέτει προσωπικές συζητήσεις και αντίστοιχα αυτές οι συζητήσεις οδηγούν στη στενή φιλία.

Ανοίγοντας τον εαυτό σας σε κάποιον άλλο κερδίζετε πιο εύκολα την εμπιστοσύνη του, ακριβώς επειδή κάτι τέτοιο σας εκθέτει μπροστά του συναισθηματικά, ψυχολογικά και σωματικά. Πάρτε το ρίσκο. Έτσι, και οι άλλοι θα αντιδράσουν με το να γίνουν και οι ίδιοι πιο ευάλωτοι προς εσάς. Το γεγονός ότι και οι δύο ρίχνετε γρήγορα τα τείχη, θα βοηθήσει στο να μπουν οι βάσεις πιο γρήγορα για μια πιο προσωπική σχέση.

Οι στενοί φίλοι έχουν την τάση να αλληλοσυμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Αυτό οδηγεί στις ποιοτικές φιλίες. Αυτοί που γνωρίζουν περισσότερα πράγματα για τον φίλο τους, σχηματίζουν καλύτερα το προφίλ του και μπορούν να προβλέπουν τις σκέψεις και τις αντιδράσεις του, πράγμα που οδηγεί σε λιγότερες συγκρούσεις και σε λιγότερη απογοήτευση στη σχέση.

Σύμφωνα με την επιστήμη, ο καθένας έχει ανάγκη από τουλάχιστον πέντε στενούς φίλους. Μια έρευνα έδειξε πως όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι έχει πέντε ή περισσότερους φίλους, με τους οποίους μπορεί να συζητήσει σημαντικά προβλήματα, έχει κατά 60% περισσότερες πιθανότητες να δηλώσει ότι είναι «πολύ ικανοποιημένος» από τη ζωή του.

4) Μην Αποξενώνεστε

Ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο που υποσκάπτει μια καλή φιλία; Οι χρονικές δεσμεύσεις και η έλλειψη χρόνου.

Μελέτες πάνω στις αιτίες των συγκρούσεων μέσα στις φιλίες έδειξαν ότι οι πιο κοινός λόγος τέτοιον αναταραχών είναι οι χρονικές δεσμεύσεις. Ο χρόνος που δαπανάμε με κάποιον είναι ένας σίγουρος δείκτης του πόσο τον εκτιμούμε. Σε κανέναν δεν αρέσει να αισθάνεται παραμελημένος.

Θα πρέπει να έρχεστε συχνά σε επαφή μαζί τους. Θυμηθείτε πως χάσατε αρκετές φιλίες επειδή δεν διατηρήσατε επαφή μαζί τους, κάτι που το είδαμε στο πρώτο βήμα αυτής της λίστας. Πόσο συχνά θα πρέπει να βλέπουμε έναν φίλο; Η μελέτη λέει τουλάχιστον μια φορά κάθε δύο εβδομάδες.

Έτσι, ορίστε μια υπενθύμιση στο ημερολόγιό σας και δώστε προτεραιότητα να βλέπετε έναν φίλο το λιγότερο μια φορά κάθε δύο εβδομάδες. Βασικά, υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος για να μην αποξενώνεστε…

5) Φτιάξτε έναν Κοινωνικό Κύκλο

Για να μην μείνουμε μόνοι, πρέπει να επιδιώκουμε την ενεργό κοινωνική ζωή, να διατηρούμε τις φιλίες μας και να απολαμβάνουμε τις σταθερές σχέσεις.

Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να μπούμε σε κάποια ομάδα; Να ξεκινήσουμε μία. Έτσι, είναι πολύ πιο εύκολο να μείνουμε σε επαφή με τα μέλη και να σχηματίσουμε 5 καλές φιλίες με ελάχιστη προσπάθεια.

Ένα εβδομαδιαίο γεύμα. Μια μηνιαία συνάντηση για ράψιμο. Μια κινηματογραφική βραδιά. Η ίδρυση ενός γκρουπ στο Facebook. Η συμμετοχή σε πολυεπίπεδα δίκτυα μάρκετινγκ. Οτιδήποτε από αυτά λειτουργεί. Οι φίλοι φέρνουν τους φίλους τους και ξαφνικά συζητάτε με φρέσκους ανθρώπους και σχηματίζετε νέους δεσμούς. Και ποιον θα πρέπει να ευχαριστήσετε γι’ αυτή την επιτυχία; Φυσικά εσάς!

Τώρα που μάθαμε πως μπορούμε να γίνουμε δημοφιλείς σε μια κοινωνική ομάδα, ας συνοψίσουμε τα παραπάνω και ας δούμε πώς θα κρατήσουμε τις νέες φιλίες μας ζωντανές κόντρα στην απόσταση.

Συμπέρασμα

Τα βήματα για να κάνετε φιλίες ως ενήλικας είναι:

• Το νέο ξεκινά με το παλιό, που σημαίνει πως θα έρθετε σε επαφή με τους παλιούς σας φίλους και αυτοί θα σας φέρουν σε επαφή με φρέσκα άτομα.
• Ακούστε τους, βρείτε ομοιότητες μαζί τους και κάντε τους να περνάνε καλά όταν είναι μαζί σας. Μην προσπαθείτε να γίνετε εσείς ενδιαφέρον. Δώστε σε αυτούς το ενδιαφέρον σας.
• Ανοιχτείτε μαζί τους. Προσπαθήστε να σχηματίσετε μια σχέση που ο ένας να αλληλοσυμπληρώνει τον άλλο.
• Μην αποξενώνεστε. Κρατήστε επαφές μαζί τους τουλάχιστον μια φορά κάθε δύο εβδομάδες.
• Ξεκινήστε έναν κοινωνικό κύκλο. Σχηματίστε ένα γκρουπ γύρω από ένα από τα ενδιαφέροντά σας και διατηρήστε το.

Η καλύτερη συμβουλή για να διατηρήσετε μια σταθερή και στενή φιλία είναι να λέτε στο άλλο άτομο πόσο σημαντικό είναι για σας. Είναι κάτι απλό που δεν κάνουμε συνήθως. Είναι ένα δώρο που θα σας κάνει να αισθάνεστε καταπληκτικά, και επίσης θα κάνει και το άλλο άτομο να αισθάνεται θαυμάσια και θα ενισχύσει το δεσμό μεταξύ σας. Να είστε περισσότερο δοτικοί στους φίλους που ήδη έχετε. Ίσως να θυμάστε και να γιορτάζετε πάντα τις επετείους των ρομαντικών σχέσεων που έχετε, αλλά μπορεί να έχετε κάποιον φίλο για 15 χρόνια και να μην έχετε βγει ποτέ για δείπνο μαζί του και να τσουγκρίσετε ένα ποτήρι στην υγειά του.

Δείξτε περισσότερη αγάπη στις φιλίες σας!

Γιατί επαναλαμβάνουμε επώδυνα μοτίβα στις σχέσεις μας

Ο «καταναγκασμός της επανάληψης» είναι μια βασική έννοια σε όλες τις ψυχοθεραπείες. Ο καταναγκασμός της επανάληψης είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρων επειδή αυτό που επαναλαμβάνεται δεν είναι ευχάριστο. Αντιθέτως, είναι συνήθως ένα επώδυνο και καταστροφικό μοτίβο συναισθημάτων και συμπεριφοράς.

Πώς ερμηνεύουν οι διάφοροι τύποι θεραπευτών την επανάληψη

Οι διαφορετικές ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις εξηγούν τα αίτια με ποικίλους τρόπους. Για παράδειγμα, οι συμπεριφορικοί θεραπευτές αντιμετωπίζουν τις επαναλήψεις ως κακές συνήθειες που μπορούν να αλλάξουν με τη μάθηση. Οι γνωστικοί θεραπευτές θεωρούν τις επαναλήψεις ως παράλογους τρόπους σκέψης που μπορούν να αλλάξουν με ορθολογική σκέψη. Οι ψυχαναλυτικοί θεραπευτές εντοπίζουν τις επαναλήψεις σε παιδικές εμπειρίες που επαναλαμβάνονται στην ενήλικη ζωή. Για παράδειγμα, τα παιδιά που κακοποιούνται συχνά μεγαλώνουν για να γίνουν κακοποιητές ή θύτες ως ενήλικες.

Ο Freud πίστευε ότι ο καταναγκασμός της επανάληψης ήταν μια αντανάκλαση του ενστίκτου του θανάτου – μια ασυνείδητη τάση προς την αυτοκαταστροφή. Οι περισσότεροι ψυχαναλυτές έχουν απορρίψει την έννοια του ενστίκτου του θανάτου και πιστεύουν ότι αυτές οι επαναλαμβανόμενες συναισθηματικές καταστάσεις και συμπεριφορές ήταν αρχικά προσαρμοστικές και απαραίτητες για την ψυχική επιβίωση του παιδιού, αλλά στην ενήλικη ζωή είναι αυτοκαταστροφικές.

Πολλοί σύγχρονοι ψυχαναλυτές αντιλαμβάνονται την επανάληψη ως μια προσπάθεια κυριαρχίας – την ελπίδα ότι αυτή τη φορά η μητέρα ή ο πατέρας ή ο παππούς (ή τα υποκατάστατά τους) θα συμπεριφερθούν διαφορετικά. Από αυτή την άποψη, η γυναίκα που προσπαθεί να αποπλανήσει τον άνδρα αναλυτή της μέσω της σαγήνης και κάνοντας όμορφα σχόλια, ασυνείδητα εύχεται ο άνδρας αναλυτής (πατέρας) να μην εκδηλώσει τα σεξουαλικά του συναισθήματα προς αυτήν όπως έκανε ο πατέρας της.

Μετάθεση, προβολή και μεταβίβαση

Ο καταναγκασμός της επανάληψης εκδηλώνεται μέσω διαδικασιών όπως η μετάθεση και η προβολή. Η μετάθεση περιλαμβάνει τη βίωση και τη μεταχείριση ενός προσώπου σαν να ήταν ένα άλλο. Έτσι, ο ασθενής μπορεί να βιώνει τον αναλυτή σαν να ήταν η μητέρα του.

Η προβολή περιλαμβάνει τη βίωση ενός άλλου προσώπου ως έχοντος συναισθήματα που έχετε εσείς. Για παράδειγμα, ο ασθενής αισθάνεται ένοχος και βιώνει τον αναλυτή ως να πιστεύει ότι είναι κακός. Στην ψυχανάλυση, τα συναισθήματα και οι εμπειρίες που έχει ο ασθενής προς τον αναλυτή ονομάζονται «μεταβίβαση» και η ανάλυση της μεταβίβασης βρίσκεται στο επίκεντρο της ψυχαναλυτικής διαδικασίας.

Επεξεργασία μέσω της επανάληψης και της μεταβίβασης

Ο καταναγκασμός της επανάληψης και η μεταβίβαση δεν εμφανίζονται μόνο στην ψυχοθεραπεία και την ψυχανάλυση – εμφανίζονται στη ζωή μας σε καθημερινή βάση. Η μόνη διαφορά είναι ότι στην ψυχανάλυση, οι επαναλήψεις και η μεταβίβαση εντοπίζονται μέσω των συνειρμών και έχουμε τη δυνατότητα να τις αναλύσουμε.

Μέσω της επεξεργασίας και της ανάλυσης μπορούμε να διακρίνουμε τον αναλυτή από το πρόσωπο με το οποίο αναπτύξαμε αυτό το μοτίβο στην παιδική μας ηλικία και να εσωτερικεύσουμε έναν νέο τρόπο να σχετιζόμαστε και να αισθανόμαστε.

Για παράδειγμα, έχω μια ασθενή που με βιώνει ως αδιάφορο γι’ αυτήν με τον τρόπο που βίωσε τη μητέρα της. Αυτό την κάνει παραδόξως να θέλει απεγνωσμένα να με προκαλεί και να θυμώνει μαζί μου επειδή δεν «τσιμπάω». Αυτό το βιώνει τόσο με τον σύζυγό της, τους φίλους και τους συναδέλφους της όσο και με εμένα. Αλλά μαζί μου έχει καταφέρει να δει ότι αυτός είναι ένας φακός μέσα από τον οποίο βιώνει τον κόσμο.

Στις σχέσεις μας με τους εραστές, τους φίλους, τους συζύγους, τις συζύγους, τα παιδιά, τους φίλους και τους συναδέλφους μας, οι επαναλήψεις (με βάση τον φακό μέσα από τον οποίο χρωματίζουμε τον κόσμο) γενικά δεν εντοπίζονται και δεν γίνονται αντικείμενο επεξεργασίας. Στην εργασία μου με τους θεραπευόμενους, το περιγράφω ως κάτι παρόμοιο με τη μηχανή καρότου του Μπαγκς Μπάνι. Ό,τι κι αν έβαζε μέσα, έβγαινε με τη μορφή καρότου.

Η διαδικασία «επεξεργασίας» διαρκεί πολύ καιρό. Δεν σταματάμε απλώς να κάνουμε ή να αισθανόμαστε τον τρόπο που βιώνουμε ως «φυσικό» και αυτό που κάνουμε σε όλη μας τη ζωή. Επιπλέον, η διακοπή ενός επαναλαμβανόμενου μοτίβου συνήθως συνεπάγεται την εγκατάλειψη κάποιου πράγματος.

Αυτή είναι η βάση γι’ αυτό που οι ψυχαναλυτές αποκαλούν «αντίσταση». Αν οι άνθρωποι δυσκολεύονται τόσο πολύ να σταματήσουν ένα μοτίβο συμπεριφοράς που τους προκαλεί πόνο, το μοτίβο πρέπει να έχει κάποια λειτουργία. Το πιο συγκεκριμένο και συνειδητό παράδειγμα είναι οι εθισμοί. Η έκσταση της ηρωίνης ή της νίκης σε ένα τυχερό παιχνίδι είναι τόσο έντονη που ο εθισμένος δεν μπορεί να την εγκαταλείψει, παρά το γεγονός ότι καταστρέφει την οικογένεια, την καριέρα, τις φιλίες του κ.λπ.

Ο νόμος του ρυθμού

Υπάρχει ο νόμος του ρυθμού. Ο νόμος της πλημμυρίδας και της άμπωτης, τον οποίο όλα τα έμψυχα όντα καλούνται να υπακούσουν. Τα λουλούδια δεν ανθίζουν όλον το χρόνο, οι καρποί των δέντρων δεν είναι διαθέσιμοι όλες τις εποχές, κάποια ζώα αποσύρονται ανά περιόδους πέφτοντας σε χειμερία νάρκη, ξυπνώντας ξανά όταν οι συνθήκες γίνουν κατάλληλες.

Ταυτόχρονα, ο ρυθμός αυτός δεν ξεδιπλώνεται μόνο δια μέσω των εποχών, αλλά και μέσω της ιδιότητας του χρόνου. Υπάρχει ρυθμός στην καθημερινότητά μας και η ώρα υπακούει σε αυτόν το νόμο. Τα δευτερόλεπτα και τα λεπτά διαρκούν πάντοτε το ίδιο και δεν σταματούν να εναλλάσσονται.

Δεν φέρουν αντίσταση στη σκληρή πραγματικότητα, πως κάθε στιγμή είναι προκαθορισμένη να πεθάνει, ώστε να πάρει τη θέση της η επόμενη. Η νύχτα δεν κλέβει ποτέ χρόνο από την ημέρα, ο ύπνος μας και αυτός συμβαίνει τακτικά, μη ικανός να ξεφύγει από αυτόν το νόμο: του ρυθμού.

Ο νόμος του ρυθμού περιβάλλει τα πάντα και τι τύχη για εμάς, καθώς χωρίς εκείνον η δημιουργία οποιασδήποτε μορφής θα ήταν αδύνατη. Λόγω της ύπαρξης του ρυθμού, της συμβολικής αυτής παλίρροιας, έχουμε τη δημιουργία και το θάνατο.

Οι άνθρωποι όμως από νωρίς, κατέβαλαν και συνεχίζουν να καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια στη δημιουργία ισχυρής αντίστασης σε αυτόν το νόμο. Μη αντιλαμβανόμενοι όμως το κόστος. Ανακαλύψαμε τρόπους να διατηρούμε τα φυτά και τους καρπούς τους όλο το χρόνο, ώστε να μη βιώνουμε ποτέ την έλλειψή τους.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της ποιότητάς τους και της θρεπτικής τους αξίας, ενώ παράλληλα διαταράσσουμε τον διατροφικό μας κύκλο, επιλέγοντας να τραφούμε με κάτι που είτε δεν είναι η εποχή του, είτε δεν θα έπρεπε να υπάρχει στην χώρα που διαμένουμε (βρίσκεται εκτός κλίματος).

Έπειτα, αποφασίσαμε να διαταράξουμε την ισορροπία του ζωικού Βασίλειου παρεμβαίνοντας στην κτηνοτροφία, αποφασισμένοι πως τα περισσότερα είναι πάντοτε καλύτερα. Προσφέραμε έτσι στο είδος μας περεταίρω επιβάρυνση στην υγεία του. Τα ζωικά προϊόντα έγιναν παντού και πάντα διαθέσιμα. Χάσαμε την έννοια του ρυθμού στην τροφή μας: κάθε ποτέ να φάμε, τι και ποσό.

Έπειτα επιδοθήκαμε στην επιστήμη και την τεχνολογία. Πολλά καλά προέκυψαν από εκεί. Πολλά δεινά επίσης. Ό,τι ξεκινά να χρησιμοποιείται για καλό, σύντομα, όσο τα ασυνείδητα της ανθρωπότητας είναι ακόμη σε πλειοψηφία ακατέργαστα και άγρια, θα χρησιμοποιηθεί και για κακό.

Η μεγαλύτερη αγωνία του ανθρώπου ίδια: η υπέρβαση του θανάτου. Ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει. Δεν μας έχει στερηθεί ακόμη η ικανότητα του κύκλου. Πολλές τραγωδίες έλαβαν μέρος στην ανθρώπινη ιστορία λόγω του φόβου του θανάτου, της συνειδητοποίησης και της άρνησης της θνητότητάς μας.

Σύντομα στραφήκαμε στα αντικείμενά μας. Είχαμε πλέον διακόψει τη σχέση μας με τη φύση, ο ρυθμός της μας προσέφερε ανασφάλεια και θυμό. Η επαφή μαζί της, μόνιμη υπενθύμιση της θνητότητάς μας. Αποσυρθήκαμε. Λίγοι άντεξαν, παρέμειναν.

Οι αποσυρόμενοι σύναψαν σχέσεις με τα άψυχα υλικά τους, μόνο εκείνα έμειναν να τους καθησυχάζουν. Αλλά ο νόμος του ρυθμού τους βρήκε και εκεί. Η κατάρα του να βαριέσαι τα υλικά σου αγαθά με την πάροδο του χρόνου. Ο ενθουσιασμός σου δεν μπορεί να αντέξει, σβήνει μέρα με τη μέρα.

Βλέπετε, όπως είπα και στην αρχή, κανένα έμψυχο ον δεν μπορεί να ξεφύγει από το νόμο του ρυθμού. Και ο άνθρωπος, φημισμένος για τις συναισθηματικές του διακυμάνσεις, δεν αποτελεί εξαίρεση καμιά.

Εκεί κάπου προέκυψε η απαρχή της εποχής της μοναξιάς, την οποία διανύουμε μέχρι και σήμερα. Ο τίτλος της: «υποφέρω γιατί ξέχασα πώς να συνδέομαι».

Ξεκινήσαμε με αποστροφή για τη θνητή μας κατάσταση, θερμοί αντιρρησίες του ρυθμού, προσπαθήσαμε με νύχια και με δόντια να τον καθηλώσουμε, καταναλώσαμε την πολύτιμη ενέργεια μας σε τούτο το σκοπό και έπειτα από αιώνες πετύχαμε να καθηλώσουμε τους εαυτούς μας. Αποσυνδεδεμένοι. Από τη φύση, από το Όλο. Θυμάται κανείς μας πως να δημιουργεί υγιείς σχέσεις;

Φτάνω στην πρόταση μου: Την ουσιαστική εκπαίδευση επάνω στις ορθές ανθρώπινες σχέσεις.

Έχουμε συνηθίσει να αλληλεπιδρούμε με αντικείμενα τα οποία υπακούν στην κάθε μας εντολή αδιαμαρτύρητα. Τα κινητά μας αξιόπιστα, η τηλεόραση πιστός σύντροφος και ψυχαγωγός, οι εφαρμογές του υπολογιστή μας αναβαθμισμένες. Έχουμε μάθει να βασιζόμαστε και να σχετιζόμαστε με πράγματα που μας προσφέρουν σχεδόν μηδενική ματαίωση.

Αν πάλι τολμήσουν να παραστρατήσουν, τρέχουμε μουτρωμένοι στους κατασκευαστές και τους πωλητές, ξεχειλισμένοι από απαιτήσεις. Σας θυμίζει κάτι; Κάπως έτσι φερόμαστε και στους ανθρώπους μας, αλλά και σε εμάς. Απαιτούμε την προσωπική μας αναβάθμιση, είτε στη μορφή του σώματός μας, είτε ψυχικά, περιμένοντας απ’ έξω κάποιος (ή κάτι) να μας επισκευάσει.

Στην πραγματικότητα, η πληροφορία μπορεί να έρθει απ’ έξω, η δουλειά όμως πρέπει να γίνει από εμάς. Ξανά εδώ, κάθε πληροφορία θέλει το χώρο της για να αφομοιωθεί, τον χρόνο της για ν’ ανθίσει, την υπομονή μας για να αποδώσει καρπούς. Τι από αυτά δίνουμε στον εαυτό μας; Τί από αυτά δίνουμε στον σύντροφό μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα;

Ας κάνουμε μια συμφωνία: από εδώ και μπρος, ας σεβαστούμε τον ρυθμό. Τον δικό μας, τον δικό του(ς). Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω, αφουγκραζόμενοι πλέον, όντας αφυπνισμένοι, το ρυθμό πότε της συναισθηματικής μας πλημμυρίδας και πότε εκείνον της άμπωτης, όταν έρχεται.

Οι ανήσυχες μάζες πρέπει να διώξουν την μονοτονία με ανόητη διασκέδαση

Ο 20ος αιώνας ανακάλυψε δύο μείζονες μορφές που κινητοποιούν τον κόσμο: τον επαγγελματία επαναστάτη και τον επαγγελματία ψυχαγωγό. Ο πρώτος έπαψε να συγκινεί τα πλήθη αφότου οι υποσχέσεις του περί δικαιοσύνης κατέληξαν σε εφιάλτη. Όμως ο δεύτερος είναι προορισμένος για μια απεριόριστη βασιλεία.

Από τους προγραμματιστές της εξέγερσης στους διοργανωτές της διασκέδασης: ολόκληρη η ιστορία του αιώνα εκτυλίσσεται ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους. Να πώς πορεύεται ο δημοκρατικός μύθος: όταν οι φτωχοί πλουτίζουν και γίνονται μεσαία τάξη, δεν αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους μήτε στην πολιτική μήτε στην κουλτούρα, αλλά πρώτα απ’ όλα στη διασκέδαση.

Η Δημοκρατία είχε ευγενείς στόχους: να απελευθερώσει τον λαό από τη μέγγενη της ανάγκης και να τον ανυψώσει στην αξιοπρέπεια του πολίτη με την πολιτικοποίηση και τη μόρφωση. Η έξοδος από την αθλιότητα και την απαιδευσιά θα μας επανέδιδε την ολοκλήρωσή μας ως ανθρώπων.

Αυτή η ελπίδα δεν τελεσφόρησε: για την πλειονότητα των ανθρώπων η γλυκιά αποβλάκωση της ψυχαγωγίας εξουδετερώνει κάθε διάθεση για ατομική εξέλιξη και καθώς σε λίγο θα έχουμε περισσότερους άνεργους παρά εργαζόμενους θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να καθηλωθούν οι ανήσυχες, ταραγμένες μάζες, θα πρέπει να γεμίσουν τον κενό χρόνο, να διώξουν την μονοτονία, να αποτραπεί η βία και η αυτοκαταστροφικότητα. Έτσι, είναι πιθανόν η απεριόριστη επέκταση της ψυχαγωγίας να αποτελέσει το μοναδικό μέσο διατήρησης μιάς κάποιας κοινωνικής συνοχής.

Δυστυχώς υπάρχει και η θεωρία της συναισθηματικής ιδιοτέλειας

Η συναισθηματική ιδιοτέλεια ορίζεται από τον Ναγέφ Αλ-Ροντάν ως «ιδιοτέλεια υποκινούμενη από νευροχημικά συναισθήματα». Όπως υποστηρίζει στη γενική θεωρία του για την ανθρώπινη φύση, «συναισθηματικός ανήθικος εγωισμός», η ανθρώπινη συμπεριφορά διέπεται πρωταρχικά από την ιδιοτέλεια. Οι άνθρωποι επιζητούν καταρχήν την επιβίωση και κατόπιν την κυριαρχία. 

Αυτές οι πτυχές της ανθρώπινης φύσης είναι προϊόν γενετικά κωδικοποιημένων ενστίκτων επιβίωσης, τροποποιημένων από το συνολικό μας περιβάλλον και εκφρασμένων ως νευροχημικών συναισθημάτων και ενεργειών. Συνεπώς μόλις οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου ικανοποιηθούν, τότε αυτός μπορεί να χρησιμοποιήσει την ιδιοτέλεια με μέτρο. Σε ορισμένες περιπτώσεις κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα, όπως την μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ ατόμων και κοινωνιών. Παρ’ όλα αυτά ο Αλ-Ροντάν προειδοποιεί ότι η υπερβολική γενική ιδιοτέλεια υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσει σε απογοήτευση και διαμάχη.

Βασιζόμενος στην αντίληψή του για την ανθρώπινη φύση, ο Αλ-Ροντάν προτείνει την εισαγωγή μηχανισμών οι οποίοι θα ελέγχουν την άναρχη γενική ιδιοτέλεια. Η άσκηση χρηστής διακυβέρνησης θα πρέπει να περιλαμβάνει επαρκείς ελέγχους της ισχύος της κυβέρνησης και αποτελεσματική επιβολή των νόμων, όπως επίσης και την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και την επέκτασή τους ώστε να συμπεριλάβουν φυσιολογικές και συναισθηματικές ανάγκες.

Μην ξεχνάς

Από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές της αρχαίας Ρώμης, ήταν η στιγμή που κάποιος στρατηγός, μετά από μια νίκη, έμπαινε θριαμβευτής στην πόλη.

Για να τον τιμήσει η πόλη με την πιο ένδοξη υποδοχή έπρεπε να πληρούνται δύο προϋποθέσεις: πρώτον, ο στρατηγός να είχε νικήσει σ’ έναν δίκαιο πόλεμο (bellum juctum) και, δεύτερον, στη μάχη να είχαν σκοτωθεί τουλάχιστον πέντε χιλιάδες εχθροί.

Η οργάνωση των στρατιωτών που θα συμμετείχαν στην παρέλαση γινόταν στο Πεδίον του Άρεως απ’ όπου, σε διάταξη παρέλασης, εισέρχονταν στη Ρώμη από την Αψίδα του Θριάμβου. Μέσω της Ιεράς Οδού, έφταναν στο Καπιτώλιο και απέτειναν φόρο τιμής στο Δία. Εκεί, στα πόδια του Καίσαρα, οι νικητές εναπόθεταν τους θησαυρούς και επιδείκνυαν στον κόσμο τον μεγάλο αριθμό αιχμαλώτων που είχαν φέρει από τις κατακτημένες χώρες.

Εκείνη την ημέρα, η Ρώμη πλημμύριζε από ζητωκραυγές και ευφορία.

Τα στεφάνια και τα λουλούδια δεν επαρκούσαν για να τιμήσουν τον νικηφόρο στρατό.

Πράγματι, η θριαμβευτική παρέλαση ήταν ένα βραβείο από μόνη της, αφού στην καθημερινή ζωή δεν επιτρεπόταν στους στρατιωτικούς να περπατούν στην πόλη.

Στο επίκεντρο, όμως, των τιμητικών εκδηλώσεων βρισκόταν ο θριαμβευτής στρατηγός, που έφερε δάφνινο στεφάνι και χρυσοκέντητο χιτώνα. Τον υποδέχονταν σαν να ήταν θεός, μέχρι του σημείου, εκείνη την ημέρα, η δημοτικότητά του και η δύναμή του να επισκιάσουν την ισχύ και τη δημοτικότητα του ίδιου του αυτοκράτορα.

Αυτός ήταν σίγουρα ο λόγος που ο Ιούλιος Καίσαρας, φοβούμενος ίσως ότι κάποιος από τους ήρωες θα ήθελε να διεκδικήσει την εξουσία, και για να μην ξεχνάει ο ήρωας-στρατηγός ότι αυτό που ζούσε ήταν προσωρινό, είχε ορίσει, πίσω του, σχεδόν κολλητά στην πλάτη του, να παρελαύνει ένας δούλος, ο οποίος, κρατώντας πάνω από το κεφάλι του στρατηγού το στεφάνι του Καπιτωλίου Διός, του ψιθύριζε στ’ αφτί: Respice post te, hominem te esse memento (=Κοίτα πίσω σου και θυμήσου ότι είσαι απλώς ένας άνθρωπος).

Δεν έχει σημασία ποιος θ’ αναλάβει να μας υπενθυμίζει ποιοι υπήρξαμε κάποτε και ποιοι είμαστε σήμερα. Άλλοτε μπορεί να είναι ένας φίλος, ένας προϊστάμενος ή ένας άγνωστος, άλλοτε οι συνάδελφοι ή ο σύντροφός μας, κι άλλοτε κάποιο κρυφό αλλά φωτεινό κομμάτι του εαυτού μας (μια πλευρά που εγώ αποκαλώ: «ο γελωτοποιός του βασιλείου»).

Το θέμα είναι ότι κάποιος πρέπει να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε συνείδηση των ευθυνών και των περιορισμών μας, ακόμη —και κυρίως— όταν του ζητάμε να σιωπά κι επιλέγουμε να μην τον ακούμε. Καλό θα ήταν, επίσης, να μπορούσε να μας προειδοποιήσει ότι διατρέχουμε τον κίνδυνο —μαγεμένοι από κάποια γοητευτικά ψέματα—, να παρεκκλίνουμε της πορείας μας πιστεύοντας ότι, αφού βρισκόμαστε σ’ έναν δρόμο στον οποίον οι άλλοι δεν έχουν ακόμη πρόσβαση, είμαστε κάτι το εξαιρετικό, καλύτεροι ή ανώτεροι.

Τα πάντα συμβαίνουν λες και κάποιες πρωταρχικές αλήθειες βρίσκονται πέρα από τα δικά μας όρια. Αν γνωρίσουμε τις αλήθειες αυτές, αν τις αναγνωρίσουμε κι αν τις αντιμετωπίσουμε, τότε μπορεί και ν’ αρχίσουμε να προσεγγίζουμε ό,τι είναι αυθεντικό και αξίζει πραγματικά. Βέβαια, η διαδικασία αυτή μπορεί να μην είναι και πολύ ευχάριστη. Προφανώς, στην αρχή, πολλές φορές, μας φαίνεται πιο απλό να πούμε ψέματα ή να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας. Είναι λογικό: το ψέμα είναι μια απάτη που βολεύει κάποια σκοπιμότητα ή επιθυμία μας.

Το ψέμα πάντοτε προσαρμόζεται τέλεια στην κατάσταση του καθενός: είναι πολύ φιλικό, δεν σου ζητάει τίποτα, δεν σε πιέζει ούτε σε υποχρεώνει να δεσμευτείς σε κάτι, είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να σ’ εξυπηρετήσει, ενώ με την αλήθεια συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: όχι μόνο είναι συνήθως αρκετά ενοχλητική, αλλά είμαστε πάντοτε εμείς εκείνοι που πρέπει να προσαρμοστούμε σ’ αυτήν. Σε όλη την αλήθεια. Κι αυτό γιατί, είτε μας αρέσει είτε όχι, η αλήθεια, σε αντίθεση με τον αντίποδά της, δε δέχεται περικοπές. Μισή αλήθεια δεν είναι ποτέ αξιόπιστη. Είτε είναι όλη η αλήθεια, είτε δεν είναι εντελώς αλήθεια.

Πού τελειώνει η Γη και πού αρχίζει το διάστημα;

Όταν οι ορειβάτες σκαρφαλώνουν στο Έβερεστ, μεταφέρουν συνήθως φιάλες οξυγόνου, συσκευές που τους επιτρέπουν να αναπνέουν ελεύθερα σε μεγάλα υψόμετρα. Αυτό είναι απαραίτητο γιατί όσο πιο κοντά πλησιάζετε στην άκρη της ατμόσφαιρας της Γης, τόσο λιγότερο οξυγόνο υπάρχει σε σύγκριση με τις άφθονες ποσότητες που βρίσκονται στο επίπεδο της θάλασσας.

Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα του πόσο μεταβλητή είναι η ατμόσφαιρα της Γης και δείχνει τη στοιχειακή σύνθεση των στρωμάτων της, από την τροπόσφαιρα, κοντά στο επίπεδο της θάλασσας, έως την εξώσφαιρα, στις εξόχως απόκεντρες περιοχές της. Το πού τελειώνει και ξεκινά κάθε στρώμα ορίζεται από τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά, σύμφωνα με την Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία: αλλαγή θερμοκρασίας, χημική σύνθεση, πυκνότητα και κίνηση των αερίων μέσα σε αυτό.

Λοιπόν, έχοντας αυτό κατά νου, πού καταλήγει στην πραγματικότητα η ατμόσφαιρα της Γης; Και από πού αρχίζει το διάστημα;

Καθένα από τα στρώματα της ατμόσφαιρας παίζει ρόλο στο να διασφαλίσει ότι ο πλανήτης μας μπορεί να φιλοξενήσει κάθε είδους ζωή, κάνοντας τα πάντα, από τον αποκλεισμό της κοσμικής ακτινοβολίας που προκαλεί καρκίνο έως τη δημιουργία της πίεσης που απαιτείται για την παραγωγή νερού, σύμφωνα με τη NASA.

«Καθώς απομακρύνεστε από τη Γη, η ατμόσφαιρα γίνεται λιγότερο πυκνή», είπε η Κατρίνα Μοσσέρτ, διαστημικός φυσικός στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, στο Live Science σε ένα email. «Η σύνθεση αλλάζει επίσης και τα ελαφρύτερα άτομα και τα μόρια αρχίζουν να κυριαρχούν, ενώ τα βαριά μόρια παραμένουν πιο κοντά στην επιφάνεια της Γης».

Καθώς ανεβαίνετε στην ατμόσφαιρα, η πίεση ή το βάρος της ατμόσφαιρας από πάνω σας εξασθενεί γρήγορα. Παρόλο που τα εμπορικά αεροπλάνα έχουν καμπίνες υπό πίεση, οι γρήγορες αλλαγές στο υψόμετρο μπορεί να επηρεάσουν τις λεπτές ευσταχιανές σάλπιγγες που συνδέουν το αυτί με τη μύτη και το λαιμό. «Αυτός είναι ο λόγος που τα αυτιά σας μπορεί να σκάσουν κατά την απογείωση σε ένα αεροπλάνο», είπε ο Μάθιου Ίγκελ, επίκουρος καθηγητής ατμοσφαιρικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Ντέιβις.

Τελικά, ο αέρας γίνεται πολύ λεπτός για τα συμβατικά αεροσκάφη να πετάξουν καθόλου, με τέτοια σκάφη να μην μπορούν να παράγουν επαρκή ανύψωση. Αυτή είναι η περιοχή που οι επιστήμονες έχουν αποφασίσει ότι σηματοδοτεί το τέλος της ατμόσφαιράς μας και την αρχή του διαστήματος.

Είναι γνωστή ως η γραμμή Κάρμαν*, που πήρε το όνομά της από τον Θέοντορ βον Κάρμαν, έναν Ούγγρο Αμερικανό φυσικό που, το 1957, έγινε ο πρώτος άνθρωπος που προσπάθησε να καθορίσει το όριο μεταξύ της Γης και του διαστήματος, σύμφωνα με το EarthSky.

Αυτή η γραμμή, δεδομένου ότι σηματοδοτεί το όριο μεταξύ Γης και Διαστήματος, όχι μόνο υποδηλώνει πού βρίσκονται τα όρια ενός αεροσκάφους, αλλά είναι επίσης κρίσιμη για τους επιστήμονες και τους μηχανικούς όταν ανακαλύπτουν πώς να διατηρήσουν με επιτυχία τα διαστημόπλοια και τους δορυφόρους σε τροχιά γύρω από τη Γη.

«Η γραμμή Κάρμαν είναι μια κατά προσέγγιση περιοχή που υποδηλώνει το υψόμετρο πάνω από το οποίο οι δορυφόροι θα μπορούν να περιφέρονται γύρω από τη Γη χωρίς να καούν ή να πέσουν εκτός τροχιάς πριν κάνουν τον κύκλο της Γης τουλάχιστον μία φορά», είπε η Μοσσέρτ.

«Τυπικά ορίζεται ως 100 χιλιόμετρα πάνω από τη Γη», πρόσθεσε ο Ίγκελ. «Είναι πιθανό κάτι να περιφέρεται γύρω από τη Γη σε υψόμετρα κάτω από τη γραμμή Κάρμαν, αλλά θα απαιτούσε εξαιρετικά υψηλή τροχιακή ταχύτητα, η οποία θα ήταν δύσκολο να διατηρηθεί λόγω της τριβής. Αλλά τίποτα δεν το απαγορεύει.

«Εκεί βρίσκεται η αίσθηση που πρέπει να έχει κανείς για τη γραμμή Κάρμαν: Είναι ένα φανταστικό αλλά πρακτικό κατώφλι μεταξύ αεροπορικών ταξιδιών και διαστημικών ταξιδιών», είπε.

Διάφοροι παράγοντες, όπως το μέγεθος και το σχήμα του δορυφόρου, παίζουν ρόλο στον καθορισμό της αντίστασης του αέρα και, κατά συνέπεια, στην ικανότητά του να περιφέρεται με επιτυχία στη Γη, σύμφωνα με την Μοσσέρτ. Συνήθως, δορυφόροι που βρίσκονται σε χαμηλή τροχιά της Γης – μια ταξινόμηση που τείνει να δίνεται σε δορυφόρους σε υψόμετρο μικρότερο από 1.000 χιλιόμετρα αλλά μερικές φορές έως και 160 χιλιόμετρα πάνω από τη Γη, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Διάστημα Οργανισμός -θα πέσει από την τροχιά μετά από μερικά χρόνια, είπε η Μοσσέρτ, λόγω της «έλξης από την ανώτερη ατμόσφαιρα της Γης που επιβραδύνει σταδιακά την τροχιακή ταχύτητα».

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η ατμόσφαιρα της Γης είναι μη ανιχνεύσιμη πέρα ​​από 1.000 χιλιόμετρα.

«Η ατμόσφαιρα δεν εξαφανίζεται μόνο όταν φτάσετε στην περιοχή όπου βρίσκονται σε τροχιά οι δορυφόροι», είπε η Μοσσέρτ. «Είναι χιλιάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά πριν εξαφανιστούν τα στοιχεία της ατμόσφαιρας της Γης. Τα ίδια τα εξωτερικά άτομα από την ατμόσφαιρα της Γης, τα άτομα υδρογόνου που αποτελούν το γεωστεφάνι της [την πιο εξωτερική περιοχή της ατμόσφαιρας], μπορούν ακόμη και να επεκταθούν πέρα ​​από τη σελήνη.»

Λοιπόν, αν κάποιος έφτανε στη γραμμή Κάρμαν, θα παρατηρούσε κάτι; Θα γνώριζαν ότι, ουσιαστικά, διασχίζουν τα όρια μεταξύ Γης και Διαστήματος; Όχι πραγματικά. «Τίποτα δεν αλλάζει πραγματικά», είπε η Μοσσέρτ.

Ο Ίγκελ συμφώνησε. «Η γραμμή δεν είναι φυσική, αυτή καθαυτή, και έτσι δεν θα παρατηρούσε κανείς τη διέλευση της, ούτε έχει κάποιο πάχος», είπε.

Τι γίνεται με το να μπορέσεις να επιβιώσεις, έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα, στη γραμμή Κάρμαν; Τι θα γινόταν αν σας έπεφταν εκεί χωρίς ειδική διαστημική στολή ή δεξαμενή οξυγόνου ορειβατικού στυλ; Αν μπορούσατε να το φτάσετε, θα μπορούσατε να αναπνεύσετε σε τόσο μεγάλο υψόμετρο; Και θα μπορούσαν ποτέ τα πουλιά να φτάσουν σε τέτοια ύψη;
--------------------------
*Η «γραμμή» πήρε το όνομά της προς τιμή του Τέοντορ φον Κάρμαν (1881–1963), ενός ουγγρικής καταγωγής Αμερικανού μηχανικού και φυσικού, που καταπιάστηκε κυρίως με θέματα αεροναυτικής και αστροναυτικής. Υπήρξε ο πρώτος που υπολόγισε ότι από αυτό το ύψος και πάνω η γήινη ατμόσφαιρα είναι υπερβολικά αραιή, ώστε να μη μπορεί πλέον να υποστηρίξει αεροναυτική πτήση, καθώς ένα σκάφος σε αυτό το υψόμετρο θα έπρεπε να κινείται ταχύτερα από την τροχιακή ταχύτητα ώστε να βρίσκει αρκετή αεροδυναμική άντωση που να το κρατά στο ίδιο ύψος (μη λαβαίνοντας υπόψη τη φυγόκεντρο δύναμη). Η γραμμή Κάρμαν βρίσκεται στο όριο πάνω από το οποίο τα αέρια της ατμόσφαιρας δεν είναι καλώς αναμεμιγμένα, ανάμεσα στη μεσόπαυση (80 – 85 χιλιόμετρα) και στη θερμόσφαιρα.

Βεβαιότητα και Πλούτος

Η Βεβαιότητα σε τοποθετεί στην θέση ΑΙΤΙΑΣ

Η Βεβαιότητα είναι κύριο γνώρισμα της Πολεμικής Νοοτροπίας

Σπουδαία πράγματα έχουν επιτευχθεί μόνο από εκείνους που έχουν την Βεβαιότητα ότι κάτι μέσα τους είναι ανώτερο από τις συνθήκες.

Η Βεβαιότητα* και η Αμφιβολία – Αβεβαιότητα, μοιάζουν με δύο δυνατούς παίχτες, που συνα­γωνίζονται ποιος από τους δύο θα τραβήξει την προσοχή σου στο παιχνίδι της ζωής, στην ρουλέτα της καθημερινότητας. Το πού θα καταλήξεις, το τι αποτέλεσμα θα έχεις, εξαρτάται από τον παίχτη που θα αφήσεις και θα συμφωνήσεις να κερδίσει την Προσοχή σου.

Οι άνθρωποι που υπερέ­χουν στη ζωή δεν είναι αυτοί που εξαφανίζουν την αμφιβολία, αλλά αυτοί που μαθαίνουν να διαχειρίζονται την έμφυτη τάση του ανθρώπου για αμφιβολία – αβεβαιότητα ή αμφιταλάντευση. Όλοι γνωρίζουν ότι έχουν τη δυνα­τότητα να γίνουν σπουδαίοι. Μόνο που πολλοί άνθρωποι υπονομεύουν αυτή την Βεβαιότητα με έναν νοητικό ενδοφλέβιο ορό που τους χο­ρηγεί σταθερές δόσεις αμφιβολίας, Αβεβαιότητας και κατά προέκταση αποτυχίας.

Διαβάζοντας πιο κάτω τον ορισμό της λέξης ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ας έχουμε κατά νου, πως λέγοντας και χρησιμοποιώντας την λέξη Βεβαιότητα, δεν ξεπέφτουμε στον δογματ-ισμό και σε κάθε περίπτωση είμαστε σε θέση ν’ αλλάξουμε κάθε πεποίθηση βεβαιότητας όταν φτάνει στο οριακό σημείο να μετατραπεί σε παγ(ι)ωμένος δογματ-ισμός. Επιπλέον ας έχουμε κατά νου ό,τι ο ικανός άνθρωπος, ο ζωντανός, ορίζεται από την ικανότητα του να πετάει στον Καιάδα όλες τις πεποιθήσεις του ανά πάσα στιγμή και όταν δεν του είναι πλέον χρήσιμες αντικαθιστώντας τες με νέες ή με καθόλου.

Μιλώντας λοιπόν για ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ συνώνυμο της είναι η ΦΑΝΤΑΣΙΑ και θέλει προσοχή να μην ξεπέσεις στα αρνητικά της, δηλ. δογματ-ισμό, πίστη, ασφάλεια κλπ νεκρές λέξεις. Εσύ να χρησιμοποιείς την λέξη και τις δονήσεις της μόνο τόσο, όσο σου είναι χρήσιμη για να πετύχεις ένα συγκεκριμένο Σκοπό. Επίσης Βεβαιότητα, δεν σημαίνει ούτε πίστη, ούτε ασφάλεια, που είναι επίσης δυο λέξεις νεκρές και καθηλωτικές γιατί δεν περιέχουν ίχνος Γνώσης.

Χρειάζεται να θυμάσαι πως ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ σημαίνει ΓΝΩΣΗ δηλ. ξέρεις πως είσαι ικανός και είσαι. Αν και η Βεβαιότητα είναι η κεντρική ιδέα, ο δρόμος προς τη Βεβαιότητα ξεκινά με την Αμφιβολία και την Αμφισβήτηση. Για να βεβαιωθείς για τις ικανότητες σου χρειάζεται πρώτα να αμφιβάλεις γι αυτές. Από καιρό σε καιρό θα συλλάβεις τις αισθήσεις σου να σε εξαπατούν και είναι συνετό να μην εμπιστεύεσαι πλήρως εκείνους που σε εξαπατούν, αλλά να Γνωρίζεις τις ισορροπίες ανάμεσα στην Βεβαιότητα και στην Αβεβαιότητα.

Αυτό που εξαφανίζει την Αμφιβολία είναι η ΔΡΑΣΗ και η ανάληψη ΕΥΘΥΝΗΣ. Αμφιβάλεις πως είσαι ικανός να κάνεις εκείνη την πώληση, την πρόταση γάμου ή να βρεις συνέταιρο για επιχειρηματικό άνοιγμα, κοντρολάρισε την αμφιβολία σου ελέγχοντας αν είναι ουσιαστική ή απλώς μια πεποίθηση. Αν είναι ουσιαστική δηλ. δεν έχεις αξιόλογο προϊόν για την πώληση, είσαι χρόνια άστεγος-άνεργος γι αυτό ψάχνεις να παντρευτείς, χρωστάς και στον περιπτερά γι αυτό ψάχνεις συνέταιρο με χρήματα για να σε ξελασπώσει, τότε κι αν δεν είσαι απατεώνας εκ πεποιθήσεως, είναι άκρως απαραίτητη η αμφιβολία για να σε βάλει στην σωστή θέση Αιτίας.

Αν όμως δεν είναι ουσιαστική αλλά απλά μια πεποίθηση, που δεν συνοδεύεται από στοιχεία που να την δικαιολογούν τότε απλά ΔΡΑΣΕ αγνοώντας την. Με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι ΑΙΤΙΑ και δημιουργείς ένα Αποτέλεσμα κόντρα στις πεποιθήσεις σου, που σε κρατούν σε κατάσταση Αποτελέσματος. Φρόντισε να χρησιμοποιείς λοιπόν τον 3ο ορισμό* της λέξεης Βεβαιότητα: γνώρισμα, βαθμός ασφάλειας της γνώσης: Άμεση / έμμεση / σχετική / απόλυτη ~. Mαθηματική / ηθική / λογική / εμπειρική, σαν δίχτυ ασφαλείας, από την κατρακύλα του δογματ-ισμού και της πίστης.

* βεβαιότητα η [veveótita]: 1. η πεποίθηση, η απουσία αμφιβολίας ή αμφισβήτησης, η σιγουριά: Οι υποψίες μου έγιναν ~. Mίλησε με μεγάλη ~. Δεν μπορώ να το πω με ~. (λόγ. έκφρ.) μετά βεβαιότητος, σίγουρα, ασφαλώς: Γνωρίζω / λέω κτ. μετά βεβαιότητος. 2. εγγύηση, ασφάλεια: Ποιος μου παρέχει τη ~ ότι η προσπάθεια θα πετύχει; Οι σημερινοί άνθρωποι ζουν με άγχος, χωρίς καμιά ~ για το μέλλον. 3. (επιστ.) γνώρισμα, βαθμός ασφάλειας της γνώσης: Άμεση / έμμεση / σχετική / απόλυτη ~. Mαθηματική / ηθική / λογική / εμπειρική ~.

Φαντάσου πως είσαι σε ένα αεροπλάνο με δύο πιλότους, ο ένας κυβερνά το αεροσκάφος τις ώρες της ημέρας, και ο άλλος τις ώρες της νύχτας. Πόσο μακριά θα φτάσεις εάν κάθε πιλότος ξε­κινάει τη βάρδιά του ακολουθώντας την αντίθετη πορεία από αυτή που όρισε ο προηγούμενος;

Δεν είναι η απουσία της βεβαιότητας που ανακόπτει την πρόοδο και την ευημερία ενός ανθρώπου, αλλά η παρου­σία της αμφιταλάντευσης και της Αβεβαιότητας. Εάν επιτρέπεις να σε κατευθύνουν πότε η Βεβαιότητα από την μια και πότε η αμφιβολία από την άλλη, τελικά οδηγείσαι σε σύγχυση και σε λανθασμένα συμπεράσματα για τις ικανότητές σου, πετυχαίνοντας συγκεχυμένα αποτελέσματα. Η επιτυχία προϋποθέτει αφενός να έχεις βεβαιότητα στις ικανότητες και στα προσόντα σου και αφετέρου να υπερνικάς την αναποφασιστικότητα σου. Όπως αναφέρει μια άχρονη σοφία: «Οι αμφιβολίες και οι αβεβαιότητες πρέπει να απομακρύνονται πάση θυσία, αν κάποιος θέλει να πετύχει κάποιον αξιόλογο ΣΚΟΠΟ. Είναι διασπαστικά στοιχεία τα οποία στραβώνουν την ευθεία γραμμή της Δράσης, κάνοντάς την ανεπαρκή και άχρηστη. Με την αμφιβολία, τον φόβο, την αμφιταλάντευση δεν πέτυχε ποτέ κανείς τίποτα, και ούτε πρόκειται ποτέ να πετύχει».

Αυτό που είναι σημαντικό να καταλάβουμε είναι ότι μπορούμε να είμαστε οτιδήποτε θέλουμε να είμαστε, αφού ο καλλιτέχνης είμαστε εμείς και η ζωή μας είναι η δημιουργία μας. Τα πρότυπα είναι δικά μας, η παράσταση είναι επίσης δική μας. Είναι η κωμωδία ή το δράμα μας και, αν τελικά το πρότυπο αλλάζει συνεχώς, τότε γιατί να μην κατευθύνουμε αυτή την αλλαγή με επίγνωση και βεβαιότητα; όταν γίνουμε δημιουργοί με επίγνωση και βεβαιότητα μπορούμε να δούμε αν μας αρέσει η τέχνη μας και μπορούμε να εξασκηθούμε ώστε να την αλλάξουμε. Η εξάσκηση φέρνει την επίτευξη. Όμως η δράση κάνει τη διαφορά. Ως καλλιτέχνης, άρχισε να εξερευνείς τις δυνατότητες – κάθε δράση και κάθε αντίδραση. Μιας και το έφερε η συζήτηση, αυτή είναι η πραγματική μας φύση, να εξερευνούμε. Τι να εξερευνήσουμε; Τη ζωή! Τι άλλο μπορούμε να εξερευνήσουμε; Ποιός είναι ο τρόπος να την εξερευνήσουμε; Μα η Πολεμική Νοοτροπία, αυτή είναι η Σοφή Παρακαταθήτη του Μέγα Ηράκλειτου «Πόλεμος Πατήρ Πάντων»

Τι ακριβώς είναι η Βεβαιότητα;

Βεβαιότητα είναι η Γνώση. Είναι ο βαθμός της σιγουριάς που έχεις σε κάτι ή κάποιον, αυτό που γνωρίζεις, ανεξάρτητα από την άποψη των άλλων ανθρώπων.

Η Βεβαιότητα και η σιγουριά στον εαυτό σου, στις ικανότητες και στα ταλέντα σου, είναι α­πλώς ο βαθμός της εμπιστοσύνης που έχεις στις δυνατότητες σου. Όλοι ξεκινάμε τη ζωή μας με απεριόριστη Βεβαιότητα και σιγουριά στον εαυ­τό μας. Βάζουμε τα κλάματα και κάποιος μας ταΐζει. Εάν δεν αισθανόμαστε άνετα, κλαίμε ξανά και κάποιος μας παίρνει αγκαλιά και μας κανακεύει. Τότε σκεφτόμαστε: «Τέλεια! Μόλις βάλω μια φωνή, τρα­βάω την προσοχή και πετυχαίνω ό,τι θέλω!».

Στη συνέχεια, καθώς μεγαλώνουμε, η καθημερινότητα, αρ­χίζει να διαβρώνει μερικές από τις πεποιθήσεις μας. Για παρά­δειγμα, πρέπει να αρχίσουμε να ντυνόμαστε μόνοι μας και μά­λιστα αργότερα –ω τι φρίκη!!! – πρέπει να αγοράζουμε τα ρούχα μας με δικά μας χρήματα! Σταματάμε να θεωρούμε ότι είμαστε υπέρ- ήρωες, πριγκίπισσες και αστέρες του κινηματογράφου.

Στην ουσία, η καθημερινότητα, μας προσγειώνει απότομα και στα­ματάμε να είμαστε και τόσο βέβαιοι πλέον, ότι είμαστε ικανοί για οτιδήποτε εξαι­ρετικό. Σταματάμε να έχουμε σιγουριά ότι είμαστε ιδιαίτεροι και αρχίζουμε να «πουλάμε» τον εαυτό μας με έκπτωση σε ο­ποιονδήποτε είναι διατεθειμένος να μας δώσει ένα σταθερό μισθό. Όπως είπε κάποτε κάποιος: «Εάν θεωρείς ότι η αξία σου είναι μικρή, να είσαι σίγουρος ότι οι γύρω σου δεν θα αυ­ξήσουν την τιμή σου. Όρισε την τιμή σου μόνος σου και απαίτησε από την ζωή (και τους γύρω σου) να στην δώσει».

Οι ενέργειες σου συμβαδίζουν αναπόφευκτα με τις σκέψεις σου. Έτσι, εάν θεωρείς ότι είσαι μια μετριότητα, θα ενεργείς αναλόγως σαν μετριότητα, θα προσελκύεις μέτριους ανθρώπους και τα πάντα στη ζωή σου θα είναι μέτρια. Μέτριος σύζυγος, μέτριος μισθός, μέτρια δουλειά, μέτρια υγεία … όλα μέτρια. Κατά βάθος, η ζωή σου αντανακλά κι είναι ένας καθρέπτης των σκέψεων σου και αυτές οι σκέψεις σου βοηθούν να βρίσκεις δικαιολογίες για τη θέση σου στην ζωή. Εάν θέλεις να βελτιώσεις τη ζωή σου, πρέπει να βελτιώσεις την Βεβαιότητα στον εαυτό σου στις ικανότητες και στα ταλέντα σου. Η ζωή σου δεν πρόκειται ποτέ να προχωρήσει πέρα από αυτά που είσαι ΒΕΒΑΙΟΣ ότι μπορείς να καταφέρεις.

Βεβαιότητα είναι η ΓΝΩΣΗ

Η διαμόρφωση της Βεβαιότητας

Μην περιμένεις από τους άλλους να είναι βέβαιοι για εσένα. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί κι ακόμα κι αν συμβεί δεν σου προσφέρει τίποτε. Εσύ χρειάζεται να είσαι Βέβαιος για εσένα και οι υπόλοιποι γύρω σου θα υποχρεωθούν να ευθυγραμμιστούν με την δική σου Βεβαιότητα. Μερικές φορές ακούω κάποιον να λέει για τους ανθρώπους που τον ενθάρρυναν στην πορεία του: «Ήταν Βέβαιοι για μένα πριν ακόμα εγώ να είμαι Βέβαιος για τον εαυτό μου!». Ευχάριστο συναίσθημα, μόνο που δεν έγινε έτσι. Πρώτα ΕΣΥ Βεβαιώθηκες για σένα και έπειτα ακολούθησαν οι άλλοι, ποτέ δεν γίνεται ανάποδα.

Επιπλέον εάν εναποθέσεις τις επιλογές για την ζωή σου σε κάποιον που θα είναι βέβαιος και σίγουρος σε σένα ΠΡΙΝ ΕΣΥ να είσαι ΒΕΒΑΙΟΣ για τον εαυτό σου, θα πεθάνεις περιμένοντας. Ακόμα κι αν είσαι ΥΠΕΡ-υπέρ-τυχερός και συναντήσεις κάποιον που θα σε ενθαρρύνει να κάνεις «το πρώτο βήμα», θα απομα­κρυνθεί γρήγορα από κοντά σου εάν δεν Αναλάβεις την Ευθύ­νη και δεν αρχίσεις να κινείσαι με τις δικές σου Δυνάμεις και την δική σου Βεβαιότητα.

Σε τελική ανάλυση, οι άν­θρωποι δεν έχουν καμία διάθεση να έχουν Βεβαιότητα για σένα, περισσότερο απ’ όσο έχεις εσύ στον εαυτό σου, είναι δίκαιο και Λογικό αυτό. Τις περισσότερες φορές, για να μπορέσεις να κερδίσεις την Βεβαιότητα των άλλων, στις ικανότητες και στα ταλέντα σου πρέπει πρώτα να Βεβαιωθείς εσύ για σένα. Η ωριμότητα περιλαμβάνει την ανα­γνώριση ότι κανένας δεν πρόκειται να δει μέσα μου κάτι που δεν βλέπω εγώ στον εαυτό μου. Σταμάτα να περιμένεις λοιπόν, αυτόν που θα σε αναδείξει. Ανάδειξε εσύ τον εαυτό σου. Βγες στον κόσμο και σύστησε τον εαυτό σου και τα ταλέντα σου, μόνος σου απαιτώντας από τον κόσμο, το αντίτιμο της αξίας σου.

Η Βεβαιότητα βασίζεται σε αυτά που είσαι ικανός να «δεις» στο μέλλον σου ενώ το δημιουργείς στο παρόν σου. Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου σε μια καλύτερη δουλειά; Σου “τυχαίνει” να βλέπεις κάποιον να κάνει σπουδαία πράγματα και να φαντάζεσαι ότι είσαι εσύ; Φαντάζεσαι μια καλύτερη ζωή και αναρωτιέ­σαι: «Γιατί όχι κι εγώ;». Στην πραγματικότητα, «φαντάζεσαι» επειδή οι δυνατότητές σου προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή σου. Εάν δεν είχες τις δυνατότητες για όλα αυτά, δεν θα τα φανταζόσουν καν, ούτε θα ενδιαφερόσουν αρκετά για να τα προσέξεις.

Το γεγονός ότι φαντάζεσαι μια καλύτερη ζωή είναι απόδειξη ότι έχεις τις λανθάνουσες ικανότητες για να πραγματοποιήσεις όλα αυτά που φαντάζεσαι. Άρχισε να έχεις την Βεβαιότητα ό,τι μπορείς να κάνεις πραγματικότητα αυτά που έ­χεις στο μυαλό σου. Εάν φαντάζεσαι κάτι, με Βεβαιότητα και πετάξεις από πάνω σου τον νοητικό ενδοφλέβιο ορό που σου χορηγεί σταθερές δόσεις αμφιβολίας, τότε η Βεβαιότητα είναι το καύσιμο που είναι ικανή, να μετατρέψει τις δυνατότητές σου σε πραγματι­κότητα.

Είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης να θεωρεί ότι οι άλλοι, έχουν περισσότερες δυνατότητες από όσες έχουν στην πραγματικότητα και ότι εμείς, αντίστοιχα, έχουμε λιγότερες απ’ όσες πραγματικά διαθέτουμε. Με εξαίρε­ση τον περιστασιακό νάρκισσο, (που στο τέλος πνίγηκε) όλοι μας έχουμε περιστασιακά, την τάση να υποτιμούμε την πραγματική μας αξία. Η αλήθεια είναι ότι έ­χουμε πολύ δρόμο μπροστά μας πριν φτάσουμε στο σημείο να υπερεκτιμούμε τις ικανότητες μας για επιτυχία.

Οι περισσότε­ροι άνθρωποι λειτουργούν αξιοποιώντας πολύ λίγες από τις ικανότητές τους. Συνεχίζουν να «φαντάζονται» τις ευκαιρίες, αλλά οι αμφιβολίες έχουν αποστραγγίξει τόσο πολύ το ντεπό­ζιτο της Βεβαιότητας τους που δεν διαθέτουν πλέον την Ενέργεια –ούτε καν την νοητική- για να κυνηγήσουν αυτά που οραματίζονται. Είμαι πεπεισμένη ότι η ανθρωπό­τητα είναι προικισμένη με πολύ περισσότερα χαρίσματα / ικανότητες απ’ όσα ξέρουμε. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ικανότατοι όταν γεννιούνται και πολύ γρήγορα γίνονται ακριβώς το αντί­θετο.

Δεν σου κοστίζει τίποτα να σταματήσεις να αμφιβάλ­λεις και να αρχίσεις να είσαι Βέβαιος.

Για να μιλήσουμε με οικο­νομικούς όρους, το «κόστος ευκαιρίας» που προκύπτει αν σε καθοδηγούν διαρκώς οι αμφιβολίες σου και οι ανασφάλειες σου, μπορεί να είναι τόσο τερά­στιο, που η χρεωκοπία σου είναι Βέβαιη και όχι μόνον η οικονομική. Ρώτησε οποιονδήποτε ηλικιωμένο και το πιθανότερο είναι να σου πει ότι η θλίψη του για τις περιπέτειες που δεν έζησε, ξεπερνά κατά πολύ τον πόνο που του προκάλεσαν οι διάφορες κακοτυχίες.

Βεβαιώσου ότι μέσα σου έχεις περισσότερα απ’ όσα νομίζεις. Άρχισε να είσαι Βέβαιος ότι είσαι ικανός, για πολλά περισσότερα και επικύρωσε αυτή σου την πεποίθηση με τις πράξεις σου. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι δεν είναι παρά συνηθι­σμένοι άνθρωποι που είναι Βέβαιοι για τον εαυτό τους και τις επι­λογές τους. Επίσης οι επιτυχημένοι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι που κάνουν τα πράγματα με ασυνήθιστο τρόπο. Τίποτε πιο απλό από αυτό.

Το μυαλό σου είναι ένας μεγάλος επεξεργαστής. Λειτουρ­γεί με βάση τις πληροφορίες που του δίνεις. Είτε το τροφοδο­τείς λοιπόν με Βεβαιότητα, είτε με αμφιβολίες, το μυαλό σου αρ­χίζει αμέσως να αναζητά επιχειρήματα που θα στηρίξουν τα συμπεράσματά σου. Ξεγέλασε το μυαλό σου βομβαρδίζοντάς το με σκέψεις Αυτοπεποίθησης με Βεβαιότητα. Χωρίς αμφιβολίες, ο εσωτερι­κός υπολογιστής σου θα αναγκαστεί να λειτουργεί μόνο με τα θετικά στοιχεία. Ξεφορτώσου όσες από τις αρχικές ρυθμίσεις περιέχουν το στοιχείο της αμφιβολίας. Δεν έχεις έμφυτη κλίση προς την αποτυχία, απλώς έχεις γεμίσει το σκληρό δίσκο του μυαλού σου με υπερβολικές αμφιβολίες και λανθασμένες ε­ντυπώσεις. Οι αμφιβολίες δεν οδήγησαν ποτέ κανέναν σε ένα καλύτερο μέλλον, ενώ η Βεβαιότητα, μόνο επιτυχίες μπορεί να προσφέρει.

Όταν κάνεις το μυαλό σου να είναι Βέβαιο σε σένα αντί να σε αμφισβητεί, οι πράξεις σου αρχίζουν να συμβαδίζουν με τις πεποιθήσεις σου. Η δημιουργική ικανότητά σου αρχίζει να γεννά πρωτότυπες ιδέες. Οι άλλοι άνθρωποι αρχίζουν να είναι Βέβαιοι για σένα γι αυτά που εσύ είσαι Βέβαιος για τον εαυτό σου. Το εισόδημά σου αρχίζει να αντικατοπτρίζει τις πεποιθήσεις σου. Εάν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου με περισσότερα έσοδα, είναι επειδή οι παραγωγικές ικανότητές σου προσπα­θούν να τραβήξουν την προσοχή σου.

Μην επιτρέπεις στις αμ­φιβολίες σου να συνεχίζουν να «ληστεύουν» τις δυνατότητές σου. Βεβαιώσου ότι διαθέτεις ό,τι χρειάζεται για να κάνεις το μέλλον σου καλύτερο. Τι βλέπεις; Τι μπορείς να φανταστείς; Δώσε μεγάλη προσοχή σε αυτά που φαντάζεσαι, γιατί είναι ένδειξη αυτών που μπορείς να καταφέρεις. Η Βεβαιότητα στον ε­αυτό σου είναι η Ενέργεια που χρειάζονται οι δυνατότητές σου για να σε μεταφέρουν σε αυτά που φαντάζεσαι.

Πώς να τα καταφέρω με Βεβαιότητα:

> Όταν βλέπεις κάτι που σε ελκύει, μην το αγνοείς. Θεώρησε ότι οι δυνατότητές σου θέλουν να τραβήξουν την προσοχή σου μέσω της φαντασίας σου.

> Να θυμάσαι ότι ο αναποφάσιστος/αποτυχημένος μετεωρίζεται ανάμεσα στην Βεβαιότητα και την Αβεβαιότητα. Μη γίνεσαι σαν αεροπλάνο με δύο πιλότους που οδηγούν σε αντίστροφους προορισμούς ο καθένας τους. Επέλεξε τον πιλότο της ζωής σου και άφησε τον να την οδηγήσει.

> Διαμόρφωσε μια εικόνα του ποιος θέλεις να είσαι σε τρία χρόνια από τώρα, και ξεκίνησε από αυτήν τη στιγμή να ενεργείς σαν να είσαι ήδη αυτός ο νέος άνθρωπος.

> Χρησιμοποίησε το στόμα σου για να εδραιώσεις την Βεβαιότητα σου. Συνέταξε μια λίστα με όσα αρχίζεις να έχεις Βεβαιότητα για τον εαυτό σου. Κάθε μέρα να τα λες δυνατά. Ο υλικός κόσμος δεν διαβάζει τις σκέψεις σου, αλλά τις ακούει.

Γρήγορος ανεφοδιασμός με Βεβαιότητα:

> Η πιο σημαντική πώληση στη ζωή είναι να πουλήσεις τον εαυ­τό σου, στον εαυτό σου.

> Οι εξωτερικές συνθήκες της ζωής ενός ανθρώπου απεικονίζουν πάντα τις εσωτερικές πεποιθήσεις του.

> Από τη στιγμή που θα αποκτήσεις αυτογνωσία, δεν υπάρχουν όρια, από τη στιγμή που θα αρχίσεις να αμφιβάλλεις, δεν υ­πάρχει χώρος για τίποτε άλλο.

> Εάν είσαι βέβαιος ότι μπορείς, κατά πάσα πιθανότητα μπορείς. Εάν είσαι βέβαιος ότι δεν μπορείς, τότε σίγουρα δεν μπορείς.

> Η Βεβαιότητα είναι σαν τον διακόπτη που εκτοξεύει τον πύραυλο.

> Οι άνθρωποι συνήθως γίνονται αυτό που είναι βέβαιοι ό,τι είναι. Εάν είμαι βέβαιος ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι, γίνομαι ανίκανος να το κάνω. Όμως, εάν είμαι βέβαιος ότι μπορώ, τότε αποκτώ την ικανότητα να το κάνω, έστω κι αν δεν την είχα από την αρχή.

> Ό,τι βρίσκεται πίσω σου και μπροστά σου, δεν συγκρίνεται με ό,τι βρίσκεται μέσα σου.

> Επιμονή δεν είναι μόνο η προθυμία για σκληρή εργασία, είναι παράλληλα και η προθυμία να μη χάσεις την Βεβαιότητα στον εαυτό.

> Μέσα σου έχεις αυτή τη στιγμή τη δύναμη να κάνεις πράγμα­τα που δεν θα τολμούσες ποτέ καν να ονειρευτείς Όμως, η δύναμη αυτή απελευθερώνεται μόνο όταν αλλάξεις τις πεποι­θήσεις σου.

> Για να προοδεύσεις πρέπει να έχεις βεβαιότητα στον εαυτό σου, να είσαι σίγουρος για τις δράσεις σου και να είσαι βέβαιος ότι μπορείς να τις πραγματοποιήσεις και να τις αλλάξεις αν χρειαστεί.

> Οι άνθρωποι βλάπτουν τους άλλους με τις πράξεις τους και τον εαυτό τους με τις σκέψεις τους.

> Να αυτοσαρκάζεσαι, αλλά ποτέ να μη στρέψεις τις αμφιβολίες σου κατά του εαυτού σου.

> Να έχεις θάρρος. Όταν αναχωρείς για ξένους τόπους, να μην αφήνεις κανένα κομμάτι του εαυτού σου στην ασφάλεια της ακτής. Τόλμησε να μπεις μέσα στην ανεξερεύνητη περιοχή.

> Οι πεποιθήσεις είναι πιο επικίνδυνοι εχθροί της αλήθειας από τα ψέματα.

> Βεβαιότητα είναι ένα μέρος που συναντιούνται η αμφιβολία και η σιγουριά.

Πως μπορεί να γίνει κάποιος πλούσιος;

Αν παρατηρήσεις τα χαρακτηριστικά των πλούσιων ανθρώπων βλέπεις ότι κανείς του δεν δουλεύει για τα χρήματα, για την ακρίβεια κανείς τους δεν δουλεύει, αντιθέτως όλοι τους ανεξαιρέτως εργάζονται, με σκοπό και στόχους. Ποια η διαφορά μεταξύ δουλεύω και εργάζομαι; Αν εν έτη 2015 δεν γνωρίζεις την διαφορά είσαι ή πιτσιρικάς 20χρονος ή μόνιμος δημόσιος υπάλληλος. Αν θέλεις να γίνεις πλούσιος πρέπει απαραίτητα να μάθεις αυτήν την διαφορά και εδώ θα πάρεις επιγραμματικά μια ιδέα, αλλά είναι ένα θέμα που πρέπει να το μάθεις πολύ-πολύ καλά.

Είναι άδικο κάποιοι να είναι πλούσιοι και κάποιοι φτωχοί, έτσι σου είπαν. Η ζωή, όμως, δεν είπε ποτέ ότι θα φερθεί δίκαια, ποτέ σε κανέναν δεν φέρεται δίκαια, για να ακριβολογώ η λέξη “δίκαιο” είναι ανθρώπινη εφεύρεση που καμία σχέση δεν έχει με την ζωή και τους νόμους της. Στην ζωή, αγαπητέ μου, κερδισμένοι είναι οι άξιοι, οι ικανοί και αυτοί που έχουν σκοπό και πάθος να τον υλοποιήσουν, αυτοί που διαθέτουν Υπευθυνότητα δηλ. Ανάληψη Ευθύνης και Βούληση. Όλοι οι υπόλοιποι είναι δούλοι που διαμαρτύρονται για δικαιοσύνη και όλα αυτά τα μιμίδια που του ‘μαθαν να παπαγαλίζει [ελευθερία στην δουλεία, δικαιώματα στον δούλο, το δίκαιο του δούλου κλπ κλπ]

Ετσι εξηγείται το πώς οι άξιοι τα καταφέρνουν και οι υπόλοιποι μένουν στον άσο. Μήπως είχαν καλές γνωριμίες; Μήπως βρήκαν χρήματα από τους γονείς τους; Μήπως πήραν κάποιο δάνειο ή κέρδισαν το λαχείο; Ή μήπως, τελικά, τα χρήματά τους δεν προέρχονται από νόμιμες οδούς; Όλα είναι θέμα στρατηγικής και λιγότερο τύχης. Το μυστικό των πλουσίων συνοψίζεται σε μια υποτυπώδη εξίσωση που πηγαίνει κάπως έτσι:

Διαφοροποιημένη Επένδυση + Μικρές Καταθέσεις + Χρόνος = Χρήμα + Πλούτος! Τόσο απλά!

Αυτή η στρατηγική ονομάζεται «εξάχρονο στρετς». Δηλαδή κάνεις μια επένδυση και περιμένεις. Στο μεταξύ κοιμάσαι και είτε βλέπεις τα χρήματά σου να αυγατίζουν ή πηγαίνεις στην επόμενη επένδυση. Η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς είναι η εξής: οι φτωχοί δουλεύουν για τα χρήματα, οι πλούσιοι έχουν τα χρήματα για να βάζουν ανθρώπους να δουλεύουν γι’ αυτούς. Οι ίδιοι δεν δουλεύουν ποτέ -το είπαμε ήδη- οι πλούσιοι εργάζονται.

Υπάρχει μια εθιμική συνήθεια στους ανθρώπους που είναι κληρονομική και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Αν ο πατέρας σου ήταν φτωχός, τότε δύσκολα θα αποτρέψεις τη μοίρα σου. Έχεις γαλουχηθεί στην φτώχεια, χρησιμοποιείς λέξεις φτωχού, ντύνεσαι σαν φτωχός, επενδύεις –αν και όταν- σαν φτωχός, τρως, μιλάς, σκέφτεσαι, κινείσαι, αναπνέεις σαν φτωχός και επομένως δεν υπάρχει απολύτως καμία περίπτωση να γίνεις πλούσιος αν δεν κάνεις δραστικές αλλαγές.

Αν ο πατέρας σου ήταν πλούσιος, τότε κι εσύ θα είσαι πλούσιος. Κάνεις όλα όσα έμαθες δηλ. όλο το Είναι σου έχει εκπαιδευτεί να είσαι πλούσιος. Χρειάζεται μεγάλος κόπος και υπερβολική ηλιθιότητα να γεννηθείς πλούσιος και να καταλήξεις φτωχός. Οι απόψεις και οι προκαταλήψεις που έχει κάποιος για το χρήμα μεταφέρονται σχεδόν γονιδιακά, πάντως σίγουρα κοινωνικά. Κάνουμε αυτό με το οποίο είμαστε συνηθισμένοι και μαθημένοι να κάνουμε, αν θέλουμε να αλλάξουμε στρατόπεδο, από φτωχός σε πλούσιος, πρέπει να αλλάξουμε πεποιθήσεις (πρότυπα) και τρόπους συμπεριφοράς.

Τη στιγμή που οι φτωχοί δουλεύουν πενθήμερο, ξεκουράζονται το Σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα πέφτουν και πάλι στο πηγάδι, οι πλούσιοι παίρνουν το ρίσκο της επένδυσης και αφήνουν τους άλλους να δουλεύουν γι’ αυτούς. Είναι ωραίο να το διαβάζεις, αλλά πόσο εύκολο είναι να το μετατρέπεις σε πράξη; Αν κοιτάξουμε τους πλούσιους ανθρώπους που γνωρίζουμε, θα δούμε πως κανένας από αυτούς δεν υπήρξε υπάλληλος. Όλοι τους υπήρξαν επενδυτές από την πρώτη στιγμή.

Επενδυτής δεν σημαίνει τζόγος στο χρηματιστήριο ή αλλού, αυτά είναι πεποιθήσεις και πρότυπα των φτωχών, της φυλής των υπαλλήλων κι όχι των πλουσίων. Οι φτωχοί υπάλληλοι επενδύουν στα τυχερά παιχνίδια και οι πλούσιοι επενδύουν στον Εαυτό τους στις Αξίες και στις Ικανότητες τους, στις Συμμαχίες και στην ΔΥΝΑΜΗ.

Αν σκόπευαν να ανταλλάξουν τον χρόνο με το χρήμα, μάλλον ακόμα θα περίμεναν να τους έρθουν τα μεγάλα πακέτα.

Ότι κι αν αποφασίσεις να κάνεις το να ξέρεις ότι ο χρόνος δουλεύει για ‘σένα αν επενδύσεις σε αυτόν, όπως επίσης “ο χρόνος δεν είναι χρήμα” (αυτό το λένε οι φτωχοί) ο χρόνος είναι η πλατφόρμα που πάνω της δημιουργείται το χρήμα, ποτέ το αντίθετο και για να το πετύχεις πρέπει να είσαι ο “Κυρίαρχος του Παιχνιδιού” και να διαθέτεις “Πολεμική Νοοτροπία”.