ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἑλένη (1032-1070)

ΕΛ. Μενέλαε, πρὸς μὲν παρθένου σεσώμεθα·
τοὐνθένδε δ᾽ εἰς ἓν τοὺς λόγους φέροντε χρὴ
κοινὴν ξυνάπτειν μηχανὴν σωτηρίας.
1035 ΜΕ. ἄκουε δή νυν· χρόνιος εἶ κατὰ στέγας
καὶ συντέθραψαι προσπόλοισι βασιλέως.
ΕΛ. τί τοῦτ᾽ ἔλεξας; ἐσφέρεις γὰρ ἐλπίδας
ὡς δή τι δράσων χρηστὸν ἐς κοινόν γε νῶιν.
ΜΕ. πείσειας ἄν τιν᾽ οἵτινες τετραζύγων
1040 ὄχων ἀνάσσουσ᾽ ὥστε νῶιν δοῦναι δίφρους;
ΕΛ. πείσαιμ᾽ ‹ἄν›· ἀλλὰ τίνα φυγὴν φευξούμεθα
πεδίων ἄπειροι βαρβάρου γ᾽ ὄντες χθονός;
ΜΕ. ἀδύνατον εἶπας. φέρε, τί δ᾽ εἰ κρυφθεὶς δόμοις
κτάνοιμ᾽ ἄνακτα τῶιδε διστόμωι ξίφει;
1045 ΕΛ. οὐκ ἄν ‹σ᾽› ἀνάσχοιτ᾽ οὐδὲ σιγήσειεν ἂν
μέλλοντ᾽ ἀδελφὴ σύγγονον κατακτανεῖν.
ΜΕ. ἀλλ᾽ οὐδὲ μὴν ναῦς ἔστιν ἧι σωθεῖμεν ἂν
φεύγοντες· ἣν γὰρ εἴχομεν θάλασσ᾽ ἔχει.
ΕΛ. ἄκουσον, ἤν τι καὶ γυνὴ λέξηι σοφόν.
1050 βούληι λέγεσθαι μὴ θανὼν λόγωι θανεῖν;
ΜΕ. κακὸς μὲν ὄρνις· εἰ δὲ κερδανῶ, λέγε.
ἕτοιμός εἰμι μὴ θανὼν λόγωι θανεῖν.
ΕΛ. καὶ μὴν γυναικείοις ‹σ᾽› ἂν οἰκτισαίμεθα
κουραῖσι καὶ θρήνοισι πρὸς τὸν ἀνόσιον.
1055 ΜΕ. σωτηρίας δὲ τοῦτ᾽ ἔχει τί νῶιν ἄκος;
παλαιότης γὰρ τῶι λόγωι γ᾽ ἔνεστί τις.
ΕΛ. ὡς δὴ θανόντα σ᾽ ἐνάλιον κενῶι τάφωι
θάψαι τύραννον τῆσδε γῆς αἰτήσομαι.
ΜΕ. καὶ δὴ παρεῖκεν· εἶτα πῶς ἄνευ νεὼς
1060 σωθησόμεσθα κενοταφοῦντ᾽ ἐμὸν δέμας;
ΕΛ. δοῦναι κελεύσω πορθμίδ᾽, ἧι καθήσομεν
κόσμον τάφωι σῶι πελαγίους ἐς ἀγκάλας.
ΜΕ. ὡς εὖ τόδ᾽ εἶπας πλὴν ἕν· εἰ χέρσωι ταφὰς
θεῖναι κελεύσει σ᾽, οὐδὲν ἡ σκῆψις φέρει.
1065 ΕΛ. ἀλλ᾽ οὐ νομίζειν φήσομεν καθ᾽ Ἑλλάδα
χέρσωι καλύπτειν τοὺς θανόντας ἐναλίους.
ΜΕ. τοῦτ᾽ αὖ κατορθοῖς· εἶτ᾽ ἐγὼ συμπλεύσομαι
καὶ συγκαθήσω κόσμον ἐν ταὐτῶι σκάφει.
ΕΛ. σὲ καὶ παρεῖναι δεῖ μάλιστα τούς τε σοὺς
1070 πλωτῆρας οἵπερ ἔφυγον ἐκ ναυαγίας.

***
ΕΛΕ. Όσο περνά απ᾽ το χέρι της Θεονόης,
Μενέλαε, γλιτώσαμε· μα πρέπει
τον τρόπο να μου πεις που θα σωθούμε.
ΜΕΝ. Άκουσε· με του βασιλιά τους δούλους
πολύν καιρό έχεις ζήσει στο παλάτι.
ΕΛΕ. Τί θες να πεις; Ελπίδες με γεμίζεις
πως κάτι το καλό για μας θα κάνεις.
ΜΕΝ. Μπορείς να πείσεις κάποιον από κείνους
1040 που ᾽χουν τ᾽ αμάξια να μας δώσουν ένα;
ΕΛΕ. Μπορώ· πώς θα ξεφύγουμε όμως, όταν
δεν ξέρουμε τον βάρβαρο αυτόν τόπο;
ΜΕΝ. Δεν γίνεται. Αν κρυφτώ εκεί μέσα κι έτσι
με το σπαθί τον άρχοντα σκοτώσω;
ΕΛΕ. Δεν θ᾽ άφην᾽ η αδερφή του, θα μιλούσε
πως έβαλες στον νου σου να τον σφάξεις.
ΜΕΝ. Ούτε καράβι υπάρχει να σωθούμε·
βούλιαξε μες στο πέλαο το δικό μου.
ΕΛΕ. Αν σκέφτονται σωστά οι γυναίκες, άκου·
1050 πως τάχα έχεις πεθάνει θες να λέω;
ΜΕΝ. Κακό σημάδι· αν κάτι θα κερδίσω,
νεκρό ας με πούνε τότε και ας μην είμαι.
ΕΛΕ. Με τα μαλλιά κομμένα και με θρήνους
γυναίκειους θα σε κλαίω εγώ μπροστά του.
ΜΕΝ. Κι αυτό πώς θα μπορέσει να μας σώσει;
Παλιό το τέχνασμά σου και δεν πιάνει.
ΕΛΕ. Σαν πεθαμένο εγώ θα του ζητήσω
σε πελαγίσιο τάφο να σε θάψω.
ΜΕΝ. Λοιπόν σ᾽ αφήνει· πώς χωρίς καράβι,
1060 μετά από την ταφή μου, θα σωθούμε;
ΕΛΕ. Θα του γυρέψω πλοίο για ν᾽ αδειάσω
τις νεκρικές σου προσφορές στο κύμα.
ΜΕΝ. Καλά τα λες, μα πάνε όλα χαμένα,
στη γης αν σε προστάξει να με θάψεις.
ΕΛΕ. Θα πούμε συνηθίζουν στην Ελλάδα
σε χώμα τους πνιγμένους να μη θάβουν.
ΜΕΝ. Βρήκες τη λύση· θα ᾽ρθω στο ίδιο πλοίο
τα νεκρικά στολίδια να προσφέρω;
ΕΛΕ. Και βέβαια πρέπει να ᾽σαι κι οι δικοί σου
1070 ναύτες, όσοι γλιτώσαν τη φουρτούνα.

Μακεδονία εν μύθοις φθεγγομένη: Από την αρχαία στη νέα μυθολογία - Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;

1. Θρύλοι

Γνωστός είναι και ο θρύλος για τις «αδερφάδες του μεγάλου Αλεξάνδρου», που διασώζεται σε δύο εκδοχές, όπως τις έχει καταγράψει ο Ν. Πολίτης και τις παραδίδει στις Παραδόσεις του (χ.χ.). Στην περίπτωση μάλιστα του συγκεκριμένου θρύλου νομίζουμε ότι μπορούμε να ανιχνεύσουμε τις ιστορικές-μυθολογικές του απαρχές.

Στην Πέλλα λατρευόταν μια θεά που σε επιγραφή του 206 μ.Χ. αναφέρεται ότι λατρευόταν με τα ονόματα Συρία Θεά Παρθένος Γυρβιάτισσα, θεά των νερών, των λιμνών, της θάλασσας, επομένως θεά της γονιμότητας και συγχρόνως του θανάτου –όπως λ.χ. η Αφροδίτη. Η λατρεία της Συρίας θεάς μεταφέρθηκε από τη Συρία στη Μακεδονία από τον 3ο αι. π.Χ. Η θεά «παριστανόταν ως ωραία γυναίκα, άλλοτε όρθια πάνω σε κήτος, άλλοτε καθιστή σ’ αυτό, άλλοτε ως ψάρι με γυναικείο κεφάλι και άλλοτε με ψαρίσιο το κάτω μέρος του σώματός της» (Χρυσοστόμου, 1995, 128). Εικάζεται, λοιπόν, ότι η γοργόνα αδελφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο ιχθυόμορφος δαίμων στο μυθιστόρημα Αλεξάνδρου, κατάγεται από τη Συρία θεά.

Οι αδερφάδες του μεγάλου Αλεξάνδρου

Όντας ο μέγας Αλέξανδρος εκυρίευσεν ούλον τον κόσμο, επήγε και εκεί που βγαίνει το αθάνατο νερό, και εγιόμισε δυό λαήναις για να λουστή και να γίνη αθάνατος. Όντας τοις ήφερε ’ς το σπίτι, ένας αξιωματικός που του είχε γινάτι, λέει ’ς τις αδερφάδες του το μυστικό και τοις ορμηνεύει να λουστούν και να πιουν εκείναις, και να βάλουν άλλο νερό ’ς τοις λαήναις. Εκείναις αμέσως επήραν το νερό και ήπιαν και ελουστήκανε και εχύσανε τα απολούσματα ’ς το δρόμο. Εκεί έτυχε μία κόττα και ένας μπότσικας και εβραχήκανε με το αθάνατο νερό· και για τούτο η κόττα ξαναμουτεύει κάθε χρόνο και γίνεται πάλι νέα και ο μπότσικας δεν ξεραίνεται, και αν ξεριζωθή και κρεμαστή ’ς τον αγέρα.
Οι αδερφάδες του μεγάλου Αλεξάνδρου άμα ήπιανε ταθάνατο νερό κ’ ελουστήκανε με δαύτο, εσηκωθήκανε ’ς τον αγέρα, ήγουν έγιναν αερικαίς, και από τότε είναι οι Νεράιδες. Εκείναις κάθε χρόνο παίρνουνε από τα χωριά κορίτσια σημειωμένα, δηλαδή καμμιά κουτσή ή καμμιά κουλή, και τοις κάνουνε Νεράιδες να τοις δουλεύουνε, και έτσι έχουνε οι Νεράιδες φουσσάτα μεγάλα· και κάθουνται μέσα ’ς τα λαγκάδια και ’ς τους βράχους.
Οι καθαυτό Νεράιδες, οι αδερφάδες του μεγάλου Αλεξάνδρου, δεν πειράζουν κανένα, αλλά οι σημειωμέναις, οι δούλαις τους, πειράζουν και παίρνουν τους ανθρώπους. Όντας περάση κανένας μεσημέρι ή μεσάνυχτα από το μέρος που βρίσκονται, τον παίρνουνε οι Νεράιδες και τον βαρούνε και τον γκρεμίζουνε και του κάνουνε χίλια κακά. Άμα όμως νοήση και φωνάξη· «Ζη Αλέξανδρος ο βασιλιάς, ζη και βασιλεύει!» τότες αμέσως τρέχουνε οι αδερφάδες του και τον γλυτώνουνε.
Όποιος είναι αλαφροήσκιωτος τοις βλέπει, αλλιώς τον κρούνε χωρίς να βλέπη τίπτας. Πολλές φορές παίρνουν βοσκοπούλαις από τα χωριά, και τοις κρύβουν σε διάφορα μέρη, και τοις κάνουν αόραταις· έτσι αυταίς βλέπουν όσους έρχονται και τοις γυρεύουν, ενώ εκείνοι δεν τοις βλέπουν. Όντας δεν τοις χρειάζουνται πλιο, τοις απολούνε, και κείναις, όντας γυρίζουν, τα μολογάνε ούλα, πως έβλεπαν τους συγγενείς τους που περνούσαν από κοντά τους, και πως το ψωμί που τους έδιναν οι Νεράιδες ήταν ξερό και κατάμαυρο.

Ο βασιλιάς Αλέξανδρος κ’ οι Νεράιδες
(Μακεδονία)

Ο βασιλιάς Αλέξανδρος είχε αγαπητικιά μια Νεράιδα. Την έβλεπε τη νύχτα μόνο, κ’ εμιλούσαν μαζί. Γι’ αυτό τον συμπαθούσαν και οι άλλαις Νεράιδες και έγινε μέγας και τρανός. Αλλά κάποτε τοις θύμωσε, και καταστράφηκε κι’ αυτός και το βασίλειό του.
Οι Νεράιδες όμως ακόμη τον θυμούνται και τον αγαπούν. Και όταν σηκώνεται ανεμοστρόφιλας, οι Νεράιδες που είναι μέσα δεν κάνουν κακό σε κανέναν, μάλιστα πέφτει ο ανεμοστρόφιλας, αν ειπή όποιος βρεθή κοντά τρεις φοραίς· “Μέλι κι γάλα! Κάπ’ απ’ ιδώ πέρασι η βασιλιάς η Αλέξανδρους· ζη κι βασιλεύγει!”.[1]

Και όπως στην αρχαιότητα συνηθισμένη ήταν η λογοτεχνική επεξεργασία του μύθου με τις τραγικές του αποδόσεις, το ίδιο συνέβη και με τον θρύλο για τις αδελφές του μακεδόνα βασιλιά. Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας αξιοποίησε λογοτεχνικά τον θρύλο παραδίδοντάς μας ένα θαυμάσιο κείμενο που συνδυάζει στοιχεία του θρύλου με τοπικά στοιχεία.

Ανδρέας Καρκαβίτσας, Η Γοργόνα (απόσπασμα)

Άξαφνα ανατρόμαξα. Κάτω βαθιά, μέσ’ από το μενεξεδένιο σύγνεφο, είδα να προβαίνη ίσκιος πελώριος. Η χοντρή κορμοστασιά, το πυργογύριστο κεφάλι του φάνταζαν Αγιονόρος. Ο ίσκιος πρόβαινε στα νερά με άλματα πύρινα. Κι όσο γρηγορώτερα πρόβαινε, τόσο μίκραινε η κορμοστασιά του. Και άξαφνα ο θεότρομος όγκος χιλιόμορφη κόρη στάθηκε αντίκρυ μου. Διαμαντοστόλιστη κορώνα φορούσε στο κεφάλι και τα πλούσια μαλλιά γαλάζια χήτη άπλωναν στις πλάτες ως κάτω στα κύματα. Το πλατύ μέτωπο, τ’ αμυγδαλωτά μάτια, τα χείλη της τα κοραλλένια, έχυναν γύρα κάποια λάμψη αθανασίας και κάποια περηφάνεια βασιλική. Από τα κρυσταλλένια λαιμοτράχηλα κατέβαινε κ’ έσφιγγε το κορμί ολόχρυσος θώρακας λεπιδωτός και πρόβαλλε στο αριστερό την ασπίδα κ’ έπαιζε στο δεξί τη Μακεδονική σάρισσα.
-Ναύτη· καλεναύτη·ζη ο βασιλιάς Αλέξαντρος;
-Τώρα, Κυρά μου! Απάντησα χωρίς να σκεφτώ. Τώρα βασιλιάς Αλέξαντρος! Ούτε το χώμα του δε βρίσκεται στη γη.
Ωιμέ! Καλό που το ’παθα! Η χιλιόμορφη κόρη έγινε με μιας φοβερό σίχαμα. Κύκλωπας βγήκε από το κύμα κ’ έδειξε λεπιοντυμένο το μισό κορμί. Ζωντανά φίδια τα μεταξόμαλλα σηκώθηκαν περαδώθε, έβγαλαν γλώσσες και κεντριά φαρμακερά κ’ έχυσαν φοβεριστικό ανεμοφύσημα.
-Όχι, Κυρά, ψέματα!…τρανοφώναξα με λυμένα γόνατα.
-Ναύτη· καλεναύτη·ζη ο βασιλιάς Αλέξαντρος;
-Ζη και βασιλεύει· απάντησα ευθύς. Ζη και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει.»
Άκουσε τα λόγια μου καλά. Σα να χύθηκε αθάνατο νερό η φωνή μου στις φλέβες της, άλλαξε αμέσως το τέρας κ’ έλαμψε παρθένα πάλι χιλιόμορφη. Σήκωσε το κρινάτο χέρι της από την κουπαστή, χαμογέλασε ροδόφυλλα σκορπώντας από τα χείλη της. Και άξαφνα στον ολοπόρφυρον αέρα χύθηκε τραγούδι πολεμικό, λες και εγύριζε τώρα ο Μακεδονικός στρατός από τις χώρες του Γάγγη και του Ευφράτη.

2. Το μυθιστόρημα του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Η διάδοση του μύθου του Αλεξάνδρου, η παγκοσμιότητά του, οφείλεται στις πολλαπλές μεταφράσεις που γνώρισε η έκδοση του Ψευδοκαλλισθένη. Το πρώτο χειρόγραφο, που αποτελεί την εξέλιξη του μυθικού υλικού γύρω από τον Αλέξανδρο και τη βάση για το Mυθιστόρημα του Μεγάλου Αλεξάνδρου (1993), χρονολογείται από τον 3o αιώνα μ.Χ., εποχή που υπήρχε αυξημένο ενδιαφέρον για τη ζωή των αγίων, των σοφών και των θαυματοποιών. Μεταφράστηκε στα Λατινικά τον 4ο αι. και εκδόθηκε στις εξής γλώσσες: αρμενική, αραβική, αιθιοπική, παλαιοπερσική, βυζαντινή, προβηγκιακή, γαλλική, γερμανική, ισπανική, φλαμανδική, αγγλική, δανική, σουηδική, ισλανδική, σερβική, βουλγαρική, ρουμάνικη, βοημική, πολωνική, ρωσική, νεοπερσική, ανατολουτουρκική, δυτικοτουρκική, ινδική, μαλαίικη και γιαβανέζικη[2], και σκοτική,  ιταλική, τσέχικη, μαγυάρικη, εβραϊκή, ισπανοαραβική[3].

Μέσα από τις πολλαπλές μεταφράσεις και αφηγήσεις του Μυθιστορήματος, οι μύθοι του Αλεξάνδρου ενσωματώθηκαν στους θρύλους της κεντρικής Ασίας, επηρέασε την αραβική λογοτεχνία, τις απεικονίσεις σε στασίδια και οροφές αγγλικών καθεδρικών ναών (Γουέλς και Γκλόστερ), διαδόθηκε στη χριστιανική Αιθιοπία, και περίπου μέχρι τον 16ο αι. έφτασε η δημοτικότητά του σε όλες τις χώρες και τις τάξεις. Γι’ αυτό σώζεται μεγάλος αριθμός πολύτιμων εικονογραφημένων χειρογράφων του μύθου. Ενδεικτικό, επίσης, της τεράστιας δημοτικότητας του Αλέξανδρου αποτελεί το γεγονός ότι, όταν τον 14ο αι. εισάγονται στην Ευρώπη τα τραπουλόχαρτα από την Ανατολή, ο Αλέξανδρος μαζί με τον Δαυίδ, τον Ιούλιο Καίσαρα και τον Καρλομάγνο έδωσε το όνομά του σε έναν από τους τέσσερις ρηγάδες της τράπουλας, το ρήγα σπαθί[4]. Σε αυτά τα τέσσερα τραπουλόχαρτα, συναντώνται ο ελληνικός και ρωμαϊκός κόσμος, η Ευρώπη που πήγαινε να δημιουργηθεί και το ανατολικό θρησκευτικό της υπόβαθρο.

Η τεράστια διάδοση του Μυθιστορήματος εξηγεί τις παραλλαγές του, που καθορίζονται από τις εθνικές και τις θρησκευτικές παραδόσεις του κάθε λαού, και τις «μεταμορφώσεις» του προσώπου του Αλεξάνδρου, στο πρόσωπο του οποίου συνενώνονται τα χαρακτηριστικά πολλών μυθικών προσώπων, παλαιότερων και νεότερων: «Κάθε εποχή κατασκευάζει τον δικό της Αλέξανδρο: η εβραϊκή παράδοση τον κάνει δάσκαλο και προφήτη, οι μεταγενέστερες ελληνική και συριακή παραλλαγές τονίζουν την όλο πίστη υπακοή του στον Θεό· στον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα αποτελεί υπόδειγμα του γενναίου ιππότη· για τους Πέρσες είναι, κατά μία εκδοχή, ο Σατανάς, επειδή κατέστρεψε τους βωμούς της Ζωροαστρικής θρησκείας, ενώ στους επικούς συγγραφείς είναι ο νόμιμος βασιλιάς της Περσίας, επειδή στην πραγματικότητα είναι γιος του Δαρείου και όχι του Φιλίππου· για τους σύγχρονους Έλληνες είναι ένας από τους σχεδόν μαγικούς εκπροσώπους της Ρωμιοσύνης, άρχοντας των καταιγίδων και των νεράιδων».[5]

«Ο μαθητής του Σταγειρίτη γίνεται σαν ένα είδος μεσαιωνικός μάγος, με υπερφυσικές γνώσεις, που συνδυάζει τη σοφία του Σολομώντα με τη θεόπνευστη αποστολή ενός προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης ή της Αποκαλύψεως».[6]

Ο Αλέξανδρος, διατηρώντας τα κύρια χαρακτηριστικά του βασιλιά μπλεγμένα με φανταστικά, παρουσιάζεται άλλοτε ως όργανο του θυμού του Θεού εναντίον των Περσών (Δανιήλ, Ζ, 6· Η, 3-26· ΙΑ, 3-45)[7] ή ευσεβής χριστιανός που υπηρετεί το κήρυγμα της εκκλησίας, άλλοτε ως φοβερός μουσουλμάνος και άλλοτε ως φράγκος ιππότης του κύκλου του Καρλομάγνου που τροφοδοτεί την πολιτική προπαγάνδα. Πάντα όμως είναι κατακτητής, ταξιδιώτης και θαλασσοπόρος, ενώ οι περιπέτειές του, πραγματικές και φανταστικές, θυμίζουν αυτές του Οδυσσέα και του Ηρακλή. Τέλος, ο πρόωρος θάνατός του τον καθιστούσε και ένα διδακτικό παράδειγμα για το πού οδηγεί η ακόρεστη επιθυμία και πόσο μάταιη είναι η ανθρώπινη φιλοδοξία.

Το Μυθιστόρημα, κράμα ιστορισμού και διδακτισμού, ηθικού και θεολογικού, φαίνεται ότι καταλάμβανε στη Μεσαιωνική Ευρώπη και στην Ασία τη θέση που κατείχαν η Ιλιάδα και η Οδύσσεια στον αρχαίο κόσμο. Και ενώ από τη μια μεριά παρουσιάζει ένα σταθερό πυρήνα (τα κοινά σε όλους τους μύθους χαρακτηριστικά του Αλέξανδρου) από την άλλη έχει ανοιχτή και ελαστική δομή που επιτρέπουν τις «μεταμορφώσεις» του, μέσα από τις οποίες ο κάθε λαός τον ενσωμάτωσε στη δική του θρησκεία και την εθνική του ιστορία, με αποτέλεσμα ο Αλέξανδρος του μύθου μόλις που θυμίζει τον Αλέξανδρο της ιστορίας. Το γεγονός ότι «όλοι όσοι έγραψαν για τον Αλέξανδρο προτιμούσαν το θαυμαστό από το αληθινό» (Στράβων, 2.1.9), καθιστούσε σαθρή την ιστορική πραγματικότητα, επέτρεπε τον «συγκρητισμό» και οι λαοί είχαν την αίσθηση ότι υπήρχε κάτι κοινό μεταξύ τους που όμως ο καθένας το μετέπλασε με βάση το δικό του πολιτισμικό υπόβαθρο. Ενώ δηλαδή ο μύθος γινόταν παγκόσμιος, διατηρούσε πάντα μια εθνική και θρησκευτική ταυτότητα (Αλέξανδρος ο Έλληνας, ο Χριστιανός, ο Εβραίος, ο Πέρσης).[8]

3. Αφηγήσεις - Θέατρο σκιών

Πολλά στοιχεία του μύθου και της ιστορίας διασώζονται σε θρύλους, δημοτικά τραγούδια και στο λαϊκό θέατρο σκιών. Για παράδειγμα, οι σχέσεις της Χαλκιδικής με την Αίγυπτο καταγράφεται σε ένα αργό συρτό τραγούδι της Ιερισσού (Χαλκιδική) με τίτλο Μια κόρη απί την Έλυμπο · σε άλλα δημοτικά τραγούδια ενώνονται μεγάλες ιστορικές περίοδοι και συνευρίσκονται σε κοινά τραπέζια και δράσεις πρόσωπα όπως ο Αλέξανδρος και ο Μικροκωνσταντίνος, ενώ για πολλά αφορμή είναι η σχέση του Αλέξανδρου με τη θάλασσα.

Από τις πιο γλαφυρές αφηγήσεις για τη γέννηση του Αλέξανδρου είναι αυτή που κατέγραψε ο Γιώργης Μελίκης από γέροντες της Κεντρικής Μακεδονίας και που περιλαμβάνεται στο διπλό άλμπουμ Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος; Αφηγήσεις, τραγούδια, σκοποί, νανουρίσματα, γητειές, έκδοση του 1995 (Νομαρχία Θεσσαλονίκης). Σε αυτήν εμπλέκονται πολλά στοιχεία του μύθου, ότι ο Αλέξανδρος είναι γιος του Δία με θνητό πατέρα τον Φίλιππο, και μάλιστα του Άμμωνα Δία, το μαντείο του οποίου ο Αλέξανδρος επισκέφθηκε στην Αίγυπτο, καθώς στην αφήγηση εμπλέκεται ένας αιγύπτιος μάγος. Στο παρακάτω απόσπασμα δίνεται η περιγραφή του θεού με τον οποίο ενώθηκε η Ολυμπιάδα (Λυμπιάδα στην αφήγηση αλλά και Μπέλλα Λυμπία) και που πολύ θυμίζει τον ταυρόκερω θεό των Βακχών, τους συνοδούς του Διόνυσου Σάτυρους και τον τραγοπόδαρο θεό Πάνα:

Ένας θιός σα τραΐ, τρανός μι κάτ’ γυρι’στά κέρατα, μι κάτ’ μάτια κόκκιανα, μι κάτ’ ψ’λά πουδάρια, άλλου σκέδιου θιός. Τουν αρώτ’σα άμα ήθιλιν θυμιάμα κι κιρί κι λάδ’ κι αυτός αγρίιψιν.
«Τι λάδια κι θυμιάματα μι λες Κυρά-Λυμπιάδα, κάνα καλό βαριλίσιου δεν έχ’ς. Φέρι κάνα μπρούσ’κου να του τ’νάξουμι».
Τι νάκαμνα κι γω πήγα στου κιλάρ’ άν’ξα του βαρέλ’  γιόμουσα πέντε ια, έξ κανατούδις δε θυμούμι κι τουν κέρασα, κι τουν φίλιψα. Θιός ήταν αυτός δεν ήταν κάνας παρακατχιανός.

Και βέβαια, η μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου περνά και στο Θέατρο Σκιών τόσο στην πολύ γνωστή ιστορία Ο Μεγάλος Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι, όσο και σε άλλα έργα νεότερων δημιουργών του είδους.
------------------------

[1] Πολίτης (χ.χ. Τόμος Β’, σ. 387-389). Ο θρύλος έχει διαμορφωθεί με βάση μοτίβα και δομές του αρχαίου ελληνικού μύθου. Επισημαίνουμε περιληπτικά δύο σημεία: α) Η προσπάθεια του Μεγάλου Αλεξάνδρου να κερδίσει την αθανασία γίνεται κατά τα πρότυπα της Θέτιδας που εμβαπτίζει τον γιο της, Αχιλλέα, στα νερά της Στύγας, προκειμένου να τον κάνει αθάνατο αφήνοντάς του ένα τρωτό σημείο, εκεί απ’ όπου η μητέρα-θεά κρατούσε τον γιο-θνητό. β) Θεές, όπως ή Ήρα, εμβαπτίζονται σε νερά, προκειμένου να ανακτήσουν και πάλι την παρθενία του. Στην ουσία πρόκειται για τελετουργικό διαρκούς ανανέωσης των δυνάμεων αναπαραγωγής. γ) Η επιλογή των σημαδεμένων κοριτσιών παραπέμπει στην επιλογή του ωραιότερου μέλους της κοινότητας ή του ασχημότερου, αυτού δηλαδή που για τον έναν ή τον άλλον λόγο ξεχώριζε. Αυτό το ξεχωριστό από σωματική άποψη μέλος της κοινότητας έπαιζε τον ρόλο του καθάρματος, αυτού δηλαδή στο οποίο επιρρίπτονταν όλα τα ανομήματα της κοινότητας ή το οποίο θυσιαζόταν, προκειμένου να καθαρθεί η κοινότητα και να απαλλαχτεί από τυχόν μίασμα. δ) Οι Νεράιδες εγκαταβιούν στη φύση όπως στον αρχαίο κόσμο οι Νύμφες. ε) Η αρπαγή των κοριτσιών που τριγυρνούν στις εσχατιές της πόλης, στα όρια δηλαδή του πολιτισμένου κόσμου, όπως οι βοσκοπούλες, διατρέχουν κινδύνους, όπως της αρπαγής.
[2] Ιστορία Αλεξάνδρου του Μακεδόνος (1968, 7-8).
[3] Μέγας Αλέξανδρος (1993, 22-23).
[4] Ιστορία Αλεξάνδρου του Μακεδόνος (1968, 14-15).
[5] Μέγας Αλέξανδρος (1993, 15).
[6] Ιστορία Αλεξάνδρου του Μακεδόνος (1968, 13).
[7] Για την ερμηνεία των χωρίων βλ. Cary (1956, 119-121, 137-139). Ο συγγραφέας επισημαίνει ότι το πρώτο βιβλίο των Μακκαβαίων (Α, 1-8) ανοίγει με μια σύντομη εισαγωγή για τη στρατιωτική καριέρα του Αλεξάνδρου, την υποταγή των εθνών, τον χωρισμό της Αυτοκρατορίας μετά τον θάνατό του και τη διακυβέρνηση των Ιουδαίων από τον Σελευκίδη Αντίοχο που πολύ νωρίς θεωρήθηκε ως ο συμβατικός τύπος του Αντίχριστου (ό.π., 120-125). Το βιβλίο του G. Cary αναφέρεται γενικά στη μεσαιωνική ιδέα του Αλεξάνδρου, στις δύο παραδόσεις, την ηθική και τη θεολογική, που αναπτύχθηκαν από τον 12ο ώς τον 14ο αιώνα, και την ανεξάρτητη από τις προηγούμενες ανάπτυξη μιας κοσμικής παράδοσης. Κατά τον συγγραφέα, η τελευταία, αν και λαμβάνει υπόψη της το μυθικό υλικό, δεν στηρίζεται σε κάποια συγκεκριμένα κείμενα αλλά στους γενικούς κανόνες της κοσμικής ηθικότητας.
[8] Για τη λογοτεχνική παραγωγή στα χρόνια του Βυζαντίου γύρω από τον Αλέξανδρο και με αφορμή αυτόν βλ. Βασιλικοπούλου (1999, 1303-1315). Για την εικαστική απόδοση του Αλεξάνδρου από τους αρχαίους χρόνους μέχρι τη σύγχρονη τέχνη βλ. Alexander the Great (1980) και Ο Μέγας Αλέξανδρος στην Ευρωπαϊκή τέχνη  (1997).

Αγία Θρησκευτική Παράνοια

Εικόνα Κόλασης ο πανάγιος Τάφος!!!

 

Πόσο θα ‘θελα να ανοίξω τα μάτια μου ένα πρωί και να βρεθώ σε ένα σύμπαν αλλιώτικο. Έναν σύμπαν  που ‘χει μάθει από τα λάθη του και  τα ‘χει εξαλείψει.  Έναν κόσμο συνειδητοποιημένο και αποφασισμένο να μην ξαναπέσει στις παγίδες του παρελθόντος του. Που να ‘χει βρει τη δύναμη να το κάνει. Που να χρησιμοποιεί την λογική του, ως ασπίδα, απέναντι στην αιχμαλωσία του λάθους και του πάθους. Που να κρατά μάτια και αυτιά κλειστά στα κελεύσματα των σειρήνων των δημαγωγών κάθε θρησκείας και πολιτικής. Που τίποτε δεν τον ικανοποιεί παρά η ουσία των πραγμάτων και που, για να τη βρει, να ψάχνει όσο κι όπου χρειάζεται.

 

Που να ‘χει καταλάβει ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του είναι η υπερβολή κι ότι η σωστή, κάθε φορά αναλογία, είναι αυτή που κάνει ακόμα και το δηλητήριο γιατρικό. Που ν’ αποδίδει και να δέχεται  σεβασμό και καλοπροαίρετη διάθεση. Που να κατανοεί, ότι όσα θέλει και διεκδικεί ο ένας, έχει δικαίωμα να τα θέλει και να τα διεκδικεί και ο άλλος. Που να μπορεί να αναγνωρίσει ότι, η φύση δεν αγαπά και δεν δέχεται την κλωνοποίηση, άρα σκόπιμα υπάρχουν διαφορές. Αλλά δυστυχώς ξυπνάω ξανά εδώ στο ίδιο σύμπαν και ξαναζώ την ίδια ψευδαίσθηση των παθών χωρίς ελπίδα ανάστασης όσο διαιωνίζεται το ίδιο αίσχος των θρησκειών και των παρακλαδιών τους.  Διαβάστε πάνω σε πόσους  παρανοϊκούς παραλογισμούς, βλακείας κι απάτης  καλείστε να πορευτείτε.

 

Κερί και Λιβάνι

 

Τριπάροντας στα Ιεροσόλυμα (Ρίκα Βαγιάνη)

 

H Ιερουσαλήμ έσκασε στο κεφάλι μου σαν βόμβα. Ξέρω, είναι χοντράδα να χρησιμοποιείς το όνομα «Ιερουσαλήμ» και τη λέξη «βόμβα» στην ίδια πρόταση – δεν έχουν πάθει και λίγα μέσα στα χρόνια οι άνθρωποι εκεί κάτω. Μα βρέθηκα εκεί, τόσο απροετοίμαστη. Ας πρόσεχα. Μέναμε στο Τελ Αβίβ, σε σπίτι φίλων. Περνούσαμε γλυκά, με παραλίες, μαγαζάκια, παγωτά, ένα-δυο μπαράκια, πολύ κρασί, μια φιλοξενία υπέροχη. Κατά την τρίτη μέρα, που ήταν Κυριακή, που δεν σημαίνει και πολλά πράγματα στο Ισραήλ, αφού η αργία είναι Παρασκευή και Σάββατο, ξύπνησε ο τουρίστας μέσα μας: «να δούμε και κάτι, έτσι για να πούμε ότι ήρθαμε; Μας έφαγε η μάσα και το αραλίκι». «Να σας πετάξω ως την Ιερουσαλήμ, μόνο που πρέπει να κάνετε υπομονή, θα γίνεται χαμός», είπε ο φίλος μας. Ήταν διπλό Πάσχα, Καθολικό και Ορθόδοξο.

 

Δεν θυμάμαι πώς φτάσαμε. Θυμάμαι ότι μεταξύ φλυαρίας και αξιοθέατων, λίγο έξω από την Ιερουσαλήμ, ο φίλος μας ξεχάστηκε λίγο στον δρόμο. «Έστριψα λάθος», είπε, κι εκεί που λέγαμε να μη δώσουμε σημασία, τον είδα, κυριολεκτικά, να ασπρίζει από τον φόβο. «Να βρω τον δρόμο, όχι από δω, δεν πάει, fuck». «Μην τους κοιτάτε». Τρεις άνθρωποι ήταν στη γωνία, άλλοι δύο στην παραπέρα. Παλαιστίνιοι εξτρεμιστές; (Πόσο άσχετη είμαι, Θεούλη μου). Το εντελώς αντίθετο. Η περιοχή ελεγχόταν από μια σέχτα φανατικών υπερ-ορθόδοξων Εβραίων. Μισούν τους πάντες, τους Μωαμεθανούς, τους Χριστιανούς, αλλά περισσότερο, με καυτό μίσος, μισούν τους ίδιους τους Εβραίους, διότι θεωρούν ότι ζουν πολύ φιλελεύθερα και προκλητικά και έχουν προδώσει τον Ιουδαϊσμό τους: Βρίζουν, πετάνε ακαθαρσίες, κάνουν ντου σε ιερά μέρη άλλων θρησκειών, πιστεύουν ότι με ένα ακόμα γερό Ολοκαύτωμα θα βάλουν μυαλό οι πεπλανηθέντες Ισραηλινοί και θα επιστρέψουν στον δρόμο του Θεού. Με την ίδια λογική ερμηνεύουν άλλωστε το ναζιστικό Ολοκαύτωμα ως πολύ σωστό και δίκαιο ήταν γι' αυτούς, η τιμωρία που άξιζαν οι αμαρτωλοί ομόθρησκοί τους.

 

Παράνοια;  Καλώς ορίσατε στους Αγίους Τόπους, όπου η θρησκευτική παράνοια θα έπρεπε να συσκευάζεται και να πουλιέται σε μπουκαλάκια μαζί με τον αγιασμό: είναι τόσο πυκνή, που κόβεται με το μαχαίρι. Κανένα μέρος στον κόσμο δεν αντέχει το φορτίο των Ιεροσολύμων: Τρεις από τις ισχυρότερες θρησκείες του πλανήτη έχουν εδώ τα υπεράγια των αγίων σημεία τους, σε απόσταση από πενήντα μέτρα ως πενήντα εκατοστά μεταξύ τους: Τρεις θρησκείες υπεύθυνες για την ψυχική κάθαρση, την παρηγορητική ανακούφιση τεσσάρων δισεκατομμυρίων ψυχών – αλλά και για τον φριχτό θάνατο, μέσα από θρησκευτικές σφαγές, πολύ, πολύ περισσότερων.

 

Γίνεται όλο και χειρότερο, αυτό το σοκ της υπεραισθησίας: Στο καπάκι όλων αυτών, η Ιερουσαλήμ είναι μια ακραία τουριστική πόλη – διάβαζε και «ένα ανελέητο παζάρι». Σορτσάκια, σανδάλια, στρατοί από οργανωμένα γκρουπ. Κόκκινοι, καμένοι από τον ήλιο, σουβενίρ, κεριά, μαντζούνια, κράχτες, κλέφτες, στρατιώτες, παπάδες, ραβίνοι, ξέκωλα, κεμπαπτζίδικα, τζαμιά, ψαλμωδίες, καμπάνες, και πριν το καταλάβεις, είσαι στο προαύλιο του Ναού της Αναστάσεως και μια παρέα τριπαρισμένες γιαγιάδες από την Τήνο σε τραβάει βίντεο και τσιρίζει «χαθήηκατε, καλέεεε, από την τηλεόρασηηηηη, γιατί χαθήκατεεε; Εεεεε; Γιατί χαθήκατεεεεε;».  Κύριε ελέησον.

 

Μέσα στον ιερό Ναό (που είναι χτισμένος γύρω από έναν άλλο ιερό ναό, που είναι χτισμένος πάνω από το Σπήλαιον της Αναστάσεως) επικρατεί μια κατανυκτική παλαβομάρα: Είπαμε, είναι Πάσχα και μάλιστα διπλό, Καθολικό και Ορθόδοξο μαζί. Η ουρά για το προσκύνημα φτάνει μέχρι την Κωνσταντινούπολη, αλλά με τρώει το πείσμα, τι θα νιώσω – και στήνομαι. Επί τόπου καταφθάνουν και οι γιαγιάδες με την κάμερα, με ξαναπετυχαίνουν και αρχίζουν να με τραβάνε βίντεο στην ψύχρα, απαιτώντας, στα είκοσι βήματα από τον Πανάγιο Τάφο, να τους αποκαλύψω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για την προσωπική ζωή της Πόπης Τσαπανίδου.

 

Μέσα στο βουητό, με παίρνει μάτι ο διάκος-σεκιούριτι του Παναγίου Τάφου, ο οποίος έχει μια παβλοφική αντίδραση με την κάμερα όπερ και συμβαίνει το αδιανόητο: Μου κάνει ένα αδιόρατο νεύμα και, μέσα στη λαοθάλασσα της Χριστιανοσύνης που περιμένει να προσκυνήσει, με βάζει να πηδήξω την ουρά και να περάσω πρώτη! Ανερυθρίαστα, δέχομαι το ρουσφέτι και περνάω πρώτη και καλύτερη να φιλήσω τον τάφο του Χριστούλη. Οι γιαγιάδες δεν διαμαρτύρονται – τους φαίνεται φυσικό που είμαι φίρμα, και με ξεπροβοδίζουν με ευλογίες «Χριστός Ανέστη». Ή όχι, ανάλογα αν λένε τον Θεό σου Χριστό, Γιαχβέ, ή Αλλάχ. Πέτρες προσκυνάμε όλοι, ιερές πέτρες. Διπλανές και όμοιες. Αρχαίες, πέτρες, Θεέ μου, όπως κι αν λέγεσαι, ποτισμένες με θεϊκά και ανθρώπινα μαρτύρια, βράχινα σφουγγάρια που έχουν ρουφήξει των αιώνων τα αίματα.

 

Όσα κωμικοτραγικά κι αν σου συμβούν κατά μήκος της via Dolorosa, όταν βγεις από την Ιερουσαλήμ δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που μπήκε. Dolorosa, όνομα και πράγμα, ένας τόπος συμπυκνωμένης οδύνης. Όλοι όσοι περπατούν στους δρόμους της, και όλοι πίσω από εκείνους, αυτά τα εκατομμύρια των νεκρών της Ιστορίας, έχουν αφήσει τον δικό τους πόνο στις λείες πέτρες. Γιατί ξέρεις ότι ήρθες στην Ιερουσαλήμ και ο πόνος σου είναι ασφαλής – για ό,τι θρηνείς, για ό,τι έχεις χάσει, για ό,τι πενθείς και οδύρεσαι, εδώ είναι το κατάλληλο μέρος για να το ακουμπήσεις: Η πόλη το αντέχει. Τι είναι ο δικός σου πόνος, όσο αβάσταχτο κι αν τον κουβαλάς εντός, μπροστά σε ό,τι έχει δει -κι ακόμα βλέπει- αυτή η πόλη; Ένα πούπουλο οδύνης, μια στάλα παραπονάκι, μπροστά στους λυγμούς της Ιστορίας. Άστον και φύγε. Εν ειρήνη.

 

Η απάτη με το Άγιο Φως (Αλέκος Λασκαράτος)

 

Για δεκαετίες είμαστε μάρτυρες μιας απίστευτης απάτης που συντελείται κάθε Μεγάλο Σάββατο, στα Ιεροσόλυμα, με το λεγόμενο «Πανάγιο Φως». Κάθε τέτοια μέρα λοιπόν, γύρω στο μεσημέρι, πραγματοποιείται το «θαύμα» της τελετής της αφής του Αγίου Φωτός στον Ιερό Ναό του Παναγίου Τάφου στα Ιεροσόλυμα με την παρουσία του Ελληνορθόδοξου Πατριάρχη  Ιεροσολύμων, του Αρμένιου Πατριάρχη και χιλιάδων πιστών. Πρώτα λοιπόν σβήνουν όλα τα καντήλια και κεριά του Ναού. Ισραηλινοί αστυνομικοί ερευνούν σπιθαμή προς σπιθαμή τον ιερό ναό για τυχόν ύπαρξη αναμμένου φωτός. Ερευνούν επίσης τον Πατριάρχη για τυχόν ύπαρξη κρυμμένου αναπτήρα ή σπίρτων. Αφού διαπιστωθεί ότι δεν υπάρχει τίποτε το επιλήψιμο, οι δύο πατριάρχες μπαίνουν στο κουβούκλιό του και βγαίνουν, μετά από λίγη ώρα, με αναμμένες τις λαμπάδες τους. Ήρθε το φως το αληθινό!

 

Η χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των πιστών που σπεύδουν να ανάψουν και τη δική τους λαμπάδα. Το φως αυτό θα χρησιμοποιηθεί στη φετινή Ανάσταση στους ναούς, όταν ο ιερέας, βγαίνοντας από το ιερό της εκκλησίας, αναφωνήσει «δεύτε λάβετε το φως το αληθινό». Σε ό,τι μας αφορά, όμως, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Στο αεροδρόμιο του Τελ-Αβίβ υπάρχει ελληνικό κρατικό αεροπλάνο που περιμένει να παραλάβει τη φλόγα για να τη μεταφέρει στην Αθήνα, απ’ όπου με άλλα αεροπλάνα, αυτοκίνητα (και γαϊδουράκια) θα μεταφερθεί σε κάθε γωνία και σε κάθε ιερό ναό της ελληνικής επικράτειας (ακόμα και στην άνω και την κάτω ραχούλα) για να συμμετάσχει στην τελετή της Ανάστασης. Κυβερνητικό κλιμάκιο θα συνοδέψει τη φλόγα, η οποία θα γίνει δεκτή στην Αθήνα με τιμές αρχηγού κράτους.

 

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε αυτή την ιστορία η οποία καλά κρατεί δεκαετίες τώρα; Την απάτη; Την υποκρισία; Τον σκοταδισμό; Την ηθική αυτουργία του ελληνικού κράτους στο μέγα αυτό ψέμα; Ας δούμε όμως κάποια στοιχεία: Από πού μας προέκυψε ο Αρμένιος Πατριάρχης; Δεν είναι ελληνική η εκκλησία του Πανάγιου Τάφου; Είναι. Όμως, στην κούρσα των δύο εκκλησιών για την «κατάκτηση» του Τάφου, πρόλαβαν οι Αρμένιοι και κατοχύρωσαν το τελευταίο τμήμα του από το ύψος των γονάτων και μετά. Έτσι, όταν επισκέπτεσαι τον Τάφο, υπάρχει ένας διαχωριστικός τοίχος που τον χωρίζει στα δύο. Πρέπει να βγεις από τον ναό και να μπεις σε ένα μικροσκοπικό παρεκκλήσι, όπου ένας νυσταλέος και αδιάφορος Αρμένιος παπάς κάθεται ανακούρκουδα. Περιμένει να τον «ασημώσεις». Όταν ρίξεις τα ψιλά, τότε σηκώνει ένα μαύρο κουρτινάκι και αποκαλύπτει τα τελευταία 30-40 εκατοστά του Τάφου. Απίστευτο και όμως αληθινό! Το είδα με τα μάτια μου πριν από 10-15 χρόνια.

 

Κλειδί σε όλη αυτή την ιστορία είναι βέβαια το χρήμα (follow the money line, που λένε και στα αστυνομικά μυθιστορήματα). Οι Ισραηλινοί αστυνομικοί και το κράτος, παρότι καγχάζουν τη χριστιανική θρησκεία, παίζουν μια χαρά το παιχνίδι του κλέφτη και του αστυνόμου. Γιατί να χαλάσουν τη μαγιονέζα που τους αποφέρει τόσα χρήματα, με τους πιστούς που επισκέπτονται κατά χιλιάδες τους χριστιανικούς άγιους τόπους; Οι ορθόδοξοι και οι Αρμένιοι, παρότι κατά βάθος αλληλομισούνται, παίζουν το παιχνίδι της ειρηνικής συνύπαρξης χάριν του χρήματος, της δόξας και της ισχύος που τους αποφέρει όλη αυτή η ιστορία. Σε ό,τι αφορά στο «θαύμα», αυτό καθαυτό, έχω τις εξής δύο (μεταξύ πολλών) απορίες. Γιατί χρειάζεται να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο η τελετή; Το Άγιο Φως μιας χρονιάς δεν κάνει και για την επόμενη και για τη μεθεπόμενη; Δεν αντέχει στον χρόνο; Έχει, δηλαδή, περιορισμένη διάρκεια ζωής με ημερομηνία λήξης (στην ετικέτα);

 

Οι ορθόδοξοι χριστιανοί που ζουν π.χ. στην Αυστραλία και που η ώρα τους είναι εφτά ώρες μπροστά από εμάς, δεν έχουν καμία πιθανότητα να παραλάβουν έγκαιρα το Άγιο Φως για να κάνουν Ανάσταση. Αυτούς δεν τους σκεφτόμαστε, δεν τους λυπόμαστε, έτσι καταδικασμένοι που είναι; Θα μπορούσα να συνεχίσω και άλλο, αλλά νομίζω πως είπα αρκετά. Θέλω να κλείσω με δυο λόγια για τον ρόλο του ελληνικού κράτους σε όλα αυτά. Είναι ντροπή το επίσημο κράτος να συντηρεί τον σκοταδισμό. Είναι ντροπή το ελληνικό κράτος να μεταχειρίζεται τους πολίτες ως πρόβατα. Είναι ντροπή να μιλάνε τα κανάλια για θαυματουργές εικόνες που δακρύζουν. Μήπως ήρθε η ώρα το κράτος, τώρα που υποτίθεται πως εκσυγχρονίζεται η ελληνική κοινωνία, να εγκαταλείψει τον σκοταδισμό που συντηρεί κι υποδαυλίζει, για καθαρά ψηφοθηρικούς σκοπούς, τόσα και τόσα χρόνια;

 

Η Ανάσταση δεν έχει Χρόνο (Τζίνα Δαβιλά)

 

Το παρόν αφιερώνεται στους απαράδεκτους που μπήκαν περισσότερο ή λιγότερο στις ζωές μας. Είναι πράγματι λυπηρό να μην έχουν επιθυμήσει, τελικά, να γίνουν καλύτεροι. Η Ελλάδα σφάζει αρνιά για να γιορτάσει την Ανάσταση. Παράλληλα, όταν της έρθει, βρίζει θεούς και δαίμονες χρησιμοποιώντας ως αντικείμενο τα θεία. Υποκρισία ή συνήθεια; Κακοτροπία ή ασέβεια; Άγνοια ή οικειότητα; Ό,τι κι αν είναι, όποια λειτουργία εγκεφαλική κι αν υπερισχύει, το δεδομένο του φαγοπιοτού σκεπάζει την Ελλάδα ανήμερα το Πάσχα. Αρνιά και κατσίκια στριφογυρίζουν εθιμοτυπικά στις σούβλες, γεμίζουν με ρύζι, δεντρολίβανο και σταφίδες τις κοιλιές των μωρών ζώων που προορίζονται για τους φούρνους, άλλα γίνονται χωστά, όπως λένε στη Δωδεκάνησο. Είναι ένα βάρβαρο έθιμο στον βωμό της σφαγής των αμνοεριφίων και μεταφορικά στη θυσία του Ιησού, του «αίροντα την αμαρτία  του κόσμου». Είτε έχει οπαδούς, είτε εθισμένους στο έθιμο, η υποκρισία του σεβασμού στην παράδοση δεν έχει καμία αξία, αν δεν συνάδει με την ψυχική σου ισορροπία. Κάλλιο να λείπει το φαΐ και να είν’ γεμάτη η ψυχή.

 

Ανάσταση σημαίνει νέκρωση κάποιου και ξαναζωντάνεμα.

Ανάσταση είναι να δίνεις πνοή σε ό,τι καλύτερο έχεις.

Ανάσταση είναι η ελπίδα και το φως μέσα από διαδικασίες ενδοσκόπησης και αυτοκαλυτέρευσης.

Ανάσταση, τέλος, είναι να έχεις σκοτώσει ό,τι σε πηγαίνει πίσω και να έχεις αναγεννήσει ό,τι σε κάνει ανθρωπινότερο, ηρεμότερο, αξιότερο για να λέγεσαι συνεχιστής της ζωής. Γιατί η ζωή έχει μέσα της την ύπαρξη και την Ανάσταση. Το πρώτο μοιάζει με παλμογράφημα νεκρού, το δεύτερο με ρυθμό ζωής που προάγει την ισορροπία και την εξέλιξη.

 

Μακάρι φέτος να πεθάνει ό,τι σκληρό, κακό, άθλιο, ποταπό, χυδαίο, ξετσίπωτο, ξιπασμένο και εκφυλιστικό υπάρχει και να αναστηθεί η απλότητα, η καλοσύνη και η ηρεμία. Μακάρι να πεθάνει και η ίδια η Ελλάδα για να αναστηθεί φρέσκια, υγιής, σοφή. Μεταφορικά δοσμένες είναι οι παραπάνω επιθυμίες, διότι η Ανάσταση δεν έχει χρόνο, ούτε ημερομηνίες, ούτε και νόρμες θρησκευτικές ή πολιτικές. Η Ανάσταση θέλει τη ζωή να σέβεται τον άλλο, τον δίποδο, τον τετράποδο, τον φυτεμένο και τον πτερόεντα, όλο τον χρόνο. Με αφορμή τη γιορτή, αλλά αιτία τον ισόβιο στόχο σου, Ανάσταση σε ό,τι αξιότερο.

 

Μαγειρίτσα: Το δράμα του σεφ (Ρέα Βιτάλη)

 

«Σήμερα θα σας παρουσιάσουμε τη συνταγή της μαγειρίτσας μας. Όχι με συκωταριά αρνιού», «Με κοτόπουλο;», «Όχι, γιατί ακόμα και το κοτόπουλο έχει λιπαρά. Θα τη μαγειρέψουμε με στήθος γαλοπούλας που ‘ναι σαν σόλα, αλλά δεν έχει ίχνος λιπαρών», «Θα την αβγοκόψουμε, σεφ, στο τέλος;», «Όχι γιατί το αβγό επιβαρύνει τη χοληστερίνη. Εγώ τη λούζω με ροδόνερο», «Μαρούλια, φαντάζομαι, θα βάλουμε», «Όχι, γιατί νεότερες έρευνες έδειξαν ότι στα φύλλα του μαρουλιού επικάθεται μια ουσία που ευθύνεται για το σπάσιμο των νυχιών και γι΄ αυτό να προτιμάτε ρόκα και μάλιστα τα κοτσάνια της και μόνον»

 

«Κοκορέτσι θα μαγειρέψουμε, σεφ;», «Βεβαίως. Τίποτα δεν θα στερηθείτε. Θα είναι ένα εναλλακτικό κοκορέτσι. Με σχοινόπρασο το οποίο θα έχετε μαρινάρει σε μπαλσάμικο και μελάσα από βραδύς και θα παίξει εξαιρετικά τον ρόλο του εντέρου», «Και μέσα, σεφ;», «Μέσα θα βάλουμε πιπεριές τριών χρωμάτων και λαχανικά διάφορα, μελιτζάνες, κολοκύθια, τον ανθό του κολοκυθιού και τον ανθό της παπαρούνας και άφθονο κουκουνάρι για να ξεγελάει το δόντι και οπωσδήποτε τζίντζερ.

 

Επίσης, του πάει εξαιρετικά ο τραχανάς, για να τιμήσουμε και την παράδοση και καρύδια μαζί με το τσόφλι γιατί στο τσόφλι του καρυδιού είναι όλες οι βιταμίνες», «Θα το ψήσουμε στα κάρβουνα, σεφ;» «Όχι, το κάρβουνο, ως γνωστόν, είναι καρκινογόνο γι΄ αυτό να προτιμήσετε να το ψήσετε στον ατμό», «Μα, πόσο χρήσιμες είναι οι πληροφορίες που μας δίνετε! Θα μας μιλήσετε και για το αρνί, σεφ;»,

 

«Αλίμονο! Τέτοιες μέρες επιβάλλεται. Στην κοιλιά του αρνιού να βάλετε ψιλοκομμένο νεροκάρδαμο, λεβάντα και τσουκνίδες, όσο πιο ξερές. Επίσης, να του τρυπήσετε τα μπούτια και να βάλετε σέλερι και μαντζουράνα. Του πάει εξαιρετικά. Στο στόμα, ανοίξτε τη σιαγόνα του άφοβα, να βάλετε ανά δόντι ένα μύρτιλο που είναι αντιγηραντικό και βοηθάει στην καλή κυκλοφορία του αίματος και πασατέμπο που έχει μεγάλη ποσότητα σιδήρου», «Ενδιαφέρον ακούγεται, σεφ! Μουυυυυυυυυ τέλειο! ΜΟΟΥυυυυυυ! Πεθαίνω! Λιώνω!».

 

«Και σας έχω κι άλλο ένα μυστικό. Στο κεφάλι του αρνιού να δημιουργήσετε κάτι σαν μαντήλι (που φοράνε οι γριές στα χωριά, για να τιμήσουμε και την παράδοση) από δεντρολίβανο και κουκουνάρια ολόκληρα, βουτηγμένα σε μπούκοβο που βοηθάνε την πέψη και να το περιλούσετε με χτυπημένα φασόλια που βοηθάνε τον φυσικό εξαερισμό του σώματος. Στα μάτια του δε, να βάλετε ολόκληρα λάιμ».

 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ το ΑΡΝΙ ΕΦΑΓΩΘΕΙ … και η προβατοποιημένη ανθρωπότητα εξακολουθεί να κοιμάται και να τρώγεται !!

«Religulous» Η θρησκευτική παράνοια

 

Επίθεση με χιούμορ στη θρησκευτική παράνοια και τον φονταμενταλισμό.

 

Στη νοτιοανατολική γωνιά της Μεσογείου, σε μερικές εκατοντάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα άνυδρης γης που η μοίρα, την καταράστηκε να θεωρείται «ιερή» για τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, εκτυλίσσεται εδώ και αιώνες ένα ατελείωτο αιματοκύλισμα, με τελευταία πράξη του δράματος τις χιτλερικής έμπνευσης επιθέσεις του πάνοπλου Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού. Κάτι ξέρουμε κι εμείς οι Έλληνες από «ιερά» αφού έχουμε κι εμείς ολόκληρο ιερό βράχο, άσχετα αν τον έχουμε κάνει σκουπιδότοπο, ενώ τον κατέστρεψαν αυτοί που προσκυνάμε!! Στην Ελλάδα μας όλα είναι «ιερά» το ιερό Ελληνικό χώμα που είναι βγαλμένο μαζί με την ιερή λευτεριά, από τα ιερά Ελληνικά κόκκαλα … και πάει λέγοντας.

 

Σε γειτονικές χώρες, το φανατικό Ισλάμ έχει ξεκάθαρα σηκώσει κεφάλι, ριζώνοντας την επιρροή του σε μια γεωγραφική έκταση που ξεκινάει από την Ινδονησία, διέρχεται όλη τη Μέση Ανατολή και καταλήγει στη Βόρεια Αφρική. Συνέπεια τούτου είναι οι συστηματικοί και βίαιοι διωγμοί χιλιάδων χριστιανών διαφόρων δογμάτων και η καταστροφή των χώρων λατρείας τους, κυρίως σε χώρες όπως η Αίγυπτος, η Συρία, η Αιθιοπία και αλλού. Το χαλιφάτο μάγκες μου δεν έρχεται ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ. Αλλά και στην τεχνολογικά προηγμένη, «ουδετερόθρησκη» Δύση του κοσμικού κράτους και του Διαφωτισμού, ο ρόλος της θρησκείας δεν τείνει μειούμενος, απεναντίας μάλιστα. Παραπάνω από τους μισούς κατοίκους των ΗΠΑ εξακολουθούν να πιστεύουν ακλόνητα και κυριολεκτικά ότι ο πλανήτης μας είναι δημιούργημα των τελευταίων 5.500 χρόνων ενός Παντοδύναμου Θεού ο οποίος έστειλε τον εαυτό του, μέσω μιας παρθένας με 12 παιδιά, σε αποστολή αυτοκτονίας για να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος επειδή μια εβραία γυμνίστρια κάποτε δάγκωσε ένα μήλο παρασυρμένα από ένα ομιλόν φίδι. Δεν υπάρχει ελπίδα για το ανθρώπινο ζώο!!!

 

Η επιστημονική πραγματικότητα -όση πραγματικότητα διαθέτει κι αυτή-  της Εξέλιξης, θεωρείται «βλασφήμια» από τους φανατισμένους θρησκόληπτους, που καταφέρνουν μέχρι σήμερα τον εξοβελισμό της διδασκαλίας της από το σχολικό πρόγραμμα, με τον κατήφορο της  χριστιανικής παράνοιας να νικάει κατα κράτος την ανθρώπινη λογική. Ο πρώην πλανητάρχης Μπους, επί της προεδρίας του οποίου επαναπυροδοτήθηκε η μπαρουταποθήκη της Μέσης Ανατολής, διατεινόταν ότι επικοινωνεί με τον Θεό -ο «δικός μας», ο «πυροβολημένος» υπαλληλίσκος της Μέρκελ δεν είπε δα και κάτι πρωτότυπο ισχυριζόμενος τον ίδιο ακριβώς παραλογισμό. Σε κάθε περιοχή της γης, φορείς της θρησκείας ασκούν τον ασφυκτικό τους έλεγχο σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής, αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο. Ραββίνοι, μουλάδες, πάπες, τηλε-ευαγγελιστές, ορθόδοξοι μητροπολίτες και κάθε λογής τσαρλατάνοι που πουλάνε δήθεν μεταφυσικά φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες, συνεχίζουν να επηρεάζουν μεγαλύτερα ακροατήρια κόσμου σε σχέση με εκλεγμένους πρωθυπουργούς και ηγέτες.

 

Οι μειλίχιες ανθρωπιστικές εκκλήσεις ελάχιστων πεφωτισμένων διανοουμένων όλων των θρησκειών μοιάζουν να καταπνίγονται μέσα σε τόνους φανατισμού, απαιδευσιάς, παράνοιας και μίσους που αποτελούν την κρίσιμη μάζα του θρησκευτικού φαινομένου. Τι ακριβώς συμβαίνει στην, ξεθυμασμένη πια, αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα; Πώς κατάφερε ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός και ο ανορθολογισμός (σε αυτόν πρέπει να συμπεριληφθεί και ο νεοταξίτικος μεσσιανικός ανορθολογισμός των «αγορών» και του κρισιακού καπιταλισμού) να υπερκεράσει την εμπιστοσύνη στα τεχνολογικά και πνευματικά κατορθώματα των τελευταίων δύο αιώνων;

 

Γιατί η πίστη σε μεταφυσικές δοξασίες που γεννήθηκαν στην Εποχή του Χαλκού, στα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και στις ερήμους του 7ου αιώνα μ.κ.ε. παραμένει τόσο ισχυρή σε μια εποχή όπου έχει αποκρυπτογραφηθεί το ανθρώπινο DNA και η NASA εξετάζει το ενδεχόμενο ύπαρξης πλανητών σε απόσταση μερικών ετών φωτός από τον δικό μας, ικανών να φιλοξενήσουν ζωή; Όλα τα παραπάνω, και πολλά ακόμη, επιχειρεί να κατανοήσει το ντοκιμαντέρ του 2008 με τον εύστοχο τίτλο «Religulous». Η κύρια διαφορά του Religulous από αντίστοιχα αξιόλογα ντοκιμαντέρ, όπως π.χ. του εξελικτικού βιολόγου Richard Dawkins, είναι ότι μεταχειρίζεται το χιούμορ. Ο γνωστός Αμερικανός κωμικός, ηθοποιός, τηλεπαρουσιαστής και σατιρικός συγγραφέας Bill Maher δεν χάνει ευκαιρία να αντιπαρατεθεί στην ανθρώπινη βλακεία, τη φανατίλα και τον ανορθολογισμό με μπόλικο χιούμορ και ανελέητο τρολλάρισμα. Εκ του αποτελέσματος δείχνει να το πετυχαίνει πολύ καλά.

 

Ξεκινώντας από τους τηλε-ευαγγελιστές και μερικές από τις χιλιάδες διάσπαρτες προτεσταντικές παραφυάδες που ευδοκιμούν στις ΗΠΑ και καταλήγοντας στην Ιερουσαλήμ, στο Βατικανό και αλλού, ο Maher έρχεται αντιμέτωπος με όλα τα φάσματα των σημαντικότερων δογματικών πίστεων, από τον χριστιανισμό και τον ιουδαϊσμό μέχρι τον ισλαμισμό, αλλά και λιγότερο διαδεδομένων δοξασιών, όπως η σαηεντολογία, επισκέπτεται ακόμα και έναν ναό … κάνναβης στο Άμστερνταμ! Χωρίς πολλά περισσότερα λόγια, το Religulous αξίζει την προσοχή σας, ειδικά αν δεν το έχετε δει.

Σχέσεις: Επικοινωνία & Αλληλεξάρτηση

Πως μπορούμε να κρατήσουμε τη ρομαντική ατμόσφαιρα της σχέσης μας ζωντανή; Πως μπορούμε να κρατήσουμε τις ισορροπίες στη σχέση μας; Η καλή επικοινωνία, μεταξύ άλλων δεξιοτήτων και η αλληλεξάρτηση είναι βασικές προϋποθέσεις εγγύτητας και αναθέρμανσης του πάθους.

Η σωστή επικοινωνία στις σχέσεις

Οι υγιείς σχέσεις βασίζονται και στηρίζονται σε αμφίδρομη εμπιστοσύνη και σεβασμό. Πρέπει λοιπόν να είμαστε ειλικρινείς και να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας. Καθώς η σχέση ωριμάζει, είμαστε πιο ανοιχτοί στο να μοιραστούμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

Τις εμπειρίες μας, τα όνειρά μας και τα θέλω μας. Είναι καλό να μοιραζόμαστε τη διαφορετικότητά μας με σεβασμό στην προσδοκία μιας εποικοδομητικής επικοινωνιακής σχέσης.

Στους περισσότερους, αν όχι σε όλους, αρέσει η αίσθηση της αναγνώρισης και εκτίμησης του εγώ μας. Η σχέση μας αναζωπυρώνεται όταν επικοινωνούμε τον θαυμασμό μας για τις αρετές του/της συντρόφου μας. Με αυτό τον τρόπο ενισχύουμε την αυτοεκτίμηση και αυτοεικόνα του/της συντρόφου μας, αρχειοθετούμε τους λόγους έλξης στο άτομό του/της.

Θέτουμε προτεραιότητες, μαθαίνοντας να παραβλέπουμε τα όποια μικροελαττώματα τα οποία, ναι μεν μπορεί να είναι εκνευριστικά κάποιες φορές αλλά, όχι ουσιώδη ή καταστροφικά για τη σχέση ή το άτομο. Η αποδοχή είναι προτιμότερη της αλλαγής, πάντα βέβαια εκτιμώντας την εκάστοτε συμπεριφορά, καθώς οι παραξενιές μας είναι κομμάτι της μοναδικότητάς μας.

Μία ακόμη σημαντική δεξιότητα που συμβάλλει ενεργά στην υγεία της σχέσης είναι να μάθουμε να ακούμε. Οι δύο βασικές κατηγορίες σε αυτό τον τομέα είναι αυτοί που επιλέγουν να μιλάνε και αυτοί που επιλέγουν να μην μιλούν, ανεξάρτητα από το φύλο, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι η μία από τις δύο κατηγορίες είναι ‘καλύτερη’ στο να ακούει. Σε όποια κατηγορία και να ανήκουμε πρέπει να μάθουμε να ακούμε ενεργά και να μην υποστηρίζουμε το ρητό ‘τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται’ καθώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε παρεξηγήσεις, οι οποίες θα μπορούσαν εύκολα να είχαν αποφευχθεί.

Μικρές χειρονομίες αγάπης είναι επίσης ένα όμορφο επικοινωνιακό εργαλείο των συναισθημάτων μας. Μπορούμε να δείχνουμε τι σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε ακόμη και όταν ο/η σύντροφό μας δεν είναι παρών, καθώς δείχνουμε ότι μας ενδιαφέρουν και οι λεπτομέρειες της ζωής του/της. Ένα τηλεφώνημα πριν και μετά το πέρας μιας δύσκολης ημέρας, μια έξοδος για φαγητό, μια μικρή εκδρομή είναι μερικά έμπρακτα παραδείγματα ένδειξης των συναισθημάτων μας. Οι ζεστές σκέψεις μετατρέπονται σε ζεστές πράξεις που μας φέρνουν ακόμη πιο κοντά.

Εκτός από τις μικρές μας πράξεις και χειρονομίες, ας μην ξεχνάμε επίσης να λέμε και να εννοούμε τις δύο μαγικές λέξεις που περικλείουν τόσο όμορφα τα συναισθήματά μας. Πολλές φορές αυτό δεν είναι εύκολο. Για παράδειγμα, γιατί κάποιοι μεγάλωσαν σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που αυτή η ένδειξη αγάπης δεν εκφράζονταν λεκτικά ή γιατί κάποιοι μπορεί να φοβούνται το συναισθηματικό ρίσκο της μη ανταπόδοσης. Αν δυσκολευόμαστε μπορούμε να εκφραστούμε περιφραστικά χρησιμοποιώντας άλλες λέξεις τονίζοντας το πόσο τυχεροί είμαστε που ο/η σύντροφός μας είναι μέρος της ζωής μας. Ότι και αν κάνουμε, ας μεριμνούμε καθημερινά να γνωστοποιούμε πόσο σημαντικός/ή μας είναι ο/η σύντροφός μας.

Σχέσεις και αλληλεξάρτηση

Εκτός από τη σωστή και εποικοδομητική επικοινωνία, ένα ακόμα συστατικό μιας υγιούς ερωτικής σχέσης είναι η αλληλεξάρτηση, και όχι η συνεξάρτηση καθώς αυτές οι δυο έννοιες ενέχουν δύο πολύ διαφορετικές δυναμικές. Η συνεξάρτηση αφορά την εξουσία εξωτερικών, και πολλές φορές ανεξέλεγκτων,  παραγόντων πάνω στην αυτοεκτίμησή μας. Είναι δυσλειτουργικό να λαμβάνουμε πληροφορίες του αυτοπροσδιορισμού και της αυτοεκτίμησής μας από εξωτερικές πηγές, διότι με αυτό τον τρόπο δίνουμε τη δύναμη σε άλλους να προσδιορίσουν το πώς αισθανόμαστε για τον εαυτό μας, κάτι που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Αν ο αυτοσεβασμός και η αυτοεκτίμηση βασίζεται σε άλλους ή σε υλικά αγαθά, τότε μάλλον θυματοποιούμαστε, καθώς οι εξωγενείς αυτοί παράγοντες αλλάζουν και οι εξωτερικές αυτές συνθήκες είναι προσωρινές.

Η συνεξάρτηση μας προκαλεί να διατηρούμε επαναλαμβανόμενα μοτίβα με τα οποία είμαστε εξοικειωμένοι. Έτσι, για παράδειγμα επιλέγουμε αναξιόπιστους ανθρώπους να εμπιστευτούμε ή με αυτό τον τρόπο μπορούμε να ερμηνεύσουμε γιατί μια κακοποιημένη γυναίκα δεν εγκαταλείπει τον γάμο της. Ο αυτοστοχασμός, ο εσωτερικός διάλογος και γιατί όχι και η ψυχοθεραπεία μπορούν να μας βοηθήσουν στις επιλογές μας, έτσι ώστε να μπορούμε να αλλάξουμε τα πρότυπά μας και να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας.

Από την άλλη, η αλληλεξάρτηση είναι η συμμαχία στη σύναψη σχέσεων. Πρόκειται για σχηματισμό συνδέσεων με άλλους. Η αλληλεξάρτηση σημαίνει ότι δίνουμε σε κάποιον άλλο κάποια δύναμη για την ευημερία μας και τα συναισθήματά μας. Κάθε φορά που νοιαζόμαστε για κάποιον επενδύουμε και δίνουμε κάποια εξουσία πάνω στα συναισθήματά μας.

Όταν επιλέγουμε να αγαπήσουμε δίνουμε στους άλλους τη δύναμη να μας κάνουν ευτυχισμένους - δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό χωρίς επίσης να τους παρέχουμε τη δύναμη να μας βλάψουν ή να μας κάνουν να αισθανόμαστε θυμωμένοι ή φοβισμένοι. Το κλειδί είναι να είμαστε συνειδητοί στις επιλογές μας και να παίρνουμε την ευθύνη για τις όποιες συνέπειες.

Καθώς αναπτύσσουμε υγιή αυτοεκτίμηση μπορούμε να πάρουμε συνειδητά τον κίνδυνο της αγάπης, της αλληλεξάρτησης, χωρίς να έχουμε την πεποίθηση ότι η συμπεριφορά των άλλων καθορίζει την αυτοεκτίμησή μας. Ναι, θα πληγωθούμε, θα φοβηθούμε, θα θυμώσουμε - γιατί αυτά τα συναισθήματα είναι ένα αναπόφευκτο μέρος της ζωής και της ανθρώπινης εμπειρίας.

Αν τα αποφύγουμε τότε αποφεύγουμε και την χαρά, την αγάπη και την ευτυχία. Η αληθινή αγάπη είναι μαγική αλλά και η ρεαλιστική άποψη για τις σχέσεις μας, μας κάνει να σταματούμε να περιμένουμε ότι η ζωή είναι κάτι που δεν είναι και μας επιτρέπει να είμαστε υπεύθυνοι για τη δουλειά που χρειάζεται για την διατήρηση της επικοινωνίας και για να έχουμε μια υγιή αλληλεξάρτηση και συνεργασία με τους άλλους και τη σχέση μας. Η αληθινή μαγεία της συναισθηματικής οικειότητας μπορεί να ανθήσει με την ορθή επικοινωνία και την ανάληψη της ευθύνης μας στη σχέση.

«Έχεις πεθάνει για μένα»: Μπορεί το μυαλό να πατήσει delete;

Το 2004 ο Μισέλ Γκοντρί σκηνοθέτησε την «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» (Eternal Sunshine of the Spotless Mind), την ιστορία του Τζόελ και της Κλεμεντίν οι οποίοι μετά από ένα επίπονο χωρισμό αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν μια καινούργια τεχνολογία η οποία τους επιτρέπει να διαγράψουν όλες τις μνήμες της σχέσης τους.

Η ζωή όμως τους φέρνει εκπλήξεις...

Δεν θα πω παραπάνω πράγματα για την συγκεκριμένη ταινία για να δώσω την ευκαιρία σε όποιον θέλει, να την δει, να την απολαύσει και να εκπλαγεί.

Θα μιλήσω όμως για κάτι που ακούω συχνά σε ατομικές συνεδρίες «δεν με επηρεάζει, έχει πεθάνει για μένα».

Όταν ρωτάω τι ακριβώς σημαίνει αυτή η έκφραση, ακούω διάφορες απαντήσεις με πιο συχνές το «σημαίνει ότι δεν μπορεί να με επηρεάσει πια», το «σημαίνει ότι έχω ξεχάσει τα πάντα γύρω από την σχέση μας» και το «σημαίνει ότι δεν με ενδιαφέρει πια ότι και να συμβεί».

Μπορεί όμως κάτι τέτοιο να είναι εφικτό; Μπορεί να είναι αυτή η λύση στην προσπάθειά μας να προχωρήσουμε μετά από ένα διαζύγιο ή χωρισμό;

Μπορούμε πραγματικά να κάνουμε μια διαγραφή της μνήμης μας και να προχωρήσουμε;

Μια απλή απάντηση είναι φυσικά και όχι.

Είναι εύκολο να πιστεύουμε ότι «πεθαίνοντας» έναν/μια πρώην σύντροφό μας θα απελευθερωθούμε και θα συνεχίσουμε την ζωή μας ομαλά.

Ξεχνάμε όμως ή αγνοούμε, ότι η σχέση μας με ανθρώπους που έπαιξαν κάποιο σημαντικό ρόλο στην ζωή μας συνεχίζονται ακόμα και μετά τον αληθινό θάνατο.

Φροντίζουμε τους νεκρούς μας φτιάχνοντας για αυτούς ταφικά μνημεία, τους θυμόμαστε με θρησκευτικές τελετές, κρατάμε πράγματα για να τους έχουμε κοντά μας, μιλάμε για αυτούς, ανακαλούμε μνήμες με διάφορες αφορμές (τοποθεσίες, ταινίες, τραγούδια, φαγητά, ατάκες...).

Ακούμε την προτρεπτική ή επικριτική φωνή των γονέων μας, αλλά και λειτουργούμε με τρόπο τέτοιο ώστε να τους ικανοποιήσουμε ή να τους δείξουμε την επαναστατικότητά μας ακόμα και χρόνια μετά τον θάνατό τους.

Αλήθεια πιστεύετε ακόμα ότι ο θάνατος είναι το τέλος μιας σχέσης;

Είναι λοιπόν το λιγότερο άτοπο να πιστεύουμε ότι βάζοντας στην κατηγορία των «νεκρών» τον/την πρώην σύντροφό μας απαλλασσόμαστε από όλα αυτά που μας ανάγκασαν να πούμε το «έχει πεθάνει για μένα».

Από την άλλη αν ξεφύγουμε λίγο από τις λέξεις και δούμε το θέμα σαν μια προσπάθεια ολικής διαγραφής της μνήμης μας για κάποιο συγκεκριμένο άτομο, πρέπει να απαντήσουμε σε μια κρίσιμη ερώτηση.

Τι ακριβώς θέλουμε να ξεχάσουμε;

Τι ακριβώς πιστεύουμε ότι αν διαγράψουμε από την μνήμη μας θα προχωρήσουμε με την ζωή μας;

Να ξεχάσουμε όλες τις κακές στιγμές; Τότε θα έχουμε μείνει μόνο με καλές μνήμες, οπότε γιατί να διαχωριστούμε από κάτι που μας προσφέρει μόνο καλές αναμνήσεις;

Να ξεχάσουμε όλες τις καλές στιγμές;

Τότε θα έχουμε μείνει μόνο με τις κακές αναμνήσεις, αδικώντας έτσι τον εαυτό μας και ουσιαστικά κατηγορώντας τον για τις επιλογές του, τον χρόνο και την ενέργεια που ξόδεψε αφού στον τελικό απολογισμό έχουμε μόνο μείον.

Να ξεχάσουμε τα πάντα –συναισθήματα, σκέψεις, εμπειρίες- είτε θετικά είτε αρνητικά;

Τότε έχουμε μείνει στάσιμοι, χωρίς καμία νέα πληροφορία που θα εμπλουτίσει τον συναισθηματικό, νοητικό, βιολογικό κόσμο μας, καταδικασμένοι ουσιαστικά να κάνουμε ξανά τα ίδια λάθη.

Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι όχι μόνο δεν μπορούμε να κάνουμε το μυαλό μας να πατήσει delete, να «πεθάνουμε» έναν άνθρωπο και τις αναμνήσεις του αλλά ακόμα και αν μπορούσαμε θα ήταν λάθος για την δική μας ανάπτυξη και συνέχεια.

Οι αναμνήσεις μας, τα συναισθήματά μας, οι συνδέσεις που κάνουμε με άλλα άτομα είτε έχουν θετικό είτε αρνητικό πρόσημο, είναι τα στοιχεία αυτά που τελικά διαμορφώνουν το ατομικό μας σύστημα.

Τα στοιχεία του χαρακτήρα μας, που μας βοηθούν να μαθαίνουμε, να εξελισσόμαστε να προσαρμοζόμαστε να επιβιώνουμε εν τέλει ως ατομικά συστήματα.

Αντί λοιπόν να προσπαθούμε να ξεχάσουμε, εγώ θα πρότεινα ακριβώς το αντίθετο.

Να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε όλες τις καλές στιγμές, όλες τις κακές στιγμές, όλα τα συναισθήματα και τις νέες εμπειρίες που βιώσαμε μέσα σε μια σχέση, να αναλογιστούμε τι πήγε σωστά και τι πήγε λάθος.

Να μάθουμε από τα λάθη μας, τους συμβιβασμούς μας, να μάθουμε και να προχωρήσουμε ολίγον τι σοφότεροι, πιο έμπειροι και πιο έτοιμοι να κάνουμε νέες συνδέσεις με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας.

Η χήρα της Εφέσου

Η ιστορία που θα διαβάσετε γράφτηκε το 100 π.Χ. απ’ τον Αριστείδη τον Μιλήσιο. Ο Αριστείδης είναι -απ’ όσο γνωρίζουμε- ο πρώτος άνθρωπος που έγραψε διηγήματα. Ως διήγημα εννοούμε μικρά κείμενα μυθοπλασίας, όχι μύθους, χωρίς ημίθεους, χωρίς Ατρείδες.

Εκείνη την εποχή, καθώς οι Ρωμαίοι κατακτούν ολόκληρο τον γνωστό κόσμο, αυτού του είδους οι ιστορίες αποκαλούνταν «μιλήσια». Κι όπως θα διαπιστώσετε η θεματολογία τους και ο τρόπος ανάπτυξης των χαρακτήρων θυμίζει σύγχρονα διηγήματα.

Το συγκεκριμένο, Η Χήρα της Εφέσου, μεταγράφτηκε από πολλούς. Τον Πετρώνιο στη Ρώμη, τον Salisbury τον 12ο αιώνα, τον La Fontaine τον 17ο αιώνα, τον Βολταίρο τον 18ο αιώνα, τον Fry στον 20ο αιώνα. Κι έτσι έφτασε μέχρι την εποχή μας.

Ο Νίκος Γκάτσος γνώριζε την ιστορία, όπως φαίνεται απ’ τον στίχο «Μια χήρα από την Έφεσο δεν ήμουνα ποτές δεν είχα στρατιώτες για εραστές».

Την ξαναγράφω, 2120 χρόνια μετά -και πιθανότατα για πρώτη φορά στο διαδίκτυο.

Η Μαριάνθη ήταν κορίτσι από καλή οικογένεια της Εφέσου, με τα λατινικά της και τη λύρα της. Ήταν δεκαεφτά χρονών όταν γνώρισε τον Φειδία.

Εκείνος ήταν πλούσιος απ’ τα γεννοφάσκια του. Ο πατέρας του ήταν έμπορος μαρμάρου. Έφερνε στην Έφεσο τα καλύτερα μάρμαρα απ’ τις Κυκλάδες, για να χτίζουν τους ναούς και τα μέγαρα.

Όμορφος και νέος ο Φειδίας, πεντάμορφη η Μαριάνθη, ερωτευτήκανε σφόδρα. Ο γάμος τους ήταν σπουδαίο κοινωνικό γεγονός της πόλης, και παρευρέθηκαν στρατηγοί, φιλόσοφοι και ποιητές, απ’ όλη την Ιωνία, την Ελλάδα και τη Ρώμη.

Όμως η ευτυχία τους κράτησε πολύ λίγο. Πριν καλά καλά τελειώσει ο μήνας του μέλιτος ο Φειδίας αρρώστησε. Όσο και να προσπάθησαν με αφαιμάξεις και βεντούζες, με ομοιοπαθητικά του Ιπποκράτη και θυσίες στους θεούς, ο νέος ξεψύχησε μια μέρα του Απρίλη, που όπως λέει ο ποιητής είναι ο πιο σκληρός μήνας.

Τον σαβάνωσαν, τον έκλαψαν και τον έβαλαν σ’ έναν υπέργειο τάφο, λίγο έξω απ’ τα προάστια της Εφέσου.

Σαν τέλειωσε η τελετή όλοι ξεκίνησαν να γυρίσουν στα σπίτια τους, θλιμμένοι σίγουρα, μα χαρούμενοι απ’ την άλλη που ήταν ακόμα ζωντανοί.

Μα η Μαριάνθη δεν μπορούσε να φύγει. Έμεινε μέσα στο τάφο, δίπλα στο πτώμα του νεαρού της συζύγου μοιρολογώντας. Οι γονείς της προσπάθησαν να την πάρουν, αλλά εκείνη δεν ήθελε. Αφού κουράστηκαν να την τραβολογούν άφησαν μια υπηρέτρια να την προσέχει κι έφυγαν κι εκείνοι.

Πέρασε η πρώτη μέρα κι η Μαριάνθη δεν σταμάτησε τις οιμωγές. Φαΐ δεν ήθελε να βάλει στο στόμα της, ούτε νερό ούτε να πλαγιάσει να ξεκουραστεί.

«Θα πεθάνω εδώ μαζί σου», φώναζε στο πτώμα.

Τη δεύτερη μέρα οι γονείς της προσπάθησαν να την πάρουν με τη βία. Αλλά βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια μαινάδα, που επιτέθηκε ακόμα και στην ίδια της τη μάνα. Και αφού την άφησαν συνέχισε να κλαίει.

Στην Έφεσο όλοι έμαθαν για την αφοσίωση και το δράμα της χήρας. Οι πεθερές έλεγαν στους γιους της πώς θα ‘θελαν να μοιαζε η νύφη τους με τη Μαριάνθη. Κι οι ανύπαντροι ονειρεύονταν να έβρισκαν κι εκείνοι μια τέτοια γυναίκα, πιστή μέχρι θανάτου.

Την τρίτη μέρα σταύρωσαν σ’ ένα χωράφι παρακείμενο στον τάφο του Φειδία τρεις αντάρτες. Ο Ρωμαίος τοποτηρητής έβαλε και εικοσιτετράωρη σκοπιά, για να μην πάνε οι συγγενείς των ληστών να κλέψουν τα πτώματα, και πουν μετά ότι αναστήθηκαν.

Το πρώτο βράδυ είχε βάρδια στους σταυρούς ένας νέος λεγεωνάριος, με καταγωγή απ’ τη Σικελία, ο Φάμπιους. Εκείνος ήταν φτωχικής καταγωγής, με άλλα δώδεκα αδέλφια στην οικογένεια. Είχε καταταγεί για να γλιτώσει απ’ το φάσμα της φτώχειας, αλλά και για να γνωρίσει τον κόσμο, που τότε οι Ρωμαίοι τον είχαν κατακτήσει ολόκληρο.

Όπως στεκόταν κάτω απ’ τους σταυρούς ο Φάμπιους άκουσε κλάματα και θρήνους. Πήγε προς το μέρος όπου ακούγονταν κι είδε φως να τρεμοπαίζει σ’ έναν μισάνοιχτο τάφο. Μπήκε μέσα και βρήκε τη Μαριάνθη να οδύρεται, ενώ η υπηρέτρια προσπαθούσε να την ηρεμήσει -μπας και καταφέρει να φύγει από κει.

Σαν είδε την Μαριάνθη ο Φάμπιους τυφλώθηκε. Η χήρα είχε σκίσει λίγο το ένδυμα της και το αριστερό της βυζί ξεπρόβαλε όλο ζωή και σφρίγγος. Και το πρόσωπό της, παρά τη θλίψη και το κλάμα, ήταν όμορφο σαν της Αφροδίτης. Άλλωστε η θλίψη των γυναικών πάντα κάνει τους άντρες να συγκινούνται, ειδικά αν συνδυάζεται μ’ ένα γυμνό στήθος.

Ο Φάμπιους έμαθε την ιστορία της χήρας απ’ την υπηρέτρια. Καθώς κι ότι είχαν τρεις μέρες να φάνε και να πιουν. Έφυγε τρέχοντας στη σκοπιά κι έφερε το φαγητό του κι ένα ασκί με κρασί μπρούσκο.

Το πρότεινε στη χήρα, μιλώντας όσο καλύτερα μπορούσε τα ελληνικά (που ήταν παγκόσμια γλώσσα εκείνα τα χρόνια).

«Σταμάτα, κυρά μου, να θρηνείς», της είπε.

«Θα θρηνώ μέχρι να πεθάνω», απάντησε η Μαριάνθη.

«Μα ο άντρας σου δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο. Θα ήθελε να ζήσεις όσα εκείνος έχασε.»

«Ο άντρας μου!» έκανε η Μαριάνθη. «Ο Φειδίας μου!»

Κι άρχισε να κλαίει ξανά και να σχίζει τα ιμάτια της.

Ο Φάμπιους έμεινε μήπως κι έβγαινε και τίποτα άλλο στη φόρα. Έπιασε την κουβέντα με την υπηρέτρια, της πρότεινε κι εκείνης να φάει και να πιει. Η υπηρέτρια, που καημό άλλο δεν είχε απ’ το να γυρίσει σπίτι και να φάει, ξεκίνησε να κατεβάζει το μπρούσκο με το παστό, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Σαν την είδε να τρώει και να πίνει, η Μαριάνθη πείνασε κι εκείνη. Πήρε δειλά και κλαίγοντας μια μπουκιά πίτα στην αρχή, μετά λίγο κρέας. Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Ξεκίνησε να τρώει και να πίνει -κι ήταν σαν να έτρωγε πρώτη φορά στη ζωή της.

Σαν τη ζάλισε λιγάκι το κρασί, που ήταν νεμεώτικο κοκκινέλι, πρόσεξε καλύτερα τον Φάμπιους. Τον είδε που ήταν όμορφος και νέος, της θύμισε τον μακαρίτη τον άντρα της. Είχε και καλούς τρόπους, ευγενικός, Ρωμαίος, στρατιώτης. Είχε μαύρα μάτια κάρβουνα, σισελιάνικα, κι ωραίες μπούκλες. Κι όπως είχε βγάλει τον θώρακα για να φάει έβλεπε να διαγράφονται οι μυς.

Ήπιε λίγο ακόμα η Μαριάνθη, κι όπως ήταν άμαθη με το ποτό, μέθυσε. Πήγε λίγο πιο κοντά στον Φάμπιους, ακούμπησε στο στήθος του για να την παρηγορήσει. Ένιωσε τον χτύπο της καρδιάς της και το δυνατό του χέρι στην πλάτη της. Κι όταν εκείνος της είπε ένα ρητό του Επίκουρου για της ζωή (κάτι που έμοιαζε με You only live once, yolo), δεν βαστήθηκε και ξεκίνησε να τον φιλάει.

Ξάπλωσαν οι δυο τους δίπλα στο πτώμα του μακαρίτη κι έκαναν όσα κάνουν οι άνθρωποι και τα ζώα. (Για την υπηρέτρια ο Αριστείδης δεν αναφέρει τι έκανε, αν πήρε μέρος στην ερωτική συνεύρεση ή αν μόνο κρατούσε -κυριολεκτικά- το φανάρι.)

Σαν χόρτασαν έρωτα σηκώθηκε ο Φάμπιους και πήγε στη σκοπιά του να φέρει κι άλλο φαΐ. Κι εκεί αντιλήφθηκε έντρομος ότι κατά την απουσία του κάποιοι είχαν πάει κι είχαν κλέψει έναν σταυρωμένο.

Γύρισε στον τάφο του Φειδία συντετριμένος. Αυτή η κλοπή σήμαινε την καθαίρεση του απ’ τη λεγεώνα, την ατίμωση του. Είπε στη Μαριάνθη ότι την αγαπάει κι έβγαλε το ξίφος. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος απ’ την αυτοκτονία.

Η Μαριάνθη του έπιασε το χέρι και του είπε λάγνα: «Απ’ το να πεθάνει ένας ζωντανός προτιμώ να σταυρωθεί ένας πεθαμένος.»

Δεν χρειάστηκε να πει κάτι άλλο. Κι οι τρεις τους έπιασαν να ξεντύνουν τον σαβανωμένο. Πήραν το πτώμα του Φειδία και το σταύρωσαν στη θέση του κλεμμένου ληστή. Σφράγισαν τον τάφο για να μπει κανείς ποτέ ξανά.

Έτσι η ζωή κι ο έρωτας θριάμβευσαν. Έκαναν έρωτα μερικές φορές ακόμα, αλλά μετά χώρισαν οι δρόμοι τους. Η Μαριάνθη είχε πολλούς εραστές και πέθανε χαμογελώντας, σε βαθιά γεράματα. Ο Φάμπιους κατάφερε να γίνει εκατόνταρχος.

Όσο για την υπηρέτρια… Εκείνη διηγήθηκε αυτή την ιστορία σε μένα, στον Αριστείδη τον Μιλήσιο.

Παγανισμός: Η σημασία της Πολυθειστικής αντίληψης

Η Λέξη Παγανισμός χρησιμοποιείται όταν κάποιος αναφέρεται σε Προ-Χριστιανικές Θρησκείες και πεποιθήσεις που άνηκαν στους Αρχαίους Πολιτισμούς – του Ελληνικού, του Ρωμαϊκού, του Σκανδιναβικού κ.ο.κ. Η Έννοια αντιπροσωπεύει επίσης σε μερικούς κύκλους την σύγχρονη ιδεολογία της Γουίκα (Wicca) και τους ακόλουθους των αρχαίων πρακτικών.

Η Αλήθεια για τον παγανισμό όμως είναι πως η έννοια αφορά μία ιστορικά ανακριβή φράση στο πλαίσιο αυτών των αρχαίων Θρησκειών. Αν και πλέον η λέξη Παγανισμός είναι μία αποδεκτή έννοια και σχεδόν καθορίζει αυτές τις θρησκείες, θα πρέπει να εξετάσουμε από που προήλθε πραγματικά η λέξη και ποιά ήταν η σημασία της, προσπαθώντας να κατανοήσουμε λίγο περισσότερο το θρησκευτικό σύστημα πεποιθήσεων της Αρχαιότητας.

Ο Όρος Παγανισμός αναβίωσε κατά την διάρκεια της Αναγέννησης όταν οι συγγραφείς προσπαθούσαν να ανακαθορίσουν τις αρχαίες παραδόσεις μέσα από την συμβατική Χριστιανική πίστη τους. Η Λέξη προέρχεται από την Λατινική λέξη Paganus που μεταφράστηκε ανακριβώς ως «κάτοικος της χώρας» και «χωριάτης» και έτσι η λέξη αρχικά περιέγραφε καταγωγή και όχι την θρησκεία του ατόμου. Όμως λόγω της χρήσης της στα Αρχαία Κείμενα οι Μεσαιωνικοί Συγγραφείς λανθασμένα θεώρησαν πως αναφέρεται σε κάποια θρησκευτική σέκτα και έτσι της προσέδωσαν τις κατάλληλες συνδέσεις με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της Αρχαιότητας. Στην πραγματικότητα υπήρχε διαφορετική λέξη που περιέγραφε τους «Παγανιστές» με την έννοια που περιγράφονται σήμερα και αυτή η λέξη προήλθε από την τοποθεσία των ανθρώπων της θρησκείας.

Σύμφωνα με τον Λόγιο Peter Brown του πανεπιστημίου του Princeton, η Λέξη «Έλλην» χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να περιγράψει τον Παγανιστή. Η λέξη φυσικά περιγράφει τον Αρχαίο Έλληνα, και με αυτό τον διαχωρισμό ο Χριστιανισμός που εμφανίστηκε σιγά σιγά εκείνη την εποχή ξεχώριζε τους Χριστιανούς από τους Μη Χριστιανούς. Όσοι ήταν από την Ελλάδα παρέμεναν πιστοί στις αρχαίες θρησκευτικές τους πεποιθήσεις και την λατρεία τους στον Πολυθεϊσμό μέσα από την πλούσια Φιλοσοφία και παράδοση του Δωδεκαθεϊσμού, όμως με την απαρχή του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού, οι λάτρεις της νέας θρησκείας ήθελαν να σιγουρευτούν πως κανείς δεν θα τους μπέρδευε με τους «Παγανιστές». Και αφού δεν ήταν Έλληνες, ο όρος τους εξυπηρέτησε άψογα.

Στην Λατινική Δύση ήταν κοινή πρακτική για τις διάφορες θρησκείες να αναφέρονται με εθνικές καταβολές παρά με τους θεούς τους οποίους λάτρευαν. Καθόριζαν τον εαυτό τους (και στην δική τους Γλώσσα) ως Ρωμαίοι, Έλληνες, Αιγύπτιοι κ.ο.κ. Αυτή η «ταυτότητα» χρησιμοποιήθηκε λόγω των κοινωνικών και πολιτικών πτυχών που ήταν ενιαίες εκείνη την εποχή στον κόσμο. Έτσι αυτή η παράδοση «ταυτοποίησης» συνεχίστηκε από τους Πρωτοχριστιανούς. Έτσι η λέξη Παγανισμός αντικατέστησε αυτή την αναγνώριση κατά την διάρκεια της τελευταίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, καθώς ήταν ευκολότερο να ενσωματωθούν σε αυτή την έννοια όλοι η μη Χριστιανοί.

Σημαντικό στοιχείο αποτελεί το γεγονός πως ο Παγανισμός δεν διαφοροποιεί τις Πολυθεϊστικές θρησκείες από τις Μονοθεϊστικές. Ο αριθμός των θεών δεν εμπεριέχεται στον όρο αφού αρκετοί αποκαλούμενοι παγανιστές δεν θεωρούσαν σημαντικό να ξεχωρίζουν λόγω του αριθμού των θεοτήτων που λάτρευαν. Οι ακόλουθοι των αρχαίων θρησκειών δεν είχαν εναντιωθεί στην νέα θρησκεία του Χριστιανισμού βασισμένοι στην προτίμησή της στην λατρεία ενός και μοναδικού θεού (εξάλλου αρκετές πολυθεϊστικές παραδόσεις προέκριναν μία πρωταρχική θεότητα ως το επίκεντρο της θρησκείας τους). Ο Παγανισμός ως τίτλος χρησιμοποιήθηκε μονάχα για να διαχωρίσει εκείνους που δεν ήταν Χριστιανοί ή Εβραίοι, απομονώνοντάς τους σε μία και μοναδική κατηγορία που εύκολα θα μπορούσε να καταστραφεί και να αντικατασταθεί. Αυτή η προσπάθεια συνδυασμού όλων των Μη- Χριστιανικών Θρησκειών κάτω από μία ορολογία ήταν στην ουσία μία έξυπνη στρατηγική που χρησιμοποιήθηκε από τους πρώιμους Χριστιανούς έτσι ώστε να «εξολοθρεύσουν» όλες τις Παγανιστικές Θρησκείες μονομιάς. Αν χρησιμοποιήσουμε τις Σκανδιναβικές παραδόσεις για παράδειγμα θα διαπιστώσουμε πως οι Βίκινγκς της πρώιμης μεσαιωνικής Περιόδου δεν είχαν κάποιο συγκεκριμένο όνομα για την θρησκεία τους. Στην πραγματικότητα η λέξη Θρησκεία θα ήταν μία άγνωστη λέξη για εκείνους. Οι Σκανδιναβικές φυλές χρησιμοποιούσαν την λέξη «Έθιμα» – Όπως οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι – και τα τελετουργικά, οι πεποιθήσεις και οι παραδόσεις ήταν απροσδιόριστες και περνούσαν στις συνειδήσεις του λαού τους μέσα από τα έθιμα παρά από τις διδαχές.

Έτσι αν και η Λέξη Παγανισμός χρησιμοποιείται ευρέως για να περιγράψει τους ακόλουθους των διάφορων αρχαίων Θρησκειών, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε από που προήλθε η ορολογία και τον λανθασμένο τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται. Έχουν περάσει πάρα πολλοί αιώνες και ο Παγανισμός συνεχίζει ακόμη και τώρα να προσθέτει Ταμπέλα σε εκείνους τους λάτρεις παρά την διαφορετική σημασία της λέξης. Η Γνώση αυτών των ορισμών όμως μας κάνει να κατανοήσουμε καλύτερα τις τακτικές μίας θρησκείας που εδραιώθηκε με στρατηγικό τρόπο, επιχειρώντας να ανακατασκευάσει κάθε είδους πρότερης πεποίθησης, στιγματίζοντας τους ανθρώπους που δεν υιοθετούσαν την νέα Δογματική Πεποίθηση…

Η Μαγεία του να κάνεις μια ευχή

Υπάρχει κάτι αθώο και μαγικό σχετικά με το να κάνει κάποιος μια ευχή. Κάτι που ανακαλεί στην μνήμη την ενέργεια της παιδικής ηλικίας.

Η ευχή δεν έχει να κάνει με τον σχηματισμό ενός σχεδίου και την πιστή εφαρμογή του βήμα βήμα μέχρι να επιτευχθεί ένας στόχος, κάτι που ανήκει στον κόσμο της ενηλικίωσης.

Η ευχή είναι περισσότερο σαν παιχνιδιάρικος καταιγισμός στο σύμπαν, μια πρόσκληση για παιχνίδι. Η αναμονή για την απάντηση είναι ένα κομμάτι ζωτικής σημασίας της διαδικασίας.

Η ευχή εμπνέει ένα αθώο άνοιγμα στην πιθανότητα της μαγείας καθώς περιμένουμε να δούμε αν το αόρατο βασίλειο θα φέρει την ευχή μας στην ζωή. Αυτό το άνοιγμα είναι μια υπέροχη χειρονομία ανεξαρτήτως του αποτελέσματος.

Βάζουμε τον εαυτό μας σε ένα μαγικό νου και αυτός ο νους είναι πιθανώς όσο υπέροχος όσο η εκπλήρωση της ίδιας μας της ευχής.

Στην ξεκάθαρα προσανατολισμένη στις πράξεις κοινωνία, ίσως έχουμε την τάση να απορρίπτουμε τη δύναμη αυτής της φαινομενικά παθητικής διαδικασίας, ωστόσο η δύναμη της ευχής είναι ευρέως γνωστή με την φράση «Πρόσεχε τι εύχεσαι».

Αν έχετε σταματήσει να εύχεστε εξαιτίας των ασχολιών σας στην ενήλικη ζωή σας, ίσως να θέλετε να φέρετε την μαγεία της ευχής πίσω στη ζωή σας.

Την επόμενη φορά που θα δείτε το πρώτο αστέρι του απογεύματος ή θα είστε μπροστά από μια τούρτα γενεθλίων με κεράκια που καίνε, δώστε στον εαυτό σας το δώρο του μαγικού κόσμου που ξέρατε τόσο καλά ως παιδί. Κλείστε τα μάτια σας, ανοίξτε το μυαλό σας και κάντε την ευχή σας.

Ανεκδοτάκια... Της ''Μεγάλης'' Εβδομάδος

Περνάει αμέριμνος ο Ρωμαίος στρατιώτης κάτω από το σταυρό του Χριστού. Και ο Χριστός του λέει:
- Τι θα γίνει ρε μάγκα θα πιούμε κάνα ξύδι;
-------
Κυβέρνηση ΣΥΡIΖΑ: Να υπενθυμίσουμε και τα συνθήματα, για όσους πάνε στην πορεία του επιτάφιου:
- Εμπρός, Χριστέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι Ανάσταση και πάλι.
- Ιούδα, κουφάλα, έρχεται κρεμάλα.
- Ούτε στο σταυρό ούτε στις φυλακές, ο Ιησούς δε λύγισε ποτές.
- Ρωμαίοι, λέρες ακόμα λίγες μέρες.
- Ο πιστός δεν ξεχνά τον Ιούδα τον κρεμά.
- Βενζίνη και μπουκάλι στου Ιούδα το κεφάλι.
- Η αλληλεγγύη κάνει τον κόσμο μας ωραίο, λευτεριά στο σύντροφο Ιησού τον Ναζωραίο.
- Ένας στο σταυρό, χιλιάδες στο ναό.
- Ρωμαίοι - Φαρισαίοι - Συναγωγή, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί
- Σε κάθε γωνία υπάρχει λεγεώνα, η χούντα δεν τελείωσε τον 1ο τον αιώνα (μ.χ.)
- Τους χόρτασε μπαρμπούνια στο Γάμο της Κανά, όμως στις εκλογές ψηφίζουν Βαραββά.
-------
- Λάζαρε δεύρω έξω.
- Δεν μπορώ τώρα Κύριε. Είμαι πτώμα
-------
  Μαζεύτηκαν οι μαθητές και ο Χριστός για το Μυστικό Δείπνο και παραγγέλνουν γύρους...
–  Εγώ θέλω ένα γύρο πίτα απ΄όλα!  Λέει ο Πέτρος.
–  Κι εγώ, λέει ο Ιωάννης.
–  Εγώ ένα γύρο μόνο πατάτες ντομάτα μέσα,  λέει ο Ιάκωβος .
–  Και γω ένα γύρο χωρίς κρεμμύδι,  λέει ο Ιούδας.
Και γυρνάει ο Χριστός και του λέει:
–  Γιατί ρε; Θα φιλήσεις κανέναν;
--------
“Επιτέλους σταύρωσα γκόμενο”
Μαρία Μαγδαληνή 33 μ.Χ
-------
Γιατί ο Χριστός σφυρίζει πάνω στο σταυρό;
Για ξεκάρφωμα...
--------
- Μποντ.  Τζέιμς Μποντ.
- Ανέστης.  Αληθός Ανέστης...

Είσαι ο ερευνητής χωρίς γνώση, ο δικαστής χωρίς δικαιοδοσία και τελικά, ο γελωτοποιός της φάρσας

Η απλότητα της συμπεριφοράς μου, δημιουργεί πράγματι την εντύπωση εύκολης ερμηνείας της εικόνας μου, αλλά επειδή η μέθοδος είναι κάπως καινούργια και ασυνήθιστη, δίνει αφορμή για κακολογία. Και πάλι, μου φαίνεται ότι σε όποιον θέλει δίκαια να με προσβάλει, δίνω τόσες αφορμές για κριτική με τις ομολογημένες και γνωστές ατέλειές μου που είναι αρκετές για να ικανοποιηθεί, χωρίς να χρειάζεται να τα βάζει με τον άνεμο. Αν, επειδή πρώτος εγώ τις κατηγορώ και τις αποκαλύπτω, νομίζει ότι του παίρνω τη μπουκιά από το στόμα. Είναι λογικό να εξασκεί τα δικαιώματά του με την υπερβολή και τη διόγκωση (έχει και η προσβολή δικαιώματα που πάνε πέραν της δικαιοσύνης), και από τα ελαττώματα των οποίων του δείχνω τις ρίζες μέσα μου, αυτός να κάνει δέντρα, και να χρησιμοποιεί όχι μόνο αυτά που με χαρακτηρίζουν αλλά και εκείνα που μόνο με απειλούν. Επιζήμια ελαττώματα, και λόγω είδους και λόγω αριθμού- ας με χτυπήσει με αυτά.

Θα ακολουθούσα ειλικρινά το παράδειγμα του φιλοσόφου Βίωνα. Ο Αντίγονος ήθελε να τον κοροϊδέψει για την καταγωγή του- εκείνος του έκοψε τη φόρα: είμαι, είπε, γιος ενός σκλάβου, χασάπη, μαρκαρισμένου με καυτό σίδερο, και μιας πόρνης που παντρεύτηκε ο πατέρας μου, εξαιτίας της φτωχής του καταγωγής. Και οι δυο τιμωρήθηκαν για κάποιο αδίκημα. Ένας ρήτορας με αγόρασε όταν ήμουν παιδί, γιατί με βρήκε συμπαθητικό, και πεθαίνοντας μου άφησε όλη του την περιουσία, που μεταφέροντάς τη στην πόλη των Αθηνών, αφοσιώθηκα στη φιλοσοφία. Ας μην κουράζονται οι ιστορικοί να βρουν πληροφορίες για μένα- θα τους πω ό,τι υπάρχει. Η ελεύθερη και γενναιόδωρη εξομολόγηση αποδυναμώνει την κατηγορία και αφοπλίζει την προσβολή.

Παραμένει όμως το γεγονός ότι, σε τελική ανάλυση, μου φαίνεται πως το ίδιο συχνά με επαινούν και με κατηγορούν ξεπερνώντας τα όρια της λογικής. Όπως μου φαίνεται επίσης ότι, από τα παιδικά μου χρόνια, σε τάξη και βαθμό τιμής με’ έβαλαν μάλλον πιο πάνω παρά πιο κάτω από αυτό που άξιζα.

Αν οι άλλοι εξέταζαν προσεκτικά τους εαυτούς τους, όπως κάνω εγώ, θα τους έβρισκαν, όπως βρίσκω εγώ τον δικό μου, γεμάτους ματαιότητα και ανοησία. Να απαλλαγώ από αυτό δεν μπορώ χωρίς να απαλλαγώ από τον ίδιο τον εαυτό μου. Μας έχει όλους διαποτίσει, και τους μεν και τους δε· όσοι όμως το συνειδητοποιούν είναι λίγο καλύτερα, αν και, πάλι, δεν ξέρω.

Αυτή η κοινή στάση και συνήθεια να κοιτάμε περισσότερο αλλού παρά μέσα μας είναι πολύ χρήσιμη για τις δουλειές μας. Είμαστε για μας τους ίδιους ένα θέμα που προκαλεί δυσαρέσκεια- βλέπουμε μόνο κακομοιριά και ματαιότητα. Για να μη μας αποθαρρύνει, η Φύση έχει πολύ σωστά κατευθύνει την όραση προς τα έξω. Πηγαίνουμε μπροστά ακολουθώντας το ρεύμα, όμως το να γυρίσουμε πίσω προς τους εαυτούς μας είναι μια επώδυνη κίνηση: η θάλασσα ανακατεύεται και ταράζεται όταν απωθείται πίσω. Κοιτάξτε, λέει ο καθένας, την κίνηση του ουρανού, κοιτάξτε το λαό, τη διαμάχη του ενός, το σφυγμό του άλλου, τη διαθήκη εκείνου- δηλαδή, κοιτάξτε πάντα ψηλά ή χαμηλά, ή στο πλάι, ή μπροστά, ή πίσω σας. Ήταν μια παράδοξη εντολή που μας έδινε στην αρχαιότητα εκείνος ο θεός στους Δελφούς: Κοιτάξτε μέσα σας, γνωρίστε τον εαυτό σας, μείνετε στον εαυτό σας. Το πνεύμα σας και τη θέλησή σας, που καταναλώνονται αλλού, φέρτε τα πάλι πίσω σε σας- ξοδεύεστε και σκορπίζεστε- συγκεντρώστε ξανά τον εαυτό σας και γραπωθείτε πάνω του- σας προδίδουν, σας σκορπούν και σας κλέβουν από τον εαυτό σας. Δεν βλέπεις ότι αυτός ο κόσμος έχει στρέψει όλα του τα βλέμματα μέσα του και έχει τα μάτια του ανοιχτά για να παρατηρεί τον εαυτό του; Είναι ούτως ή άλλως ματαιότητα για σένα, και μέσα και έξω, είναι όμως λιγότερη ματαιότητα όταν είναι λιγότερο εκτεταμένη. Εκτός από σένα, άνθρωπε, έλεγε αυτός ο θεός, κάθε πράγμα εξετάζει πρώτα τον εαυτό του και, ανάλογα με τις ανάγκες του, έχει όρια στα έργα του και στις επιθυμίες του. Δεν υπάρχει ούτε ένα πράγμα τόσο κενό και φτωχό όσο εσύ, που αγκαλιάζεις το σύμπαν: είσαι ο ερευνητής χωρίς γνώση, ο δικαστής χωρίς δικαιοδοσία και τελικά, ο γελωτοποιός της φάρσας.

Η αξιοθρήνητη θρησκευτική μας παράνοια και… τα ζόμπι της Καινής Διαθήκης!

Νεκροζώντανα Ζόμπι παρέλασαν μέσα στην Ιερουσαλήμ, για να γιορτάσουν την ανάσταση του Ιησού!

Ως που μπορεί να φτάσει αλήθεια η θρησκευτική μας παράνοια, η μυθομανία και η αγάπη μας στα θεολογικά κόμιξ, πριν χαρακτηρισθούμε επισήμως ως θεολογικά αλλοπαρμένοι;

Αν σας έλεγαν πως η γενική πρόβα της χριστιανικής ανάστασης έχει ήδη γίνει με επιτυχία, και μάλιστα πολλοί νεκροί, ήδη σηκώθηκαν από τους τάφους τους και περπάτησαν καμαρωτοί μέσα σε μια πολυσύχναστη πόλη όπως η Ιερουσαλήμ… θα το πιστεύατε;

Ε, λοιπόν αυτό πιστεύετε ήδη αποδεχόμενοι τον χριστιανισμό και τις εβραϊκές παρα-μυθοπλασίες των εβραϊκών γραφών!

Απ’ την άλλη μεριά, μήπως είναι καιρός να παραλεχθούμε πως όλοι εμείς, τα μονίμως απονήρευτα κουτάβια, πίνοντας απ’ τον θεολογικό μανδραγόρα αυτής της θρησκείας, υπήρξαμε σε τέτοιο αξιοθρήνητο βαθμό "υπνωτισμένοι" (κατ’ ουσία μαγεμένοι), αφού ανεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα, κυριολεκτικώς τα πάντα... και δεχθήκαμε ως θεόπνευστες, ακόμα και τις πλέον τερατώδεις και ανατριχιαστικές εικόνες, με νεκροζώντανα ζόμπι να παρελαύνουν μέσα στην Ιερουσαλήμ, γιορτάζοντας την ανάσταση κάποιου Ναζιραίου;!

Ναι, ακριβώς αυτό λέει ο Ματθαίος ότι συνέβη, την ώρα που ο Ιησούς παρέδωσε το πνεύμα: «ο δε Ιησούς κράξας αφήκε το πνεύμα. Και το καταπέτασμα του Ναού εσχίσθη... και η γη εσείσθη και οι πέτρες εσχίσθησαν». Μέχρις εδώ καμία αντίρρηση, σε όσα μυθολογικά θέλει ο Ματθαίος να συμβαίνουν στον θάνατο του Ιησού, όμως η συνέχεια γελοιοποιεί βάναυσα κάθε έννοια θεολογικής παραμυθολογίας: «και τα μνημεία άνοιξαν και πολλά σώματα των νεκρών αγίων ηγέρθησαν και εξελθόντες εκ των μνημείων μετά την έγερση (ανάσταση) αυτού (του Ιησού) εισήλθαν εις την άγια πόλη και ενεφανίσθησαν σε πολλούς» Ματθ.27.50-54.

Το συγκεκριμένο εδάφιο, είναι εντελώς παρανοϊκό!
Όχι μόνο σηκώνονται μαζικά νεκροί από τους τάφους... αλλά ενώ ξύπνησαν απ’ τον σεισμό (την ώρα του θανάτου του Ιησού) προσέξτε, δεν αποφασίζουν να μπουν στην πόλη, παρά μόνο μετά την ανάσταση του Ιησού, ώρες (ή κατά την παραδεδεγμένη πίστη τρεις μέρες) αργότερα!

Δηλαδή, μόλις ο Ιησούς παρέδωσε το πνεύμα, όχι μόνο έγινε ένας μεγάλος σεισμός, (τα ίδια έλεγαν για τον θάνατο, του Κύρου, Αλέξανδρου, Καίσαρα και... άλλους) αλλ’ απ’ αυτόν, "ξύπνησαν" (αναστήθηκαν) πολλοί αρχαίοι άγιοι... όπως ο Αβραάμ, ο Ιωσήφ, ο Μωυσής, ο Ηλίας, ο Δανιήλ, και δεκάδες άλλοι προπάτορες και προφήτες της βιβλικής ιστορίας!

Αλλά... δεν σηκώθηκαν αμέσως από τους τάφους… βλέπεις, μετά από τόσους αιώνες νεκρικής ακινησίας χρειάζεται και κάποιος χρόνος για το σχετικό ξεμούδιασμα. Ή αν σηκώθηκαν αμέσως και πεταχτήκαν έξω από τους τάφους τους με την ζωντάνια του φρέσκο-αναστημένου νεκρού… για να μην προηγηθούν φανερά της ανάστασης του Ιησού, περίμεναν κάπου κρυμμένοι, ώρες ή μέρες ολόκληρες, πρώτα να αναστηθεί ο Ιησούς, η υποτιθέμενη: «απαρχή των
κεκοιμημένων» (Α΄Κορ.15.20) και μόνο «μετά την έγερση (ανάσταση) αυτού» του αρχηγού της ανάστασης, αποφάσισαν να βγουν απ’ τις κρυψώνες τους, και όλοι μαζί έκαναν μια χαρούμενη πασχαλινή παρέλαση μέσα στην πόλη!

Τώρα, πως γίνεται να ανασταίνονται πρώτα τα ζόμπι των αγίων της Παλαιάς Διαθήκης, και μετά ο Ιησούς, και παρ’ όλα αυτά, ο Ιησούς να είναι «η απαρχή των κεκοιμημένων», αυτό μόνο ο η χριστιανική λογική μπορεί να μας το εξηγήσει!

Ναι, κάπου εδώ χάνεται πλέον οριστικά κάθε αίσθηση μέτρου!
Κι όμως, αυτά ακριβώς λέει ο ευαγγελιστής Ματθαίος... Οι άγιοι της Π. Διαθήκης, σέρνοντας πίσω τους τα λειωμένα σάβανά τους, παρέλασαν καμαρωτοί μέσα στην πόλη!

Ναι, τα περί "λιωμένων κουρελιών" δεν είναι δική μας κακοήθεια… εκτός κι αν δίπλα στο θαύμα της ανάστασης των ζόμπι, προσθέσετε και την "ανάσταση ρούχων και σανδαλίων", ή υποπτευθούμε κάποια μυστική και άκρως ενημερωμένη υπηρεσία ολοζώντανων, που παρασκηνιακά ανέλαβαν τα σχετικά ενδυματολογικά καθήκοντα.

Υποθέτω δε, πως αυτή η δεύτερη ενδυματολογική εκδοχή, πρέπει οπωσδήποτε να απορριφθεί, μια και ένα ολόφρεσκο αναστημένο πτώμα, με κανονικά ρούχα και συμπεριφορά, όχι μόνο δεν θα έπειθε κανέναν, αλλά θα τραυμάτιζε ανεπανόρθωτα την ευαίσθητη ψυχολογία των ζόμπι, που θα ανάλωναν όλο τους τον χρόνο σε όρκους… που δεν θα πίστευε κανένας. Έτσι αντί για κραυγές έκπληξης και φόβου, χάχανα και γέλια θα γέμιζαν την πόλη και όχι ανατριχίλες θεού και τσουνάμι πίστης. Η αρχική μας λοιπόν εκτίμηση περί της τυπικής κουρελοειδούς περιβολής των τυπικών ζόμπι… είναι και η επικρατέστερη.

Παρ’ όλα αυτά (σύμφωνα πάντα με την "θεόπνευστη" αφήγηση) κάτι δεν πρέπει να πήγε και τόσο καλά! Το περίεργο είναι πως, ενώ νυχτιάτικα ένα ολόκληρο λεφούσι από ζόμπι εισβάλει, στην κατάμεστη από κόσμο Ιερουσαλήμ… περιέργως, τίποτε το ιδιαίτερο δεν παρατηρείται!

Ο μοναδικός αφηγητής και ο εμπνευστής αυτής της παραμυθένιας εικόνας (ο Ματθαίος και μόνο αυτος!) διαβλέποντας εξαιρετικές αφηγηματικές επιπλοκές, δεν αναφέρει τίποτε περισσότερο γύρω από το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός, της μαζικής ανάστασης τρισένδοξων μάλιστα προσωπικοτήτων της εβραϊκής προϊστορίας, όπως ο Αβραάμ και ο Μωυσής! Μάλιστα οι υπόλοιποι ευαγγελιστές, αγνοούν επιδεικτικά ολόκληρο το περιστατικό, για τους ιδίους φαντάζομαι λόγους.

Όσο κι αν ψάξετε στα πατρολογικά κείμενα, δεν θα βρείτε πουθενά έναν ανάλογο σχολιασμό του συγκεκριμένου εδαφίου, παρά μόνο μια ξερή παράθεση του. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται κυριολεκτικά για την αχίλλειο πτέρνα της Καινής Διαθήκης. Ένας που το τόλμησε, εισέπραξε τον τίτλο του Ψευδο-Μακαρίου, γράφοντας το έξεις ενδιαφέρον: «Ήγειρεν δε αυτούς εκ των τάφων… και ενεφανίσθησαν εν τη πόλει Ιερουσαλήμ και είδον τους εαυτών φίλους και συγγενείς και πάλιν εκοιμήθησαν». Pseudo-Macarius Scr. Eccl. Work #003 20.1.37

Νομίζω λοιπόν πως οι συντάκτες της Καινής Διαθήκης, μας έκρυψαν το καλύτερο. Φαντάζεστε τον Μωυσή βρώμικο και κουρελή, να περιδιαβαίνει την Ιερουσαλήμ αναζητώντας τρόπους αναγνώριση; Πολύ θα θέλαμε να είχαμε κάποιες διασκεδαστικές λεπτομερές, από τον βασανιστικό αγώνα του φρεσκο-αναστημένου κουρελή Μωυσή, να πείσει τους συμπατριώτες του, ότι πράγματι αυτός είναι εκείνος ο μέγας αρχαίος Μωυσής… και κάποια στιγμή ενώ φαίνεται να τα καταφέρνει… το κάλεσμα του τάφου ξαναχτυπά, και ο Μωυσής, μαζί με τα υπόλοιπα (πάντα κατά τον Ψευδο-Μακαρίο) αναστημένα ζόμπι, επιστρέφουν εσπευσμένα στους τάφους τους! Κανονικό θρίλερ δηλαδή!

Εμείς όμως μένουμε με τις εξής δικαιολογημένες απορίες: Πως πέρασαν απαρατήρητοι άλλοι αυτοί οι κουρελήδες αναστημένοι άγιοι; Τι νέα μας έφεραν από τον άλλο κόσμο; Μην ξεχνάτε μάλιστα πως ο ένας, ο Αβραάμ δηλαδή, ήταν και διευθυντής του Παραδείσου, και συνομιλούσε με τροφίμους της κόλασης, όπως τον πλούσιο της παραβολής του Λαζάρου (Λουκ.16.24)… ειδικά λοιπόν η δική του μαρτύρια, ως επίσημου θυρωρού του παραδείσου, θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα!

Είναι πραγματικά ειρωνικό. Δεν εξηγείται αλλιώς, κάποιοι παίζουν με τον πόνο μας. Χιλιετίες τώρα, ολόκληρη η ανθρωπότητα κόβει φλέβες για να μάθει έστω και το παραμικρό από το υποθετικό αυτό "επέκεινα", και ενώ εδώ έχουμε βεβαιωμένη την επιστροφή ολόκληρης διμοιρίας Εβραίων σοφών από εκεί, για κακή μας τύχη, αυτοί φαίνεται τελικά πως ήταν εντελώς μουγγοί, κι εμείς πάλι δεν μαθαίνουμε τίποτα! Τι στο καλό λοιπόν ήρθαν να κάνουν πίσω στην ταλαίπωρη γη μας... ολιγοήμερες σιωπηλές διακοπές;

Τόσοι αρχαίοι άγιοι και σοφοί λοιπόν που αναστήθηκαν, γιατί δεν καταδεχθηκαν να μας αφήσουν κάποια βαρύγδουπη σοφία; Σε ποιους εμφανίστηκαν και τελικά τι απέγιναν; Γιατί δεν ξεσηκώθηκε ξοπίσω τους ολόκληρη η κατάμεστη από κόσμο εορτάζουσα πόλη; Με ποιον τρόπο, πέρασαν ανάμεσά τους απαρατήρητοι ενώ ενεφανίσθησαν σε πολλούς, (δηλαδή σε ποιους; Μόνο σε ημέτερους;)... Γιατί δεν έγινε κοσμοσυρροή τέτοια, που θα μπορούσε να αφήσει πίσω της, μια απ’ τις εντονότερες καταγραφές στα ιστορικά αρχεία των Ρωμαίων;!

Όπως καταλαβαίνετε, εμείς δεν παρατραβάμε τίποτε! Αυτή είναι η κανονική εικόνα που δίνουν τα κείμενα... τα κείμενα των θρασύτατα ψευδόμενων, φαντασιόπληκτων και φοβοποιών μάγων της Βίβλου... που αιώνες τώρα δικαιολογημένα γελούν περιπαιχτικά με την ανίατα αρρωστημένη ευπιστία μας!

Προκύπτουν βέβαια κάποιες επιπλέον διασκεδαστικές απορίες. Τελικά γιατί αναστήθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι... και τι απέγιναν όλοι αυτοί οι αναστημένοι άγιοι; Πώς τους υποδέχθηκαν οι «πολλοί» που είχαν την τύχη να τους συναντήσουν; Ποιοι είναι αυτοί οι «πολλοί» και γιατί δεν μας είπαν τίποτε; Πώς τους περιποιήθηκαν; Τους έπλυναν, τους έντυσαν και τους τάισαν; Άραγε μπορούσαν να κοιμηθούν μετά από τόσο ύπνο αιώνων… ή μήπως είχαν επιμονές αϋπνίες;

Πώς τους φάνηκε ο κόσμος τόσους αιώνες μετά; Γνώριζαν το γλωσσικό ιδίωμα της εποχής; Πως είδαν το ναό της Ιερουσαλήμ, για έναν θεό που μονίμως δήλωνε πως δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς; Τι απαντήσεις έδωσαν στις επίμονες ερωτήσεις για το πώς πέρασαν όλο αυτόν τον καιρό στον άλλο κόσμο; Τι είπαν για τον Άδη απ’ τον οποίο επέστρεψαν; Πόσοι ήταν στον σκοτεινό Άδη, και πόσοι στον Παράδεισο ή στην κόλαση; Τι είπαν για τους Έλληνες και τους Ρωμαίους που πρωτοαντίκρισαν;

Ο μέγας Μωυσής, πως αποδέχτηκε ρολό ασήμαντου κλητήρα, στην θεοκρατική διακυβέρνηση του Ισραήλ… που ο ίδιος δημιούργησε; Τι απέγινε ο Παράδεισος τον καιρό που απουσίαζε απ’ αυτόν, ο κλειδοκράτορας του εβραϊκού παράδεισου Αβραάμ;

Μήπως κάποιοι απ’ αυτούς έγραψαν και σημαντικότατα απομνημονεύματά, και κάποιοι κακοήθεις μας τα κρύβουν; Και μετά; Πόσο καιρό μετά ξαναπέθαναν;

Μια και ήταν ήδη άγιοι, δηλαδή μεγάλα ονόματα της Ιουδαϊκής ιστορίας... γιατί δεν ηγήθηκαν του Χριστιανισμού; Γιατί δεν κατάφεραν να εμπνεύσουν στο αδιόρθωτο φαρισαϊκό ιερατείο, την πιστή στον νέο-εμφανισθέντα Μεσσία Χριστό; Ή μήπως… τελικά πράγματι ηγήθηκαν του Χριστιανισμού, και αυτό ήταν και το μυστικό νόημα της ανεξήγητης και πραγματικά αλληγορικής αυτής εικόνας;!

Μήπως δηλαδή, με το τέλος της πετυχημένης "ανάστασης" του Ιησού, κάποιοι "νεκροί" άγιοι (προφήτες) δικαιώθηκαν (αναστήθηκαν) απολύτως... κι αυτό είναι όλο που υπονοείται στη γελοία μεν, αλλά ταιριαχτή αυτή αλληγορία, περί "ανάστασης" αρχαίων Εβραίων αγίων;

Μήπως δηλαδή, μόλις ολοκλήρωσε με επιτυχία την επικίνδυνη αποστολή του ο Ιησούς, στην μνήμη όλων, "ξύπνησε" ο Αβραάμ, αυτός που πρώτος δίδαξε την εικονική θυσία του γιού του; Μήπως με την ολοκλήρωση του άθλου της "ανάστασης", κάποιοι είδαν να δικαιώνεται μια ολόκληρη στρατιά μεγάλων προφητών, που με την ζωή και τα έργα τους, απέδειξαν ότι το κυνήγι του ακατόρθωτου, είναι ο φυσικός χώρος των προφητικών τεχνών; Μήπως η αλλαγή σκηνικού που πέτυχε ο Ιησούς, να περάσουν από τον βρυχώμενο και οργίλο Γιαχβέ, στον καλοσυνάτο και αγαπητικό βοσκό Ιησού, αποτελούσε και την κραταιά δικαίωση, άλλων εκείνων των αξιοθαύμαστων Εβραίων προφητών, που αιώνες πριν κατάλαβαν πως "χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις φίλησέ το";

Μήπως έτσι "αναστήθηκαν" οι μεγάλοι άγιοι του Ισραήλ, μόλις ο Ιησούς περαίωσε το "θέατρο της σωτηρίας" και την αναγκαία αλλαγή σκηνικού; Μήπως η πετυχημένη αποστολή του Ιησού, "ανέστησε" (δικαίωσε) πράγματι αλληγορικά και ηθικά, τους σημαντικότερους αγίους του Ισραήλ, και επιτέλους τους ανεγνώρισαν (τους "είδαν") πολλοί στην Ιερουσαλήμ, ενώ πρώτα (όπως οι Σαδδουκαίοι) τους αμφισβητούσαν, προσχωρώντας σταδιακά στον ελληνιστικό τρόπο ζωής; Μήπως εδώ, περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού, η βιβλική αλληγορία, διασώζει πράγματι το ξεχωριστό κρυφό νόημά της;

Επιτέλους! Μήπως κάπου εδώ πρέπει να τελειώσει και η δική μας υπομονή, στα παραμύθια της ψεύτικης αυτής θρησκείας;!

Αναρωτιέμαι λοιπόν, άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να πιστέψουν κυριολεκτικά οτιδήποτε γράφεται στην ιουδαϊκή Βίβλο, και επέτρεψαν αυτή τη "θεολογική λάσπη" της ιουδαϊκής πίστης, να εισχωρήσει τόσο βαθειά στον εγκέφαλο τους, πως θα μπορούσαν ποτέ, να ορθώσουν ένα αποφασιστικό φράγμα αντιρρήσεων και έλεγχου σε οποιονδήποτε τον επιβουλεύεται, εθνικά, οικονομικά, θεολογικά ή πολιτισμικά;

Μήπως εδώ μπροστά μας, βρίσκεται η εγκεφαλική διάφορα θηρευτών και θηραμάτων, που τελικά, είναι όντως κυριολεκτικά συντριπτική. Με τόσο λίγα εγκεφαλικά εφόδια αντίστασης ανάμεσα σε μας τους Έλληνες (και όχι μόνο), και τους Ιουδαίους δέσποτες μας, είναι πραγματικά, σαν να έχουμε αντιμέτωπους ανυπεράσπιστα μωρά, μπροστά σε καταχθόνιους ανθρωποφάγους γίγαντες! Κατάμαυρη λοιπόν είναι η προδιαγεγραμμένη μοίρα μας, αν δεν ξυπνήσουμε εγκαίρως από τον τρισάθλιο βιβλικό μας λήθαργο.

«Σύμφωνα με την χριστιανική Θεολογία οι νεκροί δεν έχουν απολέσει τη ζωή, αλλά κοιμούνται, βρίσκονται σε μια μέση κατάσταση και αναμένουν την δευτέρα παρουσία.»

Σύμφωνα με την λογική, τα ποίμνια έχουν απολέσει κάθε ικανότητα κρίσης και πράγματι κοιμούνται όρθια.

«Έτσι ο Χριστός, όποτε προέβη σε Ανάσταση, έδρασε όπως εμείς όταν θέλουμε να ξυπνήσουμε κάποιον.»

Όπως περίπου δηλαδή θέλουμε κι εμείς να ξυπνήσουμε μερικά από τα λιγότερο αποβλακωμένα σας ποίμνια…;.

«Γι' αυτό και στην Ανάσταση της Κόρης του Ιαείρου, όπως και στην Ανάσταση του υιού της χήρας της Ναϊν, δρα ταρακουνώντας τους απλά από το χέρι, ενώ στην περίπτωση του Λαζάρου, του λέγει "δεύρο έξω", και όχι "αναστήθιτι".»

Εννοούσε λες να βγει έξω χωρίς να αναστηθεί; Όπως περίπου τα ζόμπι δηλαδή;

Όμως ακόμα, γιατί την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου την αναφέρουν ο Μάρκος (5:37-40) και ο Λουκάς (8:51) που ΔΕΝ ήταν παρόντες στο θαύμα και ο Ιωάννης που υποτίθεται ότι ήταν παρών και το είδε, δείχνει ακολούθως να μην έχει ιδέα για το περιστατικό αφού δεν αναφέρει ΛΕΞΗ γι αυτό…;

Σε ότι επίσης αφορά την ανάσταση του Λαζάρου, τι ακριβώς νόημα είχε η ερώτηση του Ιησού: «που τον έχετε βάλλει;» (Ιωάν. 11:34)

Γιος του παντογνώστη άρχοντα του σύμπαντος ήταν που είχε την δύναμη να διατάξει τον νεκρό να αναστηθεί, αλλά …ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ που ήτανε;

Επίσης, τι διαφορά σπουδαιότητας είχε η συγκεκριμένη ανάσταση από αυτήν της κόρης του Ιαείρου που ο Ιωάννης την θυμάται τόσο καλά μιας και την αναφέρει λεπτομερώς;

Και γιατί την ανάσταση του Λαζάρου την αγνοούν οι υπόλοιποι μαθητές και την θυμάται ΜΟΝΟ ο Ιωάννης και ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος;

Ήταν η σειρά των υπολοίπων να πάθουν ομαδικό Αλτσχάϊμερ εκτός του Ιωάννη που συνερχόταν από το εγκεφαλικό της προηγούμενης φοράς;

«Στην περίπτωση των Αναστάσεως που έχουμε κατά τη διάκρεια της Σταυρώσεως, πάλι το θαύμα γίνεται έναντι των λεγομένων δικαίων, οι οποίοι προσδοκούσαν Μεσσίαν, προεικονίζοντας ουσιαστικά την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, κατά Αυγουστίνον, τον Επίσκοπο Ιππώνος.»

Εγώ να ρωτήσω, τι ακριβώς έκαναν οι αναστημένοι περιμένοντας 2 ημέρες να μπουν στην Ιερουσαλήμ;

Τριγύριζαν εκεί στο νεκροταφείο ή πήγαν και περίμεναν κάπου αλλού; Πείναγαν αυτές τις 2 μέρες κι αν ναι έκλεβαν περιβόλια και κοτέτσια ή έτρωγαν τους περαστικούς;

Στην πόλη επίσης, μπήκαν ξεβράκωτοι ή έκλεψαν από πριν τα ρούχα περαστικών ή μήπως πάλι βρήκαν καμιά απόμερη μπουγάδα και κάπως βολεύτηκαν, πως ακριβώς έγινε;

Μετά που μπήκαν στην πόλη τι έκαναν; Πήγαν στο σπίτι που κατοικούσαν πριν από ίσως κάποιες γενιές, και αν ναι, τι είπαν στους τότε νόμιμους ιδιοκτήτες;
Διεκδίκησαν μαζί και τις παλιές τους περιουσίες πίσω ή όχι;
Μήπως πάλι δεν ενόχλησαν κανέναν και απλά έφυγαν μετανάστες κάπου αλλού;
Μπορεί λες να ξαναγύρισαν στους τάφους τους και ξαναθάφτηκαν μόνοι τους;
Καμία ιδέα για το τι μπορεί να έγινε, υπάρχει;

Η μελέτη του ιερού Αυγουστίνου έγινε από πολλούς και μάντεψε τα συμπεράσματα…

Οι σοβαρότεροι μελετητές διαπίστωσαν ότι ΔΕΝ ήταν λιγότερο βλαμμένος από τους υπόλοιπους που πίστευαν στα περί νεκραναστάσεων.

Εδώ ΔΕΝ πίστεψαν ΟΙ ΙΔΙΟΙ οι μαθητές του Ιησού στο ενδεχόμενο της ανάστασης του ιδίου που τον έζησαν από τόσο κοντά (τρόμαξαν όταν τον είδαν, άλλοι ήθελαν να τον αγγίξουν ή ακόμα και ο Θωμάς τον τσεκάρισε με το ..δάχτυλο), ο Αυγουστίνος που δεν είχε ιδέα τι έγινε 400 χρόνια πριν (πέρα απ’ όσα του έλεγαν), έχει τόσο αξιόπιστη άποψη που την επικαλείσαι κι όλας…;

Κι εδώ βέβαια μπορεί να επικληθεί το περί «θείας θέλησης» ή του «άγιου πνεύματος» ή «θείας φώτισης» ή όποια άλλη ανοησία σας κατέβει…