Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή,Και όλοι οι άνδρες και οι γυναίκες απλώς οι ηθοποιοί-
Έχουν τις εξόδους και τις εισόδους τους,
Και ένας άνθρωπος στην εποχή του παίζει πολλά μέρη,
Οι πράξεις του είναι επτά αιώνες. Στην αρχή, το βρέφος,
Κλαψουρίζοντας και κάνοντας εμετό στα χέρια της νοσοκόμας.
Μετά ο γκρινιάρης μαθητής, με την τσάντα του
Και με λαμπερό πρόσωπο το πρωί, έρχεται σαν σαλιγκάρι
Απρόθυμα στο σχολείο. Και μετά ο εραστής,
Αναστενάζοντας σαν το καμίνι, με μια θλιβερή μπαλάντα
Φτιαγμένη για τα φρύδια της ερωμένης του. Μετά ένας στρατιώτης,
Γεμάτος περίεργους όρκους και γενειοφόρος σαν τον συνέταιρο,
Έχοντας ζήλο για την τιμή, ξαφνικός και γρήγορος σε διαμάχη,
Αναζητώντας τη φήμη της φούσκας
Ακόμη και στο στόμα του κανονιού. Και μετά η δικαιοσύνη,
Σε δίκαιη στρογγυλή κοιλιά με καλή επένδυση καπόρι,
Με τα μάτια σοβαρά και γενειάδα επίσημης κοπής,
Γεμάτη από σοφά αποφθέγματα και σύγχρονες περιπτώσεις.
Και έτσι παίζει τον ρόλο του. Η έκτη ηλικιακή βάρδια
Στο κομψό και φουσκωτό παντελόνι,
Με γυαλιά στη μύτη και πουγκί στο πλάι-
Το νεανικό μανίκι του, καλά σωζόμενο, ένας κόσμος πάρα πολύ ευρύς
Για το συρρικνωμένο στέλεχός του και τη μεγάλη του ανδρική φωνή,
Στρέφοντας ξανά προς τα παιδικά πρίμα, φυσάει
Και σφυρίζει στον ήχο του. Τελευταία σκηνή όλων,
Αυτή τελειώνει αυτή την παράξενη γεμάτη γεγονότα ιστορία,
Είναι η δεύτερη παιδικότητα και η απλή λήθη,
Χωρίς δόντια, χωρίς τα μάτια, χωρίς γεύση, χωρίς τα πάντα.
William Shakespeare
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου