Το να μάθουμε ν’ ακούμε τον εαυτό μας σημαίνει και ότι δεν υποκύπτουμε στη δικτατορία του επείγοντος. Όλοι το ξέρουμε αυτό: από έλλειψη χρόνου, από φόβο μην καθυστερήσουμε, σε κατάσταση στρες, λειτουργούμε με τρόπο απότομο, βιαστικό. Υποκύπτουμε σ’ αυτόν που μας πιέζει περισσότερο, σ’ αυτόν που φωνάζει δυνατότερα, σαν να είμαστε απόντες από τον εαυτό μας.Έτσι δεν καταφέρνουμε να τον ακούσουμε. Ένας από τους τρόπους να βγούμε από την τυραννία του επείγοντος είναι να μπορούμε να ξεχωρίζουμε το επείγον από το σημαντικό. Πολλά πράγματα είναι επείγοντα, δεν είναι όμως όλα σημαντικά.
Το απλό γεγονός ότι πρέπει να εντοπίσουμε αυτόν τον διαχωρισμό είναι μερικές φορές απελευθερωτικό, ενώ δεν μας εμποδίζει να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που έχουμε να κάνουμε σε περιορισμένο χρόνο. Πόσα στελέχη, που υφίστανται διαρκή πίεση λόγω του επείγοντος, τελικά χάνουν την εμπιστοσύνη στην κρίση τους;
Αντιμέτωποι με τη συνεχή ροή των απαιτήσεων, που η καθεμία είναι πιο επείγουσα από την άλλη, μπορούμε να θέσουμε το εξής απλό ερώτημα: ναι, είναι επείγον, όμως είναι σημαντικό; Αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό στην επαγγελματική πρακτική μας είναι να κάνουμε καλά αυτό που έχουμε να κάνουμε, εκπληρώνοντας την αποστολή την οποία έχουμε αναλάβει.
Στη συνέχεια, μπορούμε να προσπαθήσουμε να ικανοποιήσουμε την επείγουσα απαίτηση κάποιου συνεργάτη ή ανώτερου, δυναμωμένοι με μια καινούρια εσωτερική ελευθερία. Είναι πιθανόν αυτός ο συνεργάτης ή ανώτερος να έχει και ο ίδιος μεγάλο στρες, με αποτέλεσμα να μας πιέζει υπερβολικά ή να μας ζητάει κάτι εκτός των αρμοδιοτήτων μας. Εμείς οφείλουμε να συνεχίσουμε να διακρίνουμε τα σημαντικά ώστε να εκπληρώσουμε σωστά την αποστολή μας.
Μπορούμε, επίσης, να δώσουμε σ’ αυτόν τον διαχωρισμό ανάμεσα στο επείγον και στο σημαντικό μια πιο ευρεία έννοια, όχι μόνο σε επαγγελματικό επίπεδο. Είναι σημαντικό τα παιδιά μας να τα πηγαίνουν καλά, να είναι ευτυχισμένα, είναι σημαντικό ν’ απαλλαγούμε από τα δράματα της ύπαρξης και να μάθουμε να επωφελούμαστε από αυτά. Ακόμα κι αν τρέχουμε πανικόβλητοι στο γραφείο, θα ξέρουμε ότι το σημαντικό είναι αλλού: βιαζόμαστε, χωρίς όμως να υποκύπτουμε στη λογική του επείγοντος.
Από αυτή τη συνείδηση του διαχωρισμού ανάμεσα στο επείγον και στο σημαντικό αποκτούμε την ικανότητα ν’ ακούμε τον εαυτό μας. Υποκύπτει στην «αλήθεια» της παράδοσης όπως άλλοι στην αλήθεια της θρησκείας. Λατρεύει το παρελθόν για να νιώθει αυτοπεποίθηση. Αντιλαμβάνεται μόνο αυτό που γεννιέται μέσα του, εδώ και τώρα, και το οποίο θα μπορούσε να έχει κυρίαρχη αξία.
Αν αυτές τις αλήθειες τις εδραίωσε η επιστήμη, αυτό δεν πρέπει να μας εμποδίζει να κατανοήσουμε πώς κατασκευάστηκαν. Το να μάθουμε ν’ ακούμε τον εαυτό μας σημαίνει ότι ενσωματώνουμε τη γνώση και φροντίζουμε να την αμφισβητούμε. Το να μάθουμε ν’ ακούμε τον εαυτό μας σημαίνει και ότι δεν υποκύπτουμε στη δικτατορία του επείγοντος.
Όλοι το ξέρουμε αυτό: από έλλειψη χρόνου, από φόβο μην καθυστερήσουμε, σε κατάσταση στρες, λειτουργούμε με τρόπο απότομο, βιαστικό. Υποκύπτουμε σ’ αυτόν που μας πιέζει περισσότερο, σ’ αυτόν που φωνάζει δυνατότερα, σαν να είμαστε απόντες από τον εαυτό μας. Έτσι δεν καταφέρνουμε να τον ακούσουμε.
Ένας από τους τρόπους να βγούμε από την τυραννία του επείγοντος είναι να μπορούμε να ξεχωρίζουμε το επείγον από το σημαντικό. Πολλά πράγματα είναι επείγοντα, δεν είναι όμως όλα σημαντικά. Το απλό γεγονός ότι πρέπει να εντοπίσουμε αυτόν τον διαχωρισμό είναι μερικές φορές απελευθερωτικό, ενώ δεν μας εμποδίζει να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που έχουμε να κάνουμε σε περιορισμένο χρόνο.
Πόσα στελέχη, που υφίστανται διαρκή πίεση λόγω του επείγοντος, τελικά χάνουν την εμπιστοσύνη στην κρίση τους; Αντιμέτωποι με τη συνεχή ροή των απαιτήσεων, που η καθεμία είναι πιο επείγουσα από την άλλη, μπορούμε να θέσουμε το εξής απλό ερώτημα: ναι, είναι επείγον, όμως είναι σημαντικό; Αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό στην επαγγελματική πρακτική μας είναι να κάνουμε καλά αυτό που έχουμε να κάνουμε, εκπληρώνοντας την αποστολή την οποία έχουμε αναλάβει.
Στη συνέχεια, μπορούμε να προσπαθήσουμε να ικανοποιήσουμε την επείγουσα απαίτηση κάποιου συνεργάτη ή ανώτερου, δυναμωμένοι με μια καινούρια εσωτερική ελευθερία. Είναι πιθανόν αυτός ο συνεργάτης ή ανώτερος να έχει και ο ίδιος μεγάλο στρες, με αποτέλεσμα να μας πιέζει υπερβολικά ή να μας ζητάει κάτι εκτός των αρμοδιοτήτων μας. Εμείς οφείλουμε να συνεχίσουμε να διακρίνουμε τα σημαντικά ώστε να εκπληρώσουμε σωστά την αποστολή μας.
Μπορούμε, επίσης, να δώσουμε σ’ αυτόν τον διαχωρισμό ανάμεσα στο επείγον και στο σημαντικό μια πιο ευρεία έννοια, όχι μόνο σε επαγγελματικό επίπεδο. Είναι σημαντικό τα παιδιά μας να τα πηγαίνουν καλά, να είναι ευτυχισμένα, είναι σημαντικό ν’ απαλλαγούμε από τα δράματα της ύπαρξης και να μάθουμε να επωφελούμαστε από αυτά.
Ακόμα κι αν τρέχουμε πανικόβλητοι στο γραφείο, θα ξέρουμε ότι το σημαντικό είναι αλλού: βιαζόμαστε, χωρίς όμως να υποκύπτουμε στη λογική του επείγοντος. Από αυτή τη συνείδηση του διαχωρισμού ανάμεσα στο επείγον και στο σημαντικό αποκτούμε την ικανότητα ν’ ακούμε τον εαυτό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου