Φίλος; «Από δω ο φίλος μου. Κάθε μέρα μαζί στη δουλειά», «Τη φίλη μου, στη γνώρισα;», «Ποια συνάντησες; Είμαστε φιλαράκια καλά» κι ένα σωρό άλλες τέτοιες φράσεις ηχούν στα αυτιά μου άσχημα, κάθε φορά που τις ακούω...
Ναι, είναι σύνηθες φαινόμενο ν’ αποκαλούμε «φίλους» ανθρώπους με τους οποίους έχουμε τακτική επικοινωνία, συνεργασία ή ψυχαγωγικό αλισβερίσι, αλλά μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να το κάνουμε; Μήπως τελικά ο όρος φιλία έχει χάσει την αξία του, γιατί αποφασίσαμε να βαπτίσουμε τον οποιονδήποτε «φίλο»; Μήπως βιαστήκαμε όλες αυτές τις προδοσίες, τις απογοητεύσεις και τις πληγές που αυτοί οι άνθρωποι φέρνουν μαζί τους, να τις χαρακτηρίσουμε έργα φίλων; Μήπως ήρθε η ώρα να τους συστήσεις με το πραγματικό τους όνομα κι ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο θα κάνεις τη σύσταση να είσαι εσύ;
Απλοί γνωστοί είναι κι ο γνωστός δεν είναι φίλος!
Κακώς χαρακτήρισες φίλο τον γείτονα, τον συνάδελφο απ’ τη δουλειά που σε καλύπτει όταν αργείς, τον τύπο απ’ το γυμναστήριο που αποφάσισες να βγεις κάνα-δυο βράδια για ποτό. Ναι, μαζί τους έχεις μοιραστεί στιγμές, έχεις ζήσει καταστάσεις κι ίσως σε στιγμές αδυναμίας έχεις εκμυστηρευτεί και κανένα μυστικό, αλλά αυτό δεν είναι φιλία. Αυτό είναι ζωή! Και κάποιοι άνθρωποι, απλά θα περάσουν από αυτή.
Θα βρεθούν στο δρόμο σου κι εσύ στον δικό τους, για να διασκεδάσεις, να συζητήσεις, να μάθεις, να ζήσεις. Να ζήσεις πλάι τους στιγμές στις οποίες θα έχεις αφήσει στην μπάντα για λίγο το τι ουσιαστικά βιώνεις, αφού μόνο στον αληθινό φίλο μπορείς να το αποκαλύψεις αυτό.
Μάλλον δε χρειάζεται καν να το αποκαλύψεις. Θα το καταλάβει από μόνος του! Ο πραγματικός φίλος ξέρει τι κρύβεται πίσω από κάθε σου χαμόγελο κι αν το χαμόγελό σου είναι αληθινό. Γιατί σ’ εκείνον θ’ αφήσεις να φανεί το «πονάω» ή το «χαίρομαι». Γιατί σ’ εκείνον δε φιλτράρεις τίποτα, γιατί σ’ εκείνον είσαι ακριβώς όπως είσαι.
Οι γνωστοί μας, είναι ένα διάλειμμα απ’ την καθημερινότητά μας.
Την ουσιαστική καθημερινότητα. Ένα διάλειμμα απ’ τη συναισθηματική φόρτιση που μας γεμίζουν τα προβλήματά μας, οι ανησυχίες μας, τα άγχη μας, οτιδήποτε μοιραζόμαστε με τους πραγματικούς μας φίλους. Δεν τους χρησιμοποιούμε, δεν υποκρινόμαστε σ’ αυτούς, δεν είμαστε κάποιοι άλλοι σ’ εκείνους. Είμαστε ειλικρινείς όπως και σε οποιονδήποτε άλλον. Απλά δεν αφήνουμε να φανεί σ’ εκείνους το κομμάτι που θα βγάζαμε στον φίλο μας.
Αποφασίζουμε να δώσουμε κάτι απ’ τον εαυτό μας σε ανθρώπους που δεν είναι κολλητοί μας και να μοιραστούμε μαζί τους μυστικά ή και σκέψεις μας, αλλά θα πρέπει να είμαστε σε θέση να μπορούμε ν’ αντιλαμβανόμαστε τη διαφορά.
Με τους γνωστούς μοιραζόμαστε στιγμές και με τους κολλητούς ψυχές. Τις δικές μας ψυχές!
Είναι απαραίτητοι οι γνωστοί να υπάρχουν στη ζωή μας γιατί χάρη σε αυτούς ξεχωρίζουν και λάμπουν οι αληθινοί φίλοι. Πρέπει να στύψεις χίλιους γνωστούς για να βγει ένας καλός φίλος, λένε, αλλά αξίζει ο κόπος!
Όσα βράδια διασκέδασες, όσες συζητήσεις έκανες, όσες γνωριμίες στη ζωή σου έβαλες, όλες οδήγησαν σ’ αυτόν τον έναν. Τον φίλο με τον οποίον έχετε φάει ατέλειωτες εργατοώρες αναλύοντας την κοσμοθεωρία σας, τα εσώψυχά σας, τη φιλοσοφία σας γύρω απ’ τα πάντα. Σ’ εκείνον που κάποιες φορές ήθελες να του φωνάξεις «σκάσε πια» μα την επόμενη ώρα του ‘λεγες χιλιάδες «σ’ αγαπώ» γιατί ποτέ δεν «έσκασε». Σ’ εκείνον που μπροστά του έκλαψες, ταπεινώθηκες, ξεφτιλίστηκες κι εκείνος, ακόμη εκεί, δίπλα σου!
Σε κάθε χίλιους, ένας φίλος!
Φίλος, έτσι σκέτο, χωρίς τα επίθετα που πάμε και του κολλάμε. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί βάζουμε τις λέξεις «αληθινός» ή «πραγματικός» μπροστά απ’ τον φίλο. Ο φίλος δεν έχει ανάγκη από επίθετα. Αν δεν είναι φίλος, είναι απλά γνωστός, οπότε τώρα ξέρεις πώς πρέπει να τον συστήνεις….
Ναι, είναι σύνηθες φαινόμενο ν’ αποκαλούμε «φίλους» ανθρώπους με τους οποίους έχουμε τακτική επικοινωνία, συνεργασία ή ψυχαγωγικό αλισβερίσι, αλλά μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να το κάνουμε; Μήπως τελικά ο όρος φιλία έχει χάσει την αξία του, γιατί αποφασίσαμε να βαπτίσουμε τον οποιονδήποτε «φίλο»; Μήπως βιαστήκαμε όλες αυτές τις προδοσίες, τις απογοητεύσεις και τις πληγές που αυτοί οι άνθρωποι φέρνουν μαζί τους, να τις χαρακτηρίσουμε έργα φίλων; Μήπως ήρθε η ώρα να τους συστήσεις με το πραγματικό τους όνομα κι ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο θα κάνεις τη σύσταση να είσαι εσύ;
Απλοί γνωστοί είναι κι ο γνωστός δεν είναι φίλος!
Κακώς χαρακτήρισες φίλο τον γείτονα, τον συνάδελφο απ’ τη δουλειά που σε καλύπτει όταν αργείς, τον τύπο απ’ το γυμναστήριο που αποφάσισες να βγεις κάνα-δυο βράδια για ποτό. Ναι, μαζί τους έχεις μοιραστεί στιγμές, έχεις ζήσει καταστάσεις κι ίσως σε στιγμές αδυναμίας έχεις εκμυστηρευτεί και κανένα μυστικό, αλλά αυτό δεν είναι φιλία. Αυτό είναι ζωή! Και κάποιοι άνθρωποι, απλά θα περάσουν από αυτή.
Θα βρεθούν στο δρόμο σου κι εσύ στον δικό τους, για να διασκεδάσεις, να συζητήσεις, να μάθεις, να ζήσεις. Να ζήσεις πλάι τους στιγμές στις οποίες θα έχεις αφήσει στην μπάντα για λίγο το τι ουσιαστικά βιώνεις, αφού μόνο στον αληθινό φίλο μπορείς να το αποκαλύψεις αυτό.
Μάλλον δε χρειάζεται καν να το αποκαλύψεις. Θα το καταλάβει από μόνος του! Ο πραγματικός φίλος ξέρει τι κρύβεται πίσω από κάθε σου χαμόγελο κι αν το χαμόγελό σου είναι αληθινό. Γιατί σ’ εκείνον θ’ αφήσεις να φανεί το «πονάω» ή το «χαίρομαι». Γιατί σ’ εκείνον δε φιλτράρεις τίποτα, γιατί σ’ εκείνον είσαι ακριβώς όπως είσαι.
Οι γνωστοί μας, είναι ένα διάλειμμα απ’ την καθημερινότητά μας.
Την ουσιαστική καθημερινότητα. Ένα διάλειμμα απ’ τη συναισθηματική φόρτιση που μας γεμίζουν τα προβλήματά μας, οι ανησυχίες μας, τα άγχη μας, οτιδήποτε μοιραζόμαστε με τους πραγματικούς μας φίλους. Δεν τους χρησιμοποιούμε, δεν υποκρινόμαστε σ’ αυτούς, δεν είμαστε κάποιοι άλλοι σ’ εκείνους. Είμαστε ειλικρινείς όπως και σε οποιονδήποτε άλλον. Απλά δεν αφήνουμε να φανεί σ’ εκείνους το κομμάτι που θα βγάζαμε στον φίλο μας.
Αποφασίζουμε να δώσουμε κάτι απ’ τον εαυτό μας σε ανθρώπους που δεν είναι κολλητοί μας και να μοιραστούμε μαζί τους μυστικά ή και σκέψεις μας, αλλά θα πρέπει να είμαστε σε θέση να μπορούμε ν’ αντιλαμβανόμαστε τη διαφορά.
Με τους γνωστούς μοιραζόμαστε στιγμές και με τους κολλητούς ψυχές. Τις δικές μας ψυχές!
Είναι απαραίτητοι οι γνωστοί να υπάρχουν στη ζωή μας γιατί χάρη σε αυτούς ξεχωρίζουν και λάμπουν οι αληθινοί φίλοι. Πρέπει να στύψεις χίλιους γνωστούς για να βγει ένας καλός φίλος, λένε, αλλά αξίζει ο κόπος!
Όσα βράδια διασκέδασες, όσες συζητήσεις έκανες, όσες γνωριμίες στη ζωή σου έβαλες, όλες οδήγησαν σ’ αυτόν τον έναν. Τον φίλο με τον οποίον έχετε φάει ατέλειωτες εργατοώρες αναλύοντας την κοσμοθεωρία σας, τα εσώψυχά σας, τη φιλοσοφία σας γύρω απ’ τα πάντα. Σ’ εκείνον που κάποιες φορές ήθελες να του φωνάξεις «σκάσε πια» μα την επόμενη ώρα του ‘λεγες χιλιάδες «σ’ αγαπώ» γιατί ποτέ δεν «έσκασε». Σ’ εκείνον που μπροστά του έκλαψες, ταπεινώθηκες, ξεφτιλίστηκες κι εκείνος, ακόμη εκεί, δίπλα σου!
Σε κάθε χίλιους, ένας φίλος!
Φίλος, έτσι σκέτο, χωρίς τα επίθετα που πάμε και του κολλάμε. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί βάζουμε τις λέξεις «αληθινός» ή «πραγματικός» μπροστά απ’ τον φίλο. Ο φίλος δεν έχει ανάγκη από επίθετα. Αν δεν είναι φίλος, είναι απλά γνωστός, οπότε τώρα ξέρεις πώς πρέπει να τον συστήνεις….
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου