Φεύγω δε σημαίνει ξεχνώ

«Αγαπάμε πιο πολύ ό,τι ξέρουμε πως θα χαθεί» είχε πει κάποτε ο Όσβαλντ Σπενγκλερ.

 

Θύματα των αισθημάτων μας για μια αγάπη ή έναν έρωτα με πηγή το ψέμα ή και όχι, υπήρξαμε κάποτε εμείς οι άνθρωποι. Επιλέξαμε για να χάσουμε και να μείνουμε με την προσδοκία πως όλα ένας εφιάλτης ήταν. Εξοντωτικό το άρωμα της αναπόλησης. Ξυπνά κάτι σκοτεινό, κάτι σκυθρωπό μέσα σου. Τίποτα δεν φαίνεται πια ίδιο. Η ζωή την ημέρα προχωρά σε ρυθμούς ανελέητους και βιαστικούς. Και τη νύχτα η ψυχή κολακεύει και ξελογιάζει τους παράφρονες των στιγμών σου με εκείνον. Το σκοτάδι είναι, βλέπεις μονόχρωμο. Φόντο για την αναπαράσταση των βαθύτατων σκέψεων κι ακόμη των ραγισμένων κομματιών σου.

 

Όλα είναι μέρος μια πλάνης θαρρείς κι εξοργίζεσαι. Περπατάς και νιώθεις πως χάνεις έδαφος. Γυροφέρνεις το βλέμμα σου παντού μηχανικά για να τον βρεις κι ας μοιάζει αδύνατο. Για λίγο ξεχνιέσαι με τους συνανθρώπους σου κι έρχεται το κλασσικό τέχνασμα του μυαλού με εντολή της καρδιάς σου… «Όλα σε θυμίζουν… Νιώθω την απουσία σου σαν μια φαινομενική παρουσία...».

 

Ελκυστική είναι, δεν λέω, η καταστροφή του εντός σου αν περιέχει πισωγυρίσματα που αφορούν εκείνον. Βαρύ το τίμημα όμως, καθώς καταντάς μοναχικός κι άτονος ποιητής του ψυχικού σου κόσμου, συλλέγοντας λέξεις που δεν πρόκειται πιθανόν να πεις ποτέ. Επιλέγεις τον πόνο από συνήθεια, από επιθυμία για συγχώρεση, από νοσταλγία του να σε κερδίζουν κάθε μέρα στην αγάπη και από φόβο για έναν άλλον νέο πόνο. Σου φτάνει αυτή η περίπτωση, δεν θες τίποτα παραπάνω. Θα τον περιμένεις κι ας κυλά η ζωή σου σαν ποτάμι με ορμητική κλίση μακριά του.

 

Μακάβριος κι ηδονικός ο έρωτας που συνεχίζεται μετά την «λήξη» του, έστω μονόπλευρα. Δεν χωρά φράσεις τύπου «Ώρα να προχωρήσεις… Τόσα χρώματα έχει η ζωή, μην επιλέγεις το μαύρο, δεν ξέρεις που πατάς. Δεν είναι το παν ο έρωτας», τις οποίες κοντινοί σου άνθρωποι ξεστομίζουν σαν νοσταλγούν τον ανέμελο σου εαυτό. Σιωπηλές κραυγές μέσα σου αναθεματίζουν καθετί που θυμίζει την επιλογή του χθες, το ρίσκο του να τυφλώνεσαι προσωρινά για να ζεις την ζωή σου σε δυο διαστάσεις. Ένας κόσμος αλαζονείας και μίσους από την μια και ένας κόσμος με τις αισθήσεις σου σε υψηλά επίπεδα τρυφερότητας, αγνότητας και λατρείας. Η ευτυχία σε μια ουτοπία θα έλεγε κανείς. Γιατί χωρίς το κακό το καλό χάνει την αξία του, μιλώντας πάντα για μια κατάσταση ισορροπίας.

 

Κάθε έρωτας που ξεκινά παράφορα και λήγει απροσδόκητα φέρνει στο μυαλό μας τραγικό έπος. Εδώ τίθεται το ερώτημα του αν πρέπει να προχωρήσεις ή να μείνεις στην αναμονή με όνειρα ούτε πιθανά, ούτε και απίθανα. Ή αλλιώς αν θέλεις. Ωστόσο, η φιλοσοφία του έρωτα είναι ανύπαρκτη, καθώς ούτε η λογική τον πλησιάζει. Δεν διαγράφονται αναμνήσεις, επομένως κι αισθήματα. Ακόμη κι η κατάσταση αναισθησίας περιέχει πολύ πόνο, ώστε να μας αποστασιοποιεί από κάθε κατάσταση που μοιάζει παρόμοια απειλή. Το να προχωράς σημαίνει να μην ξεχνάς τίποτα και να αναπολείς χωρίς να υποκύπτεις. Συμβιβάζεσαι με τον πόνο, αγαπάς την αναποδιά και κυρίως μαθαίνεις να φοβάσαι τον παλιό σου εαυτό σαν καταλάβεις πως σε κοιτούν τα μάτια των αγαπημένων σου ανθρώπων.

 

Γιατί για μια αρρώστια, το ιατρικό επιβάλλεται να είναι πιο δυνατό από αυτήν. Το άγνωστο του μέλλοντος δεν καταδικάζεται από τον πόνο που ήδη υπάρχει αλλά από αυτόν τον μη ελεγχόμενο που δημιουργούμε. Σαν λαγνεία πόνου, ένα πράγμα…