Μικρός φοβόμουν το σκοτάδι, ήθελα πάντα ένα φως για να κοιμηθώ, έτρεμα να κλείσω τα μάτια μου και το δωμάτιο να είναι σκοτεινό.Φοβόμουν πως κάτι υπάρχει μέσα στο δωμάτιο, φανταζόμουν με το μικρό μου μυαλό τέρατα με πολλά μάτια και χέρια. Με τεράστια δόντια και πόδια, τριχωτά, έτοιμα να μου κάνουν κακό.
Μεγαλώνοντας αγάπησα το σκοτάδι. Έχει μία καταλυτική δύναμη, παγώνει ο χρόνος και το μυαλό τρέχει, τρέχει τόσο που διώχνει μακριά τον ύπνο και δίνει τη θέση του στις σκέψεις.
Καμιά φορά το σκοτάδι ρίχνει το πιο δυνατό φως. Σε κάνει να δεις καθαρά τη στιγμή που δεν βλέπεις τίποτα. Ξέρεις το φως καμιά φορά αποπροσανατολίζει, σε κάνει να επικεντρωθείς σε πράγματα ανούσια τραβώντας σου την προσοχή από τα ουσιαστικά.
Πλέον λατρεύω το σκοτάδι. Με ηρεμεί, με κάνει να δω πράγματα που στο φως δεν μπορούσα να παρατηρήσω. Τα βρίσκεις με τον εαυτό σου στο σκοτάδι, ξεγυμνώνεις την ψυχή σου και την αφήνεις εκεί, σε μια άκρη του δωματίου. Την κοιτάς κατάματα και σε κοιτάει κι αυτή πίσω και κάνετε τον ομορφότερο διάλογο. Αδειάζεις και ξαναγεμίζεις.
Ωραίο το σκοτάδι. Κλαις, γελάς, τρομάζεις και δεν σε βλέπει κανείς, δεν βλέπεις καν εσύ τον εαυτό σου. Μπορείς να είσαι όποιος θέλεις μέσα στο σκοτάδι. Ένα φοβισμένο παιδί, φοβισμένο για το αύριο, για το σήμερα, για το οτιδήποτε. Μπορείς να είσαι εξαγριωμένος, με τους ανθρώπους, με τον εαυτό σου, με τον κόσμο όλο. Μπορείς να είσαι τόσο χαρούμενος που η ενέργειά σου και η ευτυχία σου να δίνουν στο σκοτεινό δωμάτιο άλλη υπόσταση.
Είναι όμορφο πράγμα να κάθεσαι στο σκοτάδι και να αναλογίζεσαι τις επιλογές σου, τα λόγια που είπες, τις πράξεις που έκανες. Σου δίνει μια ελευθερία να σκεφτείς λίγο καλύτερα πως θα μπορούσες να βελτιώσεις τον εαυτό σου.
Είναι όμορφο το σκοτάδι. Γαληνεύει η ψυχή σου. Ταξιδεύει όπου αυτή θέλει. Γίνεσαι μικρός και ξανά μεγάλος μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Βλέπεις τον εαυτό σου μετά από μερικά χρόνια και ψάχνεις να βρεις τι θα μπορούσες να αλλάξεις για να είσαι πιο ευτυχισμένος αργότερα.
Λυτρωτικό το σκοτάδι. Με ένα του άγγιγμα απαλύνει κάθε πόνο. Μια άσχημη μέρα στο σκοτάδι φαίνεται λίγο ομορφότερη, γιατί ξέρεις πως ξημερώνει σε λίγες ώρες μια καινούργια. Μια άσχημη κουβέντα που είπες ή που άκουσες γίνεται λίγο λιγότερο άσχημη γιατί ξέρεις πως αν την είπες εσύ μπορείς να το διορθώσεις, ενώ αν την άκουσες μπορείς να την αφήσεις πλέον πίσω μαζί με τη μέρα που φεύγει.
Το φοβόμουν το σκοτάδι, φοβόμουν για τους “δαίμονες” που μπορεί να κρύβει. Τώρα, τώρα φοβάμαι την ημέρα, γιατί κατάλαβα πως οι “δαίμονες” δεν κρύβονται στο σκοτάδι. Κυκλοφορούν την μέρα με πολύ όμορφα προσωπεία και λαμπερά χαμόγελα. Τώρα παρακαλάω να έρθει το βράδυ, να πέσει βαθύ σκοτάδι για να φανερωθούν καθάρια βλέμματα. Τώρα ξέρω πως κανείς κακός “δαίμονας” δεν κρύβεται κάτω από το κρεβάτι μου γιατί όλοι με κοιτούν κατάματα το πρωί.
Τώρα ξέρω πως οι “δαίμονες” αυτοί, δεν είναι μόνο άλλοι άνθρωποι, είναι και ο εαυτός μου. Και έμαθα να παλεύω με τους δαίμονές μου. Να παλεύω και να τους νικάω.
Πλέον το αγαπώ το σκοτάδι και αγαπώ και ότι αυτό περιλαμβάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου