Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, ΚΩΜΩΔΙΑ, ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Ὄρνιθες

Προμηθέας μισόθεος και φιλάνθρωπος

Στους Ὄρνιθες (414 π.Χ.) δύο μεσήλικες Αθηναίοι, ο ενεργητικότατος Πεισέταιρος και ο μάλλον άχρωμος Ευελπίδης, αναγκάζονται από τη μάστιγα της αθηναϊκής δικομανίας να εγκαταλείψουν την Αθήνα. Έπειτα από περιπλανήσεις μεταξύ ουρανού και γης, φτάνουν στο χώρο των πουλιών. Εκεί, παρά τις αρχικές αντιδράσεις, που αμβλύνονται με τη μεσολάβηση του Τηρέα, ο οποίος άλλοτε ήταν άνθρωπος (βασιλιάς της Θράκης) και τώρα, μετά την απορνέωσή του, πουλί (τσαλαπετεινός), υιοθετείται το μεγαλεπήβολο σχέδιο του Πεισέταιρου και κατασκευάζεται, μεταξύ ουρανού και γης, η πόλη Νεφελοκοκκυγυία, ως το αποφασιστικό βήμα για την ανάκτηση της (κατά Πεισέταιρον) αρχαίας κοσμοκρατορίας των πουλιών. Πριν καλά-καλά χτιστεί η μετέωρη πόλη, καταφθάνουν απεσταλμένοι των θιγόμενων θεών, που κινδυνεύουν να λιμοκτονήσουν, επειδή η παρεμβαλλόμενη Νεφελοκοκκυγυία εμποδίζει την τσίκνα από τις θυσίες να ανέλθει στον ουρανό, Αθηναίοι αξιωματούχοι, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θέλουν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τη νέα πόλη, καιροσκόποι κάθε λογής, που σπεύδουν να επωφεληθούν από τη νέα κατάσταση, και κάποιοι αυτόκλητοι υποστηρικτές, όπως ο (φιλ-άνθρωπος και μισό-θεος) Προμηθέας. Όλοι αυτοί αντιμετωπίζονται δεόντως από τον Πεισέταιρο.

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι μια αυτοτελής ιαμβική σκηνή, στην οποία ο Προμηθέας αποκαλύπτει στον Πεισέταιρο ένα κρίσιμο μυστικό, που θα του επιτρέψει να επιβάλει τους όρους του στους θεούς, να παντρευτεί την εκπάγλου κάλλους Βασίλεια και να θριαμβεύσει, όπως απαιτεί η κωμική παράδοση.

Ὄρνιθες 1494-1552

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

οἴμοι τάλας, ὁ Ζεὺς ὅπως μή μ᾽ ὄψεται.
ποῦ Πεισέταιρός ἐστ᾽;

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

1495 ἔα, τουτὶ τί ἦν;
τίς ὁ συγκαλυμμός;

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

τῶν θεῶν ὁρᾷς τινα
ἐμοῦ κατόπιν ἐνταῦθα;

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

μὰ Δί᾽ ἐγὼ μὲν οὔ.
τίς δ᾽ εἶ σύ;

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

πηνίκ᾽ ἐστὶν ἄρα τῆς ἡμέρας;

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

ὁπηνίκα; σμικρόν τι μετὰ μεσημβρίαν.
ἀλλὰ σὺ τίς εἶ;

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

1500 βουλυτὸς ἢ περαιτέρω;

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

οἴμ᾽ ὡς βδελύττομαί σε.

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

τί γὰρ ὁ Ζεὺς ποεῖ;
ἀπαιθριάζει τὰς νεφέλας ἢ συννέφει;

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

οἴμωζε μεγάλ᾽.

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

οὕτω μὲν ἐκκεκαλύψομαι.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

ὦ φίλε Προμηθεῦ.

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

παῦε παῦε, μὴ βόα.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

τί γάρ ἐστι;

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

1505 σίγα, μὴ κάλει μου τοὔνομα·
ἀπὸ γάρ μ᾽ ὀλεῖς, εἴ μ᾽ ἐνθάδ᾽ ὁ Ζεὺς ὄψεται.
ἀλλ᾽ ἵνα φράσω σοι πάντα τἄνω πράγματα,
τουτὶ λαβών μου τὸ σκιάδειον ὑπέρεχε,
ἄνωθεν ὡς ἂν μή μ᾽ ὁρῶσιν οἱ θεοί.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

1510 ἰοὺ ἰού·
εὖ γ᾽ ἐπενόησας αὐτὸ καὶ προμηθικῶς.
ὑπόδυθι ταχὺ δὴ κᾆτα θαρρήσας λέγε.

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

ἄκουε δή νυν.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

ὡς ἀκούοντος λέγε.

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

ἀπόλωλεν ὁ Ζεύς.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

πηνίκ᾽ ἄττ᾽ ἀπώλετο;

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

1515 ἐξ οὗπερ ὑμεῖς ᾠκίσατε τὸν ἀέρα.
θύει γὰρ οὐδεὶς οὐδὲν ἀνθρώπων ἔτι
θεοῖσιν, οὐδὲ κνῖσα μηρίων ἄπο
ἀνῆλθεν ὡς ἡμᾶς ἀπ᾽ ἐκείνου τοῦ χρόνου,
ἀλλ᾽ ὡσπερεὶ Θεσμοφορίοις νηστεύομεν
1520 ἄνευ θυηλῶν· οἱ δὲ βάρβαροι θεοὶ
πεινῶντες ὥσπερ Ἰλλυριοὶ κεκριγότες
ἐπιστρατεύσειν φάσ᾽ ἄνωθεν τῷ Διί,
εἰ μὴ παρέξει τἀμπόρι᾽ ἀνεῳγμένα,
ἵν᾽ εἰσάγοιτο σπλάγχνα κατατετμημένα.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

1525 εἰσὶν γὰρ ἕτεροι βάρβαροι θεοί τινες
ἄνωθεν ὑμῶν;

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

οὐ γάρ εἰσι βάρβαροι,
ὅθεν ὁ πατρῷός ἐστιν Ἐξηκεστίδῃ;

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

ὄνομα δὲ τούτοις τοῖς θεοῖς τοῖς βαρβάροις
τί ἐστιν;

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

ὅ τι ἐστίν; Τριβαλλοί.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

μανθάνω.
1530 ἐντεῦθεν ἆρα τοὐπιτριβείης ἐγένετο.

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

μάλιστα πάντων. ἓν δέ σοι λέγω σαφές·
ἥξουσι πρέσβεις δεῦρο περὶ διαλλαγῶν
παρὰ τοῦ Διὸς καὶ τῶν Τριβαλλῶν τῶν ἄνω·
ὑμεῖς δὲ μὴ σπένδεσθ᾽, ἐὰν μὴ παραδιδῷ
1535 τὸ σκῆπτρον ὁ Ζεὺς τοῖσιν ὄρνισιν πάλιν,
καὶ τὴν Βασίλειαν σοὶ γυναῖκ᾽ ἔχειν διδῷ.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

τίς ἐστιν ἡ Βασίλεια;

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

καλλίστη κόρη,
ἥπερ ταμιεύει τὸν κεραυνὸν τοῦ Διὸς
καὶ τἄλλ᾽ ἁπαξάπαντα, τὴν εὐβουλίαν,
1540 τὴν εὐνομίαν, τὴν σωφροσύνην, τὰ νεώρια,
τὴν λοιδορίαν, τὸν κωλακρέτην, τὰ τριώβολα.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

ἅπαντά γ᾽ ἆρ᾽ αὐτῷ ταμιεύει;

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

φήμ᾽ ἐγώ.
ἥν γ᾽ ἢν σὺ παρ᾽ ἐκείνου παραλάβῃς, πάντ᾽ ἔχεις.
τούτων ἕνεκα δεῦρ᾽ ἦλθον, ἵνα φράσαιμί σοι.
1545 ἀεί ποτ᾽ ἀνθρώποις γὰρ εὔνους εἴμ᾽ ἐγώ.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

μόνον θεῶν γὰρ διὰ σ᾽ ἀπανθρακίζομεν.

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

μισῶ δ᾽ ἅπαντας τοὺς θεούς, ὡς οἶσθα σύ.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

νὴ τὸν Δί᾽ ἀεὶ δῆτα θεομισὴς ἔφυς,
Τίμων καθαρός.

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

ἀλλ᾽ ὡς ἂν ἀποτρέχω πάλιν
1550 φέρε τὸ σκιάδειον, ἵνα με κἂν ὁ Ζεὺς ἴδῃ
ἄνωθεν, ἀκολουθεῖν δοκῶ κανηφόρῳ.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

καὶ τὸν δίφρον γε διφροφόρει τονδὶ λαβών.

***

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Φευ ο δυστυχής! Μην τυχόν και με δει ο Δίας.
Ο Πεισέταιρος πού είναι;1495

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Ωχ! Τι ᾽ναι τούτο; Προς τι το κουκούλωμα;¹

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Βλέπεις εδώ κανένα θεό να μ᾽ έχει πάρει από πίσω;

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Εγώ, μα τον Δία, όχι. Ποιος όμως είσαι εσύ;

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Τι ώρα της ημέρας να ᾽ναι;

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Τι ώρα είναι; Απομεσήμερο. Εσύ όμως ποιος είσαι;1500

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Είναι η ώρα που λύνουν τα βόδια ή αργότερα;

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Ουφ! Θα ξεράσω.

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Ο Δίας τι κάνει; Σκορπάει τα σύννεφα ή συννεφιάζει;

ΠΕΙΣΑΙΤΕΡΟΣ

Άρπα την ξεγυρισμένη.

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Τότε ξεκουκουλώνομαι.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Φίλτατε Προμηθέα!

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Πάψε, πάψε, μη φωνάζεις.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Γιατί, παρακαλώ;1505

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Σώπα. Μην αναφέρεις το όνομά μου·
γιατί έτσι και με δει εδώ ο Δίας, χάθηκα.
Για να σου αποκαλύψω όμως τα καθέκαστα
για τα συμβαίνοντα εκεί πάνω,
πάρε τούτο το σκιάδειο² και κράτησέ το από πάνω μου,
να μην με βλέπουν από ψηλά οι θεοί.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Πω Πω! Δαιμόνια ιδέα και προμηθικότατη.1510
Χώσου τότε γρήγορα κάτω από το σκιάδειο
και μίλησε μου άφοβα.

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Άκουσέ με λοιπόν.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Ακούω. Λέγε.

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Πάει ο Ζευς.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Από τι ώρα περίπου πάει;

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Από τότε που εσείς κατοικίσατε τον αέρα.1515
Γιατί κανένας άνθρωπος δεν προσφέρει πια θυσία στους θεούς
και από εκείνη τη στιγμή δεν ανέβηκε σε εμάς τσίκνα από μεριά.
Έτσι, χωρίς θυσίες, νηστεύουμε, λες και είναι Θεσμοφόρια.³
Και οι βάρβαροι θεοί, πεινασμένοι, κρώζουν σαν τους Ιλλυριούς⁴1520
και λένε ότι θα επιτεθούν από ψηλά εναντίον του Δία,
αν δεν εξασφαλίσει ανοιχτές αγορές,
ώστε να εισάγουν σπλάχνα τεμαχισμένα.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Δηλαδή υπάρχουν άλλοι, βάρβαροι θεοί πάνω από σας;1525

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Δεν υπάρχουν βάρβαροι θεοί;
Και από πού είναι ο πατρικός θεός του Εξηκεστίδη;⁵

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Το όνομα των βαρβάρων αυτών θεών ποιο είναι;

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Ποιο είναι; Τριβαλλοί.⁶

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Κατάλαβα· από εδώ προφανώς βγήκε το «άι στον τρίβολο».1530

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Ακριβώς. Σου αποκαλύπτω ένα μόνο:
θα καταφθάσουν εδώ, εκ μέρους του Διός
και των Τριβαλλών των επάνω,
πρέσβεις περί συμφιλιώσεως.
Εσείς μη συνδιαλλαγείτε, εάν ο Ζευς δεν παραχωρήσει
και πάλι το σκήπτρο στα πουλιά⁷1535
και δεν σου δώσει να έχεις γυναίκα τη Βασίλεια.⁸

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Ποια είναι η Βασίλεια;

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Νεαρά θεσπέσιου κάλλους,
που κουμαντάρει τον κεραυνό του Δία
και τα άλλα απαξάπαντα: την ορθοκρισία,
την ευνομία, τη σωφροσύνη, το ναύσταθμο,1540
την καταλαλιά, τον κορβανά, τη μισθοδοσία.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Δηλαδή του τα κουμαντάρει όλα;

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Ναι, σου λέω. Αν σου παραδώσει αυτή, ελέγχεις τα πάντα.
Γι᾽ αυτό ήρθα εδώ, για να σου ανοίξω τα μάτια.
Μια ζωή, βλέπεις, εγώ θέλω το καλό των ανθρώπων.1545

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Σε εσένα και μόνο απ᾽ όλους τους θεούς οφείλουμε
το ψητό στα κάρβουνα.⁹

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Γνωρίζεις ότι μισώ τους θεούς μηδενός εξαιρουμένου.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Ναι μα τον Δία, υπήρξες όντως ανέκαθεν φύσει μισόθεος,
σκέτος Τίμων.¹⁰

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Όμως, για να τρέξω πάλι πίσω, δώσε μου το σκιάδειο,1550
ώστε, αν τυχόν με δει ο Δίας από ψηλά,
να κάνω πως συνοδεύω κανηφόρο.¹¹

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ

Άρπα και την καρέκλα και κάνε και τον καρεκλοφόρο.
-----------------

¹ Ο Προμηθέας φοβάται μήπως τον εντοπίσει ο άσπονδος εχθρός του, ο Δίας. Γι᾽ αυτό έχει κάνει "παραλλαγή" και ρωτάει αγωνιωδώς αν τον ακολουθεί κάποιος θεός, τι ώρα είναι και αν έχει συννεφιά (εννοείται ότι, αν είναι αργά ή έχει συννεφιά, ο Δίας δεν θα μπορεί να τον δει· στη συνέχεια το πρόβλημα το αντιμετωπίζει με το σκιάδειο).

² Κατασκευή παρόμοια με ομπρέλα για να προστατεύει από τον ήλιο.

³ Για τη γιορτή των Θεσμοφορίων βλ. το σχόλιο 15 στο πρώτο Κείμενοτου Λυσία (τόμ. 2). Η δεύτερη από τις τρεις ημέρες των Θεσμοφορίων ονομαζόταν Νηστεία. Η νηστεία τερματιζόταν με πλούσια κρεοφαγία την τρίτη ημέρα.

⁴ Ιλλυριοί ονομάζονται διάφορα συγγενή "βαρβαρικά" φύλα που την κλασική εποχή ήταν εγκατεστημένα κυρίως στην περιοχή της νότιας Αλβανίας. Η αναφορά του Αριστοφάνη δεν είναι απολύτως σαφής. Ωστόσο η πείνα δεν πρέπει να ήταν άγνωστη στους Ιλλυριούς, μια και -κάποια φύλα τουλάχιστον- δεν ασχολούνταν με τη γεωργία. Το "κρώζουν" (κεκριγότες) παραπέμπει ίσως στο γεγονός ότι οι πολεμοχαρείς Ιλλυριοί, που συχνά υπηρετούσαν ως μισθοφόροι, φημίζονταν για την ένταση των πολεμικών κραυγών.

⁵ Ο Εξηκεστίδης πρέπει να ήταν πρόσωπο που βρισκόταν στην επικαιρότητα, όταν παίχτηκαν οι Όρνιθες (414 π.Χ.). αφού όχι μόνο ο Αριστοφάνης αναφέρεται σ᾽ αυτόν (τρεις φορές μάλιστα), αλλά και ο κωμικός Φρύνιχος στον Μονότροπο. που κέρδισε το πρώτο βραβείο στον ίδιο δραματικό αγώνα. Κωμωδείται ως βάρβαρος και δούλος που κατάφερε να αναγνωριστεί ως Αθηναίος πολίτης. Ίσως οι επιθέσεις αυτές δεν προέκυψαν εκ του μη όντος. Κάθε γνήσιος Αθηναίος πολίτης είχε τον πατρῶο θεό του, τον Ἀπόλλωνα πατρῶον. Ο "βάρβαρος" Εξηκεστίδης λογικά είχε και βάρβαρο πατρώο θεό.

⁶ Θρακικός λαός που ζούσε κυρίως στην περιοχή της δυτικής Βουλγαρίας. Για τους Έλληνες ήταν η ενσάρκωση της πιο ακραίας βαρβαρότητας και του έκνομου βίου. Συνεπής με την αναφορά στους βάρβαρους θεούς, ο Αριστοφάνης περιλαμβάνει στην πρεσβεία των θεών, που καταφθάνει αμέσως μετά την αποχώρηση του Προμηθέα, εκτός από τον Ποσειδώνα και τον Ηρακλή, τον Τριβαλλό.

⁷ Σύμφωνα με όσα ανέπτυξε νωρίτερα ο Πεισέταιρος, τα πουλιά -και όχι οι θεοί- ήσαν αρχικά κοσμοκράτορες.

⁸ Μορφή επινοημένη προφανώς από τον Αριστοφάνη.

⁹ Επειδή ο Προμηθέας χάρισε στους ανθρώπους τη φωτιά.

¹⁰ Ο Τίμων είναι ο μισάνθρωπος κατ᾽ εξοχήν. Δεν είναι βέβαιο αν πρόκειται για ιστορικό πρόσωπο ή για ιδιαίτερα αγαπητό στον Αριστοφάνη τύπο, που αργότερα θεωρήθηκε ιστορικό πρόσωπο.

¹¹ Για τα κορίτσια αριστοκρατικών οικογενειών της Αθήνας ήταν ιδιαίτερα τιμητικό να είναι κανηφόροι, να μεταφέρουν στο κεφάλι τους το ιερό πανέρι (κανοῦν) σε πομπές, με πρώτη αυτή των Παναθηναίων. Την κανηφόρο φαίνεται ότι τη συνόδευε κάποιο κορίτσι μετοίκων που της κρατούσε το σκιάδειο και ενδεχομένως το κάθισμα (καρέκλα, δίφρον στο πρωτότυπο).

 

 

Να ξυπνάς από το όνειρο

Σκέψεις για τις ηθικές προλήψεις

 

Γίνεται κανείς ηθικός - όχι επειδή είναι ηθικός! Η υποτα­γή στην ηθική μπορεί να είναι δουλοπρεπής, ή ματαιόδοξη πράξη απελπισίας όπως η υποταγή σε ένα μονάρχη: αυτή καθεαυτή δεν έχει τίποτα ηθικό.
 

Οι μεταβολές στην ηθική. Μια διαρκής επεξεργασία μετα­βολής συντελείται στην ηθική, - τα εγκλήματα με ευτυχή έκβαση είναι η αιτία (λογαριάζω για παράδειγμα ότι εκεί ανή­κουν όλες οι καινοτομίες των ηθικών κρίσεων). 

 

Σε τι είμαστε όλοι παρόλογοι. Συνεχίζουμε πάντα να βγά­ζουμε συμπεράσματα από κρίσεις που θεωρούμε ως λαθεμέ­νες, από θεωρίες στις οποίες δεν πιστεύουμε πια, - με τα αισθήματά μας.

 

Να ξυπνάς από το όνειρο. Υπήρχαν ευγενείς και σοφοί άνθρωποι που πίστευαν άλλοτε στην αρμονία των σφαιρών: «υπάρχουν ακόμη ευγενικοί και σοφοί άνθρωποι που πιστεύουν στην ηθική σημασία της ύπαρξης». Αλλά βλέπουμε να έρ­χεται η μέρα που τα αυτιά τους δεν θα ακούν πια αυτή την αρμονία. Θα ξυπνήσουν και θα αντιληφθούν ότι το αυτί τους ονει­ρευόταν. 

 

Άξιο για σκέψη. Το να δεχόμαστε μια πίστη απλά και μόνο επειδή είναι έθιμο να τη δεχόμαστε - δεν θα σήμαινε ότι είμαστε κακόπιστοι, δειλοί, νωθροί! - Τότε, η κακοπιστία, η δειλία, η τεμπελιά θα ήταν οι προϋποθέσεις της ηθικότητας; 

 

Οι αρχαιότερες ηθικές κρίσεις. Ποια είναι λοιπόν η στάση μας απέναντι στις ενέργειες του πλησίον μας; - Πριν απ’ όλα, εξετάζουμε τι προκύπτει για μας απ’ αυτές τις πράξεις, - τις κρίνουμε μόνο κάτω απ’ αυτό το πρίσμα. Αυτής της επενέργειας είμαστε η αιτία, και αυτή θεωρούμε ως σκοπό της πράξης - και τελικά του αποδίνουμε τέτοιες προθέσεις ως μόνιμη ιδιό­τητα και στο εξής τον ονομάζουμε για παράδειγμα, «επικίνδυ­νο άνθρωπο». Τριπλό λάθος! Τριπλή περιφρόνηση, πανάρχαια όπως ο κόσμος! Ίσως αυτή η κληρονομιά μας έρχεται από τα ζώα και από την κάθε ηθική σ’ αυτά τα τρομερά μικρά συμπε­ράσματα: «Αυτό που βλάπτει εμένα είναι κάτι κακό (καθεαυτό επιζήμιο). Αυτό που είναι ωφέλιμο για μένα είναι καλό (ευεργε­τικό και ωφέλιμο). Αυτό που με βλάπτει μια ή περισσότε­ρες φορές μου είναι εχθρικό καθεαυτό. Αυτό που μου είναι ωφέλιμο μία ή περισσότερες φορές είναι για μένα ευνοϊκό καθεαυτό». Ο pudenda origo! Αυτό τάχα δεν σημαίνει ότι: Πρέπει να ερμηνεύουμε τις αξιοθρήνητες, τυχάρπαστες και περιστασιακές σχέσεις που μπορεί να έχει ένας άλλος με εμάς, σα να ήταν αυτές οι σχέσεις η ουσία και το θεμέλιο της ύπαρξής του, και να ισχυριζόμαστε ότι αυτός απέναντι σε όλο τον κόσμο και απέναντι στον ίδιο τον εαυτό του δεν είναι ικανός παρά μόνο για σχέσεις όμοιες μ’ αυτές που είχαμε μαζί του μια ή περισσό­τερες φορές; Και μήπως, πίσω απ’ αυτή την αληθινή τρέλα δεν υπάρχει η πιο αναιδής υστεροβολία: να πιστεύουμε ότι πρέπει να είμαστε εμείς οι ίδιοι η αρχή του καλού εφόσον το καλό και το κακό καθορίζονται σύμφωνα με μας;

 

Υπάρχουν δυο είδη αρνητών της ηθικότητας. «Να αρνείσαι την ηθικότητα» - αυτό μπορεί να σημαίνει πριν απ’ όλα: να αρνείσαι ότι τα ηθικά κίνητρα που προφασίζονται οι άνθρωποι τους ώθησαν πραγματικά στις ενέργειές τους, - αυτό λοιπόν ισοδυναμεί με τον ισχυρισμό πως η ηθικότητα είναι μόνο υπό­θεση λέξεων και πως ανήκει στις χονδροειδείς ή και στις λε­πτές απάτες (μα προπάντων στην αυταπάτη) των ανθρώπων, και ίσως περισσότερο των ανθρώπων που είναι περιβόητοι για την αρετή τους. Στη συνέχεια: μπορεί να σημαίνει να αρνείσαι ότι οι ηθικές κρίσεις βασίζονται σε αλήθειες. Παραδέχονται λοιπόν ότι αυτές οι κρίσεις είναι αληθινά τα κίνητρα των ενερ­γειών, αλλά ότι είναι πλάνες, αιτία όλων των ηθικών κρίσεων που παρακινούν τους ανθρώπους στις ηθικές τους ενέργειες. Αυτή η τελευταία άποψη είναι δική μου. Ωστόσο, δεν αρνούμαι ότι σε άπειρες περιπτώσεις, μια διακριτική δυσπιστία του εί­δους της πρώτης είναι δικαιολογημένη και οπωσδήποτε, έχει μεγάλη γενική χρησιμότητα. Αρνούμαι λοιπόν την ηθικότητα όπως αρνούμαι ότι υπάρχουν αλχημιστές που πίστεψαν σ’ αυ­τές τις υποθέσεις και που βασίστηκαν σ’ αυτές. Αρνούμαι επί­σης την ηθικότητα: όχι επειδή υπάρχουν αναρίθμητοι άνθρω­ποι που αισθάνονται ανήθικοι, αλλά επειδή υπάρχει στην πραγματικότητα ένας λόγος για να αισθάνονται έτσι. .... Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο μας να βλέπουμε τα πράγμα­τα -να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο αισθανόμαστε τα πράγματα.

 

Οι εκτιμήσεις μας. Όλες οι πράξεις μας συνδέονται με αξιολογήσεις. Όλες οι αξιολογήσεις είναι είτε προσωπικά δικές μας, είτε επίκτητες. - Αυτές οι τελευταίες είναι κατά πολύ περισσότερες. Γιατί τις υιοθετούμε; Από φόβο: δηλαδή η σύνεσή μας μας συμβουλεύει να δείχνουμε ότι τις θεωρούμε δικές μας - και συνηθίζουμε σ’ αυτή την ιδέα, έτσι ώστε στο τέ­λος να γίνει η δεύτερη φύση μας. Το να έχουμε μια προσωπική εκτίμηση αξιών: δεν σημαίνει ότι μετρούμε ένα πράγμα ανάλο­γα με την ευχαρίστηση ή τη δυσαρέσκεια που μας προκαλεί, σε μας και σε κανέναν άλλο, - αλλά εδώ έχουμε κάτι εξαιρετι­κά σπάνιο! Τάχα όμως, πρέπει τουλάχιστον η αξιολόγησή μας για ένα άλλο πρόσωπο, που μας ωθεί να τη χρησιμοποιήσου­με, στις περισσότερες περιπτώσεις, να προέρχεται από μας και να είναι το δικό μας προσδιοριστικό κίνητρο; Ναι, αλλά αυ­τούς τους προσδιορισμούς τους δημιουργούμε από τα παιδι­κά μας χρόνια και σπάνια αλλάζουμε γνώμη γι’ αυτούς. Τις πε­ρισσότερες φορές παραμένουμε σε όλη μας τη ζωή προσκολλημένοι στις παιδικές μας κρίσεις που έχουμε συνηθίσει, κι αυ­τό με τον τρόπο που κρίνουμε τους πλησίον μας (το πνεύμα τους, το αξίωμά τους, την ηθικότητά τους, τον χαρακτήρα τους, ό,τι αξιέπαινο ή αξιοκατάκριτο έχουν) σεβόμενοι τις εκτι­μήσεις τους.

Ο φαινομενικός εγωισμός. Η πλειοψηφία των ανθρώπων ότι κι αν πιστεύουν και λένε για τον «εγωισμό» τους, δεν κά­νουν τίποτα σ’ όλη τη ζωή τους για το εγώ τους, αλλά για το φάντασμα του εγώ τους που έχει σχηματιστεί γι’ αυτούς μέσα στο πνεύμα του περιβάλλοντος τους πριν τους κοινοποιηθεί. Κατά συνέπεια, ζουν όλοι μέσα σε μια νεφέλη από απρόσωπες ή μισοπρόσωπες γνώμες, και από αυθαίρετες και κατά κάποιο φανταστικές αξιολογήσεις, ο ένας σε σχέση με τον άλλο, και επομένως από πνεύμα σε πνεύμα: είναι ένα μοναδικός κόσμος φαντασμάτων που ξέρει να δίνει μια εικόνα τόσο γαλήνια! Αυ­τή καταχνιά από γνώμες και συνήθειες αναπτύσσεται και ζει σχεδόν ανεξάρτητα από τους ανθρώπους που περικαλύπτει. Σ’ αυτή βρίσκεται η αχώριστη δυσαναλογία από τις γενικές κρίσεις για τους ανθρώπους - όλοι αυτοί που είναι άγνωστοι μεταξύ τους πιστεύουν σ’ αυτή την αναιμική και αφηρημένη λέξη «άνθρωπος», δηλαδή σε ένα μύθο. Και κάθε αλλαγή που επιχειρείται σ’ αυτή την αφηρημένη έννοια από τις μεμονωμέ­νες ισχυρές κρίσεις (όπως εκείνες των ηγεμόνων και των φιλο­σόφων) προκαλεί ένα ασυνήθιστο και παράλογο αποτέλεσμα στη μεγάλη πλειοψηφία. - Όλα αυτά επειδή κάθε άτομο αυτής της πλειοψηφίας δεν μπορεί να αντιτάξει ένα αληθινό εγώ, που του είναι προσιτό και που το έχει εμβαθύνει, στην καθολι­κή ωχρή πλαστικότητα, που θα κατάστρεφε μ’ αυτό τον τρόπο.

 

Ενάντια στο ορισμό των ηθικών σκοπών. Απ’ όλες τις πλευρές, ακούμε τώρα να λένε ότι ο σκοπός της ηθικής είναι κατά κάποιο τρόπο η διατήρηση και η πρόοδος της ανθρωπότητας. Αλλά αυτό σημαίνει να θέλουμε μια συνταγή και τίποτα περισσότερο. Διατήρηση για ποιο πράγμα; Θα έπρεπε να ρωτήσουμε πριν απ’όλα, πρόοδο προς τα πού; - Μέσα στη συνταγή δεν παράλειψαν το ουσιώδες: την απάντηση σ’ αυτό το «για ποιο πράγμα» και «προς τα πού»; Τι προκύπτει λοιπόν για την θεωρία των καθηκόντων του ανθρώπου που δεν έχει καθοριστεί ήδη, δίχως να μιλούμε γι’ αυτό και δίχως να το σκε­φτόμαστε; Μπορούμε να μάθουμε αρκετά απ’ αυτή αν πρέπει να αποβλέπουμε στην ιδέα να παρατείνουμε όσο γίνεται την ύπαρξη της ανθρωπότητας, ή να απομακρύνουμε την ανθρω­πότητα όσο μπορούμε από τη ζωώδη της κατάσταση; Πόσο διαφορετικά θα έπρεπε να είναι τα μέσα και στις δύο περιπτώ­σεις, δηλαδή η πρακτική ηθική! Αν παραδεχτούμε ότι θέλουμε να δώσουμε στην ανθρωπότητα όλη την ορθοφροσύνη για την οποία είναι ικανή, αυτό δεν θα εγγυόταν βέβαια και την πιο μα­κρόχρονη διάρκειά της! Ή μάλλον, αν παραδεχτούμε ότι ονει­ρευόμαστε τη «μεγαλύτερη ευτυχία» της, για να απαντήσουμε σ’ αυτό το «για ποιο πράγμα» και σ’ αυτό το «προς τα πού»: τό­τε σκεφτόμαστε τον ανώτατο βαθμό ευτυχίας όπου θα μπο­ρούσαν να φτάσουν κάποια άτομα προοδευτικά; Ή ένα έσχα­το, μέσο, ακαθόριστο ευδαιμονισμό, αλλά που όλοι θα μπο­ρούσαν να το φτάσουν; Και γιατί να διάλεγε κανείς την ηθικό­τητα για να φτάσει σ’ αυτό το σκοπό; Η ηθικότητα δεν έχει, τά­χα, στο σύνολο της, δημιουργήσει μια τέτοια πηγή δυσαρέ­σκειας που θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι κάθε εκλέπτυνση της ηθικότητας κατέστησε τον άνθρωπο πιο δυσαρεστημένο με τον εαυτό του, με τον πλησίον του και με το πε­πρωμένο του; Ο άνθρωπος που ως τώρα ήταν ο πιο ηθικός, δεν πίστεψε τάχα ότι η μοναδική κατάσταση που μπορεί το άτομο να δικαιολογήσει απέναντι στην ηθική ήταν η βαθύτε­ρη αγωνία;

 

Το δικαίωμά μας στην απερισκεψία. Πώς πρέπει να συμπεριφέρεται κανείς; Για ποιο σκοπό πρέπει να ενεργεί; - Ανα­φορικά με τις άμεσες και καθημερινές ανάγκες του ατόμου εί­ναι εύκολο να απαντήσει κανείς σ’ αυτό το ερώτημα. Αλλά όσο περισσότερο υπεισέρχεται σε ένα πεδίο λεπτότερων, πιο εκτε­ταμένων και πιο σημαντικών πράξεων, τόσο περισσότερο αβέ­βαιο και αυθαίρετο γίνεται το πρόβλημα. Ωστόσο, πρέπει εδώ ακριβώς να αποτραπεί η αυθαιρεσία της απόφασης! Αυτό απαιτεί η αυθεντία της ηθικής: ένας φόβος και ένας τυφλός σεβασμός πρέπει να οδηγούν τον άνθρωπο δίχως καθυστέρη­ση σ’ αυτές τις πράξεις που δεν διακρίνει αμέσως τον σκοπό και τα μέσα τους! Στα πράγματα όπου θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο να σκεφτόμαστε λαθεμένα, αυτή η αυθεντία της ηθικής συνδέει τη σκέψη - έτσι τουλάχιστον η ηθική συνηθίζει να δικαιολογείται μπροστά στους κατήγορούς της. «Λαθεμέ­να», εδώ σημαίνει «επικίνδυνα» -, αλλά επικίνδυνα για ποιον; Γενικά, δεν είναι ο κίνδυνος της πράξης που έχουν υπόψη οι κάτοικοι της αυθεντικής ηθικής, αλλά ο δικός τους κίνδυνος, η απώλεια που θα μπορούσε να υποστεί η δύναμή τους και η επιρροή τους, μόλις θα αναγνωριζόταν σε όλους το δικαίωμα να ενεργούν σύμφωνα με τη δική τους οποιαδήποτε λογική, αυθαίρετα και απερίσκεπτα: αυτοί διατάζουν, ακόμη και όταν στα ερωτήματα: «Πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι; για ποιο σκοπό πρέπει να ενεργώ;» μόλις και μετά βίας μπορούν να δο­θούν απαντήσεις. Και αν η λογική της ανθρωπότητας ανα­πτύσσεται με τόσο περίεργη βραδύτητα, ώστε μερικές φορές να αμφισβητείται αυτή η ανάπτυξη που αφορά ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, ποιος έχει μεγαλύτερη ευθύνη γι’ αυτό, αν όχι αυτή η επίσημη παρουσία; Θα πω μάλιστα, αυτή η πανταχού παρουσία των ηθικών εντολών που δεν επιτρέπουν ούτε να τεθεί το προσωπικό ερώτημα «Για ποιο σκοπό;» και «Πώς;» Μήπως η παιδεία μας δεν έχει δημιουργηθεί για να μας προκαλεί παθητικά συναισθήματα, για να μας κάνει να καταφεύγουμε στο σκοτάδι όταν η λογική μας θα έπρεπε να διατηρεί όλη της τη διαύγεια και την ψυχραιμία; Εννοώ σε όλες τις ανώτερες και σπουδαιότερες υποθέσεις.

 

Μερικές θέσεις. Εφόσον το άτομο επιθυμεί την ευτυχία του, δεν πρέπει να του δώσουμε κατευθύνσεις για τον δρόμο που οδηγεί στην ευτυχία: γιατί η ατομική ευτυχία πηγάζει από νόμους που είναι άγνωστοι στον καθένα, κι έτσι δεν μπορεί πα­ρά να εμποδίζεται και να σταματά από εξωτερικές οδηγίες. Οι εντολές που αποκαλούν «ηθικές», στην πραγματικότητα στρέ­φονται ενάντια στα άτομα και δεν θέλουν καθόλου την ευτυχία τους. Αυτές οι εντολές έχουν τόση λίγη σχέση με «την ευτυχία και την ευημερία» της ανθρωπότητας - επειδή δεν είναι καθό­λου δυνατό να συνδεθούν με αυτούς τους όρους και αυτές τις αυστηρές έννοιες, και ακόμη λιγότερο να χρησιμεύσουν σαν φάρος στον σκοτεινό ωκεανό των ηθικών επιδιώξεων. - Δεν εί­ναι αλήθεια, όπως το θέλει η πρόληψη, ότι η ηθικότητα είναι πιο ευνοϊκή στην ανάπτυξη της λογικής από την ανηθικότητα. - Δεν είναι αλήθεια ότι ο ασυνείδητος σκοπός της εξέλι­ξης όλων των συνειδητών όντων (ζώων, ανθρώπων, ανθρωπό­τητας, κλπ.) είναι η «υπέρτατη ευτυχία» της: υπάρχει κυρίως, σε όλες τις βαθμίδες εξέλιξης, μια ιδιαίτερη και ασύγκριτη ευ­τυχία, ούτε ανώτερη ούτε κατώτερη, αλλά ακριβώς υποκειμε­νική. Η εξέλιξη δεν θέλει την ευτυχία, παρά μόνο την εξέλιξη και τίποτα περισσότερο. Μόνο αν η ανθρωπότητα είχε ένα πα­γκόσμια αναγνωρισμένο σκοπό, θα μπορούσαμε να προτεί­νουμε ότι «πρέπει να ενεργούμε μ’ αυτό ή με τον άλλο τρόπο»; για την ώρα, δεν υπάρχει παρόμοιος σκοπός. Άρα δεν πρέπει να συσχετίσουμε τις απαιτήσεις της ηθικής με την ανθρωπότη­τα, αυτό είναι παραλογισμός και παιδικότητα. Είναι τελείως διαφορετικό να συστήσουμε ένα σκοπό στην ανθρωπότη­τα: ο σκοπός είναι τότε κάτι που εξαρτάται από τη θέλησή μας: αν υποθέσουμε ότι θα αρέσει η πρότασή μας στην ανθρωπό­τητα, τότε θα μπορούσε να θεσπίσει για τον εαυτό της ένα ηθι­κό νόμο που θα της ταίριαζε. Αλλά μέχρι σήμερα, ο ηθικός νό­μος έπρεπε να τοποθετείται πάνω από τη θέλησή μας: πιο συ­γκεκριμένα, δεν ήθελαν να θεσπίσουν αυτό το νόμο, αλλά να τον πάρουν από κάπου, να τον ανακαλύψουν κάπου, να διατάσσονται από κάπου.

 

Από το βιβλίο του Νίτσε: Αυγή (Σκέψεις για τις ηθικές προλήψεις)

Αναβλητικότητα: όσα δεν ξέραμε για τις αιτίες που την προκαλούν

Η αναβλητικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό που συνδέει πολλούς ανάμεσά μας. Οι συνέπειες στην καθημερινότητα για εκείνον που αναβάλει και μεταθέτει διαρκώς τις υποχρεώσεις για την επόμενη…εβδομάδα, μπορεί να είναι έως και καταστροφικές. Τι είναι όμως αυτό που προκαλεί την αναβλητικότητα;

 

Τι είναι εκείνο που μας εμποδίζει να φανούμε συνεπείς σε υποχρεώσεις που εκ των πραγμάτων μπορούμε να διαχειριστούμε αλλά αποφεύγουμε; Οι ειδικοί δίνουν την απάντηση ρητά και μάλλον δεν θα αρέσει σε όσους έχουν την κακή αυτή συνήθεια…

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αποφύγουμε την επιτυχία στη ζωή, λένε και η αναβλητικότητα ίσως είναι ο αποτελεσματικότερος. Οι αναβλητικοί άνθρωποι υπονομεύουν τους ίδιους τους τους εαυτούς, μέσα από μια διαδικασία εύρεσης ή επινόησης εμποδίων που εμφανίζονται με την μορφή της αναβλητικότητας.

Η αναβλητικότητα μπορεί να πάρει και συχνά παίρνει διαστάσεις χρόνιας κατάστασης. Με τον καιρό γίνεται τρόπος ζωής και, ενώ μπορεί να ξεκινάει από έναν συγκεκριμένο και μεμονωμένο τομέα της ζωής, στην πορεία εξαπλώνεται και επηρεάζει όλες τις εκφάνσεις της (τη δουλειά, την προσωπική ζωή, την κοινωνικότητα, ακόμη και τις διατροφικές συνήθειες ή τους λογαριασμούς).

Η πηγή του προβλήματος βρίσκεται στη δυσκολία αυτοελέγχου που διακρίνει τον αναβλητικό άνθρωπο. Δεν είναι πρόβλημα κακού προγραμματισμού ή διαχείρισης χρόνου. Οι αναβλητικοί δεν δυσκολεύονται να υπολογίσουν τον χρόνο.

Οι αναβλητικοί γίνονται τέτοιοι, δεν πρόκειται για κάποιο γονιδιακό έλλειμμα που κληροδοτείται. Συνήθως η αναβλητικότητα είναι κάτι που διδάσκεται μέσα στους κόλπους της οικογένειας. Μάλιστα, σύμφωνα με τους ειδικούς, η στέρηση πρωτοβουλίας και η αυστηρή καθοδήγηση από τους γονείς ενός παιδιού μπορεί να το οδηγήσει στο να αναπτύξει αυτή την κακή συνήθεια όταν το ίδιο πάρει τα ηνία της ζωής του. Μάλιστα, η αναβλητικότητα, σε αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να διαμορφωθεί ως αντίδραση στην γονεϊκή υπερπροστατευτικότητα.

Συνήθως, οι αναβλητικοί άνθρωποι είναι επιρρεπείς σε εθισμούς όπως το αλκοόλ. Αυτό, σύμφωνα με τους μελετητές, αποδίδεται στο γεγονός της έλλειψης γενικότερου αυτοελέγχου που εμφανίζουν.

Οι αναβλητικοί λένε ψέματα στους εαυτούς τους και τους γύρω τους. Παίρνουν όρκους και δεσμεύονται για πράγματα τα οποία δεν υλοποιούν ποτέ με αποτέλεσμα να νιώθουν ενοχές αλλά και να εκτίθενται στους άλλους. Ένα από τα ψέματα που χρησιμοποιούν συχνά είναι πως αποδίδουν καλύτερα κάτω από πίεση.

Πίσω από την αναβλητικότητα υπάρχουν γενναίες δόσεις φόβου για την αποτυχία. Φοβάμαι ότι θα αποτύχω αν κάνω το τάδε πράγμα και αναβάλω για να γλιτώσω την απογοήτευση της αποτυχίας.

Οι αναβλητικοί δυσκολεύονται να πάρουν αποφάσεις και καθυστερούν στη λήψη τους. Αυτό ενδέχεται να συνδέεται με υψηλά επίπεδα ευθυνοφοβίας.

Η αναβλητικότητα λοιπόν δεν είναι ένα απλό, χαριτωμένο κουσούρι, μια συνήθεια που μαθαίνουμε να ζούμε μαζί της, είναι κάτι πιο βαθύ που καλό θα είναι να διερευνήσουμε για μια ζωή με λιγότερο άγχος, περισσότερη υπευθυνότητα και τελικά περισσότερες επιτυχίες! 

Αφροδίτη, το Ρόδο το πεντάκτινο αστέρι, έρως και αντέρως

Κοιτώντας την Αφροδίτη από τη Γη, οι αστρονόμοι παρατήρησαν ότι η πρώτη διαγράφει σε σχέση με τη Γη μία τροχιά που μοιάζει με ένα ρόδο που έχει πέντε πέταλα. Πρόκειται για ένα είδος "χορού" που χορεύουν αντικριστά η Γη με την Αφροδίτη ως προς τον Ήλιο διαγράφοντας ένα ρόδο ή αστέρι*.

Οι τροχιές της Αφροδίτης και της Γης εκφράζουν την αναλογία 13:8, δηλαδή για κάθε 13 περιστροφές της πρώτης, η δεύτερη ολοκληρώνει οκτώ χρόνια διαγράφοντας στον ουρανό ένα πενταγραμμικό σχέδιο. (πεντάκτινο αστέρι) Κάθε οκτώ χρόνια, όταν η Γη και η Αφροδίτη "χορεύουν μαζί ταγκό", τότε σχηματίζεται άλλο ένα πέταλο, με την Αφροδίτη να δείχνει πάντα το ίδιο της πρόσωπο σε εμάς.

Αυτός ο χορός των πλανητών στο σύμπαν μέσα από συνόδους και ανάδρομες τροχιές που εικονοποιείται μέσα από ιδιαίτερα μοτίβα, για άλλη μια φορά αποδεικνύει ότι η ίδια η φύση τους και η ουσία τους είναι τόσο οικεία.

Η εικονογραφική έτσι σύνδεση του ρόδου με τη θεά Αφροδίτη επικαλείται την ουράνια κίνηση του πλανήτη σε μία προσπάθεια, αλλά και ανάγκη του ανθρώπου να καθυποτάξει και να οικειοποιηθεί τη καταστροφική ενέργεια της θεάς του Έρωτα.

Το ουράνιο ρόδο κατεβαίνει από ψηλά και είναι τόσο χρήσιμο σαν σύμβολο, επειδή πέρα από το κάλλος και τη γονιμότητα που δηλώνουν και τα άλλα λουλούδια, έρχεται να προσθέσει τα αγκάθια, υπενθυμίζοντας στον άνθρωπο τον κίνδυνο τραυματισμού του από τη σεξουαλικότητα και το πάθος. Με άλλα λόγια η υφή και το άρωμα το ρόδου είναι βαθιά συνδεδεμένα με τη σεξουαλική ευχαρίστηση που αντιπροσωπεύει η Αφροδίτη, αλλά και τον πόνο της φθοράς και του θανάτου που εκφράζουν τα αγκάθια….



Ας μην λησμονούμε πως η Αφροδίτη είχε εκτός από τον έρωτα γιο και τον Αντέρωτα. O μύθος της γέννησης του Αντέρωτα στο έργο του ρήτορα και φιλοσόφου Θεμίστιου, επιβεβαιώνει αυτή τη διπλής κατεύθυνσης ενέργεια που επιζητά την ισορροπία, η οποία εκφράζεται στην ερωτοστασία με την Αφροδίτη να κρατάει μία ζυγαριά.

Όταν γεννήθηκε ο Έρωτας η μητέρα του παρατήρησε ότι όσο περνούσε ο καιρός, εκείνος δεν μεγάλωνε ούτε σε ύψος, ούτε σε μέγεθος. Ζήτησε, λοιπόν, τη βοήθεια της Θέτιδας. Εκείνη της απάντησε: "Θα σε βοηθήσω στο πρόβλημά σου, γιατί ακόμα δεν έχει καταλάβει την ίδια τη φύση του παιδιού σου. Ο αληθινός Έρωτας, Αφροδίτη, μπορεί να γεννιέται από τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά δεν μπορεί να αναπτυχθεί από μόνος του. Αν θέλεις ο Έρωτας να μεγαλώσει, τότε χρειάζεται τον Αντέρωτα. Τα δύο αυτά αδέρφια θα έχουν την ίδια φύση και ο ένας θα είναι η αιτία που θα αναπτύσσεται ο άλλος. Γιατί όπως ο ένας θα βλέπει τον άλλον θα μεγαλώνουν αντίστοιχα. Αν όμως ο ένας χωριστεί από τον άλλον, τότε και οι δύο είναι καταδικασμένοι."

Σε αντίθεση με τον Αντέρωτα που γνωρίζουμε κάποιες πληροφορίες για τη φύση του, η σκηνή της ερωτοστασίας αφήνει ανοικτό το πεδίο της ερμηνείας της, και γιατί τα σωζόμενα εικονογραφικά παραδείγματα είναι λιγοστά [μόλις τέσσερα στον αριθμό], αλλά και γιατί γραπτές πηγές δεν την περιγράφουν.

Η απεικόνιση της θεάς Αφροδίτης με τον γιο της Έρωτα είναι φυσικά ένα συχνά επαναλαμβανόμενο θέμα στην Ελληνική τέχνη, και πιθανόν μία προσέγγιση με την παρουσία της ζυγαριάς μέσα από τα δικά μας μάτια να είναι σαν το μάδημα μίας μαργαρίτας: όπως αμφιταλαντεύονται τα δύο σκέλη της ζυγαριάς, έτσι και ο ερωτευμένος ελπίζει η πλάστιγγα να γύρει προς τη μεριά που τα μαδημένα πέταλα γράφουν "μ 'αγαπάει". Όπως θα δούμε παρακάτω, στη περίπτωση της ερωτοστασίας δεν έχουμε να κάνουμε αυστηρά με ενέργειες αντίθετης ροής, αλλά περισσότερο με συμπληρωματικές, παρόλο που και ετυμολογικά η λέξη Αντέρως στα αρχαία Ελληνικά, φέροντας το πρόθημα "αντι-" δηλώνει ακριβώς κάτι το αντίθετο.
----------------
*Παραπομπή: Το ορθό πεντάκτινο αστέρι είναι σύμβολο προστασίας, δύναμης και ισορροπίας. Έχει σχέση με τον αριθμό 5 και τα πέντε στοιχεία: Η πάνω γωνία αντιπροσωπεύει την πεμπτουσία το Πνεύμα, το αιθερικό, το αιώνιο και την ψυχή, το θεϊκό που βρίσκεται μέσα σε όλους μας, την πνευματική μας σύνδεση με την Φύση και μεταξύ μας. Συμβολίζει την πνευματική αγάπη, το αγνό, τα συναισθήματα που ανυψώνονται πέρα από τις ανάγκες τις σάρκας.

Η κάτω δεξιά γωνία αντιπροσωπεύει τη Γη, το στοιχείο της Μητέρας, την σταθερότητα, ασφάλεια, όλα όσα μας παρέχει η Γη. Μας προσφέρει την ικανότητα να ερευνήσουμε το Πνεύμα με τα πόδια μας γερά στην Γη.Η πάνω δεξιά γωνία αντιπροσωπεύει τον Αέρα, το στοιχείο του νου. Συμβολίζει την σκέψη, την ευφυΐα, την λογική.

Η κάτω αριστερά γωνία αντιπροσωπεύει τη Φωτιά, το στοιχείο του πάθους. Συμβολίζει το κομμάτι μας που δεν γνωρίζει φόβο, που επιτίθεται στα τυφλά χωρίς σκέψη. Η Φωτιά είναι αυτή που μας δίνει κουράγιο, δύναμη και θάρρος.

Η πάνω αριστερή γωνία αντιπροσωπεύει το Νερό, τον κύκλο της Ζωής, το στοιχείο του συναισθήματος. Συμβολίζει τα τρυφερά μας συναισθήματα σε αντίθεση με τα συναισθήματα της Φωτιάς. Είναι η αγνή, άδολη αγάπη, η ευτυχία, όλα τα συναισθήματα που «σβήνουν» την Φωτιά.

Όταν η Πεντάλφα περικλείεται σε κύκλο, ενώνει όλα τα στοιχεία της Φύσης και συμβολίζει τον Aνθρωπο, που είναι η ενότητα της Ύλης με το Πνεύμα, της Πνευματικότητας με την Λογική. Μας υπενθυμίζει ότι χρειαζόμαστε όλα τα στοιχεία για να ολοκληρωθούμε και ότι η ζωή είναι ένας κύκλος.).

Κατά τους Πυθαγόρειους, το σύμβολο αναπαριστά τον ίδιο τον άνθρωπο (με τα 5 του άκρα ανοιχτά), όπως επίσης και την ένωση των αντιθέτων: 2 (θηλυκό σύμβολο) +3 (αρσενικό σύμβολο) =5. Σύμφωνα με τους πυθαγορείους οι πέντε ακμές του πεντάκτινου αστεριού αντιστοιχούν με τα γράμματα της λέξης ΥΓΕΙΑ. ...



Το πεντάκτινο όμως δεν είναι σύμβολο που συναντιέται στην Γηραιά Ήπειρο μονάχα. Για τον Κινέζικο πολιτισμό η πεντάδα αντιπροσωπεύει την εικόνα της φυσικής ροής της ζωής, της κοσμικής τάξης, καθώς και των 5 στοιχείων της φύσεως (φωτιά-γη-μέταλλο-νερό-ξύλο). Στην προ-Κολομβιανή Αμερική η πεντάκτινος συναντάτε, αν και η μορφή της θυμίζει περισσότερο λουλούδι!

Στην Ιαπωνία αποτελεί κομμάτι της Ιαπωνικής τέχνης του πολέμου, συμβολίζοντας τα φρούρια. (συσχέτισε με την χρήση της πεντάλφα ως στρατιωτικό έμβλημα παγκοσμίως, το πεντάγωνο ως κτίριο επιτελείου αμύνης και την σχέση του με τη σεφίρα Γκεβούρα και τον Aρη.)

Στα αρχαία Αιγυπτιακά ιερογλυφικά, υπάρχει διάσπαρτα η απεικόνιση ενός πεντάκτινου αστεριού. Όμως η πηγή και ο συμβολισμός του διαφέρει.

Συγκεκριμένα πιστεύεται πως είναι βασισμένη στην μορφή των θαλάσσιων αστερίων, οι αιγύπτιοι απεικονίζανε με αυτή την μορφή τους αστερισμούς δημιουργώντας έτσι την εικόνα μιας ουράνιας θάλασσας μέσα στην οποία κυλά το πλοίο του θεού Ήλιου Ρα. Μια πιθανή συσχέτιση μονάχα του ανθρώπου (έτσι όπως αναπτύχθηκε στην δύση) και των πεντάκτινων αιγυπτιακών αστεριών βρίσκεται ίσως στο γεγονός ότι για τους αρχαίους Αιγυπτίους τα αστέρια αποτελούσαν τις φωτεινές ψυχές που κατοικούν ανάμεσα στους θεούς.

Η μεθοδευμένη όμως χρήση της ανεστραμμένης πεντάλφα ως δαιμονικό σύμβολο είναι πρόσφατη, πατέρας της είναι ο Eliphas Levi, που την δημιούργησε με το κεφάλι του Baphomet στην μέση. Πριν από αυτό δεν υπήρχε ιδιαίτερη σύνδεση της Πεντάλφα με το κακό, αλλά φοριόταν από μαθητευόμενους σε Μυστήρια για να δηλώνει ότι ο κάτοχος βρίσκεται σε περίοδο εκμάθησης. 

Τελειοθηρία: Γιατί η επιτυχία δεν είναι το παν στη ζωή

Αν αναζητάς την τελειότητα, σίγουρα θέτεις υπερβολικά υψηλά προτύπα απόδοσης σε ο,τιδήποτε κάνεις. Η επιτυχία είναι για σένα όχι απλά σημαντική αλλά απαραίτητη και η αποτυχία , μία εμπειρία επίφοβη που σου δημιουργεί έντονη κριτικότητα προς τον εαυτό σου. Επειδή όμως η τελειότητα είναι αδύνατο να φταστεί , κι επειδή τα πρότυπα σου είναι τόσο υψηλά, είναι πιθανό ότι ερμηνεύεις ως αποτυχίες ακόμα και πράγματα που στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι τέτοιο. Αυτό το αέναο κυνηγητό του τέλειου, είναι όμως μια εξαιρετικά κουραστική διαδικασία που παρά τα πλεονεκτήματα της, έχει και πολύ ισχυρά μειονεκτήματα.

 

Η τελειοθηρία μπορεί να δίνει στο άτομο την ώθηση να πραγματοποιεί τους στόχους του κι έτσι να αντλεί ικανοποίηση από αυτό. Εάν αναζητάμε την τελειότητα χωρίς να αμφισβητούμε την αυτοαξία μας όταν τα πράγματα παρεκκλίνουν κάπως από τα πρότυπα μας, τότε η τελειοθηρία, μπορεί να είναι μια δημιουργική δύναμη στη ζωή μας. Εάν όμως, η τελειοθηρία μας χαρακτηρίζεται από άκαμπτα, πολύ υψηλά πρότυπα απόδοσης , τα οποία θα πρέπει να φταστούν για να νιώθουμε ότι αξίζουμε, τότε μάλλον έχει δυσλειτουργική θέση στη ζωή μας. Σε αυτή την περίπτωση, ο τελειοθηρικός έχοντας στο μυαλό του ένα ιδανικό για το πού θα πρέπει να φτάσει και πώς θα πρέπει να συμπεριφέρεται, ασκεί στον εαυτό του διαρκή πίεση να αποδώσει κι αν τελικά δεν εκπληρώσει το πρότυπο που έχει θέσει για τον εαυτό του, απογοητεύεται και θλίβεται.

Συγκεκριμένα η τελειοθηρία μπορεί να επηρεάσει με αρνητικό τρόπο:

Την αυτοεκτίμηση. Προσπαθώντας πάντα για το τέλειο και θέτοντας το ως προυπόθεση της αυτοαξίας μας, παγιδεύουμε τον εαυτό μας να αγωνίζεται για κάτι που στην ουσία δεν υπάρχει. Εφόσον λοιπόν κηνυγάμε το ιδεατό μας αυτό πρότυπο, το οποίο είναι μη ρεαλιστικό και όπως είναι φυσικό δεν το φτάνουμε όπως φανταζόμαστε, τότε αρχίζουμε και κατηγορούμε και κριτικάρουμε τον εαυτό μας , με αποτέλεσμα να μειώνεται η αυτοεκτίμηση μας.

 

Την ψυχολογική μας ισορροπία. Η έντονη αυτοεπίκριση η οποία χαρακτηρίζει τους τελειομανείς ανθρώπους οδηγεί σε διαρκές άγχος και ανησυχία. Είναι δύσκολο να χαλαρώσει κανείς όταν νιώθει ότι πρέπει να αποδίδει άριστα σε όλους τους τομείς. Επίσης, η αποτυχία του τελειομανή να φτάσει το ιδανικό του πρότυπο μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη. Σύμφωνα με έρευνες, η τελειοθηρία συνδέεται με ρίσκο ανάπτυξης και άλλων προβλημάτων όπως: διατροφικές διαταραχές, ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή ,διαταραχή δυσμορφίας σώματος και εξαρτήσεις.

 

Τις σχέσεις. Οι τελειοθηρικοί σύντροφοι είναι συχνά ευαίσθητοι στην κριτική ή ο,τιδήποτε ερμηνεύουν ως απόρριψη. Μπορεί να παραμένουν καθηλωμένοι στα υψηλά τους πρότυπα για το πώς θα έπρεπε να είναι η τέλεια σχέση παρά στο να αναπτύξουν μια υγιή σχέση. Επίσης, οι σύντροφοι τους, τους βρίσκουν συχνά συναισθηματικά κλειστούς μιας και πολλοί τελειοθηρικοί άνθρωποι ίσως πιστεύουν ότι πρέπει να είναι διαρκώς «δυνατοί» και να ελέγχουν τα συναισθήματα τους.

 

Σύμφωνα με τους J. Young και J. Klosko (1), πιθανές πηγές της τελειοθηρίας και της τοποθέτησης εξαιρετικά υψηλών προτύπων είναι:

1. Γονείς των οποίων η αγάπη εξαρτιόταν από το κατά πόσο το παιδί έφτανε τα υψηλά πρότυπα που του είχαν θέσει (π.χ γονείς που εκδήλωναν αποδοχή ή στοργή μόνο όταν το παιδί είχε μια σημαντική επιτυχία).

2. Ένας ή και οι δύο γονείς οι οποίοι ήταν μοντέλα πολύ υψηλών, μη ισορροπημένων προτύπων (π.χ εργασιομανείς, τελειοθηρικοί και επιτυχημένοι γονείς).

3. Τα υψηλά πρότυπα/τελειοθηρία δημιουργήθηκαν σαν ανάγκη για ανατισταθμίσει το παιδί/ άτομο συναισθήματα μειονεκτικότητας, κοινωνικού αποκλεισμού, συναισθηματικής στέρησης ή αποτυχίας (π.χ ένα παιδί που το κορόιδευαν στο σχολείο και κατά συνέπεια αισθάνοταν διαφορετικό κι αποκλεισμένο).

4. Ένας από τους δύο ή και οι δύο γονείς χρησιμοποιούσαν την ντροπή ή την κριτική, όταν το παιδί αποτύχαινε να φτάσει στα πρότυπα που του είχαν θέσει.

 

Εάν παρατηρείς ότι οι τελειοθηρικές σου τάσεις δημιουργούν συναισθήματα δυσαρέσκειας στη ζωή σου, προσπάθησε

1. Να καθορίσεις σε ποιά πεδία της ζωής σου βλέπεις ότι οι προσδοκίες και τα πρότυπα επιτυχίας σου είναι περισσότερο ανελαστικά. Ποιά είναι τα πλεονεκτήματα και ποιά τα μειονεκτήματα του να διατηρήσεις αυτά τα πρότυπα;

2. Φαντάσου τον εαυτό σου δύο χρόνια από σήμερα, εφόσον έχεις καταφέρει ν’αποτινάξεις από τη ζωή σου αυτές τις πιέσεις. Φτιάξε μια εικόνα: Πού βρίσκεσαι; Με ποιούς είσαι; Πώς αισθάνεσαι; Τι έχει αλλάξει στη ζωή σου;

3. Κατανόησε τα βαθύτερα κίνητρα που σε οδηγούν να έχεις αυτή την τάση. Όπως προαναφέρθηκε, η τελειοθηρία πιθανώς αναπτύσσεται σαν μια ανάκη για να εκπληρώσουμε άλλες ανάγκες και να δαμάσουμε βαθύτερους φόβους μας. Γνωρίζοντας τις πηγές της, θα είσαι σε καλύτερη θέση να επαναξιολογήσεις τα κριτήρια επιτυχίας που θέτεις.

4. Απενοχοποίησε τα λάθη και μέσα από αυτά, δημιούργησε την ευκαιρία να βελτιωθείς αντί να κρίνεις τον εαυτό σου ή τους άλλους αρνητικά. Κάνω λάθος δε σημαίνει αποτυχαίνω. Τα λάθη είναι απαραίτητα εργαλεία βελτίωσης που μας βοηθούν να πάμε ένα βήμα πιο πέρα στην επίτευξη του στόχου μας.

5. Δοκίμασε να δείς τη ζωή σαν ένα ταξίδι εμπειριών παρά σα μια διεκπεραίωση καθηκόντων. Εάν έχεις υψηλά πρότυπα, πιθανόν αν επικεντρώνεσαι σε αυτό που «πρέπει να γίνει» παρά στην απόλαυση των στιγμών και των εμπειριών της ζωής. Όμως, με αυτόν τον τρόπο ίσως παραλείψεις να δείς την ομορφιά της κάθε μέρας, όπως εάν ταξίδευες με αυτοκίνητο μέσω ενός πολύ όμορφου τοπίου με καλή παρέα και εσύ έκλεινες τα μάτια και τ’αυτιά σου στη διαδρομή, σκεπτόμενος πως πρέπει να φτάσεις γρήγορα τον προορισμό σου.

Τα λάθη, η ατέλεια, η διαφορετικότητα είναι κομμάτια της αυθεντικότητας του εαυτού μας. Μαζί με την επιτυχία και την ευτυχία, υφαίνουν το πολύχρωμο, πολύπλοκο αλλά πανέμορφο ύφασμα της ζωής μας που επειδή περιέχει τα πάντα είναι ανεκτίμητης αξίας.

Πρόωρη Εκσπερμάτιση, μύθοι και «ψευδείς αλήθειες»

Αναφορικά με όλες τις σεξουαλικές δυσλειτουργίες γενικά –και ειδικότερα με την Πρόωρη Εκσπερμάτιση (ΠΕ) – υπάρχουν πολλές προκαταλήψεις, μύθοι και «ψευδείς αλήθειες», που συχνά αποτρέπουν τους ανθρώπους από το να απευθυνθούν στον γιατρό και να αναζητήσουν λύση στο πρόβλημά τους. Δεν είναι λίγες οι φορές, που οι λανθασμένες πεποιθήσεις «μπερδεύονται» με την αλήθεια.

 

Ο σκοπός αυτής της ενότητας είναι να φωτίσει και να ξεκαθαρίσει κάποια θέματα που σχετίζονται με τα αίτια και τις πιθανές λύσεις για την ΠΕ.

 

Παρακάτω ακολουθεί μία λίστα με αυτούς τους μύθους και την «αλήθεια»:

Ο πολύ γρήγορος αυνανισμός μπορεί να αντιμετωπίσει την Πρόωρη Εκσπερμάτιση και/ή  μπορεί να βοηθήσει έναν άντρα να έχει μεγαλύτερη διάρκεια

Ο αυνανισμός πριν από τη σεξουαλική επαφή –αν και δίνει την εντύπωση ότι είναι βραχυπρόθεσμα αποτελεσματικός– είναι πιθανό να επιδεινώσει τελικά την Πρόωρη Εκσπερμάτιση (ΠΕ), καθώς οι άντρες εσκεμμένα «αγνοούν» και ουσιαστικά «εγκαταλείπουν» τις σεξουαλικές αισθήσεις, εκείνες που θα έπρεπε φυσιολογικά να μάθουν να ελέγχουν, ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση. Επιπλέον, η κακή πρακτική αυνανισμού (π.χ. υπερβολική βιασύνη για την επίτευξη της κορύφωσης) μπορεί να παρεμποδίσει την περαιτέρω ανάπτυξη των μηχανισμών ελέγχου της εκσπερμάτισης.

Ο αυνανισμός πριν από τη σεξουαλική επαφή αποτελεί μία από τις αποκαλούμενες «συμπεριφορικές τεχνικές αυτοβοήθειας» και ακολουθείται ως πρακτική από πολλούς νέους άντρες. Το σκεπτικό πάνω στο οποίο βασίζεται αυτή η μέθοδος είναι ότι, μετά τον αυνανισμό, ο άντρας θα μπορούσε πιθανώς να αυξήσει εν μέρει τον έλεγχο της εκσπερμάτισης του, μαθαίνοντας να αναγνωρίζει ενδείξεις/σημάδια της αυξανόμενης σεξουαλικής διέγερσης και να «κοντρολάρει» το επίπεδο έντασης της σεξουαλικής του διέγερσης, πριν αυτή φτάσει στο σημείο πυροδότησης του αντανακλαστικού της εκσπερμάτισης. Επιπροσθέτως, το πέος απευαισθητοποιείται, οδηγώντας σε μεγαλύτερη καθυστέρηση εκσπερμάτισης μετά την περίοδο αποκατάστασης.

Ωστόσο, η αποτελεσματικότητα των συμπεριφορικών τεχνικών αυτοβοήθειας δεν τεκμηριώνεται από ελεγχόμενες, καλής ποιότητας μελέτες. Επιπλέον, η κλινική εμπειρία έχει δείξει ότι, ακόμη και αν αυτές οι τεχνικές οδηγήσουν σε κάποια βελτίωση, αυτή η βελτίωση δεν διατηρείται μακροπρόθεσμα.

Η Πρόωρη Εκσπερμάτιση επηρεάζει τη γονιμότητα του ζευγαριού

Σε ένα ζευγάρι που δεν έχει προβλήματα γονιμότητας, ένας άντρας με Πρόωρη Εκσπερμάτιση (ΠE) είναι ακόμη σε θέση να γονιμοποιήσει, υπό την προϋπόθεση ότι η εκσπερμάτιση, ακόμη και εάν συμβαίνει πολύ νωρίς, γίνεται μετά την είσοδο του πέους στον κόλπο και όχι πριν από αυτήν («εκσπερμάτιση προ των πυλών»,ejaculatio ante portas). Στην τελευταία περίπτωση, είναι πάντα προτιμότερο το ζευγάρι να επισκεφτεί ένα γιατρό, γιατί είναι πιθανό να μπορεί να προτείνει κάποια λύση.

Αλκοόλ, κοκαΐνη, μαριχουάνα και άλλες ναρκωτικές ουσίες συμβάλλουν σοβαρά στην καθυστέρηση της εκσπερμάτισης

Η χρήση κάποιων παράνομων ναρκωτικών ουσιών, όπως αμφεταμίνη και κοκαΐνη, μπορούν να προκαλέσουν Στυτική Δυσλειτουργία (ΣΔ). Το αλκοόλ μερικές φορές καθυστερεί τον οργασμό, αλλά σαφώς δεν αποτελεί αποτελεσματική θεραπεία για την Πρόωρη Εκσπερμάτιση, και είναι πιθανό να έχει βλαπτική συνέπεια στον έλεγχο της στύσης. Κάποιες άλλες ναρκωτικές ουσίες, όπως τα οπιοειδή, μπορεί περιστασιακά επίσης να αναστείλουν την εκσπερμάτιση. 

Όπως και αν έχει, όμως, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και άλλες σοβαρές παρενέργειες που συσχετίζονται με τέτοιες ναρκωτικές ουσίες. Στα ψυχολογικά προβλήματα που, ούτως ή άλλως, προκύπτουν λόγω της ΠΕ, έρχονται να προστεθούν και εκείνα που απορρέουν από τον εθισμό και την εξάρτηση σε ουσίες. Δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από το να προσπαθεί κάποιος να «γιατρέψει» την ΠΕ με ναρκωτικά ή αλκοόλ ή και με τα δύο μαζί. 

Σε μία πρόσφατη μελέτη, βρέθηκε ότι η ΠΕ συσχετίζεται άμεσα με τη χρήση καπνού και παράνομων ναρκωτικών. Επιπροσθέτως, μία ιταλική μελέτη με 228 συμμετέχοντες κατέδειξε ότι η συχνότητα (επιπολασμός) της ΠΕ που παρατηρήθηκε πριν από τη χρήση των ναρκωτικών ουσιών ήταν 37,5%.  Σύμφωνα  με κάποιους συγγραφείς, αυτό το ποσοστό υποδεικνύει ότι οι σεξουαλικές διαταραχές σε έναν άντρα ή η πεποίθηση ότι υπάρχει σεξουαλικό πρόβλημα θα μπορούσαν να αποτελούν πιθανό παράγοντα κινδύνου για μελλοντική χρήση τοξικών ουσιών κι εθισμό σε αυτές.

Το στρες μπορεί να προκαλέσει Πρόωρη Εκσπερμάτιση

Το στρες μειώνει την απόλαυση της σεξουαλικής επαφής, αυξάνει την ευαισθησία στον πόνο και στο σεξουαλικό ερέθισμα και, ενδεχομένως, μπορεί να προκαλέσει περιστασιακή στυτική δυσλειτουργία και πρόωρη εκσπερμάτιση. Έχει παρατηρηθεί μεγάλη συχνότητα συμπτωμάτων άγχους σε άντρες που επισκέπτονται κλινικές ή γιατρούς για θεραπεία σεξουαλικών προβλημάτων. Επίσης, ψυχολογικοί παράγοντες μπορεί να εμπλέκονται στην αιτιολογία της Πρόωρης Εκσπερμάτισης, αν και τις περισσότερες φορές δεν αποτελούν το μόνο ή το κύριο αίτιο του προβλήματος.

Κάποιες τροφές μπορεί να προκαλέσουν Πρόωρη Εκσπερμάτιση (ΠΕ)

Γενικά, δεν υπάρχει τεκμηρίωση ότι κάποιες τροφές μπορεί να επηρεάσουν την εκσπερμάτιση. 

Όλες οι τροφές που έχουν έντονη διεγερτική δράση είναι πιθανό να προκαλέσουν άγχος, το οποίο ενδεχομένως με τη σειρά του να οδηγήσει σε ΠΕ. Ωστόσο, μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία που να συσχετίζουν αυτούς τους παράγοντες κινδύνου με την ΠΕ.

Η Πρόωρη Εκσπερμάτιση δεν είναι πραγματική ιατρική πάθηση

Η Πρόωρη Εκσπερμάτιση (ΠΕ) αναγνωρίζεται επισήμως ως ιατρική πάθηση από όλους τους Οργανισμούς Υγείας, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, η Διεθνής Εταιρεία Σεξουαλικής Ιατρικής, η Ευρωπαϊκή Εταιρεία Σεξουαλικής Ιατρικής, η Ευρωπαϊκή Ουρολογική Εταιρεία, η Αμερικανική Ουρολογική Εταιρεία και Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία.

Ωστόσο, η ΠΕ παραμένει μία πάθηση με ελλιπέστερη διάγνωση και θεραπεία. Πολλοί άντρες δεν αναζητούν ιατρική θεραπεία ή βοήθεια από ειδικούς, καθώς το θέμα συνεχίζει να παραμένει «ταμπού».

Ο άντρας μπορεί να ελέγξει την Πρόωρη Εκσπερμάτιση, εάν κι εφόσον πραγματικά το θέλει. Είναι όλα μέσα στο μυαλό του.

Έχει αποδειχτεί ότι σε πολλούς η Πρόωρη Εκσπερμάτιση (ΠΕ) συσχετίζεται με διαταραχή της έκκρισης της σεροτονίνης στον εγκέφαλο, μιας ουσίας που συμμετέχει στον έλεγχο της εκσπερμάτισης. Οι άντρες με ΠΕ παρομοιάζουν την ανεξέλεγκτη εκσπερμάτιση με το «φτάρνισμα»: αισθάνονται ότι «έρχεται», αλλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι, για να το σταματήσουν.

Οι μηχανισμοί που εμπλέκονται στη διεργασία της εκσπερμάτισης είναι ιδιαίτερα πολύπλοκοι και ελέγχονται από αρκετούς νευροδιαβιβαστές (π.χ. σεροτονίνη, ντοπαμίνη και νορεπινεφρίνη) που βρίσκονται σε διάφορα μέρη του σώματος (εγκέφαλος, νωτιαίος μυελός), με τη σεροτονίνη να παίζει τον κεντρικό ρόλο

Μαθήματα από εξειδικευμένο Σεξοθεραπευτή (sex coach) είναι το πρώτο βήμα για την τέλεια απόλαυση!

Σκόπας, Ο σπουδαίος γλύπτης από την Πάρο που έζησε στη «σκιά» του Πραξιτέλη.

<Κεφαλή της Υγείας. Έργο του Σκόπα από τον ναό της Αλέας στην Τεγέα.

Ο 4ος αιώνας ήταν η περίοδος που ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός αναπτύχθηκε ραγδαία. Τότε έδρασαν οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες που δημιούργησαν αξιοθαύμαστα έργα. Ανάμεσα τους ο Παριανός γλύπτης Σκόπας, στον οποίο αποδίδονται μερικά από τα σπουδαιότερα γλυπτά της κλασικής περιόδου. Ο Σκόπας γεννήθηκε στην Πάρο, στο νησί όπου προέρχονται τα περίφημα λευκά μάρμαρα της αρχαιότητας. Το ταλέντο της γλυπτικής κληρονόμησε από τον πατέρα του, τον χαλκουργό Αρίστανδρο. Η ζωή του δεν είναι γνωστή, αλλά τα έργα που ανέλαβε, άλλοτε με την ιδιότητα του αρχιτέκτονα και άλλοτε με του γλύπτη, φέρουν ακόμα και σήμερα ανεξίτηλο το στίγμα του.

Συνεργάστηκε με τον Πραξιτέλη και ανέλαβε τη δημιουργία σημαντικών ιερών και ναών της εποχής, όπως ο ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο και το ιερό της Σαμοθράκης. Εργάστηκε ως αρχιτέκτονας στο ναό της Εστίας στην αρχαία αγορά της Πάρου. Με την αποπεράτωση ενός έργου ταξίδευε σε καινούργιες περιοχές ώστε να αναλάβει νέα οικοδομήματα. Η παρουσία του Σκόπα σε σημαντικά οικοδομικά προγράμματα που πραγματοποιήθηκαν τον 4ο αιώνα γίνεται φανερή από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της τέχνης του.


Μελέαγρος, ρωμαϊκό αντίγραφο ελληνικού πρωτότυπου του Σκόπα

Τα γλυπτά του ξεχωρίζουν από εκείνα της προηγούμενης περιόδου. Τα πρόσωπα ήταν πιο εκφραστικά, είχαν βαθουλωμένα μάτια και πιο ρεαλιστικό ύφος. Οι μύες των κορμιών ήταν πιο έντονοι και τα ενδύματα είχαν κίνηση. Μερικά από τα γλυπτά που φέρεται να φιλοτέχνησε ήταν το άγαλμα της Υγείας , το άγαλμα του Έρωτα, του Διονύσου και πιθανόν ένα από τα πιο διάσημα αγάλματα της αρχαιότητας, τη Νίκη της Σαμοθράκης. Όταν επισκέφτηκε την Ασία υιοθέτησε ανατολίτικα στοιχεία που είναι εμφανή στα μετέπειτα δημιουργήματά του. Ο Σκόπας εργάστηκε για την ανέγερση ενός από τα εφτά θαύματα της αρχαιότητας, το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού. Ο τάφος δημιουργήθηκε στην Αλικαρνασσό της Μικράς Ασίας για να στεγάσει τα άψυχα σώματα του Πέρση σατράπη Μαύσωλου και της γυναίκας του Αρτεμισίας. Στην κορυφή του υπήρχε ένα γλυπτό του Μαυσώλου και της Αρτεμισίας καβάλα σ “ένα άρμα που το σέρνουν τέσσερα άλογα Ο φαραωνικός τάφος είχε δύο ορόφους, ορθογώνιο σχήμα και 45 μέτρα ύψος. Τον φιλοτέχνησαν τέσσερις από τους καλύτερους Έλληνες γλύπτες της εποχής. Ο Σκόπας ήταν ανάμεσα τους και είχε αναλάβει την ανατολική πλευρά του Μαυσωλείου. Εκτός από το εντυπωσιακό του μέγεθος φημιζόταν για τα εξαίρετης ποιότητας γλυπτά που τον κοσμούσαν, ανάμεσά τους η ζωοφόρος με την Αμαζονομαχία του Σκόπα.


Ζωφόρος με την μυθική μάχη των Αμαζόνων με τους Έλληνες στρατιώτες. Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού

 Ταξίδεψε στην Επίδαυρο όπου γνώρισε τον γλύπτη Τιμόθεο και εργάστηκε στο πλευρό του στο το Ασκληπιείο της Επιδαύρου, το οποίο παρουσιάζει κοινά στοιχεία με τα μετέπειτα έργα του. Αντίγραφα των έργων του εκτίθενται στο Βρετανικό Μουσείο, ενώ θραύσματα πρωτότυπων έργων του από το ναό της Αλέας Αθηνάς εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αθήνα. Ο αναπαυόμενος Άρης βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο της Ρώμης. Ένα αντίγραφο του κιθαρωδού Απόλλωνα βρίσκεται στο αρχαιολογικό Μουσείο Καπιτολίνι της Ρώμης. Η κεφαλή του Μελέαγρου εκτίθεται στο Βρετανικό Μουσείο και στο Μουσείο Tέχνης του Χάρβαρντ (μουσείο Arthur M. Sackler) στις ΗΠΑ. Αντίγραφα του Πόθου εκτίθενται σε πολλά μουσεία.


Πόθος. Ρωμαϊκό αντίγραφο έργου του Σκόπα στο Λούβρο

Στο Ναό της Αλέας Αθηνάς στην Τεγέα, σύμφωνα με τον Παυσανία εργάστηκε ως αρχιτέκτονας. Ο ναός ανεγέρθηκε στα πρότυπα του Ναού του Επικούρειου της Φιγαλείας και αποτέλεσε από τους σημαντικότερους της Πελοποννήσου. Ο Σκόπας εφάρμοσε όλες τις καλλιτεχνικές καινοτομίες της εποχής. Ο ναός ήταν εξάστυλος δωρικού ρυθμού και συνδύαζε στοιχεία ιωνικού και κορινθιακού ρυθμού. Ήταν διακοσμημένος με καλαίσθητα αετώματα που αναπαριστούσαν σκηνές από γνωστούς μυθικούς ήρωες. Στο ανατολικό απεικονίζονταν το κατόρθωμα της Αταλάντης και στο δυτικό η μάχη του Τηλέφου, γιου του Ηρακλή, εναντίον των Ελλήνων....

Κεφαλή του Τήλεφου. Έργο του Σκόπα από τον ναό της Αλέας στην Τεγέα.

Οι ψευτομορφωμένοι κουλτουριάρηδες...

Κουλτουριάρηδες είναι οι διανοούμενοι που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα. Ότι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι” αυτούς μεγαλύτερη αξία από τη σκέψη. Κουλτουριάρηδες βρίσκονται σ” όλες τις εποχές.

Στην αρχαία Ελλάδα τους κοροϊδεύει πολύ άσχημα ο Αριστοφάνης επειδή χρησιμοποιούσαν πάντα καινούριες και παράξενες λέξεις για να ξιπάσουν τον κόσμο. Και οι σοφιστές ήταν ένα είδος κουλτουριάρηδων της εποχής τους, γιατί έδωσαν πολλή σημασία στη γνώση και όχι στη σωστή κρίση.

Αλλά και παλαιότερα όταν λέγαμε «οι διανοούμενοι» ή «οι άνθρωποι των γραμμάτων» νιώθαμε κάτι σαν δυσφορία και ενόχληση, γιατί καταλαβαίναμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ξεφύγει πολύ από τη ζωή εν ονόματι δήθεν της τέχνης. Αυτοί νομίζανε ότι, επειδή ήτανε άνθρωποι των γραμμάτων, έπρεπε να μιλούν με ειδικό λεξιλόγιο, να καταλαβαίνονται μεταξύ τους, κι ας μην τους καταλαβαίνουν οι άλλοι.

Σε τελική ανάλυση, οι κουλτουριάρηδες είναι ψευτομορφωμένοι. Μόνο ένας ψευτομορφωμένος μπορεί να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο που ξιπάζει και ξαφνιάζει, ή να μεταχειρίζεται ωραίες λέξεις και φράσεις για να κάνει εντύπωση, ενώ καταβάθος δεν κατέχει τη γλώσσα και δεν την χρησιμοποιεί σωστά.

Αυτό που σήμερα αποκαλούμε γλώσσα των κουλτουριάρηδων, είναι ένα κουρκούτι από νεόκοπες λέξεις, από ξένες αμετάφραστες λέξεις και από λέξεις παρμένες από διάφορες επιστήμες, λ.χ. «η μεταστοιχείωση της ντεμί νομενκλατούρας».

Μ” ένα τέτοιο κουρκούτι στο τέλος δε βγάζουν νόημα ούτε αυτοί, ούτε φυσικά κι εμείς. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «δομή» που αναφέρεται στον χώρο, ενώ η λέξη «διαδικασία» αναφέρεται στον χρόνο. Τι θα λέγατε όμως αν ξαφνικά διαβάζατε «δομικές διαδικασίες» ή «διαδικαστικές δομές»;

Ρωτήθηκαν κάποιοι να τις εξηγήσουν, μα δεν μπόρεσε κανείς. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μπαρούφες. Τι μπορεί λοιπόν να σημαίνουν οι δύο αυτές φράσεις, όταν στην καθεμία το επίθετο αναιρεί το ουσιαστικό; Αλλά τι θα λέγατε αν αυτή η φράση γινόταν ολόκληρη πρόταση;

Διαβάστε λοιπόν: «Όταν οι δομικές διαδικασίες λειτουργούν ανασταλτικά μέσα στον χώρο του μεταμοντέρνου…». Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σ” αυτή τη φράση; Πρώτα πρώτα πόσοι ξέρουν τον όρο «μεταμοντέρνο»; Κι έπειτα, τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον χώρο του «μεταμοντέρνου», εάν λειτουργήσουν ή δε λειτουργήσουν οι «δομικές διαδικασίες»;

Αυτά είναι ακατανόητα και γι” αυτόν που τα γράφει και γι” αυτόν που τα διαβάζει. Είναι αλαμπουρνέζικα. Και σκεφτείτε ότι σαν κι αυτή τη φράση υπάρχουν χιλιάδες, που επαληθεύουν τα τρία χαρακτηριστικά των κουλτουριάρηδων: Πρώτον ότι δεν γνωρίζουν καλά τις λέξεις και τις έννοιές τους (κάποιος έγραφε τη λέξη «ενδιαίτημα» και εννούσε «ένδυμα»!), δεύτερον θέλουν να ξιπάσουν τους άλλους με διάφορες ακαταλαβίστικες λέξεις και τρίτον, δεν έχουν χωνέψει καλά αυτό που λένε.

Χώρια που δεν τα καταφέρνουν ούτε και με το συντακτικό και μπερδεύονται. Βέβαια το μπέρδεμα υπάρχει πρώτα στο μυαλό. Πάντως μ” αυτά και μ” αυτά, καταφέρνουν να κομπλεξάρουν πολλούς, και καμιά φορά όλους, ενώ συντελούν στο να πάει η γλώσσα μας κατά διαόλου.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, ότι αφού αποδεχόμαστε την ερμητική γραφή ορισμένων ποιητών, γιατί να μην αποδεχτούμε και τον δυσνόητο τρόπο γραφής των κουλτουριάρηδων; Από μία άποψη, κι ο ποιητής θα έπρεπε, οποιαδήποτε τεχνοτροπία κι αν ακολουθεί, να γράφει κατά τρόπο κατανοητό, για να μπορεί ο αναγνώστης να τον καταλαβαίνει. Γιατί, τι να την κάνουμε την οποιαδήποτε ποίηση, όταν έχει κοπεί η γέφυρα της επικοινωνίας; Τι να τα κάνουμε τα ερμητικά ποιήματα, όταν δεν τα καταλαβαίνει κανείς; Κι αφού δεν μας λένε τίποτε, πως είναι δυνατόν να μας συγκινήσουν; Βέβαια ο ποιητής έχει τη δικαιολογία ότι γράφει για να εκφράσει τον εαυτό του, αν και πάλι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας ποιητής που εκφράζεται ερήμην του αναγνώστη, τι σόι ποιητής είναι; Και αν ο σουρεαλισμός στην πρώτη φράση το παραξύλωσε, τι να πούμε για τους σημερινούς σουρεαλιστές της αρπακόλας, που γράφουν ότι τους κατέβει; Πάντως ο στοχαστής, επειδή δεν έχει καν τη δικαιολογία της έμπνευσης κι επειδή ο στόχος του είναι η συζήτηση με τον αναγνώστη, δεν θα έπρεπε να είναι ακαταλόγιστος σαν τους μοντέρνους ποιητές.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως έτσι εμπλουτίζεται η γλώσσα μας, ενώ η απλότητα και η σαφήνεια διατηρούν τη γλώσσα στάσιμη. Αν όμως ο εμπλουτισμός της γλώσσας, γίνεται αιτία για να θριαμβεύσει η ακατανοησία, μήπως θα έπρεπε να προτιμήσουμε κάποιες φυλές τις Αφρικής που συνεννοούνται μόνο με τριακόσιες λέξεις;

Η αιτία του φαινομένου αυτού, οφείλεται όχι μόνο στην ημιμάθεια των περισσότερων κουλτουριάρηδων αλλά και στον εγωισμό τους. Δε θα μπορέσουν ποτέ οι άνθρωποι αυτοί να ακούνε περισσότερο απ” όσο μιλάνε, να σκέφτονται περισσότερο απ” όσο γράφουν, και να περνούν κάθε πληροφορία από το κόσκινο της κρίσης. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να είναι ταπεινός, να μη νομίζει πως αυτός τα ξέρει όλα και κανείς άλλος. Να μη λέει διαρκώς «εγώ νομίζω», «εγώ πιστεύω», «έχω τη γνώμη», και τα συναφή.Μέσα σ” αυτό το βραχυκύκλωμα ημιμάθειας και εγωισμού, χωρούνε αριστεροί και δεξιοί, εφημερίδες και τηλεόραση, και ορθόδοξοι και νεο-ορθόδοξοι. Κάποτε ένας κομμουνιστής πιπίλιζε τον Μαρξ και τελικά αποδείχτηκε πως δεν είχε διαβάσει ούτε μια σελίδα από το «Κεφάλαιο». Και πόσοι χριστιανοί δεν έχουν μεσάνυχτα από το ευαγγέλιο; Κι αφήστε εκείνους που δεν διαβάζουν λογοτεχνία, αλλά μόνο τις βιβλιοπαρουσιάσεις, κι έτσι είναι σαν να τα έχουν διαβάσει όλα!

Ας αφήσουμε όμως την πολλή θεωρία κι ας δούμε ένα παράδειγμα κουλτουριάρη. Ας δούμε λ.χ. ένα τεχνοκριτικό σημείωμα που αναφέρεται στη ζωγραφική ενός σπουδαίου καλλιτέχνη. Απολαύστε λοιπόν κριτική ζωγραφικής:

«Η χρονικότητα -στον τάδε ζωγράφο- είναι ψευδαίσθηση, απάτη, διάσπαση, εξαλλαγή, διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, κατακερματισμός και αλλοτρίωση, γι” αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση (βάι, βάι, βάι, κι εδώ αναδόμηση), ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».

Καταλάβατε τίποτα ή νιώθετε ανεπαρκείς; Το πιο πιθανό είναι να μην καταλάβατε τίποτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είστε ανεπαρκείς. Ανεπαρκείς είναι αυτοί που γράφουν τέτοια πράγματα. Αλλά ας αρχίσουμε το ψείρισμα. Πρόκειται ουσιαστικά για μία και μόνη πρόταση. Στην αρχή δίνει την εντύπωση, πως αν το διαβάσεις προσεκτικά, θα βγάλεις κάποιο νόημα. Γελιέσαι, γιατί όσο προχωράς, ακόμη κι εκείνο που υποτίθεται κατάλαβες στην αρχή, ξεχνιέται. Η «χρονικότητα» λοιπόν για τον ζωγράφο μας, είναι «ψευδαίσθηση». Λογικά, η χρονικότητα πρέπει να έχει σχέση με την έννοια του χρόνου. Τώρα πως ο χρόνος γίνεται χρονικότητα, αυτό είναι ένα από τα μυστήρια των κουλτουριάρηδων. Εδώ έχουμε ένα συγκεκριμένο έργο, ζωγραφιές, υλικά, τεχνοτροπίες, και μόνο στη χρονικότητα βρήκες να σκαλώσεις; Έστω. Ο χρόνος λοιπόν για τον ζωγράφο μας είναι «ψευδαίσθηση». Είναι όμως και «απάτη». Πως μπορούν αυτά τα δύο να σταθούν πλάι πλάι; Δηλαδή, αν ο χρόνος τον εξαπατά, τότε πως μπορεί ο χρόνος να είναι ψευδαίσθηση; Ακολουθεί η «διάσπαση». Ο χρόνος δηλαδή, πρώτα τον εξαπατάει και τον κοροϊδεύει και ύστερα τον αναγκάζει να διασπαστεί; Και ποιο είναι το υποκείμενο; Διασπάται ο ζωγράφος ή ο ίδιος ο χρόνος είναι διασπασμένος; Τι από τα δύο συμβαίνει; Ακολουθεί η «εξαλλαγή». Τι σημαίνει εξαλλαγή; Είναι ιατρικός όρος που σημαίνει την μεταβολή των καλοηθών νεοπλασμάτων σε κακοήθη. Δηλαδή ο χρόνος είναι καρκίνος; Καλό κι αυτό: Αμ τότε πως ο καρκίνος είναι ψευδαίσθηση; Παρακάτω γράφει: «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου». Η φράση ταιριάζει σε φιλοσοφική πραγματεία, όχι σε τεχνοκριτικό σημείωμα. Το κάθε ουσιαστικό απ” αυτά που είδαμε ως τώρα δεν ταιριάζει με το διπλανό του, αλλά το ένα αναιρεί το άλλο. Προχωρώντας, διαβάζουμε «κατακερματισμός και αλλοτρίωση». Ενώ η προηγούμενη φρασούλα «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου», είναι παρμένη από την φιλοσοφία, το «κατακερματισμός και αλλοτρίωση» ανήκει στο σύγχρονο λεξιλόγιο των κουλτουριάρηδων.

Συνοψίζοντας: Η χρονικότητα του τάδε ζωγράφου είναι 1) ψευδαίσθηση, 2) απάτη, 3) διάσπαση, 4) εξαλλαγή, 5) διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, 6) κατακερματισμός, 7) αλλοτρίωση.

Κατάλαβε φαίνεται η συγγραφέας ότι μας μπούκωσε αρκετά και σταμάτησε εδώ τον κατάλογο, για να προχωρήσει σε κάποιες επεξηγήσεις: «γι” αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει». Το «την» αναφέρεται βέβαια στην χρονικότητα, θα μπορούσε όμως ν” αναφέρεται και σε οποιοδήποτε ουσιαστικό θηλυκού γένους που αναφέρθηκε πιο πάνω, όπως την ψευδαίσθηση, την απάτη, την εξαλλαγή. Καταλαβαίνετε λοιπόν τι σύγχυση δημιουργείται όταν κάποιος δεν ελέγχει τα λόγια του; 

Θέλει να πει ότι ο ζωγράφος προσπαθεί να βγάλει τον χρόνο έξω από το έργο του και για να το πει αυτό αυτό, μας αράδιασε του κόσμου τα αφηρημένα ουσιαστικά. Πως όμως θα το κάνει αυτό (να εξοστρακίσει τη χρονικότητα); «Αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας». Τι σημαίνει άραγε η λέξη «πρωτογένεια»; Μήπως θα πει το πρώτο γένος; Η πρώτη γέννηση; Η πρώτη φάση της ζωής του ανθρώπου; Αλλά εκείνο που είναι για γέλια, είναι η «νέα ονοματοθεσία». Τι θέλει να πει η ποιήτρια, ότι να εξοστρακίσει ο ζωγράφος τον χρόνο από τους πίνακές του, δίνει νέα ονομασία στα πράγματα; Γιατί μιλούμε βέβαια, για ζωγράφο. Και στη ζωγραφική, τι πάει να πει «ονοματοθεσία»; Και ποια είναι η νέα ονοματοθεσία και τι σχέση έχει με την πρωτογένεια, με τη διάσπαση του χρόνου και μ” όλα τ” άλλα που μας είπε παραπάνω;

Και δεν σταματά εδώ, αλλά συνεχίζει: Μέλημα του ζωγράφου είναι να εξοστρακίσει τη χρονικότητα, αναζητώντας, εκτός από την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, και την πρωτογένεια μιας «ιδιωματικής γραφής». Αυτό το τελευταίο, παραδόξως φαίνεται κάπως κατανοητό. Υποθετικά πάντα, η ιδιωματική μορφή, είναι μια δική του τεχνοτροπία που αποδίδει το δικό του πρόσωπο ή έστω το ιδίωμα. Κι αυτό το απλό πράγμα, δηλαδή το να βρει ο ζωγράφος το προσωπικό του ύφος, το κάνει μόνο και μόνο για να εξοστρακίσει τον χρόνο; Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν στον χώρο της τέχνης κι ακόμα πιο μυστήρια στον χώρο της κριτικής…

Προσέξτε όμως να δείτε, ότι αυτή η ιδιωματική μορφή θα εκκολάψει στην τεχνοκριτικό, πολλά πράγματα παρακάτω: «…μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση, ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».

Εδώ μπαίνει και το ερωτικό στοιχείο. Έτσι, πρωτού τελειώσει το τεχνοκριτικό σημείωμα της κυρίας αυτής, εμείς θα έχουμε γνωρίσει και το πρόβλημα του έρωτα του καλλιτέχνη μας. Αν καταλάβαμε λοιπόν σωστά, ο ζωγράφος προσπαθεί να εξοστρακίσει τον χρόνο, που είναι ένα σωρό πράγματα -αυτά τα περνάμε στο ντούκου- κι αυτό το κάνει αναζητώντας την προσωπική του έκφραση για να ξαναδημιουργήσει (η αναδόμηση που λέγαμε) τον κόσμο και να πετύχει και στον έρωτα, θαρρείς πως ο έρωτας δεν έχει σχέση με τον χρόνο. Βλέπετε λοιπόν, ότι αυτή κουλτουριάρα, με το να θέλει να πει πολλά, τελικά δεν λέει τίποτα;

Το «αφιέρωμα» στα αλαμπουρνέζικα των κουλτουριάρηδων, θα κλείσει με ένα ακόμα μικρό δείγμα της «κουλτούρας» τους. Δεν θα γίνει κάποια ανάλυση, όπως στο προηγούμενο κείμενο. Πάρτε το ως «άσκηση» για το σπίτι και πέστε και σε μας τι καταλάβατε:

«Ο ελλαδικός άνθρωπος στην Ορθοδοξία διατυπώνει τον αρνητικό του νόστο ως «ζώο θεούμενο», μέσα από τον διάλογο του Εγώ του με το Άλλο, ως Ανταρσία ενάντια σε ένα Είναι δίχως Πρόσωπο, αφηγείται το καθολικό του βίωμα, τη διαδικασία ενσάρκωσης στο Εγώ του, την πρόσκτηση, με ενοποιό τον εαυτό του, του διάχυτου και απρόσωπου ως την έλευση του γίγνεσθαι που μετουσιώνεται τώρα, μέσα από την ιστορία του, την διάρκεια της Πράξης του, στο Εσύ και το Εμείς του Εκκαθολικευόμενου Εγώ του…
Ο χριστιανικός άνθρωπος εγκολπώνει το Άλλο στο εκκαθολικευμένο του Εγώ, στο Εσύ και στο Εμείς, «ζωντανό σώμα του Θεού», εκκλησία του. Το Άλλο γίνεται έτσι Εσύ για να θριαμβεύσει ως Εμείς μέσα σε ένα Εγώ μεγαλωμένο δυνάμει στο άπειρο, Έρωτας ως Πράξη του Εσύ έξω από τον Καιρό, και ιστορία ως Πράξη του Εμείς, ενσαρκωμένος Καιρός, συμπίπτουν σε μια δισυπόστατη υφή ενός γίγνεσθαι που εκφράζεται στο Πρόσωπο, στην Παρουσία του Ανθρώπου ως ερωτικής σχέσεως, ως αγαπητικής πράξης».
(Περιοδικό «Αντί», αρ. 239, σελ. 20-21, 1983)

Κείμενα σαν τα παραπάνω, δίνουν το κακό παράδειγμα στη χρήση της γλώσσας, στους νέους που τα διαβάζουν. Η νεότερη γενιά που ψευτομορφώνεται με τέτοια κείμενα, θα γράφει ακόμα χειρότερα και οι παρατηρήσεις της θα είναι και χειρότερες και πιο γελοίες. Ο Στρατής Δούκας έλεγε χαρακτηριστικά, ότι με την λογοτεχνία σήμερα ασχολούνται αποκλειστικά οι άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από γλώσσα. 

 

Τα κακά επομένως είναι δύο:
1) Η διαφθορά των νέων που θα εκφράζονται χειρότερα στο μέλλον.
2) Η διαφθορά της ίδιας της γλώσσας που κι αυτή θα γίνει θολή και νερόβραστη.

Παλαιότερα, κάποιος καθηγητής γλωσσολογίας έλεγε: «Μακριά από τους μορφωμένους!» κι αυτό που έλεγε εκείνος ο αγαθός άνθρωπος, ισχύει εκατό φορές περισσότερο για τους σύγχρονους κουλτουριάρηδες που ούτε τη γλώσσα ξέρουν και ούτε έχουν οργανωμένη σκέψη.

Για όσους συναισθάνονται αυτή την εξαχρείωση της γλώσσας και θλίβονται κατάκαρδα για όλη αυτή την κατάντια, η λύση είναι μία: Να προσέχουμε πολύ τα λόγια μας κι ακόμα περισσότερο τα γραπτά μας. Κάθε τι που λέμε να το σκεφτόμαστε, και προπάντων πρέπει να γράφουμε κατανοητά. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να διαβάζουμε κλασικά κείμενα της λογοτεχνίας μας, που έχουν σωστή και ζωντανή γλώσσα κι επίσης να στήνουμε αυτί στις κουβέντες του λαού. Ο Σολωμός πήγαινε στις ταβέρνες της Κέρκυρας για ν” ακούσει πρόσφυγες από την Κρήτη που τραγουδούσαν μαντινάδες. Ο Καβάφης πήγαινε στα καφενεία και τα φαρμακεία της ελληνικής παροικίας της Αλεξάνδρειας κι έστηνε αυτί για να τσακώσει καμιά ζωντανή ελληνική φράση. Ενώ εμείς, σήμερα διαμορφώνουμε τη γλώσσα μας από τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, και χώρια που δεν μας μένει καιρός ούτε να σκεφτούμε, ούτε να χωνέψουμε αυτά που βλέπουμε κι ακούμε. 

 

Πάντως, ούτε το να στήνουμε αυτί αρκεί. Χρειάζεται και κάτι ακόμα: Να ασκούμαστε στο γράψιμο. Και η άσκηση γραφής, κρατάει μια ζωή…

Μην αφήνεις τους άλλους να σου βάζουν ταμπέλες

Αφήνεις τους άλλους να σου καθορίζουν ποιός είσαι, να σου βάζουν ταμπέλες και να σου λένε ποιός θα πρέπει να είσαι; Μήπως η αυτοεκτίμησή σου εξαρτάται από τί λένε εκείνοι; Μην αφήνεις τους άλλους να σου βάζουν ταμπέλες και να σου κλέβουν την ευτυχία.

Οι άνθρωποι συνηθίζουν να βάζουν ταμπέλες. Και δεν είναι λίγες οι φορές που αυτές οι ταμπέλες μένουν. Από ένα σημείο και μετά πιστεύεις πως πραγματικά είσαι ό,τι ορίζουν οι άλλοι για σένα. Αφήνεις την κριτική τους να σε επηρεάσει.

Όμως, καμία φορά οι άνθρωποι τυχαίνει να βγάζουν λάθος συμπεράσματα. Που οφείλεται αυτή η συμπεριφορά;

Μία κακή πρώτη εντύπωση, μία λάθος πληροφορία που έχουν για εσένα, μπορεί να οδηγήσουν σε ταμπέλες που δε σε χαρακτηρίζουν.

Φυσικά δε μπορούμε να παραβλέψουμε πως η αιτία αυτού το γεγονότος είναι ενίοτε και η ζήλια ή ακόμα και η άρνηση κάποιων να αποδεχτούν πως έχεις εξελιχθεί και έχεις προοδεύσει στη ζωή σου.

Δεν αποκλείεται να συμβεί και από φίλους σου, οι οποίοι βλέποντας την πρόοδό σου να φοβηθούν ότι θα χαθεί η φιλία σας και να αρχίσουν να προβάλλουν τα δικά τους συναισθήματα σαν δικά σου.

Ένας λόγος ακόμα που συνηθίζεται να βάζουν ταμπέλες κάποια άτομα, είναι οι προβολές του δικού τους ψυχισμού. Για παράδειγμα, μπορεί να σου βάλουν την ταμπέλα του ζηλιάρη ή του εγωιστή ή ακόμα και του τεμπέλη. Πιθανόν, όμως, οι ταμπέλες αυτές να είναι όσα ενοχλούν τους άλλους στον ίδιο τους τον εαυτό.

Τί θέλεις λοιπόν; Να σου βάζουν άδικα ταμπέλες; Να πείθεσαι εν τέλει πως είσαι ό,τι θέλουν οι άλλοι να είσαι; Τι πρέπει να κάνεις;

Μην αφήνεσαι να ακούς ό,τι λέει ο καθένας για σένα και να τα πιστεύεις.

Έχε αυτοπεποίθηση και γνώθι σαυτόν.

Συνειδητοποίησε πως κάθε άνθρωπος έχει το δικό του χαρακτήρα και τα δικά του χαρακτηριστικά στοιχεία. Αγάπησε τα δικά σου και βελτίωσε όσα δε σου αρέσουν.

Φίλτραρε τις ταμπέλες που σου βάζουν και αξιολόγησε κατά πόσον ισχύουν.

Προσπάθησε να διακρίνεις ποιοί είναι οι πραγματικοί λόγοι που κάνουν κάποιον να σου βάλει μια ταμπέλα και δικαιολόγησέ τον.

Να θυμίζεις στον εαυτό σου πως “Εσύ είσαι Εσύ

Πως μπορείτε να διακρίνετε τα φυσικά από τα μεταλλαγμένα τρόφιμα

Μέχρι πριν από 2-3 δεκαετίες και από αρχής του κόσμου ποιος θα το φανταζόταν, ότι θα φτάναμε στο σημείο να δημιουργούμε μεταλλαγμένα προϊόντα!

 

Είναι πραγματικά δυσάρεστο και επίσης πολύ επικίνδυνο για την υγεία μας, αυτό που θα διαβάσετε στη συνέχεια, άλλα ευτυχώς μπορούμε τουλάχιστον να σας ενημερώσουμε για τον μοναδικό τρόπο που είναι ανά πάσα στιγμή στο χέρι σας για να καταλάβετε αν έχετε να κάνετε με μεταλλαγμένο ή φυσικό τρόφιμο. Θα μιλήσουμε για τα κοινά συνηθισμένα οπωρολαχανικά που σχεδόν όλοι μας αγοράζουμε στις λαϊκές για το σπίτι μας.

 

Πριν από περίπου 30 χρόνια και πίσω, στην Ελλάδα τα οπωρολαχανικά όπως οι ντομάτες, τα αγγούρια, τα κρεμμύδια, είχαν προλάβει να αποτυπώσουν την πραγματική εντονότατη γεύση τους και την φυσική τους ζωντανή εμφάνιση στις μνήμες των ανθρώπων που έτυχε να ζήσουν εκείνες τις φυσικές εποχές…

 

Δυστυχώς όμως, τα παιδιά μας στις μέρες μας είναι σχεδόν αδύνατον να αποκτήσουν αυτές τις έντονες φυσικές γεύσεις και τα θρεπτικά συστατικά, γιατί κυριολεκτικά… είναι σχεδόν αδύνατον να βρεθούν στις αγορές, ούτε στην λαϊκή, και επίσης… ούτε στα καταστήματα με Οργανικά οπωρολαχανικά! Πολύ καλά ακούσατε. 

 

Εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα και επίσης σε όλες τις ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες, στις αγορές κυκλοφορούν κυριολεκτικά μόνο μεταλλαγμένα οπωρολαχανικά. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο αυτό, αλλά το ότι οι αγροβιομηχανίες και όλοι οι αγρότες οι οποίοι πολλοί από αυτούς χωρίς να το γνωρίζουν οι ίδιοι, σπέρνουν σπόρους που είναι ήδη Μεταλλαγμένοι γενετικά!

 

Όλοι οι επίσημοι εισαγωγείς από τους οποίους οι αγρότες προμηθεύονται τους σπόρους, εισάγουν μεταλλαγμένους σπόρους. Τους ίδιους σπόρους χρησιμοποιούν και οι αγροβιομηχανίες οι οποίες ονομάζουν το τελικό προϊόν τους ως «Οργανικό» και πωλούνται σε διάφορες οργανικές… αγορές, κάνοντας τον κόσμο που δεν γνωρίζει, να νομίζει πως το οργανικό δεν είναι μεταλλαγμένο άρα είναι καλό. Ναι είναι καλό, αλλά μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν χρησιμοποιηθεί χημικά για την ανάπτυξή του. Δεν παύει όμως να είναι απλά ένα μεταλλαγμένο, που αναπτύχθηκε φυσικά. Φυσικό όμως, δεν είναι. 

 

Δυστυχώς έχουνε περάσει ήδη πολλά χρόνια, και μέσα στις πόλεις μας τα φυσικά οπωρολαχανικά έχουν κυριολεκτικά εξαφανιστεί. Υπάρχουν όμως, σε απομονωμένα κυρίως χωριά… κήποι οι οποίοι διατηρούνται από πολύ ηλικιωμένους ανθρώπους οι οποίοι έχουνε ζήσει την έννοια της «φυσικής έντονης γεύσης» και διατηρούνε τους κήπους τους με σπόρους τους οποίους μαζεύουν από κάθε σοδειά όπου το γενεαλογικό δέντρο του κάθε σπόρου γυρίζει πολλά χρόνια πίσω πριν την ύπαρξη των μεταλλαγμένων!

 

Εάν θέλετε να γευτείτε λοιπόν αυτό που εννοούμε φυσική έντονη «γεύση» με πραγματικά θρεπτική αξία, τότε πρέπει να έρθετε σε επαφή με τους ανθρώπους που αναφέραμε, ανθρώπους που επέλεξαν να ζήσουν τη ζωή τους θρεπτικά σωστά, και πού ξέρετε… ίσως σας δώσουν λίγους σπόρους ώστε και εσείς και φυτέψετε κάτι όντως φυσικά οργανικό για να τρώτε! 

 

Οι διαφορές:

 

Τα φυσικά οπωρολαχανικά είναι εξαιρετικά πλούσια σε βιταμίνες και θρεπτικά συστατικά, μυρίζουν έντονα και έχουν έντονη γεύση, ενώ όλα τα μεταλλαγμένα οπωρολαχανικά διαθέτουν πολύ χαμηλότερη περιεκτικότητα, μυρίζουν ελάχιστα, και η γεύση τους είναι ψεύτικη σε σχέση με την φυσική μη-μεταλλαγμένη. Αυτό είναι κάτι που μπορείτε να το διαπιστώσετε από την οσμή και την γεύση.

 

Η οσμή είναι το κύριο πρώτο κλειδί για να καταλάβετε εάν έχετε να κάνετε με φυσικό η μεταλλαγμένο, η γεύση είναι το δεύτερο. Πχ ντομάτες, εάν μυρίζει ελάχιστα ή καθόλου από απόσταση λίγων εκατοστών είναι μεταλλαγμένο και η πολύ χαμηλή περιεκτικότητα σε θρεπτικά συστατικά είναι υπεύθυνη για την σχεδόν ανύπαρκτη οσμή. Η φυσική ντομάτα που τρώγαμε πριν 20 χρόνια μοσχοβολούσε σε όλη την κουζίνα και η μυρωδιά της σαλάτας έφτανε σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού, και δυστυχώς πολλοί από εσάς τώρα δεν το πιστεύετε γιατί συνηθίσατε στις νέες πλαστικές άοσμες άχρηστες κόκκινες μπάλες που νομίζουν πως είναι ντομάτες, και δεν ξέρουν να μιλούν την γλώσσα τους! Μιλούν όμως μια γλώσσα συμφερόντων! 

 

Την επόμενη φορά που θα πάτε στην λαϊκή η στο μανάβικο… χρησιμοποιήστε την μύτη σας, και επειδή ξέρουμε ότι δεν θα βρείτε φυσικά οπωρολαχανικά, τουλάχιστον από τα μεταλλαγμένα που θα βρείτε διαλέξτε αυτά που έχουν μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε θρεπτικά συστατικά, δηλαδή αυτά που μυρίζουν εντονότερα από τα άλλα.

 

Παρατήρησις «τροφής»: Πραγματικά, δεν μπορούν να βρουν τρόπο να κάνουν την ντομάτα να μυρίζει… Τι κάνουν γιαυτό; Αρωματίζουν το κοτσάνι… Γι αυτό και η «μόδα» τελευταία να πουλιέται η ντομάτα σε τσαμπί!!

 

Και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μάθετε να καταναλώνετε το κάθε τρόφιμο όταν είναι η εποχή του και όχι ολόκληρο τον χρόνο, διότι έτσι γίνεσαι συνένοχος σε αυτήν την κατάσταση.

Θρησκεία: Η Εξουσιαστική Πανούκλα

H επιστήμη είναι Λογική «Θέλουμε να μάθουμε πως δουλεύει το Σύμπαν».

H θρησκεία είναι αλαζονική παρανοϊκή και δουλική: «άγνωσται αι βουλαί του Kυρίου».

Kατά ένα τρόπο η θρησκεία είναι η αποδοχή του πεπερασμένου της ανθρώπινης ύπαρξης ενώ η επιστήμη είναι η απέλπιδα προσπάθεια υπέρβασής της. H επιστήμη είναι αγωνία και έρευνα, η θρησκεία είναι η πίστη, ανακούφιση, ασφάλεια και νέκρα, αυτής της έρευνας, ο Θεός είναι η έσχατη απάντηση σε όλα τα ερωτήματα και καθαρίσαμε !! H απάντηση λοιπόν που κάθε άνθρωπος δίνει στο πρώτο, το μεγάλο ερώτημα είναι καθαρά προσωπική υπόθεση, είναι στάση ζωής. Eίναι κάτι που ο καθένας μας πρέπει να απαντήσει με το χέρι στην καρδιά και με Λογική.

«Η θρησκεία απαιτεί τώρα από τη θεραπαινίδα της, που δεν είναι πλέον η φιλοσοφία, αλλά η ίδια η προαιώνια αντίπαλός της, η επιστήμη, να αποδείξει την ύπαρξη του θεού. Και να τώρα η επιστήμη (φυσική, κοσμολογία, βιολογία), που καλείται να θεμελιώσει την πίστη». Ευτύχης Μπιτσάκης

Από τότε που οι επιστήμες άρχισαν να αποσπώνται σταδιακά από τη φιλοσοφία για να ακολουθήσουν τον δύσκολο δρόμο της έρευνας, του εργαστηρίου, του πειράματος, της επαλήθευσης και της στέρεης γνώσης, η φιλοσοφία, άρχισε να χάνει την επαφή της με την πραγματικότητα και τη Φύση, πράγμα που ανάγκασε ένα τμήμα της να στραφεί προς τον ιδεαλισμό και τη μεταφυσική που την έφεραν πιο κοντά στη θρησκεία. Το άμεσο και σωρευτικό αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης ήταν η γνώση που σταδιακά συσσώρευαν οι επιστήμες, να περιορίζει την πίστη στις ‘εξ αποκαλύψεως θρησκευτικές αλήθειες’ περί της ύπαρξης θεού που τάχα δημιούργησε τον κόσμο, τη ζωή και τον άνθρωπο. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση οι θρησκείες που στο μεταξύ είχαν γίνει θεσμοί, Εκκλησίες και κρατική εξουσία αντέδρασαν κατασταλτικά και μεταξύ των άλλων πυρπόλησαν βιβλιοθήκες, κατάστρεψαν μνημεία πολιτισμού, βασάνισαν, δολοφόνησαν και έστειλαν στην πυρά επιστήμονες και γενικά κήρυξαν τον πόλεμο στις επιστήμες και επέβαλαν τον σκοταδιστικό Μεσαίωνα στην κοινωνία και στην ανθρωπότητα.

Όταν οι θρησκείες και οι εξουσίες κατάλαβαν ότι η γνώση οδηγεί την ανθρωπότητα στον αγώνα της για κοινωνική ισότητα, ότι μακροπρόθεσμα οι επιστήμες τελικά είναι αήττητες και συνεπώς αυτές που κινδυνεύουν είναι οι θρησκείες και όχι οι επιστήμες, τότε άλλαξαν τακτική [1]. Σταμάτησαν να διώκουν φανερά τις επιστήμες, να φυλακίζουν και να καίνε τους επιστήμονες και από την πυρά τους ανέβασαν στον άμβωνα, όπως σωστά σημειώνει ο Ευτύχης Μπιτσάκης [2]. Προσπάθησαν και σε κάποιο βαθμό κατάφεραν να βάλουν εξωνημένους ‘επιστήμονες’ να χρησιμοποιήσουν καταχρηστικά τις επιστήμες για να ‘αποδείξουν την ύπαρξη του θεού’ και από εχθρές της θρησκείας να γίνουν θεραπαινίδες της, παράγοντας «προϊόντα φιλοσοφικής αφέλειας και επιστημονικής ημιμάθειας, δηλαδή προϊόντα ιδεολογικής αγυρτείας» [3] πνευματικά παραπροϊόντα και αλχημείες. Εκμαυλίζοντας συνειδήσεις ‘επιστημόνων’ οι εξουσίες υποβάθμισαν την επιστήμη σε ιδεολογία υποταγής της κοινωνίας στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

Στη διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας υπήρξαν, σε διάφορες εποχές και περιοχές, διάφοροι αλχημιστές που επιδίωξαν να δημιουργήσουν πράγματα έξω από τους νόμους της φύσης και από τον χώρο της επιστήμης. Η Αλχημεία ήταν μια αποκρυφιστική ψευδοεπιστημονική τεχνουργία και πρακτική που επεδίωξε να ανακαλύψει τη λεγόμενη Φιλοσοφική Λίθο, η οποία υποτίθεται ότι ήταν μια μαγική ουσία που θα μπορούσε να επιφέρει χημική μεταστοιχείωση και να μετατρέψει απλά μέταλλα σε χρυσό, να γιατρέψει όλες τις αρρώστιες και παθήσεις, να προσδώσει στον κάτοχό της αθανασία και να φέρει τον κόσμο πιο κοντά στην ‘ιερότητα του θεού’.

Ειδική μορφή αλχημείας αποτελεί η προσπάθεια που κάνουν Έλληνες θεολόγοι να ταυτίσουν από αφέλεια ή από σκοπιμότητα τη νοσηρή θρησκευτικότητα των ευαγγελίων και της ‘αποκάλυψης’ με τη λαϊκή μεταφυσική αντίληψη από άγνοια, ή κάποιοι θεολογούντες ‘ελληνοχριστιανοί διανοούμενοι’ που μπερδεύουν τον χριστιανισμό με τον Ελληνισμό δημιουργώντας το κακόφημο ιδεολόγημα του ‘ελληνοχριστιανισμού’ [4] με το σκοπό να νοθεύσουν και τελικά να ακυρώσουν τον πολιτισμό του «πάντων πραγμάτων μέτρον άνθρωπος», υπέρ της θεοκρατίας και της κεφαλαιοκρατίας.

Όμως, τίποτα από αυτά δεν κατάφερε και παράμεινε ως νοσηρή φαντασίωση μανιακών θρησκόληπτων που ακόμα και σήμερα οι συνεχιστές τους διεκδικούν, όχι βέβαια να δημιουργήσουν χρυσό από σκουριές, αλλά να κερδίσουν χρυσό δημιουργώντας πνευματικές σκουριές, αλχημική πίστη περί αθανασίας της ψυχής, της μεταθανάτιας ζωής και του ‘σωτήρα θεού’. Στην πραγματικότητα, η απόπειρα μεταστοιχείωσης των μετάλλων σε χρυσό δεν ήταν τόσο μια πειραματική διαδικασία στο εργαστήριο, όσο ήταν μια μεταφυσική δοξασία που επιδίωκε τη μεταστοιχείωση του ανθρώπου σε καρικατούρα του εαυτού του, δηλαδή σε θεό κι αυτό επειδή πίστευαν ότι η χημεία διέπονταν από νόμους που ίσχυαν και για την ανθρώπινη ψυχή, με τη μεταστοιχείωση της οποίας θα αποδείκνυαν την ύπαρξη του θεού και θα γίνονταν οι ίδιοι θεοί και αθάνατοι. Η έννοια της φιλοσοφικής λίθου ήταν για τους αλχημιστές ό,τι υποτίθεται ότι ήταν το ‘άγιο δισκοπότηρο’ του χριστιανικού μύθου. Ο αθάνατος ‘ξένος’ του μύθου των αλχημιστών και για πολλούς εξουσιαστές αλχημιστές του 17ου αιώνα ο Κόμης του Σαίν-Ζερμαίν, που έρχεται από το πουθενά και αποκαλύπτει τα μυστικά στους αλχημιστές, συμβόλιζε τον υποτιθέμενο Μεσσία που τον περιμένουν να έρθει, κάποια στιγμή, για να τους κάνει ακόμα πιο πλούσιους, πιο ισχυρούς και αθάνατους.

Η αλχημεία, είτε ως αποκρυφιστική τεχνουργία, είτε ως ‘πνευματική αλχημεία’, δηλαδή ως θρησκεία, σχετιζόταν πάντα με μάγους και ιερατεία, με εξουσίες και θρησκευτικούς μύθους. Πολλοί σοφοί και φιλόσοφοι, άλλοι καλοπροαίρετοι και άλλοι καλοπληρωμένοι, θέλοντας να παρουσιάσουν τη θρησκευτικότητα ως σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση, υποστηρίζουν, σε αντίθεση με όσους υποστήριξαν και υποστηρίζουν ότι ”ο θεός πέθανε” ή ότι ”θεός δεν υπάρχει”, ότι ο θεός δεν πέθανε και συνεπώς υπάρχει, διαφορετικά, λένε, ”πώς εξηγείται η μαζική στροφή τόσων ανθρώπων σήμερα προς τη θρησκεία, παρά τον αδιαμφισβήτητο θρίαμβο της επιστήμης”;

Βέβαια, λόγω της πολυδιάστατης κρίσης παρακμής του καπιταλισμού, κάποιοι στρέφονται προς τη θρησκεία, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε για μαζική στροφή προς την Εκκλησία. Αλλά και μόνο το γεγονός πως συνδέουν τη θρησκευτικότητα και την πίστη σε κάποιο θεό με την ανθρώπινη φύση και όχι με τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες και μάλιστα χωρίς να αναφέρουν αυτό που είναι γνωστό ακόμα από την εποχή του Αριστοτέλη, ότι δηλαδή η ανθρώπινη φύση δεν είναι παρά το δημιούργημα του εκάστοτε ιστορικού χωροχρόνου, δηλαδή των εκάστοτε κοινωνικών συνθηκών ως το κοινωνικό αποτύπωμα της εκάστοτε εξουσίας, δείχνει μια ακόμα απόπειρα παράκαμψης της πραγματικότητας για λόγους παραπλάνησης.

Είναι η ανοησία, η διαστροφή και η στρεβλότητα της εκάστοτε εξουσίας της ανισότητας η οποία μετασχηματίζει την άγνοια και την ημιμάθεια, όχι σε γνώση, αλλά σε πίστη μέσω των ενοχών, του φόβου, των ψευδαισθήσεων, των ονείρων, του μύθου, του παραμυθιού, του νόμου, της παράδοσης, της υπονομευμένης παιδείας, της προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης, ακόμα και της βίας, για τις δικές της αντικοινωνικές και απάνθρωπες σκοπιμότητες και επιλογές. Πράγμα, όμως, που αποκαλύπτει την πρόθεση της εξουσίας να αποκρύψει την ιστορικότητα της κοινωνίας και την κοινωνικότητα της ανθρώπινης φύσης και μ’ αυτό να αθωώσει τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία, που δημιουργούν θεούς [5], θρησκείες, πίστη, πιστούς, οπαδούς, δούλους και εξουσιαζόμενους. Για να δούμε το μέγεθος της δόλιας και βίαιης επίθεσης για την αλλοίωση της ανθρώπινης φύσης και τη δημιουργία τεχνητής θρησκευτικότητας, φτάνει μόνο να αναλογιστούμε την αριθμητική σχέση μεταξύ κληρικών και πληθυσμού.

Όχι βέβαια σε φανερά θεοκρατικά καθεστώτα, όπως τα μουσουλμανικά της Μέσης Ανατολής ή τα παπικά της Νότιας Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής, ούτε ακόμα και στα δήθεν ορθόδοξα, όπως στο ελληνικό προτεκτοράτο του μουλατείου του Χριστού, που καμιά ουσιαστική σχέση δεν έχει με τον Ελληνισμό και τον ελληνικό πολιτισμό. Αλλά στη μητρόπολη του καπιταλισμού και της υποτιθέμενης ελευθερίας, στις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής (Ε.Π.Α.), όπου ανά 317 κατοίκους αντιστοιχεί ένας φανατικός νεοχριστιανός κληρικός που έχει στη διάθεσή του όσο χρήμα και όσο τηλεοπτικό χρόνο αντέχει να ξοδεύει για να κάνει πλύση εγκεφάλου στους Αμερικανούς. Κι όλα αυτά μπορεί να τα πετύχει με τον έλεγχο των επιστημών, τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, τη συκοφάντηση της συλλογικότητας, την καλλιέργεια της θρησκοληψίας, της μοιρολατρίας, του ατομισμού και της ανταγωνιστικότητας, την καταχρηστική χρησιμοποίηση της τεχνολογίας και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, με την σκόπιμη επιλογή της γνώσης και τη χειραγώγηση της πληροφορίας.

Αλλά και με την πελατειακή πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων, των κοινοβουλευτικών κομμάτων, του κράτους και της ιεροεξεταστικής ιδιωτικής εργοδοσίας που διαπλέκονται μέσω της κοινής εξουσιαστικής ιδεολογίας-φιλοσοφίας ”πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”, σε τέτοιο βαθμό με τη ρασοφόρο μαφία, η οποία τελικά πότε άμεσα και πότε έμμεσα αποφασίζει για το ποιος θα έχει ή δεν θα έχει εργασία, εισόδημα και μοίρα κάτω από τον Ήλιο.

Γιατί μόνο έτσι μπορεί να βιάζει, να ζυμώνει και να υποτάσσει την ανθρώπινη φύση και να διαμορφώνει ”νόθα συνείδηση” στον πληθυσμό, για να δέχεται και να υπερασπίζεται με λύσσα ως δική του άποψη ό,τι και όσα τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία του φύτεψαν στο μυαλό. Η εξαίρεση κάποιων ιερωμένων, που λειτουργούν περισσότερο ως άνθρωποι με κοινωνικές ευαισθησίες και όχι ως αχόρταγα αρπακτικά, δεν αλλάζει τα πράγματα, απλώς επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα για το πώς η εξουσία κατασκευάζει αυτό που ο Φρόυντ αποκάλεσε ”συλλογική ιδιοψυχαναγκαστική νεύρωση”, δηλαδή θρησκευτικότητα, αθάνατες ψυχές, θεούς και δαίμονες, πιστά είδωλά της και υποστηρίγματά της, για όσο ακόμα διάστημα θα ελέγχει και θα χειραγωγεί η πνευματική αλχημεία την επιστήμη, την παιδεία και την κοινωνία.

Θρησκείες: Συλλογική Ιδιοψυχαναγκαστική Νεύρωση
Για τον πρωτόγονο άνθρωπο, που αγνοεί ακόμα τις αιτίες των φυσικών φαινομένων, όπως λ.χ. την εναλλαγή της ημέρας με τη νύχτα ή τη διαδοχική σειρά των εποχών, αλλά και των καιρικών φαινομένων, ζέστη, κρύο, αστραπές, βροντές, βροχή, χαλάζι, χιόνι, πλημμύρες και πυρκαγιές, φαίνεται λογικό αυτά τα φαινόμενα να τα αποδίδει σε άγνωστες δυνάμεις που του προκαλούν δέος, του εξάπτουν τη φαντασία και, επειδή από αυτά τα φαινόμενα καθορίζεται ο ρυθμός της ζωής του, τον αναγκάζουν να δρα ανάλογα ώστε να αποφύγει ή να εκμεταλλευτεί τις συνέπειές τους.

Η παράλληλη ανάπτυξη συλλογικών δραστηριοτήτων, γιορτών και συμβολικών τελετουργιών στον κύκλο του χρόνου, που διαφέρουν από τόπο σε τόπο, αποτελούν έκφραση των ζωτικών σχέσεων της κοινότητας-κοινωνίας με την τροφό Φύση, φαινόμενα κοινωνικότητας και πολιτισμού και συνεπώς δεν αφήνουν περιθώρια να χαρακτηριστούν θρησκευτικότητα, πίστη και λατρεία μεταφυσικών δυνάμεων με συγκεκριμένες ιδιότητες και συγκεκριμένη χρησιμότητα.

Όλες οι ιδέες και ιδιαίτερα οι αφηρημένες, όπως αυτές περί θεού, αθάνατης ψυχής, μεταθανάτιας ζωής, μετενσάρκωσης και νεκρανάστασης, εμφανίστηκαν πολύ αργότερα στην εξελικτική πορεία του ανθρώπινου είδους και απέκτησαν μια κάποια υποβλητική ικανότητα μέσω του προφορικού και του γραπτού λόγου, αλλά αυτή είναι περιορισμένη, γιατί οι αφηρημένες ιδέες παρακάμπτουν τις αισθήσεις, συνεπώς και τη Λογική και απευθύνονται άμεσα στο θυμικό, δηλαδή στο συναίσθημα και μάλιστα σ’ αυτό του φόβου και της ανασφάλειας που προκαλείται από την άγνοια, τη στέρηση, την εξουσία, την ανισότητα και την αδικία. Η θρησκευτικότητα, ως αφηρημένη και πέραν της κοινής λογικής ιδέα περί θεού, ψυχής και παραδείσου, έρχεται στον άνθρωπο απ’ έξω, από μάγους, σοφούς, ψευδοφιλόσοφους και ιερατεία και γι’ αυτό δεν μπορεί ν’ αφήσει ισχυρό αποτύπωμα στο ανθρώπινο μυαλό, πράγμα που δυσκόλευε και συνεχίζει να δυσκολεύει τη δουλειά των προσηλυτιστών και των ιεραποστόλων.

Ως αντίδοτο σ’ αυτήν τη δυσκολία, τα ιερατεία στράφηκαν στο πέρασμα των αφηρημένων ιδεών μέσω όλων των αισθήσεων και μέσω του εμπλουτισμού των θρησκευτικών μύθων και των παραμυθιών με κοινωνικά κατασταλαγμένες εμπειρίες, αρχές και αξίες, με λόγια και εικαστική απεικόνιση του θεού ως αγαθού πατερούλη όλων, αλλά και με τον ατομικά, τοπικά και επαγγελματικά αποκλειστικό, πολιούχο και προστάτη άγιο, για να μη μείνει κανένας απροστάτευτος. Ατομικά, ομαδικά και ταξικά συμφέροντα κατασκεύασαν θρησκείες και συνεπώς τη λεγόμενη θρησκευτική πίστη, η οποία όμως είναι αντίθετη προς την ανθρώπινη φύση που ερευνά, αμφισβητεί και ψάχνει να βρει απαντήσεις στα προβλήματα της ζωής και λύσεις που οδηγούν σταθερά τον ανθρώπινο πολιτισμό προς την κοινωνική ισότητα και την καθολική ευημερία και ευτυχία. Γι’ αυτό έστησαν οι εφευρέτες και κατασκευαστές θρησκειών, θεών και πίστης πρόχειρα τον μύθο ‘κλέφτες κι αστυνόμοι’, ‘καλοί και κακοί’, με αντίστοιχη ονομασία ‘θεοί και δαίμονες’ γιατί, τι δουλειά θα έκανε ένας θεός, ένας άγιος ή ένας παπάς χωρίς τον ‘δαίμονα’, τον ‘σατανά’, τον ‘διάβολο’ ή τον αμαρτωλό;

Άνοιξαν ‘μαγαζιά γωνία’, δηλαδή, τους επιβλητικούς και πανάκριβους ‘οίκους του θεού’, δίπλα σε ετοιμόρροπα και ακατάλληλα σχολεία, τους ναούς ‘του Χριστού’, της ‘Παναγίας της Θεοτόκου’ [6], της ‘Πανα­γίας’, της Δεξιάς, αλλά όχι της Αριστερής, ακόμα και της ‘Παναγίας η Αγία Σιών’ [7] και φυσικά όλων των ‘Αγίων’ του εορτολογίου που ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε ασχήμια, ‘θαύματα’, σε πιστούς και σε εισπράξεις. Ονόμασαν μάλιστα αυτά τα μαγαζιά και εκκλησία, για να παραπέμπουν στις καλές μνήμες της ανθρωπότητας και της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας, με την εμπορική ταμπέλα ‘εν εκκλησίαις ευλογείτε τον θεόν’, γιατί εκεί υπάρχει παγκάρι και σε αντίθεση με τον ισχυρισμό ότι ‘ο θεός υπάρχει παντού’. Έκτισαν μεγάλα και ψηλά καμπαναριά, έβαλαν και μεγάφωνα κι άρχισαν να διαλαλούν, συνήθως με κομπλεξικούς παπάδες και ιεροκήρυκες, την πραμάτεια τους, παραβιάζοντας, με ύφος εξουσίας, ξεδιάντροπα τους νόμους, ηχορυπαίνοντας και αδιαφορώντας για το δικαίωμα των περίοικων στην ησυχία.

Μ’ ένα εντυπωσιακό εξωτερικό και εσωτερικό διάκοσμο, με προσεγμένες ‘χρυσοποίκιλτες’ εικόνες θεών και αγίων, με τεράστιους πολυελαίους, μανουάλια και θρόνους μπροστά από τα στασίδια των πιστών, φανταχτερό αμπαλάζ των ιδεών αποτυπωμένο στο μυστηριακό ενδυματολόγιο των διαχειριστών και ‘δούλων του θεού’, το οποίο γίνεται όλο και εντυπωσιακότερο όσο πιο ψηλά στέκεται στην ιεραρχία ο εκάστοτε ‘αξιωματούχος του θεού’. Όλα αυτά, ως αναγκαίο σκηνικό των ‘θείων λειτουργιών’ και των διάφορων μυστηριακών τελετουργιών, συμπληρώνονται με ύμνους, βυζαντινή θρησκευτική μουσική καλλίφωνων ψαλτάδων, με χορωδίες και αρμόνια, με κεριά, μεθυστικό λιβάνι με πολλές ενοχές και πολύ ‘Κύριε ελέησον’.

Επιπλέον, ‘εμπλουτίζονται’ και με τα γνωστά κηρύγματα αγράμματων και φανατισμένων καλόγερων που μισούν τη ζωή, τον έρωτα και την ελευθερία και μεθούν τους πιστούς με ψευδαισθήσεις γεμίζοντάς τους απαισιοδοξία, αυτοάρνηση και υποτακτικότητα στα σύμβολα της εξουσίας του ‘Κυρίου’ και στους κατά κόσμο εκπροσώπους του. Αν και το μονοπώλιο θρησκευτικότητας, θεών και αγίων δεν απειλείται τόσο από ανταγωνιστές, τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία αναγνωρίζουν ως αντίπαλους και εχθρούς τη Λογική, την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση και την κριτική σκέψη των ανθρώπων και γι’ αυτό προσφεύγουν στη χρήση των μεθόδων του μάρκετινγκ για την ‘προώθηση των προϊόντων’, των δυσνόητων και τρομακτικών μύθων τους, μέσω της διαφήμισης, αλλά και της μαύρης προπαγάνδας με μπόλικο φόβο του θανάτου, με τη δυσμένεια της εξουσίας και τη ‘θεία τιμωρία’ της κόλασης.

Στήνουν συσσίτια για φτωχούς και άστεγους αλλά δεν κάνουν τίποτα για να μην υπάρχουν φτωχοί και άστεγοι, γιατί αν δεν υπάρχουν φτωχοί και άστεγοι τότε ποιόν θα παρηγορήσουν σε ποιόν θα κάνουν ελεημοσύνη, οπότε το ενδιαφέρον της Εκκλησίας είναι να υπάρχουν πολλοί κατατρεγμένοι που θα είναι αναγκασμένοι να δέχονται τη βοήθειά της, έργο για το οποίο τα ιερατεία εισπράττουν πολλαπλάσια έσοδα από το υστέρημα των φτωχών που ταΐζουν τα παγκάρια, από κρατικές και ιδιωτικές επιχορηγήσεις και δωρεές με σκοπό να αποταμιεύουν εκατομμύρια ‘για τα γεράματά’ τους [8]. Οργανώνουν κατηχητικά, πιέζουν για περισσότερες ώρες θρησκευτικών στα σχολεία, οργανώνουν κατασκηνώσεις για τη νεολαία, με σκοπό να την ‘οδηγήσουν στον δρόμο του θεού’, δηλαδή της υποταγής, διαπράττοντας ταυτόχρονα σωρεία σκανδάλων καταχρήσεων και παιδεραστίας για τα οποία αθωώνονται.

Καλλιεργούν τη μοναστηριομανία και ασκούν τον λεγόμενο ‘θρησκευτικό τουρισμό’, με ένα σύμπλεγμα αντίστοιχων επιχειρήσεων, για την τρίτη ηλικία, με σκοπό να γεμίζουν τις εκκλησίες και φυσικά τα παγκάρια τους. Παράλληλα, ιδρύουν εκδοτικούς οίκους και βιβλιοπωλεία, διακινούν δωρεάν εκατοντάδες χιλιάδες τόμους θρησκευτικών βιβλίων, γραφών και ‘βίους αγίων’, εκδίδουν εφημερίδες και περιοδικά, παράγουν υποβλητικές ταινίες πίστης με φανταστικές ιστορίες για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, λειτουργούν ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς και προσπαθούν να νικήσουν τη θρησκευτική παθητικότητα, να εκτοπίσουν την αμφιβολία και την απροθυμία του κόσμου για ενεργό θρησκευτική στράτευση.

Φετιχοποίηση
Γι’ αυτό δεν δίστασαν να υιοθετήσουν μεθόδους μαγείας και μόδας φετιχοποιώντας [9], με τη φροϋδική έννοια, ευτελή ανθρώπινα δημιουργήματα, όπως φυλαχτά, κομποσκοίνια, βραχιόλια, δακτυλίδια, σκουλαρίκια, μπλε χάντρες και πολλά άλλα, που τα παρουσίασαν ως σύμβολα της θρησκευτικής πίστης τα οποία τάχα προσθέτουν γοητεία, σεξαπίλ, φέρνουν γούρι και προστατεύουν από το ‘κακό μάτι’, τα κακά πνεύματα, την κακιά στιγμή και το κακό συναπάντημα. Μάλιστα κάποιες και κάποιοι ανεγκέφαλοι [10], υποτίθεται πιο αφοσιωμένοι από τους άλλους, αυτοστιγματίζονται, όπως οι πρωτόγονοι, με τη μέθοδο της δερμοστιξίας (τατουάζ), σκαλίζοντας με ανεξίτηλο χρώμα στο δέρμα τους διάφορα θρησκευτικά και ακαταλαβίστικα σύμβολα λατρείας και αφοσίωσης, αγνοώντας ή αδιαφορώντας για τους κινδύνους στους οποίους εκτίθενται [11].

Το χαρακτηριστικότερο, όμως, θρησκευτικό φετίχ είναι το σταυρουδάκι των λεγόμενων ‘χριστιανών’, που μας το φόρτωσαν με το λεγόμενο ‘μυστήριο της βάπτισης’. Αν εξαιρέσουμε τα νήπια και τα παιδιά που δεν το επέλεξαν μόνα τους, το σταυρουδάκι εκθέτει τους φορείς του, που το κρεμάνε επιδεικτικά στο στήθος για να εντυπωσιάσουν και να δείξουν ότι ανήκουν στο ‘κοπάδι του ποιμένα Χριστού’, ως αφελείς, αγράμματους, μοιρολάτρες, προληπτικούς, δουλικούς και θρησκόληπτους, χωρίς ωστόσο να διερωτηθούν ποτέ τι συμβολίζει το να φοράς εθελοντικά μια αλυσίδα στον λαιμό, σκέτη ή με ένα αντικείμενο που συμβολίζει φανατισμό, μίσος, βασανισμό και θάνατο.

Υπάρχει αναμφισβήτητα και μια κατηγορία ανθρώπων που, φορώντας από υστεροβουλία επιδεικτικά σύμβολα από όσες ‘κοινωνικές ταυτότητες’ τους προσφέρονται, όπως θρησκευτικές, ιδεολογικές, κομματικές, ποδοσφαιρικές, προσπαθούν να ξεπεράσουν τον φόβο τους απέναντι στη διαπλεκόμενη πολιτικοθρησκευτική εξουσία, η οποία προσφέρει κατά προτίμηση σε ‘στρατευμένους οπαδούς’ και σε ‘δικά μας παιδιά’, ευκαιρίες, και επειδή εκτιμούν ότι τους ανοίγουν δρόμους στην επαγγελματική τους επιτυχία. Βέβαια, αντίστοιχα σύμβολα-φετίχ χρησιμοποιούν, για τους ίδιους λόγους, και οι πιστοί όλων των θρησκευτικών δογμάτων.

Κι όλα αυτά γίνονται γιατί οι θρησκειοκατασκευαστές και θεοδημιουργοί εξουσιαστές γνωρίζουν ότι, αν άφηναν τον άνθρωπο ελεύθερο, ανεπηρέαστο και ώριμο να επιλέξει, τότε δεν θα επέλεγε τυφλή πίστη σε παραλογισμούς και ψευδαισθήσεις, αλλά θα επέλεγε την αληθινή γνώση πραγμάτων και καταστάσεων, που θα του επέτρεπαν να ελέγχει τη ζωή του στο πλαίσιο της αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας του, για να μην είναι δούλος κανενός αφέντη-θεού και εργοδότη-εκμεταλλευτή.

Για να πετύχουν όλα αυτά οι θρησκείες χρειάστηκε, και συνεχίζει να χρειάζεται όλο και περισσότερο, η καθιέρωση μιάς ‘στραγτικής ιερού μάρκετινγκ’ και συνεπώς η υποστήριξη μιας ολόκληρης στρατιάς ειδικών, όπως λ.χ. ψυχολόγων, τεχνιτών, καλλιτεχνών, λογοτεχνών, αγιογράφων και πολλών άλλων, που θα φυτεύουν με σύμβολα και συμβολισμούς πίστη σε τρυφερούς, αδιαμόρφωτους και ανίκανους να υπερασπιστούν την ακεραιότητά τους εγκεφάλους.

Οτιδήποτε συμβολίζει εικαστικά ανύπαρκτα δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας στα οποία προσδίδονται ‘θεϊκές’ ιδιότητες και χρησιμοποιούνται για λατρευτικούς σκοπούς, αποτελεί απεικόνιση φετιχοποιημένης κοσμικής εξουσίας και αποσκοπεί στη διευκόλυνση της παραπλάνησης ανυπεράσπιστων, απελπισμένων, απληροφόρητων και απαίδευτων ανθρώπων.

Μ’ αυτό το σκεπτικό ο ιουδαιοχριστιανισμός κατηγόρησε αρχικά τα σύμβολα της αρχαιοελληνικής θρησκείας ως παραπλανητικά σύμβολα ειδωλολατρίας και αφού οργάνωσε βασανιστήρια ανθρώπων και γενοκτονίες λαών, προχώρησε στην καταστροφή όσων πρόλαβε, χτίζοντας πάνω στους ‘ναούς των ειδωλολατρών’ τα δικά του κακότεχνα σύμβολα του σκοταδισμού και της εξουσίας.

Η ιουδαιοχριστιανική παράδοση, ταυτισμένη με την ασχήμια και το σκοτάδι, μισεί την ωραιότητα και το κάλλος, σε αντίθεση με την αρχαιοελληνική και ήταν κατηγορηματικά αντίθετη με την υλική απεικόνιση ή την αναπαράσταση του Χριστού. Όταν, όμως, ο ιουδαιοχριστιανισμός έγινε, από κίνημα διαμαρτυρίας, δύναμη εξουσίας και επίσημη θρησκεία του μετασχηματιζόμενου δουλοκτητικού σε φεουδαρχικό κράτος και προσχώρησαν σ’ αυτό βίαια ή από υστεροβουλία και συμφέρον οπαδοί άλλων δοξασιών, όπως οι λεγόμενοι ‘εθνικοί’, χρειάστηκε ο Ιησούς Χριστός να πάρει μορφή, ν’ αποκτήσει πρόσωπο με χαρακτηριστικά. Το θέμα αυτό προκάλεσε αντιδράσεις, αλλά τελικά επικράτησε η άποψη της απεικόνισης του Ιησού, και τότε άρχισαν οι φανταστικές περιγραφές του από μεταγενέστερους, δεδομένου ότι δεν υπήρχε, αφού δεν μπορούσε να υπάρχει, αυθεντική αποτύπωση των χαρακτηριστικών προσώπου που ιστορικά δεν υπήρξε:

«Ο Ιουστίνος μας πληροφορεί πως ήταν άσχημος, χωρίς παρουσιαστικό και χάρη.

 Ο Κέλσος γράφει πως το σώμα του ήταν ελαττωματικό ‘μικρόν και δυσειδές και αγενές’.

 Τα ίδια έγραψαν ο Τερτυλλιανός, ο Κυπριανός και ο Ιππόλυτος, ενώ ο Κύριλλος Αλεξανδρείας [12] τόνιζε πως ‘ο Ιησούς ήταν ο ασχημότερος άνθρωπος του κόσμου’» [13]. Για να τεκμηριώσουν μάλιστα τους ισχυρισμούς τους, επικαλούνταν την ‘Προφητεία του Ησαΐα’ (53.2-5), σύμφωνα με την οποία ο υποτιθέμενος μεσσίας «ουκ είχεν είδος, ουδέ κάλλος και είδομεν αυτόν και ουκ είχεν ωραιότητα»[14].

Άρχισε, λοιπόν, σε όλο τον χριστιανικό κόσμο η απεικόνιση του Χριστού με αποτέλεσμα ο Χριστός να εμφανίζεται με χίλια διαφορετικά μεταξύ τους πρόσωπα. Άλλα έμοιαζαν με την υποτιθέμενη μορφή του Ορφέα, άλλα με το Δία, άλλα με κάποιο Ρωμαίο ή Βυζαντινό αυτοκράτορα και άλλα απεικόνιζαν το Χριστό ως τσομπάνη με ένα αρνί στον ώμο, πράγμα που δημιουργούσε σύγχυση[15]. Ο Ιωάννης της Αποκάλυψης, μάλιστα, με τους περίεργους, τους αυθαίρετους και ακαταλαβίστικους συμβολισμούς του, τον περιέγραφε ως «Αρνίον ἱστάμενον ὡς ἐσφαγμένον, ἔχον κέρατα ἑπτὰ καὶ ὀφθαλμοὺς ἑπτά τα οποία είναι τα επτά πνεύματα του Θεού που αποστέλλονται σε όλη τη γη» (Ιωάννου Αποκάλυψη, 5.6)[16]. Ακόμα και εικόνες του Χριστού χωρίς γένια και με κοντά σγουρά μαλλιά έχουν βρεθεί [17]. Αυτή η σύγχυση, ενός Χριστού με πολλά πρόσωπα, παράπεμπε σε μεταμφιεζόμενο απατεώνα, και αυτό γέννησε την ανάγκη να δημιουργηθεί ένας ορισμένος τύπος της μορφής του Ναζωραίου που θα τον έχουν ως ‘μοντέλο’ οι ζωγράφοι.

Την οριστική μορφή του υποτιθέμενου Ιησού Χριστού την έδωσε αυθαίρετα και σύμφωνα με τη δική του αντίληψη και αισθητική, κατά τα μέσα του 8ου αιώνα, ο λεγόμενος άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός [18] με την παρακάτω περιγραφή: «Του χάριν χαρακτηριζόμενος, καθώς οι αρχαίοι ιστορικοί διαγράφουσιν αυτού την εκτύπωσιν, σύνοφρυν, ενόφθαλμον, επίρρινον, ουλότριχα, επίκυφον, εύχρουν, γενειάδα μέλανον έχοντα, σιτόχρουν τω είδει κατά την μητρώαν εμφάνειαν, μακρυδάκτυλον, εύφωνον, ηδύλογον, πραότατον, ήσυχον, μακρόθυμον, ανεξίκακον και τα παραπλήσια της αρετής πλεονεκτήματα περιφέροντα»[19].

Φυσικά, τέτοιες πηγές αρχαίων ιστορικών δεν υπάρχουν και δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν ιστορικές πηγές “περί εύφωνου και ηδύλογου Ιησού”, όταν δεν υπάρχουν ιστορικές πηγές και αξιόπιστες μαρτυρίες ακόμα και για την ίδια την ύπαρξή του. Όμως όλοι αυτοί οι απίθανοι και εξωφρενικοί ισχυρισμοί αποδείχνουν ότι οι θρησκείες, και επί του προκειμένου ο ιουδαιοχριστιανισμός, χρησιμοποιούν το ψέμα ως μέσον που αγιάζει τον σκοπό, για τον εντυπωσιασμό και την παραπλάνηση, με στόχο την εκμετάλλευση αφελών αλλά καλοπροαίρετων ανθρώπων.

Έναν αιώνα μετά την έγκριση αυτής της επινοημένης προσωπογραφίας του Ιησού η εικονολατρία των χριστιανών ξεπέρασε σε ευτέλεια και ιδιοτέλεια την ειδωλολατρία των Εθνικών, την οποία κατάγγειλε και δίωξε ανελέητα ο χριστιανισμός των πρώτων αιώνων. Η οργανωμένη και ευρεία εμπορευματοποίηση των εικόνων και των άλλων ειδώλων-αντικειμένων λατρείας, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, με κατάληξη τη σκληρή δογματική θρησκευτική, αλλά στην ουσία οικονομικοπολιτική, σύγκρουση μεταξύ εικονολατρών και εικονομάχων-εικονοκλαστών που ξέσπασε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατά τον 8ο και 9ο αιώνα, η οποία έκλεισε οριστικά υπέρ της εικονολατρίας.

Η υποβλητική δύναμη της εικόνας, ψεύτικης βέβαια, αλλά της μοναδικής υποτιθέμενης απόδειξης ύπαρξης των απεικονιζόμενων, ενισχύει το δέσιμο των πιστών με την Εκκλησία και δυναμώνει τις εισπράξεις του παγκαριού, αλλά και το εμπόριο των εικόνων και των άλλων εργαλείων και συμβόλων του χριστιανισμού, πράγμα που φέρνει πολύ χρήμα στο παγκάρι και σ’ εκείνους που οργανώνουν αυτό το εμπόριο, που δεν είναι άλλοι από τους μικρούς και μεγάλους, φανερούς και αφανείς διαχειριστές των ναών και των εργαστηρίων παραγωγής εκκλησιαστικών ειδών και χριστιανικών ειδώλων. Το εμπόριο της ψευδαίσθησης και της φρούδας ελπίδας, των παπικών εισιτηρίων για τον παράδεισο και στη συνέχεια και των εικόνων οδήγησαν τη θρησκεία και τον θεσμό που την εκφράζει, την Εκκλησία, σε θανάσιμη για την κοινωνία διαπλοκή με τον καπιταλισμό και το επίσημο κράτος.

Γέμισαν τα σχολεία, τα δικαστήρια, οι δημόσιες υπηρεσίες, ακόμα και το κοινοβούλιο με εικόνες του Χριστού και, στα χρόνια της μοναρχίας, πάντα δίπλα στον βασιλιά, για να υπενθυμίζεται η στενή σχέση των δύο εξουσιών. Η ιδιωτική και η κοινωνική ζωή έχει γίνει οριοθετημένα, όπως οι ζωτικοί χώροι των λιονταριών και των άλλων σαρκοβόρων θηρίων της ζούγκλας, μερίδια αγοράς ‘θείων μυστηρίων’ για το μικρό και μεσαίο παπαδαριό. μεγαλοπαπάδες ορκίζουν βουλευτές και κυβερνήσεις στο όνομα του θεού και της ‘Αγίας Τράδας’ και όχι του Λαού που τους εξέλεξε και μαζί, Εκκλησία και εξουσία, περιφέρουν ‘θαυματουργές εικόνες’ και ‘λείψανα αγίων’[20], για να ξαναπροσκυνήσουν και να ξανακαταθέσουν από το υστέρημά τους οι πιστοί, οι ‘δούλοι του θεού’ και της εξουσίας.

Και για να μην τους ξεχάσει ο πορτιέρης του παραδείσου, όταν έρθει η ώρα τους, οι πιστοί κάνουν επώνυμες δωρεές στις εκκλησίες, αγοράζουν ‘εικόνες αγίων’ και προπάντων την εικόνα του Χριστού για το εικονοστάσι, πληρώνουν τους παπάδες στα νεκροταφεία για δεήσεις και καταθέτουν τα ‘Ψυχοσάββατα’ στον παπά της ενορίας τους σημειώματα με τα ονόματα των προσφιλών προσώπων τους για να τα διαβάσει και να μεσολαβήσει στον ‘Κύριο’ για την ανάπαυση των ψυχών τους. Μερικές γιαγιάδες μάλιστα γράφουν και τα ονόματα των εγγονιών τους για να τα διαβάσει ο παπάς και να τα ακούσει ο ‘θεός’, ή έστω ο γιός του, για να τα βοηθήσει να περάσουν τις εξετάσεις στο πανεπιστημιο, πράγμα που τονώνει την πίστη τους αν περάσουν τα παιδιά τις εξετάσεις, ή τις απογοητεύει γιατί ο θεός βοήθησε το γειτονόπουλο και όχι το δικό της εγγόνι, με συνέπεια κάποιες να κατεβάζουν την εικόνα του Χριστού από το εικονοστάσι. Κι ας είμαστε στον 21ο αιώνα!

Πάνω σ’ αυτήν την κατασκευασμένη, ψεύτικη και πανούργα ‘παράδοση’ συνεχίζουν και σήμερα τα ιερατεία να απεικονίζουν «τον Θεάνθρωπο και Σωτήρα μας Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν και Λόγον του Θεού, τον ωραίον κάλλει παρά πάντας ανθρώπους»[21], αξιοποιώντας καταχρηστικά και στο έπακρο τις εικαστικές τέχνες και κύρια τη ζωγραφική διαμορφώνοντας την τέχνη της ‘αγιογραφίας’, για τους δικούς τους σκοπούς, μερικοί από τους οποίους, όπως τους περιγράφουν ειδικοί, είναι:

Για την πίστη στον Χριστό και την υποταγή στην εξουσία του, είναι απαραίτητος ένας ωραίος, ζωγραφιστός, ‘ομορφότερος από όλους τους ανθρώπους’ Ιησούς Χριστός, γιατί είναι γνωστό πως όλοι οι άνθρωποι αγαπούν, θαυμάζουν και υποκλίνονται στην ωραιότητα, στην αρμονία και στο κάλλος.

Για τον διάκοσμο των ναών κατά πως υπαγορεύουν λειτουργικοί και δογματικοί λόγοι και επιβάλλουν οι κανόνες της υποβολής και επιβλητικότητας.

Για την υποβολή με την εικόνα που δεν ‘βοηθά’ απλώς τη μνήμη να αναπλάθει παλαιά γεγονότα ή πρόσωπα, αλλά δημιουργεί μια αίσθηση παρουσίας. Φέρνει τον πιστό σε προσωπική σχέση και επαφή με την υπόσταση του εικονιζόμενου Ιησού ή κάποιου αγίου και συνεπώς η εικόνα δεν είναι απλό έργο τέχνης ή θρησκευτικός πίνακας, αλλά ένα ιερό λειτουργικό σκεύος.

Γιατί ο σκοπός της αγιογραφίας είναι, διά μέσου του συμβολισμού, διδακτικός και γι’ αυτό πολύ πετυχημένα ονομάσθηκε ‘η Αγία Γραφή για τους απλούς και τους αγράμματους’ και μία οπτική θεολογία για τους θεωρούς και τους ειδήμονες.

Οι ‘θείες εικόνες ομιλούν’ εντός των καρδιών των ανθρώπων και κάθε ψυχή η οποία θα ατενίσει στις ‘θείες’ αυτές μορφές και παραστάσεις επιτυγχάνει την επικοινωνία μετά του Θεού και των αγίων του.

Γι’ αυτό η εικόνα πρέπει να έχει ένταση, κίνηση εντυπωσιακή και πλούσια χρωματολογία. Τα πρόσωπα και τα ενδύματα πρέπει να είναι πλατιά φωτισμένα, γιατί η αγιογραφία επιδιώκει πλέον να συγκινήσει, να αγγίξει το συναίσθημα.

Για να προβάλλεται, κύρια με τα βυζαντινά εικονογραφικά θέματα και διά της υποβολής να επιβάλλεται, μια ιεραρχική τάξη πραγμάτων με την ανάλογη διαβάθμιση στην τεχνοτροπία και στην τοποθέτηση των εικόνων στην εκκλησία, οπότε οι ιεραρχικά ανώτεροι εικονιζόμενοι (όπως λ.χ. ο θεός, ο Ιησούς, η ‘βασιλομήτωρ’ Παναγία, οι αρχάγγελοι, τα εξαπτέρυγα, οι Ευαγγελιστές, οι Απόστολοι και οι μεγαλοάγιοι, μια ιεραρχική διάταξη που θυμίζει έντονα στρατιωτική ιεραρχία αξιωματούχων), έχουν τα ενδύματα, τη στάση και την έκφραση των πατέρων, των ηγετών και των ρητόρων και τοποθετούνται σε περίοπτες θέσεις.

Σε αντίθεση με τους εικονιζόμενους που βρίσκονται χαμηλότερα στην ιεραρχία της Εκκλησίας, (όπως λ.χ. οι φτωχοάγιοι, οι όσιοι, οι οσιομάρτυρες, οι απλοί μάρτυρες κ.λπ.), που εμφανίζονται με λιτότερη ενδυμασία, σε λιγότερο έντονους χρωματισμούς και σε θέσεις λιγότερο ορατές, μέχρι την περίπτωση «του μοναχού με το ξηρό, λόγω της αυστηρής νηστείας, πρόσωπό του και τους αμυγδαλοειδείς οφθαλμούς»[22], που γεμίζουν τα κενά που αφήνουν οι ‘αξιωματούχοι’ της θρησκείας, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην ταξική κοινωνία με την ιεραρχική εξουσία.

Η αγιογραφία καταλήγει να είναι διαφημιστική τεχνική για εμπορικούς σκοπούς και όχι τέχνη, και σε κάθε περίπτωση όχι ‘ιερή τέχνη’, αφού δημιουργεί σκόπιμα έναν εικονικό κόσμο που δεν υπάρχει παρά για την εξαπάτηση καλοπροαίρετων ανθρώπων από κακοπροαίρετα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία. Γι’ αυτό και σπάνια συναντάνε οι ‘πιστοί’ εικόνες κακής αισθητικής, όμοιες με, ή ακόμα ασχημότερης από, τη δική τους εμφάνιση, όπως κατ’ εξαίρεση συμβαίνει λ. χ. με την παρακείμενη εικόνα του Άγιου Χριστόφορου του επονομαζόμενου και κυνοκέφαλου ή ‘σκυλομούρη’, γιατί συχνά παρουσιάζεται με κεφάλι σκύλου[23].

Πέραν των ζωγράφων, τα εκκλησιαστικά ιερατεία χρησιμοποιούν τις ιδέες και την εργασία ενδυματολόγων, γλυπτών, επιστημόνων, επαγγελματιών και κάθε λογής επιχειρήσεων, πολλές από τις οποίες είναι φανερά εκκλησιαστικές και πολλές ανήκουν σε παράγοντες του ιερατείου τις οποίες βέβαια διαχειρίζονται έμπιστοι αχυράνθρωποί τους. Το τελικό αποτέλεσμα της χρησιμοποίησης όλων αυτών των μεθόδων απεικόνισης κάνει «αυτή την (πεφωτισμένη!) θρησκεία να διαφέρει σε λίγα πράγματα από τον (μετριοπαθή) παγανισμό»[24].

Όλοι μαζί οι επαγγελματίες που ζουν από τη συνεργασία τους με την Εκκλησία αποτελούν ένα ολόκληρο οικονομικό κλάδο παραγωγής εκκλησιαστικών ειδών, και μέσων παραγωγής και καλλιέργειας θρησκευτικότητας και πίστης, αλλά ταυτόχρονα, αποτελούν και μια κοινωνική τάξη και πρώτιστα μια σημαντική συντηρητική πολιτική δύναμη που, ως ‘Δεξιά του Κυρίου’, επηρεάζει την πορεία της κοινωνίας και της ανθρωπότητας.

Το συμπέρασμα είναι πως, η από το επαγγελματικό ιερατείο καλλιεργηθείσα τεχνητή θρησκευτικότητα και η υστερόβουλη θρησκειοποίηση της απόλυτα σεβαστής αυθόρμητης και αυθεντικής υπαρξιακής αγωνίας και αναζήτησης, ακόμα και της όποιας ανυστερόβουλης προσωπικής πίστης, στηρίζεται σε κάποια προπατορική ενοχή και στον εξουσιαστικό Φόβο κάποιας τιμωρίας και κόλασης. Είναι ο εξουσιαστικός Φόβος που αναστέλλει ή καταστέλλει την αναζήτηση αυθεντικής γνώσης, την καλλιέργεια κριτικής σκέψης και την ανάπτυξη δημιουργικής δράσης και αμοιβαίας συνεργασίας των ανθρώπων. Αυτή η αναστολή της αυθεντικής προσωπικής αναζήτησης και η αντικατάστασή της από δοσμένα και αναλλοίωτα θρησκευτικά δόγματα προκαλεί ψευδαισθήσεις, νόθες συνειδήσεις και υποταγή σε σκοταδιστικούς και ιδεολογικούς αλλοτριωτικούς μηχανισμούς, που σε τελική ανάλυση νοθεύουν την ανθρώπινη φύση, οπαδοποιούν τους πιστούς, δένοντάς τους με κάποιο φετίχ και τελικά οδηγούν την κοινωνία και την ανθρωπότητα στην ολισθηρή πορεία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Το αποτέλεσμα αυτής της διαστροφικής διαδικασίας, που επιβάλλουν με χίλιους δυο τρόπους οι εξουσίες, είναι η αυτοκαταστροφική μανία, ο φανατισμός και το μίσος καταστροφής του ‘άπιστου’, του ‘εχθρού’, του ‘ξένου’, που σημαίνει ότι οι όποιες θρησκευτικές ανοησίες φανατίζουν και επενεργούν στον φορέα τους όπως ακριβώς το αλκοόλ και οι παραισθησιογόνες ουσίες, πράγμα που εξηγεί και το γεγονός πως οι περισσότεροι πιστοί, οι αλλοτριωμένοι οπαδοί κρύβουν τη δυστυχία τους κάτω από μια επίπλαστη ικανοποίηση γι’ αυτό που είναι ή γι’ αυτό που τους έκαναν να πιστέψουν ότι θα είναι μετά τον θάνατό τους.

Ο Βίλχελμ Ράιχ όρισε αυτήν τη μυστικιστική, νοθευμένη, υποταγμένη και μίζερη ζωή, «που δεν στηρίζεται πάνω στη γνώση, στην εργασία και στον έρωτα, όντας έτσι παράλογη, ανήκει στο πεδίο της συναισθηματικής πανούκλας […] οι φασιστικοί φορείς της οποίας […] έβαλαν μέσα στον κόσμο παράλογες, παραπλανητικές, ρατσιστικές θεωρίες, διαίρεσαν την ανθρωπότητα σε βιολογικά διαιωνισμένες φυλές υπανθρώπων και υπερανθρώπων»[25]. Όσο, όμως, κι αν η κύρια ευθύνη για την ενδοτικότητα και τη δουλικότητα των θυμάτων του σκοταδισμού, βαραίνει τους θύτες και το σύστημα της ταξικής εξουσίας τους, αυτό δεν απαλλάσσει από τη δική τους ευθύνη όσους εκχώρησαν αδιαμαρτύρητα τη ζωή τους στους θύτες τους, χωρίς να λαχταρήσουν, να οραματιστούν και ν’ αγωνιστούν για μια αυθεντική, αυτεξούσια, αξιοπρεπή και πραγματική ζωή και ευτυχία.

Η ζωή, όμως, για να είναι άξια να την ζει κανείς πρέπει να είναι αυθεντική, που σημαίνει με τα πάνω και τα κάτω της, με τις δυσκολίες και τις ανέσεις της, με τις ευτυχισμένες και τις δυστυχισμένες στιγμές της, αλλά με ανοιχτούς τους ορίζοντές της για αγώνα να την κάνουμε καλύτερη με την ατομική και την συλλογική μας προσπάθεια. Αν και είναι αυτονόητο, ας ξανασκεφτούμε ότι αυθεντική ζωή και θρησκεία δεν μπορούν να συνυπάρξουν, γιατί η θρησκεία και η οργανωμένη πίστη, ως ‘εξουσιαστική πανούκλα’, ψευτίζουν τη ζωή και λατρεύουν τον θάνατο, που τάχα θα πάει τους ‘πιστούς’ γρηγορότερα κοντά στον θεό, δηλαδή κοντά στο πουθενά και στο τίποτα, ενώ αυθεντική ζωή σημαίνει κοινωνική ισότητα, ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι διερωτώνται, μήπως η αμφισβήτηση της θρησκείας και η διάχυση της γνώσης ότι δεν υπάρχει κάποιος παντοδύναμος, πάνσοφος και πανάγαθος θεός, αθάνατη ψυχή και μετά θάνατον ζωή οδηγήσει με την έκρηξη ενός καταστροφικού ατομικισμού, στη διάλυση των κοινωνικών δεσμών και στο χάος που θα ξαναγυρίσει την ανθρωπότητα σε ζωώδη κατάσταση. Η απάντηση είναι ότι ακριβώς οι θρησκείες είναι που γεννάνε και τρέφουν τον ατομικισμό με τον μύθο της ‘αθάνατης ψυχής’, το φετίχ της ατομικής ιδιοκτησίας ο οποίος γεννάει τον ανταγωνισμό μεταξύ πιστών και απίστων, ισλαμιστών και χριστιανών, ισλαμιστών και βουδιστών, πλούσιων και φτωχών και τελικά γεννάει “ανταγωνισμό και πόλεμο όλων εναντίον όλων”, οδηγώντας έτσι τους κοινωνικούς δεσμούς στο ξεχαρβάλωμα και στη ζουγκλοποίηση της ανθρωπότητας.

Με αντιλήψεις και πρακτικές που εξαχρειώνουν τον άνθρωπο στον αδιέξοδο αγώνα “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”, οι θρησκείες οδηγούν την κοινωνία και την ανθρωπότητα σε επικίνδυνα αδιέξοδα από τα οποία δεν θα γλυτώσουν ούτε οι δημιουργοί τους και συνεπώς ούτε οι θρησκείες. Αν οι θρησκείες που κυριαρχούν χιλιάδες χρόνια πάνω στις κοινωνίες είχαν επιδιώξει την κοινωνική ισότητα, την πρόοδο και την καθολική ευημερία, τότε η ανθρωπότητα δεν θα βρισκόταν σήμερα στην κατάσταση που βρίσκεται, και αν οι θρησκείες θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν ως κάτι διαφορετικό, σύγχρονο και χρήσιμο, οφείλουν:

Να παραδεχτούν ότι το ιδεαλιστικό δημιούργημά τους, ο υποτιθέμενος ‘παντοδύναμος, πάνσοφος και πανάγαθος θεός’, δεν υπάρχει γιατί αν υπήρχε δεν θα αδιαφορούσε για τα εγκλήματα κάποιων υποτιθέμενων ‘ανθρώπων-δημιουργημάτων του’, που στο όνομά του εκμεταλλεύονται, μισούν, καταπιέζουν και καταδικάζουν την πλειονότητα των συνανθρώπων τους στη δυστυχία. Ούτε θα αδιαφορούσε για τον θάνατο εκατομμυρίων παιδιών κάθε χρόνο από την πείνα και για το ξεκλήρισμα ολόκληρων λαών, για να πλουτίζουν οι εξουσιαστές, γιατί αυτό σημαίνει ότι δεν είναι παντοδύναμος, πάνσοφος και πανάγαθος, αλλά ένας διεστραμμένος, κακούργος ‘θεός’, σκιάχτρο μιας σχιζοφρενκής εξουσίας που μισεί τα δημιουργήματά του, οπότε και ως εξουσία είναι επικίνδυνη και συνεπώς αχρείαστη. Αρα πρέπει να ομολογήσουν δημόσια ότι πράγματι δεν υπάρχει θεός, οπότε όσοι συνειδητά και εν γνώσει τους υποστηρίζουν το αντίθετο είναι αγύρτες, απατεώνες, σκοταδιστές, φασίστες και εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας και του ανθρώπινου πολιτισμού.

Να αναγνωρίσουν ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες είχαν από τα γεννοφάσκια τους διαμορφώσει συναινετικά θεσμούς, δομές, ήθη, έθιμα, κώδικες συμβίωσης, ατομικής και κοινωνικής ηθικής που ρύθμιζαν σχέσεις ισοτιμίας και ισοκατανομής μεταξύ των ανθρώπων και μάλιστα χωρίς τον φόβο του θεού και της εξουσίας, που τις οδήγησαν, αιώνες πριν από την εμφάνιση των θρησκειών, από την αγριότητα στον πολιτισμό και δεν περίμεναν κανένα φανταστικό Μωυσή ούτε κανένα υποτιθέμενο Μεσσία να υφαρπάξει την ευθύνη της κοινωνίας για τα της κοινωνίας, προκειμένου να την παραδώσει στα θρησκευτικά και εξουσιαστικά ιερατεία.

Να παραδεχτούν ότι η εμφάνιση και η εξέλιξη της ζωής ήταν και συνεχίζει να είναι υπόθεση των φυσικών νόμων της γήινης βιόσφαιρας και όχι κάποιας μεταφυσικής δύναμης, στην οποία μάλιστα οι δημιουργοί της φόρτωσαν, ως ‘θέλημα θεού’, όλα τα εγκλήματα των εκάστοτε εξουσιών, όπως την ανισότητα, την αδικία, την πείνα, τους πολέμους, τις γενοκτονίες και το μίσος ενάντια στην επιστήμη, στην έρευνα και στη γνώση.

Να αγωνιστούν ώστε να είναι οι άνθρωποι ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι σε συνθήκες αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας που θα εγγυώνται την κοινωνική ισότητα στη βάση της κοινοκτημοσύνης και της ισοκατανομής.
 
Να αποβάλουν και να καταδικάσουν τον μισογυνισμό των θεμελιω­τών τους[26] και των ιερατείων, που δηλητηριάζει τις σχέσεις των δύο φύλων, καταδικάζει εκ προοιμίου σε δυστυχία τη μισή ανθρωπότητα και εμποδίζει την ευδοκίμηση της αγάπης στο κοινωνικό κύτταρο και στην αφετηρία της ζωής, με άμεσο αποτέλεσμα την ενστάλαξη μίσους στα μυαλά των ανδρών ενάντια στη μάνα, στην αδερφή, στη σύζυγο και στην κόρη τους και συνεπώς τη διάχυση της δυστυχίας σε ολόκληρη την κοινωνία-ανθρωπότητα.

Να ενώνουν τους ανθρώπους και τους λαούς και όχι να τους χωρίζουν σε πιστούς και απίστους, σε ανώτερους, περιούσιους και σε κατώτερους κολασμένους, καταραμένους και εχθρούς.

Να μειώνουν και να αγωνίζονται στην πράξη, και όχι ‘στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα’, ενάντια στην ανισότητα και όχι να ευλογούν την οικονομική και κοινωνική ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων και των λαών.

Να περιορίζουν την αδικία, την καταπίεση, τη φτώχεια και τη δυστυχία, και να εργάζονται με τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για την πραγματική ευτυχία όλων των ανθρώπων, καταδικάζοντας τη βίαιη εκμετάλλευση των ανθρώπων από μια μικρή μειονότητα.
 
Να καταδικάσουν τη συσσώρευση πλούτου στα χέρια λίγων πλουτοκρατών, οι ίδιες να πάψουν να εκμεταλλεύονται οικονομικά τους πιστούς, να αποδώσουν αμέσως όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία σε αυτοδιαχειριζόμενους θεσμούς ανακούφισης των φτωχών, αντί να τα κάνουν καταθέσεις δισεκατομμυρίων και πακέτα μετοχών σε ανώνυμες εταιρείες.

Να στέκονται πραγματικοί υπερασπιστές και αλληλέγγυες των φτωχών, των αδύνατων και των κατατρεγμένων και όχι να τους εκμεταλλεύονται πνευματικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά, συνεργαζόμενες με φασίστες, φονταμενταλιστές και εξουσιαστές, ευλογώντας αποικιοκρατικούς, ιμπεριαλιστικούς, κατακτητικούς ‘ιερούς πολέμους’.

Να δείξουν εμπιστοσύνη στην κρίση των ανθρώπων και να σεβαστούν την πνευματική τους αυτονομία, την ελεύθερη αναζήτηση της γνώσης, χωρίς την κατήχησή τους από τα γεννοφάσκια τους, χωρίς την εκμετάλλευση του φόβου του θανάτου και χωρίς την καλλιέργεια της απατηλής υπόσχεσης για μεταθανάτια ζωή, για κολάσεις και παραδείσους.

Να εγκαταλείψουν την υποκρισία και τον μύθο για τη δήθεν ‘αθάνατη ψυχή’, να αντιμετωπίσουν τον άνθρωπο ως ενιαίο όλον και να του αναγνωρίσουν το δικαίωμα να χαρεί τη ζωή του στα πλαίσια μιας κοινωνίας της ισότητας, της αλληλεγγύης και της αμοιβαιότητας, αντί να τον φορτώνουν με παραλογισμούς περί προπατορικών αμαρτημάτων και να τον εγκλωβίζουν σε μια γελοία, απάνθρωπη και αντικοινωνική ‘ηθική’ με σκοπό να την παραβιάζει για να έχει στη συνέχεια ενοχές και να καταφεύγει στους ‘αντιπροσώπους’ του θεού για να του συγχωρήσουν τις ‘αμαρτίες’.

Να εκτιμήσουν σωστά και να στηρίζουν, αντί να αφορίζουν, τους κοινωνικούς αγώνες των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης[27] και του Πολιτισμού ενάντια στις σκοταδιστικές και εξουσιαστικές δυνάμεις, ως τη μοναδική δύναμη που μπορεί να αναθεμελιώσει τις κοινωνίες στη βάση μιας σύγχρονης ουμανιστικής κοσμοαντίληψης και ενός συστήματος αρχών και αξιών με στόχο την οριστική εξάλειψη της κοινωνικής ανισότητας, που αποτελεί τη μήτρα όλων των δεινών της ανθρωπότητας.

Να σεβαστούν την προσωπικότητα των παιδιών και να σταματήσουν αμέσως τη θρησκευτική κατήχησή τους, αφού αυτά λόγω ηλικίας αδυνατούν να διακρίνουν τον παραλογισμό και τις αντιφάσεις, να συγκρίνουν και να κρίνουν τη σκοπιμότητά της, σε συνδυασμό με τη σαδιστική ενοχοποίηση αλλά και την εκμετάλλευση της σεξουαλικότητάς τους, που οδηγούν τους νέους σε νευρώσεις, σε διανοητική ατροφία και σε παραίτηση απέναντι στις αυθεντίες και στις εξουσίες.

Αντίθετα, οι θρησκείες όλες και χωρίς καμιά εξαίρεση, αρνούνται να δουν και να δεχτούν αυτήν την πραγματικότητα, λειτούργησαν και συνεχίζουν να λειτουργούν ως σκοταδιστικοί μηχανισμοί και ως στηρίγματα των πιο άδικων, ανήθικων, απάνθρωπων, αντικοινωνικών και καταστροφικών εξουσιών και συνεπώς δρουν συνειδητά ως εμπόδια στον αγώνα των δημιουργικά εργαζόμενων ανθρώπων για ένα καλύτερο κόσμο[28].

Για όλους αυτούς τους λόγους, καταλήγει ο Φρόυντ, «η διατήρηση της σημερινής σχέσης με τη θρησκεία αποτελεί μεγαλύτερο κίνδυνο για τον πολιτισμό από το ξεπέρασμά της»[29]. Η απελευθέρωση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, η απελευθέρωσή μας από τις θρησκευτικές ψευδαισθήσεις και η ανάκτηση της αυτοπεποίθησής μας θα απελευθέρωνε όλες τις δημιουργικές δυνάμεις μας, πράγμα που θα μας καθιστούσε σταδιακά ικανούς να αντιμετωπίσουμε συνεργαζόμενοι με μεγαλύτερη επιτυχία τα προβλήματα της μοναδικής, επίγειας ζωής μας, για κοινωνική ισότητα και καθολική ευημερία, χωρίς ψευδαισθήσεις και καταπίεση. Προς αυτήν την κατεύθυνση μας οδηγεί βήμα-βήμα μόνο η επιστήμη και παρά τα όσα εμπόδια της βάζουν οι θρησκείες και οι εξουσίες.

Είναι η επιστήμη και όχι η θρησκεία που κάνει θαύματα
Θαύματα αληθινά, σπουδαία επιτεύγματα, όλο και σημαντικότερα, όλο και περισσότερα που σώζουν εκατομμύρια ανθρώπους, χωρίς να ρωτάει αν αυτός που σώζεται είναι ιουδαίος, χριστιανός, βουδιστής ή μουσουλμάνος, μαύρος, κίτρινος ή λευκός, θρήσκος ή άθεος, απατεώνας, φονιάς ή μαζικός εγκληματίας, Αμερικανός, Κινέζος, Αφρικανός ή Ρώσος. Γι’ αυτό και τα θρησκευτικά ιερατεία είναι καιρός να σταματήσουν τον πόλεμο ενάντια στην επιστήμη κατηγορώντας την πως άλλα λέει ο ένας επιστήμονας και άλλα λέει ο άλλος, ή άλλα έλεγε χτες και άλλα λέει σήμερα, ενώ οι θρησκείες είναι τάχα καλύτερες επειδή είναι σταθερές, αφού ό,τι έλεγαν πριν από δυο χιλιάδες χρόνια τα ίδια λένε και σήμερα.

Είναι καιρός να αποδεχτούν και όλοι οι θρησκευόμενοι πως ακριβώς εκεί βρίσκεται η διαφορά τους, η δύναμη και η αίγλη της επιστήμης, αφού η επιστήμη εξελίσσεται χτίζοντας με κόπο, χρήσιμη για τον άνθρωπο, την κοινωνία και την ανθρωπότητα γνώση πάνω στη γνώση, για μια αξιοπρεπή και ευτυχισμένη ζωή όλων των ανθρώπων και όχι μόνο των θρησκευτικών και εξουσιαστικών ιερατείων που εκτρέπουν την επιστήμη από δύναμη απελευθέρωσης του ανθρώπου από την πείνα και τη δυστυχία σε δύναμη εξουσίας και σκλαβιάς.

Κι ας αναρωτηθούν πώς θα ήταν η ζωή τους αν ζούσαν ακόμα σε σπηλιές κι έτρωγαν ρίζες, βλαστάρια και καρπούς, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς φάρμακα, χωρίς συγκοινωνίες, χωρίς τα τόσα μηχανήματα που διευκολύνουν τα ειρηνικά έργα, χωρίς τηλεπικοινωνίες και τόσα άλλα επιτεύγματα της επιστήμης, όταν όπως τότε, θα πέθαιναν οι περισσότεροι από το κρύο, από την πείνα ή από επιδημίες πριν ακόμα προλάβουν να χαρούν το μεγάλο δώρο της ζωής τους. Κι ας σταματήσουν να υποκρίνονται πως η μόρφωση και η επιστήμη είναι αμαρτία κι ας ομολογήσουν πως θέλουν αμόρφωτους τους ανθρώπους για να πιστεύουν στις ανοησίες τους και να τους προσκυνάνε ενώ τους εξαπατούν και τους εκμεταλλεύονται.

Η προσπάθεια να αποδομηθεί η αξιοπιστία της επιστήμης, αποδίδοντας σ’ αυτήν τον ρόλο του συνεργάτη της εξουσίας και του εργαλείου της καταστροφής και του πολέμου, ρόλου δηλαδή που ανήκει κατ’ αποκλειστικότητα στη θρησκεία και στη θεσμική της έκφραση, την Εκκλησία, δεν είναι αντικειμενική, γιατί η επιστήμη δεν ασκεί η ίδια άμεση εξουσία όπως άσκησε και ασκεί η θρησκεία-Εκκλησία. Άλλωστε, ο προσανατολισμός της επιστήμης σε συνθήκες καπιταλισμού και οι πρακτικές και τεχνολογικές εφαρμογές της εξαρτώνται από την απόφαση και τη χρηματοδότηση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας και ασκούνται από επιστήμονες που συνειδητά επιλέγουν να συνεργαστούν με την εξουσία ή επειδή την φοβούνται και συμβιβάζονται.

Γιατί δεν θέλουν να έχουν την τύχη της Υπατίας, του Τζιορντάνο Μπρούνο, του Γαλιλαίου και τόσων άλλων επώνυμων και ανώνυμων επιστημόνων που έχασαν και χάνουν καθημερινά τη δουλειά τους ή ακόμα και τη ζωή τους, ή για άλλους προσωπικούς οικονομικούς, ιδεολογικούς και θρησκευτικούς λόγους που δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με τον κοινωνικό-επαναστατικό χαρακτήρα της επιστήμης, ούτε με την επιστημονική δεοντολογία.

Η απελευθέρωση της επιστήμης από την εξουσία της κοινωνικής ανισότητας και η κοινωνικά υπεύθυνη ανάπτυξη και διάχυσή της σε όλα τα κύτταρα της κοινωνίας, θα οδηγήσει στον σταδιακό μαρασμό της θρησκείας και της εκμεταλλευτικής εξουσίας, ανοίγοντας τον δρόμο για το πέρασμα από τις δομές της κοινωνικής ανισότητας στις αρχιτεκτονικές δόμησης της κοινωνικής ισότητας και της άμεσης αταξικής δημοκρατίας.

Επιστήμη και Θρησκεία: Οι πιστοί είναι λιγότερο έξυπνοι από τους άθεους
Οι πιστοί και θρησκευόμενοι άνθρωποι έχουν χαμηλότερη νοημοσύνη κατά μέσο όρο σε σχέση με τους άπιστους και άθεους, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, την πρώτη που μελέτησε σε τόσο εύρος και βάθος χρόνου τη σχέση θρησκευτικότητας και νοημοσύνης. Οι ψυχολόγοι, με επικεφαλής τον καθηγητή Μάιρον Ζάκερμαν του πανεπιστημίου του Ρότσεστερ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό κοινωνικής ψυχολογίας “Personality and Social Psychology Review”, σύμφωνα με τη βρετανική «Ιντιπέντεντ», αξιολόγησαν συγκριτικά (μετα-ανάλυση) όλες τις δημοσιευμένες έρευνες πάνω στο ζήτημα.

Από τις συνολικά 63 μελέτες, που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ των ετών 1928- 2012, οι 53 κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει αρνητική σχέση ανάμεσα στην θρησκευτική πίστη και στη νοημοσύνη (δηλαδή οι θρησκευόμενοι είναι γενικά λιγότερο νοήμονες) και, από αυτές τις 53, οι 35 έρευνες διαπίστωσαν έντονα αρνητική σχέση μεταξύ θρησκευτικότητας-νοημοσύνης. Αλλωστε είναι γνωστό πως χριστιανισμός και κρετινισμός είναι ταυτόσημες έννοιες. Οι υπόλοιπες δέκα μελέτες έφθασαν στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα ότι υπάρχει θετική σχέση (δηλαδή θρησκευτικότητα και νοημοσύνη συμβαδίζουν), αν και από αυτές μόνο οι δύο συμπέραναν ότι υπάρχει έντονα θετική σχέση μεταξύ θρησκευτικότητας και νοημοσύνης.

Μεταξύ άλλων, η μετα-ανάλυση επισημαίνει πως ήδη από την παιδική ηλικία όσο πιο έξυπνο είναι ένα παιδί (έχοντας υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης), τόσο περισσότερο πιθανό είναι να απομακρυνθεί από τη θρησκεία. Από την άλλη, στην τρίτη ηλικία, όσο πιο έξυπνος είναι ένας ηλικιωμένος, τόσο πιο απίθανο είναι να πιστεύει σε κάποιον θεό.

Μια μελέτη, που άρχισε στη δεκαετία του ’20 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, παρακολουθεί στη διάρκεια της ζωής τους τις πεποιθήσεις 1.500 χαρισματικών παιδιών που είχαν δείκτη νοημοσύνης (IQ) πάνω από 135. Ακόμα και σε βαθιά γεράματα, οι άνθρωποι αυτοί είχαν -και έχουν ακόμα- πολύ μικρότερα επίπεδα θρησκευτικής πίστης σε σχέση με τον μέσο όρο του πληθυσμού.
Οι ερευνητές όρισαν τη νοημοσύνη ως «την ικανότητα λογικών συλλογισμών, σχεδιασμού, επίλυσης προβλημάτων, αφαιρετικής σκέψης, κατανόησης πολύπλοκων ιδεών και ταχείας μάθησης από τις εμπειρίες». Ως θρησκευτικότητα ορίστηκε οποιαδήποτε εμπλοκή με κάποια όψη της θρησκείας. Παράγοντες όπως το φύλο ή το μορφωτικό επίπεδο δεν φαίνεται να παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στη σχέση μεταξύ νοημοσύνης και πίστης, ενώ το επίπεδο της τελευταίας σε έναν άνθρωπο τείνει να αυξάνει με το πέρασμα του χρόνου. Σύμφωνα με την μελέτη, οι θρησκευτικές πίστεις φαίνονται παράλογες, αντιεπιστημονικές και αναπόδεικτες σε πολλούς έξυπνους ανθρώπους, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να αποστασιοποιούνται από τη θρησκεία. Ακόμα, οι ερευνητές επεσήμαναν ότι οι πιο έξυπνοι άνθρωποι δίνουν μεγαλύτερη σημασία στον αυτοέλεγχο της προσωπικής ζωής τους, κάτι που τους απομακρύνει από τις πεποιθήσεις περί θεού.  Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://psr.sagepub.com/content/early/2013/08/02/1088868313497266.full
---------------
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
[1] Σ’ αυτήν την προσπάθειά του, το σκοταδιστικό ιερατείο και προκειμένου να σφετεριστεί την αίγλη μεγάλων διανοητών και για να αποκρύψει τον εξουσιαστικό του ρόλο, δεν διστάζει να εντάξει συλλήβδην, αυθαίρετα και για λόγους προπαγάνδας και παραπλάνησης, στις γραμμές του κάποιους απ’ αυτούς. Έτσι, ο επισκέπτης της ‘Μονής Μεγίστης Λαύρας’ και του Μεγάλου Μετεώρου, στο όρος Άθως, θα βρεθεί αντιμέτωπος με δώδεκα ολόσωμες μορφές φιλοσόφων, ντυμένους αγίους, άλλους με και άλλους χωρίς φωτοστέφανο, μεταξύ των οποίων οι Σόλων, Θουκυδίδης Πυθαγόρας, Σωκράτης, Όμηρος, Αριστοτέλης, Σίβυλλα, Πλάτων, Πλούταρχος κ.ά.
[2] Ο Ευτύχης Μπιτσάκης είναι θεωρητικός φυσικός και φυσικός φιλόσοφος, επίτιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με πολλές επιστημονικές διακρίσεις. Κυριότερα έργα του είναι: Είναι και Γίγνεσθαι, 1965, 2000, Στάχυ, Φιλοσοφία του Ανθρώπου, 1980, 1991, Gutenberg, Τι είναι Φιλοσοφία, 1984, 1985, Σύγχρονη Εποχή, Το αειθαλές δέντρο της γνώσεως, 1995, 1996, Στάχυ, Γονίδια του µέλλοντος, 2001, Προσκήνιο, ∆ρόµοι της ∆ιαλεκτικής, Άγρα, 2003, Οι πόλεµοι της Νέας Τάξης (µε ∆. Μπελαντή), Προσκήνιο, 2005, Η εξέλιξη των θεωριών της Φυσικής, ∆αίδαλος – Ι. Ζαχαρόπουλος, 2008, Από την πυρά στον άµβωνα, Τόπος, 2009, Ανθρώπινη φύση: Για έναν κομμουνισμό του πεπερασμένου, Τόπος, 2013.
[3] Μπιτσάκης Ευτύχης, Από την πυρά στον άμβωνα, Τόπος, Αθήνα 2009, 3η έκδοση, σελ. 10.
[4] Αγουρίδης Σάββας, Ορθοδοξία και ελληνικότητα από τη σκοπιά της νεωτερικότητας, στο: Θρησκείες και πολιτική στη νεωτερικότητα, ΚΡΙΤΙΚΗ, Αθήνα 2002, σελ. 364-389.
[5] «Τώρα, εποχή κρίσης του συστήματος, ο ‘Θεός’ επιστρέφει μαζί με καφετζούδες, μέντιουμ, μάγους, εξορκιστές […], θαυματοποιούς, τσαρλατάνους, αγύρτες και απατεώνες. Στις σημερινές κοινωνίες της κρίσης και της αποξένωσης θάλλει το στείρο δέντρο του ανορθολογισμού, ενώ οι σωτηριακές θρησκείες φωτίζουν τα μεταμοντέρνα σκοτάδια με το απατηλό φως της υπέρβασης […] Στην επιστημονική εποχή μας η αγυρτεία φορά το ένδυμα της επιστήμης και η παραψυχολογία με τη βοήθεια των ΜΜΕ συμβάλλει στην ανάπτυξη της πλαστής συνείδησης των ανθρώπων». Μπιτσάκης Ευτύχης, Από την πυρά στον άμβωνα, ό.π., σ. 107.
[6] Ούτε και περί ‘Θεοτόκου παρθένου Μαρίας’ δεν αποφάνθηκαν οι ιστορικές πηγές, αλλά αποφάσισε τελικά, και παρά τις πολλές αμφισβητήσεις και αντιρρήσεις, η Σύνοδος της Εφέσου το 431, δηλαδή τεσσερισήμισι αιώνες μετά την υποτιθέμενη γέννηση του Χριστού και εκατό και πλέον χρόνια μετά τη συνωμοσία του Κωνσταντίνου και του Ευσέβιου, ότι η «Παρθένος Μαρία εγέννησε τον θεάνθρωπον Χριστόν». Μέχρι τότε κανείς δεν γνώριζε την ύπαρξή της, Bushby Tony, The Bible Fraud, Fraud (Η Βίβλος της απάτης), Pacific Blue Group 2001.
[7] Μεταξύ των άπειρων ονομάτων συναντάμε ενδιαφέροντα και αποκαλυπτικά ‘θεοτοκονύμια’, όπως λ.χ.: Παναγία η Αγία Σιών, Παναγία η Αγία Υπακοή, Παναγία η Αληθινή, Παναγία η Αμόλυντος, Παναγία η Γερόντισσα, Παναγία Γιάτρισσα, Παναγία η Γκαβή, Παναγία η Γουρλομάτα, Παναγία η Εθνοφρουρούσσα, Παναγία η Κακιά Μέλισσα, Παναγία η Κουνίστρα, Παναγία η Μαχαιριώτισσα, Παναγία του Πάθους, Παναγία η Στρατηλάτισσα, Παναγία η Τριχερούσα, Παναγία η Ψυχοσώστρια, Παναγία η Τρύπα, Παναγία η Μέδουσα, Παναγία η Γοργόνα κ.λπ. Βλ. Τα 500 ονόματα της Παναγίας, http://www.newsbomb.gr/ellada/news/story/335921/ta-500-onomata-tis-panagias-kai-oi-symvolismoi-toys
[8] Οικονομίδης Γιώργος, Φυλακίστηκε ο «διάδοχος» των Αποστόλων, http://www.sporeas.gr/filakistike_o_diadoxosTwnApostolwn.htm, Βλέπε επίσης, Ανώνυμο, Παντελεήμονας Αττικής: 1,5 δισ. δραχμές για τα γεράματά του αλλά ελεύθερος και αθώος!, http://kleitor.blogspot.gr/2011/06/15.html
[9] Οι ψυχολόγοι συγκλίνουν στην άποψη ότι ο φετιχιστής είναι ένα άτομο που προσπαθεί να ξεπεράσει τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και τα αισθήματα σεξουαλικής ανικανότητας με τη χρήση ενός άψυχου αντικειμένου, του φετίχ, ή ακόμα και για να αντιμετωπίσει τον φόβο ευνουχισμού. Φρόυντ Σίγκμουντ, Ναρκισσισμός, μαζοχισμός, φετιχισμός, Επίκουρος, Αθήνα 1991 και Steele Valerie, Fetish: Fashion, Sex, and Power (Φετίχ: Μόδα, Σεξ και εξουσία), New York: Oxford University Press 1996.
[10] Η ανασφάλεια, η νευρικότητα και το άγχος οδηγούν, σύμφωνα με τα στοιχεία πρόσφατης έρευνας του Πανεπιστημίου Newcastle, ορισμένα άτομα στη χάραξη τατουάζ στο σώμα τους. Πάνω από το 50 % των ατόμων που έχει κάνει τατουάζ, αργότερα το μετανιώνει και θα προτιμούσε να μην το είχε κάνει. Αυτό το εκφράζουν οι νέοι όταν επισκέπτονται έναν δερματολόγο για να αφαιρέσουν ένα τατουάζ, μία διαδικασία επώδυνη, αλλά και δαπανηρή. Στο τεύχος Ιουλίου του Archives of Dermatology, ερευνητές από το Κέντρο Επιστημών Υγείας του Texas Tech University αναφέρουν σε έρευνα, σχετική με το τι οδηγεί κάποιον να αφαιρέσει ένα τατουάζ: το τατουάζ δεν τον εκφράζει στο παρόν, καθώς αναφέρεται σε κατάσταση του παρελθόντος, δημιουργεί προβλήματα με τα ρούχα και την εμφάνιση, προκαλεί αμηχανία, αλλά και ανησυχία ότι το τατουάζ θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά τη δουλειά ή καριέρα του. Ίσως, λοιπόν, δεν αποτελεί έκπληξη το ότι τα περισσότερα άτομα που ζητούν αφαίρεση τατουάζ είναι γυναίκες, οι οποίες φαίνεται ότι αισθάνονται περισσότερο ψυχολογική δυσφορία, χαρακτηρίζοντας το τατουάζ τους στίγμα.
[11] Επιστημονικές έρευνες διαπίστωσαν ότι τα τατουάζ ενοχοποιούνται για συστηματικές λοιμώξεις, ενδοκαρδίτιδα, ηπατίτιδα B και C, AIDS, δερματικές αντιδράσεις, αλλεργικές αντιδράσεις κ.λπ. Συγκεκριμένα, το 34% των ανθρώπων με ηπατίτιδα C είχαν κάνει τατουάζ συγκριτικά με το 12% όσων δεν είχαν μολυνθεί. Για τα αποτελέσματα της έρευνας που διενεργήθηκε σε 2000 άτομα, βλ. στο Carney Kerrilynn, Dhalla Sameer, Aytaman Ayse Tenner1 Craig T and Francois Fritz, Association of tattooing and hepatitis C virus infection: A multicenter case-control study, Journal of Heaptology, June 2013.
[12] Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας (378-444) υπήρξε επίσκοπος Αλεξανδρείας τα έτη 412-444. Ήταν κεντρική μορφή της Συνόδου της Εφέσου το 431, που οδήγησε στην απομάκρυνση του Νεστόριου από τον αρχιεπισκοπικό θώκο της Κωνσταντινούπολης. Αν και αμφιλεγόμενη ιστορική προσωπικότητα, θεωρείται εκ των κορυφαίων δογματικών της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Πολυσυζητημένο είναι το θέμα της εμπλοκής του στην άγρια δολοφονία της άθεης μαθηματικού και φιλοσόφου Υπατίας και στην υποκίνηση στάσεων και βίαιων εκδηλώσεων.
[13] Κορδάτος Γιάνης, Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, Μπουκουμάνης, Αθήνα 1975, τόμ. 2ος, σ. 434 (υπογράμμιση Κ.Λ.).
[14] Ό. π., σ. 434.
[15] «Οι ζωγράφοι, μη έχοντας μοντέλο και μια που η παλιοχριστιανική παράδοση δεν μπορούσε σε τίποτα να τους βοηθήσει, έφτιαχναν εικόνες του Ιησού, που η μια με την άλλη, από τις πολλές που είχαν φτιαχτεί σ’ Ανατολή και Δύση, δεν έμοιαζαν ούτε στα κύρια χαρακτηριστικά», ό.π., σ. 440.
[16] Και για την περίπτωση που δεν καταλαβαίνει κανείς τον συμβολισμό αυτής της περιγραφής, σπεύδει το ιερατείο (διά του Μοναχού Λεόντιου Διονυσιάτη τον Μάρτη 2012 στο http://www.imdleo.gr/apocalypse/apocalypse_b.pdf), να εξηγήσει ότι: «Το αρνίον αυτό έχει ‘επτά κέρατα’, που δείχνουν την παντοδυναμία Του, και ‘επτά οφθαλμούς’, που δείχνουν την παντογνωσία Του και την πανσοφία Του». Τώρα στο ερώτημα, γιατί τον αριθμό επτά και όχι έξι ή οκτώ και αν σ’ αυτήν την περίπτωση θα ήταν λιγότερο δυνατό και σοφό το ‘εσφαγμένον αρνίον’, δεν προσφέρεται απάντηση, αλλά μπορεί να υποθέσει κανείς ότι ο συντάκτης, ή κάποιος από τους συντάκτες, της ‘Αποκάλυψης’, γνώριζε την αριθμοφιλοσοφία του Πυθαγόρα, μια από τις βασικότερες πηγές του ιουδαιοχριστιανισμού και επέλεξε το επτά γιατί ήταν ο ιερός αριθμός, όσα κατά σύμπτωση και τα επτά μυστήρια διά των οποίων γίνεται και παραμένει κάποιος χριστιανός, που, βέβαια, σημαίνει ότι με ένα λιγότερο, ας πούμε λ.χ. τη ‘θεία εξομολόγηση’, παύεις να είσαι χριστιανός.

[17] «Ισπανοί αρχαιολόγοι έφεραν πρόσφατα στο φως ένα γυάλινο δισκάριο που χρονολογείται από τον 4ο αι. μ.κ.ε. [εικόνα επάνω] με την εικόνα του Χριστού που είναι διαφορετική απ’ αυτήν που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Σ’ αυτήν ο Ιησούς απεικονίζεται χωρίς γενειάδα και με κοντά σγουρά μαλλιά. Το δισκάριο, σύμφωνα με το Discovery, ανακαλύφθηκε σπασμένο σε μικρότερα κομμάτια, μέσα σε θρησκευτικό ναό στην αρχαία πόλη Castulo στην Ανδαλουσία. Σύμφωνα με τον Μαρσέλο Κάστρο, επικεφαλής του έργου ανασκαφής, ο ναός ανεγέρθηκε το δεύτερο μισό του τέταρτου αιώνα μ.Χ. και εγκαταλείφθηκε περίπου έναν αιώνα αργότερα. Το δισκάριο έχει διάμετρο 8,6 ίντσες και πιστεύεται ότι χρησίμευε ως σκεύος σε παλαιοχριστιανικές τελετουργίες. «Γνωρίζουμε ότι χρονολογείται από τον 4ο αιώνα, εν μέρει, επειδή Πάπες στους επόμενους αιώνες διέταξαν όλα τα δισκάρια να κατασκευάζονται από ασήμι» είπε ο Κάστρο στο The Local.
Η χρονολόγηση συμπίπτει με την απόφαση του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, να σταματήσει τους διωγμούς των Χριστιανών. Η γυάλινη πλάκα διαθέτει πρασινωπές αποχρώσεις και είναι σε άριστη κατάσταση. Οι αρχαιολόγοι κατάφεραν να συναρμολογήσουν το 81%. Στο δισκάριο, ο Ιησούς κρατά το Σταυρό στο ένα χέρι και την Αγία Γραφή στο άλλο. Η σκηνή εκτυλίσσεται στην ουράνια σφαίρα, πλαισιωμένη από δύο φοίνικες, οι οποίοι στη χριστιανική εικονογραφία αντιπροσωπεύουν την αθανασία, τη μετά θάνατον ζωή και τον ουρανό. Το δισκάριο εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Λινάρες.
[18] Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός (676-749 μ.κ.ε.) ήταν Σύρος μοναχός και ιερέας και ανήκε σε εξέχουσα οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν διοικητής της Δαμασκού, που ήταν τότε υποταγμένη στους Σαρακηνούς, και «υπουργός» οικονομικών του χαλίφη των Αράβων.
[19] Κορδάτος Γιάνης, Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, ό.π., σ. 440.
[20] Ο Ανώνυμος Έλληνας μας πληροφορεί ότι «οι Επίσκοποι έχουν ένα κιβώτιο γεμάτο με ανθρώπινα κόκαλα και κρανία ολόκληρα τα οποία ασημώνουν και έπειτα τα ονοματίζουν, άλλα μεν του αγίου Χαραλάμπους και άλλα του αγίου Γρηγορίου. Με ένα λόγο δεν αφήνουν άγιο για άγιο χωρίς να έχουν μέρος από τα κόκαλά του. Εγώ προσωπικά είδα μέχρι τώρα τέσσερα κρανία του αγίου Χαραλάμπους […] Οι περισσότεροι από αυτούς τους κοκαλοπωλητές προέρχονται από το όρος Άθως, που το ονόμασαν άγιο όρος και στο οποίο βρίσκεται η πηγή αυτών των καλογήρων». Ανωνύμου του Έλληνος, Ελληνική Νομαρχία, ό.π., σ. 116-117. Μια από τις βασικές επιχειρηματικές δραστηριότητες της Ιταλικής Μαφίας, σύμφωνα με μια παλιότερη έρευνα του περιοδικού Der Spiegel, είναι η παραγωγή και η εμπορία εκκλησιαστικών ειδών, εικόνων και ‘λειψάνων αγίων’. Ειδικότερα, η παραγωγή λειψάνων ‘αγίων’ γίνεται από τη Μαφία με ειδική επεξεργασία μουμιοποίησης ‘εξαφανισμένων’, από την ίδια, Σικελών, με αποτέλεσμα να έχουν καταμετρηθεί περισσότερα ολόσωμα λείψανα, κάρες ή άλλα μέρη του σώματος κάποιων ίδιων ‘θαυματοφόρων αγίων’ στον ‘χριστιανικό κόσμο’. Λείψανα ‘αγίων’, βέβαια, παράγει και το ίδιο το ιερατείο με ειδικές τεχνικές και σκηνοθετημένα ‘θαύματα’.
[21] Ηλιάδου Ειρήνη, Η αγιογραφία ως τέχνη ιερά, στο: http://www.agiografies-iliadou.com/eshop/index.php?route=product/, (υπογράμμιση Κ.Λ.).
[22] . Ό.π.
[23] Μεταξύ των πολλών, ανάλογα με τον αγιογράφο, εκδοχών της είναι και αυτή που βρίσκεται σε ένα παλιό, γνωστό πεδινό μοναστήρι της κεντρικής Λέσβου και τον παρουσιάζει με τον σταυρό στο ένα χέρι και το όπλο της εποχής του στο άλλο, με το Χ να παραπέμπει στον αγκυλωτό σταυρό του ναζισμού ή, στην καλύτερη περίπτωση, σ’ ένα από τα παλιά σύμβολα του ινδουισμού.
[24] Κονδύλης Παναγιώτης, Η παρακμή του αστικού πολιτισμού, Θεμέλιο, Αθήνα 2007, σ. 34.
[25] Ράιχ Βίλχελμ, Η μαζική ψυχολογία του φασισμού, Μπουκουμάνης, Αθήνα 1974, σ. 449 και 392.
[26] Ένα μικρό δείγμα του σχεδόν πανομοιότυπου μισογυνισμού των λεγόμενων αβρααμικών, μονοθεϊστικών πατριαρχικών θρησκειών, αφιερωμένο σε όλες και ιδιαίτερα σ’ εκείνες τις γυναίκες που παρά τη θρησκοληψία και το πνευματικό τους σακάτεμα από τον θρησκευτικό σκοταδιστικό και τον ιδεολογικό, εξουσιαστικό πατριαρχισμό, καταφέρνουν ακόμα να μας χαρίζουν ζωή, αγάπη, έμπνευση και ευτυχία: Παλαιά Διαθήκη: «Kαι ο Mωυσής θύμωσε εναντίον των αρχηγών του στρατεύματος, των χιλιάρχων, και των εκατοντάρχων, που ήρθαν από την παράταξη του πολέμου και τούς είπε: Aφήσατε ζωντανές όλες τις γυναίκες; Δέστε, αυτές έγιναν αιτία στους γιους Iσραήλ, σύμφωνα με τη συμβουλή τού Bαλαάμ, να ανομήσουν ενάντια στον Kύριο, στην υπόθεση του Φεγώρ, και έγινε η πληγή επάνω στη συναγωγή τού Kυρίου και τώρα, θανατώστε από τα παιδιά όλα τα αρσενικά, θανατώστε ακόμα και όλες τις γυναίκες, όσες γνώρισαν άνδρα, που κοιμήθηκαν μαζί του, όλα, όμως, τα μικρά κορίτσια, όσα δεν γνώρισαν κοίτη άνδρα, φυλάξτε τα για τον εαυτό σας ζωντανά», Παλαιά Διαθήκη, κεφ. 31.14-18.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ
Ιησούς: «Κι εγώ σας λέγω ότι αυτός που βλέπει μια γυναίκα και την επιθυμεί, ήδη εμοίχευσε μέσα στην καρδιά του» (Κατά Ματθαίον, 5. 28).
Παύλος: «Η γυναίκα δεν εξουσιάζει το ίδιο της το σώμα, αλλά ο άνδρας» (Πρώτη προς Κορινθίους, 7. 4)
Παύλος: «Ο άνδρας επλάσθη εξ αρχής ως ο κύριος εκπρόσωπος της κυριαρχίας του Θεού επί της Γης και είναι διά τούτο περισσότερον από την γυναίκα εικών και δόξα του Θεού. Η γυναίκα δε ως το εξαιρετικότερον από τα άλλα κτίσματα, που έχει υπό την εξουσίαν ο άνδρας, είναι δόξα του ανδρός. Πράγματι δε ο άνδρας είναι υπεροχότερος από την γυναίκα, διότι δεν έγινε ο άνδρας από την γυναίκα, αλλ’ η γυναίκα έγινεν από τον άνδρα. Και επί πλέον δεν εκτίσθη ο άνδρας διά να βοηθή την γυναίκα, αλλ’ η γυναίκα επλάσθη προς χάριν και βοήθειαν του ανδρός» (προς Κορινθίους επιστολές).
Παύλος: Πρώτη Επιστολή προς Κορινθίους: «Διότι εγώ θέλω να είναι όλοι οι άνθρωποι όπως είμαι και εγώ, δηλαδή άγαμος και αφωσιωμένος στον Θεόν […] Ο άγαμος φροντίζει και ενδιαφέρεται δι’ όσα παραγγέλλει και θέλει ο Κυριος. Φροντίζει πως να αρέση στον Κυριον.[…] Η μείνασα παρθένος φροντίζει με όλην της την ψυχήν και επιδιώκει εκείνα που αρέσουν στον Κυριον, δια να είναι αγία και καθαρά κατά το σώμα και την ψυχήν. Λέγω δε αυτό περί της παρθενικής ζωής αποκλειστικά και μόνον προς το συμφέρον σας, όχι δια να σας βάλω θηλειά στον λαιμόν και να σας τραβήξω, χωρίς να το θέλετε, στον άγαμον βίον, αλλά δια να σας δείξω και να σας οδηγήσω εις μίαν σεμνήν ζωήν και διακεκριμένην θέσιν πλησίον του Κυρίου, χωρίς βιωτικούς περισπασμούς και φροντίδας».
Αυγουστίνος: «Οι γυναίκες δεν πρέπει να έχουν απολύτως καμιά διαφώτιση ή παιδεία. Αλλά πραγματικά πρέπει να απομονώνονται γιατί είναι η αιτία των μισητών και ακουσίων στύσεων στους αγίους άνδρες»
Άγιος Βασίλειος: «Η γυναίκα δεν έχει την άδεια να αφήνει τον άνδρα της, αλλά, κι αν δέρνει αυτήν εκείνος, πρέπει να υπομένει κι όχι να χωρίζεται, κι αν την προίκα της ξοδεύει, κι αν σε άλλες γυναίκες πορνεύει, αυτή πρέπει να καρτερεί. Ώστε η μεν γυναίκα, η αφήσασα τον άνδρα της μοιχαλίς είναι αν πάρη άλλον, ο δε αφεθείς αυτός άνδρας, αν πάρει άλλη, συγχωρείται» (Πηδάλιο, κανών Θ).
Άγιος Ιωάννης: «Γενικά η γυναίκα είναι ένα σκουλήκι που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, σκεύος ακαθαρσιών, ο εχθρός της ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος. Eίναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Πάνω απ’ όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες».
Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Τι άλλο είναι η γυναίκα παρά ένας εχθρός της φιλίας, μια αναπόφευκτη τιμωρία, ένα αναγκαίο κακό, ένας φυσικός πειρασμός, ένας επιθυμητός όλεθρος, ένας οικιακός κίνδυνος, μια ευχάριστη καταστροφή, ένα κακό της φύσεως ζωγραφισμένο με όμορφα χρώματα;»
Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Από όλα τα άγρια θηρία το πιο βλαβερό είναι η γυναίκα».
Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (ο δολοφόνος της Υπατίας): «Η γυναίκα πρέπει να αισχύνεται που είναι γυναίκα».
Ισαάκ ο Σύρος: «Είναι καλύτερο να φας δηλητήριο, παρά να συμφάγεις με μια γυναίκα, και αν ακόμη είναι μητέρα σου ή αδελφή σου».
Κοσμάς ο Αιτωλός: «Αν σ’ ένα σταυροδρόμι συναντήσεις το διάβολο και μια γυναίκα, πήγαινε προς τα εκεί που είναι ο διάβολος και όχι προς τα εκεί που είναι η γυναίκα».
Μέγας Αθανάσιος: «Με τις γυναίκες δεν είναι ασφαλές ούτε από κοινού ν’ αποφασίζει κανείς».
Τερτυλλιανός: «Γυναίκα! Είσαι η πύλη του διαβόλου. Εξαιτίας σου αναγκάστηκε να πεθάνει ο γιος του θεού. Θα έπρεπε να κυκλοφορείς πάντα με μαύρα ρούχα και κουρελιασμένα».

ΙΣΛΑΜ
Μωάμεθ: «Οι άνδρες είναι οι συντηρητές των γυναικών, επειδή ο Αλλάχ έκανε ορισμένους να υπερέχουν των άλλων, και επειδή εκείνοι ξοδεύουν από την περιουσία τους. Οι καλές γυναίκες συνεπώς είναι υπάκουες, φυλάγοντας τα κρυφά πράγματα όπως τα έχει φυλάξει ο Αλλάχ, και όσο για εκείνες εκ μέρους των οποίων φοβόσαστε την εγκατάλειψη, να τις επιπλήττετε, και να τις αφήνετε μόνες μέσα στους χώρους του ύπνου, και να τις δέρνετε. Και τότε, αν σας υπακούνε, μην ζητάτε κάτι εναντίον τους. Είναι βέβαιο πως ο Αλλάχ είναι ύψιστος, είναι μεγάλος». Κοράνι 4:34
Μωάμεθ: «Οι γυναίκες – σας είναι σαν ένα κομάτι καλλιεργημένης γης για σας, • έτσι, πλησιάστε τη γη – σας όποτε και όπως θέλετε». Κοράνι 2:223.
Μωάμεθ: «Στον Παράδεισο υπάρχει ένα περίπτερο φτιαγμένο από ένα τεράστιο κούφιο μαργαριτάρι εξήντα μίλια σε πλάτος, σε κάθε γωνία του οποίου υπάρχουν εταίρες που δεν θα βλέπουν εκείνους που είναι στις άλλες γωνίες, και που οι πιστοί θα τις επισκέπτονται και θα τις απολαμβάνουν». Sahih Al-Bukhari 4879 (Το Sahih Al-Bukhari, είναι το δεύτερο σημαντικό ιερό βιβλίο του Ισλάμ μετά το Κοράνι).

ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ
«Οι εβραίοι αποκαλούνται ανθρώπινα όντα, αλλά οι μη-εβραίοι δεν είναι άνθρωποι. ΕΙΝΑΙ ΚΤΗΝΗ», TALMUD, Baba Mezia, 114b. Οι εβραίοι δικαιούνται να ληστεύουν και να φονεύουν μη-εβραίους, TALMUD, Sanhedrin 57a. «Όλα τα παιδιά των απίστων είναι ζώα. (…) Τα κορίτσια των μη-εβραίων βρίσκονται σε κατάσταση niddah (ακαθαρσίας) από τη γέννα τους», TALMUD, Abodah Zarah 36b. «Μια έγκυος εβραία δεν είναι καλύτερη από ένα έγκυο ΖΩΟ», TALMUD, Coschen Hamischpat 405. «‘Ενας εβραίος μπορεί να συνουσιαστεί με ένα παιδί, αρκεί το παιδί να μην είναι λιγότερο από 9 ετών», TALMUD Sanhedrin 54b. «Δεν είναι σημαντικό όταν ένας άντρας συνουσιάζεται με ένα μικρό κοριτσάκι», TALMUD, Kethuboth 11b.

ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ
Αν και ο σχετικός νόμος έχει καταργηθεί, εν τούτοις η ισχυρή θρησκευτική παράδοση επιβάλλει: «Όλες οι γυναίκες, ανεξαρτήτως κάστας, οφείλουν να καούν ζωντανές μαζί με τον θανόντα σύζυγο για να αποδείξουν την αθωότητα, την πίστη και αφοσίωση στον άντρα τους. Το έθιμο αυτό ονομάζεται sati (αγιοσύνη). Εξαιρέσεις αποτελούν οι έγκυες και οι μητέρες μικρών παιδιών. Αν δεν το κάνουν, θα τιμωρηθούν (από τους συγγενείς και αν όχι) στις επόμενες ζωές θα ξαναγγεννιούνται γυναίκες ώσπου να κάνουν σάτι (Garuda Purana ΙΙ 4: 91-100).
[27] «Το επιστημονικό πνεύμα δημιουργεί ένα συγκεκριμένο τρόπο τοποθέτησης απέναντι στα πράγματα αυτού του κόσμου, απέναντι στα πράγματα της θρησκείας, σταματάει για λίγο, διστάζει, τελικά περνάει και εδώ το κατώφλι. Σ’ αυτήν τη διαδικασία δεν υπάρχει σταματημός, όσο περισσότεροι άνθρωποι αποκτούν πρόσβαση στους θησαυρούς της γνώσης, τόσο πιο πολύ θα ξαπλώνεται η αποστασιοποίηση από τη θρησκευτική πίστη, πρώτα από τις ξεπερασμένες, αντιαισθητικές αμφιέσεις της και στη συνέχεια και από τις θεμελιακές προϋποθέσεις της». Freud Sigmund, Το μέλλον μιας αυταπάτης, ό. π. σ. 58.
[28] Λάμπος Κώστας, Θρησκεία και Εξουσία I. Μύθος και Ιδεολογία, και Λάμπος Κώστας, Θρησκεία και Εξουσία ΙΙ. Κρίση και Απελευθέρωση,
[29] Freud Sigmund, Το μέλλον μιας αυταπάτης, Εκδόσεις Ελληνική Παιδεία, Αθήνα 2011, σ. 53.