Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ Είναι Πλήρης Αυτοαναβλύζουσα «Αντίληψη», Ολοκληρωμένη, Χωρίς Όρια ή Περιορισμούς, Απόλυτη «Σύλληψη» της Ίδιας (Παρούσας) Πραγματικότητας. Είναι Μία «Κατάσταση Αντίληψης» σε Απόλυτη Ισορροπία. Όταν «Αναγνωρίζεται» σαν Παρουσία Αυτή η Ίδια η Αντίληψη Αναιρείται σαν Χωρίς Ιδιότητες σε Απουσία. Κι όταν Αναγνωρίζεται σαν Απουσία η Ίδια η Ζωή που Ενυπάρχει σε Αυτή την Μυστηριώδη Παρουσία Αναιρεί την Απουσία σε Πλήρη Παρουσία. Είναι Μία Κατάσταση όπου όλα τα Αντίθετα (Απουσία, Παρουσία) Υπερβαίνονται σε μία Ακατανόητη Εμπειρία Ύπαρξης και Ζωής. Είναι το Απόλυτο Σκοτάδι και το πιο Εκτυφλωτικό Φως. Είναι η Απόλυτη Σιωπή κι ο πιο Ηχηρός Αρμονικός Ήχος. Είναι η Απόλυτη Ακινησία που είναι η Τέλεια Κίνηση. Είναι Αυτό που Βιώνεται αλλά δεν Ομολογείται γιατί δεν υπάρχει αντίληψη να έχει εισχωρήσει Εδώ, στο Απόλυτο Μυστήριο ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ. Είναι ΑΥΤΟ που Γνωρίζεται με την Απουσία κάθε γνώσης.

Όταν ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ Αναγνωρίζεται (Θετικά) σαν Παρουσία τότε Αυτή η Αντίληψη δεν είναι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ (Εμπειρία ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ) αλλά μόνο Αντίληψη ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ. Αντανακλώντας ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ Αυτή η Αντίληψη Είναι Τελείως Απλή, Χωρίς Όρια, Μια Ανοιχτή Σύλληψη ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ, Χωρίς Όρια, Ομοιογενής, Χωρίς Κέντρο ή Μεταβολή, Μια Συνεχής Ροή Ζωής που παρόλα αυτά δεν Αλλοιώνεται. Επειδή Αυτή η Αντίληψη Είναι Εμπειρία ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ, ΦΑΙΝΕΤΑΙ, Γίνεται ΦΑΝΕΡΗ, Βιώνεται σαν ΦΩΣ (Αυτό που Γίνεται Αντιληπτό). Αυτή η ΠΑΡΟΥΣΙΑ, το ΦΩΣ, (η ΟΥΣΙΑ που Γίνεται Αντιληπτή), Αποτελεί την ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ, του ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ και των Διαφοροποιήσεων του ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ από τον ΕΑΥΤΟ που Συνειδητοποιείται σαν Χώρος, Αντικειμενικός Χώρος. Αποτελεί επίσης την Ουσία κάθε υποκειμένου που περιορίζεται σε αντιληπτικό κέντρο και διαφοροποιείται από τον αντικείμενο κόσμο καθώς και την Ουσία όλων των αντικειμένων που γίνονται αντιληπτά.

 Έτσι, ΟΛΑ Είναι Αυτό το ΑΝΤΙΛΗΠΤΙΚΟ ΦΩΣ, η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ, η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ. Είναι από Αυτό το ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΛΗΠΤΙΚΟ ΦΩΣ που Πηγάζει το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ, η Διαφοροποίηση του ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ από τον Χώρο του (που Είναι Αυτό το Ίδιο) καθώς κι ο Πολλαπλασιασμός του ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ (που Αντιγράφει τον Εαυτό του άπειρες φορές), η Πολλαπλότητα, που δημιουργεί την πολλαπλότητα των όντων με τον ταυτόχρονο περιορισμό των υποκειμένων στον «εαυτό» τους, στο δικό τους κέντρο αντίληψης που τα διαφοροποιεί από τα άλλα υποκείμενα και τον χώρο και τα αντικείμενα που είναι μέσα στο χώρο.

Από την Αποκρυστάλλωση των υπαρξιακών πυρήνων (των υποκειμένων), τον περιορισμό των υποκειμένων και τον ταυτόχρονο διαχωρισμό τους από το Όλον και τα αντικείμενα δημιουργείται ο Νοητικός Κόσμος που μας εισάγει στην δυαδικότητα. Τι είναι λοιπόν, μιλώντας απλά, ο Νοητικός Κόσμος; Ένα Απέραντο Δίκτυο Αντιληπτικού Φωτός που εμφανίζει συμπυκνώσεις παρουσίας με ιδιαίτερες πληροφορίες και λειτουργίες. Είναι το Νοητικό Φως που «χρωματίζεται» διαφορετικά από το ΚΑΘΑΡΟ ΑΝΤΙΛΗΠΤΙΚΟ ΦΩΣ.

Οι Ανώτερες Οντότητες που εισέρχονται σε αυτό το Πεδίο Ύπαρξης, χρησιμοποιούν τις συμπυκνώσεις του Πεδίου σαν Φορείς Εκδήλωσης, σαν «Σώμα», για να εκδηλωθούν σε αυτό το Πεδίο δημιουργώντας ένα υπαρξιακό όλο. Τα όντα που εκδηλώνονται με αυτόν τον τρόπο δεν αντιλαμβάνονται ούτε την Βαθύτερη Ενότητα της Ύπαρξης ούτε την Ενότητα του Πεδίου στο οποίο εκδηλώνονται αλλά, συνήθως, απορροφώνται στις ιδιαίτερες μορφές του Πεδίου.

Ζουν μέσα σε ένα κατασκευασμένο από την «άγνοια» κόσμο, ξεχωριστών αντικειμένων. Τα απομονωμένα υποκείμενα αναπτύσσουν σε αυτή την φάση της υπαρξιακής πορείας τους, τον Νου, την Νόηση (την Εννόηση, την Σκέψη). Σχηματίζουν σταθερές νοητικές εικόνες, συμβολικές των πραγμάτων, μία συγκροτημένη δομή πληροφοριών για το κάθε τι. Νοούν, εννοούν τα πράγματα (κατέχουν γνώση, πληροφορίες) για το κάθε τι (τον εαυτό και τον χώρο και τα αντικείμενα). Έτσι τα υποκείμενα, που είναι αντίληψη παρουσίας, νους, δημιουργούν ένα «δεύτερο νου», την νόηση, το περιεχόμενο του νου. Και ταυτίζουν την ύπαρξή τους (που είναι απλός νους) με την εννόηση του εαυτού (με την «ιδέα» που σχηματίζουν για τον εαυτό). Κι από εδώ αρχίζει η παρεξήγηση που οδηγεί σε μια εσφαλμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Τα όντα έχουν εισέλθει στον χώρο της άγνοιας.

 Στο Πεδίο του Νου τα «πράγματα» δεν είναι μόνο αντιληπτή παρουσία αλλά και εννοούνται σαν δομές πληροφοριών που έχουν την δική τους υπαρξιακή αξία, «σημασία». Είναι ακριβώς αυτός ο υπαρξιακός νοητικός χαρακτήρας των πραγμάτων που γεννά, προκαλεί, εκδηλώνει, έναν θετικό, αρνητικό, μικτό (σε άπειρες παραλλαγές) δυναμισμό.

Κι έτσι δημιουργείται μια άλλη διάσταση της ύπαρξης, ένα νέο πεδίο αναγνώρισης της ύπαρξης, το πεδίο των δυναμισμών, το Ψυχικό Πεδίο (που εκφράζεται με την θετική, αρνητική, ενέργεια, την διάθεση, την θετική, αρνητική, αξία, το καλό, κακό, ευχάριστο, δυσάρεστο, κλπ.). Τι είναι, μιλώντας απλά, ο Ψυχικός Κόσμος, ο Κόσμος του Δυναμισμού (ο Αστρικός Κόσμος των αρχαίων αποκρυφιστών);

Είναι Ένα Παγκόσμιο Δίκτυο (Αντιληπτικού) Νοητικού Φωτός που «ενδυναμώνεται» και «χρωματίζεται» διαφορετικά από το Νοητικό Φως, «γίνεται» Αστρικό Φως που εμφανίζει συμπυκνώσεις, μορφές, με ιδιαίτερες λειτουργίες. Οι Ανώτερες Οντότητες που εισέρχονται σε αυτό το Πεδίο Ύπαρξης, χρησιμοποιούν τις συμπυκνώσεις του Πεδίου σαν Φορείς Εκδήλωσης, σαν «Σώμα», για να εκδηλωθούν σε αυτό το Πεδίο δημιουργώντας ένα υπαρξιακό όλο. Τα όντα που εκδηλώνονται με αυτόν τον τρόπο δεν αντιλαμβάνονται ούτε την Βαθύτερη Ενότητα της Ύπαρξης ούτε την Ενότητα του Πεδίου στο οποίο εκδηλώνονται αλλά, συνήθως, απορροφώνται στις ιδιαίτερες μορφές του Πεδίου. Ζουν μέσα σε ένα κατασκευασμένο από την «άγνοια» κόσμο, ξεχωριστών αντικειμένων.

Στο Πεδίο της Ψυχής τα «πράγματα» δεν είναι μόνο παρουσία ή μόνο υπαρξιακός πυρήνας (δομές πληροφοριών που εννοούν) αλλά εμπεριέχουν τον δικό τους «δυναμισμό». Είναι αυτός ο άυλος αόρατος δυναμισμός που θα εκδηλωθεί σαν υλική παρουσία, υλική ενέργεια (φως), υλική ουσία, από την οποία θα γεννηθεί το υλικό σύμπαν με τα εκατομμύρια γαλαξίες, ηλιακά συστήματα, πλανήτες και την ανθρώπινη γη. Τι είναι, μιλώντας απλά, ο υλικός κόσμος; Είναι ένα παγκόσμιο πεδίο ενέργειας (φωτός) που εμφανίζει μια «στερεότητα» και «χρωματίζεται» διαφορετικά από το Αστρικό Φως, γίνεται Υλικό Φως – Ενέργεια που εμφανίζει συμπυκνώσεις «ύλης».

Οι Ανώτερες Οντότητες που εισέρχονται σε αυτό το Πεδίο Ύπαρξης, χρησιμοποιούν τις συμπυκνώσεις του Πεδίου σαν Φορείς Εκδήλωσης, σαν «Σώμα», για να εκδηλωθούν σε αυτό το Πεδίο δημιουργώντας ένα υπαρξιακό όλο. Τα όντα που εκδηλώνονται με αυτόν τον τρόπο δεν αντιλαμβάνονται ούτε την Βαθύτερη Ενότητα της Ύπαρξης ούτε την Ενότητα του Πεδίου στο οποίο εκδηλώνονται αλλά, συνήθως, απορροφώνται στις ιδιαίτερες μορφές του Πεδίου. Τι είναι οι οντότητες σε αυτό το Πεδίο; Είναι οι υπαρξιακοί πυρήνες με τον δυναμισμό τους που εκδηλώνονται στον εξωτερικό κόσμο των υλικών φαινομένων μέσα από συμπυκνώσεις του υλικού φωτός, της ενέργειας-ύλης. Οι ανθρώπινες αισθήσεις όμως εμφανίζουν τα πράγματα διαφορετικά. Εμφανίζουν τα πράγματα σαν στέρεες ατομικές μορφές ξεχωριστές από τον χώρο και τα άλλα αντικείμενα.

Στην πραγματικότητα ενώ όλη η Δημιουργία αποτελεί μια Ενότητα λόγω των αντιληπτικών περιορισμών μας εμφανίζεται σαν Ξεχωριστά Πεδία Ύπαρξης κι η μετάβαση από Πεδίο σε Πεδίο βιώνεται σαν γέννηση μέσα στην μορφή του Κατώτερου Πεδίου κι αντίστροφα σαν αποχωρισμός (θάνατος) από την κατώτερη μορφή κι άνοδος στο Ανώτερο Πεδίο. Αλλά όλα αυτά απλά τα αντιλαμβανόμαστε «έτσι», απλά τα βιώνουμε «έτσι».

Όλη η Δημιουργία Είναι Μια Ενότητα, Ένα Πεδίο Ύπαρξης κι Όλα Είναι Εδώ. Όλα Είναι ΦΩΣ, Φως διαφορετικών «αντιληπτικών συχνοτήτων» που εμφανίζονται από άγνοια σαν Ξεχωριστοί Κόσμοι. Ο αντιληπτικός (πνευματικός) κόσμος, ο νοητικός κόσμος, ο ψυχικός (αστρικός) κόσμος και ο υλικός κόσμος. Στην πραγματικότητα όλα τα Πεδία Ύπαρξης είναι Ενοποιημένα. Μόνο η άγνοια ξεχωρίζει το Υποκείμενο από το ΟΛΟ και τους κόσμους μεταξύ τους. Από άγνοια τα υποκείμενα απομονώνονται και ζουν την δυαδικότητα του υποκειμένου-αντικειμένου κι έχουν την εμπειρία των ξεχωριστών πραγμάτων.

Το Ον, ο άνθρωπος, οφείλει να Δει όχι μόνο ότι η απομόνωσή του από το Πεδίο Ύπαρξης που αντιλαμβάνεται σε κάθε δεδομένη στιγμή είναι τεχνητή (κατασκευασμένη από τον ίδιο) αλλά και ότι τα διαφορετικά Πεδία Ύπαρξης διαχωρίζονται από αυτόν τον ίδιο. Η Αφύπνιση στην Πραγματικότητα Αποκαλύπτει τη ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ σαν ΕΝΑ ΟΛΟ, μια ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Το Πνεύμα (η Παρουσία, η Οντότητα), όντας Ελεύθερο, μπορεί να Δρα οπουδήποτε (γιατί δεν υπάρχει πλέον μέσα έξω), να είναι μέσα στην Κίνηση κι έξω από την Κίνηση στην δική του Φύση κι Ύπαρξη και Ζωή. Στην πραγματικότητα βιώνεται πλέον η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ και δεν υπάρχει η διάκριση (που κάνει η άγνοια) ανάμεσα στην Πραγματικότητα και τα Φαινόμενα. Όλα Ανήκουν στην ΙΔΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ. Ακόμα κι αν δεν υπάρχουν φαινόμενα δεν Αλλάζει τίποτα.

Όλη η Δημιουργία Βρίσκεται Ταυτόχρονα στον Ίδιο Χώρο σε Διαφορετικές αλλά Σχετιζόμενες Διαστάσεις (έτσι τα αντιλαμβανόμαστε). Το Ανώτερο Περιέχει τα Κατώτερα αλλά το αντίθετο δεν συμβαίνει. Ο άνθρωπος κατανοεί την Δημιουργία σαν Ενότητα αλλά και σαν Διαφορετικούς Κόσμους, Αντιληπτικό, Νοητικό, Ψυχικό, Υλικό. Ο άνθρωπος, ο ενσωματωμένος άνθρωπος κατά αναλογία με την Δημιουργία κατέχει και χρησιμοποιεί τις αντίστοιχες Κοσμικές Δυνάμεις, Ενέργειες, Λειτουργίες, Δραστηριότητες, την Αντίληψη (Πνεύμα), τον Νου (Σκέψη), την Ψυχική Διάθεση, το Σώμα. Συνήθως ο άνθρωπος, οι άνθρωποι, λειτουργούν στα τρία κατώτερα επίπεδα, στα επίπεδα της δυαδικότητας. Στα βαθύτερα επίπεδα της αντίληψης μπορούν πέρα από την δυαδικότητα να αντιληφθούν την Ενότητα της Ύπαρξης, την παρουσία των πραγμάτων μέσα στην Ενότητα της Πραγματικής Ουσίας.

Το ΦΩΣ, η ΠΑΡΟΥΣΙΑ, Αυτό που Φαίνεται και Γίνεται Αντιληπτό, Μεταστοιχειώνεται μέσα στην Δημιουργία Παράγοντας όλους τους Κόσμους κι όλα τα Φαινόμενα. Όλα Είναι ΦΩΣ, Υπερβατικό Αόρατο Άυλο Φως ή Κατώτερο (άλλης «ποιότητας») Φως.

Ο άνθρωπος από την Φύση του είναι Αντίληψη Αληθινής Ουσίας, Παρουσία, Φως και μαζί όλες οι υπόλοιπες δυνάμεις όταν εκδηλώνεται στους κατώτερους κόσμους. Ο ενσωματωμένος άνθρωπος «υπάρχει» μέσα σε ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ, σαν Αντίληψη (Καθαρή Ανοιχτή Αντίληψη), σαν νους (υπαρξιακός πυρήνας), ψυχή (ψυχικά εντυπώματα) και σώμα. Μπορεί να Κατανοήσει την Αληθινή Φύση του όταν Αναγνωρίζει τι συμβαίνει, τι του συμβαίνει και έρχεται σε Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα μέσω της Αντίληψης,

Εδώ, Τώρα, στον Πραγματικό Χρόνο κι όχι μέσω της κατώτερης σκέψης, του ψυχικού προσανατολισμού ή των αισθήσεων του σώματος. Η Αντίληψη είναι Ανώτερη Λειτουργία Σύλληψης της Πραγματικότητας όπως συμβαίνει. Η Σκέψη είναι μια κατώτερη λειτουργία που κατασκευάζει εικόνες της πραγματικότητας και σαν τεχνητή κατασκευή είναι πάντα παραπλανητική, όσο κι αν φαίνεται εξυπηρετική στην εξωτερική ζωή. Η Αφύπνιση στην Πραγματικότητα, η Είσοδος στην Αληθινή Ζωή, ήταν πάντα ο Προορισμός του ανθρώπου. Αυτό δίδασκαν πάντα οι Σοφοί Άνθρωποι.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ Είναι το ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΦΩΣ που Ανατέλλει Πέρα από την Δημιουργία, Έξω από την Δημιουργία και Μέσα στην Δημιουργία και τα Φαινόμενα. Είναι η Βάση του Παντός.

 Η Αντίληψη της ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΣΑΝ ΕΝΟΤΗΤΑΣ Αγκαλιάζει, Δημιουργεί Συγκρατεί και Συγχωνεύει τα Πάντα Μέσα της. Αυτή η Κατάσταση, η Αρχική Αντίληψη της Ενότητας, το Προαιώνιο Φως που Αντανακλά το ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΦΩΣ (ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ) είναι το Βασίλειο του Φωτός, το Ουράνιο Βασίλειο, πέρα από τους Κόσμους της Σκιάς. Το Φως (το Προαιώνιο Φως) είναι Μια Κατάσταση Αντίληψης, μια Κατάσταση Ύπαρξης, Τρόπος Ζωής και Εμπειρία.

Τα Όντα που Βιώνουν αυτή την Εμπειρία της Ενότητας της Ύπαρξης, που Αντιλαμβάνονται την Ενότητα της Παρουσίας, το Αληθινό Φως, είναι επίσης Φως στην Ουσία τους, στα βιώματά τους και στις εμπειρίες τους. Είναι τα Φωτεινά Όντα.

Η Φιλοσοφία (ή «Θεολογία) του ΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΟΥ, του ΦΩΤΟΣ, της Φωτεινής Ουσίας του Ανθρώπου, του Θείου Φωτισμού, του Φωτεινού Βασιλείου, κλπ. είναι παλιά ιστορία κι αναδύεται σε πολλές παραδόσεις.

Είκοσι οκτώ αιώνες πριν ο Ορφέας στην Ελλάδα μιλούσε για το πώς από το Ακατανόητο Χάος, την Νύχτα της Ύπαρξης, Γεννιέται ο Φάνης, το Φως, ο Έρωτας, ο Ζαγρέας των Ύμνων, ο Διόνυσος της Λατρείας, η Ουσία του Παντός κι όλα τα φαινόμενα. Από εδώ πηγάζει η Φιλοσοφία του Φωτός (του Πυρός) του Ηράκλειτου, των Στωικών, κλπ.

Παρόμοιες Διδασκαλίες αναπτύχθηκαν στην Κίνα και στην Ινδία. Μια ολόκληρη Φιλοσοφία (και Θρησκεία) του Φωτός αναπτύχθηκε στον Βουδισμό (Μπόντι, κλπ.). Στον Θιβετανικό Βουδισμό όλη αυτή η Φιλοσοφία καταγράφηκε σε ένα από τα σημαντικότερα Κείμενα της ανθρωπότητας, το «Μπάρντο Τοντόλ».

Η Φιλοσοφία του Φωτός αποκρυσταλλώθηκε στο Ελληνικό Φιλοσοφικό Ρεύμα με τον Ερμητισμό, ενώ ανέδειξε τον Γνωστικισμό, τον Νεοπλατωνισμό και τον Δυτικό Αποκρυφισμό.

Μια Θεολογία του Φωτός αναπτύχθηκε στους Κόλπους της Ιουδαϊκής Διδασκαλίας με τους Χριστιανούς μυστικιστές.

ΚΙ η Αποκρυφιστική Καμπάλα στηρίζει όλη την «διδασκαλία» της στο Φως που δημιουργεί όλους τους κόσμους κι όλες τις μορφές.

Κι ανάλογες εμπειρίες καταγράφονται στον χώρο του Ισλάμ με τους Σούφι μυστικιστές.

Η Πνευματική Αφύπνιση στην Πραγματικότητα, πέρα από τον νου, την σκέψη, το εγώ, την δυαδικότητα, τον χρόνο, την ψεύτικη εξέλιξη, Οδηγεί στον ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ, στην Αντίληψη της ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΣΑΝ ΜΙΑΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, στην ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. ΕΔΩ, σε Αυτό το Βίωμα, σε Αυτή την Εμπειρία , η Αληθινή Φύση του Όντος Αποκαλύπτεται σαν Φως Αντίληψης, σαν Αντιληπτικό Φως, Μια Ακατανόητη Ενέργεια Ύπαρξης που Αντανακλά ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ. Κι από αυτό μόνο το γεγονός (ότι αντανακλά το ΥΠΕΡΤΑΤΟ) είναι Μια Κατάσταση Ελευθερίας Αιωνιότητας, Μακαριότητας. Είναι το Πνευματικό Βασίλειο, η Αληθινή Κατοικία του Όντος. Όμως τελικά ακόμα και το Υπερβατικό Φως δεν είναι παρά Αυτό που Φαίνεται κι όχι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ.

Το Φως που Φωτίζει τον Κόσμο, σαν Παρουσία, σαν Γνώση, σαν Παράδοση, σαν «Διδασκαλία», σαν Τρόπος Ζωής και σαν Δραστηριότητα και Πράξη δημιουργεί τελείως φυσικά μια Φωτεινή Περιοχή Ύπαρξης κι Ανοίγει Δρόμους Ζωής. Αυτός είναι ο «Κύκλος του Φωτός». Εισέρχεται κάποιος στο Φως όταν Κατανοεί αυτό που είναι, αυτό που συμβαίνει πραγματικά κι όταν απελευθερώνεται από περιορισμούς κι αυταπάτες. Αυτό είναι το Έργο που Οφείλει ο καθένας στον εαυτό του. Πέρα από τον «Κύκλο του Φωτός» απλώνεται ο Κόσμος της Σκιάς και δραστηριοποιούνται τα όντα, οι άνθρωποι της σκιάς, της σκέψης, του εγώ, της δυαδικότητας και της ονειροπόλησης.

Σε όλες τις εποχές το Φως Κρατήθηκε Ζωντανό, μέχρι σήμερα. Και σήμερα υπάρχουν όντα, άνθρωποι που Ζουν στον Φωτεινό Κόσμο πέρα από τις σκιές. Αυτοί οι άνθρωποι, εκφράζουν το Φως, το «εκπροσωπούν», αλλά δεν υπάρχει κάποιο εγώ να το ιδιοποιηθεί. Απλά ζουν μέσα στο Φως (στο Φως της Ενότητας της Παρουσίας). Έτσι, μιλάμε για το Φως, τον «Κύκλο του Φωτός», την Φωτεινή Περιοχή του Κόσμου, εκφράζοντας την «εμπειρία» μας. Απλά κρατάμε την δάδα αναμμένη και συνεχίζουμε την παράδοση. Δεν έχουμε φιλοδοξία ούτε κάποια θρησκεία να δημιουργήσουμε, ούτε κάποια φιλοσοφία να καταγράψουμε. Μιλάμε για την Ίδια Αιώνια Αλήθεια για την οποία μίλησαν όσοι προηγήθηκαν και για την οποία θα μιλήσουν αυτοί που θα έρθουν.

Ένας Βούδας (κι όχι μόνο ο Σιντάρτα Γκοτάμα αλλά κι Άλλοι Φωτισμένοι, ο Ορφέας, ο Λάο Τσε…) Έρχεται από την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, από μια ΑΛΛΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (όπως το «καταλαβαίνουν» τα όντα, οι άνθρωποι), Έξω από την Δημιουργία, και για αυτό θεωρούνται από τους ανθρώπου Θεϊκές Υποστάσεις. «Μπαίνουν» στην Δημιουργία με τον μοναδικό Σκοπό να Διαφωτίσουν τα όντα και να το οδηγήσουν Πίσω στην Πηγή τους, στο ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Σε τι Διαφέρει ένας Βούδας από τα άλλα όντα; Διαφέρει στο ότι Νοιώθει, Βιώνει την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Γνωρίζει βιωματικά τι ακριβώς είναι η Αντίληψη κι Όλος ο Κόσμος της Δημιουργίας, τι είναι η σκέψη, πως και γιατί παγιδεύονται τα όντα, εξαιτίας των επιθυμιών τους στην εξωτερική ζωή. Κυριαρχεί σε όλες αυτές τις δραστηριότητες που εκδηλώνονται μέσα του (μέσα στην «φαινομενική ύπαρξή» του) κι έτσι Αναγνωρίζει τι είναι Πραγματικό και τι είναι ψεύτικο. Βαδίζει την Οδό της Αλήθειας διασχίζοντας τα φαινόμενα χωρίς να εμποδίζεται. Αιώνια Σταθερός Μέσα στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ του, που είναι η ΙΔΙΑ η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ.

Η Οδός του Βούδα είναι η Οδός της Αφυπνισμένης Συνείδησης που αντιλαμβάνεται τι είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ και τι είναι ψεύτικο μέσα στην Δημιουργία και Γαλήνια Υψώνεται πάνω από όλες τις Καταστάσεις, ακόμα και της Απεριόριστης Συνείδησης Ως ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, Ως το ΑΛΗΘΙΝΟ.

Το ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ είναι Τελείως Έξω από την Δημιουργία. Όλα τα Βασίλεια, οι Κόσμοι που συλλαμβάνει η Αντίληψη είναι Παροδικές Διαμονές μέσα στον Χώρο της Αυταπάτης κι όχι μια Αιώνια Πραγματικότητα.

Αυτός που Θέλει να Βαδίσει την Οδό της Αλήθειας πρέπει να εγκαταλείψει όλα τα εξωτερικά φαινόμενα και την δίψα για την περιορισμένη εμπειρία, πρέπει να περάσει πέρα από την σκέψη στον κόσμο του άμεσα πραγματικού (μέσα στην Δημιουργία), πρέπει να Ανυψωθεί πάνω από όλες τις Εσωτερικές Πνευματικές Καταστάσεις των Άχρονων Κόσμων… για να Εισέλθει στο ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.

ΤΕΛΙΚΑ! ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ; ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ; ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; Δεν έχουμε την αντίληψη ότι «είμαστε» κάτι. Δεν επιδιώκουμε να «πραγματοποιήσουμε» κάποιο σκοπό.
Ό,τι κάνουμε δεν είναι κάποιο «έργο» που πρέπει να πραγματοποιήσουμε αλλά πράγματα που είμαστε «υποχρεωμένοι» να κάνουμε.

Η Αληθινή Ζωή μας τοποθετείται αλλού, σε ανώτερους, καλύτερους κόσμους.
Βρεθήκαμε εδώ, στη «γη» γιατί έπρεπε να βρεθούμε και κάνουμε αυτά που είμαστε «υποχρεωμένοι» να κάνουμε. Δεν μας ενδιαφέρει να μάθουμε τίποτα περισσότερο, δεν ρωτάμε τίποτα περισσότερο.