Ας πούμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι γεννημένος για τον άλλον. Ας πούμε ότι οι άνθρωποι είναι γεννημένοι για να βρίσκεται ο ένας κοντά στον άλλον. Ας πούμε ότι ο καθένας μας είναι γεννημένος για να βρει κάποιον που θα βρίσκεται πλάι του σε κάθε στιγμή. Ας πούμε ότι από τη στιγμή που φτιάχτηκε η Εύα, ο κάθε Αδαμ αυτού του πλανήτη, γεννήθηκε για να βρει την Εύα του. Όχι απαραίτητα με την έννοια ότι η Εύα είναι γυναίκα, αλλά με την έννοια ότι η Εύα είναι ο άνθρωπος που θα βρίσκεται πλάι μας. Κακά τα ψέματα όμως, τείνουμε στην πρώτη έννοια...Και τουμπαλίν βεβαιώς, η κάθε Εύα θελει τον Αδάμ της.
Αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε όμως γιατί κάποιοι γεννιούνται για να είναι μοναχικοί; Το ξέρουν άραγε και είναι έτσι ή δεν το ξέρουν κι αποζητούν συντροφιά, χωρίς αυτή να έρχεται και καταλήγουν μοναχικοί; Ίσως. Παρατηρώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που παρόλο που έχουν άλλους στο πλάι τους, τείνουν να είναι μοναχικοί. Προτιμάνε να ζουν στον κόσμο τους, που περιλαμβάνει δικά τους πράγματα. Πράγματα που τους γεμίζουν και τους κάνουν να "ξεχνάνε" τη μοναξιά τους. Ή θέλουν να περιτριγύζονται από άλλους ανθρώπους, ψάχνοντας την ταυτότητά τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι είναι οι πιο μοναχικοί άνθρωποι;
Για τους μοναχικούς που γνωρίζουν την κατάστασή τους, ναι όντως υπάρχουν τέτοια πράγματα. Προτιμάνε να ταξιδεύουν, να παρατηρούν τον κόσμο γύρω τους, να ζουν τη ζωή τους μέσα από το ταξίδι τους.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ακόμα κι εκείνα τα "πράγματα" θα στερέψουν στο τέλος. Και δε θα χεις κάτι για να το αναπληρώσεις. Ίσως και να έχεις. Όσο ωραία και να είναι τα ταξίδια και να παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου, θα έρθει ο καιρός που θα πεις "φτάνει πια". Είναι ο καιρός που "βαρέθηκες" τη μοναξιά σου και θέλεις κάτι παραπάνω. Που θες να το βρεις στην Εύα μας (ή και τον Αδάμ μας).
Τι γίνεται όμως αν αυτή η "μακροχρόνια" μοναξιά σου μες στον κόσμο σου, σε φέρνει αντιμέτωπο με μια ακόμα πρόκληση, την πρόκληση της ξανα-γνωριμίας του κόσμου, του κόσμου των ανθρώπων, που είχες ξεχάσει επειδή ήσουν στον κόσμο σου; Η κάποτε οικεία μοναξιά σου, έχει γίνει αν-οίκεια. Και ο κάποτε οικείος κόσμος με τους οικείους ανθρώπους, έχει γίνει πλέον αν-οίκειο μέσα σου και πράπει να το ξανα-κάνεις οικείο. Μόναχα έτσι θα μπορέσεις να ξανακερδίσεις τον κόσμο των άλλων.
Ο κόσμος σου μπορεί να είναι ο ιδανικά πλασμένος για σένα και να τον αποζητάς σε κάθε σου ταξίδι, αλλά δε συν-υπάρχει με τον κόσμο του άλλου. Και δεν φτάνει να κοιτάς τον κόσμο του άλλου, όσο κι αυτός να κοιτά το δικό σου κόσμο, αλλά να κοιτάτε προς τον κοινό κόσμο σας, που δεν είναι άλλος από το ταξίδι που θα κάνετε μαζί, σε τούτο τον κόσμο.
Είμαστε γεννημένοι για έναν κόσμο και τον άνθρωπο που βρίσκεται κι αυτός στον κόσμο και θα πρέπει να κοιτάξουμε προς την ίδια κατεύθυνση...
