Το να λέμε συγγνώμη ή να δίνουμε συγχώρεση όταν βλάπτουμε και όταν μας βλάπτουν, είναι πράγματα μεγαλειώδη. Φεύγουμε από τον εαυτό μας, ξεχνάμε τον εγωισμό μας. Υπάρχουν όμως και άλλες στιγμές που χρειάζεται το αντίθετο. Άλλωστε, τι λέμε; Δε λέμε πως πρέπει να φερόμαστε στους άλλους όπως θα θέλαμε να μας φέρονται; Ωραία. Ας ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας…Αυστηροί με τον εαυτό μας, Ναι. Αδίστακτοι, Όχι.
Τα λάθη είναι πολλά, ειδικά όταν κάνουμε πολλά. Αυτός που δεν κάνει λάθος, είναι εκείνος που δεν παλεύει να κάνει κάτι σωστό. Σίγουρα θα έχεις παρατηρήσει ότι τα περισσότερα πράγματα που κάνουμε, καταλήγουν σε λάθος. Όταν τα παραδεχόμαστε, είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας και έτσι πρέπει. Όταν «αυτοτιμωρούμαστε», είμαστε αδίστακτοι με τους εαυτούς μας. Ο εαυτός σου, δεν αξίζει συγχώρεση; Σκέψου πως κάθε μέρα, είναι εκείνος που πρώτος από όλους σε στηρίζει. Σε στηρίζει στο να θυμάσαι, στο να ξεχνάς, στο να αντέχεις τα δύσκολα, στο να χαμογελάς ακόμη και όταν δεν βλέπεις χαρούμενα πράγματα. Κάθε μέρα, είναι έτοιμος, να ακούσει τις… εντολές σου. Με αυτόν θα γίνεις αδίστακτος;
Να κάνουμε λάθη. Αυτή είναι η λύση.
Όταν βλέπουμε οτι είμαστε τελειομανείς και οτι ένα λάθος μας ταράζει ολόκληρο τον εαυτό, τότε δεν έχουμε κάνει απλά ένα λάθος. Έχουμε βάλει τον εαυτό μας να στεναχωριέται και τελικά να αδρανεί, ρωτώντας «γιατί έγινε αυτό το λάθος;». Αν συμφιλιωθείς με το λάθος, όχι μόνο βγάζεις το άγχος σου για ενδεχόμενες αποτυχίες, αλλά μπορείς και να δώσεις μαθήματα επιτυχίας στον εαυτό σου. Αν βλέπεις το λάθος σαν μάθημα, τότε θα αγαπήσεις και τη συγχώρεση προς τον εαυτό σου. Τα λάθη, δε θα σταματήσουμε να τα κάνουμε. Αυτό που πρέπει να αλλάξουμε, είναι ο τρόπος που τα βιώνουμε και τελικά, ποιά πράγματα μαθαίνουμε από αυτά.
Συγχωρούμε τον εαυτό μας δίνοντας χώρο και χρόνο.
Υπάρχουν φορές που δεν κάνουμε απλά λάθη. Φορές που είναι ευκολότερο να μας συγχωρήσουν άνθρωποι που βλάψαμε παρά ο ίδιος μας ο εαυτός. Εκεί, η συγχώρεση δεν μπορεί να γίνει από τη μία στιγμή στην άλλη. Δεν μπορούμε μόνοι μας να προχωρήσουμε σε κάτι τέτοιο, ακόμη και όταν αυτοί τους οποίους στεναχωρήσαμε, μας λένε να το ξεχάσουμε. Οι σύμμαχοί μας εκεί, είναι ο χώρος και ο χρόνος. Πρέπει να κάνουμε σκέψεις και να δούμε γιατί κάναμε κάτι που δεν μπορούμε καν να το ταιριάξουμε με τον εαυτό μας.
Να είμαστε σε επικοινωνία με τον εαυτό μας.
Σε κάποιον από τους αφορισμούς του, ο Όσκαρ Ουάϊλντ, είχε αναφέρει πως «η τελειότερη κοινωνία, είναι η ατομική». Δε χρειάζεται στην πραγματικότητα να γίνεις μοναχικός ή αντικοινωνικός για να έχεις επικοινωνία με το τι νιώθεις. Για να μπορείς να δίνεις ευκαιρίες βελτίωσης στον εαυτό σου, πρέπει να τον συγχωρείς. Άλλωστε, όταν ζητάς να σε συγχωρήσουν ή όταν συγχωρείς άλλους, ευκαιρίες δε δίνεις; Η πιο όμορφη αυστηρότητα που μπορείς να εξαντλήσεις στον εαυτό σου, είναι να παραδέχεσαι τα λάθη σου, να μην επαναλαμβάνεις τα ίδια και να είσαι ανοιχτός στο να εκτεθείς…σε νέα λάθη. Στο κάτω-κάτω, δεν προορίζεσαι για «τέλειος» ούτε για «αλάθητος».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου