Μια τραυματική παιδική ηλικία μπορεί να οδηγήσει σε πιο πρώιμο θάνατο, σύμφωνα με έκθεση ερευνητών από το αμερικανικό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ (CDC).
Στο πλαίσιο της μελέτης τα άτομα που ανέφεραν ότι κατά την παιδική τους ηλικία είχαν τουλάχιστον έξι από τα οκτώ διαφορετικά αρνητικά βιώματα που εξετάστηκαν - από συχνή λεκτική κακοποίηση έως συμβίωση με άτομο με ψυχική νόσο - είχαν μέσο όρο ηλικίας θανάτου τα 61 χρόνια, έναντι των 79 ετών που ήταν ο μέσος όρος στα άτομα χωρίς τέτοιου είδους εμπειρίες.
Οι δρες Ντέιβιντ Μπράουν και Ρομπέρτα Άντα από το CDC παρακολούθησαν 17.337 άνδρες και γυναίκες που επισκέφθηκαν υπηρεσίες ΕΣΥ στις ΗΠΑ από το 1995 έως το 1997, προκειμένου να διερευνήσουν τη σχέση μεταξύ της υγείας και των άσχημων εμπειριών στην παιδική ηλικία.
Οι ερευνητές είχαν ήδη εντοπίσει τη σύνδεση μεταξύ στρεσογόνου παιδικής ηλικίας και καρδιοπάθειας, πνευμονοπάθειας, ηπατοπάθειας και άλλων παθήσεων.
Στη νέα μελέτη, οι ερευνητές έλεγξαν τα αρχεία θανάτου 1.539 ατόμων για το 2006, προκειμένου να εξετάσουν κατά πόσο οι εμπειρίες αυτές σχετίζονται και με τη θνητότητα.
Κάθε άτομο είχε ερωτηθεί αν είχε οποιαδήποτε από τις οκτώ διαφορετικές κατηγορίες αρνητικών βιωμάτων, στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν η λεκτική κακοποίηση, η σωματική κακοποίηση, η σεξουαλική κακοποίηση με σωματική επαφή, η ύπαρξη κακοποιημένης μητέρας, η παρουσία ατόμου με πρόβλημα κατάχρησης ουσιών στο σπίτι, η παρουσία ατόμου με ψυχική νόσο στο σπίτι, η παρουσία μέλους της οικογένειας που είχε φυλακιστεί ή η ύπαρξη χωρισμένων ή διαζευγμένων γονιών.
Το 69% των συμμετεχόντων ηλικίας μικρότερης των 65 ετών ανέφεραν τουλάχιστον ένα από αυτά τα αρνητικά βιώματα στην παιδική τους ηλικία, ενώ το ποσοστό αυτό ήταν 53% για τα άτομα ηλικίας 65 ετών και άνω.
Τα άτομα που ανέφεραν ότι είχαν έξι ή περισσότερα από τα βιώματα είχαν 1,5 φορά μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν κατά την παρακολούθηση από ό,τι τα άτομα χωρίς κανένα τέτοιο βίωμα. Επίσης είχαν 1,7 φορά μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν πριν την ηλικία των 75 και σχεδόν 2,4 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν πριν την ηλικία των 65.
Η τραυματική παιδική ηλικία μπορεί να συμβάλει με πολλούς τρόπους στην ανάπτυξη νόσου, επισημαίνει ο δρ Άντα.
Για παράδειγμα, το στρες στην παιδική ηλικία επηρεάζει την ανάπτυξη του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα τα άτομα αυτά να έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν κατάθλιψη και άγχος, αλλά και μεγαλύτερη τάση να αντιμετωπίζουν το στρες με μη υγιείς τρόπους, όπως η κατανάλωση αλκοόλ και το κάπνισμα.
Μόνο το ένα τρίτο των συμμετεχόντων στη μελέτη δεν είχαν κανενός είδους παιδικό τραύμα, πρόσθεσε ο δρ Άντα, λέγοντας ότι αυτού του είδους τα επικίνδυνα αρνητικά βιώματα είναι πολύ διαδεδομένα.
«Για να αντιμετωπίσουμε πολλά από τα μείζονα ζητήματα δημόσιας υγείας θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτού του είδους τους στρεσογόνους παράγοντες στα παιδιά στην κοινωνία μας, ως ένα μέσο πρωτοβάθμιας πρόληψης» καταλήγει ο δρ Άντα.
Στο πλαίσιο της μελέτης τα άτομα που ανέφεραν ότι κατά την παιδική τους ηλικία είχαν τουλάχιστον έξι από τα οκτώ διαφορετικά αρνητικά βιώματα που εξετάστηκαν - από συχνή λεκτική κακοποίηση έως συμβίωση με άτομο με ψυχική νόσο - είχαν μέσο όρο ηλικίας θανάτου τα 61 χρόνια, έναντι των 79 ετών που ήταν ο μέσος όρος στα άτομα χωρίς τέτοιου είδους εμπειρίες.
Οι δρες Ντέιβιντ Μπράουν και Ρομπέρτα Άντα από το CDC παρακολούθησαν 17.337 άνδρες και γυναίκες που επισκέφθηκαν υπηρεσίες ΕΣΥ στις ΗΠΑ από το 1995 έως το 1997, προκειμένου να διερευνήσουν τη σχέση μεταξύ της υγείας και των άσχημων εμπειριών στην παιδική ηλικία.
Οι ερευνητές είχαν ήδη εντοπίσει τη σύνδεση μεταξύ στρεσογόνου παιδικής ηλικίας και καρδιοπάθειας, πνευμονοπάθειας, ηπατοπάθειας και άλλων παθήσεων.
Στη νέα μελέτη, οι ερευνητές έλεγξαν τα αρχεία θανάτου 1.539 ατόμων για το 2006, προκειμένου να εξετάσουν κατά πόσο οι εμπειρίες αυτές σχετίζονται και με τη θνητότητα.
Κάθε άτομο είχε ερωτηθεί αν είχε οποιαδήποτε από τις οκτώ διαφορετικές κατηγορίες αρνητικών βιωμάτων, στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν η λεκτική κακοποίηση, η σωματική κακοποίηση, η σεξουαλική κακοποίηση με σωματική επαφή, η ύπαρξη κακοποιημένης μητέρας, η παρουσία ατόμου με πρόβλημα κατάχρησης ουσιών στο σπίτι, η παρουσία ατόμου με ψυχική νόσο στο σπίτι, η παρουσία μέλους της οικογένειας που είχε φυλακιστεί ή η ύπαρξη χωρισμένων ή διαζευγμένων γονιών.
Το 69% των συμμετεχόντων ηλικίας μικρότερης των 65 ετών ανέφεραν τουλάχιστον ένα από αυτά τα αρνητικά βιώματα στην παιδική τους ηλικία, ενώ το ποσοστό αυτό ήταν 53% για τα άτομα ηλικίας 65 ετών και άνω.
Τα άτομα που ανέφεραν ότι είχαν έξι ή περισσότερα από τα βιώματα είχαν 1,5 φορά μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν κατά την παρακολούθηση από ό,τι τα άτομα χωρίς κανένα τέτοιο βίωμα. Επίσης είχαν 1,7 φορά μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν πριν την ηλικία των 75 και σχεδόν 2,4 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν πριν την ηλικία των 65.
Η τραυματική παιδική ηλικία μπορεί να συμβάλει με πολλούς τρόπους στην ανάπτυξη νόσου, επισημαίνει ο δρ Άντα.
Για παράδειγμα, το στρες στην παιδική ηλικία επηρεάζει την ανάπτυξη του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα τα άτομα αυτά να έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν κατάθλιψη και άγχος, αλλά και μεγαλύτερη τάση να αντιμετωπίζουν το στρες με μη υγιείς τρόπους, όπως η κατανάλωση αλκοόλ και το κάπνισμα.
Μόνο το ένα τρίτο των συμμετεχόντων στη μελέτη δεν είχαν κανενός είδους παιδικό τραύμα, πρόσθεσε ο δρ Άντα, λέγοντας ότι αυτού του είδους τα επικίνδυνα αρνητικά βιώματα είναι πολύ διαδεδομένα.
«Για να αντιμετωπίσουμε πολλά από τα μείζονα ζητήματα δημόσιας υγείας θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτού του είδους τους στρεσογόνους παράγοντες στα παιδιά στην κοινωνία μας, ως ένα μέσο πρωτοβάθμιας πρόληψης» καταλήγει ο δρ Άντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου