Ο δράκος ξαφνιάστηκε. Κοίταξε την μικρή νεράιδα στα μάτια και την ρώτησε.-Δε φοβάσαι μήπως σε φάω?
-Όχι …είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις.
-Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα?
-Όχι... όποτε θέλω εξαφανίζομαι.
-Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω?
Η νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση… όμως του απάντησε.
-Όχι… όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει…
Όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρήνεράιδα.
Θέλησε να τη φιλήσει... η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της.
Ο δράκος δάκρυσε... όμως τα δάκρυα του την έπνιγαν.
Η μικρή νεράιδα πέθαινε στην αγκαλιά του..Του ψιθύριζε απλά το μυστικό …
-ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ… ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ…
Οι πιο πολλοί άνθρωποι βλέπουν την αγάπη πρωταρχικά σαν μέσο για να αγαπηθούν και όχι για να αγαπήσουν. Η αγάπη είναι δράση , είναι άσκηση μιας ανθρώπινης δύναμης που μπορεί να εκδηλωθεί μόνο ελεύθερα και ποτέ ως αποτέλεσμα καταναγκασμού. Το να δίνεις αγάπη είναι η πιο υψηλή έκφραση του δυναμισμού, καθώς νιώθουμε μέσα από αυτή, τη δύναμη, τον πλούτο και τις ικανότητες μας. Η μεγαλύτερη συμβολή της αγάπης είναι ότι μέσα από αυτήν μπορούμε, να «συλλάβουμε» το μυστικό του ανθρώπου και του σύμπαντος και να κατανοήσουμε το μεγαλείο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου