Στην εποχή μας οι σχέσεις έχουν δυσκολέψει, σαν να έχει πέσει μια επιδημία ασυμβατότητας και έτσι πολλοί άνθρωποι περνάνε γρήγορα από τη γοητεία στην απογοήτευση, από το γλυκό στο πικρό. Τα ζευγάρια έχουν γίνει πιο εύθραυστα, και αγαπούν τον έρωτα περισσότερο από τα ίδια τα άτομα και έτσι αντί για έναν τρελό έρωτα ζουν έναν αχνό και ασαφή έρωτα που δεν μπορούν να τον ορίσουν ούτε ως προς το μέγεθος ( μεγάλος η μικρός), ούτε ως προς το περιεχόμενο ( διαρκώς εξελισσόμενος η ρουτινιάρικος)
Ποιό όμως είναι το είδος του( της ) συντρόφου που αναζητούν ;
Αναζητούν αυτόν -η που ανταποκρίνεται στις καταγραφές και στις εμπειρίες που έχουν με βάση αυτά που βίωσαν στο σπίτι των παιδικών τους χρόνων με πρωταγωνιστές τους γονείς τους; Η αναζητούν εκείνον-η που ανταποκρίνεται στην εικόνα που έχουν στο μυαλό τους περί ιδανικού;
Οι άνθρωποι αναζητάνε το καινούριο την ίδια στιγμή όμως δίνουν έναν αγώνα για να μην διακινδυνεύσουν και κλείνονται ακόμη περισσότερο στον εαυτό τους από το φόβο μήπως ένα παλιό τραύμα επαναληφθεί.
Τα παρατάνε λοιπόν προτού ακόμη προσπαθήσουν και προτιμούν να γκρινιάζουν για τη ζωή και να μένουν άπραγοι γιατί δεν έχουν το θάρρος να υπερβούν τα προσωπικά συρματοπλέγματα, γιατί δεν ξέρουν πως να δημιουργούν τον έρωτα αντί να τον καταναλώνουν και έτσι βρίσκονται σε ένα σταυροδρόμι μεταξύ ονείρου και ματαιότητας ...
Ίσως η μοιραία εξίσωση της εποχής μας θα λυθεί όταν σταματήσουμε να αναζητάμε τον "τέλειο" άνθρωπο που θα ικανοποιήσει όλες μας τις ανάγκες, μια σκέψη που μας μετατρέπει σε ανίσχυρα παιδιά που περιμένουν κάποιον να τα ταΐσει και να τα φροντίσει, μια σκέψη που μας μετατρέπει σε άδεια δοχεία που περιμένουν κάποιον να τα γεμίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου