Ωριμάζοντας μαθαίνεις να παίρνεις μεγαλύτερες αποστάσεις από τους ξέφρενους, ανελέητους ρυθμούς της ζωής.
Αρχίζεις να δίνεις αξία σε καθημερινά, επαναλαμβανόμενα πράγματα που κάποτε θεωρούσες υποδεέστερα και ανάξια λόγου.
Αρχίζεις να αντιμετωπίζεις τη ζωή
και οτιδήποτε ζει πάνω σ’ αυτήν με ταπεινότητα και σεβασμό.
Αρχίζεις όχι μόνο να αγαπάς τον εαυτό σου
αλλά και να τον κατανοείς και να τον συμπονάς
για όσα δεν μπορεί και δεν καταφέρνει…
Αρχίζεις να εμπιστεύεσαι τη δική σου αλήθεια και η άποψη
των άλλων να μη σε απασχολεί.
Παύεις να εξαπατάς τον εαυτό σου με λογικοφανείς υπεκφυγές
και δικιολογίες.
Παύεις να λες όχι στον πόνο, να λες ότι ο πόνος δε θα έπρεπε να υπάρχει. Το τέλος είναι πάντα οδυνηρό, όμως ο πόνος είναι μέρος της ζωής και τελικά δεν έχει νόημα να προσπαθείς να του ξεφύγεις.
Παύεις να ανυπομονείς και να προσπαθείς να φέρεις τη ζωή
στα μέτρα σου, αλλά προσαρμόζεσαι στα δικά της.
Έχεις πάψει να πιστεύεις ότι ξέρεις
τι είναι σωστό και τι είναι λάθος.
Γνωρίζεις πια ότι όλα είναι σχετικά κι απλά είναι συνάρτηση προσωπικών εμπειριών.
Αρχίζεις να αποδέχεσαι ότι στη ζωή δεν έρχεσαι
για να γίνεις ευτυχισμένος αλλά για να γίνεις ολοκληρωμένος
και καλύτερος άνθρωπος.
Έτσι αρχίζεις να τηρείς μια χαλαρή στάση και να χορεύεις στους ρυθμούς
της ζωής αντι να της αντιστέκεσαι κι ετσι να χάνεις όλη τη μαγεία.
Όσο για το άγχος για το αύριο,
που κάποτε λίγο έλλειψε να σε συνθλίψει,
το έχεις πλέον αντικαταστήσει με το:
Επιτέλους ΖΩ!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου