(AGNI ΥOGA SOCIETΥ, Απειροσύνη, Τόμ. Ι, παρ. 110.)
Μας έχουν μάθει ότι ο χρόνος χωρίζεται σε τρεις διαστάσεις, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Τι είναι παρελθόν;
Το παρελθόν είναι το σπέρμα, το σημείο από το οποίο αρχίσαμε.
Σε αυτό το σπέρμα τοποθετήθηκαν όλες οι μελλοντικές μας δυνατότητες, το μοντέλο, το «ομοίωμα της εικόνας Του» προς το οποίο ταξιδεύουμε μέσα στους αιώνες.
Έτσι ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου είναι η διαδικασία επίτευξης και εκπλήρωσης αυτού του «ανώτερου καλέσματος», της παραγωγής της «εικόνας».
Το παρόν δεν είναι κάτι άλλο, παρά τα βήματα που γίνονται προς αυτό το σκοπό.
Τι είναι το μέλλον;
Το μέλλον είναι η εκπλήρωση του σκοπού του σπέρματος.
Το σπέρμα είναι το παρελθόν, η αρχή.
Το δέντρο που φυτρώνει από το σπόρο, είναι το μέλλον.
Το παρόν είναι η πορεία μέσα από την οποία ο σπόρος γίνεται δέντρο, τα βήματα προς την εκπλήρωση.
Είναι η στιγμή της μεταμόρφωσης από σπόρο σε δέντρο.
Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι έχουμε την ευκαιρία να μεταβάλλουμε ή να αλλάξουμε, να χτίσουμε ή να καταστρέψουμε το μέλλον μας οποιαδήποτε στιγμή διαλέξουμε.
Αυτό είναι αλήθεια, αν θεωρούμε τη ζωή σαν μια σύντομη περίοδο. Δεν ισχύει, όμως, όταν θεωρούμε τη ζωή από τη σκοπιά της αιωνιότητας.
Η αιωνιότητα είναι η χρονική περίοδος από το σπόρο μέχρι το δέντρο, από την αρχή μέχρι την εκπλήρωση, ο μόνος πραγματικός χρόνος, είναι αδιάσπαστη και χωρίς υποδιαιρέσεις.
Ο άνθρωπος αποτελείται από δυο στοιχεία,
την ουσία της αιωνιότητας την οποία ονομάζουμε πνεύμα ή ουσία, ο εσωτερικός άνθρωπος και
την ύλη με την οποία είναι φτιαγμένο το σώμα και η προσωπικότητα ή ο εξωτερικός άνθρωπος.
Για τον εσωτερικό άνθρωπο, δεν υπάρχει χρόνος.
Υπάρχει μόνο αιωνιότητα, μια αδιάσπαστη γραμμή.
Αλλά για τον εξωτερικό άνθρωπο ο χρόνος διαιρείται σε μέρες, βδομάδες, μήνες και χρόνια.
Το πρόβλημα είναι ότι ο καθένας μας ταυτίζεται με τον εξωτερικό άνθρωπο και χάνει τον εαυτό του μέσα του.
Δεν υπάρχουμε πια, παρά μόνο σαν αυτόματο.
Γεννιόμαστε, ζούμε, εργαζόμαστε, υποφέρουμε, πεθαίνουμε και εξαφανιζόμαστε.
Όλα όσα κάνουμε, γίνονται σαν ανταπόκριση σε εξωτερικές επιρροές. Ολόκληρη η ζωή μας είναι μια σειρά από αντιδράσεις και αντανακλαστικά, ενώ ο εσωτερικός άνθρωπος κοιμάται βαθιά.
Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν σαν σώματα σε βαθύ ύπνο.
Για τέτοιους ανθρώπους ο χρόνος χωρίζεται σε περιόδους με διαφορετικό μήκος και κάθε περίοδος έχει ένα καινούργιο μήνυμα ή προειδοποίηση γι’ αυτούς.
Κάθε περίοδος είναι μια νίκη ή μια ήττα.
Σε όσους έχουν αυτή τη στάση, τα γεγονότα του χρόνου ασκούν μεγάλη ένταση.
Όταν πετυχαίνουν σε μια τρέχουσα υπόθεση, είναι υπερβολικά ευτυχισμένοι και κάνουν λες και κατάφεραν να φτάσουν στον τελικό στόχο τους, σαν να εκπληρώθηκε ο σκοπός της ζωής τους.
Από την άλλη μεριά, όταν συμβαίνει αποτυχία, σρρώσπα, απώλεια ή άλλες ατυχίες, αμέσως σαστίζουν νομίζοντας ότι όλα έχουν χαθεί.
Ο νους τους δε μπορεί να δει πέρα από τη στιγμή. Δεν έχουν κάποια ελπίδα.
Η ελπίδα είναι μια ματιά στην αιωνιότητα.
Είναι μια εσωτερική πεποίθηση ότι δεν έχουν τελειώσει όλα, αλλά υπάρχουν ακόμα κάποιες δυνατότητες, επερχόμενες ευκαιρίες που μπορεί να αλλάζουν πλήρως την κατάσταση.
Η ελπίδα είναι μια στιγμή απόσπασης από το «παρόν», από τα γεγονότα που προκαλούν απογοήτευση, σύγχυση και επιπλοκές που αναγκάζουν έναν άνθρωπο να πιστέψει ότι όλα έχουν τελειώσει.
Η ελπίδα ανοίγει καινούργιες πύλες προς την αιωνιότητα.
Η ελπίδα είναι εκείνη η στιγμή κατά την οποία αποκτάμε συνείδηση της παροδικής φύσης όλων των πραγμάτων και αποκτάμε επίγνωση ότι υπάρχει η αιωνιότητα με τις αναρίθμητες δυνατότητές της.
Τη στιγμή που η ελπίδα μπαίνει στην καρδιά μας, η πίεση του χρόνου αδυνατίζει όλο και περισσότερο και καινούργια ενέργεια αρχίζει να κυλάει μέσα μας.
Το παρελθόν δεν είναι φοβερό.
Το παρόν με τις δυσκολίες του μας προκαλεί, και
το μέλλον γίνεται όλο και λαμπρότερο.
Εδώ η θεώρηση μας αλλάζει.
Δε στεκόμαστε πια στο αεικίνητο παρόν με τις πικρίες, τις απογοητεύσεις, τη θλίψη για το παρελθόν μας και τους φόβους για το μέλλον μας.
Τώρα στεκόμαστε στο φως της αιωνιότητας στο οποίο ο Σπινθήρας βαθμιαία γίνεται Ήλιος.
Μέσα στο όραμα αυτής της βαθμιαίας και τελικής επίτευξης ο χρόνος με τις θλίψεις, τους πόνους, τις ευτυχίες, τις απώλειες και τα κέρδη, εξαφανίζεται και η γαλήνη βασιλεύει στην καρδιά μας.
Στην παιδική μου ηλικία, όταν χτυπούσα η μητέρα μου συνήθιζε να μου λέει,
«Γιέ μου, όταν θα μεγαλώσεις, θα το ξεχάσεις. Θα ξεχάσεις τον πόνο και το φόβο σου».
Αυτά τα λόγια με ανακούφιζαν πραγματικά γιατί ο νους μου αμέσως άρχιζε να αποσπάται από το οδυνηρό παρόν και συγκεντρωνόταν πάνω στο μέλλον, στο οποίο μπορούσα να δω τον εαυτό μου χωρίς πόνο και φόβο.
Έβλεπα τον εαυτό μου όπως ήθελα να είναι, ευτυχισμένο και δίχως πόνο.
Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την ίδια τεχνική για όλες τις δυσκολίες, τις θλίψεις, τις αποτυχίες και τις αντιξοότητές μας, όταν πιέζουν βαριά την καρδιά μας, παραλύοντας ολόκληρη την ύπαρξή μας, σκοτεινιάζοντας το δρόμο της ζωής μας και φυλακίζοντας την ψυχή μας στα άμεσα γεγονότα, τις άμεσες στιγμές.
Σε τέτοιες στιγμές είναι που ο νους σταματάει να δρα.
Ο νους συσκοτίζεται και ο άνθρωπος αναγκάζεται να βρει έναν τρόπο για να χειριστεί την κατάσταση.
Μπορεί να κάνει ένα έγκλημα ή να αυτοκτονήσει. Μπορεί να καταστρέψει πολλά αντικείμενα γύρω του. Ή μπορεί να βυθιστεί σε φοβερή απάθεια.
Όταν, όμως, η ιδέα του για το χρόνο διευρύνεται, καταλαβαίνει ότι υπάρχει ένα αύριο, ένας χρόνος όπου πολλά πράγματα μπορεί να αλλάξουν, πολλές δυνατότητες να γεννηθούν και αμέσως μια ακτίνα φωτός εισχωρεί στο σκοτεινό του δωμάτιο και βαθμιαία φωτίζει τον εσωτερικό του κόσμο.
Να ανυψώσουμε έναν άνθρωπο σημαίνει να ανοίξουμε μια πόρτα στο μέλλον του, να ανοίξουμε γι’ αυτόν το όραμα της αιωνιότητας, τον ατέλειωτο δρόμο που αρχίζει σαν ένα σημείο και εξαφανίζεται μέσα στην Πηγή της ζωής μέσα από ατέλειωτες σπείρες και κύκλους.
Τι νόημα θα έχει μια απώλεια ύστερα από τριακόσια χρόνια;
Τι σημασία θα έχει μια αποτυχία μετά από τετρακόσια χρόνια, δυο χιλιάδες χρόνια, αν έχετε κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσατε;
Ξανά και ξανά η ζωή θα σας δίνει ευκαιρίες να ανάπτυσσεστε, να καλλιεργείστε, μέχρις ότου ο εσωτερικός σας σπόρος ανθίσει τέλεια, πλήρως και ολοκληρωτικά, μέχρις ότου χάσετε στον προορισμό προς τον οποίο ταξιδεύετε από ην αρχή του χρόνου.
Μέσα στην αιωνιότητα, οι αποτυχίες αι οι απώλειες θα σας βοηθήσουν να ανεβαίνετε όλο και ψηλότερα και όλες οι ταλαιπωρίες σας θα γίνουν τριαντάφυλλα στο μονοπάτι σας.
Όλα τα ιερά βιβλία και η εσωτερική φιλοσοφία του κόσμου ασχολούνται με το άχρονο.
Δεν είναι η φιλοσοφία του παρελθόντος, παρόντος ή του μέλλοντος.
Είναι της αιωνιότητας και για την αιωνιότητα.
Η Μπαγκαβάντ Γκιτά είναι άχρονη.
Σε κάθε γραμμή αυτού του αρχαίου κειμένου διακρίνεται η ολοκλήρωση του ανθρώπου της αιωνιότητας. Υπάρχει εκεί η εικόνα του Θεού – ανθρώπου που ανήκει στην αιωνιότητα.
Το ίδιο ισχύει και για τα Ευαγγέλια.
Υπάρχει ο Χριστός και ο δρόμος που οδηγεί στο Χριστό, ο δρόμος της μεταμόρφωσης σε αιώνιο ή αιωνιότητα.
Όλες οι αληθινές τέχνες του κόσμου ανήκουν στην αιωνιότητα και αν τις κοιτάζετε με τα εσωτερικά μάτια σας, το αιώνιο αφυπνίζεται μέσα σας. Για μια στιγμή ο χρόνος εξαφανίζεται.
Η ύπαρξή σας περνάει πέρα από το χρόνο και το χώρο. Εισέρχεται στην αιωνιότητα.
Κάθε αληθινή νίκη είναι μια νίκη πέρα από χρόνο και χώρο.
Στη Βίβλο βρίσκουμε μια ιστορία για τη γυναίκα του Λωτ.
Όταν ο Θεός επρόκειτο να καταστρέψει τα Σόδομα και τα Γόμορρα, διέταξε το Λωτ να φύγει από την πόλη και να μην κοιτάξει πίσω. Η σύζυγος του Λωτ δεν άκουσε. Κοίταξε πίσω «…και εγένετο στήλη αλός».
(Γένεση, 19:26.)
Ήταν προσκολλημένη στο παρελθόν και δε μπορούσε να κοιτάξει το μέλλον, την αιωνιότητα. Περιορίστηκε στο παρελθόν και απολιθώθηκε, έγινε μια στήλη άλατος.
Αν επιχειρήσουμε βαθύτερες μελέτες και παρατηρήσεις θα δούμε ότι όλες οι ανθρώπινες ασθένειες είναι το αποτέλεσμα ενός νου που είναι προσκολλημένος μόνο στο παρελθόν, στο παρόν ή στο μέλλον.
Η αιωνιότητα είναι σαν ένα ποτάμι. Τα κύματα και οι σκιές πάνω του αντιπροσωπεύουν τις ώρες, τους μήνες, τα χρόνια, τους αιώνες.
Στην επιφάνειά του διαιρείται σε τμήματα αλλά στο βάθος του είναι ένα, ένα άχρονο ρεύμα.
Οι άνθρωποι προσκολλώνται σε ένα κύμα και ύστερα από λίγο τυλίγονται μέσα στο ίδιο το κύμα. Αυτό το κύμα μπορεί να είναι μια ανάμνηση, ένα απόκτημα, ένα όνειρο ή μια προσδοκία και επειδή αυτά τα πράγματα ταυτίζονται με τα λεπτά, τις μέρες ή τα χρόνια που περνούν, δημιουργούν ένα κενό στην καρδιά του ανθρώπου.
Προσπαθώντας να γεμίσει αυτό το κενό, να σβήσει τη δίψα του, ο άνθρωπος αναζητάει τις ικανοποιήσεις κατώτερης φύσης του, υλικά αντικείμενα, όνειρα, ζηλοτυπίες και μίση, αλλά το κενό της καρδιάς του δεν μπορεί να γεμίσει με την ύλη ή τις ηδονές του σώματος.
Είναι άπληοτος και εξαιτίας της απληστίας του προσκολλάται στα κοσμικά πράγματα.
Ταυτίζεται με κάθε ικανοποίηση σε τέτοιο βαθμό, ώστε να χάνει τον εαυτό του μέοα στα αντικείμενα της ικανοποίησης. Εδώ αρχίζει το πρόβλημα του.
Όταν τα αντικείμενα της ικανοποίησης παύουν να του χαρίζουν ευχαρίστηση, πέφτει στο χείμαρρο της απογοήτευσης, της απελπισίας, της νευρικότητας και της έντασης με αναπόφευκτες επιπλοκές.
Αποσπάστε αυτό τον άνθρωπο από τα περαστικά κύματα, κάντε τον να δει τη ζωή του από τη σκοπιά της αιωνιότητας και θα τον έχετε ελευθερώσει.
Θα εγκαθιδρύσετε γαλήνη, χαρά και υγεία στο νου, στην καρδιά και στο σώμα του και το κενό θα γεμίσει.
Η πρόοδος του ανθρώπου μπορεί να φανεί στο ακόλουθο διάγραμμα.
Η πρόοδός του αριθμείται από το 7 μέχρι το 1.
Ο άνθρωπος του 7 είναι ο ανεξέλικτος άνθρωπος και ο άνθρωπος αριθμός 2 είναι ο πλήρως ανεπτυγμένος άνθρωπος.
7. Ύπνος
6. Παρόν
5. Παρόν – Παρελθόν
4. Παρόν – Παρελθόν – Μέλλον
3. Μέλλον
2. Αιωνιότητα
1. Διάρκεια
Οι άνθρωποι του αριθμού 7 είναι εκείνοι για τους οποίους η ζωή είναι ένας διαρκής ύπνος.
Δεν έχουν αντίληψη του Χρόνου.
Ζουν σε μια ονειρική κατάσταση συνείδησης ή σε μια κατάσταση συνείδησης όμοια με εκείνη ενός ατόμου που είναι σε χαύνωση μέθης.
Η ζωή των ατόμων του αριθμού 6 κατευθύνεται ή ελέγχεται μόνο από το παρόν.
Είναι ελαφρώς πιο εξελιγμένοι από τα ζώα.
Τα άτομα αριθμός 5 είναι εκείνα των οποίων η ζωή ελέγχεται κυρίως από το παρελθόν. Ζουν και προγραμματίζουν με βάση το παρελθόν τους.
Τα άτομα αριθμός 4 ζουν μια ισορροπημένη ζωή ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Είναι πρακτικοί, προικισμένοι ιστορικοί και πολιτικοί.
Μερικοί ικανοί δικηγόροι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.
Η ζωή των ατόμων αριθμός 3 καθορίζεται κυρίως από το μέλλον. Είναι οι μεγάλοι οραματιστές του κόσμου.
Ο Δάσκαλος Μορύα λέει:
«Γνωρίζετε ότι το πυρ ζει στην καρδιά εκείνων που αγαπούν το Μέλλον».
( AGNI ΥOGA SOCIETΥ, Τομ. ΙΙ, παρ. 27.)
Ο όρος «μέλλον» έχει δυο σημασίες.
Η πρώτη ιδέα αφορά στο χρόνο.
Για παράδειγμα, ο επόμενος μήνας είναι μέλλον.
Η δεύτερη σημασία είναι ότι το μέλλον είναι ένα όραμα.
Όταν ο Χριστός είπε, «γίνετε τέλειοι», μιλούσε για το μέλλον.
Αν είστε σε θέση να δείτε, μέσα από τις ατέλειές σας, μια κατάσταση ύπαρξης στην οποία είστε σχετικά τέλειοι, τότε βλέπετε το μέλλον.
Αν αγαπάτε αυτό το μέλλον, το πυρ της έφεσης είναι ενεργό μέσα σας και θα σας σπρώξει προς το μέλλον σας.
Οι οραματιστές του κόσμου δημιουργούν μεγάλη ομορφιά, πυρπολούν τις καρδιές εκατομμυρίων, καθορίζοντας έτσι το σχηματισμό του μέλλοντος.
Αυτοί οι άγιοι ονειρευτές ή στοχαστές είναι συχνά υπεύθυνοι για τη δημιουργία μεγάλων ουτοπιών.
Η αιωνιότητα ανήκει στο βασίλειο του χρόνου αλλά ενός χρόνου που δε διαιρείται σε παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Σχηματίζει μια ευθεία γραμμή ή έναν αδιάσπαστο κύκλο.
Μόνο οι μεγάλοι Μυημένοι είναι ικανοί να ζουν σε μια τέτοια κατάσταση επίγνωσης.
Η διάρκεια βρίσκεται έξω από την περιοχή του χρόνου.
Στο βιβλίο ο ι Σ τ ά ν τ ζ α των Ντζυάν διαβάζουμε:
«Χρόνος δεν υπήρχε γιατί κοιμόταν στο Άπειρο Στήθος της Διάρκειας».
Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, Η Μυστική Δοξασία, Τομ. I.
Όταν δεν υπάρχει εκδήλωση, δεν υπάρχει χρόνος. Δεν υπάρχει παρελθόν, παρόν ή μέλλον.
Η Διάρκεια είναι ένα συνώνυμο του Χώρου στον οποίο όλες οι φαινομενικές υπάρξεις εξαφανίζονται κατά τη διάρκεια της νύχτας της δημιουργίας.
Τα μεγαλύτερα έργα τέχνης έχουν τρία στοιχεία παρελθόν, παρόν και μέλλον. Σαν σύνολο αντιπροσωπεύουν την αιωνιότητα.
Οποιοδήποτε δημιούργημα ή πράξη που περιορίζεται σε ένα τμήμα του χρόνου είναι αδύναμο και παροδικό.
Ένα έργο που ανήκει μόνο στο παρελθόν, είναι ένα νεκρό σώμα.
Ένα έργο που ανήκει στο μέλλον είναι ελκυστικό, αλλά υπερβολικά αφηρημένο.
Εκείνα που ανήκουν στην αιωνιότητα είναι τα πραγματικά δημιουργήματα της ενοικούσας ψυχής.
Κακό είναι εκείνο το οποίο έρχεται από το παρελθόν, αλλά επιμένει, επιβάλλοντας τη συνέχιση του στο παρόν.
Η συνέχιση αυτού που είναι ξεπερασμένο εμποδίζει την πρόοδο σε κάθε τομέα.
Κάτι μπορεί να είναι πολύ καλό για το παρόν αλλά ύστερα από δέκα χρόνια, αν παραμένει κάποιος προσκολλημένος σε αυτό, το χρησιμοποιεί ή το διδάσκει, γίνεται επικίνδυνο. Γίνεται ένα εμπόδιο πάνω στο δρόμο.
Εδώ έχουμε μια σύγκρουση ανάμεσα σε συντηρητικές, οπορτουνιστικές και προοδευτικές διάνοιες. Οι πρώτες προσκολλώνται στο παρελθόν, οι δεύτερες στο παρόν και οι τρίτες σε ιδέες, δόγματα ή όνειρα του μέλλοντος.
Έτσι προκαλούνται οι αναστατώσεις του κόσμου, οι επαναστάσεις, οι πόλεμοι.
Το ίδιο συμβαίνει στην ανθρώπινη ψυχή.
Εκεί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον συγκρούονται μεταξύ τους και το άτομο παρασύρεται συνεχώς στη μια ή στην άλλη από αυτές τις όψεις δοκιμάζοντας την πικρία τους.
Η κατάσταση του νου του μεταβάλλεται συνεχώς γιατί δεν έχει φτάσει ακόμα στο Βράχο της αιωνιότητας μέσα του.
Έχει ταυτιστεί με το σώμα του, το παρελθόν και τις συσχετίσεις του. Έχει ταυτιστεί με την αισθαντική του φύση, το παρόν και τις συσχετίσεις του.
Έχει ταυτιστεί με τη νοητική του φύση και τις συσχετίσεις της.
Αυτές οι τρεις φύσεις μοιάζουν με συνεχώς μεταβαλλόμενα σύννεφα και ο άνθρωπος δε νιώθει γαλήνη, ασφάλεια ούτε χαρά, μέχρι να βρει το αιώνιο μέσα του.
Ο χρόνος είναι η ατραπός πάνω στην οποία προχωράει ο αιώνιος προσκυνητής για να βρει τον Εαυτό του, την αιωνιότητα μέσα στον άνθρωπο.
Η αιωνιότητα μέσα στον άνθρωπο είναι ο Ίδιος ο Πραγματικός Άνθρωπος.
Όταν βρει το Σπίτι του μέσα στον εαυτό του, τότε τα δικαιώματα, οι αξίες και οι μορφές θα έχουν τη σωστή τους αναλογία και θα κατευθύνει τη ζωή του από την έδρα της αιωνιότητας. Θυμηθείτε:
«Γνωρίζετε ότι το πυρ ζει στην καρδιά εκείνων που αγαπούν το Μέλλον».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου