Κάθε άνθρωπος έχει υπογράψει ένα ιερό συμβόλαιο και πρέπει να το φέρει εις πέρας

Υπάρχει μέσα μας ένα σημείο που δεν πείθεται από εξηγήσεις. Δεν ησυχάζει με λογική, ούτε ηρεμεί με την επιτυχία. Είναι εκεί όταν όλα φαίνονται να πηγαίνουν καλά, αλλά εμείς νιώθουμε άδειοι. Είναι εκεί όταν επαναλαμβάνουμε τις ίδιες επιλογές, τις ίδιες σχέσεις, τις ίδιες ήττες. Είναι η φωνή του Ιερού Συμβολαίου μας. Μιας εσωτερικής δέσμευσης που είχαμε με τον εαυτό μας πριν μας αποσπάσει ο κόσμος.

Κάθε άνθρωπος φέρει έναν άξονα νοήματος – ένα μοτίβο από ρόλους, συγκρούσεις και ευκαιρίες – που επαναλαμβάνεται μέχρι να τον αναγνωρίσουμε. Αυτός ο άξονας είναι κάτι βαθιά συγκεκριμένο. Είναι κάτι που βιώνεται: σαν εκείνη τη γνωστή αίσθηση ότι δεν ζούμε την πραγματική μας ζωή· ότι κάτι άλλο είναι αυτό που θα έπρεπε να ακολουθούμε, κάτι που δεν έχει ακόμα ειπωθεί.

Στο κέντρο του Συμβολαίου βρίσκονται τα αρχέτυπα. Όχι ως ετικέτες, αλλά ως φάροι. Κάθε φορά που ενεργοποιείται ένα μοτίβο – είτε ως θύμα, είτε ως ήρωες, είτε ως σαμποτέρ – είναι ένδειξη. Η ζωή μας καθοδηγεί μέσα από επαναλήψεις. Όταν τις βλέπουμε, αρχίζουμε να μεταφράζουμε.

Αυτή η μετάφραση απαιτεί σιωπή, παρατήρηση και ειλικρίνεια με στόχο να ανακαλέσουμε αυτό που ήμασταν. Να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν πριν χτίσουμε την προσωπικότητά μας έτσι όπως είναι τώρα.

Γιατί είναι τόσο σημαντική η αναγνώριση του συμβολαίου;

Επειδή, όσο δεν θυμόμαστε τον λόγο που ήρθαμε, όλα θα μοιάζουν αποσπασματικά. Οι επιτυχίες δεν θα μας γεμίζουν. Οι αποτυχίες θα μοιάζουν αβάσταχτες. Οι σχέσεις θα ανακυκλώνουν παλιά σενάρια και οι επιλογές θα εξαντλούνται σε επιβίωση. Η αναγνώριση του Συμβολαίου, όπως την περιγράφει η ίδια, είναι αποδοχή μιας πιο βαθιάς ευθύνης: ότι η ζωή μας έχει εσωτερική λογική, και εμείς είμαστε μέρος της – όχι τυχαία, όχι παθητικά.

Όταν αρχίζουμε να βλέπουμε τα αρχέτυπα μέσα μας, ξεκινάμε να ακούμε. Και τότε, πολλές από τις εξωτερικές φωνές σωπαίνουν. Γιατί, όπως επισημαίνει και η Myss, η εσωτερική φωνή αρχίζει να αποκτά νόημα.

Πώς μπορούμε να αντιληφθούμε το συμβόλαιό μας;

Δεν χρειάζεται να “πιστεύουμε” σε κάτι για να ξεκινήσουμε. Αρκεί να παρατηρούμε. Ποια μοτίβα επαναλαμβάνονται στη ζωή μας; Ποιες σχέσεις ξυπνούν τα ίδια τραύματα; Ποιες επιλογές μοιάζουν με παράκαμψη και όχι με πορεία;

Mπορούμε να αρχίσουμε από τα εξής:

• Να εντοπίσουμε εκείνα τα σημεία της ζωής μας που νιώσαμε ότι “κάτι μέσα μας ήξερε, αλλά δεν ακούσαμε”.
• Να δώσουμε όνομα στους εσωτερικούς μας ρόλους – ακόμη και στους δυσάρεστους.
• Να σταθούμε για λίγο στη σιωπή, χωρίς να θέλουμε αμέσως να αλλάξουμε κάτι – απλώς για να δούμε καθαρά.

Και εάν κολλήσουμε, να θυμόμαστε αυτό που η ίδια υπογραμμίζει: δεν χρειάζεται να είμαστε μόνοι. Η πορεία προς την αναγνώριση του Ιερού Συμβολαίου δεν είναι ένας γραμμικός δρόμος, ούτε προορίζεται να διανυθεί απομονωμένα. Αντιθέτως, είναι μια διαδρομή που συχνά απαιτεί μαρτυρία – την παρουσία ενός ανθρώπου που μπορεί να σταθεί δίπλα μας χωρίς να εξηγεί, χωρίς να κρίνει, αλλά μόνο για να κρατήσει χώρο μέχρι να εμφανιστεί η εσωτερική μας φωνή.

Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μπλοκαρίσματα, παλιές ενοχές, ή φόβους που δεν έχουν όνομα, είναι σημαντικό να στρεφόμαστε σε ανθρώπους που τιμούν την εσωτερική διαδικασία – είτε αυτοί είναι σύμβουλοι, είτε φίλοι, είτε δάσκαλοι της ζωής. Η πιο ουσιαστική βοήθεια δεν έρχεται από εκείνον που μας λέει τι να κάνουμε, αλλά από εκείνον που μας καθρεφτίζει τη δύναμη που έχουμε ξεχάσει.

Σε εκείνες τις στιγμές, η αλήθεια δεν χρειάζεται μεγάλες λέξεις. Χρειάζεται σιωπή, παρουσία και πίστη ότι αυτό που αναζητούμε δεν είναι κάπου έξω, αλλά ήδη ζει μέσα μας και περιμένει να του δώσουμε φωνή. Να εμπιστευτούμε αυτή τη σιωπή – γιατί εκεί, συχνά, βρίσκεται η πιο καθαρή απάντηση.

Η αόρατη αλλά υπαρκτή σύνδεση ανάμεσα στις εμπειρίες μας, στους ρόλους που παίζουμε και στη βαθύτερη σοφία που έχουμε μέσα μας η οποία αποκαλύπτεται όταν αρχίσουμε να ζούμε με ειλικρίνεια, να ακούμε τις επαναλήψεις και να αναλαμβάνουμε ευθύνη για την ενέργεια που κουβαλάμε.