Το Βασίλειο του ΕΙΝΑΙ

Το ΕΙΝΑΙ Ενυπάρχει (σαν Είναι, σαν Βαθύτερη Ουσία, σαν Εγγενής Φύση) στον Κόσμο των Φαινομένων. Στο ΕΙΝΑΙ Στηρίζονται τα Πάντα, αλλά δεν Ταυτίζονται με το ΕΙΝΑΙ:

Και η Αντίληψη του Απεριόριστου Καθαρού Είναι,

και η Αντίληψη των Φαινομένων σαν Ενότητα (σαν Ενιαίο Πεδίο Αντίληψης που τα Περιλαμβάνει Όλα, τα Διακρίνει αλλά δεν τα Διαχωρίζει),

και η Αντίληψη των Φαινομένων με διαχωρισμούς (που ενώ είναι προσωρινοί καθίστανται στην λανθασμένη σκέψη «μόνιμα»),

και η Έλξη και η Απώθηση προς τα παροδικά φαινόμενα,

και η Αντίληψη των φαινομένων σαν «απομονωμένων».

Όλα Αυτά που Εμφανίζονται στην Αντίληψη Είναι Κινήσεις του ΕΙΝΑΙ, Αντιλήψεις, Διαδικασίες στα Πλαίσια της Κίνησης, της Ολικής Διαδικασίας, επιμέρους παροδικά φαινόμενα.

ΑΥΤΟ που Απομένει Τελικά είναι το ΕΙΝΑΙ, η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, όχι τα Ιδιαίτερα Φαινόμενα.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ Αναπαύεται στην ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΦΥΣΗ της κι όχι σε Δραστηριότητες ή μη δραστηριότητες.

Βρίσκεται Κάποιος στο ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ όταν ακριβώς δεν παραπλανάται από την Αντίληψη – Από την Αντίληψη του Απεριόριστου Είναι ή του Ενιαίου Είναι, ή των Ιδιαιτέρων Φαινομένων – Όταν Κάθε Κίνηση έχει χάσει την σημασία της.

Βρίσκεται στο ΕΙΝΑΙ, στο ΑΓΕΝΝΗΤΟ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ… στο Αιώνιο, Μόνιμο, Αναλλοίωτο, Αυτάρκες, κι Αγνό.

Αυτός που Είναι Ελεύθερος Γνωρίζει (κι Αναγνωρίζει) τι είναι «Σκλαβιά» στον Κόσμο των Φαινομένων.

Όμως αυτός που ζει μέσα στην «σκλαβιά», συχνά αντιλαμβάνεται την «σκλαβιά» σαν «πραγματική ύπαρξη» κι «ελευθερία», και πολλές φορές δεν αναρωτιέται ή είναι ικανοποιημένος… ποτέ δεν πρέπει να «ξυπνάς» βίαια κάποιον που «κοιμάται»…

Το Μόνο που Υπάρχει είναι Αντίληψη, Διαδικασία Αντίληψης, Διαδικασίες Αντίληψης (Διαφοροποιημένες).

Υπάρχει Μόνο Ένα Πεδίο Αντίληψης (Ταυτόχρονα και Πνευματικό και Υλικό).

Όλα Είναι Αντίληψη, Πνευματικής ή «Νοητικής» Μορφής, ακόμα και οι «μορφές» του φυσικού κόσμου.

Στην Αντίληψη Στηρίζεται ακόμα και αυτό που ονομάζουμε «υλική ουσία» - δεν έχει δική του αντικειμενική ύπαρξη.

Η Έσχατη Κατάσταση – η Πραγματική Κατάσταση – είναι Εκείνη Όπου Υπάρχουμε, Ζούμε, Χωρίς να Αλλάζουμε και Χωρίς καμία εξάρτηση από τίποτα. Όλα έρχονται, φεύγουν, είναι αποδεκτά. Τα καλωσορίζουμε όταν έρχονται. Τα εγκαταλείπουμε όταν φεύγουν. Μόνο η Αιωνιότητα Μένει.

Ακόμα Πιο Βαθιά Υπάρχει «Αγνή Παρουσία Χωρίς εμπειρία».

Και στο Αχανές Βάθος Υπάρχει η ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΕΝΟΤΗΤΑ, το Χωρίς Ιδιότητες της Πραγματικότητας – ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, το ΩΣ ΕΧΕΙ, το ΑΓΓΕΝΗΤΟ – Είναι Διαφορετικό από την «Κενότητα» που μπορεί να Πραγματοποιήσει η Αντίληψη – είτε σαν «Έλλειψη Περιεχομένου», είτε σαν «Ύστατη Ουσία των φαινομένων».

Τελικά η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΕΝΟΤΗΤΑ, η Κενότητα της Αντίληψης, η Κενότητα των μορφών, μολονότι πραγματώνονται με διαφορετικό τρόπο και συνιστούν «διαφορετικές εμπειρίες» Οδηγούν στο Ίδιο Απόλυτο, για Αυτόν που Βιώνει ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ.

Η ΦΥΣΗ, η Ύπαρξη, η Ζωή, Είναι «Ένα». Κι Αναδύεται Κάποιος στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ εγκαταλείποντας την ψευδαίσθηση του «εγώ»…

Οι άνθρωποι φοβούνται την Ενότητα της Ύπαρξης, το Απεριόριστο, το ΑΓΝΩΣΤΟ, το «χωρίς εγώ»… κι οχυρώνονται στο εγώ, νοιώθουν ασφαλείς στους περιορισμούς τους και ικανοποιημένοι στις ψευδαισθήσεις τους… το «αστείο» είναι ότι όταν Ανυψωνόμαστε στο Απεριόριστο, το εγώ «Μετουσιώνεται» σε Απεριόριστο, δεν «χάνεται»… χάνεται μόνον η ψευδαίσθηση του χωρισμού από το ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

Οι Αληθινοί Άνθρωποι Συναντιούνται στον Χώρο της Πραγματικότητας, στον Κόσμο του ΕΙΝΑΙ, της Αιώνιας Φύσης… δεν χρειάζεται να επικοινωνούν μέσα από ιδιαίτερες μορφές στον κόσμο των ψευδαισθήσεων.