ΔΗΜ 35.1–5
Προοίμιον: οι Φασηλίτες δεν εξοφλούν τα δάνειά τους – Ο Λάκριτος ενήργησε ως Φασηλίτης
Ο Αρτέμωνας είχε λάβει εμπορικό δάνειο από τον Ανδροκλή, αλλά πέθανε πριν προλάβει να το εξοφλήσει, με αποτέλεσμα αυτός να κινήσει διαδικασία εναντίον του αδελφού και κληρονόμου του, του Λάκριτου.
[1] Οὐδὲν καινὸν διαπράττονται οἱ Φασηλῖται, ὦ ἄνδρες
δικασταί, ἀλλ’ ἅπερ εἰώθασιν. οὗτοι γὰρ δεινότατοι μέν
εἰσιν δανείσασθαι χρήματα ἐν τῷ ἐμπορίῳ, ἐπειδὰν δὲ λά-
βωσιν καὶ συγγραφὴν συγγράψωνται ναυτικήν, εὐθὺς ἐπε-
λάθοντο καὶ τῶν συγγραφῶν καὶ τῶν νόμων καὶ ὅτι δεῖ
ἀποδοῦναι αὐτοὺς ἃ ἔλαβον, [2] καὶ οἴονται, ἐὰν ἀποδῶσιν,
ὥσπερ τῶν ἰδίων τι τῶν ἑαυτῶν ἀπολωλεκέναι, ἀλλ’ ἀντὶ
τοῦ ἀποδοῦναι σοφίσματα εὑρίσκουσιν καὶ παραγραφὰς καὶ
προφάσεις, καὶ εἰσὶν πονηρότατοι ἀνθρώπων καὶ ἀδικώτατοι.
τεκμήριον δὲ τούτου· πολλῶν γὰρ ἀφικνουμένων εἰς τὸ
ὑμέτερον ἐμπόριον καὶ Ἑλλήνων καὶ βαρβάρων, πλείους
δίκαι εἰσὶν ἑκάστοτε αὐτῶν τῶν Φασηλιτῶν ἢ τῶν ἄλλων
ἁπάντων. [3] οὗτοι μὲν οὖν τοιοῦτοί εἰσιν· ἐγὼ δέ, ὦ ἄνδρες
δικασταί, χρήματα δανείσας Ἀρτέμωνι τῷ τούτου ἀδελφῷ
κατὰ τοὺς ἐμπορικοὺς νόμους, εἰς τὸν Πόντον καὶ πάλιν
Ἀθήναζε, τελευτήσαντος ἐκείνου πρὶν ἀποδοῦναί μοι τὰ
χρήματα, Λακρίτῳ τουτῳὶ εἴληχα τὴν δίκην ταύτην κατὰ
τοὺς αὐτοὺς νόμους τούτους καθ’ οὕσπερ τὸ συμβόλαιον
ἐποιησάμην, [4] ἀδελφῷ ὄντι τούτῳ ἐκείνου καὶ ἔχοντι ἅπαντα
τὰ Ἀρτέμωνος, καὶ ὅσα ἐνθάδε κατέλιπεν καὶ ὅσα ἦν αὐτῷ
ἐν τῇ Φασήλιδι, καὶ κληρονόμῳ ὄντι τῶν ἐκείνου ἁπάντων,
καὶ οὐκ ἂν ἔχοντος τούτου δεῖξαι νόμον ὅστις αὐτῷ δίδωσιν
ἐξουσίαν ἔχειν μὲν τὰ τοῦ ἀδελφοῦ καὶ διῳκηκέναι ὅπως
ἐδόκει αὐτῷ, μὴ ἀποδοῦναι δὲ τὰ ἀλλότρια χρήματα, ἀλλὰ
λέγειν νῦν ὅτι οὐκ ἔστιν κληρονόμος, ἀλλ’ ἀφίσταται τῶν
ἐκείνου. [5] ἡ μὲν τουτουὶ Λακρίτου πονηρία τοιαύτη ἐστίν·
ἐγὼ δ’ ὑμῶν δέομαι, ὦ ἄνδρες δικασταί, εὐνοϊκῶς ἀκοῦσαί
μου περὶ τοῦ πράγματος τουτουί· κἂν ἐξελέγξω αὐτὸν ἀδι-
κοῦντα ἡμᾶς τε τοὺς δανείσαντας καὶ ὑμᾶς οὐδὲν ἧττον,
βοηθεῖτε ἡμῖν τὰ δίκαια.
***
[1] Οι Φασηλίται, άνδρες δικασταί, δεν πράττουν τίποτε νέον, αλλ' ενεργούν σύμφωνα προς την συνήθειάν των. Διότι ούτοι είναι μεν επιτηδειότατοι να δανεισθούν χρήματα εις τον λιμένα ημών, όταν όμως γίνωσι κάτοχοι των χρημάτων και συνάψουν εμπορικήν συμφωνίαν, αμέσως λησμονούν και γραπτάς συμφωνίας και νόμους και ότι πρέπει να επιστρέψουν εκείνα τα οποία έλαβον, [2] και νομίζουν, εάν τα επιστρέψουν, ότι είναι το ίδιον ωσάν να έχουν χάσει κάτι από τα ιδικά των, αντί δε να επιστρέψουν τα δανεισθέντα εφευρίσκουν σοφίσματα και υποβάλλουν ενστάσεις ότι αι κατ' αυτών αγωγαί δεν είναι δεκταί και προβάλλουν δικαιολογίας και είναι με μίαν λέξιν οι πονηρότατοι και αδικώτατοι εκ των ανθρώπων. Απόδειξις δε τούτων είναι το ότι, ενώ πολλοί και βάρβαροι και Έλληνες έρχονται εις εμπορικήν επικοινωνίαν με σας, κάθε φοράν αι περισσότεραι δίκαι είναι αυτών των Φασηλιτών παρά όλων των άλλων. [3] Ούτοι μεν λοιπόν είναι τοιούτοι· εγώ δε, άνδρες δικασταί, εδάνεισα χρήματα εις τον Αρτέμωνα, τον υιόν του Λακρίτου, σύμφωνα προς τους εμπορικούς νόμους, διά ταξίδιον εις τον Πόντον και επιστροφήν εις Αθήνας. Επειδή δε ο Αρτέμων απέθανε προτού μου επιστρέψη τα χρήματα, ήγειρα κατά του Λακρίτου αυτήν εδώ την αγωγήν σύμφωνα προς τους αυτούς νόμους κατά τους οποίους συνήψα και την γραπτήν συμφωνίαν. [4] Ο Λάκριτος ήτο αδελφός του Αρτέμωνος και ήτο κάτοχος όλης της περιουσίας του αδελφού του, και όσων άφησεν εδώ και όσων είχεν εις την Φάσηλιν, ως μοναδικός κληρονόμος όλης της περιουσίας εκείνου· ενώ λοιπόν είναι κύριος όλης της περιουσίας του αδελφού του και διαχειρίζεται αυτήν, όπως αυτός θέλει, δεν δύναται να παρουσιάση νόμον, ο οποίος του δίδει το δικαίωμα να μη εξοφλή τα χρέη, αλλά να ισχυρίζεται τώρα, ότι δεν είναι κληρονόμος εκείνου, και ότι παραιτείται της κληρονομίας. [5] Τοιαύτη μεν είναι η κακή πίστις αυτού εδώ του Λακρίτου, εγώ δε σας παρακαλώ, άνδρες δικασταί, να με ακούσετε με ευμένειαν ομιλούντα περί της υποθέσεως ταύτης, και αν αποδείξω, ότι ούτος αδικεί και ημάς τους δανειστάς του και όχι ολιγώτερον σας, να φανήτε ευμενείς προς μας, σύμφωνα με την δικαιοσύνην.
[1] Οι Φασηλίται, άνδρες δικασταί, δεν πράττουν τίποτε νέον, αλλ' ενεργούν σύμφωνα προς την συνήθειάν των. Διότι ούτοι είναι μεν επιτηδειότατοι να δανεισθούν χρήματα εις τον λιμένα ημών, όταν όμως γίνωσι κάτοχοι των χρημάτων και συνάψουν εμπορικήν συμφωνίαν, αμέσως λησμονούν και γραπτάς συμφωνίας και νόμους και ότι πρέπει να επιστρέψουν εκείνα τα οποία έλαβον, [2] και νομίζουν, εάν τα επιστρέψουν, ότι είναι το ίδιον ωσάν να έχουν χάσει κάτι από τα ιδικά των, αντί δε να επιστρέψουν τα δανεισθέντα εφευρίσκουν σοφίσματα και υποβάλλουν ενστάσεις ότι αι κατ' αυτών αγωγαί δεν είναι δεκταί και προβάλλουν δικαιολογίας και είναι με μίαν λέξιν οι πονηρότατοι και αδικώτατοι εκ των ανθρώπων. Απόδειξις δε τούτων είναι το ότι, ενώ πολλοί και βάρβαροι και Έλληνες έρχονται εις εμπορικήν επικοινωνίαν με σας, κάθε φοράν αι περισσότεραι δίκαι είναι αυτών των Φασηλιτών παρά όλων των άλλων. [3] Ούτοι μεν λοιπόν είναι τοιούτοι· εγώ δε, άνδρες δικασταί, εδάνεισα χρήματα εις τον Αρτέμωνα, τον υιόν του Λακρίτου, σύμφωνα προς τους εμπορικούς νόμους, διά ταξίδιον εις τον Πόντον και επιστροφήν εις Αθήνας. Επειδή δε ο Αρτέμων απέθανε προτού μου επιστρέψη τα χρήματα, ήγειρα κατά του Λακρίτου αυτήν εδώ την αγωγήν σύμφωνα προς τους αυτούς νόμους κατά τους οποίους συνήψα και την γραπτήν συμφωνίαν. [4] Ο Λάκριτος ήτο αδελφός του Αρτέμωνος και ήτο κάτοχος όλης της περιουσίας του αδελφού του, και όσων άφησεν εδώ και όσων είχεν εις την Φάσηλιν, ως μοναδικός κληρονόμος όλης της περιουσίας εκείνου· ενώ λοιπόν είναι κύριος όλης της περιουσίας του αδελφού του και διαχειρίζεται αυτήν, όπως αυτός θέλει, δεν δύναται να παρουσιάση νόμον, ο οποίος του δίδει το δικαίωμα να μη εξοφλή τα χρέη, αλλά να ισχυρίζεται τώρα, ότι δεν είναι κληρονόμος εκείνου, και ότι παραιτείται της κληρονομίας. [5] Τοιαύτη μεν είναι η κακή πίστις αυτού εδώ του Λακρίτου, εγώ δε σας παρακαλώ, άνδρες δικασταί, να με ακούσετε με ευμένειαν ομιλούντα περί της υποθέσεως ταύτης, και αν αποδείξω, ότι ούτος αδικεί και ημάς τους δανειστάς του και όχι ολιγώτερον σας, να φανήτε ευμενείς προς μας, σύμφωνα με την δικαιοσύνην.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου