Στο δέκατο βασιλεύει ο Ερμής. Όπως ο πλανήτης αυτός, ο άνθρωπος κινείται γρήγορα και ανάλαφρα, σε στενή τροχιά: η διάθεσή του μεταβάλλεται με το παραμικρό, όμως μαθαίνει πολλά και μ’ ευκολία, υπό την κυριαρχία του θεού της πανουργίας και της ευφράδειας.
Με το εικοστό έτος, επέρχεται η κυριαρχία της Αφροδίτης: ο έρως και τα θήλεα τον εξουσιάζουν τώρα απόλυτα.
Στο δε τριακοστό, δεσπόζει ο Άρης: ο άνθρωπος είναι τώρα σφοδρός, ισχυρός, τολμηρός, μαχητικός και πείσμων.
Στο τεσσαρακοστό έτος, κυβερνούν οι τέσσερις πλανητοειδείς και ο βίος του, συνεπώς, διευρύνεται: ο άνθρωπος είναι frugi [συνετός και οικονόμος], αφοσιώνεται δηλ. στο ωφέλιμο, χάρη στην Δήμητρα· έχει την δική του εστία χάρη στην Εστία· έχει μάθει τι χρειάζεται να γνωρίζει χάρη στην Παλλάδα· και ως Ήρα κυβερνά η δέσποινα του οίκου, η σύζυγός του.
Στο δε πεντηκοστό έτος, κυριαρχεί ο Ζεύς. Ο άνθρωπος έχει ήδη καταφέρει να επιβιώσει και νιώθει πως υπερέχει της τωρινής γενεάς. Χαίρων ακόμη της πλήρους του δυνάμεως, είναι πλούσιος σε πείρα και γνώση, ώστε – ανάλογα με την προσωπικότητα και την θέση του – διαθέτει κύρος απέναντι σ’ όλους όσους τον περιβάλλουν. Έτσι, δεν θέλει πλέον να τον διατάσσουν, αλλά να διατάσσει ο ίδιος. Στον τομέα του, είναι τώρα ο καταλληλότερος άρχων και ιθύνων. Έτσι μεσουρανεί ο Ζεύς και μαζί του ο πενηντάχρονος.
Κατόπιν δε, στο εξηκοστό έτος, ακολουθεί ο Κρόνος και μαζί του η βαρύτητα, η βραδύτητα και η ακαμψία του μολύβδου.
Τελευταίος έρχεται ο ουρανός: τώρα πηγαίνει κανείς – όπως λέγεται – στους ουρανούς. Τον Ποσειδώνα (έτσι, δυστυχώς, τον εβάπτισε η άγνοια) δεν μπορώ να τον συνυπολογίσω εδώ, καθότι δεν μπορώ να τον καλώ με το πραγματικό του όνομα, το οποίο είναι Έρως. Εάν μπορούσα, θα επιθυμούσα να δείξω πως η αρχή συνάπτεται με το τέλος, πως δηλ. ο Έρως βρίσκεται σε μια μυστική σύνδεση με τον Θάνατο, δυνάμει της οποίας ο Όρκος[1] ή ο Αμένθης των Αιγυπτίων (σύμφωνα με τον Πλούταρχο, Περί Ίσιδος και Οσίριδος, κεφ. 29) είναι ο λαμβάνων και διδούς, όχι δηλ. μόνον αυτός που παίρνει αλλά και αυτός που δίνει. Από δω, λοιπόν, από εδώ ακριβώς, από τον Όρκο, προέρχονται όλα, εδώ ήταν κάποτε κάθε τι που τώρα έχει ζωή: μόνο να ήμασταν ικανοί να καταλάβουμε το ταχυδακτυλουργικό κόλπο με το οποίο τούτο συμβαίνει, και τότε όλα θα ήταν σαφή.
------------------
[1] Ο Όρκος [Orcus] συνιστά το αντίστοιχο του Άδη στην ρωμαϊκή μυθολογία, ο Αμένθης στην αιγυπτιακή, πρόκειται δηλ. και στις δύο περιπτώσεις για τον τόπο που οδηγούνται οι ψυχές μετά θάνατον.
Arthur Schopenhauer, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ - ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου