Εκπαιδεύοντας τους γονείς

Η λογοτεχνία (όπως και η καθημερινή ζωή) βρίθει από ιστορίες ανθρώπων που μεταχειρίζονται τους άλλους με ανυπόφορο τρόπο, σαν να ήταν παιδιά τους. Άντρες, γυναίκες, σύζυγοι, φίλοι, αφεντικά, απλοί γείτονες ή προϊστάμενοι παρεξηγούν τον ρόλο τους και θεωρούν πως δικαιούνται να συμπεριφέρονται στον πλησίον τους όπως στο παιδί τους, με αποτέλεσμα, σχεδόν πάντα, ο παθών αλλάζει πεζοδρόμιο για ν’ αποφύγει τη συνάντηση. Στο βιβλίο του Εκπαιδεύοντας τους γονείς, ο ειδικός παιδαγωγός Άλεξ Τζ. Πάκερ προτείνει μία άσκηση που μοιάζει να σχεδιάστηκε για να εξηγήσει αυτήν την κατάσταση.

Φανταστείτε ότι ένα ζευγάρι φίλων σάς καλεί στο σπίτι του για φαγητό. Όμως, αντί για την αναμενόμενη συμπεριφορά, αρχίζουν να σας φέρονται σαν να ήσασταν παιδιά τους. Η Σουζάνα, η οικοδέσποινα, ανοίγει την πόρτα και το πρώτο πράγμα που λέει είναι:

«Τι γίνατε; Σας περιμέναμε πιο νωρίς. Είχαμε πει στις εννιά κι έχει πάει εννιά και μισή. Δε νομίζετε πως θα πρεπε να μας είχατε ενημερώσει ότι θ’ αργήσετε;»
Ε, να καθυστερήσαμε λέτε εσείς σαν να ζητάτε συγγνώμη.
Ωραία λέει η Σουζάνα «αλλά να μην ξανασυμβεί.» Καθώς σας συνοδεύει στην τραπεζαρία, η Σουζάνα πλησιάζει εσάς ή τη γυναίκα σας, σαν να θέλει να σας πει κάποιο μυστικό, και σας λέει στο αυτί: Δε σου φαίνεται πως αυτή η μπλούζα παραείναι φανταχτερή για την ηλικία σου; Στο λέω γιατί ο κόσμος σχολιά κατάλαβες; Μετά, αρχίζουν να λένε διάφορα…»
«Εγώ… αυτή… νόμιζα πως…»
«Άντε!» διακόπτει ο Μάριο, ο σύζυγος, «κοντεύει να παγώσει το φαγητό» και αμέσως μετά: «Ε! σιγά σιγά! Μην το παρακάνετε με τους μεζέδες, γιατί μετά δεν θα μπορείτε να φάτε το κρέας.»
Εάν αισθάνεστε να σας κάθεται στο λαιμό η τελευταία φέτα σαλάμι, η Σουζάνα ξαναρχίζει.Τρίβει τα χέρια της σαν ν’ απολαμβάνει τη στιγμή και λέει:
«Πείτε μας κάτι για σας.»
Εσείς κοιτάζεστε αμήχανα και μετά, προσπαθώντας να κρατήσετε τα προσχήματα, λέτε:
«Λοιπόν, σκεφτόμαστε να πάμε στην Πράγα».
«Στην Πράγα; Είστε τρελοί;» λέει η Σουζάνα. «Μ’ αυτό το κρύο, τέτοια εποχή; Άσε που εκεί κάνει κουμάντο η ρωσική Μαφία…».
«Βέβαια» υπερθεματίζει ο Μάριο, που δεν δείχνει όμως ευχαριστημένος. «Δεν νομίζετε ότι, συν τοις άλλοις, με δεδομένη την κατάσταση που ζούμε στη χώρα μας, κι αν λάβουμε υπόψη πόσα βγάζετε –που, για να πούμε την αλήθεια, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο-, θα ήταν καλύτερα να φυλάξετε τα λεφτά σας σ’ ένα ασφαλές μέρος για μια ώρα ανάγκης, Εγώ έτσι λέω αλλά βέβαια, εσείς θα κάνετε του κεφαλιού σας. Στο κάτω κάτω, τη δική σας ζωή θα δυσκολέψετε».

Το πιθανότερο είναι ότι μετά από μια τέτοια βραδιά, θα το σκεφτείτε καλά πριν ξαναπάτε στο σπίτι του Μάριο και της Σουζάνας. Ή μήπως όχι;

Δεν είναι ανάγκη να θυμηθούμε πόσες φορές εμείς οι γονείς φερόμαστε έτσι στα παιδιά μας, και σαν να μην έφτανε αυτό, περιμένουμε να το εκτιμήσουν, να τους αρέσει και να μας χρωστάνε ευγνωμοσύνη.