Η εικόνα του καλού Σαμαρείτη και άλλοι ρόλοι
Τι θα πουν οι άλλοι για μας; Γιατί προσπαθούμε τόσο σθεναρά να διαφυλάξουμε την εικόνα του ''καλού Σαμαρείτη'' (καλό παιδί, καλή κόρη, καλός σύζυγος, καλός γείτονας, καλός άνθρωπος); Τι θα σήμαινε αν οι σημαντικοί άλλοι δεν έχουν καλή γνώμη για εμάς; Τι θα γινόταν αν λέγαμε όχι; Τι θα γινόταν αν πληγώναμε ή αν προδίδαμε κάποιον; Τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο; Ποια ευαίσθητη χορδή μας αγγίζει;
Όταν μπορούμε να απαντήσουμε σε αντίστοιχες ερωτήσεις, συνήθως έχουμε φτάσει σ' αυτό το σημείο όπου καταλαβαίνουμε συνειδητά πια πως όλα είναι θέμα επιλογής. Καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε θύματα, ήρωες και σωτήρες και ότι δεν χρειάζεται να εκπληρώνουμε κανένα ρόλο. Οι ρόλοι που υιοθετήσαμε καθώς και οι άμυνες που αναπτύξαμε σε διάφορες φάσεις της ζωής μας σίγουρα είχαν κάποια χρησιμότητα, αλλά μήπως ήρθε η ώρα να δούμε ότι ήταν απλά ρόλοι και άμυνες και ίσως δεν τις χρειαζόμαστε πια;
Τίμημα
Για καθετί που κερδίζουμε, υπάρχει κάτι που χάνουμε. Για κάθε τι που κάνουμε υπάρχει κάτι που δεν κάνουμε.
Για όλα υπάρχει ένα τίμημα. Δεν μπορούμε να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Ή ο σκύλος θα είναι νηστικός ή η πίτα φαγωμένη. Όταν το καταλάβουμε αυτό θα είμαστε ελεύθεροι. Ή θα έχουμε κάνει ένα βήμα προς την ελευθερία, γιατί ελευθερία σημαίνει επιλογή. Όταν μπορώ να επιλέγω, είμαι ελεύθερος.
Επιλογή ίσον Ελευθερία
Όταν συνειδητοποιήσω ότι έχω επιλογή σημαίνει ότι δεν είμαι εγκλωβισμένος, αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Συμμετέχουμε στα πράγματα. Πράττουμε. Πράττουμε ακόμη και μη πράττοντας. Πράττουμε όταν επιτρέπουμε επειδή υπάρχουμε. Επειδή επιλέγουμε. Δεν είμαστε έρμαια ούτε βορά. Αυτό που μένει είναι να το συνειδητοποιήσουμε.
Επαφή με τις ανάγκες μας
Είναι φυσικά γνωστό ότι η συμπεριφορά μας υποκινείται και από ανάγκες. Ας πάρουμε για παράδειγμα την ανάγκη για επιβεβαίωση.
Γιατί χρειαζόμαστε κάποιον έξω από εμάς να μας πει ότι έχουμε δίκιο; Να μας πει ότι κάνουμε κάτι καλά; Εμείς δεν το ξέρουμε; Γιατί δεν μας αρκεί η δική μας γνώμη-γνώση;
Γιατί έχουμε την προσδοκία να έρθει κάποιος έξω από εμάς να μας ''σώσει'';
Πως όμως μπορούμε να τα κατακτήσουμε όλα αυτά; Πώς μπορούμε να μετατρέψουμε την στείρα γνώση σε κτήμα μας; Πώς μπορούμε να σπάσουμε τα δεσμά μας; Πώς μπορούμε να πετάξουμε από πάνω μας τα βάρη που φορτωθήκαμε για τον έναν ή τον άλλο λόγο; Δυστυχώς για όλους μας η απάντηση δεν είναι εύκολη.
Δεν υπάρχει η έτοιμη συνταγή που όλοι θέλουμε.
Η αλλαγή, η όποια αλλαγή και ιδαίτερα κατά το ταξίδι προς την αυτογνωσία, την επίγνωση, την γνώση, είναι για πολλούς από μας σοκαριστική, Λίγο οι φόβοι μας (για το άγνωστο, για τη μοναξιά, την απόρριψη), λίγο η συνήθεια, λίγο η άγνοια, μας αποτρέπουν από το να ξεβολευτούμε.
Γιατί θέλει και ξεβόλεμα η ελευθερία. Θέλει επιθυμία, θέλει κόπο και έχει πόνο. Όμως όπως είπαμε, για καθετί που κερδίζουμε υάρχει και κάτι που χάνουμε (τίμημα). Έτσι αν το δούμε αντίστροφα και για κάθε τίμημα υπάρχει ένα κέρδος. Αυτό που πληρώνουμε είναι για το μικρό κάθε φορά βηματάκι προς την ελευθερία, τον εαυτό μας ή τον όποιο προορισμό μας.
Ξεμαθαίνοντας και μαθαίνοντας
Τι μπορούμε να κάνουμε; Από που να ξεκινήσουμε;
Ένα καλό εφαλτήριο θα μπορούσε να είναι το να ορίσουμε εκ νέου τις λέξεις που είναι σημαντικές για την ευημερία μας.
Τι είναι η αγάπη; τι είναι εαυτός/ταυτότητα; Τι είναι ύπαρξη; Τι είναι προδοσία; Τι είναι συγχώρεση; Τι είναι ευθύνη; Τι είναι ανάληψη ευθύνης; Τι είναι ύπαρξη; Μοναξιά; Μοναχικότητα; Φιλία; Τι είναι αποδοχή; Τι σημαίνουν για μας όλα αυτά; Όχι ό,τι μας μάθανε! Όχι αυτό που λέει η κοινωνική επιταγή. Τι σημαίνουν όλα αυτά για τη Μαρία, τον Γιώργο, την Ελένη, τον Γιάννη;
Σας παραθέτω τον ταπεινό, προσωπικό μου ξελισσόμενο ορισμό για την ευτυχία μετά από το πολύχρονο και επίμονο δικό μου ταξίδι:
Ευτυχία είναι μια προσωπική εσωτερική μοναδική, ηδονική κατάσταση. Δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με τους σημαντικούς άλλους. Είναι το αποτέλεσμα που ακολουθεί το επίπονο πέρασμα από πολλά, πολλά, πολλά στάδια και έχει σαν επιστέγασμα την βαθιά και ουσιαστική πίστη στον εαυτό και τη συνειδητοποίηση ότι αυτό έχει ένα τίμημα.
Ανακαλύπτοντας τον πραγματικό μας εαυτό
Στη συνέχεια μπορούμε να αναρωτηθούμε και να αμφισβητήσουμε πράγματα. ''Τι σημαίνει για μένα;'' Είναι η ερώτηση κλειδί. Τι σημαίνει για μένα κάποια συμπεριφορά; Τι σημαίνει για μένα κάτι που μπόρεσα να κάνω; Τι σημαίνει για μένα κάτι που δεν μπόρεσα να κάνω; Τι σημαίνει για μένα κάτι που με ενόχλησε; Τι σημαίνει για μένα το να πω όχι; Τι σημαίνει για μένα να βάλω όρια; Τι σημαίνει για μένα μια αποτυχία/επιτυχία κτλ;
Πάμε έτσι σιγά σιγά, όλο και πιο πίσω και ανακαλύπτουμε τις πραγματικές δυσκολίες μας, τις ευαίσθητες χορδές μας, τα τραύματά μας... τον πραγματικό εαυτό μας.
Πολύ σημαντική, μάλλον καθοριστική θα έλεγα, σε όλα αυτά είναι η αποδοχή. Η αποδοχή του εαυτού. Με τα ελαττώματα και τα προτερήματά του. Αποδοχή και του κακού μας εαυτού. Γιατί όλοι έχουμε. Και υπάρχει κάποιος λόγος που υπάρχει.
Μπορεί να θέλουμε να τον κρύβουμε γιατί χαλάει την καλή μας εικόνα όπως είναι λογικό, την εικόνα που τόσο εμείς πασχίζουμε να διαφυλάξουμε και ίσως καλά κάνουμε. Δεν χρειάζεται να τον δείχνουμε, χρειάζεται όμως να τον δούμε. Είναι απαραίτητο αν θέλουμε να αισθανθούμε πληρότητα. Είναι δύσκολη και ακριβή η αποδοχή όμως αξίζει τον κόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου