ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἑκάβη (986-1022)

ΕΚ. πρῶτον μὲν εἰπὲ παῖδ᾽ ὃν ἐξ ἐμῆς χερὸς
Πολύδωρον ἔκ τε πατρὸς ἐν δόμοις ἔχεις,
εἰ ζῇ· τὰ δ᾽ ἄλλα δεύτερόν σ᾽ ἐρήσομαι.
ΠΟ. μάλιστα· τοὐκείνου μὲν εὐτυχεῖς μέρος.
990 ΕΚ. ὦ φίλταθ᾽, ὡς εὖ κἀξίως λέγεις σέθεν.
ΠΟ. τί δῆτα βούλῃ δεύτερον μαθεῖν ἐμοῦ;
ΕΚ. εἰ τῆς τεκούσης τῆσδε μέμνηταί τί μου.
ΠΟ. καὶ δεῦρό γ᾽ ὡς σὲ κρύφιος ἐζήτει μολεῖν.
ΕΚ. χρυσὸς δὲ σῶς ὃν ἦλθεν ἐκ Τροίας ἔχων;
995 ΠΟ. σῶς, ἐν δόμοις γε τοῖς ἐμοῖς φρουρούμενος.
ΕΚ. σῶσόν νυν αὐτὸν μηδ᾽ ἔρα τῶν πλησίον.
ΠΟ. ἥκιστ᾽· ὀναίμην τοῦ παρόντος, ὦ γύναι.
ΕΚ. οἶσθ᾽ οὖν ἃ λέξαι σοί τε καὶ παισὶν θέλω;
ΠΟ. οὐκ οἶδα· τῷ σῷ τοῦτο σημανεῖς λόγῳ.
1000 ΕΚ. ἔστ᾽, ὦ φιληθεὶς ὡς σὺ νῦν ἐμοὶ φιλῇ,
ΠΟ. τί χρῆμ᾽ ὃ κἀμὲ καὶ τέκν᾽ εἰδέναι χρεών;
ΕΚ. χρυσοῦ παλαιαὶ Πριαμιδῶν κατώρυχες.
ΠΟ. ταῦτ᾽ ἔσθ᾽ ἃ βούλῃ παιδὶ σημῆναι σέθεν;
ΕΚ. μάλιστα, διὰ σοῦ γ᾽· εἶ γὰρ εὐσεβὴς ἀνήρ.
1005 ΠΟ. τί δῆτα τέκνων τῶνδε δεῖ παρουσίας;
ΕΚ. ἄμεινον, ἢν σὺ κατθάνῃς, τούσδ᾽ εἰδέναι.
ΠΟ. καλῶς ἔλεξας· τῇδε καὶ σοφώτερον.
ΕΚ. οἶσθ᾽ οὖν Ἀθάνας Ἰλίας ἵνα στέγαι;
ΠΟ. ἐνταῦθ᾽ ὁ χρυσός ἐστι; σημεῖον δὲ τί;
1010 ΕΚ. μέλαινα πέτρα γῆς ὑπερτέλλουσ᾽ ἄνω.
ΠΟ. ἔτ᾽ οὖν τι βούλῃ τῶν ἐκεῖ φράζειν ἐμοί;
ΕΚ. σῶσαί σε χρήμαθ᾽ οἷς συνεξῆλθον θέλω.
ΠΟ. ποῦ δῆτα; πέπλων ἐντὸς ἢ κρύψασ᾽ ἔχεις;
ΕΚ. σκύλων ἐν ὄχλῳ ταῖσδε σῴζεται στέγαις.
1015 ΠΟ. ποῦ δ᾽; αἵδ᾽ Ἀχαιῶν ναύλοχοι περιπτυχαί.
ΕΚ. ἴδιαι γυναικῶν αἰχμαλωτίδων στέγαι.
ΠΟ. τἄνδον δὲ πιστὰ κἀρσένων ἐρημία;
ΕΚ. οὐδεὶς Ἀχαιῶν ἔνδον ἀλλ᾽ ἡμεῖς μόναι.
ἀλλ᾽ ἕρπ᾽ ἐς οἴκους· καὶ γὰρ Ἀργεῖοι νεῶν
1020 λῦσαι ποθοῦσιν οἴκαδ᾽ ἐκ Τροίας πόδα·
ὡς πάντα πράξας ὧν σε δεῖ στείχῃς πάλιν
ξὺν παισὶν οὗπερ τὸν ἐμὸν ᾤκισας γόνον.

***
ΕΚΑΒΗ
Πες μου, πρώτα,
για τον Πολύδωρο, το παιδί μου που πήρες
από το χέρι μου κι απ᾽ του πατέρα του το χέρι,
αν ζει· για τ᾽ άλλα, σε ρωτάω κατόπι.
ΠΟΛΥΜΗΣΤΩΡ
Ζει, όσο γι᾽ αυτόν, εστάθης τυχερή.
ΕΚΑΒΗ
990 Ω φίλε, ωραία τα λες και σου ταιριάζουν.
ΠΟΛΥΜΗΣΤΩΡ
Τί άλλο, λοιπόν, θέλεις να μάθεις από μένα;
ΕΚΑΒΗ
Αν με θυμάται λίγο, εμέ που τον εγέννησα.
ΠΟΛΥΜΗΣΤΩΡ
Α, βέβαια, κι ήθελε νά ᾽ρθει κρυφά ως εδώ.
ΕΚΑΒΗ
Και το χρυσάφι που ᾽φερε απ᾽ την Τροία υπάρχει;
ΠΟΛΥΜΗΣΤΩΡ
Υπάρχει και καλά φυλάγεται στο σπίτι μου.
ΕΚΑΒΗ
Φύλαγέ το και μην ορέγεσαι τα ξένα.
ΠΟΛΥΜΗΣΤΩΡ
Ποτέ, κυρά μου· τα δικά μου ας απολάψω.
ΕΚΑΒΗ
Ξέρεις τί έχω να πω σε σένα και στους γιους σου;
ΠΟΛΥΜΗΣΤΩΡ
Πού να ξέρω; Από σε περιμένω ν᾽ ακούσω.
ΕΚΑΒΗ
1000 Υπάρχει, καλέ μου, που σου έχω τόση αγάπη…
ΠΟΛΥΜΗΣΤΩΡ
Τί πράμα, λοιπόν, που πρέπει να το ξέρουμε
κι εγώ και τα παιδιά μου;
ΕΚΑΒΗ
Παλιά κρυψώνα με χρυσάφι, της γενιάς
του Πριάμου.
ΠΟΛΥΜΗΣΤΩΡ
Κι αυτό θέλεις
να μηνύσεις στον γιο σου;
ΕΚΑΒΗ
Ναι, μ᾽ εσένα
που τους θεούς φοβάσαι.
ΠΟΛΥΜΗΣΤΩΡ
Για ποιό λόγο
θέλησες να ᾽ναι εδώ και τα παιδιά μου;
ΕΚΑΒΗ
Να ξέρουνε κι αυτά, αν εσύ πεθάνεις.
ΠΟΛΥΜΗΣΤΩΡ
Σωστά μιλάς· αυτό είναι το πιο φρόνιμο.
ΕΚΑΒΗ
Ξέρεις στην Τροία πού βρίσκεται ο ναός
της Αθηνάς;
ΠΟΛΥΜΗΣΤΩΡ
Εκεί ᾽ναι το χρυσάφι;
Και ποιό είναι το σημάδι;
ΕΚΑΒΗ
Μαύρη πέτρα
1010 που εξέχει από τη γης.
ΠΟΛΥΜΗΣΤΩΡ
Έχεις ακόμα
κάτι να πεις για όλα τούτα;
ΕΚΑΒΗ
Θέλω
να μου γλιτώσεις όσα καλά έχω πάρει.
ΠΟΛΥΜΗΣΤΩΡ
Πού ᾽ναι τα; Μες στα ρούχα, ή σε κρυψώνα;
ΕΚΑΒΗ
Ανάμεσα στα λάφυρα τα σωριασμένα
στις τέντες.
ΠΟΛΥΜΗΣΤΩΡ
Αλλά πού;
Των Αχαιών βλέπω εδώ το ναυτολόι.
ΕΚΑΒΗ
Έχουν κι οι αιχμάλωτες γυναίκες τις σκηνές τους.
ΠΟΛΥΜΗΣΤΩΡ
Κι είναι σίγουρα εκεί; Μήπως υπάρχουν άντρες;
ΕΚΑΒΗ
Κανένας Αχαιός, εμείς μονάχες.
Μπες μέσα· γιατί βιάζονται οι Αργίτες
1020 να λύσουν τα καράβια, για τον γυρισμό.
Κι αφού γίνουν τα πάντα καθώς πρέπει,
φεύγεις πάλι, μαζί με τα παιδιά σου,
κατά κει που κι ο γιος μου, με δική σου
φροντίδα κατοικεί.
(Φεύγουν προς τις σκηνές.)