Η αποτυχία δε φοβίζει τον άνθρωπο που έχει βρει το σκοπό του

Κάθε φορά που κουράζομαι εύκολα ή δεν έχω καλές επιδόσεις με την πρώτη, μέσα μου αισθάνομαι άσχημα. Μετά σκέφτομαι πως αυτό δεν είναι κάτι σημαντικό, θα προσπαθήσω και θα έχω υψηλότερη επίδοση σύντομα.

Κάθε φορά που με απορρίπτουν, πάντοτε αυτό με στενοχωρεί, αλλά μετά σκέφτομαι πως εδώ είναι ένας κόσμος στον οποίο πρέπει πάντοτε να προσπαθείς προκειμένου να γίνεις καλύτερος, οπότε το «όχι» μπορεί να γίνει –με αρκετή προσπάθεια- ναι. Συνεπώς, συνεχίζω να βελτιώνω αυτό που κάνω, ακούγοντας κάποιες υποδείξεις ή απόψεις άλλων ατόμων που θεωρώ πως έχουν εμπειρία.

Κατά κάποιο τρόπο, αγάπησα τις μικρές αυτές αποτυχίες μου, επειδή είναι και αυτές που με ώθησαν να γίνω κάτι καλύτερο. Δεν ήταν κάτι που ήρθε να μείνει παντοτινά, αλλά ήταν μία στιγμή στη ζωή που διήρκεσε λίγο. Είναι δύσκολο, αλλά μπορείς να εξοικειωθείς με το γεγονός πως ακόμα και αυτή έχει το λόγο της που υπάρχει στη ζωή μας. Και ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ο λόγος; Μα, φυσικά, να γίνουμε καλύτεροι.

Ξεφεύγοντας από την κοινωνική αντίληψη περί «αποτυχίας», μπορεί ο καθένας από εμάς να δημιουργήσει έναν τρόπο σκέψης σύμφωνα με τον οποίο, να μην αντιμετωπίζουμε ως μία μη αναστρέψιμη κατάσταση, αλλά ως μία ευκαιρία για κάτι καλύτερο. Μπορούμε να λέμε στον εαυτό μας «θα προσπαθήσω και την επόμενη φορά θα τα καταφέρω», από το να γεμίζουμε εντός μας με σκέψεις του τύπου «δεν τα κατάφερα και όλα τελείωσαν/ δεν τα κατάφερα και είμαι αποτυχημένος».

Ουσιαστικά, η αποτυχία δεν είναι κάτι σοβαρό. Πραγματική αποτυχία είναι να μην προσπαθείς ποτέ σου τίποτα επειδή φοβάσαι την αποτυχία και έτσι να καταδικάζεις τον εαυτό σου σε μία μόνιμη δυστυχία. Το να αποτύχεις, ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι της ζωής.

Πάντοτε όμως θα αισθάνεσαι μέσα σου τη χαρά πως προσπαθείς, πως προσπερνάς εμπόδια και συνεχίζεις να επιθυμείς το καλύτερο. Η αποτυχία δε φοβίζει τον άνθρωπο που έχει βρει το σκοπό του⋅ απλώς τον πεισμώνει να συνεχίσει να προσπαθεί περισσότερο.