Ο ρόλος του κακού και του καλού

Η ζωή μας δεν είναι παρά μία θεατρική παράσταση στημένη από τη ψυχή μας για λόγους που μόνον εκείνη γνωρίζει…

Οι ηθοποιοί, παίζουν άλλοι τον ρόλο του κακού και άλλοι τον ρόλο του καλού, και το έργο αποκτά, έτσι, ενδιαφέρον. Δάσκαλοι και μαθητές ταυτόχρονα, οι ηθοποιοί που παίζουν σε αυτό το έργο ταλαιπωρούνται και ταλαιπωρούν ο ένας τον άλλο και μέσα από αυτό το παιχνίδι προσπαθούν να κατανοήσουν τη βαρύτητα της ύλης, την αναπόφευκτη δυαδικότητά της και την μεγάλη υπεροχή και ελαφράδα της πνευματικότητας.

Το πρόβλημα είναι πως οι περισσότεροι ηθοποιοί παίρνουν τον ρόλο τους πολύ σοβαρά, τον θεωρούν «πραγματικότητα» και πιστεύουν πως από αυτή δεν μπορούν να ξεφύγουν… Και αν κάποιοι, λίγοι, ξεφεύγουν από αυτήν με τρόπους που δεν είναι στους περισσότερους κατανοητοί, τους βάζουν οι πολλοί την ταμπέλα του «τρελού» και ησυχάζουν μέσα στη δική τους θεατρική ταλαιπωρία…

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ταλαιπωρούνται έτσι οι άνθρωποι σε τούτη τη γη. Πίστευα πάντα και πιστεύω ακόμη πως τους ρόλους μας μπορούμε να τους αλλάξουμε. Όποτε ένιωθα πιεσμένος από κάποιο ρόλο περνούσα με ευκολία σε κάποιον άλλον… Με βοηθούσε σε αυτό η πίστη που είχα και έχω, ότι «μπορώ και θα τα καταφέρω»… Και πάντα τα κατάφερνα...

Σέβομαι πολύ και αγαπάω τους ηθοποιούς που παίζουν τους ρόλους του κακού, ιδιαίτερα αυτούς που μένουν κολλημένοι σε αυτόν τον ρόλο και δεν μπορούν με τίποτα να τον αλλάξουν. Θεωρώ τον ρόλο τους πολύ δύσκολο, δεν μπόρεσα ποτέ μου να τον παίξω. Χρειάζεται μεγάλη εκπαίδευση από νωρίς αυτός ο ρόλος. Μία εκπαίδευση επίπονη και για τους ίδιους και για τους εκπαιδευτές τους. Εκπαίδευση που είναι γεμάτη πόνο για όλους. Πρέπει να έχεις πονέσει πολύ για να ξέρεις πώς να κάνεις να πονέσει κάποιος άλλος…

Όσο ωριμάζω σαν άνθρωπος, θεωρώ τον ρόλο του κακού πολύ πιο σπουδαίο και δύσκολο από τον ρόλο του καλού και πραγματικά συμπονώ και αγαπώ όλο και περισσότερο αυτούς που αναλαμβάνουν τέτοιον ρόλο... Πιστεύω πως είναι μεγάλο λάθος που θεωρεί σημαντικούς η κοινωνία μας τους καλούς. Οι "κακοί» εκπαιδεύουν τους «καλούς» ζώντας οι ίδιοι σε μία κόλαση που δημιουργεί η κακία τους, ενώ οι «καλοί» εκπαιδεύουν τους «κακούς» ζώντας οι ίδιοι στον παράδεισο που δημιουργεί η καλοσύνη τους. Πολύ πιο εύκολος ο ρόλος των «καλών». Δεν νομίζετε;

Ο ρόλος του κακού συνεπάγεται βίαιη αποχώρηση από την παράσταση, ασθένειες και κάθε είδους ταλαιπωρίες. Αξίζουν την συμπόνια μας και την αγάπη μας αυτοί οι ηθοποιοί!

Και θα μπορέσουμε να το πετύχουμε αυτό μόνον αν βγούμε για λίγο από την παράσταση και καθίσουμε στην πλατεία, σε καρέκλα θεατή… Μόνον τότε θα καταλάβουμε την παράσταση, τους ρόλους και την ταλαιπωρία των ηθοποιών. Όσο παίζουμε τον δικό μας ρόλο μέσα σε αυτή, την θεωρούμε «πραγματικότητα» και την αφήνουμε να μας εκ-παιδεύει…